Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

για να (μη) βρει κράτος και εξουσία η άνοιξη


Με ό,τι έχει απομείνει στα σπάργανα της σκέψης για ένα κόσμο που οι λέξεις ακόμα σημαίνουν αυτά που ηχούν. Με ό,τι έχει απομείνει στη γη και στους ανθρώπους να μοιάζει, να δείχνει και να είναι αληθινό. Με ό,τι έχει απομείνει έρωτας, ζωή και θάνατος, μοιράζομαι και ποίηση. Με ό,τι έχει απομείνει για να (μη) βρει «κράτος και εξουσία η άνοιξη».γκ
Τούτες οι μέρες το' χουνε
τούτες οι εβδομάδες
για να χορεύουν τα παιδιά
να χαίροντ' οι μανάδες

Δώστε του χορού να πάει
τούτ' η γη θα μας εφάει
τούτ' η γη που την πατούμε
όλοι μέσα θε να μπούμε

Χορέψετε, χορέψετε
τα νιάτα να χαρείτε
γιατί σε τούτο τον ντουνιά
δεν θα τα ξαναβρείτε

Τούτ' η γη με τα χορτάρια
τρώει νιές και παλικάρια
τούτ' η γη με τα λουλούδια
τρώει νιές και κοπελούδια

Χαρείτε νιοί, χαρείτε νιές
χαρείτε παλικάρια
κι εγώ του Χάρου του' βαλα
σίδερα στα ποδάρια

Δώστε του χορού να πάει
τούτ' η γη θα μας εφάει
τούτ' η γη που την πατούμε
όλοι μέσα θε να μπούμε

Χορέψετε, χορέψετε
παπούτσια μη λυπάστε
μα κείνα ξεκουράζονται
τη νύχτα που κοιμάστε

Βάρ'τε την με το ποδάρι
τούτ' η γη θα μας εφάει

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

αρχίσαν οι απόκριες και βγαίνουνε οι καρνάβαλοι

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/eimai-enas-eleytheriakos-kommoynistis-toy-mimi-androylaki


....όπως είναι γνωστό τοις πάσοι, έχει παρατηρηθεί οτι πριν από τους σεισμούς, σκουλήκια, κατσαρίδες και λοιπά τέτοια, βγαίνουν έξω από το χώμα και αρχίζουν να τρέχουν σαστισμένα.

