Φυλακές: η σύγχρονη γκιλοτίνα της ανύπαρκτης δημοκρατίας

Τις μέρες αυτές και συντονισμένα σε 21 από τις 33 Φυλακές της χώρας μας έχουν ξεκινήσει κινητοποιήσεις με τον πιο απλό και ισχυρό τρόπο σε μια Φυλακή: αποχή συσσιτίου. Είναι πολλά τα προβλήματα και τα αιτήματα που απαριθμούν οι ίδιοι οι κρατούμενοι. Εκτός από τον επιβαλλόμενο περιορισμό της ελευθερίας, ζητούν να ζουν σαν άνθρωποι μέσα στα κελιά. Ωθητήρας αυτής της τόσο σημαντικής προσπάθειας είναι η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων (http://www.keli.gr/) που συγκροτήθηκε με αφορμή το τραγικό γεγονός της απανθράκωσης 4 κρατουμένων μέσα στα κελιά του Κορυδαλλού πριν περίπου πέντε χρόνια και η οποία έχει πραγματοποιήσει μια θαυμαστή δουλειά με συνέπεια χρόνου. Είναι μια πολύ σημαντική κίνηση αυτή που γίνεται και ιδιαίτερα αν πάρουμε πολύ σοβαρά, τα όσα σοβαρά και γειωμένα λέει σε κείμενό του ο Πολύκαρπος Γεωργιάδης από τις Φυλακές Κέρκυρας (έκδοση: Γκρεμίστε τις Φυλακές, Οκτώβρης 2010): «Για όσους ζούνε στη φυλακή είναι ολοφάνερο πως η συνειδητή αυτή εξέγερση του καταπιεσμένου, είναι μια απειροελάχιστη μειοψηφία στον κόσμο της σύγχρονης παρανομίας. Η λογική του φιλοτομαρισμού, που ενισχύεται απ’ την πρέζα, είναι η βάση της ύπαρξης του σημερινού παράνομου. Απ’ την άλλη μεριά η πολιτική παραβατικότητα μόνο στη μορφή ενδέχεται μερικές φορές να μοιάζει με το ‘’κοινό έγκλημα’’. Παρά τα κάποια κοινά εξωτερικά χαρακτηριστικά τους είναι εκ διαμέτρου αντίθετα ή και εχθρικά. Πέρα απ’ όλα αυτά όμως, ποινικοί και πολιτικοί κρατούμενοι ζούμε από κοινού τις ίδιες άθλιες συνθήκες, στην ίδια σωφρονιστική βαρβαρότητα, στο ίδιο κατασταλτικό μένος. Κι έτσι ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες, συναντιόμαστε στον ίδιο αγώνα εναντίον του φασισμού του σωφρονιστικού συστήματος»

Αναδημοσίευση από το http://sxedia.espivblogs.net/2010/11/11/%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B1/

 Γκιλοτίνα

Υπάρχει μια ιστορία που την ακούς συχνά-πυκνά και από διαφορετικούς ανθρώπους και θέλει να δείξει τη «φύση του ρωμιού». Είναι η ιστορία της πατάτας (επί Καποδίστρια) που δεν τη δεχόταν ο ρωμιός και ο Καποδίστριας την απαγόρευσε και ο ρωμιός την έκλεψε και ο ρωμιός πάντα έτσι ήταν, είναι και θα είναι και πονηρός αυτός αλλά πιο πονηρή η κυβέρνηση και, και, και… συμπληρώνει ο καθένας ό,τι θέλει!

Αν και δε πιστεύω σε καμιά «φύση» του ρωμιού, του Ευρωπαίου, του Αφρικανού ή του Ασιάτη αλλά μόνο στους νόμους της φύσης (βαρύτητα, αδράνεια κτλ) και απεχθάνομαι όλο το ποινικό κώδικα, από τις πατάτες του Καποδίστρια προτιμώ την ιστορία με τη γκιλοτίνα των Ευρωπαίων…στο ρωμαίικο.

Στην οθωμανική αυτοκρατορία το ρόλο του δήμιου τον είχαν αναλάβει οι γενίτσαροι (τα δε εργαλεία των εκτελέσεων τα έφτιαχναν τσιγγάνοι ή Εβραίοι, όπως αναφέρεται στη παράδοση). Ανάλογα με το πασαλίκι, τη φύση του εγκλήματος και τη θρησκεία του καταδικασμένου, η θανατική ποινή εκτελούνταν με διαφορετικούς τρόπους. Υπήρχε όμως κάτι κοινό σε όλη τη διαδικασία. Αφού οι αρχές παρακολουθούσαν τον βασανισμό του θανατοποινίτη που έπρεπε να πεθάνει με αργό και βασανιστικό θάνατο, ο γενίτσαρος-δήμιος μετά από λίγο «έπαιρνε το κεφάλι» του βασανισμένου. Για να το κάνει αυτό πληρωνόταν επιδεικτικά, είτε από τους προύχοντες της περιοχής, είτε από κάποιον γνωστό σε όλους, έμπιστο του πασά. Ήθελαν να δείξουν οι αρχές, ότι ναι μεν τον εκτελούν αλλά στο τέλος τον λυπούνται και πληρώνουν κιόλας για να τον γλυτώσουν από τα βάσανά του. Ο δήμιος απλά πληρωνόταν.

Η ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΑΡΧΙΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟ (ΛΕΝΙΝΙΣΜΟ)

(αναδημοσίευση από το http://eleftheriakos.blogspot.com/2010/11/normal-0-false-false-false-el-x-none-x.html)

 

Η ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΑΡΧΙΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟ (ΛΕΝΙΝΙΣΜΟ)

 Toυ Όττο Ρύλε

Ελάχιστα γνωστός στην Ελλάδα ο Όττο Ρύλε (1874 – 1943), σε σχέση με τους υπόλοιπους κομμουνιστές των συμβουλίων , Ρόζα Λούξεμπουργκ, Κάρλ Λϊμπνεχτ, Βϊλχελμ Ράιχ, Πάνεκουκ και Τζόρτερ συμμετείχε ενεργά στο κίνημα των Σπαρτακιστών . Ακτιβιστής και θεωρητικός του μαρξισμού, γι΄ αυτό το κείμενό του για τον μπολσεβικισμό έχει μεγάλη σημασία, γιατί ασκεί κριτική από μαρξιστική οπτική. 

