Η γέννηση μιας νέας θρησκείας, (ή αλλιώς, η αγγλική απάντηση στον κουκουλονόμο).

Η ίδρυση των περισσότερων θρησκειών, είναι συνδεδεμένη με την συγγραφή (ή την «αποκάλυψη», κατα τους πιστούς) ενός ή περισσοτέρων γραπτών κειμένων. Μια αναφορά, η οποία βέβαια ισχύει για εποχές, στις οποίες το γραπτό κείμενο ήταν η μοναδική μορφή μεταφοράς λόγου και εικόνας.

Ο «Θείος λόγος», μετατρέπεται, με διάφορες διαδικασίες, σε γραπτό κείμενο, το οποίο πρέπει να γίνει αποδεκτό «as it is», στο σύνολό του και ανελαστικά, από τους πιστούς.

Η γέννηση στις ημέρες μας, μιας νέας θρησκείας, απομυθοποιεί την διαδικασία αυτή, φέρνοντάς την στα όρια του αστείου. Στα όρια του αστείου βέβαια, εφόσον δεν λάβει κανείς υπ’όψιν του τις συνέπειες που είχε στο ανθρώπινο γένος η κάθε θρησκεία, και εφόσον κάποιος ο οποίος είναι θρήσκος, δεν αναλογιστεί οτι και η δική του «πίστη» πιθανότατα δημιουργήθηκε με τον ίδιο τρόπο.

Ας υποθέσουμε λοιπόν για μια στιγμή οτι ο χριστιανισμός δεν υπάρχει. Και οτι κάπου στην δεκαετία του ’70, ο Τζεφιρέλλι (ή οποιοσδήποτε άλλος σκηνοθέτης) αποφάσιζε να γυρίσει μια ταινία με βάση ένα σενάριο που του ήρθε ταχυδρομικά (θα μπορoύσε, αν γινόταν σήμερα, να του έρθει και με email), το οποίο λέγεται βίβλος. Μια τριλογία ίσως, και μάλιστα όχι την αρχή ή το τέλος του σεναρίου, αλλά ένα ενδιάμεσο κομμάτι, το οποίο αφορά την ζωή του πρωταγωνιστή, ή τελος πάντων της πιό ενδιαφέρουσας προσωπικότητας του. Έτσι λοιπόν, δημιουργείται το πρωτογενές υλικό (το οποίο, αντι για την προφορική παράδοση ή κάποια ποιήματα που θα ταίριαζε πριν από 2000 χρόνια, αποτελείται από κάποια χιλιόμετρα φίλμ με λήψεις). Από αυτό, και μέσα από τα διάφορα director’s cut, προκύπτει η επίσημη βερσιόν του έργου (λίγο πολύ ότι έκανε ο άγιος αθανάσιος στην πρώτη οικουμενική με την αγία γραφή). Τα υπόλοιπα δεν πετιόνται (τουλάχιστον όχι τα περισσότερα), αλλά κρατούνται σε κάποιο αρχείο, ως μή εγκεκριμένα από τον δημιουργό.

Η ταινία διαφημίζεται, προβάλλεται, παίρνει (καλές ή κακές) κριτικές, και κάποια στιγμή γίνεται cult (= λατρεία, κατα λέξη στα αγγλικά).

Και εδώ αρχίζει η μαγεία.

Κάποια στιγμή, εμφανίζεται μια ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι συστήνονται ως εκκλησία. Το ιερό τους κείμενο, είναι η ταινία.Γιατί όχι; Τι διαφορά υπάρχει ανάμεσα σε ένα βιβλίο και σε ένα φίλμ ή ένα DVD; Η «θεία λειτουργία» τους, περιλαμβάνει αναφορές σε ατάκες από την ταινία και προβολή αποσπασμάτων της (αντί για ανάγνωση εδαφίων). Οι κομμένες σκηνές, είναι τα απόκρυφά τους κείμενα, και από αυτά προκύπτουν και αιρέσεις. Κάποιαν στιγμή, (πριν ή μετά το θάνατό τους, δεν έχει σημασία) ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος, ανακυρήσσονται προφήτες. Προφανώς, οι μοντερ και οι διανομείς θα μπορούσαν να έχουν την θέση των αγίων πατέρων-ερμηνευτών, αλλά για την ώρα δεν προκύπτει κάτι τέτοιο.

