Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

οι κυβερνήσεις μένουνε μα το νεράκι φεύγει (πού πάει;)

Ένα παραμύθι (χωρίς δράκο) για το νερό στην Αίγινα

Τα τελευταία περίπου 30 χρόνια, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες τουριστικές ζώνες στον κόσμο, έχουν αρχίσει να εμφανίζονται βαθμιαία τα συμπτώματα της κρίσης σπανιότητας του νερού. Μέσα σ’ αυτό το ιστορικό πλαίσιο και στο νησί μας. Στην Αίγινα
Θα ήταν παράλογο να μην συνέβαινε. Παραθαλάσσιες και νησιώτικες, πρώην αγρο-κτηνοτροφικές περιοχές, με την αλιευτική δραστηριότητα μαζί ως βασικούς οικονομικο-κοινωνικούς προσανατολισμούς, έγιναν  πεδίο ανάπτυξης της τουριστικής βιομηχανίας. Ο λιγοστός πληθυσμός ραγδαία από τη δεκαετία του ’90 και μετά, πολλαπλασιάζεται από έναν πληθυσμό απαιτητικό και σπάταλο στο νερό και με «νέες» υδροβόρες αστικές συνήθειες περί «καθαριότητας» και «υγιεινής». Από έναν αστικό πληθυσμό αδιάφορο για την πραγματική τοπική ζωή. Αδιάφορο για την ένδεια του Αιγινήτη που μετατράπηκε πολύ γρήγορα  σε δυνατότητα άνετης επιβίωσης έως και οικονομικής μεγέθυνσης με την παροχή υπηρεσιών στην τουριστική βιομηχανία. Άλλαξαν, λοιπόν, οι προσανατολισμοί της οικονομίας στο νησί  μας με βάση τη γενική κυρίαρχη πολιτική βούληση προς μια ανεξάντλητη και «αειφόρο» στροφή προς τις τουριστικές υπηρεσίες.
Έτσι  παραγκωνίστηκε έως καταστράφηκε  κάθε δυνατότητα συγκράτησης των όμβριων υδάτων. Το  δίκτυο ύδρευσης και η επέκτασή του με διαρκείς προσθήκες παρέμεινε ίδιο. Πολλά πηγάδια μετατράπηκαν σε βόθρους ενώ για τις νέες ανάγκες του τουρισμού αλλά και λόγω των θαυμαστών ιστορικών, γεωγραφικών, αισθητικών, κλιματικών και άλλων ιδιαιτεροτήτων του νησιού να προσελκύει μετοίκους, ανοίχτηκαν πλήθος γεωτρήσεων που από ένα σημείο και μετά τραβούσαν, απλά, νερό από τη θάλασσα. Η έλλειψη στοιχειώδους μέριμνας από τις εκάστοτε δημοτικές αρχές να ενισχυθούν οι υποτυπώδεις υποδομές με υδροφόρα πλοία προκειμένου να ελαχιστοποιείται το κόστος, η έλλειψη βούλησης για την αναπλήρωση νερού από κοινοτικά ελεγχόμενες γεωτρήσεις, η έλλειψη κοινωνικού έλεγχου για την ποσότητα εισαγωγής νερού, η έλλειψη μέριμνας σχετικά με το δίκτυο και τις τεράστιες απώλειες, η έλλειψη διάθεσης μιας νέας προσπάθειας συγκράτησης του επιφανειακού νερού με σύγχρονους τρόπους (π.χ. φράγματα τύπου Απεράθου Νάξου, δενδροφυτεύσεις, σπορά φυτών), υπερμεγέθυναν το ζήτημα. Έτσι μετατράπηκε η Αίγινα σε ένα αστικό τοπίο από άποψη καθημερινών συνηθειών, οικονομίας και κοινωνίας. Έτσι γεννήθηκε η προβληματοποίηση του νερού.
Από την άλλη οι τοπικές αρχές χρεώνονταν –διαρκώς- προκειμένου λειτουργικά να διατηρούν ένα σχετικά ανεκτό πεδίο παροχής υπηρεσιών κυρίως στα τουριστικά στίφη, ενώ αδιαφορούσαν, στη βάση ενός πρόσκαιρου πολιτικού ή άλλου οφέλους, για τη δημιουργία και στήριξη υποδομών στην παροχή νερού. Έτσι, μέσες-άκρες, σε όλη την παράκτια Ελλάδα αλλά και σε όλη τη Μεσόγειο Θάλασσα, η υπόθεση πόσιμο νερό, απέκτησε κάτι παραπάνω από τη σημασία που είχε το πετρέλαιο τον προηγούμενο αιώνα. Πάνω σ΄ αυτή την ανάγκη πάτησαν και οι βιομηχανίες εμφιάλωσης που είτε μέσω της διαφήμισης είτε μέσω της πραγματικής έλλειψης σε πόσιμο νερό, γιγαντώθηκαν, πουλώντας νερό από πηγές που νοικιάζουν ή ανήκουν στην επικράτεια Οργανισμών Τοπικής ‘’Αυτοδιοίκησης’’, δίνοντας ψίχουλα ως ανταποδοτικά οφέλη.
