Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Ετσι εμείς μοιρολογούμε τους νεκρούς μας - αφιερωμένο στον Παύλο Φ.


Τους νεκρούς μας
εμεις τους τιμάμε
 
Τους νεκρούς μας
εμείς τους μοιρολογούμε
με το δικό μας τρόπο
 
και δεν τους ξεχνάμε ποτέ
 
όσα χρόνια κι αν περάσουν
γιατί έχουμε μνήμη
 
γιατί η μνήμη των νεκρών μας
είναι φτερά στα πόδια μας
και χτυποκάρδι για περισσότερο αγώνα
στις καρδιές μας
 
Οι δικοί μας νεκροί είναι
απ όλα τα μέρη του κόσμου
δίχως να μας νοιάζει
το χρώμα τους,η καταγωγή τους, η γλώσσα που μιλάνε....
 
και είναι
όλοι εκείνοι που κρατήθηκαν άνθρωποι
 
και πέθαναν όρθιοι
 
Οι δικοί μας νεκροί
γυναίκες και άντρες
είναι άνθρωποι
δίκαιοι και ανιδιοτελείς
 
 
Γι αυτό
και όταν χάνουμε έναν απ αυτούς
ξεχυνόμαστε χιλιάδες στους δρόμους
 
 
Τα δικά μας μοιρολόγια
 
είναι καλέσματα σε αγώνα
 
είναι συνθήματα στους τοίχους
είναι το χέρι που απλώνουμε στο διπλανό μας
που βρίσκεται πεταμένος κάτω απο τα πογκρόμ των μπάτσων
είναι το νερό που του πλένουμε τα μάτια που καίνε απο τα δακρυγόνα
είναι οι φωνές μας που ουρλιάζουν για την αδικία
 
Τους νεκρούς μας, εμείς
τους τιμάμε
με περισσότερο αγώνα
με περισσότερη ανθρωπιά
με περισσότερη μνήμη
με περισσότερη λευτεριά
 
Ετσι εμείς
μοιρολογούμε τους νεκρούς μας .
 
Ν.Ν
 
 

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Ανθρωπινότητα ενάντια στην αποκτήνωση



Αν τύχαινε και οι μπάτσοι δεν συλλαμβάνανε το δολοφόνο του Παύλου Φύσσα, οι ρουφιάνοι των μμε θα άφηναν την ιστορία σε ένα επίπεδο οπαδικού ή γκομενικού τσαμπουκά.
Η ανοχή των παρόντων μπάτσων στο συμβάν μέχρι τη στιγμή που χρησιμοποιήθηκε θανάσιμα μαχαίρι και η σύλληψη μόνο του κύριου δράστη μέχρι σήμερα οδήγησαν σε ένα ξεδίπλωμα την εμφυλιοπολεμική συνθήκη που δεν κυοφορείται απλά, αλλά πλέον ξεσπά σε αρκετές γειτονιές της Αθήνας και πόλεις και χωριά της Ελλάδας.
Οι νεοναζήδες κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους: προκαλούν εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις μεταξύ των φτωχών στις λαϊκές γειτονιές, στις επαρχιακές πόλεις και στα χωριά, προστατεύοντας έτσι τους εχθρούς της κοινωνίας και του λαού, αυτούς που έχουν εξαπολύσει έναν ανηλεή πόλεμο στην κοινωνία και στις τάξεις των εκμεταλλευόμενων.
Πλέον δεν χωρά καμιά δικαιολογία για όποιον στηρίζει τους φασίστες. Ο αποσυντιθέμενος μικροαστισμός παράγει ένα πάρα πολύ επικίνδυνο απόβλητο: αυτό της αποκτήνωσης. Και να είμαστε σίγουροι πως υπάρχει ένα σοβαρό κομμάτι της κοινωνίας που έχει αποκτηνωθεί και θα στηρίζει τους μπράβους της χρυσής αυγής για ένα πιάτο φακή, για ένα εικοσάευρω, για μια κωλοδουλειά σεκιουριτά το πολύ.
Αυτός είναι ένας πόλεμος γενικευμένος. Είναι ένας πόλεμος ανάμεσα στο κομμάτι που έχει αποκτηνωθεί και διαρκώς αποκτηνώνεται όλο και περισσότερο (και σε αυτό δεν ανήκουν μόνο έλληνες) και στο κομμάτι που αναζητά να διατηρήσει και να τονίσει την ανθρωπινότητά του, όπως πολύ σοφά έλεγε κάποτε ο Μπακούνιν. Αυτό πολύ απλά σημαίνει διαρκής σύγκρουση μεταξύ ενός ανθρώπινου πολιτισμού και της κτηνώδους βαρβαρότητας.
Ας μην περιμένουμε τα νέα δημοσκοπικά «ευρήματα» ή να δούμε αν η κάθε σκατοκυράτσα ή κουραδόμαγκας πιτσιρικάς θα συνεχίσει να τους στηρίζει. Αυτό που πρέπει άμεσα να γίνει είναι να είμαστε εμείς διαρκώς στο δρόμο, όχι όμως μόνο με αντιφασιστικό περιεχόμενο αλλά με την ευρύτερη θέση που έχουμε για την υπεράσπιση και ανάδειξη της ανθρωπινότητας.
Να πλημμυρίσει αύριο η Νίκαια από αντιφασίστες
Να οργανώσουμε τώρα αντιεξουσιαστικές ομάδες και πυρήνες μαχητικού αντιφασισμού σε κάθε περιοχή, σε κάθε πόλη, στα χωριά!