Για την αναδημοσίευση και το σχόλιο, 
Γιώργης

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

Για το θεσμό της λαϊκής συνέλευσης

Για το θεσμό της «λαϊκής» συνέλευσης, γεννήματος του κινήματος των αγανακτισμένων
Ό,τι κερδήθηκε το καλοκαίρι που μας πέρασε από το κίνημα των αγανακτισμένων, ήταν η δημιουργία των ανοιχτών συνελεύσεων που κινδυνεύει να ακυρωθεί μέσω της θλιβερής επανάληψης και της συνεπαγόμενης αλλοίωσης μιας αρχικής αυθόρμητης και ενθουσιώδους περίστασης σε ένα περιβάλλον που διαρκώς συγκεντρώνει το πολιτικό του οπλοστάσιο με στόχο τις εκλογές. Κι αυτό σε μια εποχή που οι κυρίαρχοι μηχανισμοί της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας αδιαφορούν για την ίδια την κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπως και το ίδιο το σώμα της κοινωνίας που με τη μαλθακή σκέψη ακολουθίας νέων σημαιών εμπλουτίζει και αναπαράγει την καθημερινότητά της. Το ζητούμενο της εποχής, που ήταν η έκφραση της αγανάκτησης έχει πλέον ξεπεραστεί ενώ αυτό που αποκαλείται αυθαίρετα «λαϊκή» συνέλευση, ό,τι θετικό και μειοψηφικό δημιουργήθηκε μέσα στο κίνημα, τείνει να μετατραπεί σε οργάνωση ή ομάδα ή πολιτική παρέα, με χαρακτηριστικά, είτε των προσώπων που έχουν καταλήξει να συμμετέχουν σε τακτική βάση, είτε των οργανώσεων και των πολιτικών συλλογικοτήτων που διαμάχονται για το χρίσμα του χρυσόβουλου. Και δεν είναι απλά η συνέλευση του Συντάγματος που ποτέ δεν ήταν συνέλευση -μα ένα φόρουμ διερχομένων που συνδιαλέγονταν με μια κάποια στοιχειώδη διαδικασία- αλλά σχεδόν η κάθε περίπτωση συνέλευσης που η δράση της είναι από το πρόσφατο παρελθόν των τελευταίων 10 χρόνων, με υποδειγματικούς τοπικούς αγώνες και συνέπεια στο χρόνο. Αυτά, ως εισαγωγή, πέραν του καλού και του κακού, πέρα από προθέσεις και επιθυμίες.
Το γεγονός ότι είναι σημαντική κατάκτηση η συνεύρεση αυτού του ελάχιστου μέρους των τοπικών κοινωνιών και μάλιστα σε τακτική βάση δεν σημαίνει ότι μπορεί να έχει και πολιτειακή προοπτική. Από μειονεκτική θέση σε μια αντιθετική ατμόσφαιρα ανθρώπων που ελπίζουν σε ατομικές λύσεις, στις αλλαγές του πολιτικού σκηνικού, σε κόμματα και οργανώσεις, σε νέες ηγεμονικές φόρμες που στοχεύουν στην αναμέτρηση, σε μια θεϊκή βούληση, σε καλές προθέσεις ηγεμόνων, με λίγα λόγια στη διαμεσολάβηση, αυτό που αυτοαποκλήθηκε «λαϊκή» συνέλευση οδεύει σε μια νέα μορφή πολιτικής κινητοποίησης, αντικαθιστώντας ή υποκαθιστώντας ή δοκιμάζοντας νέα ελπιδοφόρα πουκάμισα στις μέχρι τώρα τοπικές κινήσεις πολιτών ή διάφορες θεματικές κινήσεις που ήταν ένα μίγμα επιρροών από πολιτικές οργανώσεις, παρατάξεις, κόμματα, συλλογικότητες, αναγκαιούχους, αγανακτισμένους (το νέο πολιτικό υποκείμενο) και τυχοδιώκτες. Οι «συνελεύσεις» γίνονται ή δοκιμάζονται στην καλύτερη περίπτωση, ως το νέο υποκείμενο του αγώνα και τοποθετούνται, όχι δυνητικά ως το πεδίο που θέτει στόχο μια νέα πολιτεία, αλλά σαν ένα μέσο για τη συνέχιση διεξαγωγής της πολιτικής πάλης και επίτευξης μεταφοράς της ιδεολογικής δράσης σε ένα άλλο κοινωνικό πεδίο. Είναι το νέο πεδίο ανταγωνισμού μεταξύ ιδεολογιών και ιδεολογημάτων ή ανθρώπων που απλά μεταφέρουν τον εαυτό τους. Οι συσχετίσεις μεταξύ «συνελεύσεων» και πολιτικών ομάδων ήδη έχουν αρχίσει να παράγουν: έκδοση συνυπογραφόντων κειμένων πολιτικών συλλογικοτήτων με συνελεύσεις, διαμεσολαβήσεις λαϊκής συνέλευσης για αγωνιστική κινητοποίηση σε άλλη περιοχή, «δίκτυο» συνελεύσεων, εντύπου και στεκιού στην Αθήνα, για την «άμεση δημοκρατία».