Γράφτηκε στην εξορία το 1925, σε απάντηση στο λιβελογράφημα του Λένιν "ο αριστερισμός παιδική αρρώστια του κομμουνισμού" . Όταν το 1935 ο Χίτλερ ανέλαβε την κυβερνητική εξουσία, μάζεψε  και έκαψε σε δημόσιες τελετές όλη την κομμουνιστική, σοσιαλιστική και αναρχική φιλολογία. Επέτρεψε όμως, τη δημοσίευση και διακίνηση του λίβελου του Λένιν. 

Ο Όττο, εκτός από συνεπής αγωνιστής ήταν και σπουδαίος παιδαγωγός και ψυχαναλυτής. (Ενδεικτική βιβλιογραφία του: όχι στα ελληνικά «Σοσιαλιστικό σχολικό πρόγραμμα», « Η κατάσταση του παιδικού προλεταριάτου», «Το βασικό ζήτημα της εκπαίδευσης», «Πολιτισμική και ηθική ιστορία του προλεταριάτου», κ.ά. ), προσπάθησε να συγκεράσει τον μαρξισμό με τις αντιεξουσιαστικές ιδέες ως μια νέα αλτερνατίβα (εναλλακτική λύση).

Από τα συνδικάτα των κλάδων στο συνδικάτο της ζωής

Η πολυήμερη απεργία της πανελλήνιας Ναυτεργατικής Ομοσπονδίας στης οποίας την επίσημη ιστοσελίδα φιγουράρει η Δωρεά Λάτση (http://www.pno.gr/frameset.htm) είναι μια απεργία η οποία, προς το παρόν, έχει μια οικουμενική κάλυψη μέχρι τώρα από το σύνολο των παρατάξεων που την αποτελούν. Αυτό σημαίνει ότι η κατάσταση στον κλάδο της "Ναυτικής Οικογένειας" όπως συνηθίζουν να την αποκαλούν επαγγελματίες συνδικαλιστές και εφοπληστές είναι τραγική. Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι δεν είναι ίδιο πράγμα να είσαι πλοίαρχος με το να είσαι λαδάς ή καμαρότος, η κατάσταση θυμίζει δουλεία. Αν ξεναγηθεί κανείς από τον Άγιο Σπυρίδωνα του Πειραιά  και μέχρι την παλιά Τρούμπα, αν κανείς και μιλήσει με όλους τους άνεργους που συχνάζουν στην Ακτή Μιαούλη, αν μιλήσει μ’ αυτούς που σέρνονται από βουλευτικά σε βουλευτικά γραφεία με μια υπόσχεση στον κρόταφο και μ’ αυτούς που σέρνονται με τα πόδια από τις συνοικίες του Πειραιά στα σωματεία τους για να βρουν μια δουλειά «ό,τι να ναι», θα καταλάβει. Φτηνά κακοπληρωμένα πληρώματα, έτοιμα για όλα, κυρίως από την Ασία, στην «ποντοπόρο ναυτιλία μας» είναι αυτά που κατά την παλιότερη επίσημη διάλεκτο της ΠΝΟ την «αφελληνίζουν». Και πράγματι η ανεργία χτυπάει "κόκκινο" στον κλάδο αυτό, ενώ με διάφορες εφαρμογές ευρωπαϊκών οδηγιών (άρσεις σχετικών προστατευτικών νόμων για την εισαγωγή νέων εταιριών, αλλαγές σε ζητήματα που αφορούν τις συνθέσεις των πληρωμάτων) πάει προς το χειρότερο. Από την άλλη στις ήδη υπάρχουσες συνθήκες (παράνομα αλλά ποιος μιλάει;) παραβιάζεται όσο μπορεί η οργανικότητα των πληρωμάτων με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν από το λιγοστό προσωπικό τόσο τα πληρώματα όσο και οι επιβάτες στα επιβατηγά πλοία. Η παραβίαση του ωραρίου, το πρεσάρισμα στην ακτοπλοΐα ειδικά τους θερινούς μήνες κάνουν αβίωτη τη ζωή του ναυτεργάτη. Τέλος εκκρεμεί η νέα συλλογική σύμβαση εργασίας, ενώ η ναυτική εκπαίδευση είναι πανθομολογούμενα στην πιο άθλια ώρα της. Ποιο είναι το όπλο; Ο αποκλεισμός των λιμανιών.
Οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, απεργούν, αντίστοιχα κι αυτοί, κάποιες μέρες κι αυτοί με όπλο (κυρίως) την μη αποκομιδή των απορριμμάτων. Κι αυτή η "οικογένεια" με πολύ σοβαρά προβλήματα που κι εκεί πρέπει να ξεχωρίσει κανείς διάφορους εργοδηγούς και υπευθύνους και προϊσταμένους που λειτουργούν ως εργοδότες, τις μαφίες από το τεχνικό προσωπικό που κάνουν τις ιδιωτικές δουλειές τους με τις δημοτικές υποδομές, τις μαφίες των νεκροταφείων κλπ. Και οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, δεν είναι όλοι το ίδιο. Και το χειρότερο, πριν και μετά την εφαρμογή του Καλλικράτη, απολύονται χιλιάδες συμβασιούχοι που μέχρι τώρα στήριζαν την εργασία τους στην απειλή της προσφυγής για τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες.

