Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

η θετική σκέψη εχει τη λέξη αυτοοργάνωση


Θα μας τρελάνουν. Συμβουλές σε μια περίοδο που η φτώχεια πλησιάζει όλο και πιο απειλητικά, η καταστροφή της κλιματικής ισορροπίας είναι κάτι παραπάνω από σίγουρη και η κατάθλιψη τείνει να γίνει δεύτερη αιτία θανάτου. Σκέψου θετικά σου λένε και θα είσαι νέος-νέα για πάντα. Ο καθένας μόνος του και η καθεμιά μόνη της θα βρει το δρόμο προς την ευεξία αρκεί να σκέφτεται θετικά. Ούτε πρόταση για παρέες, για μια κοινωνικότητα, για ανταλλαγές, για τραγούδια, για συλλογική περίσκεψη (τι στο διάολο είναι αυτό που ζούμε;), για να γνωρίσεις τον άλλον σε μια εποχή που ο καθένας οφείλει να κοιτά τους άλλους ανταγωνιστικά. Όχι! Μόνος σου ή μόνη σου. Βάλε τα τραγούδια της εφηβείας σου, δες τις ταινίες της νιότης σου και σιγά-σιγά θα σου φεύγουν όλα: χοληστερίνη, προστάτης, καρδιά, πίεση κλπ. Και λοιπόν;  Για φαντάσου να ζήσεις 150 χρόνια για να βλέπεις ταινίες σαν κι αυτές: 


 
και να ακούς μουσική σαν κι αυτήν: 



 
να αυτοοργανωθούμε αδέρφια, αλλιώς τη βάψαμε!
γκ

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

2011

χρόνια πολλά, χρόνια πολλά, 
ενάντια στο κράτος και στ' αφεντικά!
χρόνια πολλά, χρόνια πολλά, 
ισότητα-ελευθερία κι άλλα πολλά!

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Ο τυχαίος(;) θάνατος ενός καθαριστή



«Οι οδηγίες που έχουν δοθεί από την Πολιτική Ηγεσία του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης για εντατικοποίηση των ελέγχων στους κλάδους των συνεργείων καθαρισμού και της ασφάλειας-φύλαξης εναρμονίζονται πλήρως με τις προτεραιότητες που είχε θέσει το ίδιο το Σώμα στην Ετήσια Έκθεση Πεπραγμένων του για το έτος 2009, όπου έχουν συμπεριληφθεί στον προγραμματισμό των στοχευμένων ελέγχων του τρέχοντος έτους οι συγκεκριμένοι κλάδοι επιχειρήσεων και μάλιστα με ειδική αναφορά σε συνεργεία που δραστηριοποιούνται σε δημόσιες υπηρεσίες».
Τραγικά συμβολικός ο θάνατος του Ερνάντ Αζίζ, που σκοτώθηκε καθαρίζοντας τα τζάμια σε κτίριο του Υπουργείου Μαύρης Εργασίας. Εργαζόταν αδήλωτος και ανασφάλιστος σε εργολάβο-δουλέμπορο που έχει αναλάβει τον καθαρισμό κτιρίων του υπουργείου. Η μάνα του; Ο πατέρας του; Τα αδέρφια του; Η γυναίκα του; Τα παιδιά του; Τον περιμένουν στην Αίγυπτο…
Κι οι μνήμες είναι πάλι στο Δεκέμβρη που ανέδειξε την υπόθεση της Κούνεβα και του δουλεμπορίου, των σκληρών ιδιοκτητών συνεργείων που πληρώνονται από εμάς (μέσω του κράτους) για να πλουτίζουν, των μίσθαρνων οργάνων τους που αναλαμβάνουν να εκτελέσουν τα συμβόλαια θανάτου, των φίλων-συνδικαλιστών που δεν λένε τίποτε.
Και το ζήτημα του δουλεμπορίου, μετά από τόσες εξαιρετικές προσπάθειες έφυγε μαζί με την επικαιρότητα.


Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

Ευλογία, η μετανάστευση;


Χαράς ευαγγέλια για τους ‘’αντιρατσιστές’’ όλου του κόσμου! «Σημαντικά οφέλη στις τοπικές κοινωνίες αποφέρουν οι μετανάστες διαπιστώνει ο ΟΗΕ, ενώ εκτιμά ότι έως το 2050 θα υπάρχουν περίπου 405 εκατομμύρια μετανάστες σε όλο τον κόσμο αν η μετανάστευση συνεχιστεί με τον ίδιο ρυθμό όπως τα τελευταία 20 χρόνια». Ευλογία η μετανάστευση, λένε τα παπαγαλάκια των διεθνών οργανισμών αφού οι δείκτες πάνε καλά. Δηλαδή 37 δις δολάρια ετησίως κερδίζουν οι αμερικανοί από την εισαγωγή ή εισροή μεταναστών. Και ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης λέει χαρακτηριστικά: «πολλές από αυτές τις αντιδράσεις βασίζονται σε μύθους και συναισθήματα και όχι στην οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα». Γνωρίζει προφανώς ο ΔΟΜ, ότι τα καλά αφεντικά που μπορούν να γδέρνουν τους εργάτες δεν κάνουν διάκριση στο δέρμα που γδέρνουν. Το μάθανε καλά εδώ και 2 αιώνες που ο φυλετικός ρατσισμός έχει ηττηθεί. Όποιος είναι πιο καλός στη δουλειά επιβιώνει. Ποιος μιλάει όμως για το ρατσισμό της Αγοράς; Για το ρατσισμό του ποιος θα επιβιώσει; Για το ρατσισμό της αριθμητικής κλίμακας στην εργασιακή απόδοση που πετά χωρίς διάκριση δέρματος όσους δεν του κάνουν;
Φχαριστούμε για τους αγώνες σας ‘’αντιρατσιστές’’ της Αγοράς. Το μάθαμε το πολυπολιτισμικό σας μάθημα. Όλοι είμαστε χρήσιμοι στον τρόπο να ανταγωνιζόμαστε για το ποιος θα επιβιώσει σε ένα σύστημα που μαθαίνει από τα λάθη του. Φχαριστούμε για τις κουζίνες, για τα χρώματα τις μουσικές και το φολκλόρ. Και για τον μαύρο πλανητάρχη! ΓΚ

Χτυπούν τους πάντες-χωρίς προσχήματα

Συνέντευξη ανάπηρου φοιτητή που χτυπήθηκε στις τελευταίες διαδηλώσεις στην Αγγλία. Προσοχή στις ερωτήσεις του δημοσιογράφου του ''έγκριτου'' BBC.

Jody McIntyre BBC interview greek subs
Ανέβηκε από denyal1983. - Βρείτε περισσότερα οικογενειακά βίντεο.

