Κυκλοφόρησε το 22ο τεύχος της "Ευτοπίας", περιοδικής έκδοσης για τον ελευθεριακό κοινοτισμό

Πριν από λίγες μέρες, κυκλοφόρησε το 22ο τεύχος της Ευτοπίας, περιοδικής έκδοσης για τον ελευθεριακό κοινοτισμό. 
Στην Αθήνα, μπορεί κάποιος να βρει το περιοδικό στα βιβλιοπωλεία Αλφειός, Ναυτίλος, Κομμούνα, Πολιτεία, Πρωτοπορία, Ελευθεριακή Κουλτούρα, Εκδόσεις των Συναδέρφων, Ελεύθερος Τύπος, Εκτός των Τειχών και ασφαλώς σε αρκετούς αυτοδιαχειριζόμενους χώρους. Στη Θεσσαλονίκη, θα τo βρείτε στο βιβλιοπωλείο Κεντρί, στη ΣΠΑΜΕ, στο Μπελβίλ και σε όλα τα ελευθεριακά στέκια και τις καταλήψεις της πόλης
Επίσης, μπορείτε να επικοινωνήσετε στο μέιλ info@eutopia.gr.

Τα περιεχόμενα του 22ου τεύχους είναι τα εξής:

- Η ελευθεριακή συμβολή για μια πρόταση δημοτικού αγώνα από τη συντακτική ομάδα
- Η καταστροφή που αποκαλούν ανάπτυξη από το Ανοιχτό Συντονιστικό Θεσσαλονίκης ενάντια στα μεταλλεία χρυσού
- Ασφαλτική άμμος, ακραία ενέργεια και το μέλλον του κλιματικού κινήματος
- Πράσινη Φλόγα: Ο Κροπότκιν και η γέννηση της οικολογίας
- Κυριαρχία και Κοινωνική Οικολογία στη σκέψη του Μπούκτσιν
- Κοινωνικός αναρχισμός, lifestyle αναρχισμός και ο αναρχισμός του Κόλιν Γουόρντ
- Από τον Προυντόν στον Μπακούνιν, του Daniel Guerin
- Η θέση της γυναίκας στο έργο του Προυντόν
- Οι κολεκτίβες ως δυνάμεις προώθησης της κοινωνικής αλλαγής: η ισπανική Επανάσταση
 - Κυκλοφορία ελευθεριακών ιδεών
- Ευτοπικό Εργαστήρι - η εισήγηση της εναρκτήριας εκδήλωσης
- Η έννοια της πατρίδας στα γραπτά του Μπακούνιν
- FR.A.P.: Διεκδικήσεις στην πόλη και πολιτική δράση των επιτροπών πολιτών στο Μόντρεαλ

σήμερα: ΜΑΥΡΕΣ - ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ

Συνάντηση εκδόσεων ανατρεπτικού χαρακτήρα

    Για τρίτη χρονιά θα πραγματοποιηθούν φέτος οι "ΜΑΥΡΕΣ - ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ / συνάντηση εκδόσεων ανατρεπτικού περιεχομένου", στις 19 Δεκέμβρη στην ΑΣΟΕΕ.
    Από τις 5μμ, με προβολές, παρουσιάσεις, συζητήσεις.

-17.30 : «Πορτογαλία, η ‘ανέφικτη’ επανάσταση»
Προβολή βίντεο για την «Επανάσταση των Γαρυφάλων»

-18.30 : «Η μαζική κουλτούρα στην υπηρεσία της ρητορικής ‘Νόμος και Τάξη’».
Παρέμβαση του Τάσου Θεοφίλου με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του «Αντίο Μπάτμαν» (εκδ. Ασύμμετρη Απειλή)

-19.00: «Ψηφιοποιώντας τον αντιεξουσιαστικό τύπο:
η περίπτωση της αναρχικής εφημερίδας ‘Άλφα’»   (από το Ευτοπικό Εργαστήρι)

-19.30 :   Κινηματικές εκδόσεις στη Βόρεια Αμερική
Παρουσιάζει σύντροφος από τις ΗΠΑ

-20.00 : «Ιλεγκαλισμός: η πρώτη προλεταριακή αντεπίθεση μετά τη σφαγή της Κομμούνας»
Μια «ανάγνωση» των βιβλίων «Εργάτες της Νύχτας» και «Δίχως Ίχνος Μεταμέλειας» / προβολές βίντεο       (εκδ. Δαίμων του Τυπογραφείου)

-20.30 : «Πατησίων και Στουρνάρη γωνία»
Βίντεο-Παρουσίαση του ομώνυμου βιβλίου (εκδ. Ελευθεριακή Κουλτούρα)

-21.00 : Συζήτηση για την απεργία στο ΕΚΠΑ με μέλος της απεργιακής επιτροπής, με αφορμή την έκδοση της μπροσούρας «Αναρχισμός και Συνδικαλισμός» του Ερρίκο Μαλατέστα (εκδ. Ελευθεριακή Κουλτούρα)

Λόγω του μεγάλου αριθμού των παρουσιάσεων θα τηρηθεί, όσο το δυνατόν, το παραπάνω χρονοδιάγραμμα.

Το δικράνι και το κεφάλαιο

Διάνυσα διακόσια χιλιόμετρα με το αμάξι τις τελευταίες δύο μέρες και συνάντησα δύο μπλόκα το επονομαζόμενου «κινήματος του δικράνου». Κάποιοι βλέπουν σε αυτό την χαραυγή της εξέγερσης που θα έρθει, εγώ είδα την επανάληψη μιας ιταλικής παράδοσης ηλικίας πλέον των χιλίων ετών: την εξέγερση για το ψωμί, την έφοδο στους φούρνους. Είδα κόσμο που έχει χάσει όλες τις πολιτικές δεξαμενές από τις οποίες έχει περάσει. Είδα ανθρώπους χαμένους, όχι την επαναστατική πρωτοπορία. Αλλα ξέρω οτι κάποιοι έχουν πλέξει πάνω σε αυτούς μια θεωρία και η θεωρία λέει οτι αυτοί οι 30.000 (αλλά ας πούμε 50 ή ακόμα και 100.000) είναι θεωρητικά η εμπροσθοφυλακή της μεγάλης μάζας που θα έρθει. Η θεωρία λέει οτι αυτοί οι διαμαρτυρόμενοι, αργά ή γρήγορά, θα γίνουν αντικαπιταλιστές γιατί θα καταλάβουν οτι ο καπιταλισμός μας μακελεύει. Και έτσι θα γίνουν αντικαπιταλιστές και τα πλήθη που κάθονται σπίτι τους σήμερα, μόλις η κρίση δαγκώσει την «ασφάλειά τους».

Αυτό λέει η θεωρία. Μόνο, που η θεωρία δεν θα λειτουργήσει. Γιατί δε δουλεύουν έτσι τα πράγματα.

Σε αυτά τα μπλόκα κανένας δεν σκεφτόταν κατ'ελάχιστον τον καπιταλισμό ή τον αντικαπιταλισμό. Υπήρχαν άνθρωποι που είχαν χάσει κάτι και το ήθελαν πίσω. Και ήθελαν πίσω αυτό που είχαν ζήσει: μια θέση όχι πολύ κρύα στο περιθώριο του καπιταλισμού. Μια θέση που -είναι πεπεισμένοι- τους αφαιρέθηκε από την ανεπάρκεια των κυβερνήσεων, την έλλειψη προστατευτικών πολιτικών, την Ευρώπη, τους φόρους.

Και μου ήρθε στο νου το φαινόμενο της αλλαγής της κατανάλωσης ναρκωτικών στα τελευταία 40 χρόνια. Τι σχέση έχει; Έχει. Τη δεκαετία του '70 φτιαχνόμασταν με ηρωίνη και λυσεργικό οξύ. Φτιαχνόμασταν με ναρκωτικά που σε εκτόξευαν έξω απο έναν κόσμο τον οποίο θεωρούσαμε βαθύτατα άδικο και στον οποίο δεν θέλαμε να παραμείνουμε. Απο πίσω, υπήρχε ένα ολόκληρο κίνημα μεταξύ του πολιτικού και του πολιτιστικού που πρέσβευε την ριζοσπαστική άρνηση των τρόπων ύπαρξης και κατανάλωσης. Απ την δεκαετία του '80 πήρε θέση η κοκαΐνη και όλη η οικογένεια των αμφεταμινών. Το ναρκωτικό που βοηθάει όχι να φύγεις απο τον κόσμο, αλλα να παραμείνεις και να είσαι «αποδοτικός». Ένα ναρκωτικό συντονισμένο με την ανάγκη να αποδείξεις οτι είσαι πάντα ξύπνιος, ενεργός. Ανταγωνιστικός.

Κοίταγα τους ανθρώπους στα μπλόκα και σκεφτόμουν οτι αυτοί οι άνθρωποι που μου έδιναν τις προκυρήξεις τους ήθελαν ένα μόνο πράγμα: να ξαναγίνουν μέρος ενός καπιταλισμού που λειτουργεί. Δεν ξέρουν τι να κάνουν, δεν έχουν εντελώς ξεκάθαρες ιδέες, αλλά δύο - τρεις έννοιες πάνω κάτω εσωτερικευμένες: λαϊκή κυριαρχία, αγώνας κατά των γραφειοκρατών, αγώνας κατά της τάξης των πολιτικών.

Κοίταγα τους καραμπινιέρους στη στροφή της ροτόντας. Ακίνητοι, παθητικοί, επέτρεπαν να υπάρχει το μπλόκονα υπάρχει, αλλά να είναι σε «λογικά πλαίσια». Σταμάτα τους, αλλά μετα απο καμμια δεκαριά λεπτά άστους να φύγουν. Μίλησα μαζί τους για λίγο. Η πλειοψηφία δυσκολευόταν να αρθρώσει έναν «ομογενή» διάλογο. Αυτό που έβγαινε ήταν ένα «πριν» (όταν είμασταν καλά) και ένα «τώρα» στο οποίο είμαστε άσχημα. Ξαναδώστε μας αυτό που είχαμε, ξαναδώστε μας τον καλορυθμισμένο καπιταλισμό. Σημάδια αντικαπιταλισμού; Κανένα. Ούτε καν ένα μεμονωμένο ψίχουλο λουδισμού.

