Τι είναι η Κοινωνική Οικολογία

αναδημοσίευση από τον ελευθεριακό κόσμο
ΓΚ

"Το φιλοσοφικό και πολιτικό ρεύμα που είναι γνωστό με το όνομα "Κοινωνική Οικολογία" ξεκινά από την αναγνώριση του -συχνά παραβλεπόμενου- γεγονότος ότι σχεδόν όλα τα οικολογικά μας προβλήματα προέρχονται από βαθύτατα κοινωνικά προβλήματα. Και ότι αντιστρόφως τα οικολογικά προβλήματα που υπάρχουν δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά, πόσο μάλλον να επιλυθούν, χωρίς να επιληφθούμε των εσωτερικών προβλημάτων της κοινωνίας." (Murray Bookchin "Τι είναι η Κοινωνική Οικολογία")

Κοινωνική οικολογία ονομάζεται η προσέγγιση εκείνη του οικολογικού κινήματος που θεωρεί ότι οι αιτίες των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα το φυσικό περιβάλλον (π.χ. η κλιματική αλλαγή, η περιβαλλοντική ρύπανση κλπ) είναι κοινωνικές, δηλαδή οφείλονται στο επικρατές σήμερα κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό σύστημα, τον καπιταλισμό, ή και στον μαρξιστικό - λενινιστικό κομμουνισμό, όπως αυτός εφαρμόστηκε στις λαϊκές δημοκρατίες κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα υπό τη μορφή «δικτατορίας του προλεταριάτου». Η κοινωνική οικολογία, όπως και οι άλλες τάσεις του οικολογικού κινήματος, αναδύθηκε μέσα από τα νέα κοινωνικά κινήματα της δεκαετίας του 1960.

Η κοινωνική οικολογία εντάσσεται ιδεολογικά στον πράσινο αναρχισμό και αποτελεί σήμερα μία από τις βασικές και περισσότερο στέρεα θεωρητικά θεμελιωμένες κατευθύνσεις του. Ωστόσο, πολλές από τις ιδέες της τις ενστερνίζονται και ομάδες της ευρύτερης Αριστεράς. Μέσω του έργου του Μάρεϊ Μπούκτσιν, κύριου θεωρητικού της κοινωνικής οικολογίας μετά τη δεκαετία του 1960, η τελευταία έχει συνδεθεί με τη δική του εκδοχή ελευθεριακού σοσιαλισμού, τον ελευθεριακό κοινοτισμό.

Σύμφωνα με την κοινωνική οικολογία, τα περιβαλλοντικά προβλήματα πηγάζουν από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτό, γιατί θεωρείται ότι η έννοια της κυριαρχίας στη φύση, αιτία της οικολογικής κρίσης, είναι επέκταση της λογικής της εκμετάλλευσης μεταξύ ανθρώπων. Η λογική της «πάση θυσία» οικονομικής ανάπτυξης, που έχει υιοθετηθεί κατά τη νεωτερικότητα από σχεδόν όλες τις οικονομολογικές σχολές, συμπεριλαμβανομένου του μαρξισμού, αποτελεί ακόμα μία βασική αιτία της οικολογικής κρίσης. Η τελευταία, κατά τους κοινωνικούς οικολόγους, δεν είναι παρά μία πλευρά της σημερινής πολυδιάστατης κρίσης. Συνεπώς, κατά την κοινωνική οικολογία, τα οικολογικά προβλήματα, αλλά και τα υπόλοιπα παγκόσμια προβλήματα μπορούν να λυθούν μόνο με τη συνολική αλλαγή της κοινωνίας. Κάθε προσπάθεια σταδιακής και εκ των έσω αναμόρφωσης του σημερινού συστήματος (ρεφορμισμός) είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.

Η κοινωνική οικολογία έχει έρθει σε αντιπαράθεση με εναλλακτικές προσεγγίσεις των οικολογικών προβλημάτων όπως η πολιτική οικολογία, η βαθιά οικολογία, ο οικοφεμινισμός και ο πριμιτιβισμός, παρά την αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Η κριτική των κοινωνικών οικολόγων στρέφεται ενάντια στην αναποτελεσματικότητα, στον συντηρητικό χαρακτήρα ή στον μισανθρωπισμό, που χαρακτηρίζει κατ' αυτούς τα άλλα οικολογικά κινήματα. Η πράσινη οικονομία, βασιζόμενη στις ήπιες πηγές ενέργειας, θεωρείται αναποτελεσματική και ανεπαρκής από τους κοινωνικούς οικολόγους αφού αγνοεί τις κοινωνικές και πολιτικές πηγές της οικολογικής κρίσης. Παρόμοια κριτική έχει ασκηθεί και απέναντι στις συναφείς έννοιες της αειφόρου και πράσινης ανάπτυξης.

