Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

16 τόνοι

Πριν από καμιά 12 χρόνια έπαιρνα το «πτυχίο» σπηλαιολογίας. Δηλαδή έπειτα από ένα 4μηνο σεμινάριο σου έδιναν ένα χαρτί ότι ήξερες να μπαίνεις και να βγαίνεις ζωντανός από ένα σπήλαιο. Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν το τελευταίο μάθημα. Έπρεπε να μείνεις δυο 24ωρα μέσα στο σπήλαιο ανοίγοντας ελάχιστα τη λάμπα κηροζίνης. Σκοπός του μαθήματος είναι αν τύχει και αποκλειστείς μέσα, να περιμένεις υπομονετικά τη βοήθεια από έξω.

Στα πλαίσια του μαθήματος ο δάσκαλος σε αφήνει και για 2 ώρες μόνος σου, χωρίς ρολόι και φακό, για να δει αν μπορείς να κρατήσεις τη ψυχραιμία σου.

Εκείνο το 2ωρο, που μου φάνηκε χιλιετηρίδα, το θυμάμαι σαν τώρα. Το σκοτάδι κάτω από τη γη είναι τόσο πηχτό που νοιώθεις ότι μπορεί να σε ρουφήξει. Δεν είναι η απουσία φωτός, όπως θεωρούμε το σκοτάδι, αλλά μια μαύρη μάζα χωρίς καν μνήμη φωτός. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά έχεις χάσει κάθε αίσθηση προσανατολισμού. Μετά από λίγο δεν μπορείς να υπολογίσεις τον χρόνο, μέσα σε αυτή τη μαύρη τρύπα και σχεδόν χάνεις και την ικανότητα να μετρήσεις ως το 60 με ρυθμό δευτερολέπτου. Ήχοι δεν υπάρχουν και νομίζεις ότι η αναπνοή σου είναι από κάτι άλλο απόκοσμο που κάθεται δίπλα σου περιμένοντας να σε κατασπαράξει.

Αντί να δίνεις τα λεφτά σου σε ψυχαναλυτή για χρόνια, με δυο ώρες στο σπήλαιο περνάς τη ζωή σου από 14 γενιές.

Σε όλους όσους ερχόταν ο δάσκαλος να μας πει ότι τελείωσε το 2ωρο τους έβρισκε κουρέλια αλλά με μια τεράστια αγάπη για τη ζωή, όταν επιτέλους έβλεπαν από μακριά το φως να πλησιάζει.

Για μένα ήταν διασκέδαση αλλά από τότε απέκτησα μια τεράστια ευαισθησία για όσους ανθρακωρύχους δουλεύουν και αποκλείονται μέσα στη γη. Μπορώ να τους φανταστώ σε συνθήκες απόλυτης απομόνωσης γνωρίζοντας ότι σίγουρα δεν θα έρθει κανένας σε ένα δίωρο, μπορεί και ποτέ.

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ με αγωνία την προσπάθεια των διασωστών να βγάλουν μέσα από ένα ορυχείο στη Χιλή 33 ανθρακωρύχους που έχουν αποκλειστεί στο βαθύτερο σημείο που έχει αποκλειστεί ποτέ άνθρωπος. 713 μέτρα κάτω από τη γη. Έχουν καταφέρει και με ένα τρυπάνι διατομής 15 εκατοστών τους στέλνουν νερό και τρόφιμα αλλά φοβούνται ότι ως τα Χριστούγεννα, που ευελπιστούν να τους απεγκλωβίσουν, θα έχουν καταρρεύσει ψυχολογικά.

Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Ο ελληνικός στρατός απροκάλυπτα σε κατασταλτικό ρόλο διαδηλώσεων

Με τον πλεον επισημο τροπο, το περιοδικο του ΓΕΣ δημοσιοποιει ασκηση ελληνικου λοχου στο Κοσσυφοπεδιο απο ειδικο σωμα της γαλλικης αστυνομιας
Τον επικίνδυνο προσανατολισμό των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε ρόλους κατασταλτικής δύναμης, όπως και την αντίστοιχη διαπαιδαγώγηση των στελεχών τους για την αντιμετώπιση του «εχθρού λαού», αποκαλύπτει η συμμετοχή της ελληνικής δύναμης Κοσσυφοπεδίου σε μεγάλη άσκηση καταστολής διαδηλωτών («ταραξιών»!) που πραγματοποιήθηκε στο Νόβο Σόλο κοντά στην πόλη Μιτρόβιτσα.

Το γεγονός δημοσιοποιήθηκε με τον πλέον επίσημο τρόπο, από το περιοδικό που εκδίδει το Γενικό Επιτελείο Στρατού «ΣΤΡΑΤΟΣ και Ενημέρωση» (τεύχος 16), κάτω από τον τίτλο «Πιστοποίηση Λόχου Καταστολής». Στο δημοσίευμα σημειώνεται:

«Την Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010, πραγματοποιήθηκε άσκηση πιστοποίησης σε αντικείμενα καταστολής – CRC – (σ.σ. Crowd Riot Control – Ελεγχος πλήθους ταραξιών) του 3ου Ειδικού Μηχανοκίνητου Λόχου του 646 Μηχανοκίνητου Τάγματος Πεζικού στο Στρατόπεδο “MARCHAL TASSIGNY” στο Novo Selo από τη γαλλική Gendarmerie. Στην άσκηση πιστοποίησης χρησιμοποιήθηκε σημαντικός αριθμός χημικών και καπνογόνων ουσιών, προκειμένου οι συνθήκες να προσομοιάζουν σε πραγματική κατάσταση, και ήταν απόλυτα επιτυχής».

Οπως ομολογείται επίσημα, η άσκηση στοχεύει στην «πιστοποίηση» του συγκεκριμένου λόχου να συμμετέχει στην αντιμετώπιση διαδηλωτών, δηλαδή να συνδράμει τις άλλες δυνάμεις καταστολής στο χτύπημα του λαϊκού κινήματος. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, την εκπαίδευση έχει αναλάβει η γαλλική Gendarmerie, το ειδικό σώμα της γαλλικής αστυνομίας που αναλαμβάνει τέτοιες αποστολές.
Το σχετικό δημοσίευμα από το περιοδικό του ΓΕΣ.

http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/2010/08/20/%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BB/#more-8030

Το Μεγάλο Μας Τσίρκο

Μεγάλα νέα φέρνω από 'κει πάνω
περίμενε μια στάλα ν' ανασάνω
και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω
να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω

Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε
και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό
οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό

Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν
από 'ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν
κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες
αγάλι-αγάλι εγίναν νεκροθάφτες

Και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα
και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ' την αρχή
κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί

Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει
το μελετάνε τρεις μηχανογράφοι
Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες
με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες

Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι
και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί
προσμένουν κάτι νέο να φανεί

Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες
ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες
Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι
σαράντα με το λάδι και το ξύδι

Κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε
βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί
τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί

Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι
μην έχεις πια την πείνα για καμάρι
Οι αγώνες που' χεις κάνει δεν 'φελάνε
το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε

Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι
η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή
του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗΣ ΤΑΞΗΣ

Από την ιστοσελίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ" http://eleftheriakos.blogspot.com/2010/05/colin-ward-rchy-c_10.html#more






( Η αυτοδιεύθυνση στην καθημερινή ζωή*) 1978









* Αυτό το κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο του COLIN WARD

"ΑΝΑRCHY ΙΝ ΑCΤΙΟΝ" (Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΣΕ ΔΡΑΣΗ).









Μια από τις σημαντικές συνιστώσες της αναρχικής σκέψης είναι αυτό που θα ονομάζαμε ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΤΑΞΗ, θεωρία του ό­τι δεδομένης της κοινής ανάγκης ένα σύνολο ανθρώπων, μέσω της κρίσης τους, του αυτοσχεδιασμού και του πειραματισμού, θα μπορέ­σει να αναπτύξει μια τάξη πραγμάτων πιο διαρκή, πιο στέρεη πιο στενά δεμένη με τις ανθρώπινες ανάγκες από οποιαδήποτε εξωτε­ρικά επιβεβλημένη εξουσία.