Χθες οι λιμενεργάτες, προχθές οι δάσκαλοι, αντιπροχθές η Ζώνη και πάει λέγοντας. Κι αύριο άλλοι που θα τους τσακίσει μόνους τους το κράτος και η αδηφάγος αγορά. Χωρίς στήριξη ο κάθε κλάδος παλεύει με τις συνταγές των καθοδηγητών κομμάτων και παρατάξεων, μόνος του.
Έτσι, δυο απεργίες, τρεις απεργίες, χίλιες δεκατρείς απεργίες, έρχονται σε όσους πιστεύουν ότι η κοινωνία πρέπει να αλλάζει, ως μια αισιόδοξη νότα στην στεγνή έρημο του "δεν γίνεται τίποτε". Τα πράγματα όμως, όπως και σε κάθε απεργία δεν είναι καθόλου έτσι. Κι αυτό γιατί το ξεχωριστό επαγγελματικό συμφέρον που έχουν προωθήσει κυρίως οι κομματικοί μηχανισμοί και τα φερέφωνά τους, οι συνδικαλιστικές παρατάξεις και που επιγραμματικά –εν τέλει- εφαρμόζει ο Ν.1268, έχει διαλύσει κάθε έννοια κοινού καλού και σκοπού. Οι ναυτεργάτες ενάντια στους αγρότες και στους επαγγελματίες, αυτοί ενάντια στους νταλικέρηδες, οι τελευταίοι ενάντια στους επαγγελματίες και στους καταναλωτές ή στους οδηγούς. Οι εργαζόμενοι στους Δήμους ενάντια στην κοινωνία ολόκληρη και παντού ξεχωρίζει ο επαγγελματίας, σύμβολο της ελληνικής οικονομίας που διαρκώς χάνει την αίγλη του ως ο κοινός θιγόμενος. Οι γιατροί ενάντια στο κοινό καλό με τις απεργίες και τις επισχέσεις (ακόμα χειρότερα), οι δάσκαλοι ενάντια στην κοινωνία που δεν έχει αφήσει τα παιδιά της. Ένα τοπίο κοινωνικής αποσύνθεσης που δεν φαίνεται να τελειώνει κάπου. Κι εδώ παντού και πάντα, οι κομματικές γραμμές που ενώνουν τεχνητά όλη αυτή την αποσύνθεση, καθώς και τα ΜΜΕ που εφευρίσκουν ένα κοινό εχθρό κάθε φορά συνεχίζεται ασταμάτητα και τέλος η κυβέρνηση που ως σύμβολο κοινωνικής ενότητας και σταθερότητας εκμεταλλεύεται αυτήν την ασυνεννοησία και τσακίζει κάθε δίκαιο αγώνα. Έτσι, το αποτέλεσμα της απεργίας παύει –ραγδαία- να αναδεικνύει τα προβλήματα των απεργών και τους υποδεικνύει ως κοινωνικό πρόβλημα.

Απέναντι σ’ αυτό, φωνές της υπέρβασης του ξεχωριστού κλαδικού συμφέροντος που όλο και πιο συχνά ακούμε από μικρές εργασιακές πρωτοβουλίες, από ελάχιστα πρωτοβάθμια σωματεία από μερικές προσπάθειες και απόπειρες τοπικών συνελεύσεων, οφείλουν να βρίσκονται δίπλα και να δίνουν μια άλλη διάσταση στον αγώνα. Αντισυντεχνιακός-με κοινωνικές αναφορές, δημοκρατικός-με συμμετοχή από τη βάση. Όλα αυτά που τους αφήσαμε να κομματιάσουν μαζί με τις ζωές μας να ξαναβρούμε και να τα ενώσουμε.

ΓΚ
ΥΓ: Θα μπορούσε κανείς να πει ότι σε μια καλή κατεύθυνση ήταν η κινητοποίηση της ΕΙΝΑΠ την προηγούμενη εβδομάδα. Ο στόχος της ακύρωσης των ταμείων για την είσπραξη των 3 ευρώ επισκεψης σε γιατρό, είναι μια καλή αρχή (σε αντίθεση με τις επισχέσεις που ο ασθενής "πληρώνει το μάρμαρο") όσο κι αν -λόγω κυρίαρχης απεργιακής κουλτούρας- δεν παλεύτηκε ιδιαίτερα. Πάντως σύμφωνα με πληροφορίες στο Κρατικό της Νίκαιας, υπήρξε επιτυχία αυτής της προσπάθειας. Και εις άλλα με υγεία κι αγώνες...

Δρομολογώντας τις "νέες" μορφές διακομματικής κυριαρχίας...

Αυγενάκης, Κοντογιάννης και ίσως να έπεται συνέχεια. Η διαρροή βουλευτών της ΝΔ προς το νέο κόμμα της Ντ.Μπακογιάννη δείχνει την προσπάθεια ανακατάταξης του εξουσιαστικού πολιτικού σκηνικού ώστε να μπορέσει να ανταπεξέλθει πλήρως στις απαιτήσεις του εγκλήματος που διατελείται από τα ντόπια και ξένα αφεντικά. Αργά ή γρήγορα (όπως το πάρει κανείς), η ποσοστιαία διαφορά του 10% των εθνικών εκλογών έχει ουσιαστικά εκμηδενιστεί μπροστά στα τεράστια ποσοστά αποχής και άκυρων-λευκών των τελευταίων εκλογών, καθώς και σε σχέση με τη μικρή διαφορά από τη δεύτερη ΝΔ. Το νέο κύμα επίθεσης που ετοιμάζουν τα αφεντικά σε μισθούς, ΔΕΚΟ και υγεία "απαιτεί  ευρύτερη συναίνεση", όπως συνηθίζουν να μας λένε στις δηλώσεις τους. Ωστόσο, ο φόβος τους, μήπως κάτι πάει "στραβά" και το σχέδιο διάλυσης της εργατικής δύναμης και οποιασδήποτε πραγματικής κοινωνικής υπηρεσίας πάει περίπατο, είναι υπαρκτός. Τα σενάρια ευρύτερης διακυβέρνησης αρχίζουν εδώ και μήνες να αναπτύσσονται. Μετά τη συγκρότηση του εξ αριστερών πυλώνα της Δημοκρατικής Αριστεράς, έρχεται τώρα και η συγκρότηση του εκ δεξιών πυλώνα της Δημοκρατικής Συμμαχίας. Οι άνθρωποι προετοιμάζουν στηρίγματα σε μία κυβέρνηση που πολύ πιθανόν, αν όχι θα καταρρεύσει, αλλά σίγουρα αυτά θα τα χρειαστεί για να μην καταρρεύσει πλήρως.
Μέσα σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο, δεν υπάρχουν περιθώρια ανατροπής του πολιτικού σκηνικού. Η έννοια της πολιτικής οφείλει να ξεφύγει από το παίγνιο της κυριαρχίας και να αποτελέσει τη βάση σύμπραξης των κοινών ζητημάτων από όλους τους ανθρώπους με ενεργό συμμετοχή και παρουσία στους δρόμους και στις πλατείες. Ο μόνος τρόπος στο να μην είσαι θεατής στο σκηνικό που ετοιμάζουν είναι η διαμόρφωση ενός πλήρως διαφορετικού σκηνικού. Οι στάσεις εργασίας και η πανελλαδική απεργία της 15ης Δεκέμβρη είναι δύο τέτοιες ευκαιρίες, όμως η σημαντική δουλειά οφείλει να γίνεται -χαμηλόφωνα ίσως- και καθημερινά, ροκανίζοντας συνεχώς το δικό τους σκηνικό και φτιάχνοντας αυτόνομες κοινότητες αγώνα.
Φ.Κ.

