Αναδημοσιεύουμε εδώ ένα κείμενο της ανοιχτής λαϊκής συνέλευσης Αγίου Δημητρίου σχετικά με το ζήτημα των μέσων μαζικής μεταφοράς, το οποίο μοιράστηκε την Παρασκευή 10/12 σε τοπική παρέμβαση:
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΙΣ ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ
Το νέο κεφάλαιο που άνοιξε αυτόν τον μήνα στα πλαίσια των μέτρων του μνημονίου είναι αυτό των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Ως αιχμές επιλέχθηκαν τα τρένα και τα μέσα αστικής συγκοινωνίας (μετρό, λεωφορεία, τρόλεϊ, ηλεκτρικός). Συγκεκριμένα σχεδιάζουν:
· ιλιγγιώδη αύξηση του εισιτηρίου (στο 1.3 με 1.5, δηλαδή 30-50% πάνω).
· Μείωση του χρόνου ισχύος του
· διακοπή δρομολογίων και αύξηση του χρόνου αναμονής μεταξύ τους (το ονομάζουν εκλογίκευση δρομολογίων)
· απολύσεις εργαζομένων, μείωση μισθών (το ονομάζουν αναδιάρθρωση των οργανισμών)
· ιδιωτικοποίηση κερδοφόρων γραμμών ή ολόκληρων οργανισμών, κατά τα πρότυπα των ακτοπλοϊκών συνδέσεων
Η επίθεση στα ΜΜΜ είναι κομμάτι της συνολικότερης επίθεσης που βιώνουμε άγρια μέσα στο 2010, με μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, περιστολή ισχύος των συλλογικών συμβάσεων και εν γένει των εργατικών δικαιωμάτων, με μείωση των προνοιακών παροχών (σχολεία, νοσοκομεία, κλπ). Η δικαιολόγηση αυτής της επίθεσης, από μεριάς του κράτους και των αφεντικών, βασίζεται σε μία σειρά από μύθους και πολιτικές επιλογές.
Μύθος: “...οι συγκοινωνίες έχουν δυσβάσταχτα οικονομικά χρέη σε τράπεζες..”. Κραυγάζει η τρόικα και η κυβέρνηση για το δυσθεώρητο ύψος του ελλείμματος. Μας κρύβουν επιμελώς όμως το πως έγινε αυτό. Κανονικά το κράτος θα πρέπει να δίνει κάθε χρόνο κάποια χρήματα στους οργανισμούς διαχείρισης των συγκοινωνιών. Δεν το έκανε όμως. Αντί για αυτό επέλεξε να οδηγήσει τους οργανισμούς στο δανεισμό από τις τράπεζες. Στην ουσία δηλαδή, σε μία ακόμη περίπτωση, καλούμαστε να πληρώσουμε τα κέρδη των τραπεζών και της διαφθοράς των κυβερνώντων.
Μύθος και πολιτική επιλογή: “...Οι συγκοινωνίες θα λειτουργούν καλύτερα κάτω από ιδιωτικοοικονομική οργάνωση ή ακόμα ως πλήρως ιδιωτικές εταιρίες...”. Δεν μας εξηγούν όμως πως θα βγάζει κέρδος ο ιδιώτης. Προφανώς στο μυαλό τους έχουν το μοντέλο των ακτοπλοϊκών και αεροπορικών συγκοινωνιών, όπου οι ιδιώτες πήραν τις κερδοφόρες γραμμές και το κράτος συνέχισε να επιδοτεί τις “άγονες” με μεγαλύτερο κόστος από την αρχή. Δηλαδή κέρδος πάλι για κάποιους λίγους ιδιοκτήτες μέσων μεταφοράς και τελικά μεγαλύτερη επιβάρυνση του δημοσίου και των τσεπών μας. Εκτός αν στοχεύουν στο να κόψουν τελείως τις συγκοινωνίες από τις γειτονιές που είναι μακριά από κεντρικές λεωφόρους.