Τ.Κ.



Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Όλοι/ες σήμερα το απόγευμα στην Αμφιάλη


Αλληλεγγύη στον αγώνα των καθηγητών (κείμενο των συντρόφων από το "νισάφι" της Σπάρτης)


Αλλή μια Απεργία ξεκίνησε από τη Δευτέρα 16 / 9, αυτή των εκπαιδευτικών, όπoυ σύμφωνα με απόφαση της ΟΛΜΕ θα γίνονται 5νθημερες επαναλαμβανόμενες απεργίες, με απώτερο σκοπό μια Γενική Απεργία Διαρκείας.
Την ώρα που το σύστημα διέλυσε και συνεχίζει να διαλύει το ένα μετά το άλλο τα κοινωνικά αγαθά και τα εργατικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες και θυσίες, ήρθε και η σειρά για το τελειωτικό χτύπημα στην παιδεία.
Με τις αλλαγές το “νέο” κατ’ ευφημισμόν Λύκειο γίνεται πιο ταξικό από ποτέ. Ποια οικογένεια θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στο εξαντλητικό σύστημα εξετάσεων (και στα φροντιστήρια) και στις 3 τάξεις του Λυκείου; Έτσι πλέον τα παιδιά οδηγούνται μαζικότερα στα ΕΠΑΛ, που και αυτά υποβαθμίζονται και κλείνουν προς όφελος των ιδιωτικών ΙΕΚ, με αποτέλεσμα να γίνουν στο μέλλον φτηνά εργατικά χέρια για τα αφεντικά. Φυσικά, δεν έχουμε τις αυταπάτες, ότι όσα παιδιά καταφέρουν να τελειώσουν το νέο λύκειο και να μπουν σε ΑΕΙ-ΤΕΙ έχουν πολύ καλύτερο μέλλον όσο ζούμε σε συνθήκες καπιταλισμού.
Όλα τα παραπάνω έρχονται την ώρα που ετοιμάζονται χιλιάδες απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, αρχής γενομένης απ’ τους καθηγητές και τους δασκάλους, ενώ τίποτα απ’ότι συμβαίνει δεν είναι ανεξάρτητο από το περιβόητο success story και τις επενδύσεις που θέλει  η κυβέρνηση να έρθουν στη  χώρα. Δεν πρέπει να μας ξεφεύγει το τρίπτυχο υψηλή ανεργία = φτηνά εργατικά χέρια = μεγαλύτερα κέρδη για το κεφάλαιο. Στα σχέδια αυτά τον ρόλο τους παίζουν και τα γνωστά παπαγαλάκια – δημοσιογράφοι στοχοποιώντας τους απεργούς και δημιουργώντας διχόνια στην εργατική τάξη, στρέφοντας την μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης. Επιπλέον, εκμεταλλευόμενοι την δύναμη που έχει (δυστυχώς) η τηλεόραση προπαγανδίζουν τις θέσεις των αφεντικών τους (μεγαλοεργολάβων, εφοπλιστών, εργοστασιαρχών και όλης της αστικής τάξης) και προσπαθούν να πείσουν τον λαό, ότι γίνεται να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι αφεντικά και εργάτες, ισότιμα, ώστε (άκουσον άκουσον) να “τα βρουν”.
Λύση για εμάς δεν είναι ένα καλύτερο δημόσιο σχολείο ή καλύτεροι καθηγητές ή λιγότεροι μαθητές στην τάξη. Όσο τα σχολεία είναι υπό τον έλεγχο του κράτους, η παιδεία θα παραμένει ταξική, όσο καλοί και να είναι οι καθηγητές, τα βιβλία και τα σχολεία φυλακές.
Όσο η κοινωνία μας παραμένει ταξική τόσο αφεντικά και εργάτες θα είναι απέναντι και εμείς έχουμε διαλέξει την πλευρά της τάξης μας, με σκοπό την κοινωνική χειραφέτηση και την ταξική χειραφέτηση.
Ήρθε η ώρα εργαζόμενοι, άνεργοι, καθηγητές, δάσκαλοι, φοιτητές, μαθητές να ενωθούμε μέσα από σωματεία βάσης, συνελεύσεις γειτονιάς, αντιφασιστικούς πυρήνες προς μια Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας σήμερα ώστε να δημιουργήσουμε μια άλλη κοινωνία αύριο, αυτή της Αλληλεγγύης, της Αξιοπρέπειας, της Αυτοοργάνωσης και της Αυτοδιαχείρισης. Χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.
Αλληλεγγύη λοιπόν στον Αγώνα των καθηγητών και σε όλων όσων αντιστέκονται αξιοπρεπώς στη λαίλαπα του αδηφάγου καπιταλιστικού συστήματος.
ΧΑΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Μια αναδημοσίευση για εκείνα τα περίφημα γεγονότα του Συντάγματος