Κάτω η δημοσιογραφική χούντα!

Αυτή η επετειακή 17η Νοέβρη δεν ήταν κι από τις πιο ήσυχες τελικά. Μαζικές πορείες έγιναν σε αρκετές πόλεις της ελληνικής επικράτειας. Μάλιστα στην Αθήνα πρωτίστως αλλά και σε πόλεις όπως ο Βόλος και η Πάτρα, υπήρξαν συγκρούσεις με δυνάμεις καταστολής. Στην Αθήνα μάλιστα οι προσαγωγές ήταν δεκάδες και οι συλλήψεις ξεπέρασαν τις είκοσι.
Αυτήν την ημέρα, που την αποκαλούν "γιορτή της δημοκρατίας", οι δρόμοι των πόλεων γέμισαν ακόμα περισσότερο με μπάτσους. Πάνοπλοι άνδρες της ελληνικής αστυνομίας παντού: αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον γιορτάζει η ελληνική αστική δημοκρατία την επέτειο του Πολυτεχνείου. Σίγουρα, δε διαφέρει και πολύ από το καθεστώς του χωροφύλακα επί χούντας.
Από την άλλη πλευρά, η τηλεοπτική επικράτεια υποβίβασε τόσο τις πορείες όσο και τα βίαια γεγονότα σε έκτο, έβδομο θέμα του ενός λεπτού το πολύ στα βραδινά δελτία ειδήσεων. Περισσότερη αναφορά πάντα για τον καινούργιο προπονητή μιας μεγάλης ΠΑΕ, παρά για συγκεντρώσεις, οδομαχίες και πνίξιμο των δρόμων από τα δακρυγόνα. Σαν να μην τρέχει τίποτα... γιατί αυτό θέλουν να πετύχουν: να μην τρέχει τίποτα.
Ακόμα και την πορεία της 15ης Νοέμβρη κατά της Τρόικας την έθαψαν τελείως. Οι μιντιοκράτες δεν ανέφεραν λέξη γι΄ αυτήν (παρόλες τις μικροσυμπλοκές πάλι), ενώ στη συγκέντρωση του ΚΚΕ αφιέρωσαν ένα μπάνικο ρεπορτάζ.
Για όποιον θέλει να βλέπει τι συμβαίνει, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: το κράτος και τα αφεντικά προσπαθούν, ιδιαίτερα μέσα και από τη μιντιακή τους κυριαρχία, να εκμηδενίσουν τις κινήσεις αντίστασης υποβαθμίζοντάς τες ή συκοφαντώντας τες. Επίσης, επειδή είναι αδύνατον να ανακοπεί απόλυτα η κοινωνική διαμαρτυρία, επιχειρούν με κάθε τρόπο να τη στρέψουν να εκφραστεί ως ψήφος διαμαρτυρίας που να αυξάνει τα ποσοστά του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ, κόμμα βαθύτατα συντηρητικό και αυταρχικό, έρχεται να μαζέψει τους κραδασμούς του κοινωνικού πολέμου, μέσα από την εκλογική τους μετάλλαξη και την προβολή του σε αντίβαρο του δικομματισμού.
Η αντιστασιακή δράση οφείλει να βρίσκει τους τόπους και τους τρόπους που να διαρηγνύει τη μιντιακή χούντα και τρομοκρατία. Η παρέμβαση και παρουσία στις γειτονιές έχει να δώσει πολλά πάνω σε αυτό, αν γίνει με αποφασιστικότητα και συνέχεια.

Φ.Κ.

Κι άλλος νεκρός μετανάστης στο Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα

Το βράδυ του Σαββάτου, ένας 20χρονος πολωνός, ύποπτος για μικροκλοπή, πήδηξε, σύμφωνα με την αστυνομία, από παράθυρο του Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα και μετά τον σοβαρό τραυματισμό του τελικά εξέπνευσε.
Το Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα όπως και εκείνο της Ομόνοιας βρίσκονται στην κορυφή των κολαστήριων της ελληνικής αστυνομίας, ιδιαίτερα όσον αφορά στη "σχέση" τους με τους μετανάστες." Ένας μετανάστης λιγότερος", θα πουν τα απανταχού φασιστοειδή, κάτι που έλεγαν και πολλοί άλλοι όταν πάθαινε κάτι ανάλογο ένας έλληνας μετανάστης προς την Αμερική, πριν από κάποιες δεκαετίες.
Η ελληνική αστυνομία και οι συνεργαζόμενες φαστιστοομάδες έχουν βάλει στόχο τους ξένους. Αν ήταν μάγκες, ας τα έβαζαν με τις μεγάλες επιχειρήσεις, τις τρόικες, τα μεγάλα ξένα αλλά και ντόπια αφεντικά. Ο πόλεμος που έχει κηρυχτεί συλλήβδην κατά των μεταναστών είναι πόλεμος κατά ενός μεγάλου μέρους των φτωχών.
Σε καμιά περίπτωση, οι μορφές αντικοινωνικής παραβατικότητας δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τη ρατσιστική βαρβαρότητα. Η βαρβαρότητα βρίσκεται, πολύ πιο πριν από αυτήν την αντικοινωνική παραβατικότητα, στη μαύρη εργασία, στη νεοελληνική λαμογιά, στην τραπεζιτική κυριαρχία, στα αντεργατικά μέτρα, στην υποβάθμιση των δημόσιων υπηρεσιών, στην υποβάθμιση των γειτονιών για χάρη μεγαλοεπενδυτών που θα αγοράσουν φτηνά και θα πουλήσουν ακριβότερα, στην τακτική της σαλαμοποίησης της εργατικής τάξης από τα αφεντικά.
Οι θάνατοι στα αστυνομικά τμήματα αποτελούν την περίτρανη απόδειξη της εγκληματικής πολιτικής που διαδραματίζει το ελληνικό κράτος.
Οι γειτονιές βρίσκουν τον δρόμο τους μέσα από την αυτοοργάνωση των εκμεταλλευόμενων, τη συνεργασία, την αλληλοβοήθεια, την ταξική αλληλεγγύη.
Τίποτα αναπάντητο.

Στη ζούγκλα των περιφερειακών εκλογών

Debate με αναλόγια του Κικίλια και του Σγουρού στη εκπομπή "ζούγκλα" του Μ.Τριανταφυλλόπουλου. Οι άνθρωποι κάνουν ό,τι μπορούν για να "φτάσουν κοντά στο λαό". Οι υποψήφιοι δήμαρχοι πάλι, εκτός από τα ραντεβού που δίνουν σε διαφορετικό κάθε φορά τηλεοπτικό τεραίν, επελαύνουν και στις σελίδες των αθηναϊκών free-press σκουπιδιών. Ακροδεξιές κορώνες από τη μία πλευρά, πράσινες πολιτικές αρλούμπες από την άλλη. Και το ΚΚΕ τώρα -στο δεύτερο γύρο- καλεί σε άκυρο και λευκό, ακόμα και αποχή. Ευτυχώς, εμείς προτρέξαμε και το κάναμε από τον πρώτο γύρο.
Το θέμα όμως είναι αλλού. Όποιοι και να βγουν, τα προβλήματα είναι εκεί στον δρόμο. Η παρέμβασή μας στις γειτονιές είναι η άμεση επιτακτική ανάγκη απέναντι σε πράσινα αναπτυξιακά σχέδια και τη ρατσιστική μισαλλοδοξία. Ξέρουμε πόσο καλά "κολλάνε" μαζί αυτά τα δύο. Δεν αρκεί όμως ένας κενού πρακτικού νοήματος αντιρατσισμός, όπως δε λέει σχεδόν τίποτα και ένας κούφιος περιβαλλοντισμός. Η ανάδειξη κι άλλων πυρήνων δράσης στις γειτονιές, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν στη γέννηση νέων κοινοτήτων αγώνα, είναι ίσως ένας δρόμος που κάπου μπορεί να βγάλει. Κι αυτός ο δρόμος δεν περνάει από τη στάση "εκλογές"...

Φ.Κ.

Τι μας έδειξαν οι εκλογές

O πρώτος γύρος των πρώτων «καλλικράτειων» περιφερειακών εκλογών πέρασε. Οι διευρυμένοι δήμοι επέβαλλαν πολυπληθή ψηφοδέλτια και με αυτόν τον τρόπο έγινε δυνατή η περαιτέρω ενίσχυση των κομματικών μηχανισμών εις βάρος -για άλλη μία φορά- της όποιας τοπικής ιδιαιτερότητας ακόμα και σε αυτόν τον ζόφο των εκλογών.

Το ΠΑΣΟΚ ποσοστιαία απέφυγε τη συντριβή, ενώ η Νέα Δημοκρατία, επίσης ποσοστιαία, κατάφερε να μειώσει αισθητά τη μεταξύ τους διαφορά. Ωστόσο, οι απώλειες ψήφων είναι τεράστιες, όχι μόνο για τα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά και για τα υπόλοιπα. Βασικός "νικητής" ωστόσο, παραμένει το συμπαγές σχήμα του ΚΚΕ με αύξηση 70.000 ψήφων ενώ άνοδο τόσο σε ποσοστά όσο και σε αριθμό ψήφων, είχαν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η χρυσή αυγή.

Όμως το σημαντικότερο στοιχείο των εκλογών αυτών είναι ασφαλώς η τεράστια αύξηση της αποχής αλλά και των άκυρων και λευκών ψηφοδελτίων. Στην πολύπαθη από τους μπάτσους και τα μέτρα μάλιστα Αθήνα, το ποσοστό αποχής κόντεψε να φτάσει το 60%, ενώ τεράστια νούμερα αποχής υπήρξαν σε όλους τους μεγάλους δήμους. Αυτό ήταν το «πλειοψηφικό ρεύμα» των συγκεκριμένων εκλογών, που δίχως βέβαια να χαρακτηρίζεται από μία συνεκτική αιτία, δείχνει ωστόσο γενικά την αντίθεση ή την απαξίωση αυτής της αντιπροσωπευτικής διαδικασίας, όπου όλοι, από αριστεροί μέχρι και ναζήδες, επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν για μία πίτα ελέγχου των κρατικών θεσμών της περιφερειακής-τοπικής «αυτοδιοίκησης».