Ο Κροπότκιν βγάζει το συμπέρασμα του γι' αυτή τη θεωρία από τις παρατηρήσεις του πάνω στην ιστορία της ανθρώπινης κοινω­νίας και ειδικότερα από τις μελέτες του για την Γαλλική Επανάστα­ση (στα πρώτα στάδια της τουλάχιστον) και για την Παρισινή Κομμούνα. Η αρχή της εξουσίας είναι τόσο βαθειά χτισμένη μέσα σε κά­θε πλευρά της κοινωνικής ζωής ώστε μόνο σε επαναστάσεις και σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης ενεργοποιείται η αυθόρμητη τάξη. Παρά τη μέχρι τώρα κατά καιρούς σύντομη ζωή της, μας επιτρέπει να ρίξουμε μια ματιά στο είδος της ανθρώπινης συμπεριφοράς που οι αναρχικοί θεωρούν σαν «φυσιολογική» ενώ οι εξουσιαστές τη θεω­ρούν «χαοτική» και αφύσικη».

Κρίση...

«Διανύουμε την εποχή της ερήμου
Ο μεγαλύτερος ποιητής της
Αυτός που θα την τραγουδήσει
Θα ‘ναι μουγκός»
(Από τα 24 καρφιά για μαλακά κρεβάτια) του Αργύρη Χιόνη, «Πλανόδιον», Δεκέμβρης 1996
1.Το να μιλάει κανείς για σύγχρονα προβλήματα, αναζητώντας λύσεις,, αγνοώντας την καπιταλιστική κρίση είναι σαν να μιλά για φυσικά φαινόμενα αγνοώντας το νόμο της βαρύτητας. Ομοίως το να μιλά κανείς για την κρίση δίνοντας μόνο την οικονομική της διάσταση, την απογυμνώνει:
από το αξιακό της περιεχόμενο που ξεδιπλώνεται στις διαρρηγμένες σχέσεις μας και στην σχετικώς ιδιωτεύουσα καθημερινότητά μας,
από την πολιτική της διάσταση η οποία στιγματίζεται από την πολιτική απολυταρχία μιας αιρετής ολιγαρχίας και την έλλειψη βούλησης για δημοκρατική υπέρβαση ενός απρόσωπου συστήματος που διαχειρίζεται με τη συναίνεσή μας τις ζωές μας,
από το οικολογικό της έλλειμμα σε μια εποχή που η καταστροφική ανάπτυξη παραμένει βασικός ιδεολογικός μπούσουλας σε κάθε κοινωνικό σχεδιασμό.
Επίσης το να μιλά κανείς για την κρίση στην Ελλάδα αποκόπτοντας με συνοριακές γραμμές τη χώρα από όλον τον κόσμο, είναι σαν να μιλά για τη φωτιά που άρπαξε ένα πεύκο αγνοώντας το πευκόδασος. Η κρίση είναι διεθνής. Από μια τέτοια συλλογιστική που ό,τι και να προσθέσει κανείς είναι μέσα στο νόημα μιας συνολικής επεξεργασίας αυτού που ζούμε ως την ουτοπική ολοκλήρωση του καπιταλισμού, μπορούν να προκύψουν και σκέψεις και δράσεις που θα υπερβούν την κρίση προς όφελος της κοινωνίας.

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

Η Χίμαιρα του εθνικισμού στη γειτονιά μας

Η Χιμάρα είναι μια περιοχή στη Νότια Αλβανία η οποία στην αρχαιότητα ως «Χίμαιρα» ανήκε στο «Κοινό των Ηπειρωτών», μια προσπάθεια συνεργασίας των τότε πολιτικοκοινωνικών συγκροτήσεων των φυλών της Αρχαίας Ηπείρου. Μέχρι και σήμερα μιλούν ελληνικά, οι Χιμαριώτες ή Χιμαραίοι και όπως μελετητές αλλά και απλοί παρατηρητές αναφέρουν, με ένα "κρητικό" ιδίωμα. Από τις εποχές των διεθνών συνθηκών, των αρχών του προηγούμενου αιώνα, που αναγνώριζαν την ελληνική μειονότητα ως εθνική, οι Χιμαριώτες αποκλεισμένοι και μη αναγνωρισμένοι, πάντοτε μέσα από εθνικιστικές οργανώσεις της διασποράς (σε Ελλάδα και Αμερική κυρίως) διαμαρτύρονταν, αιτούντες ελληνικά σχολεία και μειονοτικά δικαιώματα.
Σ' αυτήν την πόλη πρόσφατα έγινε μια ρατσιστική δολοφονία. Δολοφονία από αλβανούς εθνικιστές που δεν ανέχονταν να μιλάει το θύμα στην ταβέρνα την ελληνική γλώσσα, σύμφωνα με συντριπτικές μαρτυρίες. Του έκαναν καρτέρι και τον δολοφόνησαν. Τον χτύπησαν με το όχημα και στη συνέχεια πέρασαν από το πτώμα του πάνω. Αυτό το γεγονός δεν είναι τυχαίο.
Η Χιμάρα βρέθηκε στον κύκλωνα της πολιτικής του Αλβανικού κράτους τα τελευταία δυο χρόνια, εξαιτίας της αποφάσεων της Αλβανικής κυβέρνησης να αφαιρέσει από τις δίγλωσσες πινακίδες την ελληνική αναγραφή του ονόματος «Χιμάρα», αλλά και με νομικά τερτίπια να επιχειρήσει να προχωρήσει στη δήμευση περιουσιών κατοίκων της περιοχής με προσχήματα (μη καλλιεργήσιμα οικόπεδα κλπ.) αλλά και των αντιδράσεων από την πλευρά των κατοίκων και των παραγόντων οι οποίοι δουλεύουν, εργολαβικά για τον «Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου». Παράλληλα η πολιτική του νυν πρωθυπουργού, πρώην προσωπικού γιατρού του Ενβέρ Χότζα και στελέχους του Κόμματος Εργασίας επί αλβανικού «σοσιαλισμού», τον τελευταίο καιρό και μετά τη μετεκλογική συνεργασία του με τους αλβανούς φασίστες-εθνικιστές-αλυτρωτιστές (κόμματα τσάμηδων, κόμματα ιδεολογικών επίγονων των συνεργατών των ναζί-Bali Kombentar) αλλά και κάποιους έλληνες παράγοντες, εξαντλήθηκε κυρίως στις επενδύσεις της λαμογιάς, στη δίωξη των πολιτικών αντιπάλων καθώς και στη βελτίωση του οδικού δικτύου ως δείγμα εθνικής ανάτασης-ο δρόμος Αλβανίας-Κοσσόβου είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τον τελευταίο καιρό οι διαρκείς φιέστες της αλβανικής κυβέρνησης με τα εγκαίνια νέων δρόμων στην περιοχή της Χιμάρας, ήταν οι αφορμές αναζωπύρωσης του εθνικισμού σε μια χώρα που δεν υπάρχει ούτε συνδικαλισμός ενώ ο μέσος όρος μισθού είναι περίπου 100-200 ευρώ με την ακρίβεια των ειδών πρώτης ανάγκης να χτυπάει στο κόκκινο. Σε μια χώρα που η επίσημη κρατική πολιτική της προσανατολίζεται στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ και στις καλές σχέσεις με το τουρκικό κράτος.
Από τη μια τα δικαιώματα, τυπικά και ουσιαστικά, των Ηπειρωτών της Αλβανίας, γίνονται άθυρμα στα χέρια της ελληνικής επίσημης αλλά και της ανεπίσημης εθνοφασιστικής-αλυτρωτικής πολιτικής οργανώσεων και εκκλησιαστικών κύκλων καθώς και των επιχειρηματιών που επενδύουν κι από την άλλη η μειονότητα μπαίνει στο μάτι του κυκλώνα της Αλβανικής κυβέρνησης και των εθνοφασιστικών κύκλων στην Αλβανία που είναι ιδιαίτερα πολλοί και χωρίς απάντηση (εδώ και κει). Το ερώτημα είναι το εξής: Πού βρίσκονται οι δικοί μας άνθρωποι, έλληνες και μετανάστες, που δικαίως και διαρκώς διαμαρτύρονται για την παραμικρή ρατσιστική αυθαιρεσία, να διαμαρτυρηθούν για αυτή τη ρατσιστική δολοφονία;
ΓΚ