Οι χαμένες και τσαντισμένες φάτσες διηγούνταν μόνο την έκπληξη και τον τρόμο του να ξεκοπούν οριστικά έξω από την πηγή όλων των απολαύσεων. Δεν ήταν άτομα που επανοικιοποιούνταν την ύπαρξή τους ως πολίτες, αλλα μάλλον, άτομα πουήθελαν να ξαναγίνουν καταναλωτές. Ένας μου είπε οτι ήθελε αξιοκρατία και οτι ήθελε οι μετανάστες (δεν χρησιμοποιούσε αυτόν τον όρο όμως) να γυρίσουν στο σπίτι τους. Ένας άλλος ήθελε να βγει από την Ευρώπη γιατι έτσι θα ήμασταν πάλι «αφεντικά του σπιτιού μας». Αφεντικά για να κάνουμε τι; Για να καταναλώνουμε και πάλι.

Ήταν κόσμος που δεν ξέρει οτι μια αντικαπιταλιστική οικονομία δεν προβλέπει Άουντι αλλά ενδεχομένως μια σύγχρονη βερσιόν του Τράμπαντ. Γιατί αν «απο τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του», το θέμα θα είναι να ανακατανεμηθούν ισομερώς οι πόροι και το κομματι της τούρτας που αντιστοιχεί στον καθένα θα είναι ίδιο για όλους αλλά δεν θα είναι μεγάλο. Αλλά δεν θέλουν κάτι τέτοιο, θέλουν το κομμάτι της τούρτας που είχαν πριν. Θέλανε -εν προκειμένω- έναν καπιταλισμό σαν αυτόν στον οποίο κολύμπαγαν ως εχτές. Θέλανε να ξαναρχίσουν να πουλάνε για να καταναλώσουν στην συνέχεια, και μετά να ξανα πουλήσουν για να ξανακαταναλώσουν.

Εγώ είδα άνθρωπους που ξαναήθελαν το κλουβί γιατί ούτε καν ήξεραν οτι είναι στο κλουβί. Δεν υπήρχε η ιδέα ενός εναλλακτικού μοντέλου, υπήρχε μόνο μια υποννοούμενη κραυγή: «ξαναβάλτε μπροστά τη μηχανή». Και η μηχανή λέγεται κεφάλαιο.

Δεν απαιτώ κοινωνικές συνειδήσεις που δεν μπορούν να ζητηθούν. Αλλά αν αυτή που είδα είναι η εμπροσθοφυλακή μπορώ εύκολα να φανταστώ τη μάζα στην κεφαλή της οποίας κινείται. Δεν υπάρχει καμμία συγγένεια με την εικονογραφία του Pelizza da  Volpedo [1].

Αλλά, θα πει κανείς, δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε τον συνειδητό αντικαπιταλιστικό αγώνα από την διαμαρτυρία για την φτωχοποίηση. Δεν γίνεται αν σκεφτούμε οτι η μάζα θα περάσει από το στάδιο της διαμαρτυρίας στην ανακάλυψη του αγώνα εναντίον του κεφαλαίου. Και ποιός μας λέει -και σε ποιές βάσεις το ισχυρίζεται- οτι αυτός ο κόσμος που είδα, τσαντισμένος γι'αυτό που έχασε, θα ωριμάσει στο μυαλό του ακόμα και την ελάχιστη ιδέα ενός διαφορετικού μοντέλου; Βέβαια, σε κάποιο θεωρητικό κείμενο μπορεί να συμβεί αυτό το θαύμα. Όμως, είμαστε στον πραγματικό κόσμο.

Και ο πραγματικός κόσμος, είδε τους ανατολικογερμανούς το 1989 να περνάνε το τείχος και να τρέχουν με το κεφάλι κάτω προς το κοντινότερο σουπερμάρκετ του Δυτικού Βερολίνου. Και είναι ο ίδιος κόσμος που στο Κίεβο βλέπει έναν ικανό αριθμό διαδηλωτών να κατεβαίνει στους δρόμους για να μπεί στην Ευρώπη και να μην μείνει στην τροχιά των Ρώσων Σατραπών. Φυσικά ορθώς, για να κάνουν κατανοητό οτι θέλουν τον καπιταλισμό, ρίχνουν το τελευταίο άγαλμα του Λένιν που στεκόταν ακόμα. Άλλος ένας δίκαιος αγώνας κατά του ολοκληρωτισμού, ή ένας αγώνας για να μπούν στον κόσμο του καλορυθμισμένου καπιταλισμού;

Είδα ανθρώπους συνδεδεμένους από την κοινή ολίσθηση προς τα πίσω της προσωπικής ικανότητας να βρίσκονται μέσα στο όχημα της κατανάλωσης. Και, μιά και λέμε για οχήματα, ένας μου είπε οτι υποχρεώθηκε να πουλήσει το Golf GTI που με πολλές στερήσεις είχε αγοράσει. Ένας άλλος, για να με κάνει να σκεφτώ στην προσωπική του ολίσθηση προς τα πίσω, μου είπε οτι κάθε χρόνο κατάφερνε να πηγαίνει μια βδομάδα στο Sharm-el-Sheik (συντμημένο σε «Σιάρμ» με νεοπλουτίστικη-υπεροπτική προφορά) και τώρα δεν είχε λεφτά για να πληρώσει το στεγαστικό.

Και τότε κατάλαβα οτι για να διαλυθεί αυτό το πρόδρομο φαίνόμενο «επανάστασης» θα αρκούσε μια αλλαγή διασύδεσης, λίγο περισσότερο ΑΕΠ.

Κάποιος μου είπε οτι αν δεν θα αλλάξει τίποτα, η Ιταλία θα γίνει σαν την Ελλάδα. Δηλαδή, εννούσε, οτι θα εξεγερθούμε όπως οι Έλληνες. Αυτός νομίζει οτι στην Ελλάδα  είναι σε εξέλιξη κάποια επανάσταση. Ακριβώς όπως αυτοί που νομίζουν οτι αυτό που συνέβει, είναι η πρώτη φωτεινή ακτίνα της αντικαπιταλιστικής επανάστασης.

Θα ήταν ενδεχομένως ωραίο, αλλά δεν είναι έτσι. Δεν είναι έτσι γιατί κανένας δεν είχε στο μυαλό του ένα εναλλακτικό μοντέλο. Και κανένα απο τα άτομα που είδα σε εκείνα τα μπλόκα έθετε σε αμφισβήτηση το μοντέλο στο οποίο γαντζωνότανε.

Δεν θα υπάρξει καμμία επανάσταση. Δεν θα υπάρξει σε ένα μήνα, σε ένα χρόνο ή σε δέκα. Η συντόμευση/παράκαμψη δεν θα φτάσει. Γιατί μιά επανάσταση, η αληθινή, είναι καρπός μιας μακράς εργασίας διείσδυσης διαφορετικών ιδεών σε εύρος δεκαετιών. Ο Βολταίρος ξεκίνησε να γράφει το 1716 και πέθανε χωρίς να δει την επανάσταση στην συνειδητοποίηση της οποίας συνεισέφερε. Κάποιος θα μου πει οτι ο εξεγερμένος που έκανε έφοδο στην Βαστίλλη πιθανόν να μην ήξερε καν τον Βολταίρο. Είναι πιθανόν, ίσως μάλιστα σχεδόν βέβαιο. Παρ'όλα αυτά ο συγκεκριμένος εξεγερμένος είχε ξεκαθαρίσει στο μυαλό του οτι δεν ήθελε πλέον να είναι κομμάτι το καθεστώτος στο οποίο επιτιθόταν. Ήθελε ένα διαφορετικό, δεν ήθελε να βελτιώσει τη θέση του μέσα στο υφιστάμενο.

Γιατί, αν είναι αλήθεια οτι η επανάσταση δεν είναι ένα δείπνο της υψηλής κοινωνίας, είναι επίσης αλήθεια οτι δεν αυτοσχεδιάζεται. Όταν είναι προϊόν αυτοσχεδιασμού είναι μια ιταλική εξέγερση για το ψωμί:όταν πέσει η τιμή του, όλοι γυρίζουν σπίτι τους.

Ars Longa

---

[1] Ζωγράφος, δημιουργός του έργου «ΗΤέταρτη Τάξη» και δημιουργός πλολλών έργων με αντίστοιχες θεματικες

από εδώ: http://www.sinistrainrete.info/politica-italiana/3267-ars-longa-il-forcone-e-il-capitale.html

 

εκδήλωση σήμερα: από τις φυσικές καταστροφές και τις κρίσεις, στην αυτονομία και την ελευθερία

εκδήλωση - συζήτηση: 
από τις φυσικές καταστροφές και τις κρίσεις, στην αυτονομία και την ελευθερία

ομιλητής: Παύλος Σταυρόπουλος

Παρασκευή 13/12 στις 20:00
στο Ευτοπικό Εργαστήρι
Λεωνίδου 62 και Θερμοπυλών
Κεραμεικός
http://www.eutopia.gr

Εκδηλώσεις και δράσεις στο πάρκο Ασυρμάτου (Μπραχάμι) από αυτοοργανωμένες συλλογικότητες

Σάββατο 16/11]: hip hop live & graffiti στο πάρκο Ασυρμάτου

Από τις 12:00 graffiti στους χώρους του πάρκου

12:00 εργαστήρι stencil

17:00 & 18:00 παραστάσεις κουκλοθεάτρου

18:00 δραστηριότητες για παιδιά

21:30 hip hop live

+ after party

θα λειτουργήσει συλλογική κουζίνα και χαριστικό παζάρι

Γιατί ο φασισμός δεν θα τσακιστεί από το κράτος…

Kείμενο του Συντονισμού Αναρχικών Κοινοτήτων Αγώνα νότιας-ανατολικής Αθήνας

 Γιατί ο φασισμός δεν θα τσακιστεί από το κράτος…

Ζούμε σε μια εποχή που ο καπιταλισμός αναδιαρθρώνεται σε οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο και έχει εξαπολύσει μια ολομέτωπη επίθεση στους εκμεταλλευόμενους. Το κράτος, με πρόφαση τη σωτηρία της οικονομίας και με στόχο τη σωτηρία του κεφαλαίου, έχει περάσει σε μια φάση διαρκούς έκτακτης ανάγκης, καταστέλλοντας κάθε κοινωνικό-ταξικό αγώνα. Οι πρακτικές είναι ποικίλες: κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, επιστρατεύσεις απεργών, έντονη αστυνομοκρατία, βίαιη καταστολή, αναβάθμιση του νομικού οπλοστασίου με τρομονόμους (Άρθρο 187). Σε αυτή την κατεύθυνση άλλη μια χρυσή εφεδρεία του κράτους διαχρονικά είναι οι φασίστες.