Ουσιαστικά λοιπόν ο περιφερειάρχης της Αττικής αποτελεί τον «εκλεκτό» μόνο του ενός από τους δέκα του εκλογικού σώματος, δείχνοντας πως το εκλογικό σύστημα δεν αποτελεί μία πραγματική δημοκρατική διαδικασία αλλά μία επιβολή αριστοκρατικού χαρακτήρα κομματικών υποψηφίων με δημοκρατικά προσχήματα, τα οποία με την πάροδο των χρόνων ευτελίζονται πρώτα απ΄ όλα από τους ίδιους τους θιασώτες τους. Αντίστοιχη είναι η εικόνα και με τους άλλους υποψηφίους, όπως για παράδειγμα με την αντιστοιχία περίπου ενός προς επτά εκ των ψηφοφόρων να επιλέγουν τον Κακλαμάνη για δήμαρχο της Αθήνας. Τα παραδείγματα είναι σχεδόν όσα και οι δήμοι (με εξαίρεση κάτι περιπτώσεις σαν κι εκείνη του Κουράκη στο Ηράκλειο...).

Η δική μας στάση απέναντι στις εκλογές εκφράστηκε μέσα από την αφίσα που κολλήσαμε σε κάποιες περιοχές της Αθήνας, δείχνοντας την εναντίωσή μας στη συμμετοχή αυτής της διαδικασίας. Η δική μας δράση οφείλει καθημερινά να προσπαθεί να καταδείξει πως η αποχή από τις εκλογές σημαίνει διαρκής και αυτοοργανωμένη συμμετοχή σε ζητήματα και αγώνες που ανοίγονται στα διάφορα πεδία της ζωής, στις γειτονιές, στην εργασία, σε τόσα και τόσα.  

Η δράση αυτή είναι ουσιαστική όταν τα βασικά της γνωρίσματα μετουσιώνονται σε ευρύτερη κοινωνική πρακτική και δείχνουν ξεκάθαρη πρόθεση πως επιχειρούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που υπάρχουν δίχως να τα αποφεύγουν μέσα από την πλήρη ανωνυμία των ενεργειών, την προάσπιση κάποιας ιδεολογικής καθαρότητας ή το πρόταγμα ενός γενικόλογου και μόνο επαναστατικού λόγου.

Το αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών δείχνει ξεκάθαρα πως το κάλεσμα σε αποχή βρήκε αποδοχή -ή ακόμα καλύτερα έγινε αυτόνομα διευρυμένη κοινωνική πρακτική- και οφείλει να διερευνήσει άλλους ριζοσπαστικούς τρόπους έκφρασης του πολιτικού. Εδώ οι ευθύνες όλων όσων συμμερίζονται το όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης είναι ακόμα μεγαλύτερες.

Η συγκροτημένη δράση στις γειτονιές, η εκφορά λόγου στους δρόμους αλλά και πόρτα-πόρτα, μπορεί να είναι μία υπόθεση κουραστική αλλά διευρύνει τις πιθανότητες οι ιδέες μας να ανακαλυφθούν και σε πολλά άλλα κεφάλια. Κι αυτό γιατί η κρίση μπορεί να μην είναι στιγμιαία, αλλά η στιγμή είναι κρίσιμη...

Φ.Κ.

παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας

παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας

δεν ψηφίζω-συναποφασίζω

ο κόσμος δεν αλλάζει στις κάλπες

δεν φτάνει μόνο η αποχή από τις εκλογές

αψηφίστε τους!

είναι υπόθεση όλων να αρνηθούμε το σφαγείο

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ!

Αφίσα που κολλιέται στην Πάτρα από τη συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά “ο εργαλειοφόρος” με αφορμή τις επικείμενες εκλογές. Τυπώθηκε στην τυπογραφική κολεκτίβα rotta στην Αθήνα.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
με την ολομέτωπη επίθεση στα εργασιακά κεκτημένα, τις χιλιάδες απολύσεις, την ένταση της εργοδοτικής τρομοκρατίας, μέχρι την ενδυνάμωση των υπαρχουσών δομών εξουσίας στα μεγάλα αστικά κέντρα με την αναβάθμιση της επιτήρησης, του ελέγχου και της καταστολής αλλά και σε περιφεραιακό επίπεδο με την συγκεντροποίηση της εξουσίας μέσω του Καλλικράτη
ΠΕΡΝΑΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΑΘΕΣΗΣ,
με την ψήφο της παραίτησης, της αδράνειας και της παθητικότητας που ενισχύεται από την υπάρχουσα καπιταλιστική πραγματικότητα της εξατομίκευσης, της ρουφιανιάς της προσωπικής ανέλιξης και του κέρδους,
ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ,
πλασάροντας τες ως υποχρέωση και καθήκον των πολιτών δημιουργώντας παράλληλα ψευδαισθήσεις με ψήγματα συμμετοχικότητας στη δημοκρατίας τους.
ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΙΩΝΙΣΗ ΕΝΟΣ ΓΗΡΑΣΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΣΑΠΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
ΕΣΥ ΠΟΙΟ ΔΡΟΜΟ ΘΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ;
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
και της συνεχούς προσπάθειας για τη δημιουργία μικρών ή μεγάλων ρηγμάτων στο κυρίαρχο οικοδόμημα που κινούνται προς μια απελευθερωτική προοπτική, μέσα από τη σαφή οριοθέτηση του εχθρού και την επιλογή του στρατοπέδου στα πεδία του κοινωνικού – ταξικού ανταγωνισμού.
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ,
της οριζόντιας εκείνης μορφής οργάνωσης που προαπαιτεί και παράλληλα ενεργοποιεί την συνεννόηση, την επικοινωνία και την κατανόηση της διαφορετικότητας και της πολυμορφίας των κομματιών που συμμετέχουν σε αυτή, εγκαθιδρύοντας έτσι ουσιαστικές σχέσεις μεταξύ τους και φανερώνει τις δυναμικές που κρύβει ο καθένας εξελίσσοντας τες και μεγιστοποιώντας τες προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Από τις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, τις κινήσεις επανοικειοποίησης των δημόσιων χώρων και τις προσπάθειες συλλογικής αντιμετώπισης των νέων προβλημάτων που θέτει η εξουσία (συνελεύσεις σε γειτονιές και σε χώρους εκπαίδευσης, συλλογικές κουζίνες, συλλογική αυτομόρφωση) μέχρι τις ομάδες στήριξης απεργών, τη δημιουργία μαχητικών πρωτοβάθμιων σωματείων και το ξεπέρασμα του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, τις απεργίες και τις μαζικές δυναμικές κινητοποιήσεις,
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ,
ως το κοινό σημείο αναφοράς αλλά και ουσιαστικής επικοινωνίας των απανταχού καταπιεσμένων, όχι σαν μια συνθήκη που εκδηλώνεται σε περιόδους κρίσης αλλά πολύ παραπάνω ως ένα τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας και του πλέγματος των κοινωνικών σχέσεων, σαν την ικανή και αναγκαία συνθήκη για την εγκαθίδρυση σχέσεων αλληλοσεβασμού, αλληλοκατανόησης, ισοτιμίας και συνεργασίας μακριά από φυλετικούς, εθνικούς και άλλους επίπλαστους διαχωρισμούς.
ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Μιας αταξικής κοινωνίας όπου μόνη της θα διαχειρίζεται τα προβλήματα της βασιζόμενη στις ανάγκες που ορίζει η κάθε κοινότητα τόσο υλικά όσο και ηθικά. Όπου η εργασία δεν θα είναι συνθήκη εκμετάλλευσης από άνθρωπο σε άνθρωπο αλλά η προσφορά για τη διατήρηση και την εξέλιξη της κοινότητας μέσα από μια ελευθεριακή προοπτική.
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ!
συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά “ο εργαλειοφόρος”
Πάτρα, Νοέμβρης 2010
http://ergaleioforos.squat.gr/2010/11/03/a%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%B1-%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%83-%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B5%CF%83/ 