Ακόμα οι ιδέες της έρχονται σε αντίθεση με αυτές του κοινωνικού δαρβινισμού. Η άποψη του τελευταίου ότι τα οικολογικά προβλήματα σχετίζονται με τον υπερπληθυσμό αμφισβητείται από τους κοινωνικούς οικολόγους. Για αυτούς, αφενός μεν η Γη μπορεί να φιλοξενήσει πολύ μεγαλύτερο πληθυσμό ακόμα, αρκεί να γίνει σωστή χρήση των διαθέσιμων φυσικών πόρων, αφετέρου δε προβλήματα όπως η πείνα στον Τρίτο Κόσμο δεν είναι θέμα παραγωγής αγαθών, αλλά θέμα δίκαιης κατανομής τους.

Η Φάμπρικα

Η φάμπρικα, η φάμπρικα δε σταματά,
δουλεύει νύχτα μέρα
και πώς τον λεν το διπλανό
και τον τρελό τον Ιταλό
να τους ρωτήσω δεν μπορώ
ούτε να πάρω αέρα

Δουλεύω μπρος στη μηχανή
στη βάρδια δύο δέκα
κι από την πρώτη τη στιγμή
μου στείλανε τον ελεγκτή
να μου πετάξει στο αυτί
δυο λόγια νέτα σκέτα

Άκουσε φίλε εμιγκρέ
ο χρόνος είναι χρήμα
με τους εργάτες μη μιλάς
την ώρα σου να την κρατάς
το γιο σου μην το λησμονάς
πεινάει κι είναι κρίμα.

Κι εκεί στο πόστο μου σκυφτός
ξεχνάω τη μιλιά μου
είμαι το νούμερο οχτώ
με ξέρουν όλοι με αυτό
κι εγώ κρατάω μυστικό
ποιο είναι τ' όνομά μου.

«ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ», 1974

Μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω
έχω ένα χρόνο να τα δω και λιώνω.
Μου γράφει η γιαγιά τους πως ρωτάνε
τα τρένα που 'ναι στο σταθμό που πάνε.

Αδύνατος μου γράφει ο Στελάκης
έχει ανάγκη θάλασσας ο Τάκης
αρχίζει το σχολείο η Μαρίνα
θέλει να γίνει κάποτε γιατρίνα.

Μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω
έχω ένα χρόνο να τα δω και λιώνω.
Αγόρασα λαχείο στ' όνομά τους
αχ, να κερδίσει να σταθώ σιμά τους.

Εδώ στην ξένη χώρα

Εδώ στην ξένη χώρα
αχ τι στεναχώρια
Τι θα φάω τι θα πιω
τι θα στείλω στο χωριό
οι γυναίκες είναι χύμα
Καίγομαι σαν τις κοιτώ
δεν με θέλουν κι είναι κρίμα

Εδώ στην ξένη χώρα
αχ τι στεναχώρια
Κάθε βράδυ στον σταθμό
τριγυρίζω για να πω
μια κουβέντα σ' ένα φίλο
Κι αν μια νύχτα δεν τον βρω
μοιάζω με χαμένο σκύλο

Εδώ στην ξένη χώρα
αχ τι στεναχώρια
Θα γυρίσω στο χωριό
δεν αντέχω δεν βαστώ
τι κορμί βασανισμένο
Ψάχνω νά'βρω αδερφό
κι όλοι με φωνάζουν ξένο

Τελικά για όλα φταίνε οι μετανατάστες;

Μεταξύ φονταμενταλιστών (Οσάμα ή Ομπάμα;) Στις απαρχές μιας νέας «αθωότητας»