Τρίτη 17 Αυγούστου 2010

“Πυλώνες” της δημοκρατίας

Παντού στην κυρίαρχη πολιτική σκηνή τα κόμματα αναφέρονται ως οι «πυλώνες της δημοκρατίας». Ιδιαίτερα όταν υπάρχει αμφισβήτηση ή απονομιμοποίηση του κοινωνικού συστήματος τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, το τονίζουν ιδιαίτερα. Όταν πλησιάζουν όμως οι δημοτικές εκλογές ή όταν γίνονται εκλογές στα συνδικάτα, οι πλειοψηφία των δημοτικών και συνδικαλιστικών παρατάξεων (πλην ΚΚΕ και κάποιων μικρών γκρουπών) μιλούν πάντα ενάντια στην κομματικοποίηση των εκλογών. Τι συμβαίνει ξαφνικά με τους «πυλώνες της δημοκρατίας»; Παθαίνουν νευρική ανορεξία; Σταματάει η δημοκρατία στις τοπικές κοινωνίες; Τι θέλουν να πουν οι ποιητές της «δημοκρατίας», όταν ακόμα και στην καταμέτρηση της νύχτας των τοπικών εκλογών ο ελληνικός χάρτης παρουσιάζεται με χρωματισμούς αντίστοιχους των κομμάτων;
Τα κόμματα λειτουργούν με τον πιο δυνατό τρόπο που μπορούν να λειτουργούν εν μέσω της αδιάκοπης μάχης ανάμεσα σε ακαθόριστα πολιτικά, τοπικές δυναμικές και στο κράτος το οποίο επιδιώκει διαρκώς να τις αφομοιώνει και να τις εντάσσει στο δυναμικό του. Όσο η τοπικότητα διατηρεί στοιχεία του παρελθόντος που αποτελούν ανάχωμα στις κυρίαρχες κεντρικές επιλογές, στοιχεία που αποκτούν υπόσταση κοινωνική και σε κάποιες περιπτώσεις πολιτική μέσα σε κοινωνικούς αγώνες και ιδιαίτερα αυτούς της τελευταίας δεκαετίας, τόσο η ανύπαρκτη δημοκρατία μέσω των «πυλώνων» της, κομμάτων, επιδιώκει να τους δώσει εκείνα τα χαρακτηριστικά στο όνομα της αποτελεσματικότητας, ώστε τα όποια μορφώματα προκύψουν να είναι εικόνες και ομοιώματά της. Από τη μια δημιουργεί «ανεξάρτητες» παρατάξεις κι από την άλλη επιδιώκει να δίνει σε συσσωματώσεις, μορφή κόμματος μέσω πάλι κάποιων μηχανισμών όπως των κομμάτων και οργανώσεων της αριστεράς. Εκτός από τις χοντροκομμένες κομματικές προσπάθειες «ανεξαρτήτων», έχουμε και τις παρατάξεις που είναι «αποτέλεσμα αγώνα» και θα ζητήσουν στη «δημοκρατία» ένα ρόλο.
Στις τοπικές εκλογές έχουμε τοπικά κόμματα με ημερομηνία λήξεως.
γκ

Από τον ευέλικτο μαθητή στο νομαδικά εργαζόμενο

10 λάπτοπ σε κάθε νέο σχολείο, εξήγγειλε το Υπουργείο Παιδείας για τα 800 δημοτικά που επιλέχθηκαν να υπηρετήσουν το νέο ωράριο. Τα καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς είναι μόνο για να χαϊδέψει τα αυτιά τους με τα φετίχ της εκπαίδευσης. Το «εκπαιδεύομαι και μάλιστα σε λάπτοπ» ως κορυφαία διαδικασία μάθησης ισοδυναμεί με το «υπάρχω» για να θυμηθούμε το σλόγκαν των δυο προηγούμενων δεκαετιών ότι «όποιος δεν θα γνωρίζει τη χρήση Η/Υ θα είναι αγράμματος». Αντικαθιστώντας τη χρήση των βιβλίων με τη χρήση λάπτοπ, από πέρσι, στην Α’ Γυμνασίου, άρχισε να ξεκαθαρίζει η σχέση της με ότι είχε απομείνει ως γνώση από το παρελθόν αλλά και κουλτούρα της γνώσης, ενώ παράλληλα με την θέρμανση της Αγοράς επιδίωξε να προσδώσει στο μαθητή την ιδιότητα του καταναλωτή. Καταναλωτής πληροφοριών και όχι γνώσεων που να μπορούν να συσχετισθούν, καταναλωτής πληροφοριών που δεν έχουν ηθική, νόμιμος και μόνιμος γενίτσαρος του οικονομικού-κοινωνικού συστήματος στη μάχη που διεξάγει με την «καθυστέρηση», ο νέος μαθητής. Για αυτό και το πείραμα που διεξάγεται στην Ελλάδα με τις 400 και βάλε, ώρες, που μπαίνουν στο δημοτικό προκειμένου να λειτουργήσει με 7ωρο υποχρεωτικό πρόγραμμα σε όλες τις τάξεις.
Από κει και ο νομαδικά εργαζόμενος με το λαπτοπ αγκαλιά, ο θερμός καταναλωτής ιδεών και πραγμάτων.
γκ (http://www.youtube.com/watch?v=GzwwPkDH-vk&feature=related)

Κυριακή 15 Αυγούστου 2010

είδες η ΔΕΗ στο νησί-θέρετρο;

αναδημοσίευση από το http://sxedia.espivblogs.net/2010/08/09/%ce%b5%ce%af%ce%b4%ce%b5%cf%82-%ce%b7-%ce%b4%ce%b5%ce%b7-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%bd%ce%b7%cf%83%ce%af-%ce%b8%ce%ad%cf%81%ce%b5%cf%84%cf%81%ce%bf/

Δείγματα κρίσης τον τελευταίο καιρό στην Αίγινα ήταν τα αποτελέσματα της απεργίας των βυτιοφόρων καυσίμων και το πολύ πρόσφατο των βλαβών της ΔΕΗ. Σχετικά με την ενέργεια και τα δυο. Δείγματα κατάρρευσης του πλασματικού τρόπου οικονομίας,συγκρότησης πολιτικής κοινωνίας, ανάδειξης αξιών, άρα και αντιμετώπισης κοινών προβλημάτων. Ένας αδιέξοδος κόσμος διαφαίνεται στον ορίζοντα που περισσότερο δείχνει τον λάθος δρόμο που επιλέξαμε και συνεχίζουμε να επιλέγουμε ως κοινωνία τόσο σε τοπικό όσο και παγκόσμιο επίπεδο, επίλυσης των διαρκώς νέων αναγκών που προκύπτουν από τη συναίνεσή μας στην καπιταληστρική ανάπτυξη. Η βιομηχανία, είτε πρόκειται για τον τουρισμό, είτε πρόκειται γενικά για τη μεταποίηση, είτε πρόκειται γενικά για τον τριτογενή τομέα, είναι μια χιονοστοιβάδα που παρασέρνει όλη τη συλλογική εμπειρία των εθνών,των λαών αλλά και κάθε άλλης ιδιαίτερη κοινωνικής συγκρότησης να αυτοκαθορίζεται, να συνεργάζεται και να απαντά στην τυχόν σπάνη των αγαθών, να μοιράζει με διάφορους -κατά το δύναμιν δίκαιους τρόπους- το κοινωνικό πλεόνασμα (π.χ. το δώρο).
Τι θα μπορούσε άραγε από το παρελθόν αλλά και από τα νέα κινήματα να υιοθετείται από την κοινωνία προκειμένου όχι απλά να αντιμετωπιστούν τέτοιες και χειρότερες κρίσεις με τον τρόπο του «εμπλάστρου για κάθε βιασμό», αλλά για μια νέα ανασύνθεση των τοπικών κοινοτήτων; Ποιο παραγωγικό καταναλωτικό μοντέλο, εργασίας-δημιουργίας θα έπρεπε να προσεγγίζουμε, μέσω ποιου τρόπου πολιτικής αγοράς, μέσω ποιων αξιών που θα τεθούν μπροστά μας;
Θα καταφέρουμε να θέσουμε το ζήτημα στη δημόσια πολιτική σκηνή όλα αυτά τα ερωτηματικά τόσο στο επιμέρους όσο και στο συνολικό ζήτημα; Τόσο τοπικά όσο και οικουμενικά;
Στην Αίγινα;

Ανακοίνωση της IFA για τα γεγονότα στην Ελλάδα τον περασμένο Μάη

Παραθέτουμε την ανακοίνωση της IFA (Διεθνής των Αναρχικών Ομοσπονδιών) σχετικά με τα οικονομικά μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης και τους εδώ ταξικούς-κοινωνικούς αγώνες, η οποία εκδόθηκε τον περασμένο Μάη:

"Στην συνάντηση της CRIFA στο Βερολίνο, 9 Μαΐου 2010, παρουσία εκπροσώπων από την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Γερμανία και τη Βρετανία, της διεθνούς γραμματείας και της Σλοβενικής ομοσπονδίας ως παρατηρητού,
Οι ομοσπονδίες εκφράζουν την πλήρη αλληλεγγύη τους προς τους λαϊκούς και εργατικούς αγώνες ενάντια στην μαζική και βίαιη πολιτική και οικονομική επίθεση, ενορχηστρωμένη να διαιωνίσει τα κέρδη και τα προνόμια των κυρίαρχων τάξεων.
Υποστηρίζουμε την ανάγκη για ενότητα μεταξύ όλων των προλετάριων της χώρας, οι οποίοι επηρεάζονται από την τρέχουσα κρίση, στον κοινό και αδελφικό αγώνα.
Οι ομοσπονδίες εκφράζουν την πλήρη αλληλεγγύη τους προς τις οικογένειες και τους φίλους των θυμάτων της τραγωδίας που συνέβη στην Αθήνα· εντούτοις απορρίπτουμε κάθε εκμετάλλευση του γεγονότος από την Ελληνική κυβέρνηση και τους διεθνείς οργανισμούς που την στηρίζουν, οι οποίοι αναζητούν να αποδώσουν ευθύνες για τα βίαια και καταστροφικά αποτελέσματα των καταστροφικών πολιτικών τους στο ανταγωνιστικό κίνημα.
Ακολουθώντας τα γεγονότα στην Ελλάδα, καλούμε σε μέγιστη επαγρύπνηση και κινητοποίηση ενάντια σε κάθε καταπιεστικό και εξουσιαστικό ελιγμό που στόχο έχει να καταπνίξει τις φιλοδοξίες για αυτοοργάνωση και αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία._"








Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

ΡΩΣΙΑ, ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ 2010

Ο εφιάλτης με τις πυρκαγιές στη Ρωσία, το πυκνό νέφος στην πόλη της Μόσχας, ήταν μια αφορμή να θυμηθούμε το καλοκαίρι του 2007. ΓΚ


Σκέψεις με αφορμή της πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2007


Τα γεγονότα του φετινού καλοκαιριού ήρθαν να ανατρέψουν για άλλη μια φορά τη γνωστή κοινοτοπία πως τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις. Οι πυρκαγιές που ξέσπασαν και τα φρικτά αποτελέσματα τους έγιναν το πρώτο –και από κάποιο σημείο και μετά το μοναδικό- θέμα στους τηλεοπτικούς δέκτες, μέσω των οποίων άρχισε ένας βομβαρδισμός με εικόνες καταστροφής, πόνου, απόγνωσης και θανάτου. Τεράστιες εκτάσεις καμένες, δάση μαζί με το ζωικό και φυτικό τους πλούτο αποτεφρωμένα, χωριά και σπίτια ερείπια, καλλιέργειες κατεστραμμένες, άνθρωποι άστεγοι, άνθρωποι απελπισμένοι, άνθρωποι νεκροί… Παράλληλα, στο πυρπολημένο φόντο ξεπρόβαλαν και άλλες ιστορίες: « η δυσλειτουργική κρατική μηχανή», « οι ευθύνες και τα συμφέροντα»,« οι ασύμμετρες απειλές», « η σημασία των δασών για τον άνθρωπο»,« ο ρόλος των ΜΜΕ»,« οι οικολογικές ανησυχίες» πολιτών και πολιτικών, « η οικονομική γενναιοδωρία των φιλάνθρωπων ιδιωτών και των εταιρειών»…

Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010

Το είπε η επιστήμη(2)

«Εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά», έλεγαν πριν 3 περίπου δεκαετίες οι ρηγάδες στα πανεπιστήμια και στα φεστιβάλ, τονίζοντας με το ύφος της εποχής την αλλοτρίωση που περνά ο σύγχρονος άνθρωπος στα σύγχρονα κάτεργα της μητρόπολης. Μέχρι που έγινε και θέμα έκθεσης σε πανελλαδικές εξετάσεις, με περιεχόμενο από διήγημα του αιώνιου έφηβου, Αντώνη Σαμαράκη. Η μοναξιά έγινε, σε μια κοινωνία που την έχει ενσωματώσει ως κυρίαρχη αξία μέσω της απόλυτης ιδέας για την ευτυχία στην ιδιώτευση, κυρίαρχο πρόβλημα στις σύγχρονες πόλεις-κελιά.



Να λοιπόν και πάλι η επιστήμη και η απάντηση: Ο ΝΑΟ είναι ένα καταπληκτικό ρομποτάκι που ζώντας μαζί σου αποκτά τα στοιχεία του χαρακτήρα σου. Δεν σου μοιάζει στη μύτη ή στα μαλλιά, αλλά σου κάνει γαλιφιές, σε παρηγορεί, σου τραγουδάει, σε ακούει προσεχτικά και ίσως να κουτσομπολεύετε μαζί το βλαχοσήριαλ που βλέπετε μαζί στην τηλεόραση. Πιθανόν να σου εξομολογείται και τις ερωτικές του κατακτήσεις. Οι επιστήμονες λένε ότι τα ρομπότ δεν είναι απλώς τα άψυχα πλασματάκια που σου μαγειρεύουν, σου σφουγγαρίζουν ή σε βοηθάνε να λύσεις τις ασκήσεις του σχολείου. Έχουν ψυχή και μπορούν να σε συντροφεύουν στη μοναξιά σου.



Αφού λοιπόν ο επιστημονισμός δημιούργησε μια κοινωνία χωρίς ψυχή, μια κοινωνία χωρίς κοινωνία,  ο ίδιος σου προσφέρει και τη λύση: μηχανές που έχουν ψυχή. Που κάνουν παρέα στους γερόντους όταν αυτοί είναι πεταμένοι από τα παιδιά τους και την κοινωνική πρόνοια και τέλος πάντων μπορούμε και σ’ αυτό να δώσουμε μια λύση. Μπορούμε να γεμίσουμε την απώλεια από τον άνθρωπο με τη μηχανή που μοιάζει με άνθρωπο. Τι εξαίσια διαστροφή!



Υπάρχει άραγε η δυνατότητά μας ακόμα να στέλνουμε στη θέση της αυτή τη χιονοστιβάδα που διαλύει στο πέρασμά της, τις ικανότητες για αλληλοβοήθεια και κοινωνικό δέσιμο; Έχουμε ακόμα δυνάμεις που θα μας βοηθήσουν να βρούμε τη χαμένη μυθική ή πραγματική ευτοπία;



Γιώργος Τας Κεμπάπ

To είπε η επιστήμη (1)

Όταν ήμουν παιδί, στο κατηχητικό, μας έλεγαν για την ασκητική ζωή του Ιωάννου του Πρόδρομου. Τρεφόταν στην έρημο με ακρίδες και μέλι. Αηδίαζα και παράλληλα τον θαύμαζα για το κουράγιο του (χώρια για το γνωστό του τέλος με το χορό της Σαλώμης από τον γνωστό σε όλους μας Ηρώδη). Η μάνα μου ίσως και για να περιορίσει λίγο τις συνέπειες, σε μένα αυτής της αλήθειας (;) κατασκεύασε μια άλλη αλήθεια: Ο Ιωάννης έτρωγε όχι ακρίδες αλλά την «άκρη από τα χορταράκια» που έβρισκε(;) στην έρημο. Ακρίδα για τη μάνα μου εν προκειμένω ήταν η άκρη του χορταριού. Τα ξαναθυμήθηκα όλα αυτά με αφορμή μια νέα οδηγία προς τον δυτικό άνθρωπο: Τρώτε ακρίδες κι άλλα έντομα ή και σκουλήκια. Σε άλλες περιοχές τα θεωρούν νόστιμα, είναι γεμάτα πρωτεΐνες και επιπλέον δίνουν και μια λύση στο πρόβλημα της διατροφής. Φαντάστηκα την περίπτωση που σύννεφα ακρίδες πέφτουν σε μια περιοχή (για να μην αφήσουν κολυμπηθρόξυλο από καλλιεργήσιμη έκταση) κι εμείς περιχαρείς να πέφτουμε σαν τις ακρίδες πάνω τους και να τις πιάνουμε, να τις τρώμε ωμές να τις μαζεύουμε για βραδινό γεύμα, να τις αποξηραίνουμε, να τις κάνουμε τουρσί με ξιδάκι, παστές με χοντρό αλάτι, κατεψυγμένες σε μεγάλους ψυγειοκαταψύκτες. Φαντάστηκα να ανοίγουμε μαγαζιά που θα πωλούνται ακρίδες σε όλες αυτές τις μορφές, αλλά και σε μορφή γλυκού του κουταλιού, σε μορφή μπακλαβά, σε μορφή παγωτού. Ως εδώ… Μου ‘ρχεται να ξεράσω.