Σε μια κοινωνία κατακερματισμένη, οικονομικά εξαθλιωμένη, με το ένα κομμάτι εκμεταλλευόμενων να στρέφεται ενάντια στο άλλο και με την απουσία ευρύτερης κινηματικής συγκρότησης, το έδαφος ήταν γόνιμο για να προωθηθεί από κράτος και κεφάλαιο η φασιστική οργάνωση της Χ.Α. ως ένας ακόμα επίδοξος σωτήρας, προκειμένου να αποτραπεί η έκφραση δυσαρέσκειας μέσα από το επαναστατικό κίνημα.

Η Χ.Α. στοχοποιώντας τους μετανάστες και όχι τα ντόπια και διεθνή αφεντικά ως υπεύθυνους για την οικονομική κρίση ουσιαστικά λειτουργεί σαν ένας αντιπερισπασμός, σαν μια ακόμη βαλβίδα εκτόνωσης της συσσωρευμένης κοινωνικής οργής προς μια ακίνδυνη για το σύστημα εξουσίας κατεύθυνση. Ωστόσο, η άνοδος της Χ.Α. δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία αλλά πάτησε πάνω σε εθνικιστικά και ρατσιστικά ιδεολογήματα που προϋπήρχαν σε τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, και αναπαρήγαγε το κράτος. Οι φασίστες αποτέλεσαν το μακρύ χέρι του συστήματος, κάνοντας τη βρώμικη δουλειά της αστικής δημοκρατίας με επιθέσεις σε αγωνιστές, πογκρόμ σε μετανάστες, ενεργό ρόλο στην καταστολή κοινωνικών κινημάτων (όπως στις Σκουριές Χαλκιδικής), προσπάθεια εισχώρησης στα σωματεία με τη γραμμή της εργοδοσίας (όπως επιχείρησαν ανοιχτά στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος). Η δράση αυτή πέρα από τα άμεσα αποτελέσματά της, προλείανε το έδαφος για να απενοχοποιηθούν αυτές οι πρακτικές και τα ιδεολογήματα ώστε να υιοθετηθούν και πάλι στη συνέχεια από την επίσημη κρατική πολιτική.

Η οργανωμένη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τάγμα εφόδου της Χ.Α. προκάλεσε έντονες κοινωνικές αντιδράσεις, με πολλές χιλιάδες ανθρώπων να διαδηλώνουν ανά την επικράτεια και να συγκρούονται με την αστυνομία. Η κυβέρνηση απάντησε και πάλι με βία και καταστολή, πλήθος συλλήψεων και σοβαρούς τραυματισμούς διαδηλωτών στη Νίκαια και αλλού. Αμέσως μετά, η κυβέρνηση κηρύττει ανένδοτο αγώνα ενάντια στους νέο-ναζί δολοφόνους. «Ανακαλύπτει» επαφές της Χ.Α. στην αστυνομία και πιθανώς στο στρατό. «Ανακαλύπτει» επαφές με κυκλώματα της νύχτας, όπλα, μη καταγεγραμμένες επιθέσεις σε μετανάστες, βρώμικες πηγές χρηματοδότησης και πολλά άλλα. «Ανακαλύπτει» δηλαδή ό,τι ακριβώς λέει ο αναρχικός χώρος πως είναι η Χ.Α. εδώ και δεκαετίες, ένας συρφετός παρακρατικών με πλάτες από την αστυνομία και δυνατές επαφές με τη νύχτα.

Η διαρκώς κλιμακούμενη και πλέον ανοιχτή δολοφονική δράση των ταγμάτων εφόδου (ας μην ξεχνάμε την επίθεση στους αφισοκολλητές του ΚΚΕ στο Πέραμα που προηγήθηκε) σε συνδυασμό με τις έντονες κοινωνικές αντιδράσεις και τον κίνδυνο να λάβουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις ήταν εκείνες που επέβαλαν την απόφαση για την αλλαγή του τρόπου διαχείρισης του φασιστικού παράγοντα. Η αναζήτηση, δήθεν αντιφασιστικών, ιδεολογικών λόγων για να εξηγηθεί η στροφή της κυβέρνησης απέναντι στη Χ.Α. είναι αστεία, κι αυτό γιατί η ατζέντα της Χ.Α. είναι απλώς η επέκταση της ατζέντας που η κυριαρχία έχει προ πολλού υιοθετήσει. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, τα πογκρόμ του «Ξένιου Δία», το φακέλωμα τοξικοεξαρτημένων, η διαπόμπευση γυναικών ως εκδιδόμενων οροθετικών και οι κατά συρροή επιστρατεύσεις εργαζομένων είναι έργο της δημοκρατικής κυβέρνησης. Οι πολλαπλές δηλώσεις υψηλόβαθμων στελεχών της ΝΔ, οι θέσεις συστημικών δημοσιογράφων και η κριτική υποστήριξη των βουλευτών της Χ.Α. στην κυβέρνηση μάλλον άφηναν ανοιχτά ενδεχόμενα στην κατεύθυνση της κυβερνητικής συνεργασίας της ΝΔ με την Χ.Α. και όχι της πάταξής της. Παίζοντας λοιπόν το χαρτί του κάλπικου αντιφασισμού, η κυβέρνηση ουσιαστικά ξαναπλασάρει το μοναδικό επιχείρημα που έχει να καταθέσει υπέρ της άσκησης της πολιτικής της, εκείνο της εφαρμογής του δόγματος της τάξης  και της ασφάλειας. Συγχρόνως επιδιώκει την επαναμάντρωση  του δεξιού της ακροατηρίου πίσω στη «μεγάλη δεξιά παράταξη» και επανατοποθετεί τον παρακρατικό της βραχίονα, πίσω, στην προ εκλογικής του ανόδου χρήση.

Κινητοποιώντας ολόκληρο το μιντιακό, νομοθετικό, εκτελεστικό και δικαστικό μηχανισμό, συνεχίζει να περνάει μηνύματα σωφρονισμού προς τον πραγματικό της εχθρό, το επαναστατικό κίνημα και αποκτά καινούρια άλλοθι για νέους κύκλους καταστολής. Σ’ αυτή την κατεύθυνση ήταν και τα λόγια του Σαμαρά που έβαλε στο ίδιο τσουβάλι τους πολιτικούς χώρους που αμφισβητούν τις κεντρικές πολιτικές επιλογές του συστήματος με τους παρακρατικούς εγκληματίες της Χ.Α.

Σε παράλληλο χρόνο, η αριστερά παίρνει μέρος στο επικοινωνιακό πανηγυράκι και παρουσιάζεται σαν εγγυητής της αστικής νομιμότητας. Αναπαράγει δηλαδή με τη σειρά της την λογική του μονοπωλίου της βίας από πλευράς του κράτους, υιοθετώντας έναν αντιφασισμό που δεν αποσκοπεί στον ολοκληρωτικό αφανισμό του φασισμού, στέκεται μονίμως ανεπαρκής στο δρόμο, έχει ως βασικό του όπλο τη θυματοποίηση και συνηθίζει να φτάνει μέχρι εκεί που δεν χάνονται ψήφοι. Ορισμένα κομμάτια της μάλιστα (όπως το ΚΕΕΡΦΑ), απαιτούν μια αμιγώς θεσμική αντιμετώπιση, ζητούν δηλαδή να τεθούν οι φασίστες εκτός νόμου.

Εμείς ως αναρχικοί, πιστεύουμε ότι ο κύριος φορέας του φασισμού είναι το κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα που υπηρετεί. Δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για την υποκριτική και γελοία αντιφασιστική δράση του κράτους ούτε ως προς τις σκοπιμότητές της, ούτε ως προς τα αποτελέσματα που μπορεί να επιφέρει. Γνωρίζουμε ότι οι φασιστικές εφεδρείες θα αποτελέσουν σύμμαχο του κράτους όταν νοιώσει ότι απειλείται πραγματικά. Το έκανε στο παρελθόν και θα το ξανακάνει όταν το κρίνει απαραίτητο. Η πολιτική πάταξης της Χ.Α. δεν θα καταφέρει να καλύψει τον πραγματικό χαρακτήρα του κράτους, εκείνον του εξουσιαστή και εκμεταλλευτή των από κάτω, του δημιουργού του φασισμού.

Χωρίς να παραγνωρίζουμε τη σημασία των αυθόρμητων κινήσεων, είτε μεμονωμένων, είτε ευρύτερων, ο φασισμός μπορεί να νικηθεί μόνο μέσα από τους αδιαμεσολάβητους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και όχι με κρατικές και παρακρατικές εσωτερικές εκκαθαρίσεις. Οι αγώνες αυτοί οφείλουν να είναι πολύμορφοι και ριζοσπαστικοί. Το σπάσιμο της εξατομίκευσης, η συλλογικοποίηση των αναγκών και των αγώνων, η συνολικοποίηση των προταγμάτων στην κατεύθυνση της ανατροπής του κράτους και του καπιταλισμού σε χώρους εργασίας και στις γειτονιές είναι τα ζητούμενα. Τα ζητούμενα για το ριζικό τσάκισμα του φασισμού, που έρχεται μέσα απ’τη συνεχή διεργασία της κοινωνικής επανάστασης μέχρι τη γενικευμένη αυτοδιεύθυνση, την ισότητα και την ελευθερία της κοινωνίας.