Οι 100 νεκροί της Νορβηγίας, στέλνουν το μήνυμα που ακόμα δεν έχουμε καταλάβει. Οι επιθέσεις τύπου «Οκλαχόμας» ή τύπου «δίδυμων Πύργων» πνίγουν και θα συνεχίζουν να πνίγουν την ανθρωπότητα. Είτε στην Τσετσενία υπό τη μορφή αντάρτικου για την επιβολή του Ισλάμ  και την «επίθεση» στον ιμπεριαλισμό, είτε στο Αφγανιστάν-Ιράκ για την επιβολή της «δημοκρατίας» και την «εξάλειψη» της μισαλλοδοξίας, θα βρεθούμε ανάμεσα σε μικρά ή μεγάλα «δόγματα τύπου Μπους» και σε μικρούς ή μεγάλους «ιερούς πολέμους τύπου Οσάμα». Η νέα τάξη πτωμάτων σε όλο της το μεγαλείο πυροδοτεί μια βάρβαρη σύγκρουση με ένα τεχνολογικό εξοπλισμό, που οι συνέπειές της και η εξέλιξή της θα κάνει το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο να μοιάζει με το παιχνίδι «κλέφτες κι αστυνόμοι» της παλιάς γειτονιάς. Θεωρίες περί «σύγκρουσης πολιτισμών» μεταθέτουν την αιώνια σύγκρουση μεταξύ αυτονομίας και βαρβαρότητας σε δυο πόλους που ενισχύουν την κυρίαρχη ιδεολογία που μυρίζει πετρέλαιο, πυρίτιδα, ραδιενέργεια, ενώ από την άλλη η «ανοχή» στην «πολυπολιτισμική» κοινωνία του δεξιού και αριστερού φιλελευθερισμού έχει φτάσει στο απροχώρητο της ενίσχυσής τους. Φασίστες από τη μια που έχουν ως έσχατο παραμύθι την υπεράσπιση των δυτικών αξιών ή της εργασίας του «ντόπιου» και Ισλάμ από την άλλη που θα κοιτάξει με κάθε ευκαιρία να πάρει μαζί του τον κατατρεγμένο μετανάστη, τον κάτοικο της αμερικανικής αποικίας για μια νέα ιστορική επέκταση, στο φόντο μιας παγκόσμιας αντίληψης ανάπτυξης των παραγωγικών μέσων και της ευλογίας της μετανάστευσης. Το ζούμε και θα συνεχίσουμε σε μεγαλύτερη έκταση να το ζούμε και στον ελλαδικό χώρο μέσω των διεθνών αναφορών που μυρίζουν αίμα, πτώμα και κρατική καταστολή.

Μιλάνε διαρκώς για το τέλος της αθωότητας σε μια παγκόσμια κοινωνία που απλά συναινεί στο μεγαλύτερο μέρος της στα εγκλήματα της αποικιοκρατίας, των πολέμων, της εκμετάλλευσης εργατικής δύναμης, της οικολογικής καταστροφής. Μιλάνε για το τέλος της αθωότητας μετά από εκ προμελέτης εγκλήματα, τύπου «Οκλαχόμα» ή «τύπου δίδυμων Πύργων» όταν πριν από αυτά έχουμε ήδη μαζικά εγκλήματα της παγκόσμιας ανεπτυγμένης Δύσης, μαζί με τις «αναπτυσσόμενες» ή «υπανάπτυκτες» ηγεμονικές ομάδες στο σώμα της ανθρωπότητας. Λάθος. Τώρα, βρισκόμαστε στις απαρχές μιας νέας «αθωότητας». Όταν για λογαριασμό του αίματος των αθώων, θα απολέσουμε και το τελευταίο αίσθημα ευθύνης απέναντι στον κόσμο, παραδίδοντας στην κοινωνία του κρατικού ελέγχου την ασφάλειά μας προκειμένου «να μην ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο» από δυο πόλους που διεκδικούν το αλάθητο, τότε θα έχουμε παραχωρήσει το κεφάλι μας σε μια νέα γκιλοτίνα.

Αυτονομία ή βαρβαρότητα, στις πλατείες, στις γειτονιές, στα χωριά, στις παγκόσμιες επικοινωνίες, είναι το μήνυμα που πρέπει να σταλεί. Αν δεν πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, απλά, την έχουμε βάψει.

ΓΚ

Και γιατί παρακαλώ να μην πληγεί ο τουρισμός;

Στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 και στις αρχές της δεκαετίας του '90, το PKK καθώς και άλλα αριστερά κόμματα και οργανώσεις στην Τουρκία έκαναν μεγάλες καμπάνιες κατά της επίσκεψης τουριστών στο συγκεκριμένο κράτος. Η σκέψη τους ήταν απλή: δεν μπορεί να έρχονται τουρίστες από τις πλούσιες ευρωπαϊκές χώρες ή τη Βόρεια Αμερική και να ακουμπούν τα φράγκα τους σε ένα κράτος όπου υπάρχουν χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι, απίστευτη καταστολή στους δρόμους, μηδαμινά στοιχειώδη πολιτικά δικαιώματα και ανομολόγητη φτώχεια σε ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Σταδιακά, αυτή η καμπάνια υποχώρησε και η τουριστική βιομηχανία της Τουρκίας άρχισε να ακμάζει βρίσκοντας πολλές χιλιάδες δυτικούς κατά βάση πελάτες που επιδιώκουν να βρεθούν ακόμα και στις υποβαθμισμένες αγροτικές περιοχές της νοτιοανατολικής Τουρκίας.