Σκέφτομαι: μα καλά τόσο μαλάκες ήταν οι παλιοί που δεν έβαλαν τις ακρίδες στο διαιτολόγιό τους ενώ είναι πολύ πιθανό να τις έχουν δοκιμάσει και έρχονται ξαφνικά οι επιστήμονες και μας λένε: Φάτε όρνια!

Τα πράματα είναι πολύ απλά. Στην εποχή αυτής της πολυδιάστατης κρίσης και του καθεστώτος διαρκούς απειλής, τα κυρίαρχα και κανοναρχούμενα επιστημονικά επιτελεία μαζί με τα ΜΜΕ θα παίξουν το βρώμικο ρόλο προώθησης νέων ιδεών, στην προκειμένη περίπτωση με την υπόθεση της διατροφής. Είναι η όψη του νομίσματος που πέφτει μαζί με τον απίστευτο επιστημονισμό της κλωνοποίησης και των μεταλλαγμένων τροφίμων. Στην άλλη όψη του είναι το αποκρουστικό πρόσωπο του πολέμου, της καταστροφής λαών και της μείωσης του πληθυσμού.…

Γιώργος Γιαουρτλού Κεμπάπ

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

μιά παλιά αφίσα..........

........που βρήκα τυχαία στο δίκτυο σκαναρισμένη, και που όταν την είχα πρωτοδεί, την ερωτεύτηκα.
ΓΠ

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

για το ελευθεριακό

Από την ιστοσελίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ"
http://eleftheriakos.blogspot.com/2010/06/blog-post_1456.html
Η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας


1) Ελευθεριακός Πρώτος ο Γάλλος αναρχικός Ζοζέφ Ντεζάκ χρησιμοποιεί την λέξη αυτή και μάλιστα εκδίδει και μια εφημερίδα “ ο ελευθεριακός ” από το 1858 έως το 1861. Σε αυτή την αγνοημένη φυσιογνωμία οφείλουμε μια πρώιμη έννοια του κομμουνιστικού αναρχισμού και πολλά άλλα μέσα από το ουτοπικό του έργο “ Η Ανθρωπόσφαιρα ” (να σημειώσουμε δε, ότι ο Ντεζάκ ήταν ταπετσέρης και ελαιοχρωματιστής και όχι κάποιος μικροαστός ή μεσοαστός γραφιάς. Το έργο του υποτιτήθηκε και αγνοήθηκε, αν και υποκλάπηκε σε πολλά σημεία του. Στην “Ανθρωπόσφαιρα”, περιγράφει τους πλανήτες και τη γη σαν ζώντες οργανισμούς που ζουν, ανα-πνέουν και αισθάνονται. Πρώιμος “ οικολόγος ”;).

ο πολλαπλασιασμός της κοινωνικής διαίρεσης και η κρίση ως δυνατότητα κριτικής

"Είναι προτιμότερη η καταστροφή του κόσμου απ' το να πάθει κάτι το νύχι μου", έγραφε περίπου, πριν κάτι μετρημένους σε δάχτυλα του ενός χεριού, αιώνες, ο Ντ. Χιούμ. Παρανυχίδες βγάλαμε πολλές, μελάνιασαν πολλές φορές τα νύχια μας και τα χάσαμε χρησιμοποιώντας εργαλεία ή μαγκώνοντάς τα σε πόρτες. Το πολύ-πολύ να αποδώσαμε την ευθύνη στην κακή στιγμή ή όταν είμασταν πολύ μικρά παιδιά στο ίδιο το αντικείμενο,το οποίο την επόμενη στιγμή το κάναμε "ντα". Ποτέ όμως δεν σκεφτήκαμε ότι προτιμούσαμε να καταστραφεί ο κόσμος. Παρόλη την καλωσύνη μας, όμως, ο Ντ. Χιουμ, φαίνεται να επιβεβαιώνεται. Ποτέ άλλοτε το προσωπικό συμφέρον δεν ήταν τόσο ισχύ απ' όσο σήμερα. Ο καπιταλισμός και η Κυριαρχία του κράτους ποτέ δεν ήταν σ' αυτό το σημείο ανάπτυξης μέσα στην ψυχή. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη μια νέα ανάρτηση ιδιωτικού συμφέροντος και θεσμικής του κάλυψης, θέτει στο περιθώριο την όποια κοινωνική συνοχή στο όνομα της ελευθερίας, της ευημερίας. Παλιές δυνατότητες που επιβεβαίωναν την κοινωνική συνεργασία, με τη βοήθεια (με τη χορηγία για την ακρίβεια)της πολιτικής οικονομίας μπαίνουν σε αχρηστεία ή συγκεντρώνονται στις προθήκες των μουσείων. Αποτέλεσμα: το χάος που επιτείνεται, η ανασφάλεια που ενισχύεται, η καταστολή που θωρακίζεται, η Φύση που καταστρέφεται και η κοινωνία που αυτοδιαλύεται. "Πόλεμος όλων εναντίον όλων" επιγραμματικά είχε αναφέρει ο Καστοριάδης για το θρυμματισμένο κόσμο μας.
Ας σκεφτούμε όμως ότι η πολύπλευρη κρίση που ζούμε έχει και μια ακόμα ανάγνωση, αυτή του παθός-μαθός. Μια ευκαιρία -ας πούμε- να αναλογιστούμε και να πράξουμε. Να κρίνουμε και να υπερβαίνουμε όλες αυτές τις μαθηματικές πράξεις που κάνοντάς τες καταστρέφουμε ότι δεν μπορεί να αριθμηθεί: τη δημιουργία.
Δημόχαρος Kastrioti

Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

για τις λευκές σελίδες της ανύπαρκτης ελληνικής δημοκρατίας

Από τα παραλειπόμενα: νεκροί στις φυλακές, νεκροί στα κρατητήρια των αστυνομικών τμημάτων, νεκροί από υπερβολική δόση (για αυτούς ήδη εδώ και καιρό έχουν σταματήσει να γράφουν οι φυλλάδες), αυτοκτονίες (που δεν έχουν το απαραίτητο σασπένς). Λεηλατημένος κόσμος, χωρίς κοινότητα, χωρίς κοινωνική στήριξη. Διωγμένοι, εξόριστοι,άνθρωποι. Περιθώριο σε μια κοινωνία που δεν ζήτησαν να αλλάξει και με ρόλους σε μια κοινωνία που τους αγκαλιάζει ενίοτε αποκλειστικά μ' αυτούς. "Πήγαινε γυρεύοντας", "τα ΄θελε και τα ΄παθε", δεν είναι παρά το καταστάλαγμα της ανύπαρκτης σοφίας που χαρακτηρίζει την ανάλγητη πλευρά του κόσμου μας σε συνθήκες απίστευτης αστικοποίησης που ταυτίζονται με τις πιο χειρότερες πλευρές της παράδοσης για τα "γαγγραινιασμένα μέλη" του κοινωνικού σώματος.

Αυτοί οι νεκροί είναι τα αποτελέσματα των πιο τέλειων εγκλημάτων. Όταν ο ένοχος είναι ταυτόχρονα και εισαγγελέας.