Οι ιστοσελίδες πήραν φωτιά. Η επίθεση των γραναζιών του μηχανισμού του ΚΚΕ ασφαλώς και για άλλη μια φορά αποδείχθηκε δριμύτερη απέναντι σε ό,τι βρίσκεται πιο αριστερά από αυτό παρά προς στα φασιστοειδή που ξυλοκόπησαν τους αφισοκολλητές του στο Πέραμα. Η "αποκατάσταση της αλήθειας" δεν μπορεί να υπάρχει, γιατί δεν υπάρχει μία αλήθεια. Είναι εντυπωσιακό πόσο διαφορετικά ερμηνεύει ο καθένας ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ. Μάλλον όμως δεν πρόκεται για ερμηνεία. Πρόκειται για πίστη που δεν επιτρέπει καμιά έρευνα και συνεπώς καμιά ερμηνεία. Ας αφιερώσουμε λοιπόν και εμείς σε όσους "προστάτευαν τα γυναικόπαιδα από τους παρακρατικούς και τους (αναρχο)φασίστες" εκεί στο Σύνταγμα τις παρακάτω γραμμές ενός σχετικού με όλα αυτά κειμένου που είχε τότε κυκλοφορήσει από την πρωτοβουλία ελευθεριακών κομμουνιστών. Και ας πούμε σε κάποιους από αυτούς που πέρασαν από την πλατεία Εξαρχείων και σήμερα είναι "βασιλικότεροι του βασιλέως" όσον αφορά την πίστη στη γραμμή του "κόμματος" πως η θρησκευτική ευλάβεια στην οποία έχουν βυθιστεί δεν είναι καθόλου μα καθόλου αξιοζήλευτη... 




Οι διαδηλώσεις της πρόσφατης 48ωρης απεργιακής κινητοποίησης και οι συγκρούσεις που έγιναν κατά τη διάρκειά τους κατέδειξαν ακόμα πιο ξεκάθαρα τον ρόλο του καθενός. Κατέδειξαν ποιός είναι με το κοινωνικό κίνημα της αντίστασης και της ανυπακοής πραγματικά και ποιός είναι συνεργάτης της αστυνομίας, παρακρατικός και δεκανίκι αυτής της πολιτικής διάλυσης των εργασιακών δικαιωμάτων και του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου.

Θα ξεκινήσουμε με μία περιγραφή των γεγονότων, γιατί για άλλη μια φορά το ρεσιτάλ του ψέματος από τα βρώμικα στόματα των δημοσιογράφων και των πολιτικών δεν είχε τελειωμό.

Η απεργιακή διαδήλωση της 19ης Οκτώβρη

Η απεργιακή διαδήλωση της 19ης Οκτώβρη ήταν πραγματικά τεράστια και σίγουρα από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων. Οποιαδήποτε εκτίμηση δεν μπορεί να είναι ακριβής αλλά το σίγουρο είναι πως φαίνεται να ξεπερνούσε τις διακόσιες χιλιάδες ανθρώπων. Η πορεία του ΠΑΜΕ όπως πάντα προπορεύτηκε, στάθηκε μπροστά στη βουλή και στη συνέχεια έφυγε κάνοντας για άλλη μια φορά έναν περίπατο τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Κάποιες ομάδες περιφρούρησής του κάθησαν για λίγο κοντά στο γνωστό φράχτη της αστυνομίας κάνοντας φαίνεται μία μικρή πρόβα για την επόμενη μέρα. Στη συνέχεια, ακολούθησαν τα διάφορα μπλοκ της κεντρικής διαδήλωσης, τα οποία προσέγγισαν τον χώρο του Συντάγματος τόσο από τη Σταδίου όσο και από την Πανεπιστημίου.