Μακριά από τη Μεσόγειο και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η τουριστική βιομηχανία του μεξικανικού κράτους αποτελεί έναν από τους βασικούς μοχλούς πίεσης για την εξόντωση του ιθαγενικού ζαπατιστικού κινήματος. Σε μία περιοχή που η φυσική ομορφιά και οι αρχαιολογικοί χώροι βρίσκονται σε αφθονία, η οργανωμένη κρατική βία και οι παραστρατιωτικοί του βραχίονες χτυπούν τις ζαπατιστικές κοινότητες, προσπαθώντας να ξεριζώσουν κάθε μορφή αντίστασης και να βάλουν τους ιθαγενείς να πουλάνε χαϊμαλιά και σουβενίρ στους τουρίστες. 

Τα έσοδα λοιπόν της τουριστικής βιομηχανίας πάνε και στις τσέπες των αρμόδιων κατασταλτικών μηχανισμών προκειμένου να εκκαθαρίσουν από μία περιοχή ή και από μία ολόκληρη κοινωνία κάθε μορφή ουσιαστικής κοινωνικής αντίστασης. 

Η υπόθεση με τους ταξιτζήδες, μετά τις μεγάλες συγκρούσεις της 28ης και 29ης Ιούνη, ξαναφέρνει στο προσκήνιο της επικαιρότητας το θέμα των "πληγμάτων" στον τουρισμό. Οι δημοσιογράφοι λυσσάνε για το "κακό" που γίνεται από τις συγκεντρώσεις και τις πορείες. Κι όλα αυτά γιατί θέλουν, μέσα από τη μνημονιακή πολιτική, να μετατρέψουν τη χώρα σε τόπο αλωμένο από τους ντόπιους και ξένους βιομήχανους του τουρισμού και να καταστήσουν τους εργαζόμενους δουλάκια τους που να παρακαλάνε για ένα κόκκαλο.

Το νομικό πλαίσιο που ετοιμάζει ο Παπακωνσταντίνου είναι χαρακτηριστικό: με απίστευτη ξετσιπωσιά, "αδειάζει" ουσιαστικά την υποχρέωσή τους να υποβάλλεται περιβαλλοντική μελέτη για μία σειρά οικοδομικών έργων, προκειμένου να μην κωλυσιεργεί η "ανάπτυξη" με αιτήσεις ακύρωσης έργων στο ΣτΕ. Φερέφωνα όπως ο Πορτοσάλτε βιάζονται να επικροτήσουν επενδύσεις για πλούσιους περαστικούς τουρίστες σε "φιλέτα" όχι μόνο στα γνωστά και μη εξαιρετέα ήδη χτισμένα νησιά αλλά και σε περιοχές όπως η Στερεά Ελλάδα και η Θεσσαλία. 

Τη στιγμή λοιπόν που παίζουν το πιο βρώμικο παιχνίδι έναντι όλων, τη στιγμή που βάλθηκαν να φάνε ακόμα και αυτούς που δεκαετίες τώρα αποτελούν την εκλογική και ρουσφετολογική τους πελατεία, τα κανάλια μάς μιλάνε για τα "πλήγματα" στον τουρισμό. Και λίγα είναι...

Σε μία χώρα που το κράτος επιχειρεί να ξεπουλήσει τα πάντα, διαλύει την εργατική νομοθεσία, σπάει χωρίς να υπολογίσει ανθρώπινες ζωές κεφάλια διαδηλωτών, πνίγει τους δρόμους με χημικά, ξαμολάει παντού όλο και περισσότερους μπάτσους για εκφοβισμό, ρίχνει δεκάδες χρόνων φυλάκισης σε νέους αγωνιζόμενους ανθρώπους με ανυπόστατα στοιχεία, σε μία χώρα που τα αφεντικά έχουν ξεσαλώσει απολύοντας, μειώνοντας μισθούς και τρομοκρατώντας, σε μία τέτοια χώρα τί αξίζει κανείς να επισκεφθεί; Με ποιο θράσος ή ποια αδιαφορία κάποιος περνάει από εδώ χωρίς να βιώσει τον πόλεμο που δέχεται μία ολόκληρη κοινωνία από την πολιτική και οικονομική ελίτ; 

Δεν μας ενδιαφέρει κανένας τουρίστας, μας ενδιαφέρουν μόνο οι άνθρωποι που θέλουν να επισκεφθούν τους τόπους μας για να μάθουν πως ζούμε και τι αντιμετωπίζουμε. Μας ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που θέλουν να σταθούν αλληλέγγυοι στον αγώνα μας και να μας πουν τον τρόπο να σταθούμε αλληλέγγυοι στον δικό τους αγώνα. 