  Συντονισμός Αναρχικών Κοινοτήτων Αγώνα νότιας-ανατολικής Αθήνας [αναρχική συλλογικότητα ναμούς, δια μηδέν, αναρχικοί/ες Δάφνης, σύντροφοι/ισσες από Ηλιούπολη, αναρχική συλλογικότητα vogliamo tutto e per tutti, ελευθεριακό στέκι Πικροδάφνη, ελευθεριακή συλλογικότητα senza classi, πρωτοβουλία αναρχικών αντιεξουσιαστών από τους πρόποδες του Υμηττού]

Ποιο είναι το τρίτο κόμμα;

Σε σημερινή δημοσκόπηση, τρίτο κόμμα παραμένει η Χρυσή Αυγή (για να καταλάβουμε σε τι κόσμο ζούμε...). Όμως, τη θέση αυτή, αν την εποφθαλμιά μάταια προς το παρόν και το γεροντικό ΠΑΣΟΚ, φαίνεται πως αρχίζει να την καταλαμβάνει ένα άλλο άρρητο, άτυπο και μη ακριβώς προβλέψιμο "κόμμα": αυτό του "άκυρο-λευκό-αποχή". Και γνωρίζουμε σήμερα πως τα πλέον συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας ψηφίζουν "εθνικά", ενώ αντιθέτως τα πλέον ριζοσπαστικά κομμάτια της και να ήθελαν να ψηφίσουν "ταξικά", δεν έχουν και καμιά επιλογή της προκοπής...

Μετά τα "τυφλά χτυπήματα"...

Μετά τα "τυφλά χτυπήματα", οι δημοσιογράφοι του "Έθνους" ανακάλυψαν και τις ...τυφλές απεργίες! Ο λόγος για το τιτλάκι στο πρωτοσέλιδο της σημερινής έγκυρης αστοφυλλάδας σχετικά με την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων στο ΕΜΠ. Πιο σφουγγοκωλάρια της κυβέρνησης δεν γίνεται...

Μια χαρμόσυνη μέρα ξημέρωσε σήμερα

Επιτέλους! Σήμερα όλη είχαμε τη χαρά να αντικρύσουμε ΚΑΙ τη Δημάρ στη λεγόμενη Δημόσια Τηλεόραση δια του Σπύρου Λυκούδη. Οι πρώην δημοσιογραφίνες της ΕΡΤ και νυν παρουσιάστριες του πρωινού μαγκαζίνου της ΝΕΡΙΤ ήταν ιδιαίτερα χαρούμενες για αυτό το σημαντικό γεγονός. Πάντα τέτοια για να μας φτιάχνει το κέφι!

Σήμερα: συζήτηση πάνω στην έννοια της πατρίδας στα γραπτά του Μπακούνιν

Την Παρασκευή 18 Οκτώβρη, στις 8 μμ, θα πραγματοποιηθεί στο χώρο του Ευτοπικού Εργαστηρίου ανοιχτή συζήτηση πάνω στην έννοια της πατρίδας στα γραπτά του Μ. Μπακούνιν.

Σκοπός της συζήτησης είναι να διερευνήσει τις θέσεις του Μπακούνιν πάνω σε αυτό το κομβικό ζήτημα. Από τη σύνδεση της αναρχικής προοπτικής με εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες μέχρι την απόλυτη άρνηση κάθε συμμετοχής σε εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα αλλά και κάθε έννοιας "πατρίδας", υπάρχουν μεγάλες και συνήθως αγεφύρωτες αποστάσεις. Η προσέγγιση του Μπακούνιν μπορεί να αποτελέσει μία ιδιαίτερα χρήσιμη θεωρητική αλλά και πρακτική εργαλειοθήκη, αφού βασιζόταν στην προσπάθεια διαμόρφωσης άμεσων και συγκεκριμένων απαντήσεων στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες των λατινικών ή σλαβικών λαών της εποχής εκείνης.

Οι θέσεις του Μπακούνιν παραμένουν ιδιαίτερα επίκαιρες, σε μία ιστορική περίοδο όπου οι έννοιες του ιμπεριαλισμού και του εθνικισμού βρίσκουν διαρκώς έδαφος για να καταστρέψουν ακόμα πιο βαθιά τις κοινωνίες και τους λαούς και να βυθίσουν την ιστορία στη βαρβαρότητα.

Πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις, στους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες

Ωδή στη δουλοπρέπεια

Πληθείτε ρε! Έρχονται άνθρωποι με λεφτά ρε, από κρουαζιερόπλοιο! Άνθρωποι με αξία, όχι σαν και του λόγου σας. Δείξτε λίγο ζωντανοί και κεφάτοι, φτιάξτε λίγο τις βασανισμένες φάτσες σας να δείχνουν λίγο πιο σε χαρούμενο φολκλόρ. Κι εσείς από τα χωράφια, καλύτερα να μην εμφανιστείτε καν, η κούρασή σας θα είναι προσβλητική προς τους πελάτες μας. Αν δεν μας ξανάρθουν εσείς θα φταίτε.
Ανάπτυξη ρε άσχετοι, χαμογελάστε λίγο, τι σας ζητάνε;

Για την ιστορία ενός συνθήματος

Το σύνθημα "να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή" έχει την ιστορία του. Το σύνθημα αυτό, αν και γεννήθηκε μέσα στους κόλπους του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου, είναι ένα από τα πολλά που "υιοθετήθηκαν" από άλλους πολιτικούς χώρους ή από διάφορα κοινωνικά κομμάτια. Είναι γνωστή η λατρεία της αριστεράς, και κατά βάση της λεγόμενης "ανανεωτικής" να υιοθετεί κατά καιρούς αναρχικά/αυτόνομα συνθήματα. Αυτό γίνεται για δύο βασικούς λόγους: ο πρώτος γιατί θέλει να δείξει την "προοδευτικότητά" της και να προσεγγίσει τη νεολαιίστικη εκλογική πελατεία και ο δεύτερος λόγος είναι απλά πως η ίδια δεν έχει τη φαντασία να βγάλει νέα ζωντανά συνθήματα. Την τακτική της αριστεράς με ακόμα πιο "κακέκτυπο" τρόπο υιοθέτησε κάποιες φορές και το ΠΑΣΟΚ. Οι αναφορές του Γιωργάκη του Παπανδρέου στην αυτοοργάνωση παραμένουν παροιμοιώδεις.
Τα τελευταία δυο-τρία χρόνια, το αναρχικό σύνθημα "να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή" ταυτίστηκε από τα κοινοβουλευτικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ) με την παρουσία ενός ακροδεξιού κομματιού στις συγκεντρώσεις της πλατείας Συντάγματος. Απλά και μόνο για την αποκατάσταση της ιστορίας, σπεύδουμε -όπως συνηθίζει να λέει και ο αγαπητός μας Φώτης Κουβέλης- να πούμε πως το συγκεκριμένο σύνθημα φωναζόταν χρόνια τώρα από κάθε αναρχική πορεία ή μπλοκ όταν έφτανε μέσω της πλατείας Συντάγματος και πρωτοαντίκρυζε τη βουλή. Το σύνθημα αυτό λοιπόν είναι ένα σύνθημα επιθετικό στην αστική δημοκρατία από την επαναστατική και όχι την αντιδραστική πλευρά. Η ταύτιση των δύο άκρων  (φασίστες και "αναρχοφασίστες") από μεγάλο κομμάτι της αριστεράς είναι πολύ επικίνδυνη και ασφαλώς πέρα για πέρα ανήθικη. Οι αναρχικοί, φωνάζοντας αυτό το σύνθημα, επιτίθενται στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, απαιτώντας μία κοινωνία ισότητας, μια κοινωνία αμεσοδημοκρατική. Την ίδια θέση απέναντι στη "δημοκρατία" των αστών θα έπρεπε να έχει και κάθε επαναστάτης κομμουνιστής αντί να είναι φανατικός υπέρμαχος αυτού του καθεστώτος, "βασιλικότερος του βασιλέως" δηλαδή. 
Ασφαλώς, η πολιτειακή εκτροπή προς μία ακροδεξιά κατεύθυνση αποτελεί πάντα ένα ενδεχόμενο, αδύναμο ή δυνατότερο κάθε φορά στην ιστορία. Όμως η διεύρυνση της έννοιας και του βιώματος της δημοκρατίας δεν μπορεί να γίνει με την υπεράσπιση του πολιτεύματος των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου αλλά με τη διαρκή αντικαθεστωτική δράση. 
Κι αν κάποια φασιστοειδή, κάπου και κάποτε, μπορεί να έχουν υιοθετήσει κάποιες λίγες λέξεις δίνοντάς τους το ακριβές αντίθετο νόημα, αυτό πολύ απλά σημαίνει πως ο αγώνας μας απέναντι σε αυτά πρέπει να έχει ακόμη περισσότερη λύσσα...

Ετσι εμείς μοιρολογούμε τους νεκρούς μας - αφιερωμένο στον Παύλο Φ.

Τους νεκρούς μας

εμεις τους τιμάμε

 

Τους νεκρούς μας

εμείς τους μοιρολογούμε

με το δικό μας τρόπο

 

και δεν τους ξεχνάμε ποτέ

 

όσα χρόνια κι αν περάσουν

γιατί έχουμε μνήμη

 

γιατί η μνήμη των νεκρών μας

είναι φτερά στα πόδια μας

και χτυποκάρδι για περισσότερο αγώνα

στις καρδιές μας

 

Οι δικοί μας νεκροί είναι

απ όλα τα μέρη του κόσμου

δίχως να μας νοιάζει

το χρώμα τους,η καταγωγή τους, η γλώσσα που μιλάνε....

 

και είναι

όλοι εκείνοι που κρατήθηκαν άνθρωποι

 

και πέθαναν όρθιοι

 

Οι δικοί μας νεκροί

γυναίκες και άντρες

είναι άνθρωποι

δίκαιοι και ανιδιοτελείς

 

 

Γι αυτό

και όταν χάνουμε έναν απ αυτούς

ξεχυνόμαστε χιλιάδες στους δρόμους

 

 

Τα δικά μας μοιρολόγια

 

είναι καλέσματα σε αγώνα

 

είναι συνθήματα στους τοίχους

είναι το χέρι που απλώνουμε στο διπλανό μας

που βρίσκεται πεταμένος κάτω απο τα πογκρόμ των μπάτσων

είναι το νερό που του πλένουμε τα μάτια που καίνε απο τα δακρυγόνα

είναι οι φωνές μας που ουρλιάζουν για την αδικία

 

Τους νεκρούς μας, εμείς

τους τιμάμε

με περισσότερο αγώνα

με περισσότερη ανθρωπιά

με περισσότερη μνήμη

με περισσότερη λευτεριά

 

Ετσι εμείς

μοιρολογούμε τους νεκρούς μας .