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Από τη φυλακή

Ο σύντροφος Χρήστος Πολίτης είναι ένας από τους έξι τελευταίους συλληφθέντες από την "αντιτρομοκρατική" υπηρεσία για υποθέσεις τρομοκρατίας (δίχως να κατονομάζονται ούτε ενέργειες αλλά ούτε η οργάνωση για την οποία έχουν προφυλακιστεί). Το κράτος απασχολεί 2500 μπάτσους στο "έργο" της "αντιτρομοκρατικής", ενώ για υποθέσεις κοινού ποινικού εγκλήματος οι αντίστοιχες ενεργές θέσεις είναι 700. Είναι ξεκάθαρο πως το κύριο πράγμα που τους απασχολεί είναι η διαρκής παρακολούθηση και το χτύπημα όσων αγωνίζονται, ώστε να μην υπάρχει περίπτωση σύνδεσης των υπάρχοντων εστιών αντίστασης με την κοινωνική οργή που συνεχώς μεγαλώνει. Όμως κάνουν ένα μεγάλο λάθος και πάλι. Η σωματική ακεραιότητα των πολιτικών, των μεγαλοεπιχειρηματιών, των τραπεζιτών, των μεγαλοδημοσιογράφων, κλπ δεν απειλείται τόσο από μία θράκα ανθρώπων όσο από την οργή του κόσμου που μπορεί να ξεσπάει ανά πάσα στιγμή και αυτό είναι που αποδείχτηκε στο κεφάλι του Χατζηδάκη.
Παρακάτω, παραθέτουμε ένα μέρος γράμματος που έστειλε ο σύντροφος Χρ.Πολίτης και δημοσιεύθηκε στο athens.indymedia.org:

"Είναι γεγονός πως βρίσκομαι στη φυλακή ακριβώς επειδή είμαι αναρχικός. Επειδή εδώ και 15 χρόνια διαρκώς δραστηριοποιούμαι μέσα από αυτό το ριζοσπαστικό πολιτικό κομμάτι. Μια ανάγνωση της δικογραφίας, μα και η κυνική δήλωση του αρχηγού της ελληνικής αστυνομίας -πως με συνέλαβαν επειδή αφέθηκα ελεύθερος για την υπόθεση του εφετείου*- το αποδεικνύουν περίτρανα. Βρίσκομαι εδώ κλεισμένος, και είμαι βαθιά πεπεισμένος γι αυτό, για τις αντιδράσεις μας στη δολοφονία του Χριστόφορου Μαρίνου το ΄96, για τα οδοφράγματα έξω από τα εξεταστικά το ΄98, για τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις το ΄99, για τις διαδηλώσεις ενάντια στην σύνοδο των ευρωπαίων ηγετών στη Θεσσαλονίκη το 2003, για τα φοιτητικά το ΄06 -΄07,  για την αλληλεγγύη μας στους αγώνες των κρατουμένων και σε όσους φυλακισμένους δε σκύβουν το κεφάλι, για την εξέγερση του Δεκέμβρη, για..., για... Γιατί βρεθήκαμε παντού, με τις μικρές ή μεγαλύτερες δυνάμεις μας, όπου τίποτα δεν έμοιαζε σίγουρο και η κοινωνική εντροπία έδινε ξανά νόημα στη ζωή μας και δύναμη στους αγώνες μας."

ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ...

  Διάβαζα χθες την ετήσια λίστα των 100 πλουσιότερων ανθρώπων του κόσμου. Αν θυμάμαι καλά οι περισσότεροι είναι στις ΗΠΑ, μετά στην Ευρώπη και μερικοί στην Κίνα, Ινδία, λατινική Αμερική και Αφρική. Βρίσκονται παντού και κυκλοφορούν ανάμεσά μας, όχι βέβαια ως φυσική παρουσία, αλλά μέσα από τα εμπορεύματα που μας πουλάνε, τα κανάλια που ελέγχουν, τις τράπεζες που δανειζόμαστε, στο νερό, τον αέρα, τη γη, στο υπέδαφος, στα βάθη των ωκεανών και στο διάστημα.
Αυτοί οι εκατό (100) συμπολίτες μας, συνέχιζε το άρθρο, έχουν τόση περιουσία ίση με τους φτωχότερους τρεισήμισι δισεκατομμύρια (3.500.000.000) συμπολίτες μας. Δηλαδή το μισό πληθυσμό της γης.
Και αυτοί βρίσκονται σίγουρα παντού και κυκλοφορούν ανάμεσά μας, αλλά ξανά όχι ως φυσική παρουσία. Φτιάχνουν τα εμπορεύματα που μας πουλάνε οι εκατό, στα κανάλια δεν αναγνωρίζονται γιατί εμφανίζονται πάντα με τη λεζάντα «όχλος», στις τράπεζες συνήθως μπαίνουν μόνο όλοι μαζί και από παντού, πνίγονται στο νερό, δεν αναπνέουν, η γη τους σκίζει τα πέλματα και ποτέ δεν κοιτάνε τα αστέρια αφού προχωράνε με σκυμμένο το κεφάλι.

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Άλλο το κράτος, άλλο ...η Κερατέα!

Όταν μία κοινωνία θέλει να αντισταθεί και το κάνει, οι δυνάμεις ασφαλείας του κράτους είναι ανίκανες να την ισοπεδώσουν. Τα γεγονότα της Κερατέας, για ένατη μέρα πλέον, με συνεχή παρουσία κατοίκων της Λαυρεωτικής και αλληλέγγυων αλλά και με συμπλοκές με τα ΜΑΤ πολύ συχνά, αποδεικνύουν του παραπάνω λόγου το αληθές. Οι συγκρούσεις ενάντια στην κατασκευή νέου σκουπιδότοπου στην περιοχή του Οβριόκαστρου δε θα μπορούσαν να έχουν αυτήν την ένταση και διάρκεια αν ένα μεγάλο μέρος της τοπικής κοινωνίας δεν είχε μία άμεση συνδρομή. Αυτό πλέον είναι ξεκάθαρο στο κράτος και γι΄ αυτόν τον λόγο μέσα στις δύο τελευταίες μέρες οι μπάτσοι δεν αρκούνται στις συμπλοκές στους περιφερειακούς δρόμους και στα χωράφια αλλά εφορμούν πλέον και μέσα στον οικιστικό ιστό εφαρμόζοντας το δόγμα της κρατικής τρομοκρατίας στο σύνολο της τοπικής κοινωνίας.
Είναι ξεκάθαρο πως το κράτος, όταν δεν μπορεί να υποτάξει την κοινωνία, της επιτίθεται κατά μέτωπο. Σ΄ αυτό το σημείο αποδεικνύεται ξεκάθαρα πως άλλο πράγμα είναι το κράτος και άλλο η κοινωνία. Κράτος και κοινωνία δεν είναι πάντα "δύο σε ένα", το αποδεικνύει η Κερατέα. Το ίδιο συμβαίνει και στις τελευταίες απεργιακές κινητοποιήσεις: επειδή είναι εμφανής ο μεγάλος βαθμός ριζοσπαστικοποίησής τους, το κράτος εξαπολύει τις δυνάμεις καταστολής στο σύνολο των κινητοποιήσεων και όχι σε εντοπισμένα σημεία εξαπολύοντας έναν ανοιχτό χημικό και βίαιο πόλεμο.
Αλληλεγγύη στον αγώνα των κατοίκων της Λαυρεωτικής, αλληλεγγύη σε όσους αγωνίζονται και δεν αφήνουν τις εικόνες του αύριο να τις φτιάξουν μόνο κακότεχνοι τεχνοκράτες και αχόρταγα αφεντικά.
Φ.Κ.