Η τουριστική βιομηχανία είναι μία βιομηχανία που κατέστρεψε τη χώρα. Έφερε φράγκα αλλά κατέστρεψε κάθε κοινωνικό ιστό και ηθική αξία υποβάλλοντας τα πάντα πολύ πιο κάτω από την αξία του χρήματος. Όμως οι τόποι αυτοί, η χώρα -και όχι το εθνικό κράτος τους- δεν ανήκει ούτε στους κρατικούς άρχοντες ούτε στους μεγαλοεπενδυτές. 

Γι΄ αυτό λοιπόν, κάθε πλήγμα στον τουρισμό, όχι βέβαια με την έννοια της απειλής των ίδιων των ανθρώπων αλλά με την έννοια της παρακώλυσης της αλυσίσας παραγωγής του, είναι πράξη που αποδυναμώνει τις κρατικές επιλογές και τους επιχειρηματικούς εντολείς του. 

Δεν οφελεί να περιμένουμε τίποτα από το μοντέλο οικονομίας τους. Το ξεχαρβάλωμά του και η αυτοαξιοποίηση της εργασίας μας μέσα από νέα δίκτυα κοινοτικοποιημένης οικονομίας, μέσα στα οποία η επιλογή της περιήγησης και του ταξιδιού θα είναι μία ακόμα και όχι η κυρίαρχη παράμετρος της ζωής μίας κοινωνίας, είναι ένα από τα ζητήματα που βρίσκονται μπροστά μας.

Τ.Κ.

Κάθε λύκος τρίχωμα αλλάζει

Δε θα μπορούσε να αργήσει κι άλλο η ανοιχτή εκδήλωση μίας κίνησης για τη διαμόρφωση ενός νέου κόμματος που να προσπαθεί, με αντιμνημονιακή εθνικοπατριωτική σημαία, να διεμβολίσει το υπάρχον κομματικό καθεστώς. Ο λόγος για τις φήμες ότι επίκειται νέος ευρύτερος πολιτικός-κομματικός φορέας, ο οποίος θα προκύψει από αντιμνημονιακές δροσοσταλίδες του αποξηραμένου πλέον κοινωνικά ΠΑΣΟΚ, την εθνικοπατριωτική Σπίθα του Μίκη και πολλούς άλλους σήμερα ανένταχτους.Ο στόχος λέγεται πως είναι η συντεταγμένη παρουσία στις επόμενες εθνικές εκλογές. Ασφαλώς, η αλίευση στελεχών και ψηφοφόρων δε θα μπορούσε να στοχεύει αλλού πέρα από τις αμεσοδημοκρατικές εκφράσεις που τους δύο τελευταίους μήνες έχουν εξαπλωθεί σε πάρα πολλές περιοχές της ελληνικής επικράτειας. Δε θα μπορούσε από τον προγραμματικό του λόγο ένας τέτοιος νέος κομματικός φορέας να μην εμπεριέχει σε περίοπτη θέση την έννοια της άμεσης δημοκρατίας. Έτσι, για άλλη μια φορά, οι λάτρεις των πατριωτικών θεσμών θα βαλθούν να αλλοιώσουν και να ξεφτιλίσουν ό,τι γεννιέται από τα κάτω, ό,τι εδώ και μία τουλάχιστον δεκαετία έχει προωθηθεί επίμονα και επίπονα από αρκετούς κοινωνικοαπελευθερωτικούς σχηματισμούς που δρουν σε ορισμένες γειτονιές με συνέπεια καθημερινά και δίχως καμία πρόθεση κατάληψης καρέκλας. 

Η άμεση δημοκρατία, γέννημα της αρχαιοελληνικής πολιτικής ζωής, δεν αποτελεί ένα εύηχο πλήκτρο σε ένα κακοκουρδισμένο και άχρηστο αστικο-"δημοκρατικό" πιάνο. Η άμεση δημοκρατία αποτελεί θεμέλιο λίθο μίας πολιτειακής μορφής οργάνωσης, η οποία όσο δε θέτει κατ΄ επέκταση την ισότητα στην οικονομία, στο φύλο και τη φυλή, μπορεί να εκτραχινθεί προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, ακόμα και με μία οποιαδήποτε εκκαθαριστική σφαγή ορισμένων σύγχρονων "Μηλίων". 