 

Ν.Ν

 

 

Ανθρωπινότητα ενάντια στην αποκτήνωση

Αν τύχαινε και οι μπάτσοι δεν συλλαμβάνανε το δολοφόνο του Παύλου Φύσσα, οι ρουφιάνοι των μμε θα άφηναν την ιστορία σε ένα επίπεδο οπαδικού ή γκομενικού τσαμπουκά.

Η ανοχή των παρόντων μπάτσων στο συμβάν μέχρι τη στιγμή που χρησιμοποιήθηκε θανάσιμα μαχαίρι και η σύλληψη μόνο του κύριου δράστη μέχρι σήμερα οδήγησαν σε ένα ξεδίπλωμα την εμφυλιοπολεμική συνθήκη που δεν κυοφορείται απλά, αλλά πλέον ξεσπά σε αρκετές γειτονιές της Αθήνας και πόλεις και χωριά της Ελλάδας.

Οι νεοναζήδες κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους: προκαλούν εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις μεταξύ των φτωχών στις λαϊκές γειτονιές, στις επαρχιακές πόλεις και στα χωριά, προστατεύοντας έτσι τους εχθρούς της κοινωνίας και του λαού, αυτούς που έχουν εξαπολύσει έναν ανηλεή πόλεμο στην κοινωνία και στις τάξεις των εκμεταλλευόμενων.

Πλέον δεν χωρά καμιά δικαιολογία για όποιον στηρίζει τους φασίστες. Ο αποσυντιθέμενος μικροαστισμός παράγει ένα πάρα πολύ επικίνδυνο απόβλητο: αυτό της αποκτήνωσης. Και να είμαστε σίγουροι πως υπάρχει ένα σοβαρό κομμάτι της κοινωνίας που έχει αποκτηνωθεί και θα στηρίζει τους μπράβους της χρυσής αυγής για ένα πιάτο φακή, για ένα εικοσάευρω, για μια κωλοδουλειά σεκιουριτά το πολύ.

Αυτός είναι ένας πόλεμος γενικευμένος. Είναι ένας πόλεμος ανάμεσα στο κομμάτι που έχει αποκτηνωθεί και διαρκώς αποκτηνώνεται όλο και περισσότερο (και σε αυτό δεν ανήκουν μόνο έλληνες) και στο κομμάτι που αναζητά να διατηρήσει και να τονίσει την ανθρωπινότητά του, όπως πολύ σοφά έλεγε κάποτε ο Μπακούνιν. Αυτό πολύ απλά σημαίνει διαρκής σύγκρουση μεταξύ ενός ανθρώπινου πολιτισμού και της κτηνώδους βαρβαρότητας.

Ας μην περιμένουμε τα νέα δημοσκοπικά «ευρήματα» ή να δούμε αν η κάθε σκατοκυράτσα ή κουραδόμαγκας πιτσιρικάς θα συνεχίσει να τους στηρίζει. Αυτό που πρέπει άμεσα να γίνει είναι να είμαστε εμείς διαρκώς στο δρόμο, όχι όμως μόνο με αντιφασιστικό περιεχόμενο αλλά με την ευρύτερη θέση που έχουμε για την υπεράσπιση και ανάδειξη της ανθρωπινότητας.

Να πλημμυρίσει αύριο η Νίκαια από αντιφασίστες

Να οργανώσουμε τώρα αντιεξουσιαστικές ομάδες και πυρήνες μαχητικού αντιφασισμού σε κάθε περιοχή, σε κάθε πόλη, στα χωριά!

Τ.Κ.

Όλοι/ες σήμερα το απόγευμα στην Αμφιάλη

Αλληλεγγύη στον αγώνα των καθηγητών (κείμενο των συντρόφων από το "νισάφι" της Σπάρτης)

Αλλή μια Απεργία ξεκίνησε από τη Δευτέρα 16 / 9, αυτή των εκπαιδευτικών, όπoυ σύμφωνα με απόφαση της ΟΛΜΕ θα γίνονται 5νθημερες επαναλαμβανόμενες απεργίες, με απώτερο σκοπό μια Γενική Απεργία Διαρκείας.

Την ώρα που το σύστημα διέλυσε και συνεχίζει να διαλύει το ένα μετά το άλλο τα κοινωνικά αγαθά και τα εργατικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες και θυσίες, ήρθε και η σειρά για το τελειωτικό χτύπημα στην παιδεία.

Με τις αλλαγές το “νέο” κατ’ ευφημισμόν Λύκειο γίνεται πιο ταξικό από ποτέ. Ποια οικογένεια θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στο εξαντλητικό σύστημα εξετάσεων (και στα φροντιστήρια) και στις 3 τάξεις του Λυκείου; Έτσι πλέον τα παιδιά οδηγούνται μαζικότερα στα ΕΠΑΛ, που και αυτά υποβαθμίζονται και κλείνουν προς όφελος των ιδιωτικών ΙΕΚ, με αποτέλεσμα να γίνουν στο μέλλον φτηνά εργατικά χέρια για τα αφεντικά. Φυσικά, δεν έχουμε τις αυταπάτες, ότι όσα παιδιά καταφέρουν να τελειώσουν το νέο λύκειο και να μπουν σε ΑΕΙ-ΤΕΙ έχουν πολύ καλύτερο μέλλον όσο ζούμε σε συνθήκες καπιταλισμού.

Όλα τα παραπάνω έρχονται την ώρα που ετοιμάζονται χιλιάδες απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, αρχής γενομένης απ’ τους καθηγητές και τους δασκάλους, ενώ τίποτα απ’ότι συμβαίνει δεν είναι ανεξάρτητο από το περιβόητο “success story“ και τις επενδύσεις που θέλει  η κυβέρνηση να έρθουν στη  χώρα. Δεν πρέπει να μας ξεφεύγει το τρίπτυχο υψηλή ανεργία = φτηνά εργατικά χέρια = μεγαλύτερα κέρδη για το κεφάλαιο. Στα σχέδια αυτά τον ρόλο τους παίζουν και τα γνωστά παπαγαλάκια – δημοσιογράφοι στοχοποιώντας τους απεργούς και δημιουργώντας διχόνια στην εργατική τάξη, στρέφοντας την μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης. Επιπλέον, εκμεταλλευόμενοι την δύναμη που έχει (δυστυχώς) η τηλεόραση προπαγανδίζουν τις θέσεις των αφεντικών τους (μεγαλοεργολάβων, εφοπλιστών, εργοστασιαρχών και όλης της αστικής τάξης) και προσπαθούν να πείσουν τον λαό, ότι γίνεται να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι αφεντικά και εργάτες, ισότιμα, ώστε (άκουσον άκουσον) να “τα βρουν”.

Λύση για εμάς δεν είναι ένα καλύτερο δημόσιο σχολείο ή καλύτεροι καθηγητές ή λιγότεροι μαθητές στην τάξη. Όσο τα σχολεία είναι υπό τον έλεγχο του κράτους, η παιδεία θα παραμένει ταξική, όσο καλοί και να είναι οι καθηγητές, τα βιβλία και τα σχολεία φυλακές.

Όσο η κοινωνία μας παραμένει ταξική τόσο αφεντικά και εργάτες θα είναι απέναντι και εμείς έχουμε διαλέξει την πλευρά της τάξης μας, με σκοπό την κοινωνική χειραφέτηση και την ταξική χειραφέτηση.

Ήρθε η ώρα εργαζόμενοι, άνεργοι, καθηγητές, δάσκαλοι, φοιτητές, μαθητές να ενωθούμε μέσα από σωματεία βάσης, συνελεύσεις γειτονιάς, αντιφασιστικούς πυρήνες προς μια Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας σήμερα ώστε να δημιουργήσουμε μια άλλη κοινωνία αύριο, αυτή της Αλληλεγγύης, της Αξιοπρέπειας, της Αυτοοργάνωσης και της Αυτοδιαχείρισης. Χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.

Αλληλεγγύη λοιπόν στον Αγώνα των καθηγητών και σε όλων όσων αντιστέκονται αξιοπρεπώς στη λαίλαπα του αδηφάγου καπιταλιστικού συστήματος.

ΧΑΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ

Μια αναδημοσίευση για εκείνα τα περίφημα γεγονότα του Συντάγματος

Οι ιστοσελίδες πήραν φωτιά. Η επίθεση των γραναζιών του μηχανισμού του ΚΚΕ ασφαλώς και για άλλη μια φορά αποδείχθηκε δριμύτερη απέναντι σε ό,τι βρίσκεται πιο αριστερά από αυτό παρά προς στα φασιστοειδή που ξυλοκόπησαν τους αφισοκολλητές του στο Πέραμα. Η "αποκατάσταση της αλήθειας" δεν μπορεί να υπάρχει, γιατί δεν υπάρχει μία αλήθεια. Είναι εντυπωσιακό πόσο διαφορετικά ερμηνεύει ο καθένας ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ. Μάλλον όμως δεν πρόκεται για ερμηνεία. Πρόκειται για πίστη που δεν επιτρέπει καμιά έρευνα και συνεπώς καμιά ερμηνεία. Ας αφιερώσουμε λοιπόν και εμείς σε όσους "προστάτευαν τα γυναικόπαιδα από τους παρακρατικούς και τους (αναρχο)φασίστες" εκεί στο Σύνταγμα τις παρακάτω γραμμές ενός σχετικού με όλα αυτά κειμένου που είχε τότε κυκλοφορήσει από την πρωτοβουλία ελευθεριακών κομμουνιστών. Και ας πούμε σε κάποιους από αυτούς που πέρασαν από την πλατεία Εξαρχείων και σήμερα είναι "βασιλικότεροι του βασιλέως" όσον αφορά την πίστη στη γραμμή του "κόμματος" πως η θρησκευτική ευλάβεια στην οποία έχουν βυθιστεί δεν είναι καθόλου μα καθόλου αξιοζήλευτη... 

Οι διαδηλώσεις της πρόσφατης 48ωρης απεργιακής κινητοποίησης και οι συγκρούσεις που έγιναν κατά τη διάρκειά τους κατέδειξαν ακόμα πιο ξεκάθαρα τον ρόλο του καθενός. Κατέδειξαν ποιός είναι με το κοινωνικό κίνημα της αντίστασης και της ανυπακοής πραγματικά και ποιός είναι συνεργάτης της αστυνομίας, παρακρατικός και δεκανίκι αυτής της πολιτικής διάλυσης των εργασιακών δικαιωμάτων και του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου.