Κι εμείς; Η αλληλεγγύη δεν είναι κενό γράμμα. Aλλήλων εγγύηση. Μόνο μαζί μπορούμε να προχωρήσουμε. Είναι σάρκα από τη σάρκα μας.
Δημόχαρος Kastrioti

Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

τοπική αυτοδιοίκηση ή ελευθεριακή δημοτική αυτοδιεύθυνση;

Την ίδια στιγμή που το κράτος, μέσα από την κυβερνητική πολιτική, αποτελεί ξεκάθαρα τον πολιορκητικό κριό για την άλωση κάθε εργασιακού κεκτημένου για χάρη της παχηλής αύξησης των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου, ήρθε και το πρόγραμμα «Καλλικράτης». Για άλλη μια φορά, έρχονται να χρησιμοποιήσουν την αρχαία ιστορία προκειμένου να βαφτίσουν εύηχα τα σύγχρονα εκτρώματά τους. Ο «Καλλικράτης» αποτελεί, σύμφωνα με την κυβέρνηση, τη «νέα αρχιτεκτονική» του κράτους. Έτσι, ο αρχαίος αρχιτέκτονας Καλλικράτης δίνει το όνομά του στη νέα κρατική δομή, στο «κάλλος» του κράτους που ετοιμάζουν.
Ο «Καλλικράτης» αποτελεί το τέλος του μύθου της τοπικής αυτο-διοίκησης. Η τοπική αυτο-διοίκηση αποτελεί πλέον ξεκάθαρο τμήμα της δομής του κράτους. Από τη στιγμή κιόλας που μεταφέρονται επιπλέον αρμοδιότητες στο συγκεκριμένο επίπεδο κρατικής διοίκησης, η «τοπική αυτοδιοίκηση» των μεγάλων δήμων και των αιρετών περιφερειαρχών δεν έχει στην ουσία καμία απολύτως διαφορά από το σχήμα του κοινοβουλίου. Αν αναλογιστούμε μάλιστα πως ελάχιστα έργα γίνονται με εθνική χρηματοδότηση και η συντριπτική τους πλειοψηφία αποτελεί το υποσύνολο των «τυχερών» που κατάφεραν να χρηματοδοτηθούν από την Ευραπαϊκή Ένωση, η λεγόμενη τοπική αυτοδιοίκηση όχι απλά δεν είναι σε τίποτα διαφοροποιημένη από την ελληνική κρατική διοίκηση, αλλά είναι και απόλυτα εξαρτημένη από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πολύ γενικά, θα μπορούσαμε να πούμε πως ο «Καλλικράτης» θα οδηγήσει σε:
-περαιτέρω συγκεντρωτισμό της εξουσίας σε εθνικό επίπεδο: έτσι οι άνθρωποι και οι τοπικές κοινωνίες θα απομακρυνθούν ακόμα περισσότερο από τα κέντρα των αποφάσεων.
-απόλυτη πλέον κυριαρχία των κομματικά προτεινόμενων υποψηφίων.
-εξάλειψη οποιασδήποτε τοπικής ιδιαιτερότητας ή συνθήκης που θα μπορούσαν να επηρρεάσουν τον τοπικό χαρακτήρα της «τοπικής αυτοδιοίκησης».
-διαμόρφωση των περιφερειών με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι, με την πάροδο των χρόνων, όλο και πιο προσδεδεμένες οι τύχες τους στο ευρωπαϊκό υπερκράτος που επιχειρούν να στήσουν, προκειμένου να αποκτήσουν ένα μερίδιο της παγκόσμιας κυριαρχίας.
-τεράστια επίθεση στον εργασιακό τομέα με μείωση των θέσεων εργασίας, έχοντας σαν πρόσχημα την κακοδιαχείρηση για την οποία οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι.
-μείωση των κοινωνικών υπηρεσιών, κατ΄ επέκταση της μείωσης των σχετικών θέσεων εργασίας, και διάλυση της όποιας κοινωνικής πολιτικής του κράτους. Δεν είναι τυχαίο πως οι απολύσεις εργαζομένων και οι συγχωνεύσεις δημοτικών επιχειρήσεων αφορούν πρωτίστως τις λεγόμενες κοινωνικές υπηρεσίες.
-πρόωθηση κατασταλτικών μηχανισμών σε επίπεδο περιφέρειας και μεγάλων δήμων: οι θέσεις των δημοτόμπατσων όχι μόνο δε θα μειωθούν αλλά είναι σίγουρα πως θα αυξηθούν και η ιδέα των τοπικών συμβουλίων πρόληψης εγκληματικότητας θα έρθει και πάλι στο προσκήνιο για γενικευμένη εφαρμογή.
Αυτό το πέρασμα λοιπόν από την «τοπική αυτοδιοίκηση» στην «αποκεντρωμένη διοίκηση» κάθε άλλο παρά ασήμαντο είναι. Με το πρόγραμμα «Καλλικράτης» , το κράτος έρχεται λοιπόν να κλειδώσει ακόμα περισσότερο τις τοπικές κοινωνίες στον ζυγό της απρόσωπης κρατικής και ευρωπαϊκής διοίκησης. Αυτός είναι τουλάχιστον ο στόχος και ελπίζει να τον θέσει σε άμεση εφαρμογή αρχής γενομένης με τις επόμενες περιφερειακές-δημοτικές εκλογές.
Δεν ήταν ασφαλώς τυχαία η επιλογή της κυβέρνησης να φέρει προς ψήφιση και εφαρμογή το πρόγραμμα «Καλλικράτης» αυτήν την περίοδο. Αυτό συνέβη γιατί στα πλαίσια της διάλυσης κάθε έννοιας ή και υπόνοιας ακόμα του «κοινωνικού κράτους», το πέρασμα σοβαρών αρμοδιοτήτων των κοινωνικών τομέων (παιδεία, υγεία, πολιτισμός, κλπ) στις περιφέρειες και τους δήμους ή σε ενδιάμεσους οργανισμούς θα σημάνει και την τελική αποδιοργάνωσή τους, με τελικό αποτέλεσμα την απόλυτη κυριαρχία της ιδιωτικής καπιταλιστικής επιχειρηματικότητας.
Η αντίθεσή μας στον «Καλλικράτη» ασφαλώς και δε σημαίνει την προάσπιση αυτής της σάπιας κατάστασης που έχει επιβληθεί με την εφαρμογή του «προγόνου» του «Καποδίστρια».
Θεωρούμε πως οφείλουμε να αναδείξουμε έναν άλλον δρόμο που δεν έχει σε τίποτα να κάνει με την απόλυτη υποταγή των τοπικών κοινωνιών στην κρατική διοίκηση. Πιστεύουμε πως η ιδέα του ελευθεριακού κοινοτισμού έχει να προσδώσει πάρα πολλά προς αυτήν την κατεύθυνση, ιδιαίτερα σήμερα που το οικονομικό μοντέλο της καπιταλιστικής ανάπτυξης δείχνει το πιο άγριο πρόσωπό του των τελευταίων δεκαετιών.
Οφείλουμε να αναδείξουμε λοιπόν μία ριζοσπαστική κινηματική πολεμική απέναντι στα σχέδια αναδιάρθρωσης του κράτους μέσα από το πρόγραμμα «Καλλικράτης» κρατώντας σαφέστατες αποστάσεις από τις ενδοεξουσιαστικές διενέξεις που ήδη έχουν αρχίσει να διαφαίνονται σε διάφορες τοπικές κοινωνίες, βλέποντας το κράτος να αναδιαμορφώνει την πίτα ανάμεσα σε διάφορες κλίκες.
Η τοπική κοινωνία μπορεί να αποτελέσει τη βάση για την ανάδειξη ενός κινήματος για την τοπική αυτοδιεύθυνση. Μπορεί να αποτελέσει το γόνιμο έδαφος για μία άλλη μορφή οικονομικής ζωής, κοινοτικοποιημένης και κοινοτικά ελεγχόμενης. Μπορεί να αποτελέσει το πεδίο άσκησης της αμεσοδημοκρατικής συνεύρεσης των ανθρώπων, της κοινοτικής διαχείρησης των άμεσων αναγκών, γιατί όχι δυνητικά και μία ωρολογιακή βόμβα για την ανατροπή της υπάρχουσας κρατικής και καπιταλιστικής κυριαρχίας.