Θα δοκιμάσουν πολλά όλοι αυτοί οι εθνικοπατριωτικοί μηχανισμοί για να μαντρώσουν τον κόσμο και να χτυπήσουν κάθε κοινωνικοαπελευθερωτική πρακτική και πρόταγμα. Κανείς δεν ξέρει αν θα πετύχουν κάτι, αν και φαίνεται πολύ δύσκολο να το καταφέρουν. Όμως, να γνωρίζουν πως αν δεν βρέξεις τον κώλο σου, δε φτάνεις πολύ μακριά. Κι εμείς αυτό ξέρουμε πολύ καλά να το κάνουμε, αφού δεν τους έχουμε μόνο για να τους φυλάμε...

Φ.Κ.  

ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΛΛΑ ΧΑΡΤΙ

Την περίπτωση του αγώνα στο Κέντρο Υγείας Ζαγκλιβερίου και πέριξ τη θυμόμαστε. Ήταν ένας από τους πρώτους αδέσμευτους, κοινοτικούς αγώνες της περιόδου (περιοδ. «Ευτοπία», τεύχος 15, Νοέ. 2007) που από τη μια διεκδικούσε βελτίωση των υπαρχουσών υποδομών υγείας κι από την άλλη υπερασπιζόταν  τους διωκόμενους γιατρούς, που οι ίδιοι είχαν στην κοινωνία ανοίξει το ζήτημα των υποδομών υγείας –κι όχι μόνο- μέσω συγκεντρώσεων κινητοποιήσεων και συνελεύσεων. Πηγές υπενθύμισης αυτού του αγώνα καθώς και όψεις του αγώνα και προσπαθειών που έγιναν για την ανάδειξή του μπορείτε να δείτε εδώ, εδώ, εδώ, εδώ. Το παρακάτω κείμενο είναι πρόσφατο και αφορά ανώνυμες καταγγελίες προς τους γιατρούς αυτούς, τις οποίες αξιοποίησε εισαγγελέας καθώς και τμήμα του ντόπιου κατεστημένου, με στόχο να απαλλαγούν από την ενεργή και θετική τους παρουσία στον τόπο. Αμ δε! Όπως και το 2006-07, φαίνεται ότι οι κάτοικοι Ζαγκλιβερίου και πέριξ που γνωρίζουν το τι σημαίνει αγάπη για τον άνθρωπο, ανιδιοτέλεια και αγώνας για το καλύτερο, δεν το βάζουν κάτω… ΓΚ

ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΛΛΑ ΧΑΡΤΙ

Προσπάθησαν ξανά πριν από μερικά χρόνια να τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί τους Γιατρούς μας αλλά δεν τα κατάφεραν. Τότε, επίδοξοι χαφιέδες που πίστεψαν ότι οι καταθέσεις τους δε θα γίνονταν γνωστές, ξέρασαν χολή στην επιθεωρήτρια του ΣΕΥΥΠ που εκτελούσε εντεταλμένη υπηρεσία. Δεν κατάφεραν παρά να φανεί σε όλη την Ελλάδα το δίκιο του αγώνα μας. Ξαναπροσπάθησαν με συκοφαντικές επιστολές σε υπουργούς και κατασκευασμένες συλλογές υπογραφών. Βρήκαν μπροστά τους οργισμένο κόσμο και υποχώρησαν.

Σήμερα νέοι χαφιέδες, πιο καλά προστατευμένοι αυτήν τη φορά, στέλνουν «ανώνυμη» επιστολή σε Εισαγγελέα (τον οποίο διάλεξαν προσεκτικά όπως οι ίδιοι λένε) ο οποίος  προσπαθεί κι αυτός να κανει την ίδια δουλειά,να τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί τους Γιατρούς μας. Μαζί τους αυτήν τη φορά και το φαρμακοποιό της Γερακαρούς καθώς και ακόμα τρία από τα άτομα που τα προβλήματα υγείας τους, τους έχουν οδηγήσει στο Ιατρείο.

Δεν διαφέρουν οι συκοφαντίες, το υβρεολόγιο και η κακοήθεια. Στις προηγούμενες κατηγορίες, που επαναλαμβάνονται, έρχονται βρώμικα να προστεθούν καινούργιες. Διαλέγουν αυτήν τη φορά τις κατηγορίες προσεκτικά, χτυπώντας εκεί που ακόμα και ο πιο ευσυνείδητος γιατρός μπορεί συκοφαντικά να κατηγορηθεί: στην περίθαλψη ατόμων με προβλήματα εξαρτήσεων. Εκεί ο νόμος, ο κοινωνικός στιγματισμός και η προκατάληψη στρώνουν το έδαφος για κάθε λογής συκοφαντία.

