όσο υπάρχουν σύνορα ποτέ δεν θα είναι αρκετά

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ, 
τείχη μεγάλα κι υψηλά 
τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι κι απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι, 
τον νούν μου τρώγει αυτή η τύχη.

Διότι πράγματα πολλά 
έξω να κάμω είχον

Ά! όταν έκτιζαν τα τείχη 
πως να μην προσέξω... 
Αλλά δεν άκουσα ποτέ 
κρότον κτιστών ή ήχον. 
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν 
από τον κόσμον έξω.

Δεν φτάνουν τα ναρκοπέδια, δεν φτάνουν οι περιπολίες και οι φρουρές. Δεν φτάνουν οι τόσες δολοφονίες του κράτους που βλέπει τους μετανάστες σαν μύγες στο κρεοπωλείο. Δεν φτάνουν οι συνεργασίες με τους δουλέμπορους και τη φίλια χώρα, Τουρκία. Έτσι κι αλλιώς οι μετανάστες κι οι δουλέμποροι που τους φέρνουν (με υποθηκευμένη ζωή) μας χρειάζονται όσο τους χρειαζόμαστε: για τις αγροτικές δουλειές,για την πορνεία, για να μας κοιτάν τους γονείς που αρνούμαστε να δούμε το τέλος τους. Το τείχος που υψώνεται έχει ένα συμβολικό χαρακτήρα κι όχι βέβαια για τον περιορισμό της μετανάστευσης. Το λένε οι μπάτσοι, το λένε οι "αρμόδιες αρχές", το λένε όλοι αυτοί που το τείχος που τους περικλείει και τους "προστατεύει"  ποτέ δεν θα είναι αρκετό. Το τείχος δεν είναι για τους πρόσφυγες κι όσους εισέρχονται ''παρανόμως'' στο ελληνικό έδαφος. Το τείχος είναι -κυρίως- για αυτούς που ζουν μέσα. Για μας.  Για μας που πρέπει να βρίσκουμε ένα τείχος παραπάνω. Για μας που κάθε σύνορο είναι σκλαβιά και για αυτούς που κάθε νέο σύνορο είναι θάνατος.Το τείχος είναι το σύνορο ανάμεσά μας!