ελευθεριακό στέκι Πικροδάφνη, ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών
Ιούνης 2010

τοπικές αυτοδιοικήσεις: τα νέα κρατίδια και εμείς

Προσφυγή στο Συμβούλιο Επικρατείας εναντίον της εφαρμογής του Νόμου "Καλλικράτης" από κάποιους δημάρχους στη Βόρεια Ελλάδα. Τι σημασία έχει ποιοι; Απεργία πείνας πραγματοποίησε, δήμαρχος κάπου στην Αττική. Τι σημασία έχει ποιος; Αναρτημένα παντού σε όλη την Ελλάδα: "Δεν θέλουμε την ένωσή μας μ' αυτούς". Τι σημασία έχει ποιοι και για ποιους;


Από την αναγγελία του Νόμου και μέχρι σήμερα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, η κυρίαρχη πολιτική ανάγνωση ταυτίστηκε με τις υποχρεωτικές συνενώσεις Δήμων, τερματίζοντας τη συζήτηση στις ενστάσεις για αυτές. Το γεγονός ότι πλέον οι νέες αρμοδιότητες στους δήμους, τους καθιστούν τοπικές κυβερνήσεις, καθώς και το γεγονός ότι η χρηματοδότηση θα εξαρτάται κυρίως από την ΕΕ, την αύξηση και διεύρυνση των δημοτικών φόρων και τη σύνδεσή τους με την Αγορά, πέρασαν απαρατήρητα. Η έλλειψη συμμετοχής του κοινού για τα κοινά διαδέχεται τη φλυαρία για τις λεπτομέρειες του Νόμου, που αφορούν κυρίως το κατά πόσο οι τοπικοί παράγοντες μπορούν ή όχι να δημιουργήσουν τα νέα τζάκια, το αν θα μπορούν ή όχι να αυξήσουν τα κέρδη τους από τα νέα έργα. Έτσι, η ολοκλήρωση της μετατροπής της Τ.Α. σε επιχείρηση-εισπρακτικός μηχανισμός-μηχανισμός ελέγχου τερματίζει και κάθε αυταπάτη για τη "συμμετοχή του πολίτη". Έτσι κι αλλιώς ήταν από παλιά το μακρύ χέρι του κράτους με κάποιες σχετικές για καθημερινά ζητήματα παροχές.

Σε μια τέτοια συνθήκη που ενισχύεται με την ολοένα και μεγαλύτερη απομάκρυνση από τα κοινά και μάλιστα όταν κάνει απαγορευτική τη δυνατότητα συμμετοχής και παρέμβασης, κάθε κίνηση που επανασυνδέει τους ανθρώπους σε κοινές ανάγκες και σε κοινές αναζητήσεις είναι απαραίτητη. Ένας νέος ηθικός προσανατολισμός για μια ανθρώπινη κοινωνία που θα συνδέεται με τις οριζόντιες συσσωματώσεις είναι κάτι παραπάνω από μια αυτονόητη, απλή αντιεκλογική συμπεριφορά.

γκ

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

Αναζήτηση Περιεχομένου στο Κενό (;)

Μια ενδιαφέρουσα διαμάχη (http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1196640) και με κάποιες σχετικές αναλογίες αντίστοιχες με αυτήν για την υπόθεση του Αχελώου, έκανε την παρουσία της στο νησί της Νάξου. Με συγκροτημένο και τεκμηριωμένο Λόγο, η Αυτόνομη Πρωτοβουλία Νάξου με τον τρόπο της στηλίτευσε την απόφαση του Κενού Δικτύου να οργανώσει συναυλίες σε παραλίες νησιών με άρτια τεχνική κάλυψη και με πρόσχημα το αίτημα νομιμοποίησης της ελεύθερης κατασκήνωσης.


Η αυτιστική κουλτούρα της νεοψυχεδέλειας που δεν λογαριάζει καμιά σύμβαση με την τοπικότητα, που θεωρεί με "το δίκιο του τουρίστα", ότι τα πάντα μπορούν να υποκλιθούν στην προσφορά της και με το άλλοθι μιας νεοαναρχίστικης αντίληψης σύνδεσης της υψηλής τεχνολογίας με τον παγανισμό φαίνεται να έχει κάποιες ισχυρές προσβάσεις. Ως βιομηχανία προσχημάτων την τελευταία δεκαετία και με όχημα την τεχνική (ως προανάκρουσμα της Τέχνης) καθιερώθηκε σχεδόν, ως η αποκλειστική έκφραση του εναλλακτισμού της αντιεξουσίας. Με πομπώδεις εκδηλώσεις κυρίως σε περιοχές που ακόμα και σε επίπεδο αισθητικής ήταν αταίριαστες, καθιέρωσε μέσα στο σύγχρονο νεφέλωμα του "απαγορεύεται το απαγορεύειν" έναν τρόπο συνύπαρξης μέσα από τη δυνατή μουσική και έναν ρηχό κοινωνικό προβληματισμό. Η αλήθεια είναι ότι οι ασφυχτικές συνθήκες στο σύγχρονο άστυ σε συνδυασμό με την ανυπαρξία κοινωνικής πρότασης πολιτισμού δεν θα μπορούσαν να γεννήσουν κάτι άλλο, πέρα από "νέες" "κοινότητες" και "δίκτυα" νέων ανθρώπων που θα κοιτάξουν πώς θα εκφράσουν μαζικά την ιδιωτική ανάγκη τους για εκτόνωση και ιδιαίτερα όταν αυτή μπορεί να συνδυαστεί με την πολυπόθητη επαφή με τη Φύση.

Ποιες όμως τοπικές κοινωνίες της περιφέρειας είναι αυτές που κρατούν τους συνεκτικούς δεσμούς του παρελθόντος και τη μέριμνα για τη συνέχεια της φυσικής και κοινοτικής ζωής, όταν η ανάπτυξη είναι ο κυρίαρχος προσανατολισμός τους; Ποια είναι εν τέλει η αντίληψή μας για τη Φύση και την Κοινωνία αν θέλουμε να υπερβούμε το καταναλωτικό (συμβατικό ή εναλλακτικό) μοντέλο;

Όλα αυτά είναι αναπάντητα ερωτηματικά από συλλογικές διαδικασίες και συναντιόμαστε κάθε φορά αντιμέτωποι με τον καθρέφτη όταν τα αποστήματα σπάνε. Κι είναι σημαντικό να το αναγνωρίζουμε ως αρχή μιας συνέχειας αγώνα.

ΓΚ

Τα καύσιμα του "πολιτισμού" της ιδιώτευσης

Η πρόσφατη αντιπαράθεση-σύγκρουση ανάμεσα σε ένα συνοθύλευμα εργοδοτών-ιδιοκτητών-υπαλλήλων της μεταφοράς υγρών καυσίμων και των επίσημων εκπροσώπων κυβέρνησης-επιχειρηματιών τουρισμού και εμπορίου ανέδειξε με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο και ύφος τη φανερή πλέον πλευρά μιας βαθειάς αξιακής κρίσης από την οποία μαστίζεται ο σύγχρονος κόσμος. Μιας κρίσης που οι οικολογικές της προεκτάσεις από την απόλυτη εξάρτηση της χρήσης του πετρελαίου φαίνονται σχεδόν αστείες: η λιγότερο φωτεινή πλευρά αλλά συνάμα η πλέον ουσιαστική, της παραπάνω αντιπαράθεσης-σύγκρουσης, αυτής του ιδιοκτήτη ΙΧ οχήματος ως συμβόλου της κοινωνίας της ιδιώτευσης δίνει τον τόνο της σ' αυτό που ονομάζεται κοινωνική διάλυση. Η ψυχή του δημόσιου χώρου καταλαμβάνεται από εκατομμύρια οδηγούς σε δρόμους που ενώνουν μόνο το ατομικό συμφέρον που καταλήγει στο γραφειοκρατικό έλεγχο και στα κέρδη της αγοράς, σε δρόμους που χωρίζουν την ανθρώπινη κοινότητα.

Η τραγική ουτοπία του καπιταλισμού, διαπερνά και κατακερματίζει το σύνολο των κοινών αφετηριών του πολιτισμού, καταλαμβάνοντας όλα τα κενά που θεσμίζονται και ταυτοχρόνως γίνονται κοινωνική συμπεριφορά με την ισχύ κυρίαρχου κοινωνικού παραδείγματος.

Αυτή η εξέλιξη που μόνο μεγενθύνει την κοινωνική έκρηξη ως "πόλεμο όλων εναντίον όλων" και που παράγει θάνατο, καταστροφή, αρρώστεια μας απομακρύνει από κάθε πιθανή αναστροφή;

Οφείλουμε να αναλογιστούμε σε μια συλλογική δυναμική -όχι απλά τη φανερή αδυναμία αυτής της καταστροφικής αδυνατότητας της Αγοράς να χαρίσει την πολυπροσδοκούμενη ευημερία και ειρήνη αλλά και της καταπιεσμένης δυνατότητάς μας να συγκροτούμε κοινότητες αναστοχασμού και υλοποίησης αναγκών;
ΓΚ

Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

Συνέχεια «ηγέτες»... Ας προσπαθήσουμε μια φορά χωρίς αυτούς!