Και τι είναι αυτό που παράγουν, όμως, πέρα από ομφαλοσκοπήσεις και αυτοαναφορικότητες ενώ ο θεσμός της συνέλευσης γίνεται το όχημα είτε για επιδιώξεις κομμάτων, οργανώσεων και μορφωμάτων που είτε απαξίωναν είτε αξίωναν την έννοια της λαϊκής συνέλευσης. Η τελευταία τείνει να γίνει η χρήσιμη ομπρέλα, εφόσον οι δομές των κομμάτων και οργανώσεων ή συλλογικοτήτων, δουλεύουν και μας δουλεύουν. Η συνέλευση διαφαίνεται ότι αντικαθιστά τις πρωτοβουλίες πολιτών, τα κόμματα, τις παρατάξεις, τα συνδικάτα, τις ομάδες παρέμβασης κλπ. Κι αυτό όσο και να φαίνεται ενοποιητικό μεταφέρει όλη την παθολογία τους. Την αρρώστια δηλαδή αυτή, της επιβολής με τεχνικές, με τεχνάσματα και χειρισμούς, χωρίς να τα καταργεί, χωρίς σαν αναιρεί τη διαχωριστική σημασία που παίζουν ως διαμεσολαβητές και επίδοξες ηγεμονίες. Τι μπορεί να σημαίνει η συμμετοχή «ανεξάρτητα» από κόμματα, ιδεολογίες και τα συναφή; Ακυρώνονται ή βρίσκουν ένα νέο έδαφος ανταγωνισμού; Και τι σημασία μπορεί να έχει η προοπτική της λαϊκής συνέλευσης όταν «λαϊκές» συνελεύσεις έχουν σταθεροποιηθεί πληθυσμιακά ή κλιμακώνουν αναλόγως με το αντικείμενο της επικαιρότητας (π.χ. πρόσθετη οικονομική επιβάρυνση στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, το λεγόμενο «χαράτσι») έτσι ώστε να ακυρώνουν τη σημασία της προοπτικής τους λειτουργώντας ως νέες συμφωνίες κοινών μετώπων που καμιά σημασία δεν έχουν για μια πολιτειακή προοπτική υπέρβασης της άθλιας Κοινοβουλευτικής Αλητείας; Εν τέλει τι είναι η συνέλευση πέρα από μια διαδικασία λειτουργική και τελετουργική, ένας χειρισμός δηλαδή, που εξασφαλίζει την ισηγορία, τη δύναμη της τυχούσας πλειοψηφίας και την εναλλαγή των ρόλων;
Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε συνέλευση εντάσσεται σ’ αυτό το θλιβερό μοτίβο αλλά ήδη οι ενδεικνυόμενες τάσεις που ξεφεύγουν από την τοπικότητα δεν έχουν να αναδείξουν κάτι πέρα από αυτό.   Έτσι στο μοναδικό έντιμο κάλεσμα των Πετραλώνων-Κουκακίου-Θησείου στην Πάντειο σχολή, το Γενάρη, που ακούστηκαν οι συνελεύσεις κάτω από διαδικασίες που απλά τους εξασφάλισαν την ισηγορία, ήταν και η μοναδική αληθινή δυνατότητα για να ακουστεί το εν Αττική, τουρλουμπούκι μας. Φτωχό, πλην σημαντικό και μάλλον το πιο πραγματικό.
Αν έχουν σημασία οι λέξεις ας ακουστούν και τα νοήματά τους. Τα σημερινά όρια και το αυριανό μέγεθος
Οι μαζώξεις αυτές μπορούν να έχουν μια σημαντική πιθανότητα, να έχουν πολιτική προοπτική στο βαθμό που οι Πολίτες Ανοιχτά Διαβουλεύονται. Οι μαζώξεις αυτές μπορεί να καλούν σε λαϊκές συνελεύσεις επιβάλλοντας δημοκρατικές διαδικασίες στην περίπτωση των αποφάσεων και να συζητούν το οτιδήποτε κοινό και πολιτικό, παραμένοντας ως το αέναο σπέρμα που θα γονιμοποιήσει την κατάλληλη στιγμή. Δεν είναι στη δικαιοδοσία των μαζώξεων αυτών ο κοινωνικός τομέας των δραστηριοτήτων. Αυτά είναι προσπάθειες μελών των μαζώξεων και άλλων πολιτών που θέτουν μερικώς ή συνολικώς τα ζητήματα στην κοινωνία. Μπορούν να υποβοηθούν στην γνωριμία των πολιτών και εμμέσως στην αναδημιουργία και ανάπτυξη άλλων κινήσεων. Δεν πρέπει να οχήματα προσωπικών ή πολιτικών ή κοινωνικών ή ιδεολογικών επιδιώξεων, τέτοιων που να μεταφέρονται με το λογότυπο  ή την υπογραφή της «λαϊκής» συνέλευσης. Η πολιτική προοπτική τους υπερβαίνει και είναι πάνω από κάθε άλλο φορέα, ο οποίος δύναται να υπάρχει, διαπαιδαγωγώντας μέσα από τις διαδικασίες τους και με την επιβολή των αυστηρών ορίων της, τους πολίτες, καθιστώντας τους υπεύθυνους προσωπικά και συλλογικά για το οποιοδήποτε εγχείρημά τους στο δημόσιο χώρο. Λειτουργούν ως Ανοιχτές Διαβουλεύσεις Πολιτών , στο παρόν και στο μέλλον για την προώθηση ενός πολιτικού σχεδίου αποφάσεων αποκλειστικά σε δημόσιες συνελεύσεις. Αυτές οι μαζώξεις μπορούν να είναι η απαραίτητη Αγορά (με την ελληνική έννοια του όρου) η απαραίτητη Παιδεία. Μια συνθήκη καθημερινής υπέρβασης του κοινωνικού κουρνιαχτού και της πολιτικής απελπισίας.
ΓΚ