Θα ξεκινήσουμε με μία περιγραφή των γεγονότων, γιατί για άλλη μια φορά το ρεσιτάλ του ψέματος από τα βρώμικα στόματα των δημοσιογράφων και των πολιτικών δεν είχε τελειωμό.

Η απεργιακή διαδήλωση της 19ης Οκτώβρη

Η απεργιακή διαδήλωση της 19ης Οκτώβρη ήταν πραγματικά τεράστια και σίγουρα από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων. Οποιαδήποτε εκτίμηση δεν μπορεί να είναι ακριβής αλλά το σίγουρο είναι πως φαίνεται να ξεπερνούσε τις διακόσιες χιλιάδες ανθρώπων. Η πορεία του ΠΑΜΕ όπως πάντα προπορεύτηκε, στάθηκε μπροστά στη βουλή και στη συνέχεια έφυγε κάνοντας για άλλη μια φορά έναν περίπατο τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Κάποιες ομάδες περιφρούρησής του κάθησαν για λίγο κοντά στο γνωστό φράχτη της αστυνομίας κάνοντας φαίνεται μία μικρή πρόβα για την επόμενη μέρα. Στη συνέχεια, ακολούθησαν τα διάφορα μπλοκ της κεντρικής διαδήλωσης, τα οποία προσέγγισαν τον χώρο του Συντάγματος τόσο από τη Σταδίου όσο και από την Πανεπιστημίου.

Η πρώτη ένταση προκλήθηκε στο γνωστό φράχτη επί της Βασ.Σοφίας μεταξύ ενός ετερόκλητου πλήθους και των μπάτσων, καθώς και στην διπλανή είσοδο της βουλής. Πέτρες, μερικές μολότοφ και ορισμένα αυτοσχέδια βεγγαλικά, από τη μία, και δακρυγόνα από την άλλη σήμαναν την απαρχή όσων όλοι περίμεναν μέρες να συμβούν. Κι αυτό γιατί ακριβώς η κοινωνική αγανάκτηση και η λαϊκή οργή διαρκώς γιγαντώνεται και κανένας πλέον ούτε μπορεί να την ελέγξει ούτε μπορεί να υπολογίσει στο πού μπορεί να φτάσει κάθε φορά. Έτσι λοιπόν οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής εξαπλώθηκαν στη συνέχεια σε όλο το Σύνταγμα και τους γύρω δρόμους. Ο κόσμος όμως όχι μόνο δεν έφευγε αλλά σε κάθε εμφάνιση και κίνηση της αστυνομίας, εξαπέλυε έντονες αποδοκιμασίες προς τους μπάτσους. Οι συγκρούσεις και η μαζική παραμονή του κόσμου στους δρόμους κράτησαν πάνω από τέσσερις ώρες και όλα τα πολιτικά κόμματα πήραν το μήνυμα πως πλέον κανένας δεν μπορεί να ελέγχει τον αγανακτισμένο και οργισμένο κόσμο.

Έτσι μπήκε μπροστά η επόμενη φάση του σχεδίου τους. Βασικό τους πρόβλημα παραμένει εδώ και χρόνια ο πολιτικός χώρος των αναρχικών. Από τον Δεκέμβρη του 2008 και μετά, το σύστημα και σύσσωμα τα αστικοκοινοβουλευτικά κόμματα (εννοείται και της αριστεράς) έφαγαν μία χοντρή σφαλιάρα. Κατάλαβαν πως ο πολιτικός χώρος των αναρχικών δεν είναι απλά μία υπόθεση του «περιθωρίου» και των Εξαρχείων αλλά ένα ρεύμα που δραστηριοποιείται πλέον δυναμικά σε όλο και περισσότερους κοινωνικούς χώρους. Οι συγκρούσεις στις απεργιακές συγκεντρώσεις των δύο τελευταίων χρόνων έδειξαν πως η δράση των αναρχικών βρίσκει όλο και μεγαλύτερη έμπρακτη υποστήριξη από σημαντικά κομμάτια διαδηλωτών και αυτό είναι που τους ανησύχησε ακόμα περισσότερο. Οι μπούρδες του Τσίπρα, τον περασμένο Μάιο σε κουβεντούλα παραθύρων με την Τρέμη, περί «πολιτικής και ιδεολογικής ήττας των αντιεξουσιαστών από τις φιλειρηνικές συγκεντρώσεις των πολιτών στις πλατείες» πήγανε κυριολεκτικά περίπατο. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν σύσσωμα τα κόμματα της αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ήταν να συνεχίσουν να ρίχνουν λάσπη μιλώντας για «παρακρατικούς», «κουκουλοφόρους», «ύποπτους κύκλους», «τυχοδιωκτικές ομάδες», συκοφαντώντας τον αναρχικό/ελευθεριακό πολιτικό χώρο που τις τελευταίες δεκαετίες έχει βρεθεί στο στόχαστρο της καταστολής όσο κανείς άλλος μετρώντας δίκες, φυλακίσεις, θανάτους, τραυματισμούς… Κι όλοι αυτοί οι αριστεροί της καρέκλας και της μικροαστικής νομιμότητας έχουν το θράσος να συκοφαντούν, νομίζοντας πως έτσι θα ξεμπερδέψουν με τον εχθρό τους από τα αριστερά.

Αναρχοφάγος, καρπαζοεισπράκτορας ή μαχητικός αντιφασίστας;

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις φούσκωσαν κι άλλο το μυαλό των νεοναζήδων. Έτσι, θεώρησαν πως ήρθε η ώρα να επιτεθούν και στο ΚΚΕ κατά μέτωπο. Το αποτέλεσμα γνωστό: εννιά κουκουέδες τραυματίες και οι ειδικές μηχανοκίνητες δυνάμεις της αστυνομίας να παρακολουθύν χωρίς να επεμβαίνουν όσο δεν κινδυνεύουν τα φασιστοειδή.
Για να δούμε λοιπόν τώρα: πώς θα αντιδράσουν τα απλά μέλη του ΚΚΕ από εδώ και στο εξής στο ζήτημα των φασιστών; Τόσα χρόνια (μεταπολιτευτικά), το ΚΚΕ ουδέποτε συγκρούστηκε με φασίστες. Οργάνωσε και έριξε στη μάχη τον κατασταλτικό μηχανισμό του μόνο ενάντια σε ό,τι βρισκόταν προς τα αριστερά του και ιδιαίτερα απέναντι στους αναρχικούς (πολλές φορές, σε συνεργασία με την αστυνομία). 
Την εποχή που οι χρυσαυγίτες πήγαιναν κάτι κούτες στη χαλυβουργία, ο Σιφωνιός της Χαλυβουργικής και μέλος του ΚΚΕ, τους χειροκροτούσε. Την εποχή που οι φασίστες ξεμύτιζαν και ξεκίνησαν να προκαλούν ανοιχτά αντικαθιστώντας εκλογικά το "μνημονιακό" ΛΑΟΣ, το ΚΚΕ διαδήλωνε για την πρωτομαγιά λίγα μέτρα πιο πέρα από τα γραφεία της τοπικής οργάνωσης δυτικής Αττικής των νεοναζήδων και όλα μέλι γάλα (πρόκειται για τα γραφεία που δέχτηκαν βομβιστική επίθεση). Ποτέ δεν επιστράτευσε το "κόμμα" τον μηχανισμό του για να αντιμετωπίσει τους φασίστες στο δρόμο. Μόνο για να χτυπήσει ό,τι βρίσκεται αριστερά του, μόνο για να σταθεί μπροστά στη βουλή ως θεματοφύλακας της αστικής δημοκρατίας, όπως έκανε στις 20 Οκτώβρη του 2011. Και τώρα πού φτάσαμε; Να τους "δουλεύει" η χρυσή αυγή στην ανακοίνωσή της λέγοντας πως το μόνο που ξέρει να κάνει το ΚΚΕ είναι να προστατεύει τα μνημόνια από τους "αγανακτισμένους συμπολίτες μας". Και το χειρότερο; Να βγαίνει ακόμα και σήμερα στέλεχος του ΚΚΕ στην τηλεόραση, δαρμένο από τους φασίστες στο Πέραμα, και να δηλώνει πως όπως στο Πέραμα, έτσι και τότε στο Σύνταγμα, στις 20 Οκτώβρη του 2011, οι κουκουέδες δέχτηκαν "επίθεση από ίδιες παρακρατικές ομάδες" (έτσι ακριβώς!), συνεχίζοντας έτσι το παραμύθι της ταύτισης αναρχικών και φασιστών ως ενιαίου διπλού παρακρατικού βραχίονα "ενάντια στους λαϊκούς αγώνες". Τέτοια κατάντια.
Ας ελπίσουμε πως τα απλά μέλη του ΚΚΕ -γιατί απλά και μόνο να μιλάμε για το σκληρό μηχανισμό του "κόμματος", λερώνεται το στόμα μας- θα ταρακουνηθούν και αντί να στρέφονται ενάντια σε αυτούς που χρόνια τώρα συγκρούονται με τους φασίστες σε κάθε πόλη της Ελλάδας, θα συνταχθούν μαζί τους προς την κατεύθυνση του μαχητικού αντιφασισμού...

Τ.Κ.

Γιατί ανεβαίνουν δημοσκοπικά οι νεοναζήδες;

Οι τηλεοπτικές συζητήσεις για τα νέα «δημοσκοπικά ευρήματα» έδιναν και έπαιρναν χθες στα κανάλια. Η δημοσκοπική πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το ένα σκέλος. Το άλλο σκέλος ήταν η δημοσκοπική άνοδος των νεοναζήδων. Τα «ανερχόμενα» κανάλια της σκουπιδοειδησεογραφίας έκαναν μακροσκελείς και «βαθυστόχαστες» αναλύσεις γι΄ αυτό το φαινόμενο. Γιατί άραγε ανεβαίνει δημοσκοπική η χρυσή αυγή; Οι απαντήσεις των ρουφιάνων των ΜΜΕ ήταν για άλλη μια φορά οι πλέον αβανταδόρικες για τους νεοναζήδες: γιατί -λέει- υπάρχει το μεγάλο ποσοστό της ανεργίας, γιατί υπάρχει απαξίωση του πολιτικού συστήματος και άλλες τέτοιες μπούρδες. Αυτές τις μπούρδες έχουν αναφέρει ως αίτια και διάφορα κορυφαία πρόσωπα της λεγόμενης αριστεράς και της κεντροαριστεράς, όπως π.χ. ο Κουβέλης.