Πολιτική επιλογή: Τα μέτρα που σχεδιάζουν να λάβουν βασίζονται στη λογική ότι οι μεταφορές είναι ένα απλό εμπόρευμα στα πλαίσια της οικονομίας και ως τέτοιο θα πρέπει να βγάζει κέρδη. Εμείς λέμε ότι οι μεταφορές είναι μία βασική ανάγκη και κοινωνικό αγαθό (σαν το νερό, το ηλεκτρικό, τη στέγαση, την τροφή, την υγεία, κοκ). Ως τέτοιο δεν μπαίνει στη λογική του κέρδους/ζημία. Πρέπει όλοι οι άνθρωποι να έχουν ισότιμη πρόσβαση σε αυτό. Υπό αυτήν την έννοια το ίδιο το σύστημα αναγκάστηκε να παραχωρήσει, μετά από δεκαετίες κοινωνικών αγώνων, την έννοια των συγκοινωνιών ως δημόσιο αγαθό προσβάσιμο σε όλους Και ως κατάκτησή μας θα πρέπει να την υπερασπιστούμε και να την επεκτείνουμε. Οι συγκοινωνίες για όλους εμάς που εργαζόμαστε, πάμε σχολείο, ζούμε και κινούμαστε στις γειτονιές της Αθήνας και των υπόλοιπων πόλεων της χώρας, είναι απαραίτητος όρος επιβίωσης. Χρειαζόμαστε τακτικές και γρήγορες συγκοινωνίες, με πυκνό δίκτυο δρομολογίων που να καλύπτουν όλο τον οικοδομικό ιστό της πόλης. Έτσι ώστε να μην χαλάμε ώρες επί ωρών στις στάσεις και στις αλλαγές μέσων. Το μετρό, ο ηλεκτρικός, τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ δεν είναι μια ακόμα παροχή για τους τουρίστες. Πάνω από όλα είναι αναγκαία προϋπόθεση για ένα υποφερτό επίπεδο διαβίωσης.
Μύθος: “...Το θέμα αφορά μόνο τους επιβάτες ή μόνο τους εργαζόμενους...”. Είναι ένα θέμα που μας αφορά όλους. Εργαζόμενους και επιβάτες από κοινού, διότι κοινή είναι η επίθεση. Η κυβέρνηση θέλει να μας στρέψει τον έναν ενάντια στον άλλο. Δεν μας φταίνε οι εργαζόμενοι, δεν ήταν αυτοί που δημιούργησαν το χρέος. Οι κυβερνήσεις και οι τράπεζες ήταν. Δεν είναι οι κακοί επιβάτες που δεν πληρώνουν το εισιτήριο ή θα πρέπει να πληρώσουν παραπάνω, ο λόγος που κόβονται μισθοί και γίνονται απολύσεις. Είναι οι διοικήσεις, το κράτος και οι τράπεζες που φταίνε. Οι αιτίες και το πρόβλημα είναι κοινό, άρα κοινός πρέπει να είναι ο αγώνας. Δεν είναι λύση η εθελοντική συμμετοχή σε σώματα ελεγκτών (θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ποσοστό των προστίμων στα λεωφορεία τουλάχιστον, πηγαίνει στις τσέπες των ελεγκτών αποτελώντας και το κίνητρό τους). Αντιθέτως θα πρέπει να διερευνήσουμε τρόπους συντονισμού πρωτοβουλιών και συνελεύσεων κατοίκων με πρωτοβουλίες και σωματεία εργαζομένων στα ΜΜΜ, σε αδιαμεσολάβητες, οριζόντιες διαδικασίες.
Ορισμένες άμεσες προτάσεις:
· Δίνουμε το εισιτήριό μας σε άλλους επιβάτες, όταν δεν το χρειαζόμαστε πια, ως δείγμα ελάχιστης κοινωνικής αλληλεγγύης.
· Δεν συνεργαζόμαστε με τους ελεγκτές. Δεν έχουν δικαίωμα στο να μας ζητάνε τα στοιχεία. Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να κλείνουν την πόρτα και να μας κρατάνε μέσα στο όχημα. Είναι παράνομο. Το μόνο που μπορούν είναι να ανοίξουν την πόρτα για να κατέβουμε.
Εν κατακλείδι και επειδή τα ίδια επιχειρήματα χρησιμοποιούν κόμματα και αφεντικά σε όλα τα μέτρα που λαμβάνουν τον τελευταίο καιρό, το θέμα είναι απλό: θα τους αφήσουμε να σταματήσουν κάθε παροχή, που έχει κατακτηθεί με χρόνια αγώνων και θυσίες; Θα τους αφήσουμε να μας αναγκάσουν να μην έχουμε πρόσβαση σε στοιχειώδεις αγαθά, ενώ τα αφεντικά θα αυξάνουν συνεχώς τα κέρδη τους;
Αγωνιζόμαστε για:
· Δημόσιες δωρεάν συγκοινωνίες με οικονομικούς πόρους από τη φορολογία του κεφαλαίου, διότι ο πλούτος είμαστε εμείς. Δεν τους χρωστάμε, μας χρωστάνε
· Κοινούς αγώνες εργαζομένων και επιβατών για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και ασφαλείς-πυκνές-γρήγορες συγκοινωνίες.
10/12/2010
Ανοιχτή Λαϊκή Συνέλευση Αγ. Δημητρίου