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Ανταπόκριση από τους φοιτητικούς αγώνες στην Αγγλία

(κείμενο -σε ελεύθερη απόδοση- της αγγλικής αναρχικής ομοσπονδίας σχετικά με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις)


Πολεμώντας τα αυξημένα δίδακτρα, ή αγωνιζόμενοι για δωρεάν παιδεία;
Οι Βρετανοί φοιτητές συνεχίζουν να αποδεικνύουν ότι δεν είναι όσο απαθείς έχουν κατά καιρούς θεωρηθεί. Είναι αλήθεια ότι όταν η προηγούμενη κυβέρνηση, του κόμματος των εργατικών, εισήγαγε τα πρόσθετα δίδακτρα (‘top-up fees’), με σκοπό ο κάθε φοιτητής να πληρώνει δίδακτρα της τάξης των 3.000 αγγλικών λιρών, κανείς δεν αντιστάθηκε και οι πολιτικοί πέτυχαν το στόχο τους.   
Σήμερα προσπαθούν να επιβάλλουν στους φοιτητές να πληρώνουν ετήσια δίδακτρα 9.000 λιρών, σύμφωνα με το νέο νόμο που έχει προτείνει η κυβέρνηση των κομμάτων των φιλελεύθερων δημοκρατών και της συμμαχίας των συντηρητικών. Οι φοιτητές αγωνίζονται όχι μόνο ενάντια στην αύξηση των διδάκτρων, αλλά και για δωρεάν παιδεία για όλους.
Πλησιάζοντας στην 9η Δεκέμβρη, την ημέρα της ψήφισης του νομοσχεδίου, οι φοιτητές πραγματοποίησαν καταλήψεις και διαδηλώσεις. Οι φοιτητές δεν αντιτάχθηκαν μόνο στα αυξημένα δίδακτρα αλλά και σε ολόκληρο το σύστημα. Η αντίληψη ότι τα πανεπιστήμια θα έπρεπε να κερδοφορούν εις βάρος των φοιτητών μας εξόργισε. Έτσι φοιτητές και εργαζόμενοι στα πανεπιστήμια συνέρευσαν κατά χιλιάδες για να σταματήσουν την ιδιωτικοποίηση και τη εμπορευματοποίηση της παιδείας. Στις δράσεις συμμετείχαν και μαθητές της ανώτερης εκπαίδευσης , οι οποίοι θα πρέπει να πληρώνουν τα αυξημένα δίδακτρα από το 2012.
Μέχρι το απόγευμα της 9ης Δεκεμβρίου ο νόμος είχε περάσει, η πλατεία μπροστά από το κοινοβούλιο φλεγόταν, το εθνικό θησαυροφυλάκιο είχε δεχτεί επίθεση, ακόμα και οι μέλλοντες μονάρχες τρομοκρατήθηκαν από τους υπηκόους τους. Αποτύχαμε να σταματήσουμε το νόμο αλλά καταστρέψαμε την αξιοπιστία των κυβερνητικών κομμάτων. Πάνω από όλα, νιώσαμε δυνατοί και ενωμένοι. Νιώσαμε τα συναισθήματα του ξεκινήματος μιας κοινωνικής επανάστασης.

Τι μας έχει εξοργίσει;

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Μόνο τα δικά τους κεφάλια έχουν αξία;

Μετά την πρόκληση φθορών στη λιμουζίνα του πρίγκηπα Κάρολου και της Καμίλα, κατά τη διάρκεια των φοιτητικών διαδηλώσεων στην Αγγλία, οι φωτογραφίες και τα πλάνα από τον ψιλοαιμόφυρτο πρώην υπουργό και βουλευτή της ΝΔ Κ.Χατζηδάκη σε όλα τα διεθνή μέσα άρχισαν να τους ξεκαθαρίζουν πως τα χέρια διαφόρων οργισμένων ανθρώπων κάποια στιγμή μπορεί και να πετύχουν όλους αυτούς τους ανώτερους πολιτικούς.
Ο Χατζηδάκης πλήρωσε πολύ απλά την ακαταμάχητη βλακεία και κυρίως το θράσος του να πάει να διασχίσει τους διαδηλωτές. Το αποτέλεσμα ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο: να βρεθούν κάποιοι μέσα από αυτό το πλήθος -που δεν είχε και τις πιο ήσυχες διαθέσεις χθες- και να τον γρονθοκοπήσουν.
Μονοπώλησαν λοιπόν σήμερα τα δελτία ειδήσεων το πρώτο τους ημίωρο μιλώντας συνεχώς για ένα και μόνο κεφάλι: ενός πρώην υπουργού και τωρινού βουλευτή, βασικού στο προηγούμενο κυβερνητικο σχήμα. Αλήθεια, τί ζητάνε; Αφού πλέον έχουν καταστεί άχρηστοι ακόμα και για τα πελατειακά ζητήματα που είναι οι καθ΄ ύλην αρμόδιοι, να κάθεται ο κόσμος μέσα σε όλα αυτά και να υποβάλει τα σέβη του;
Ασφαλώς, δεν ανέφεραν λέξη για τα ανοιγμένα κεφάλια διαδηλωτών από τα ΜΑΤ μπροστά στο Σύνταγμα και στην Πανεπιστημίου, δεν έδειξαν πουθενά τις φωτογραφίες που ένα φασιστοειδές όργανο της ομάδας Δέλτα πατάει με το μηχανάκι διαδηλωτή, δεν μίλησαν καθόλου για τον χημικό πόλεμο που εξαπέλυσαν στο σύνολο της πορείας πνίγοντας για άλλη μια φορά το κέντρο στα δακρυγόνα...
Η μιντιακή χούντα που έχουν επιβάλει προσπαθεί να διαμορφώσει μία εικόνα τυφλής βίας -ο Πρετεντέρης έφτασε στο σημείο να λέει πως "το περιστατικό με τον Χατζηδάκη δεν έχει καμία σχέση με τη μνημονιακή πολιτική"!- από την πλευρά όσων βρίσκονται στο δρόμο θάβοντας κυριολεκτικά την ιδιαίτερα βίαιη τακτική που ακολουθεί ο τεράστιος αστυνομικός μηχανισμός που έχουν στήσει για να τους φυλάει.
Όσο κι αν προσπαθούν όμως, πολιτικοί και δημοσιογράφοι μαζί, δεν πείθουν. Κάθε μέρα φαίνεται όλο και περισσότερο το κενό στο οποίο οδηγούν την κοινωνία και το ψεύδος στην οποία επιχειρούν να τη βυθίζουν. Και το ξέρουν: τα πιο βίαια γεγονότα συμβαίνουν από ανθρώπους που δεν έχουν ούτε αυτοσυγκράτηση ούτε πολιτική συνείδηση της κατάστασης. Κι αυτό είναι που αρχίζει να τους τρομάζει. Ας φροντίσουν να μην στρώσουν έτσι για να μην κοιμηθούν και αναλόγως...

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Σχετικά με την απεργιακή διαδήλωση στην Αθήνα





Ιδιαίτερα μαζική και συγκρουσιακή ήταν η σημερινή απεργιακή διαδήλωση στην Αθήνα. Η συμμετοχή του κόσμου απείχε αρκετά από τα νούμερα εκείνης της απεργίας της 5ης Μάη, ωστόσο ήταν μία πραγματικά μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση, λαμβάνοντας επίσης και τις όχι και τόσο ευνοϊκές καιρικές συνθήκες.
Οι συγκρούσεις, από την πλατεία Συντάγματος και μετά, υπήρξαν διαρκείς και, αν εξαιρέσουμε τα μπλοκ που απαρτίζονταν από τις δυνάμεις του καθεστωτικού συνδικαλισμού, ο υπόλοιπος κόσμος έκανε ό,τι μπορούσε για να μη διαλυθεί από τις συνεχείς επιθέσεις που δεχόταν από την αστυνομία και να ανταπαντήσει. Τα μπλοκ μάλιστα των τοπικών συνελεύσεων χτυπήθηκαν άγρια μπροστά στο Σύνταγμα αλλά οι περιφρουρήσεις τους και σ΄αυτό το σημείο ανταπάντησαν με τον όποιο δυνατό τρόπο.
Αν και η απεργιακή αυτή κινητοποίηση έγινε μία μέρα μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου που κυρήσσει έναν λυσαλέο πόλεμο στα εργασιακά δικαιώματα από την πλευρά των αφεντικών, καταδείχτηκε για ακόμα μία φορά πως στην Ελλάδα υπάρχει ένα ιδιαίτερα διευρυμένο ρεύμα κοινωνικής ανυπακοής που συγκρούεται με σαφή τρόπο και δεν έχει καμία διάθεση να απεμπολίσει την αξιοπρέπειά του. Ίσως η σημερινή απεργιακή διαδήλωση να μην είχε, σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, "τον κόσμο που θα έπρεπε να έχει", όπως συνηθίζουμε να λέμε, όμως αποτέλεσε άλλη μία πολύ σοβαρή γι΄ αυτούς απάντηση στην επίθεση που εξαπολύουν.
Ο περισσότερος δρόμος βρίσκεται μπροστά και εκεί βρίσκεται και το "στοίχημα" του ανταγωνιστικού κινήματος να μπορέσει να διευρύνει πρακτικές και να συγκροτήσει ακόμα πιο δυναμικές και αποτελεσματικές κοινότητες αγώνα. Το ραντεβού απέναντι στην επίθεση των αφεντικών και του κράτους οφείλει πλέον ξεκάθαρα να είναι καθημερινό μην περιμένοντας σήμερα ή αύριο μέσα από μία διαδήλωση να έρθει η "πτώση των χειμερινών ανακτόρων" αλλά συγκροτώντας μία ουσιαστική επαναστατική προοπτική που είναι πια και ο μόνος εφικτός τρόπος για να ανατραπεί αυτό το πανευρωπαϊκό βιολί των αφεντικών.