άμεση δημοκρατία - αλληλεγγύη - κοινότητα

Ο ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΥΣ

Ο ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΥΣ

Δημιουργούμε δημοτική αστυνομία,

η οποία θα συμβάλει αποτελεσματικά

στην αναβάθμιση των [..] δημοτικών υπηρεσιών.

Προεκλογική εξαγγελία στο έντυπο της

Πρωτοβουλίας Πολιτών Σαλαμίνας,

σελ. 13

Πες μου πώς γίνεται να παραιτείσαι διάολε

και ν’ ανταλλάζεις τη ζωή σου μ’ ένα ψήφο

Πες μου πώς δέχεσαι ανθρώπους που δε ξέρεις

να σου ορίζουν τη ζωή

ή μήπως τους γνωρίζεις;

Φιλόδοξους ανθρώπους

τιποτένιους

κολλούν τη φάτσα τους στις τζαμαρίες

Μπαίνουν παντού κι είναι αδίστακτοι

εισβάλλουνε στο φούρνο το πρωί

σου χαμογελούνε φιλικά

στη γλώσσα τους εξέχει μια διχάλα

φίδια είναι

κι έρπονται στο καφενείο

εισβάλλουνε στο φαρμακείο

στα κομμωτήρια

στα λωφορία

και καταλήγουνε το βράδυ

στη πλατεία με τ’ αγάλματα

Εκεί που βγάζουν λόγους σα τζουτζέδες

και κάνουνε παύση τεχνητή

να τους χειροκροτήσεις

καθώς αυτοί φαντάζονται

το νέο αδριάντα

πες μου πώς γίνεται να θέλεις το μαστίγιο;

ποιός σατανάς σου τρώει το μυαλό;

Πες μου πώς γίνεται

και κάθε κυριακή των εκλογών

να έχει ηλιοφάνεια;

Πόσο μισώ τον Κυριακάτικο ήλιο.

Σ.

Βάκιλος της Σαλαμίνας

http://periodikobakilos.blogspot.com/2010/10/blog-post_21.html

gk

για την ελευθεριακή δημοτική αυτοδιεύθυνση

Αυτοί που επιζητούν την ψήφο μας για να χρυσώσουν, να ανανε-
ώσουν ή να ισχυροποιήσουν την παρουσία τους στις καρέκλες της
νέας περιφερειακής κρατικής διοίκησης που επέβαλε ο “Καλλικρά-
της” δίνοντας μεγαλύτερα κομμάτια της πίτας σε -φαινομενικά- λι-
γότερους:
Είναι στα ίδια κόμματα που υπογράφουν για την απόλυτη υποδού-
λωση από τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς μηχανισμούς και τις
μεγάλες εταιρείες μέσω του μνημονίου “επειδή δε γίνεται αλλιώς”.
Είναι στα ίδια ή σε άλλα κόμματα που διαλύουν κάθε εργασιακό δι-
καίωμα, πετσοκόβουν μισθούς και συντάξεις και προσπαθούν να
επιβάλουν σε όλους μας την αγωνία, τον φόβο ή την υπαρκτή καθη-
μερινότητα της ανεργίας.
Είναι σε κόμματα και οργανώσεις που όρισαν από τα πάνω και ξεφτί-
λισαν έννοιες όπως “συνδικαλισμός” και “συνεταιριστική οργάνωση”
διαλύοντας έτσι κάθε έννοια συλλογικής διεκδίκησης ή οικονομικής
συνεργασίας.
Είναι οι ίδιοι που έχουν αναδείξει τους θεσμούς της πάλαι ποτέ “το-
πικής αυτοδιοίκησης” σε νο1 οικονομικούς καταχραστές και απο-
τελούν τους βασικούς συνένοχους των κάθε λογής εργολάβων και
“μεγαλοεπενδυτών” καταστρέφοντας τη γη και προκαλώντας κατά
συρροήν οικολογικά εγκλήματα.
Είναι όσοι μετρούν τοπικά τα κουκιά τους παριστάνοντας τους ανε-
ξάρτητους, τους ακομμάτιστους και τους υπεράνω…
Είναι, τέλος, και όσοι από την αριστερά και την οικολογία, με «καλές
προθέσεις» που επιζητούν να γίνουν διαμεσολαβητές με ρητορείες
περί συμμετοχής και άρνησης του καπιταλιστικού συστήματος.

μπορούμε και
χωρίς αυτούς!