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Αλληλεγγύη στον αγώνα των υγειονομικών του νοσοκομείου Κιλκίς από την USI

Μήνυμα αλληλεγγύης στέλνει η USI (Unione Sindacale Italiana) -και πιο συγκεκριμένα ο τομέας υγείας- στους αγωνιζόμενους υγειονομικούς του νοσοκομείου του Κιλκίς. Το μήνυμα έχει ως εξής:

Η εθνική ομοσπονδία USI-AIT στον τομέας της υγείας (USIS) εκφράζει την συνολικότερη δυνατή αλληλεγγύη και την μέγιστη δυνατή στήριξή της στον αγώνα των εργαζομένων και συναδέλφων του νοσοκομείου του Κιλκίς. Η ανακοίνωση που εξέδωσε η συνέλευση των εργαζομένων εκφράζει τη μέγιστη δυνατή έκφραση αυτοδιαχείρισης στους χώρους εργασίας και ως USIS θα υποστηρίξουμε με δύναμη τον αγώνα τους. Ο εργαζόμενοι του γενικού νοσοκομείου απαντούν στο φασισμό της κυβερνητικής εξουσίας καταλαμβάνοντας το δημόσιο νοσκομείο τους και θέτοντάς το κάτω από τον άμεσο και πλήρη έλεγχό τους. Ως USIS θέλουμε να υπογραμμίσουμε επιπλέον οτι η ελληνική κυβέρνηση δεν ανταποκρίνεται στις οικονομικές της υποχρεώσεις απέναντι στο νοσοκομείο, και συνεπώς οι εργαζόμενοι είναι υποχρεωμένοι να καταγγείλουν όλες τις αρμόδιες αρχές στην κοινή γνώμη. Παρόλα αυτά, αν οι απαιτήσεις τους δεν ικανοποιηθούν, θα απευθυνθούν στους δήμους, στην τοπική και μή κοινωνία για να μπορέσουν να κερδίσουν οποιαδήποτε υποστήριξη είναι δυνατή για να βοηθήσουν τις προσπάθειές τους: για να σώσουν το νοσοκομείο και να υπερασπιστούν τη δημόσια υγεία, για να ανατρέψουν την κυβέρνηση και κάθε νεοφιλελεύθερη πολιτική. Αυτές τις ημέρες, μετά από έκκληση των συνδικάτων ο αγώνας του ελληνικού λαού εντάθηκε ξανά. Χιλιάδες ανθρώπων ξεχύνονται στους δρόμους για να διαδηλώσουν ενάντια στα νέα μέτρα λιτότητας που αποφασίστηκαν από την κυβέρνηση. Χιλιάδες ανθρώπων που αντιδρούν δυναμικά εναντίον των απολύσεων στις δημόσιες υπηρεσίες, εναντίον της μείωσης του βασικού μισθού και κατά της περικοπής των επικουρικών συντάξεων. Οι εργαζόμενοι της ελλάδας και ο ελληνικός λαός, και ιδιαίτερα οι συνάδελφοι στο Κιλκίς, αληθινό και επίκαιρο υπόδειγμα αγώνα ενάντια στις δυνάμεις των ευρωπαίων τραπεζιτών αποδεικνύουν στην πραγματικότητα οτι απέναντι στην βαρβαρότητα του καπιταλισμού δεν υπάρχει άλλη λύση από την αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής και της κοινωνίας.