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Κι όμως... κινείται!

Οι τελευταίες διαδηλώσεις και συγκρούσεις έξω από το ιταλικό κοινοβούλιο στη Ρώμη δείχνουν πως το ανταγωνιστικό κίνημα στη γειτονική χώρα αρχίζει πάλι να βρίσκει τον εαυτό του. Από τα γεγονότα της Γένοβας και μετά, η κρίση στην οποία επήλθε ήταν καθαρά ορατή. Τα τελευταία χρόνια πάνω από την Ιταλία έχει κατακαθήσει ένα κλίμα διαμορφωμένο από το σκυλάδικο και το πορνό, ένα κλίμα που τρέφει και τρέφεται από τον Μπερλουσκόνι. Όπως οι φοιτητικές διαδηλώσεις και συγκρούσεις την άνοιξη του 2006 στην Ελλάδα έσπασαν ένα κλίμα κοινωνικής ειρήνης που είχε διαμορφωθεί με τη "μεγάλη ιδέα" των ολυμπιακών αγώνων, έτσι και στην Ιταλία σήμερα οι φοιτητικές κινητοποιήσεις του τελευταίου μήνα άρχισαν να σπάνε ανοιχτά και δυναμικά αυτή τη "μαυρίλα" που κυριαρχούσε στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα της χώρας.

Είναι ελπιδοφόρο σήμερα πως στην ευρωπαϊκή ήπειρο υπάρχουν τέτοιες μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις σε χώρες όπως η Αγγλία, η Ιταλία και η Ελλάδα, διαμορφώνοντας έτσι μία πιο γενικευμένη εικόνα αλλά και πραγματικότητα αντίστασης.

Χέρι-χέρι με τον Παπαθεμελή

Λιάνα Κανέλη, Αλέξης Μητρόπουλος και Νεοκλής Σαρρής είναι οι προσωπικότητες που παρουσίασαν το νέο "αντιστασιακό" βιβλίο του Στ.Παπαθεμελή ενάντια στην "υποτέλεια στους ξένους". Φαίνεται πως ο εθνικοπατριωτισμός, δεξιός και αριστερός, καλά κρατεί και ποτέ δε χάνει τον τρόπο να βρίσκει τα σημεία εκείνα που "στις δύσκολες στιγμές" οφείλει να αποτελεί σύμβολο της πολυπόθητης εθνικής ενότητας. Απέναντι σε όλα αυτά που συμβαίνουν κυριολεκτικά σήμερα στη βουλή, οι αριστεροί "αντιμνημονιακοί" -μα πάνω απ΄ όλα "πατριώτες"- έτρεξαν να συνδράμουν στον ελληναρά σε παράστημα λόγου Παπαθεμελή. Τώρα θα τους μάθουμε; Γι΄ αυτό η ταξική πάλη, δεκαετίες τώρα, είχε πάει κατά διαόλου...
Φ.Κ.
(πηγή: http://enosy.blogspot.com/)







 

Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ...

Όλη η Αθήνα αποπνέει μία περίεργη ένταση. Είναι ένα αίσθημα που απορρέει από πολλούς και που διαμορφώνει ένα σκηνικό παράξενο. Σαν κάτι να πρόκειται να συμβεί, σαν κάτι όλοι να περιμένουν αλλά να μην ξέρουν τι. Δεν έχει να κάνει με μία συγκεκριμένη κινητοποίηση, ούτε με ένα συγκεκριμένο νομοσχέδιο που η κυβερνητική κοινοβουλετική πλειοψηφία θα περάσει στη βουλή. Έχει να κάνει με το ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να ισχύει για πολλά αύριο, αλλά και με το ότι το επόμενο αύριο είναι τελείως άγνωστο.
Η κατάληψη του κεντρικού κτιρίου του ΟΣΕ σήμερα (φωτό: eleftheriakoi.blogspot.com)     







Η Αττική -και σίγουρα όχι μόνο-βγάζει έναν βρασμό ψυχής. Σήμερα, μία πορεία εργαζομένων, καθώς ανέβαινε την οδό Πειραιώς κατευθυνόμενη προς το Σύνταγμα, φώναζε όλη μαζί "να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η βουλή". Ποιος θα το πίστευε πως αυτό το "παραδοσιακό" αναρχικό σύνθημα θα φωναζόταν σήμερα με τόσο πάθος και από τόσον κόσμο... Πιο κάτω, κόντα στην πλατεία Μεταξουργείου, τα κεντρικά γραφεία του ΟΣΕ παραμένουν κατειλημμένα από εκατοντάδες εργαζόμενους που κάνουν συνέλευση. Ακόμα και οι τριήμερες συγκρούσεις στην Κερατέα ενάντια στην κατασκευή του νέου ΧΥΤΑ είναι σημεία των καιρών.
Η αστική τους δημοκρατία έχει σοβαρό πρόβλημα και το μέλλον είναι τελείως αβέβαιο για όλους και όλα. 
Η συγκροτημένη και μαζική παρουσία στην απεργία της 15ης Δεκέμβρη αποτελεί μία από τις μεγάλες απαντήσεις που οφείλουμε να δώσουμε στους δρόμους. Οι συνθήκες δεν απαιτούν από κανέναν να παίξει τον ρόλο του πυροκροτητή και επιτάσσεται η ανακοπή οποιουδήποτε επιδιώκει να υιοθετήσει τον ρόλο του πυροσβέστη. Ωστόσο,  η σοβαρότητα και η υπευθυνότητα είναι στοιχεία που οφείλουν να δείξουν όλοι οι αγωνιζόμενοι ώστε να υπάρξει δίοδος από το τέλμα που μας έχει επιβάλει το σύστημά τους.

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

15 Δεκέμβρη - όλοι στους δρόμους!