Καμία σχέση όμως.

Για τη δημοσκοπική άνοδο των νεοναζήδων ευθύνεται η αποσύνθεση του διογκωμένου μικροαστισμού που κυριάρχησε τόσα χρόνια. Τώρα βγαίνει στην επιφάνεια όλος ο βαθύς κοινωνικός συντηρητισμός που τόσα χρόνια εκφραζόταν με το απολίτικο, τα ελληνάδικα και την επιδειξιομανία.

Ευθύνεται η αμορφωσιά όλων εκείνων που μιλάνε για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και είναι ανήμποροι να σχηματίσουν στο λόγο τους έστω και μία πρόταση ολοκληρωμένη.

Ευθύνεται η βαθιά βασιλοχουντική παράδοση που διατρέχει όλη την ελληνική ιστορία του 20^ου αιώνα και που τώρα βρίσκει ξανά τους εκφραστές της και αναζητά να κυριαρχήσει και πάλι στις κρατικές δομές.

Ευθύνεται το ίδιο το πολιτικό σύστημα των μεγάλων κομμάτων. Σήμερα, ένα κομμάτι των «στελεχών» αυτού του συστήματος ψάχνει να βρει τη νέα θεσούλα του στους νέους πόλους εξουσίας (ΣΥΡΙΖΑ και χρυσή αυγή), συνοδοιπορούμενο από ένα επίσης μετακινούμενο μεγάλο πελατολόγιο.

Αυτές είναι οι βασικές παράμετροι ανόδου των νεοναζήδων και όχι η ανεργία, η φτώχεια, η εγκληματικότητα και το χάλι του πολιτικού συστήματος. Αυτές είναι οι αφορμές για να βγαίνει ο βούρκος στην επιφάνεια και όχι οι αιτίες που τον προκαλούν. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε δεν θα άξιζε απολύτως καμία υπόληψη στο ανθρώπινο είδος.

Προβολή ταινίας: TUNGSTEN*

προβολές στην ταράτσα:

TUNGSTEN*
του Γιώργου Γεωργόπουλου

Παρασκευή 13/9, στις 8:00
στο ευτοπικό εργαστήρι
Λεωνίδου 62 & Θερμοπυλών

Κεραμεικός

Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με τον σκηνοθέτη της ταινίας

Δυο έφηβοι, ένας ελεγκτής εισιτηρίων, ένα ζευγάρι, μετανάστες, παιδιά, στριμωγμένοι στον τοίχο ενός αδιέξοδου χωματόδρομου στη καρδιά της Αθήνας.
Μια ασπρόμαυρη σπονδυλωτή ταινία με λιτή - μη γραμμική αφήγηση και σκληρό λόγο. Αποκλεισμός, βία, ψυχολογικός κανιβαλισμός και αλλεπάλληλες διακοπές ρεύματος, σκιαγραφούν, μία κοινωνία στα όριά της.
Θύτες και θύματα σε ρόλους που εναλλάσσονται, αποκαλύπτουν μία μηχανή πιο ισχυρή από τη βούληση τους: Την κρεατομηχανή των ληγμένων λογαριασμών, των άδειων καρτών και των πτωχευμένων ονείρων, που κινεί τη δράση έως το αδιέξοδο.

http://tungsten.gr/

 

trailer

Μια σημαντική απόφαση για μια σημαντική αρχή

Μια πολύ σημαντική απόφαση πήρε πριν από λίγες μέρες το Διοικητικό Εφετείο Πειραιά, η οποία πέρασε στα ψιλά γράμματα (για τα τηλεοπτικά κανάλια, ούτε λόγος βέβαια). Πιο συγκεκριμένα, το Εφετείο αποφάσισε, ύστερα από σχετική αίτηση του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας που ζητούσε από την ΕΥΔΑΠ το ποσό των 14.064.300 ευρώ για τέλη διέλευσης υπεδάφους, ότι η ΕΥΔΑΠ δεν υποχρεούται να πληρώνει στους Δήμους «τέλη δικαιώματος χρήσης διέλευσης υπεδάφους» για τους αποχετευτικούς αγωγούς μεταφοράς λυμάτων και ομβρίων υδάτων (http://tvxs.gr/news/topika-nea/dikaiosi-eydap-sti-diamaxi-me-dimo-keratsinioy).

Με αυτήν την απόφαση, το κράτος επιχειρεί να προλάβει ένα τσουνάμι που μπορεί να προκαλέσει την κατάρρευση της «αναπτυξιακής» του ονείρωξης, δηλαδή της ανεξέλεγκτης επικράτησης της οικονομίας της αγοράς. Έτσι λοιπόν, επισφραγίζει για άλλη μια φορά τη μεγάλη φοροδιαφυγή και την οικονομική ασυλία των μεγαλοεπενδυτών και των αφεντικών.

Ποιος θα μπορούσε να είναι αύριο ο υποψήφιος αγοραστής-επενδυτής στο ξεπούλημα της ΕΥΔΑΠ, αν αυτή φορολογείται από τους δήμους; Τι θα γίνει με τόσες και τόσες άλλες περιπτώσεις που είτε έχουν ήδη (μισο-)ιδιωτικοποιηθεί είτε έχουν πάρει το δρόμο του ξεπουλήματος, αν αρχίζουν να επιβάλλονται δημοτικοί φόροι; Και το σημαντικότερο: τι θα γίνει αν κάποιος δήμος, λαμβάνοντας τέτοιου μεγέθους τέλη από τέτοιου μεγέθους εταιρείες, αρχίζει να έχει οικονομική αυτάρκεια και δεν εξαρτάται από τις κάθε είδους «διαχειριστικές αρχές» και τους κρατικούς γκισέδες που προορίζουν τα φράγκα μόνο για τους μεγαλοδανειστές (ξένους και ντόποιους) των μνημονίων; 

Αυτοί λοιπόν είναι οι φόβοι τους και ήδη το σύστημα αρχίζει να θωρακίζεται και να λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα άμυνάς του, προκειμένου να μην καταρρεύσει από μία –φαινομενικά- «κερκόπορτα».

Σημασία όμως έχει να ξεδιπλωθεί ο κοινωνικός συνδικαλισμός στις γειτονιές άμεσα και δυναμικά. Να μην παραμένει σε μία κατεύθυνση απλά αντίθετη «από όσα συμβαίνουν» αλλά να θέσει με πολιτικούς όρους επιθετικές –και με επιθετικό τρόπο- κοινωνικές διεκδικήσεις; Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε τοπικό και αποκεντρωμένο επίπεδο. Η Κερατέα, η Ιερισσός και τα γύρω χωριά απέδειξαν πως το κράτος τα βρίσκει πολύ σκούρα όταν έχει να αντιμετωπίζει μια τοπική κοινωνία δυναμική και αλληλέγγυα. Εκεί είναι το στοίχημα σήμερα, εκεί μπορεί και πάλι να αναγεννηθεί ο κοινωνικός ιστός. Εκεί πρέπει να πληρώσουν αφεντικά και κράτος για όσα κάνουν.

Δε θα είναι εύκολο για ένα τέτοιο κίνημα επιθετικού κοινωνικού συνδικαλισμού να πετύχει τους στόχους του και ασφαλώς οι νομικές δίοδοι θα είναι όλο και πιο σφραγισμένες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως στην ίδια απόφαση του Εφετείου απορρίπτεται και το αίτημα να σταλεί προδικαστικό ερώτημα στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όλα λοιπόν -και σε αυτήν την περίπτωση- είναι δρόμος.

Πεδίο δόξης λαμπρόν λοιπόν ανοίγεται για τις τοπικές κοινότητες αγώνα!...

Φ.Κ. 

Ανακοίνωση της γαλλικής αναρχικής ομοσπονδίας για ένα από τα περιστατικά καταστολής

ΒΡΑΖΙΛΙΑ. ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟ ΛΑΟ

Σε ένα πλαίσιο οργής και κοινωνικού αγώνα που διαρκεί εδώ και εβδομάδες, η αστυνομία του Πόρτο Αλέγκρε εισέβαλε εντελώς παράνομα και ερεύνησε τις εγκαταστάσεις της αναρχικής αριστερής ομοσπονδίας. Εδώ και χρόνια η αναρχική ομοσπονδία διεξάγει τις δημόσιες δράσεις της σε αυτά τα γραφεία. Ήδη τον Οκτώβριο του 2009 η παλιά έδρα της ομοσπονδίας είχε ερευνηθεί από την αστυνομία με εντολή της τότε κυβερνήτριας Yeda Crusius. Εκείνη την εποχή η FAG είχε εκδώσει μια αφίσα όπου θεωρούσε την κυβερνήτρια υπεύθυνη για το θάνατο του αγωνιστή του κινήματος των άκληρων αγροτών Elthon Brum στην περιοχή  του San Gabriel.

Τα μήντια κατηγορούν την FAG ότι προγραμματίζει βίαιες ενέργειες και ότι επίσης διαδίδει αναρχικά έντυπα, λες και μπορεί να βρεθούν άλλου πολιτικού χώρου έντυπα σε αναρχικά γραφεία. 

Η Αναρχική Ομοσπονδία (FA), μέλος της Διεθνούς Αναρχικής Ομοσπονδίας, επιδοκιμάζει τις διαμαρτυρίες και καταγγέλει την δημοτική, περιφερειακή, και ομοσπονδιακή κυβέρνηση ,υπεύθυνες για αυτή την αχρεία επίθεση εναντίον μιας αναρχικής οργάνωσης.

Αλληλεγγύη στον αναρχικό απεργό πείνας Κώστα Σακκά

Τριάντα μήνες προφυλάκιση. Μαύρο στις οθόνες της ΕΡΤ και σιγή στις συχνότητες της ΕΡΑ. "Πλάτες" στους φασίστες. Υπουργοποίηση του Μπουμπούκου με την "σοσιαλιστική" συνυπογραφή (όχι αλά καρτ αλλά αλά μπένι). Πόλεμος. Το κράτος είναι πλέον ξεκάθαρα ο μόνος τρομοκράτης. Α, μην ξεχάσουμε και τα αφεντικά...
Ο αναρχικός Κώστας Σακκάς είναι ένας ακόμα όμηρος αυτού του πολέμου που έχει κηρύξει με μίσος το κράτος απέναντι στην κοινωνία, τους εργαζόμενους και πρωτίστως σε όσους αντιστέκονται. Η αμέριστη αλληλεγγύη μας στον αγώνα για την απελευθέρωσή του είναι ένα ακόμα οδόφραγμα στον ολοκληρωτισμό που επιχειρούν να επιβάλουν...