Από την έναρξη της χιλιετίας, μάλιστα, εποχή στην οποία θεσμοποιήθηκε η δυνατότητα του κράτους να ελέγχει όλα τα νερά της ελληνικής γης, ξεκίνησε και όλη η παραφιλολογία για το νερό=εμπόρευμα καθώς και το ιδεολόγημα: «μόνο όταν το πληρώνεις το εκτιμάς». Ο νόμος «Καλλικράτης», σύγχρονος πολιτικός ιμάντας μεταφοράς χρήματος προς τους ιδιώτες και τους εργολάβους, απογείωσε τη δυνατότητα των διεθνών ολιγοπωλίων του νερού, δηλαδή τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες, να στήσουν ένα πανηγύρι χρήματος γύρω από τη διαχείριση του αστικού δικτύου ύδρευσης-αποχέτευσης των πόλεων αλλά και όλων των τοπικών δικτύων μέσω της ίδρυσης θυγατρικής, τοπικής ΕΥΔΑΠ. Παράδειγμα αποτελεί η «δική μας» θυγατρική ΕΥΔΑΠ Νήσων σε μια περίοδο που οι όροι των Μνημονίων περιλαμβάνουν την ιδιωτικοποίηση των «μητρικών» ΕΥΔΑΠ (Αθήνα-Πειραιά) και ΟΥΘ (Θεσσαλονίκη). Η επιλογή του προσώπου, τέλος, ως διευθύνοντος συμβούλου, ενός προσώπου που έπαιξε σημαντικό ρόλο σε πολυεθνική που ενεπλάκη με ιδιωτικοποιήσεις νερού διεθνώς (VEOLIA πρώην VIVENTI WATER) δεν έχει μόνο συμβολικό χαρακτήρα αλλά επισφραγίζει μια βασική επιλογή. Τη απόλυτη μετατροπή ενός απόλυτου αγαθού σε απόλυτο εμπόρευμα (υπάρχουν περιοχές στον κόσμο που απαγορεύεται και η συλλογή νερού της βροχής). Αυτή περίπου είναι η πραγματικότητα στο νησί και με κάποιες αποκλίσεις –κυρίως έντασης- στο ευρύτερο οικουμενικό πλαίσιο.
Συμπερασματικά και ειδικά για το νησί μας και μπροστά στις ολοφάνερες προσπάθειες για διαρκή ανατιμολόγηση (=επέκταση της εμπορευματοποίησης) του νερού βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι:
Από τη μια έχουμε τη συνέχιση ενός αδιέξοδου τρόπου πολιτικής, οικονομίας και κοινωνικής συγκρότησης που διαρκώς καταστρέφει τις δυνατότητες επιβίωσης, αυτοδυναμίας και αξιοπρέπειας.
Από την άλλη οφείλουμε να ξαναδίνουμε νόημα στις απονεκρωμένες έννοιες «δημοκρατία», «οικονομία» και «κοινωνία», να ανασταίνουμε τη χαμένη γνώση των παλιών που μας στήριξε ακόμα και στους πιο δύσκολους καιρούς, να αναζητούμε την ισορροπία κοινωνίας και ατόμου, κοινωνίας και φύσης, οικονομίας και κοινωνίας, ηθικής και πραγματικότητας.
Από σήμερα κι όχι σε ένα «απώτερο» μέλλον, μπορούμε να συζητάμε για:
την προσπάθεια για την τοπική διευθέτηση ζητημάτων από τοπικές συνελεύσεις και τα δίκτυά τους σ’ όλο το νησί,
την εφαρμογή προγράμματος κατασκευής φραγμάτων, σουβάλων κι άλλων μορφών ταμιευτήρων νερού,
τη φύτευση δένδρων και άλλων φυτών προκειμένου το ρίζωμά τους να συγκρατεί το βρόχινο νερό,
την εξασφάλιση χαμηλής ροής στο δίκτυο ύδρευσης και ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες,
την αγορά πλωτής υδροφόρας,
την απαγόρευσης λειτουργίας και εγκατάστασης κάθε υδροβόρας ιδιωτικής ή μέχρι τώρα δημοτικής επιχειρηματικής πρακτικής,
την εγκατάσταση ελεγχόμενων κοινοτικά, γεωτρήσεων,
την απαίτηση οικονομικής χρηματοδότησης για την κατασκευή στερνών, σε κατοικίες και άλλα κτίρια,
τη δημιουργία Ινστιτούτου Ανάλυσης Νερού και Γεωλογικών Μελετών, Κέντρου Θαλάσσιας Έρευνας όπως και Εργαστηρίων Φυτοπαθολογίας- Κτηνιατρικής,
τη στήριξη εγκαταστάσεων, μεταποίησης, διάθεσης και διανομής για τα αγαθά της γεωργικής-κτηνοτροφικής παραγωγής-αλιείας καθώς και του ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών όλων των μεγάλων χρεοφειλετών
την σταδιακή ανανέωση του δικτύου ύδρευσης και των εγκαταστάσεών του όπου χρειάζεται,  όπως και τον έλεγχο της εισαγωγής του από επιτροπές πολιτών (απώλειες 45%),
την αποκέντρωση αλλά και ποιοτική αναβάθμιση των τουριστικών υπηρεσιών.
Με τις πτυχές αυτής της κατεύθυνσης ενδεχομένως προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα, εμπλουτισμένες κι από περισσότερες κοινωνικές ή τοπικές συνιστώσες, μπορούμε να προχωράμε, ανακτώντας την επιβίωση και την αξιοπρέπεια.
καλοκαίρι 2012
σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας                                  http://sxedia.espivblogs.net