Και κάποια στιγμή, η εκκλησία αναγνωρίζεται ως τέτοια, και φτάνει να καταγράφεται ως τέταρτη σε μέγεθος θρησκεία στην αγγλία. ΄

Το παράδειγμα είναι φανταστικό. Γιατί η πραγματικότητα, ξεπερνάει την τέχνη.

Τα παραπάνω, είναι γεγονός, αλλά όχι για ταινία του τζεφιρέλλι με σενάριο την βίβλο.

Ισχύει για μια τριλογία του George Lucas, με δικό του σενάριο: Το Star Wars.

Η θρησκεία λέγεται Jedism

Κλείστε το στόμα σας, θα μπει καμμια μύγα, και “May The Force Be With You”, για να παρακολουθήσετε τη συνέχεια.

Όπως λέει η Daily News, «In the 2001 census, 390,000 people listed their religion as Jedi, making it the fourth biggest 'belief' in the country»

Δεν μπαίνω στις λεπτομέρειες της θρησκείας (εισαγωγικά στην λέξη θρησκεία δεν βάζω εσκεμμένα: αν πρέπει να βάλω εδώ, θα πρέπει να βάλω και για όλες τις άλλες).Οποιος ενδιαφέρεται, ας δει εδώ (με ενδιαφέρουσα βιβλιογραφία), εδώ (official jedi website) και εδώ.

 Απλά, θα σημειώσω οτι προσφάτως, η εκκλησία αυτή, βγήκε από την λίστα των προστατευόμενων πεποιθήσεων του αγγλικού κράτους. Την ίδια τύχη είχαν και οι σατανιστές και οι σιεντολόγοι. Για τελείως διαφορετικούς όμως λόγους.

Ο λόγος που έγινε αυτό, είναι πρακτικός (και εδώ κολλάει ο υπότιτλος του άρθρου).. Βλέπετε, ανάμεσα στις διάφορες «λειτουργικές υποχρεώσεις» του jedi, είναι (αντίστοιχα με αυτές του χριστιανού να τρώει κρασοπαπάρα κατα την θεία κοινωνία, του ρασταφάρι να πίνει μπάφους και του μουσουλμάνου και του εβραίου να μην τρώει γουρούνι) να φοράει κουκούλα. Και στην αγγλία ο κουκουλονόμος υπάρχει εδώ και δύο δεκαετίες, αν και οι hoodies, έχουν αναγνωριστεί ως κοινωνικό φαινόμενο, με ρίζες που ανάγονται στην μεσαιωνική παράδοση (όχι τυχαία, ο ρομπέν των δασών λέγεται στις αγγλόφωνες χωρες  robin hood, ρομπέν ο κουκούλας). Η υποχρέωση λοιπόν του πιστού να φοράει κουκούλα, δημιουργεί πρόβλημα στο υπάρχον νομικό πλαίσιο απαγόρευσής της σε διάφορους δημόσιους χώρους. Κοιτάξτε για παράδειγμα τι έγινε εδώ : Ο jedi μπαίνει σε έναν αγγλικό ΟΑΕΔ με κουκούλα, ο σεκιουριτάς του κάνει φασαρία, ο jedi  του κάνει ΜΗΝΥΣΗ!!!, την κερδίζει, και ο πρόεδρος του οργανισμού του ζητάει ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΥΓΝΩΜΗ.

 Και η λεπτομέρεια: Ο «πιστός» λέει οτι ναι, εγώ έγινα jedi μόνο και μόνο για να φοράω κουκούλα. Σα να λέμε, έγινα ρασταφάρι για να την πίνω άνετα (όχι και τόσο σπάνιο, εδώ που τα λέμε).

Ωραίο Ε?

γιώργης