Φτήνια, ξετσιπωσιά και υποκρισία

Η ξεφτίλα της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ ασφαλώς και δεν θα μπορούσε να έχει όρια. Το παζάρεμα της ΕΡΤ για καμιά αλλαγή καρέκλας, η φτήνια, η υποκρισία και η ξετσιπωσιά είναι πράγματα φυσικά και επόμενα αυτών των πυλώνων του πολιτικού-κομματικού συστήματος.
Όσο περιμένουμε από τα κόμματα και τους δικαστές, όσο δεν παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και περιμένουμε μια δικαστική απόφαση ή μια επόμενη εκλογική αναμέτρηση, τότε θα χάνουμε συνέχεια πολλούς πόντους στο παιχνίδι του κοινωνικού-ταξικού πολέμου...

Τι σημαίνει δημόσια τηλεόραση;

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και είναι ξεκάθαρα εδώ και καιρό: τα αφεντικά, με τα κατά τόπους κυβερνητικά συνεταιράκια τους, είναι αδίστακτα. Δε διστάζουν να χύσουν πολύ αίμα προκειμένου να επιβάλουν μια σύγχρονη τυρρανία.
Ο Σαμαράς σήμερα δεν θα κάνει πίσω. Μπροστά στους ξεφτιλισμένους του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, που φοβούνται μην τυχόν και κάνουν εκλογές και χαλάσουν τα μαγειρέματα της Μέρκελ, επιδιώκει να ισοπεδώσει κάθε περίπτωση ανάκαμψης της ΕΡΤ.
Δύο λοιπόν είναι οι επιλογές, εάν δεν έχουμε εκλογές (που είναι και το πιθανότερο να μην έχουμε για να ...μην πληγεί ο τουρισμός!): από τη μία, η νέα ΥΕΝΕΔ της ακροδεξιάς κυβέρνησης με κεντροαριστερά δεκανίκια, και από την άλλη, μία πραγματικά δημόσια τηλεόραση. Η πραγματική δημόσια τηλεόραση δεν μπορεί να έχει σχέση με τις κομματικές γραμμές και τα διευθυντήρια του κράτους αλλά μόνο με την ίδια την κοινωνία και τα αγωνιζόμενα και δημιουργικά κομμάτια της. Ο νέος "δημόσιος" ραδιοτηλεοπτικός φορέας της κυβέρνησης και η "πειρατική" ΕΡΤ δεν μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά. Αν δε γίνουν εκλογές και αρχίζει να εκπέμπεται νέο σήμα, τότε αργά ή γρήγορα θα επέλθει το ζήτημα της λήξης, ακόμα και μέσω καταστολής, της εκπομπής του σήματος της σημερινής ΕΡΤ. Πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι το ζήτημα είναι οι συχνότητες να περάσουν στην κοινωνία και δεν είναι απλά ένα ζήτημα ενδοεξουσιαστικής διαμάχης. 
Οφείλουμε, ως εκ τούτου, να δώσουμε έναν αγώνα, στο βαθμό που και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έχουν σκοπό να τον δώσουν, τώρα που πολλές αυταπάτες (κομματικές, δικαστικές, κ.α.) καταρρέουν μία προς μία σαν χάρτινοι πύργοι...

ΕΡΤ: η αλληλέγγυη (να) είναι αμφίδρομη!

Έχει περάσει ήδη μια βδομάδα από την κατάληψη του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ. Μία βδομάδα κατά την οποία η συνεχής  παρουσία  ανθρώπων  και  η  ανέλπιστη  συμπαράστασή  τους,  έχει  επιτρέψει  τη  δημιουργία  του μεγαλύτερου πειρατικού media προτζεκτ στην Ευρώπη.
Φυσικά, όπως σε όλους τους λαϊκούς αγώνες, έσπευσαν και τα κόμματα της αριστεράς, επενδύοντας πολιτικά και αναμένοντας πολλαπλά οφέλη. Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ με το ένα μάτι προς την εξουσία ξέρει ότι θα χρειαστεί ανθρώπους και ΜΜΕ για να κάνει τη δική του προπαγάνδα ως κυβέρνηση. Αλλά ας μη γελιόμαστε! Με το τέλος της εποχής των πολυμελών κομμάτων, ούτε τα κόμματα της αριστεράς ούτε κάποιος άλλος φορέας έχει τη δύναμη να στηρίξει από μόνος του τη συνέχιση της λειτουργίας μιας κατάληψης πανελλαδικής εμβέλειας που εκπέμπει πειρατικά μέσα στα μούτρα της εξουσίας.
Σε μια κοινωνία που συντηρητικοποιείται λόγω της ανέχειας, έχει εμπεδώσει τον κοινωνικό αυτοματισμό και ζει στο ρυθμό του «όλοι εναντίον όλων», αυτοί που προσφέρουν αλληλεγγύη στους απολυμένους της ΕΡΤ δεν είναι  η  πλειοψηφία.  Είναι  ανένταχτος  κόσμος  από  διάφορους  χώρους  που  η  κινητοποιησή  του  ήρθε αυθόρμητα ως μια φυσική πρώτη αντίδραση σε άλλη μια εκδήλωση αυταρχισμού και αλαζονείας από τη μεριά του κράτους και της εξουσίας.
Αλλά η αλληλεγγύη δεν είναι δωρεάν.
Ακόμη και ο κόσμος που μέχρι σήμερα στηρίζει τους εργαζομένους της, το κάνει με καχυποψία καθώς έχει επίγνωση της κατάστασης που επικρατούσε διαχρονικά στην ΕΡΤ. Η ΕΡΤ ήταν μία κρατική και όχι δημόσια ραδιοτηλεόραση, ένα όργανο της προπαγάνδας του κράτους και των οικονομικών ελίτ, που λειτουργούσε χωρίς  κανέναν  κοινωνικό  έλεγχο,  αποτελώντας  παράλληλα  και  εργαλείο  εξυπηρέτησης  πελατειακών σχέσεων όπως άλλωστε κάθε «δημόσιος» οργανισμός. Και ένας τέτοιος οργανισμός δεν βρίσκεται κοντά στην κοινωνία, δεν την εξυπηρετεί και σίγουρα δεν αξίζει ούτε αλληλεγγύη ούτε στήριξη. Αντίθετα, αυτό που σήμερα παραγνωρίζεται ως «αγάπη του κόσμου» στην απεργιακή εκπομπή της ΕΡΤ δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι - φρούδες ίσως - ελπίδες του κόσμου ότι υπό τον έλεγχο  των  εργαζομένων  και  με  τη  στήριξη  των  αλληλέγγυων,  η  ΕΡΤ  επιτέλους  θα  λειτουργήσει  σαν πραγματικά  δημόσια  συχνότητα,  παρουσιάζοντας  την  πραγματική  κατάσταση  που  βιώνουμε  και  δίνοντας φωνή στην πραγματική κοινωνία. Ο κόσμος προσφέρει και θα συνεχίσει να προσφέρει αλληλεγγύη, όσο θα επιβεβαιώνεται ότι το σιχαμένο πρόσωπο της ΕΡΤ που είχε συνηθίσει, δεν ήταν επιλογή των εργαζομένων της, αλλά αποτέλεσμα χυδαίων παρεμβάσεων των διοικήσεων και των πολιτικών της προϊσταμένων, και αυτό οι  εργαζόμενοι  πρέπει  να  το  αποδείξουν  σήμερα,  στην  πράξη.  Προσφέροντας  ανοιχτή  πρόσβαση  σε συλλογικότητες, κινήματα και αγωνιζόμενους που μέχρι σήμερα αντιμετωπίζονταν όχι σαν κομμάτια της κοινωνίας  αλλά  σαν  εχθροί  της.  Αποτελώντας  ένα  κέντρο  πραγματικής  πληροφόρησης  όπου  λαϊκές συνελεύσεις, αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, πρωτοβάθμια σωματεία, τοπικοί αγώνες, απεργοί και άνεργοι θα έχουν κι αυτοί φωνή και δεν θα είναι μόνο αντικείμενα συκοφάντησης. Αν οι απολυμένοι της ΕΡΤ δεν δημιουργήσουν κοινότητες με τους υπόλοιπους αγωνιζόμενους, μοιραία θα πρέπει να σκύψουν το κεφάλι στα αφεντικά τους. 
Η έκκληση όμως των εργαζομένων για αλληλεγγύη σημαίνει ότι αναλαμβάνουν και μία ευθύνη απέναντι σε αυτούς που τους στηρίζουν. Είναι σίγουρο ότι η κυβέρνηση πολύ σύντομα θα προσπαθήσει να βγει από το αδιέξοδο που οδηγήθηκε τις τελευταίες μέρες. Αυτό μπορεί να σημαίνει υπαναχώρηση σε σχέση με το κλείσιμο της ΕΡΤ, επιστροφή σε κάποια προηγούμενη ή παρόμοια κατάσταση ή δημιουργία κάποιου «νέου σχήματος  δημόσιας  ραδιοτηλεόρασης».  Σε  κάθε  περίπτωση  όμως  οι  προσδοκίες  των  αλληλέγγυων  θα ζητήσουν τη δικαίωσή τους και αυτή η δικαίωση δεν είναι μόνο η ανάκληση των απολύσεων. Η ευθύνη των εργαζομένων έγκειται στο ότι σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να συνεχίσουν να αγωνίζονται γι αυτά που μαζί με τους αλληλέγγυους σήμερα διεκδικούν. Να συνεχίσουν τον αυτονόητο αγώνα για αξιοπρέπεια. Γιατί η κρίση δεν τελείωσε ακόμη, ούτε οι επιθέσεις του κράτους και της οικονομικής ελίτ στους εργαζομένους. Είναι σίγουρο ότι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ θα ξαναχρειαστούν την κοινωνία. Καλό θα είναι μέχρι τότε να μην την έχουν απογοητεύσει.

ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών
Αθήνα, 17/6/2013