Όπως την πρώτη φορά, έτσι και τώρα, νομίζουν ότι μπορούν να επηρεάσουν τη γνώμη μας για όλους αυτούς τους ανθρώπους με αναφορές στις πολιτικές τους πεποιθήσεις, στο χαρακτήρα τους, στο έργο τους και τους αγώνες τους. Μα εδώ είναι που κάνουν λάθος. Αυτούς τους αγώνες τους δώσαμε και τους δίνουμε καθημερινά μαζί. Και δεν εννοούμε, μόνο, τους αγώνες ενάντια στις διώξεις και την προσπάθεια υποβάθμισης του Κ.Υγ. Ζαγκλιβερίου. Εννοούμε τον καθημερινό αγώνα για αξιοπρέπεια: τόσο στις καλές στιγμές όσο και στις δύσκολες στιγμές της ασθένειας… τόσο κατά την ομαλή λειτουργία του ιατρείου και την από κοινού προσπάθεια για εξοπλισμό με τα πιο σύγχρονα μηχανήματα, όσο και στις δύσκολες στιγμές που προσπαθούν να το υποβαθμίσουν (καταργώντας τα ραντεβού κλπ)… στους αγώνες ενάντια στα κυκλώματα που θέλουν να αρπάζουν λεφτά άλλωτε από τα φάρμακα και άλλωτε από τους ΧΥΤΑ, στους αγωνες εναντια στα κυκλωματα φαρμάκων, στο πεντάευρω, στον χρηματισμό…

Δεν καταλαβαίνουν ότι σε αυτούς τους αγώνες είμαστε μαζί. Και δεν καταλαβαίνουν επίσης, (ίσως επειδή δεν αγωνίστηκαν ποτέ με αξιοπρέπεια) ότι όταν είσαι σε τέτοιους αγώνες χέρι - χέρι με τον άλλο και τον βλέπεις να θυσιάζει κομάτια του εαυτού του τον γνωρίζεις καλά. Όταν στήνεις μαζί με τον άλλο το «Σύλλογο φίλων του Π.Ι. Γερακαρούς» και ξέρεις ότι μόνο δείνει, δεν καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν να σου πουν ότι το κάνει για τα λεφτά. Όταν τον βλέπεις ότι για πάνω από δέκα χρόνια, δεν  παίρνει τα λεφτά που του δίνουν χωρίς να τα ζητήσει, για «δώρο» (όπως πολλοί άλλοι θεωρούν τα λεφτά που δίνουν οι ασθενείς στους γιατρούς) ξέρεις ότι δε θα στήσει παραμάγαζο με «ναρκωτικά χάπια» για να τα κονομήσει. Όταν η επαγγελματική του επάρκεια και η εργασία του (που πολύ συχνά επεκτείνεται και εκτός ωραρίου) είναι αποδεκτή και από τους διώκτες του (διοικητές, διευθυντές, κλπ) τότε μόνο οι ανώνυμοι συκοφάντες μπορούν να  κατηγορήσουν για πλημμελή άσκηση.

Είπαμε όμως δεν είναι οι πρώτοι, που δεν καταλαβαίνουν. Θα αναλάβουμε λοιπόν να τους το εξηγήσουμε εμείς όπως και στους προηγούμενους. Όπως πέρυσι τέτοια εποχή κάναμε κατάληψη στα γραφεία της ΔΥΠΕ έτσι και φέτος θα βρεθούμε εκεί που χρειάζεται, όπως πάντα, όχι μόνο για να υπερασπιστούμε το δίκιο που μας πνίγει, όχι μόνο για να μην αφήσουμε να διαλύσετε τα ιατρεία μας, αλλά και για να ξεμπερδεύουμε όσο πιο πολύ γίνεται από τους «ανώνυμους» συκοφάντες που το μόνο που ξέρουν είναι να παρασιτούν.

Γνωστοί Άγνωστοι

Δεν τσιμπήσαμε

Όταν την περίοδο των σκανδάλων στα τέλη της δεκαετίας του 80, γράφαμε και λέγαμε ότι, σκάνδαλο είναι το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας που αποδεκατίζει παγκοσμίως τη φύση και τις ανθρώπινες κοινότητες με τους πολέμους, την ανάπτυξη, τη φτώχεια, τα βασανιστήρια, ήμασταν αρκούντως γραφικοί. Τότε, τα πάμπερς με τα πεντοχίλιαρα, η υπόθεση με το καλαμπόκι, οι προμήθειες για τα οπλικά συστήματα, ο Λούβαρης, ο Κουτσόγιωργας κι ο Κοσκωτάς, ήταν οι σημαντικές αφορμές για να αυτοκαθαρθεί  το σύστημα και να μπει σε μια ταφόπλακα συμφιλίωσης η ιστορία των όποιων αγώνων για την απελευθέρωση.  