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

ΟΥΤΕ ΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΟΥΤΕ (ΤΙ;) - ΚΑΤΩ Ο ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ - ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ

ΟΥΤΕ ΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΟΥΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΚΑΤΩ Ο ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ - ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ (σύνθημα αναρχικών διαδηλώσεων στις δεκαετίες '80, '90,...)
Τι έλεγαν οι σύντροφοι προ-προ-προ-προ-παπούδες μας πριν από 135 χρόνια στην αναρχική εφημερίδα "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ";
ΓΚ
«Πεπεισμένοι ότι, η φτώχεια και η αμάθεια είναι η μεγαλείτεραις πληγαίς του λαού ότι, από αυτά τα δύο κακά πηγάζει κάθε κοινωνική αθλιότης ότι, επομένως, η ελευθέρωσις μας από την φτώχια και την αμάθεια πρέπει να ήναι ο ανώτερος σκοπός καθενός όπου θέλει να εργασθή ειλικρινώς υπέρ της Πατρίδος. Ότι η ελευθέρωσις αύτη ενδιαφέρει όλους μας· διότι σκοπεύει να φέρει γενικήν ισότητα εις τα δικαιώματα και τα καθήκοντα όλων, και θα έχει ως βέβαιον αποτέλεσμα και την απελευθέρωσιν των αδελφών μας οι οποίοι είναι στην δουλεία. Ότι, διά να ελευθερωθή ο λαός ο οποίος υποφέρει, πρέπει να σηκωθή ούτος ο ίδιος να ζητήση την ελευθέρωσιν του· και πρώτοι πρέπει να συνδράμουν όσοι εννοούν το καθήκον τους. Φρονούντες ότι η ελευθέρωσις αυτή εξαρτάται, κατά μέγα μέρος, από την πολιτικήν χειραφέτησιν του Λαού. Και βασιζόμενοι εις την ιστορίαν μας, και εις το ότι κάθε άνθρωπος επλάσθη ελεύθερος και κύριος του εαυτού του, συσταίνομεν τον Δημοκρατικόν Σύνδεσμον του Λαού όπως ενωμένοι ζητήσωμεν με όλας μας τας δυνάμεις την εφαρμογήν του Δημοκρατικού Πολιτεύματος με τους εξής όρους:
Α΄. Άκραν αποκέντρωσιν και τέλειαν αυτοδιοίκησιν των Δήμων· δηλαδή κάθε Δήμος να ήναι όλως διόλου ανεξάρτητος και να διοικήται μόνος του.
Β΄. Πλήρη ελευθερίαν του ατόμου.
Γ΄. Κάθε εξουσία να ήναι υποταγμένη εις την κυριαρχίαν του Λαού κατ’ ευθείαν.Ο Δημοκρατικός Σύνδεσμος του Λαού Θεωρεί εχθρούς του όλους όσοι προσπαθούν να διατηρήσουν την σημερινήν κατάστασιν. Αναγνωρίζει ως νόμον του την Αλήθειαν, την Δικαιοσύνην και την Ηθικήν. Και δέχεται διά μέλη του κάθε Σωματείον ή και άτομον, το οποίον ήθελε παραδεχθή το παρόν Καταστατικόν»
ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΑΤΡΑΣ 1860-1875
 


Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Έχουμε να φτιάξουμε ελεύθερα σχολεία, η εκπαίδευση είναι η βάση του αγώνα μας

"Έχουμε να φτιάξουμε ελεύθερα σχολεία, η εκπαίδευση είναι η βάση του αγώνα μας"
Matilde Felix Carrasquer




H παρακάτω προσπάθεια προέκυψε μετά από επίσκεψη συντρόφων από τη συλλογικότητα F.A.R.M.A και την κατάληψη κτήματος Πραποπούλου, για 3 ημέρες στο ελευθεριακό σχολείο Παιδεία στη Μέριδα της Ισπανίας το Πάσχα του 2008.

Τα κείμενα είναι μεταφράσεις από τα ισπανικά βιβλία:
Paideia:25 anos de educacion libertaria
Paideia:Escuela Libre.

Ιστοσελίδα του σχολείου: www.paideiaescuelalibre.org

Ευχαριστούμε τους συντρόφους, τις συντρόφισσες, τις φίλες και τους φίλους για την πολύτιμη βοήθεια τους στη μετάφραση, στη πραγματοποίηση των εκδηλώσεων και στη γραφιστική επιμέλεια..
F.A.R.M.Α: farmazapatista.blogspot.com
Κατάληψη κτήματος Πραποπούλου: protovouliaxalandriou.blogspot.com
Επικοινωνία: klapeto@riseup.net,
Ξυπνήσαμε γρήγορα, ήπιαμε ένα καφέ και κατεβήκαμε τρέχοντας στο δρόμο για να προλάβουμε το σχολικό. Οι αναμνήσεις από τα σχολικά μας χρονιά ήταν ήδη εκεί… Περιμέναμε λίγο, παρέα με τους γονείς, τα παιδάκια και τα χαμόγελά τους. Στο σχολικό γνωρίσαμε ένα σύντροφο από την Μαδρίτη που ήταν στο σχολείο για ένα μήνα κάνοντας μια εργασία. Σπούδαζε παιδαγωγική ή κάτι σχετικό. Ένα ένα τα παιδιά άρχισαν να μας ρωτάνε «Από πού είστε;» και «Τι κάνετε εδώ;». Αρχίσαμε την κουβέντα και πλησιάζοντας αργά προς το σχολείο, οι αναμνήσεις μας έφευγαν και ανοίγονταν μπροστά μας κάτι άλλο, ανθρώπινο, συντροφικό και ελεύθερο.
Φτάνοντας στο σχολείο κατεβήκαμε από το λεωφορείο και όλα τα μεγαλύτερα παιδιά πήραν από το χέρι τα μικρά (δυο μέχρι τεσσάρων χρονών) και σιγά σιγά περπάτησαν προς το χώρο που περνάγανε την μέρα τους τα μικρά. Περιμένοντας και εμείς έξω από το λεωφορείο, μας πήραν και εμάς από το χέρι τα μικρά, νομίζοντας από συνήθεια πως θα τα οδηγούσαμε κάπου αλλά στην ουσία, αυτά μας οδηγούσαν με τα απλά τους λόγια και βήματα στο εσωτερικό του σχολείου. Μπαίνοντας στις αίθουσες και βλέποντας τα να κατεβάζουν τις καρέκλες, που είχαν σχεδόν το ίδιο μέγεθος με αυτά, από τα τραπέζια που και αυτά ήταν στο ύψους του κεφαλιού τους, αρχίσαμε να μπαίνουνε στο κλίμα.