Να ακυρώσουμε τα σχέδιά τους αρνούμενοι να παίξουμε για ακόμα
μια φορά τον ρόλο του εξαπατημένου.
Να διαμορφώσουμε στις συνοικίες, στις πόλεις και στα χωριά αυτό-
νομες ομάδες ελευθεριακής δράσης.
Να συμπράξουμε ανοιχτά μέσα σε ανοιχτές-λαϊκές συνελεύσεις με
αμεσοδημοκρατικό χαρακτήρα αντιμετωπίζοντας οι ίδιοι με υπευ-
θυνότητα το εδώ και το τώρα.
Να γεννήσουμε άλλες μορφές οργάνωσης θέτοντας τις βάσεις για
μία κοινοτικοποιημένη οικονομία οφέλιμη για όλους.
Να σχηματίσουμε το μέτωπο για την απελευθέρωση της κοινωνίας
από τον φοροεισπρακτικό-κατασταλτικό κρατικό μηχανισμό, τις τρά-
πεζες και τους “μεγαλοεπενδυτές”.

αρνούμαστε τον δρόµο των εκλογών
επιλέγουµε τους δρόµους!


ελευθεριακή δημοτική
αυτοδιεύθυνση!


ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών
Φθινόπωρο 2010

πώς δένουν τη γραβάτα οι δήμαρχοι;

ΓΚ

Από 19ο αιώνα -Προς Ευρωπαίους ηγέτες, Ενταύθα

Από
19^ο αιώνα
Προς
Ευρωπαίους ηγέτες
Ενταύθα
Η ιστορία… στις «πρωτόγονες» φυλετικές κοινωνίες, τα μέλη της φυλής εξέλεγαν τον αρχηγό τους με μοναδικό κριτήριο την επιβίωση. Ο αρχηγός έπρεπε να είναι ο πιο δυνατός και ο πιο ικανός να εξασφαλίσει στη φάρα του τροφή και ασφαλές κατάλυμα για το χειμώνα, πλούσιο κυνήγι, γυναίκες και πολλούς απογόνους, νίκη στο πόλεμο με τις αντίπαλες φυλές και να προβλέπει το μέλλον.
Η ιστορία προχώρησε και οι φυλές ενώθηκαν (άλλες εξαφανίστηκαν) και έγιναν βασίλεια. Η παράδοση όμως διατηρήθηκε. Ο αρχηγός-βασιλιάς έπρεπε να οδηγεί πρώτος τη μάχη, να εξασφαλίζει προμήθειες για το χειμώνα, να προστατεύει τις καλλιέργειες και τις πόλεις του, να έχει υγιείς αρσενικούς απογόνους και να προβλέπει το μέλλον.
Η ιστορία έφτασε στον 20^ο αιώνα και εμφανίστηκε (κουτσά-στραβά) η αστική δημοκρατία. Με την υπόσχεση ότι όλοι μαζί μπορούμε να βάλουμε στη θέση της επιβίωσης τη ζωή. Δε θα έπρεπε να μας φοβίζει ο χειμώνας, να έχουμε εχθρούς, να νοιαζόμαστε για υγιείς αρσενικούς απογόνους, για την ασφάλεια στις πόλεις μας και στις καλλιέργειές μας. Μόνο να δημιουργούμε το μέλλον μας.
Η υπόσχεση που έγινε και συμβόλαιο έλεγε ότι δεν θα έχει σημασία αν είσαι αδύναμος, άρρωστος, φτωχός, γυμνός, άτεκνος, πολεμιστής ή αγρότης. Να είσαι σίγουρος ότι τουλάχιστον δε θα κρυώνεις, δε θα πεινάς, δε θα βρέχεσαι, θα μορφώνεσαι, θα πας στο νοσοκομείο, θα μιλάς ελεύθερα, δε θα κινδυνεύεις και δεν θα θεωρείσαι ανώτερος ή κατώτερος.
Η υπόσχεση έλεγε ακόμη ότι δε θα υπάρχουν πια αρχηγοί και ηγέτες αλλά πολιτικοί. Χωρίς να νοιαζόμαστε αν θα είναι κουτσοί , στραβοί ή άσχημοι. Αρκεί να ασκούνε τη τέχνη της διαμεσολάβησης με γνώμονα το κοινό καλό.
Η ιστορία τον 21^ο αιώνα μας χαιρέτησε και μας γύρισε τη πλάτη.

Κυκλοφόρησε το 19ο τεύχος της Ευτοπίας, περιοδικής έκδοσης για τον ελευθεριακό κοινοτισμό.

Τα θέματα του τεύχους αυτού είναι τα εξής: 
Aφιέρωµα: Ασκήσεις άµεσης δηµοκρατίας
Η εµφάνιση των συνελεύσεων στις γειτονιές Από την «κοινωνία της γνώσης» στη γνώση της κοινωνίας
Νοηµατοδοτώντας τον αναρχισµό, του Davide Turcato
Συνέντευξη του Δηµήτρη Ρουσσόπουλου στην Ευτοπία Ριζοσπαστική ιστορία - Εναλλακτικό µέλλον,
ο αναρχισµός, ο σιωνισµός και τα κιµπούτς, του James Horrox
Η Χάνα Άρεντ για το σύστηµα των συµβουλίων Συζητώντας για τον συνδικαλισµό βάσης/άµεσης δράσης
Συνέχεια «ηγέτες»... Ας προσπαθήσουµε µια φορά
χωρίς αυτούς!
Εις ανάµνησιν του Colin Ward
Ευτοπική Βιβλιοθήκη: Για µια αντι-ιεραρχική ισορροπία , του Andrea Papi
Το περιοδικό κυκλοφορεί ήδη στα γνωστά βιβλιοπωλεία της Αθήνας και τα περίπτερα της πλατείας Εξαρχείων, ενώ μέσα στις επόμενες μέρες θα υπάρχει σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και σε βιβλιοπωλεία άλλων πόλεων.
Για επικοινωνία με τοπεριοδικό:info@eutopia.gr 
www.eutopia.gr