Σήμερα; Με διαφορετικό πλάνο έβγαλαν από το μανίκι, κάποια «σκάνδαλα» ειδικά την περίοδο του κινήματος των πλατειών. Και συνεχίζουν. Κι αυτό θα συνεχίζουν να κάνουν ολοένα και με πιο αποτυχημένο τρόπο. Διότι ολοένα και περισσότεροι ξέρουν ότι «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει» και ολοένα και περισσότεροι πιστεύουν, περίπου, ότι τα σκάνδαλα επιδιώκουν να καλύψουν το θόρυβο αυτού του κινήματος. Που δεν ήταν και τόσο γραφικό.
γκ

Eκδήλωση-συζήτηση με θέμα "Πλατείες και Συνοικίες: μεταξύ βαρβαρότητας και αυτονομίας"

Αθήνα, Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011, 7.30 μ.μ.
Θεατράκι Λόφου Στρέφη (Εξάρχεια)

ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών

Οι πλατείες και οι συνοικίες έρχονται και πάλι στο προσκήνιο. Άλλες βυθίζονται σε μία αντικοινωνική εγληματικότητα, που πηγάζει από την εντεινόμενη εξαθλίωση, στον ρατσισμό και σε μία κατάσταση γενικευμένου κανιβαλισμού. Άλλες αποτελούν σημεία όπου οι άνθρωποι συναντιούνται κάνοντας ανοιχτές συνελεύσεις και προσπαθώντας να αντισταθούν στην επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου. Οι δημόσιοι χώροι μπορεί να αποτελούν σήμερα πεδία ανάδειξης χιλίων δυο πραγμάτων: από τα πιο ελπιδοφόρα μέχρι και τα πιο βλοσυρά. Οι πλατείες και οι γειτονιές είναι εν δυνάμει πεδία μάχης σε μία κοινωνία που καλείται όλο και πιο επιτακτικά να πάρει θέση: ή με την επαναστατική ανατροπή και την κοινωνική αυτοδιεύθυνση ή με το νέο ολοκληρωτισμό. Το πώς οργανωνόμαστε, το πώς παρεμβαίνουμε, το πώς αντιμετωπίζουμε τις δυνάμεις της διάσωσης αυτού του συστήματος και τις τακτικές ψηφοθηρίας, το πώς συγκρουόμαστε με τους εχθρούς της ελευθερίας, το πώς συνδέουμε το πεδίο της εργασίας με το πεδίο της συνοικίας είναι ζητήματα άμεσης διερεύνησης και πάνω απ΄ όλα άμεσης δράσης. ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών

http://www.eleftheriakoi.blogspot.com

αναδημοσίευση από την κινηματική ιστοσελίδα αντιπληροφόρησης contrainfo
(το αρχικό κείμενο εδώ )

Βραζιλία: Έμπρακτη αλληλεγγύη στους κοινωνικούς αγώνες στην Ελλάδα

Ανταποκρινόμενοι στο επείγον κάλεσμα διεθνούς αλληλεγγύης της Oμάδας ελευθεριακών κομμουνιστών και της περιοδικής έκδοσης για τον ελευθεριακό κοινοτισμό Ευτοπία, αναρχικοί σύντροφοι από τη Βραζιλία προχώρησαν στη δημιουργία μιας σελίδας αντιπληροφόρησης στα πορτογαλικά σε σχέση με τους κοινωνικούς αγώνες στην Ελλάδα, εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο την έμπρακτη αλληλεγγύη τους.
Την προηγούμενη εβδομάδα, στην περιοχή του Μπέλλο Οριζόντε, αναρχικοί ακτιβιστές που δραστηριοποιούνται στη συγκεκριμένη ιστοσελίδα πραγματοποίησαν αφισοκόλληση και μοίρασμα ενημερωτικών κειμένων για τις τρέχουσες εξελίξεις στην Ελλάδα, καθώς και για την αναγκαιότητα στήριξης των αυτόνομων κοινωνικών αγώνων σε όλο τον κόσμο.
Χαιρετίζουμε την πρωτοβουλία των συντρόφων, που αποδεικνύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο πως ο αγώνας ενάντια στο κράτος και στο Κεφάλαιο δεν γνωρίζει σύνορα και πως η διεθνής αντιπληροφόρηση και αλληλεγγύη είναι τα όπλα μας.
Το νέο εγχείρημα εδώ: fogogrego.noblogs.org

Γ.Π.