 
Για την USI-AIT (Τομέας της Υγείας)
Corrado Lusi

UNIONE SINDACALE ITALIANA -SANITÀ Ιταλικό τμήμα της Association Internationale des Travailleurs (A.I.T.)


FEDERAZIONE NAZIONALE SANITÀ Presso sede COBAS / USI - Careggi Via delle Oblate 1- 50146 Firenze

Για επικοινωνία – Πληροφορίες usisanita.segreterianazionale@gmail.com










Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Μεγάλη αναρχική διαδήλωση στην Αθήνα

Μεγάλη αναρχική διαδήλωση πραγματοποιήθηκε το Σάββατο το πρωί στο κέντρο της Αθήνας. Τη διαδήλωση διοργάνωσαν ομάδες, καταλήψεις και σύντροφοι και είχε ως θέμα το καθεστώς εθνικής εκτάκτου ανάγκης που έχουν επιβάλει τα ντόπια και ξένα αφεντικά στην κοινωνία. Η συμμετοχή του κόσμου ήταν πολύ μεγάλη και ξεπερνούσε τις τρεις χιλιάδες. Πρόκειται ίσως για τη μεγαλύτερη αναρχική διαδήλωση στην Ελλάδα, μετά από εκείνη για την αλληλεγγύη στους μετανάστες το καλοκαίρι του 2003 στη Θεσσαλονίκη. Το ενδιαφέρον στοιχείο στη διαδήλωση ήταν ότι συμμετείχαν και πολλοί άνθρωποι οι οποίοι δεν είναι αναρχικοί αλλά βρίσκονται σε καθημερινή σχέση και συνεργασία με συντρόφους, κυρίως μέσα από τη δράση στις γειτονιές και τη λειτουργία των τοπικών συνελεύσεων. Η διαδήλωση αυτή έτυχε να γίνεται στο πιο κρίσιμο μέχρι σήμερα σαββατοκύριακο, αφού οι πολιτικοί αρχηγοί των τριών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία και ΛΑΟΣ) καλούνται να περάσουν πολύ σκληρά μέτρα εναντίον των εργαζομένων, τα οποία ουσιαστικά διαλύουν κάθε εργασιακό δικαίωμα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.  Η διαδήλωση αυτή έδειξε πως στην Ελλάδα υπάρχει ένα αναρχικό κίνημα, μαχητικό και μαζικό όσο ποτέ άλλοτε αλλά και γειωμένο κοινωνικά όσο ποτέ άλλοτε, το οποίο μπορεί να έχει το παρόν στον δρόμο τόσο μέσα από τη δική του αυτοτέλεια αλλά και σε κάθε αντίσταση από τα κάτω που γεννιέται και εμφανίζεται.
Τ.Κ.