Η γενική απεργία της 15ης Δεκέμβρη οφείλει να αποτελέσει μία ισχυρή έκφραση αντίστασης απέναντι στα παρόντα αλλά και τα "μελλούμενα" που επιχειρούν να καταστήσουν ως "μονόδρομο" τα ντόπια και ξένα αφεντικά. Ένα στοιχείο επιπλέον μεταξύ των καλεσμάτων που υπάρχουν για το συγκεκριμένο ραντεβού στους δρόμους είναι εκείνο τριών τοπικών συνελεύσεων, οι οποίες καλούν σε προσυγκενρώσεις στις περιοχές τους. Εδώ αναδημοσιεύουμε ένα από τα σχετικά αυτά καλέσματα:



Ανακοίνωση-κάλεσμα προς όσους δεν αγνοούν την ύπαρξή τους


Αυτό που μέχρι και πριν από λίγο καιρό αποτελούσε άποψη μίας μικρής μειοψηφίας σήμερα δικαιώνεται από τους περισσότερους ως πραγματικότητα, δυστυχώς όχι πανηγυρικά αλλά κάθε μέρα και πιο τραγικά. Ο κόσμος που διαμορφώνουν τα κράτη, οι τράπεζες και οι μεγαλοεπιχειρηματίες είναι ένας κόσμος που δε μας χωράει όλους και που αν δε θελήσει να μας εξοντώσει μέσα από έναν μεγάλο πόλεμο, σήμερα τουλάχιστον θέλει να μας στοιβάζει σαν φτηνό εργατικό δυναμικό σε πλήρως ελεγχόμενες μεγαλουπόλεις.
Νοιώθουμε πως δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από το να αντισταθούμε σήμερα, όχι απλά για να μην έρθει αύριο το χειρότερο, αλλά για να επιδιώξουμε να έρθει το καλύτερο.
Όσο κι αν φαντάζει αδιανόητο, αυτά τα «μεγάλα» πράγματα που επιβάλλονται στη ζωή μας, μέσα από τη μνημονιακή πολιτική του κράτους, των κυρίαρχων πολιτικών μηχανισμών αλλά και της ουσιαστικής συνεργίας των «επιφανών» συνδικαλιστικών φορέων, μπορούν να χάσουν το έδαφος κάτω απ΄ τα πόδια τους. Αρκεί σ΄ αυτό το έδαφος εμείς να δημιουργούμε μορφές και κοινότητες αγώνα, που να μην επιτρέπουν την αεροστεγή εδαφοκάλυψη της κοινωνικής ζωής από την κυριαρχία τους.
Γι΄αυτό και στη γενική απεργία της 15ης Δεκέμβρη θα είμαστε παρόντες όχι απλά ως εργαζόμενοι ή άνεργοι ή αυτοαπασχολούμενοι ή φοιτητές/μαθητές. Θα είμαστε παρόντες μέσα από την προσπάθεια της ανοιχτής λαϊκής συνέλευσης Αγίου Δημητρίου να αποτελούν οι τόποι που ζούμε έδαφος για το ρίζωμα μιας ζωής αξιοπρεπούς και ελεύθερης για όλους και όχι μιας ζωής μίζερης και υπόδουλης σε λίγους.
Καλούμε σε προσυγκέντρωση στις 15/12 στις 10.00πμ στη Δάφνη (πλατεία Καλογήρων - σταθμός μετρό Δάφνη) και ενώνουμε τις ορέξεις μας για αντίσταση στο δρόμο με τις συνελεύσεις της Αγίας Παρασκευής και των περιοχών Παγκρατίου-Καισαριανής-Βύρωνα.
Καλούμε όλους όσους δεν αγνοούν ότι η πράξη μπορεί να επιφέρει άμεσα και απτά αποτελέσματα στην ανατροπή αυτής της τάξης πραγμάτων να διαμορφώσουν πυρήνες σε κάθε περιοχή μέσα από διαρκείς αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις και δράσεις, καθώς και ομάδες παρέμβασης και συνελεύσεις στους εργασιακούς χώρους.
Καλούμε όλους όσους κρίνουν θεμιτό με την παρουσία τους να στηρίξουν τα μπλοκ των αυτοοργανωνομένων τοπικών συνελεύσεων και των πρωτοβάθμιων σωματείων με συνελευσιακή βάση.
Τα δύσκολα είναι μπροστά, αλλά γι΄ αυτούς!

ανοιχτή λαϊκή συνέλευση Αγίου Δημητρίου
Μπραχάμι, 8/12/2010
katadimadim.blogspot.com

Σπάνιες εκδόσεις


Αναδημοσίευση από τον ιστοχώρο Ελευθεριακός Κόσμος" (http://eleftheriakos.blogspot.com/2010/12/blog-post_11.html)

Σ΄ αυτή την ενότητα θα προσπαθήσουμε να δημοσιεύσουμε σε ψηφιακή μορφή δυσεύρετες πλέον μπροσούρες και βιβλία που αξίζουν προσοχή για το περιεχόμενό τους. Θα προσπαθούμε επίσης, όπου είναι δυνατό και ταιριάζει το περιεχόμενο να τις συνδέουμε με οπτικοακουστικό υλικό. Π.χ. ντοκιμαντέρ, ταινίες, μουσικά βίντεο, κτλ .
  
Νο 1 «Παράξενο φρούτο» *
Η μπροσούρα αναφέρεται ως «ένα δοκίμιο πάνω στον υπερπληθυσμό, τη θέση της γυναίκας στον τρίτο κόσμο και την ευγονική».
Εκδόσεις Απο– δραση, Θεσσαλονίκη, μετάφραση Βάσω Παρτσανάκη  


* Ο τίτλος της μπροσούρας είναι δανεισμένος από το τραγούδι της Billy Holiday Strange Fruit






ΠΑΡΑΞΕΝΟ  ΦΡΟΥΤΟ  (Λίγα λογία για το τραγούδι).
Στα μέσα της δεκαετίας του 30 ο Abel Meeropole, ποιητής, τραγουδοποιός, μέλος του κομμουνιστικού κόμματος και δάσκαλος της δημόσιας εκπαίδευσης στο Bronx της Νέας Υόρκης, βλέπει μία ανατριχιαστική φωτογραφία από ένα λιντσάρισμα στον Αμερικανικό Νότο και γράφει το ποίημα  Strange Fruit.

Ο πολιτισμός τους είναι για τα σκουπίδια

Η προσπάθεια του κράτους να καταστήσει σκουπιδότοπο άλλη μία περιοχή της Αττικής δεν μπορεί να περάσει χωρίς να ανοίξει θέμα. Κάτοικοι της περιοχής και αλληλέγγυοι συγκρούστηκαν επί πολλή ώρα με τις αστυνομικές δυνάμεις καταστολής για να μην προχωρήσει η περαίωση του νέου ΧΥΤΑ στη θέση Οβριόκαστρο της Κερατέας.
Ο πολιτισμός τους δεν είναι τίποτα άλλο από ένα πεπτικό σύστημα που μέσα από την αλυσίδα της παραγωγής και της αγοράς μεταβάλει τους φυσικούς πόρους σε σκουπίδια. Η παντελής έλλειψη σοβαρής πολιτικής απέναντι στα σκουπίδια, από την πλευρά του κράτους, είναι καταφανής. Όχι μόνο δε διστάζει να μετατρέπει λαϊκές περιοχές της Αττικής σε σκουπιδότοπους αλλά διαρκώς υποβαθμίζει τις υπηρεσίες καθαριότητας με απολύσεις προσωπικού, διαμορφώνοντας στην Αθήνα μια εικόνα παρακμής, που βέβαια αποτυπώνει την κατάσταση και την ψυχολογία στην οποία επιχειρεί να μας καθυποβάλει η κρατική εξουσία και οι συνεργαζόμενοι μεγαλοδημοσιογράφοι.
Ακόμα και τα προγράμματα ανακύκλωσης δεν αποτελούν τίποτα άλλο από μία τεράστια μπίζνα διαχείρισης παχυλών κονδυλίων προκειμένου να πλουτίζουν πολύ, εύκολα και γρήγορα ορισμένα λαμόγια που συνεργάζονται με τα όργανα της λεγόμενης "τοπικής αυτοδιοίκησης".
Ο πολιτισμός τους καθιστά σήμερα τις λαϊκές περιοχές αποθήκες κακοπληρωμένων εργαζομένων, ανέργων και σκουπιδιών, υποθάλπτοντας ταυτόχρονα την παρουσία της αντικοινωνικής εγκληματικότητας και της ξενοφοβίας για το ξύπνημα των αντιδραστικών ενστίκτων.
Οι συγκρούσεις στην Κερατέα αποτελούν άλλη μία απόδειξη πως αρκετές τοπικές κοινωνίες όχι μόνο δεν έχουν καμία διάθεση να αφήσουν αμαχητί το κράτος να ορίζει τις ζωές τους αλλά πλέον όλο και περισσότερο γίνεται συνείδηση πως το ίδιο και τα κατασταλτικά όργανά του δεν έχουν καμία κοινωνική νομιμοποίηση να το κάνουν.
Φ.Κ.   




Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Ένα κεφάλαιο από το βιβλίο "Η κατάκτηση του ψωμιού" του Π.Κροπότκιν

Το κεφάλαιο "η διατροφή" από το βιβλίο του Π.Κροπότκιν έχει να πει πάρα πολλά πράγματα και στο σήμερα σε σχέση με το ζήτημα μίας εξεγεγερσιακής έκρηξης και μίας επαναστατικής προοπτικής. Τα ερωτήματα που τίθονται είναι καίρια και οι απαντήσεις που δίνονται έχουν μεγάλη αξία για να τις έχει κάποιος στο κεφάλι του. Το κείμενο αυτό αναδημοσιεύεται από το http://pasamontanias.blogspot.com/ (ολόκληρο το βιβλίο κυκλοφορεί σε έντυπη μορφή από τις εκδ.Ελεύθερος Τύπος).


Κεφάλαιο 5: Διατροφή

Ι
Εάν η Επανάσταση που έρχεται είναι κοινωνική, θα διακρίνεται από τις προηγούμενες όχι μόνο ως προς το σκοπό της αλλά και ως προς τις μεθόδους της. Οποιοσδήποτε καινούργιος σκοπός απαιτεί και καινούργιες μεθόδους.
Τα τρία μεγάλα λαϊκά κινήματα, που είδαμε στη Γαλλία κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα, διαφέρουν σε πολλά μεταξύ τους. Έχουν όμως ένα κοινό χαρακτηριστικό.
Ο λαός μάχεται για ανατρέψει το παλιό καθεστώς, χύνει το αίμα του και, αφού σπάσει τη θηλιά από το λαιμό του, αποσύρεται από τις εξελίξεις. Σχηματίζεται μια κυβέρνηση, απαρτιζόμενη από ανθρώπους λιγότερο ή περισσότερο έντιμους, και αναλαμβάνει να οργανώσει τη δημοκρατία, το 1793, την εργασία, το 1848, και την ελεύθερη Κομμούνα, το 1871.
Αυτή η κυβέρνηση, διαποτισμένη από τις ιδέες των Ιακωβίνων, ασχολείται πάνω απ' όλα με πολιτικά ζητήματα: την αναδιοργάνωση της κρατικής μηχανής, την κάθαρση των δημόσιων υπηρεσιών, τον διαχωρισμό της εκκλησίας από το κράτος, τα πολιτικά δικαιώματα και ούτω καθεξής.
Τα εργατικά σωματεία επιτηρούν τη νέα κυβέρνηση και συχνά επιβάλλουν τις απόψεις τους. Όμως, ακόμα και μέσα σε αυτά τα σωματεία, όπου οι εκπρόσωποι είναι όχι μόνο αστοί αλλά και εργάτες, πάντα επικρατεί η αστική άποψη. Τα πολιτικά ζητήματα συζητούνται ευρέως, αλλά το ζήτημα του ψωμιού ξεχνιέται.
Μεγάλες ιδέες εμφανίστηκαν εκείνη την εποχή, ιδέες που αναστάτωσαν τον κόσμο. Εκφωνήθηκαν λόγοι που ακόμα και σήμερα, έναν αιώνα μετά, ραγίζουν τις καρδιές μας.
Αλλά το ψωμί έλειπε από τις φτωχογειτονιές.

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Αντίσταση στη διάλυση των δημόσιων μεταφορών και την αύξηση των εισητηρίων τους

Αναδημοσιεύουμε εδώ ένα κείμενο της ανοιχτής λαϊκής συνέλευσης Αγίου Δημητρίου σχετικά με το ζήτημα των μέσων μαζικής μεταφοράς, το οποίο μοιράστηκε την Παρασκευή 10/12 σε τοπική παρέμβαση:

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΙΣ ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ
Το νέο κεφάλαιο που άνοιξε αυτόν τον μήνα στα πλαίσια των μέτρων του μνημονίου είναι αυτό των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Ως αιχμές επιλέχθηκαν τα τρένα και τα μέσα αστικής συγκοινωνίας (μετρό, λεωφορεία, τρόλεϊ, ηλεκτρικός). Συγκεκριμένα σχεδιάζουν:
· ιλιγγιώδη αύξηση του εισιτηρίου (στο 1.3 με 1.5, δηλαδή 30-50% πάνω).
· Μείωση του χρόνου ισχύος του
· διακοπή δρομολογίων και αύξηση του χρόνου αναμονής μεταξύ τους (το ονομάζουν εκλογίκευση δρομολογίων)
· απολύσεις εργαζομένων, μείωση μισθών (το ονομάζουν αναδιάρθρωση των οργανισμών)
· ιδιωτικοποίηση κερδοφόρων γραμμών ή ολόκληρων οργανισμών, κατά τα πρότυπα των ακτοπλοϊκών συνδέσεων
Η επίθεση στα ΜΜΜ είναι κομμάτι της συνολικότερης επίθεσης που βιώνουμε άγρια μέσα στο 2010, με μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, περιστολή ισχύος των συλλογικών συμβάσεων και εν γένει των εργατικών δικαιωμάτων, με μείωση των προνοιακών παροχών (σχολεία, νοσοκομεία, κλπ). Η δικαιολόγηση αυτής της επίθεσης, από μεριάς του κράτους και των αφεντικών, βασίζεται σε μία σειρά από μύθους και πολιτικές επιλογές.
Μύθος: “...οι συγκοινωνίες έχουν δυσβάσταχτα οικονομικά χρέη σε τράπεζες..”. Κραυγάζει η τρόικα και η κυβέρνηση για το δυσθεώρητο ύψος του ελλείμματος. Μας κρύβουν επιμελώς όμως το πως έγινε αυτό. Κανονικά το κράτος θα πρέπει να δίνει κάθε χρόνο κάποια χρήματα στους οργανισμούς διαχείρισης των συγκοινωνιών. Δεν το έκανε όμως. Αντί για αυτό επέλεξε να οδηγήσει τους οργανισμούς στο δανεισμό από τις τράπεζες. Στην ουσία δηλαδή, σε μία ακόμη περίπτωση, καλούμαστε να πληρώσουμε τα κέρδη των τραπεζών και της διαφθοράς των κυβερνώντων.
Μύθος και πολιτική επιλογή: “...Οι συγκοινωνίες θα λειτουργούν καλύτερα κάτω από ιδιωτικοοικονομική οργάνωση ή ακόμα ως πλήρως ιδιωτικές εταιρίες...”. Δεν μας εξηγούν όμως πως θα βγάζει κέρδος ο ιδιώτης. Προφανώς στο μυαλό τους έχουν το μοντέλο των ακτοπλοϊκών και αεροπορικών συγκοινωνιών, όπου οι ιδιώτες πήραν τις κερδοφόρες γραμμές και το κράτος συνέχισε να επιδοτεί τις “άγονες” με μεγαλύτερο κόστος από την αρχή. Δηλαδή κέρδος πάλι για κάποιους λίγους ιδιοκτήτες μέσων μεταφοράς και τελικά μεγαλύτερη επιβάρυνση του δημοσίου και των τσεπών μας. Εκτός αν στοχεύουν στο να κόψουν τελείως τις συγκοινωνίες από τις γειτονιές που είναι μακριά από κεντρικές λεωφόρους.
Πολιτική επιλογή: Τα μέτρα που σχεδιάζουν να λάβουν βασίζονται στη λογική ότι οι μεταφορές είναι ένα απλό εμπόρευμα στα πλαίσια της οικονομίας και ως τέτοιο θα πρέπει να βγάζει κέρδη. Εμείς λέμε ότι οι μεταφορές είναι μία βασική ανάγκη και κοινωνικό αγαθό (σαν το νερό, το ηλεκτρικό, τη στέγαση, την τροφή, την υγεία, κοκ). Ως τέτοιο δεν μπαίνει στη λογική του κέρδους/ζημία. Πρέπει όλοι οι άνθρωποι να έχουν ισότιμη πρόσβαση σε αυτό. Υπό αυτήν την έννοια το ίδιο το σύστημα αναγκάστηκε να παραχωρήσει, μετά από δεκαετίες κοινωνικών αγώνων, την έννοια των συγκοινωνιών ως δημόσιο αγαθό προσβάσιμο σε όλους Και ως κατάκτησή μας θα πρέπει να την υπερασπιστούμε και να την επεκτείνουμε. Οι συγκοινωνίες για όλους εμάς που εργαζόμαστε, πάμε σχολείο, ζούμε και κινούμαστε στις γειτονιές της Αθήνας και των υπόλοιπων πόλεων της χώρας, είναι απαραίτητος όρος επιβίωσης. Χρειαζόμαστε τακτικές και γρήγορες συγκοινωνίες, με πυκνό δίκτυο δρομολογίων που να καλύπτουν όλο τον οικοδομικό ιστό της πόλης. Έτσι ώστε να μην χαλάμε ώρες επί ωρών στις στάσεις και στις αλλαγές μέσων. Το μετρό, ο ηλεκτρικός, τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ δεν είναι μια ακόμα παροχή για τους τουρίστες. Πάνω από όλα είναι αναγκαία προϋπόθεση για ένα υποφερτό επίπεδο διαβίωσης.
Μύθος: “...Το θέμα αφορά μόνο τους επιβάτες ή μόνο τους εργαζόμενους...”. Είναι ένα θέμα που μας αφορά όλους. Εργαζόμενους και επιβάτες από κοινού, διότι κοινή είναι η επίθεση. Η κυβέρνηση θέλει να μας στρέψει τον έναν ενάντια στον άλλο. Δεν μας φταίνε οι εργαζόμενοι, δεν ήταν αυτοί που δημιούργησαν το χρέος. Οι κυβερνήσεις και οι τράπεζες ήταν. Δεν είναι οι κακοί επιβάτες που δεν πληρώνουν το εισιτήριο ή θα πρέπει να πληρώσουν παραπάνω, ο λόγος που κόβονται μισθοί και γίνονται απολύσεις. Είναι οι διοικήσεις, το κράτος και οι τράπεζες που φταίνε. Οι αιτίες και το πρόβλημα είναι κοινό, άρα κοινός πρέπει να είναι ο αγώνας. Δεν είναι λύση η εθελοντική συμμετοχή σε σώματα ελεγκτών (θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ποσοστό των προστίμων στα λεωφορεία τουλάχιστον, πηγαίνει στις τσέπες των ελεγκτών αποτελώντας και το κίνητρό τους). Αντιθέτως θα πρέπει να διερευνήσουμε τρόπους συντονισμού πρωτοβουλιών και συνελεύσεων κατοίκων με πρωτοβουλίες και σωματεία εργαζομένων στα ΜΜΜ, σε αδιαμεσολάβητες, οριζόντιες διαδικασίες.
Ορισμένες άμεσες προτάσεις:
· Δίνουμε το εισιτήριό μας σε άλλους επιβάτες, όταν δεν το χρειαζόμαστε πια, ως δείγμα ελάχιστης κοινωνικής αλληλεγγύης.
· Δεν συνεργαζόμαστε με τους ελεγκτές. Δεν έχουν δικαίωμα στο να μας ζητάνε τα στοιχεία. Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να κλείνουν την πόρτα και να μας κρατάνε μέσα στο όχημα. Είναι παράνομο. Το μόνο που μπορούν είναι να ανοίξουν την πόρτα για να κατέβουμε.
Εν κατακλείδι και επειδή τα ίδια επιχειρήματα χρησιμοποιούν κόμματα και αφεντικά σε όλα τα μέτρα που λαμβάνουν τον τελευταίο καιρό, το θέμα είναι απλό: θα τους αφήσουμε να σταματήσουν κάθε παροχή, που έχει κατακτηθεί με χρόνια αγώνων και θυσίες; Θα τους αφήσουμε να μας αναγκάσουν να μην έχουμε πρόσβαση σε στοιχειώδεις αγαθά, ενώ τα αφεντικά θα αυξάνουν συνεχώς τα κέρδη τους;
Αγωνιζόμαστε για:
· Δημόσιες δωρεάν συγκοινωνίες με οικονομικούς πόρους από τη φορολογία του κεφαλαίου, διότι ο πλούτος είμαστε εμείς. Δεν τους χρωστάμε, μας χρωστάνε
· Κοινούς αγώνες εργαζομένων και επιβατών για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και ασφαλείς-πυκνές-γρήγορες συγκοινωνίες.
10/12/2010
Ανοιχτή Λαϊκή Συνέλευση Αγ. Δημητρίου

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Στους δρόμους σπάει η αστυνομοκρατία

Χιλιάδες μπάτσοι, πεζοί, με μηχανές, με περιπολικά, με ελικόπτερα, κατέκλυσαν χθες -και όχι μόνο βέβαια- το κέντρο της Αθήνας. Τη μέρα που συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου η ελληνική αστυνομία φρόντισε να αποτελεί μία δύναμη κατοχής. Όχι μόνο χτύπησε «προληπτικά» μία από τις χθεσινές συγκεντρώσεις (επιτέθηκε δηλαδή στους παρευρισκόμενους στα Προπύλαια στις 3.45 μμ, ενώ η συγκέντρωση ήταν προγραμματισμένη για τις 4 μμ) αλλά έπνιξε και όλο το κέντρο, και κυρίως βέβαια τα Εξάρχεια, με δακρυγόνα. Όλα αυτά, σε συνδυασμό και με την επιβολή απαγόρευσης (οδικής) κυκλοφορίας, δεν κατάφεραν να εμποδίσουν πολλές χιλιάδων ανθρώπων να κατεβούν και να διαδηλώσουν στους δρόμους αλλά και κάποιες από αυτές να συγκρουστούν για ώρες. Ο εκτεταμένος σχηματισμός μάχης της ελληνικής αστυνομίας δεν επιτέθηκε χθες ίσως με ακόμα μεγαλύτερη δριμύτητα όπως θα ήθελε, αφού μπροστά του είχε πολλές εκατοντάδες πολύ νεαρών ανθρώπων να τον πετροβολούν και να τον βρίζουν.

Γνωρίζει πολύ καλά το κράτος ότι στην ελληνική επικράτεια οι δυνάμεις αντίστασης μπορεί να μην συνιστούν έναν ενιαίο και απειλητικό πολιτικό φορέα, ωστόσο δεν είναι καθόλου αποκομμένες από ευρύτερες κοινωνικές ομάδες κυρίως μέσα από τη δραστηριοποίησή τους σε διάφορα κοινωνικά πεδία. Το κλίμα τρομοκρατίας, που επιχειρήθηκε να επιβληθεί με την τηλεοπτική περιφορά φωτογραφιών των έξι συλληφθέντων αντιεξουσιαστών για «σύσταση εγκληματικής οργάνωσης» –που ακόμα τουλάχιστον δεν κατονομάζεται- και με τα ολοκληρωτικά αστυνομικά μέτρα στους δρόμους, δεν κατάφερε να επιβάλει τον φόβο. Όμως αυτές οι δυνάμες που σήμερα αντιστέκονται δεν αρκούν για να φέρουν μία ουσιαστική ρήξη και ανατροπή. Ο Στρος Καν με τον πρωθυπουργό μας είπαν σήμερα ξεκάθαρα πως τα χειρότερα βρίσκονται μπροστά μας. Εκεί είναι υπόθεση του καθενός να αναλάβει τις ευθύνες του...