Μια χούφτα καθαρμάτων, που κυριαρχεί στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα των τραπεζών, των
χρηματιστηρίων και των οίκων οικονομικής αξιολόγησης, καθορίζει με τα παιχνίδια της τις ζωές
μας. Αυτός είναι ο καπιταλισμός: αιμοβόρος και αδίστακτος. Ας αντικρύσουν πια το πραγματικό
του πρόσωπο όσοι δεκαετίες τώρα πάλευαν να του φτιασιδώσουν ένα ανθρώπινο πρόσωπο.
Η κρίση που διατρέχουμε δεν είναι απλά οικονομική. Είναι πολύ περισσότερο υπόθεση πολιτική
και ουσιαστικά υπόθεση πολιτειακή. Τα υπάρχοντα κράτη είναι δομημένα κατά τέτοιον τρόπο
ώστε να εφαρμόζουν μία πολιτική, η οποία βασικό στόχο έχει την επιβολή των επιταγών της
καπιταλιστικής αγοράς στις κοινωνίες. Είναι όμως παράλληλα και μία κρίση ακόμα πιο βαθιά,
μία κρίση πολιτισμική, αφού δεκαετίες τώρα το κράτος και τα πολιτικά κόμματα δούλευαν στο
να διαλυθεί κάθε ουσιαστική αξία, όπως η αλληλεγγύη, η ανιδιοτέλεια και η συνεργασία, και
προωθούσαν τον ωχαδελφισμό, το «βόλεμα» και το εργατοπατεριλίκι. Έστησαν μέσα στις
τελευταίες δεκατίες μία και μόνη λατρεία, αυτή του χρήματος, γεμίζοντας όλους τους δρόμους
με υποκαταστήματα τραπεζών, πολυκαταστήματα και αλυσίδες super-market. Επιχείρησαν
να εκκενώσουν την κοινωνία από κάθε έννοια αξιοπρέπειας προσπαθώντας τώρα να μας
μετατρέψουν σε πληβείους του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού συστήματος.
Όσοι ζούσαν μέσα στη ματαιοδοξία του υπερκαταναλωτισμού, των δανείων, του κομματικού
μέσου και της «τακτοποιημένης» ζωής, μάς λοιδορούσαν όταν τους λέγαμε πως κάποια στιγμή
τα αφεντικά θα θελήσουν να τελειώνει αυτό το παραμύθι, θεωρώντας μας φαντασιόπληκτους και
κινδυνολόγους. Δυστυχώς, η ώρα της κρίσης ήρθε πιο γρήγορα απ΄ ό,τι κι εμείς περιμέναμε...
Βλέπουμε όμως πως οι ιδέες και οι προτάσεις μας, αυτές που κάποτε ακούγονταν ουτοπικές,
σήμερα αποτελούν μία ουσιαστική διέξοδο από το αδιέξοδο που μας έχουν φέρει ο καπιταλισμός
και τα κράτη. Ή θα υποδουλοθούμε οικειοθελώς ή θα εξεγερθούμε προσπαθώντας να ανοίξουμε
ένα ελπιδοφόρο παράθυρο προς το μέλλον.
Εντείνουμε τον πόλεμο κατά του κράτους και του καπιταλισμού, που επιχειρούν να διαμορφώσουν
ένα αύριο οικονομικού και πολιτικού ολοκληρωτισμού.
> Ας πετάξουμε στην άκρη το αστικό σύνταγμα και ας συγκροτήσουμε μία συντακτική-καταστατική
συνέλευση, όπως εκείνη που διαμόρφωσαν οι εξεγερμένοι της παρισινής Κομμούνας, η οποία
θα εκφράζει τις αγωνιζόμενες δυνάμεις και θα αποφασίζει προς την κατεύθυνση του κοινού
συμφέροντος.
> Ας πετάξουμε στην άκρη το σάπιο αστικό κράτος και ας συγκροτήσουμε τη ελλαδική-αιγαιακή
Συνομοσπονδία των αυτόνομων Περιφερειών και Δήμων. Ας μην αφήσουμε το ευρωπαϊκό
υπερκράτος να καταστήσει τους τόπους μας υποδουλωμένες στα σχέδιά του περιφέρειες
(όπως επιχειρείται να προωθηθεί μέσα από τον «Καλλικράτη»).
> Ας τελειώνουμε επιτέλους με την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, δανειζόμενοι εκείνο
το αρχαίο στοιχείο της άμεσης δημοκρατίας και απογειώνοντάς το σήμερα σε μία κοινωνική
δημοκρατία, όπου μέσα από τις αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις και τον αιρετό και ανακλητό
χαρακτήρα των εκπροσώπων σε θέσεις ευθύνης οι υποθέσεις της ζωής θα είναι υπόθεση όλων
και όχι κάποιων ψηφισθέντων «ειδημόνων».
> Ας τελειώνουμε με την κυριαρχία των τραπεζών στη ζωή μας, καταργώντας τες και
διαμορφώνοντας εκτεταμένα δίκτυα αλληλοβοήθειας και ανταλλαγής προϊόντων και
υπηρεσιών μεταξύ κοινοτικά ή εργατικά ελεγχόμενων παραγωγικών μονάδων.
> Ας διαλύσουμε την οικονομία της αγοράς, διαμορφώνοντας μία νέα οικονομία ζωής. Ως
κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής δεν μπορεί να εκλαμβάνεται εκείνη στην οποία
προτρέπει το ΚΚΕ και της οποίας την αποτρόπαια κατάληξη είδαμε και βλέπουμε στην ΕΣΣΔ,
στις υπόλοιπες χώρες του ανατολικού μπλοκ και στην «κομμουνιστική» Κίνα. Κοινωνικοποίηση
σημαίνει κοινοτικοποιημένη οικονομία, γέννηση και εξέλιξη οικονομικών δραστηριοτήτων που
υπόκεινται στον κοινοτικό έλεγχο (σε επίπεδο περιφέρειας, δήμου ή χωριού) και με άμεση
συμμετοχή στις αποφάσεις των εκάστοτε εργαζομένων.
> Ας διαλύσουμε την αστυνομοκρατία που επιχειρούν να επιβάλουν παντού, γνωρίζοντας πως
μόνο η εμπιστοσύνη μεταξύ των ανθρώπων και η εκμηδένιση της ανεργίας και της φτώχειας
μπορούν να εξαλείψουν το μικροέγκλημα. Αντί για όλα αυτά τα παράσιτα που σήμερα αποτελούν
τα όργανα της τάξης τους, οι λαϊκές πολιτοφυλακές από εκ περιτροπής πολίτες των αυτόνομων
δήμων μπορούν να είναι πραγματικά αποτελεσματικές.
Αυτό όμως που άμεσα πρέπει να γίνει είναι η διαμόρφωση όλο και περισσότερων
πυρήνων αυτόνομης αντίστασης, η γέννηση κοινωνικοεργατικών κέντρων σε κάθε δήμο,
η συγκρότηση τοπικών σωματείων εργαζομένων/ανέργων και αυτοαπασχολούμενων, η
ενίσχυση των πρωτοβάθμιων σωματείων με συνελευσιακή μορφή λήψης αποφάσεων, η
παρουσία στο δρόμο.
Άλλωστε, «όταν θα έρθουν εκείνες οι μέρες - και είναι στο χέρι σας να επισπεύσετε τον ερχομό
τους – όταν μια ολόκληρη περιοχή, όταν μεγάλες πόλεις μαζί με τα προάστιά τους απαλλαχτούν
απ΄ τους κυβερνήτες τους, το έργο μας θα είναι ξεκάθαρο: όλα τα μηχανήματα πρέπει να
επιστραφούν στους αληθινούς ιδιοκτήτες τους, έτσι ώστε όλοι να έχουν το μερίδιό τους στην
κατανάλωση, και η παραγωγή θα συνεχιστεί για καθετί που είναι αναγκαίο και χρήσιμο. Έτσι,
η κοινωνική ζωή όχι μόνο δεν θα διακοπεί αλλά θα συνεχιστεί με τη μεγαλύτερη ενέργεια»
(Π.Κροπότκιν).
Από κανέναν πολιτικό δεν περιμένουμε να βάλει «κόκκινη γραμμή» στις ορέξεις των αφεντικών.


Γι΄αυτό,
βάζουμε μαυροκόκκινη γραμμή
με την άμεση και αυτοοργανωμένη δράση μας



ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών
Μάης 2010
libcommu@yahoo.com