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

Αύριο Σάββατο δεν πρέπει να είναι μόνο οι αναρχικοί στους δρόμους

Λάβαμε και δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο:

Αύριο, Σάββατο 4 Φλεβάρη, θα πραγματοποιηθεί διαδήλωση ενάντια στο καθεστώς εκτάκτου εθνικής ανάγκης που έχουν επιβάλει τα ντόπια και ξένα αφεντικά. Δε θα μπορούσε να υπάρχει πιο κατάλληλο timing για μια τέτοια διαδήλωση, αφού το μεσημέρι της ίδιας μέρας Παπαδήμος και αρχηγοί των συγκυβερνώντων κομμάτων θα έχουν μία πολύ σημαντική σύσκεψη: με την απειλή της χρεοκοπίας, αποζητείται η απόλυτη μετατροπή μας σε σκλάβους. Σε μας ωστόσο η απειλή τους δεν πιάνει. Το αναρχικό σύνθημα αντίσταση-αλληλεγγύη-αξιοπρέπεια είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, είναι πιο πάνω από οτιδήποτε άλλο.
Αύριο, λοιπόν, δεν πρέπει να συμμετέχουν σε αυτήν τη διαδήλωση μόνο οι αναρχικοί. Την ώρα που οι πολιτικοί αρχηγοί θα συζητούν το πώς θα κατορθώσουν να μας πατήσουν ακόμα περισσότερο δίχως να κινδυνεύσει το κεφάλι τους, την ίδια ώρα πρέπει να βρισκόμαστε στους δρόμους. Όλοι αυτοί που χρόνια τώρα -και δεν μιλάμε για τα 3-4 τελευταία- αντιστεκόμαστε σε αυτό το σύστημα καπιταλιστικής οργάνωσης, αντιμετωπίζουμε τις δυνάμεις καταστολής του κράτους, αντισταθήκαμε στην εθνικιστική μισαλλοδοξία με το μακεδονικό, αποτελέσαμε την "αισχρά μειοψηφία" σε μία κοινωνία βυθισμένη σε έναν ψεύτικο και εφήμερο νεοπλουτισμό, φρικάραμε με τους πανηγυρισμούς για μία ευρωπαϊκή νίκη της μπάλας, αποτελέσαμε το "μαύρο πρόβατο" στην "εθνική υπόθεση" της μεγαλορεμούλας των Ολυμπιακών Αγώνων, δεν κυνηγήσαμε καρέκλες και χρημαδοτήσεις για κανέναν μας και για κανένα εγχείρημά μας, βρεθήκαμε στους πύρινους δρόμους και τα κατειλημμένα δημαρχεία του Δεκέμβρη του ΄08, αντιπαλέψαμε με κάθε μέσο την επιβολή της μνημονιακής πολιτικής, υποστήκαμε χημικό πόλεμο στις γενικές απεργίες και ανταπαντήσαμε όπως ξέρουμε να κάνουμε, όλοι εμείς που δεν είχαμε καμιά διάθεση να βλέπουμε τόσα χρόνια να παίζεται αυτό το παιχνίδι, είναι σημαντικό λοιπόν, αύριο 4 Φλεβάρη, να είμαστε στους δρόμους την ώρα που αυτοί επιχειρούν άλλη μία επίθεση εναντίον μας. Τίποτα άλλο...

extremum
3/2/12

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

Πορεία ενάντια στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης στις 4 Φεβρουαρίου 2012




Οι κολεκτίβες στην επαναστατημένη Ισπανία (1936-1938)

Εκτυπώσιμη μορφή
ΕΙΣΑΓΩΓΗ:

Η Ισπανική επανάσταση ακολούθησε το αποτυχημένο φασιστικό πραξικόπημα του Φράνκο στις 18 Ιουλίου του 1936. Το πραξικόπημα που υποστηρίχθηκε από συντηρητικούς κύκλους του μεγάλου κεφαλαίου και της εκκλησίας απέτυχε στο μεγαλύτερο μέρος της Ισπανίας όπου αντιμετώπισε την ένοπλη αντίσταση αγροτών και εργατών.
Στη μέση ενός φοβερού εμφύλιου πολέμου πάνω από εξήντα εκατομμύρια στρέμματα εδάφους απαλλοτριώθηκαν και τουλάχιστον δυο χιλιάδες αυτοδιοικούμενες κολεκτίβες σχηματίστηκαν μεταξύ του Ιουλίου του 1936 και του Ιανουαρίου του 1938. Περίπου εφτά με οκτώ εκατομμύρια ανθρώπων άμεσα ή έμμεσα επηρεάστηκαν από την κολεκτιβοποίηση και σχεδόν 60 τοις εκατό του εδάφους της Ισπανίας επηρεάστηκε από αυτήν την διαδικασία [Spanish Anarchism: an introductory essay, p. 60].

Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΚΟΛΕΚΤΙΒΩΝ:

Η κολεκτιβοποίηση ακολουθούσε συνήθως μετά από μια συνεδρίαση του χωριού, στην οποία λαμβάνονταν η απόφαση να συγκεντρωθούν τα μέσα της παραγωγής και το έδαφος που διέθεταν οι κάτοχοι των κτημάτων σε μια ενιαία μονάδα παραγωγής. Η συμμετοχή στην κολεκτίβα ήταν εθελοντική. Οι τεχνίτες, οι κουρείς και άλλοι μη γεωργικοί εργαζόμενοι ομαδοποιήθηκαν επίσης σε κολεκτίβες [Anarchism: From Theory to Practice].
Μέσα σε αυτήν την ενιαία μονάδα, το έδαφος διαιρέθηκε σε ομάδες εργασίας (brigada) που αποτελούνταν από δέκα έως δεκαπέντε άτομα. Μέσα στη brigada, οι λιγότερο ευχάριστες εργασίες μοιράζονταν και εκτελούνταν εκ περιτροπής και κάθε ένας ενθαρρυνόταν να εκτελέσει εκείνη την εργασία στην οποία είχε ειδική ικανότητα. Διαχειριστικές επιτροπές με  τακτικά περιστρεφόμενα μέλη εκλέχτηκαν για να επιτηρούν τις οικονομικές και κοινωνικές δραστηριότητες σε κάθε κολεκτίβα. Οι  μηνιαίες γενικές συνελεύσεις  εργαζομένων και  μη εργαζομένων γινόντουσαν για να αναθεωρήσουν τα σχέδια παραγωγής, να αξιολογήσουν την πρόοδο και να ξανασχεδιάσουν τα στάδια της παραγωγής [Anarchist Decentralism in Rural Spain, 1936-9: the Integration of Community and Environment, Anarchism: From Theory to Practice]. Η συνέλευση επέβλεπε τις δραστηριότητες των συμβούλων και συζητούσε  για τις ειδικές περιπτώσεις και τα απρόβλεπτα προβλήματα. Όλοι οι κάτοικοι, άνδρες και γυναίκες, παραγωγοί και μη-παραγωγοί,  συμμετείχαν στη συζήτηση και τις αποφάσεις. Κανένας δεν είχε θέση πάνω από άλλους και κανένας δεν πληρωνόταν για να κάνει διοικητική εργασία. Στις περισσότερες κολεκτίβες η πληρωμή γινόταν σύμφωνα με τις ανάγκες. Όλα τα μέλη εξασφάλιζαν  τα τρόφιμα, τον ιματισμό και τη στέγη τους. Αυτά τα αγαθά έγιναν διαθέσιμα μέσω των εκλεγμένων επιτροπών των καταναλωτών που οργάνωναν τον ανεφοδιασμό και τη διανομή των αγαθών μέσω των "συνεταιριστικών αποθηκών εμπορευμάτων", πολλές από τις οποίες τοποθετήθηκαν στις παλαιές εκκλησίες. Οι εκκλησίες, οι μονές, τα παλαιά κτίρια του στρατού και τα μέγαρα μετατρεπόντουσαν συνήθως σε σχολεία, κινηματογράφους, βιβλιοθήκες, γκαράζ, σπίτια ηλικιωμένων ή νοσοκομεία (κανένα από τα οποία δεν ήταν προηγουμένως κοινόχρηστα στην επαρχία) [With the Peasants of Aragon, pp. 28-29].