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Ο Δεκέµβρης και το µετά

 

Αναδημοσίευση από το http://eutopia.gr/index.htm
Ο Δεκέµβρης και το µετά
Ζήσαµε µια εξέγερση. Μια εξέγερση µε κοινωνικο-ταξικά χαρακτηριστικά και µε έντονα συνυπάρχοντα στοιχεία, από τη γέννησή της ως και τη σταδιακή υποχώρησή της, πράγµατα που λίγο-πολύ χαρακτηρίζουν τους στόχους και τους τρόπους δράσης του αντιεξουσιαστικού-αναρχικού χώρου.
Ο δεκαπεντάχρονος µαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός µετά από τον πυροβολισµό του αστυνοµικού Επαµεινώνδα Κορκoνέα. Η φρίκη της δολοφονίας ενός δεκαπεντάχρονου από τη σφαίρα ενός κατασταλτικού οργάνου στους δρόµους των Εξαρχείων επιστρέφει 22 χρόνια µετά τον χαµό του Μιχάλη Καλτεζά. Τότε, η δολοφονία έγινε, σύµφωνα µε τον δολοφόνο Μελίστα, «εν βρασµώ», τώρα η δολοφονία έγινε κυριολεκτικά εν ψυχρώ. Τότε η δολοφονία έγινε στην οδό Στουρνάρη, έξω από το Πολυτεχνείο, «σύµβολο» των συγκρούσεων αναρχικών και νεολαίων µε τις δυνάµεις καταστολής, τώρα έγινε στον πεζόδροµο της οδού Μεσολλογγίου, «σύµβολο» του ανοιχτού χώρου µαζέµατος του αντίστοιχου σηµερινού κόσµου.
Ασφαλώς, δεν είναι οι θεσµικοί εκπρόσωποι του κρατικού µηχανισµού που έδωσαν τη διαταγή στους συγκεκριµένους δολοφόνους να πυροβολήσουν θανάσιµα. Αυτό που συνέβη είναι η ψύχωση, ο κοµπλεξισµός και µία συντηρητική έως και ακροδεξιά αντίληψη, το µίσος για τα «κωλόπαιδα» που κάνουν πορείες και απειλούν τα «πατροπαράδοτα», να οδηγήσουν αυτούς τους δύο µπάτσους να πυροβολήσουν εναντίον µίας οµάδας παιδιών επειδή τους έβρισαν και ίσως τους πέταξαν και ένα-δυο άδεια µπουκάλια ή τενεκεδάκια µπύρας για να «σπάσουν τον τσαµπουκά» στον πεζόδροµο. Τα πολυάριθµα και καθόλου «µεµονωµένα» περιστατικά άγριας βιαιότητας κατασταλτικών οργάνων εναντίον διαδηλωτών, νεολαίων, µεταναστών, αγωνιζόµενων κατοίκων, κλπ εκτρέφουν στους κόλπους της ελληνικής αστυνοµίας όλη αυτή τη σαπίλα, η οποία ενίοτε γίνεται και κυριολεκτικά δολοφονική.
Σάββατο 6 Δεκεµβρίου, ώρα 9 µ.µ., Εξάρχεια. Ο αστυνοµικός-ειδικός φρουρός Επ. Κορκονέας πυροβολεί και σκοτώνει τον µαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Ο Αλμπέρ Καμί για την εξέγερση-μνήμες Δεκέμβρη 2008

«...Τι είναι ένας επαναστατημένος άνθρωπος; Ένας άνθρωπος που λέει όχι. Αρνείται αλλά δεν παραιτείται: είναι ακόμα κι αυτός που λέει ναι από την πρώτη του κίνηση. Ένας σκλάβος που σ’ όλη του τη ζωή δεχόταν διαταγές, ξαφνικά κρίνει μια νέα εντολή  απαράδεκτη. Ποιο είναι το περιεχόμενο αυτού του «όχι»;  
Σημαίνει λόγου χάρη, «η υπόθεση τραβάει μακριά», «μέχρι εκεί και μη παρ’ εκεί» κι ακόμα «υπάρχει ένα όριο που δε θα περάσετε». Με λίγα λόγια αυτό το όχι επιβεβαιώνει την παρουσία ενός ορίου. Ξαναβρίσκουμε την ίδια ιδέα του ορίου στο αίσθημα του επαναστατημένου ότι ο άλλος υπερβάλλει, ότι απλώνει τα δικαιώματά του πέρα από κάποια σύνορα, όπου βρίσκουν αντιμέτωπο ένα άλλο δικαίωμα και περιορίζονται σ’ αυτό...»
«...Από το κίνημα εξέγερσης γεννιέται, έστω και συγκεχυμένα η συνειδητοποίηση: η αντίληψη που ξεπροβάλλει ξαφνικά πως μέσα στον άνθρωπο υπάρχει κάτι με το οποίο ο άνθρωπος μπορεί να ταυτιστεί έστω και προσωρινά. Μέχρι τώρα αυτός ο συνταυτισμός δεν είχε γίνει αντιληπτός.  Ο δούλος άντεχε όλες τις υπερβολικά άδικες πράξεις πριν την εξέγερση. Συχνά μάλιστα είχε δεχτεί χωρίς να αντιδράσει διαταγές πιο καταπιεστικές από κείνη που προκάλεσε την άρνησή του. Έκανε υπομονή απωθώντας ίσως μέσα του αλλά μια και σώπαινε συνέχισε να δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον για τα άμεσα συμφέροντά του παρά για τη συνειδητοποίηση των δικαιωμάτων του. Χάνοντας την υπομονή του, με την ανυπομονησία αρχίζει ένα κίνημα που μπορεί να επεκταθεί σε κάθε τι που αποδεχόταν μέχρι τότε. Αυτή η ορμή δρα σχεδόν πάντα αναδρομικά. Ο σκλάβος τη στιγμή που απορρίπτει την ταπεινωτική διαταγή του αφέντη του απορρίπτει και την ίδια την ιδιότητα του σκλάβου. Το κίνημα εξέγερσης τον οδηγεί πιο πέρα από την απλή άρνηση. Ξεπερνά ακόμα και το όριο που έθετε στον αντίπαλό του ζητώντας τώρα να τον μεταχειρίζονται σαν ίσο...»
«...Η ανάλυση της εξέγερσης οδηγεί τουλάχιστον στην υπόνοια ότι υπάρχει μια ανθρώπινη φύση όπως τη φαντάζονταν οι Έλληνες  και σ’ αντίθεση με τα αξιώματα της σύγχρονης σκέψης. Γιατί να επαναστατήσει κανείς αν δεν έχει μέσα του κάτι σταθερό  να προασπίσει; Ο σκλάβος δεν ξεσηκώνεται μόνο για τον εαυτό του, αλλά για όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις, όταν κρίνει πως με την υπάρχουσα τάξη κάτι μηδενίζεται μέσα του που δεν ανήκει μόνο σ’ αυτόν αλλά είναι κοινός τόπος όπου όλοι οι άνθρωποι ακόμα κι εκείνος που τον προσβάλλει και τον καταπιέζει μπορούν να βρουν μια κοινότητα...»
ΑΛΜΠΕΡ  ΚΑΜΙ  «Ο επαναστατημένος άνθρωπος»
 ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ: «Η κοινότητα των θυμάτων είναι ίδια μ’ εκείνη που ενώνει το θύμα και το δήμιο. Αλλά ο δήμιος δεν το ξέρει»