Η πρώτη ένταση προκλήθηκε στο γνωστό φράχτη επί της Βασ.Σοφίας μεταξύ ενός ετερόκλητου πλήθους και των μπάτσων, καθώς και στην διπλανή είσοδο της βουλής. Πέτρες, μερικές μολότοφ και ορισμένα αυτοσχέδια βεγγαλικά, από τη μία, και δακρυγόνα από την άλλη σήμαναν την απαρχή όσων όλοι περίμεναν μέρες να συμβούν. Κι αυτό γιατί ακριβώς η κοινωνική αγανάκτηση και η λαϊκή οργή διαρκώς γιγαντώνεται και κανένας πλέον ούτε μπορεί να την ελέγξει ούτε μπορεί να υπολογίσει στο πού μπορεί να φτάσει κάθε φορά. Έτσι λοιπόν οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής εξαπλώθηκαν στη συνέχεια σε όλο το Σύνταγμα και τους γύρω δρόμους. Ο κόσμος όμως όχι μόνο δεν έφευγε αλλά σε κάθε εμφάνιση και κίνηση της αστυνομίας, εξαπέλυε έντονες αποδοκιμασίες προς τους μπάτσους. Οι συγκρούσεις και η μαζική παραμονή του κόσμου στους δρόμους κράτησαν πάνω από τέσσερις ώρες και όλα τα πολιτικά κόμματα πήραν το μήνυμα πως πλέον κανένας δεν μπορεί να ελέγχει τον αγανακτισμένο και οργισμένο κόσμο.

Έτσι μπήκε μπροστά η επόμενη φάση του σχεδίου τους. Βασικό τους πρόβλημα παραμένει εδώ και χρόνια ο πολιτικός χώρος των αναρχικών. Από τον Δεκέμβρη του 2008 και μετά, το σύστημα και σύσσωμα τα αστικοκοινοβουλευτικά κόμματα (εννοείται και της αριστεράς) έφαγαν μία χοντρή σφαλιάρα. Κατάλαβαν πως ο πολιτικός χώρος των αναρχικών δεν είναι απλά μία υπόθεση του «περιθωρίου» και των Εξαρχείων αλλά ένα ρεύμα που δραστηριοποιείται πλέον δυναμικά σε όλο και περισσότερους κοινωνικούς χώρους. Οι συγκρούσεις στις απεργιακές συγκεντρώσεις των δύο τελευταίων χρόνων έδειξαν πως η δράση των αναρχικών βρίσκει όλο και μεγαλύτερη έμπρακτη υποστήριξη από σημαντικά κομμάτια διαδηλωτών και αυτό είναι που τους ανησύχησε ακόμα περισσότερο. Οι μπούρδες του Τσίπρα, τον περασμένο Μάιο σε κουβεντούλα παραθύρων με την Τρέμη, περί «πολιτικής και ιδεολογικής ήττας των αντιεξουσιαστών από τις φιλειρηνικές συγκεντρώσεις των πολιτών στις πλατείες» πήγανε κυριολεκτικά περίπατο. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν σύσσωμα τα κόμματα της αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ήταν να συνεχίσουν να ρίχνουν λάσπη μιλώντας για «παρακρατικούς», «κουκουλοφόρους», «ύποπτους κύκλους», «τυχοδιωκτικές ομάδες», συκοφαντώντας τον αναρχικό/ελευθεριακό πολιτικό χώρο που τις τελευταίες δεκαετίες έχει βρεθεί στο στόχαστρο της καταστολής όσο κανείς άλλος μετρώντας δίκες, φυλακίσεις, θανάτους, τραυματισμούς… Κι όλοι αυτοί οι αριστεροί της καρέκλας και της μικροαστικής νομιμότητας έχουν το θράσος να συκοφαντούν, νομίζοντας πως έτσι θα ξεμπερδέψουν με τον εχθρό τους από τα αριστερά.

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Αναρχοφάγος, καρπαζοεισπράκτορας ή μαχητικός αντιφασίστας;




Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις φούσκωσαν κι άλλο το μυαλό των νεοναζήδων. Έτσι, θεώρησαν πως ήρθε η ώρα να επιτεθούν και στο ΚΚΕ κατά μέτωπο. Το αποτέλεσμα γνωστό: εννιά κουκουέδες τραυματίες και οι ειδικές μηχανοκίνητες δυνάμεις της αστυνομίας να παρακολουθύν χωρίς να επεμβαίνουν όσο δεν κινδυνεύουν τα φασιστοειδή.
Για να δούμε λοιπόν τώρα: πώς θα αντιδράσουν τα απλά μέλη του ΚΚΕ από εδώ και στο εξής στο ζήτημα των φασιστών; Τόσα χρόνια (μεταπολιτευτικά), το ΚΚΕ ουδέποτε συγκρούστηκε με φασίστες. Οργάνωσε και έριξε στη μάχη τον κατασταλτικό μηχανισμό του μόνο ενάντια σε ό,τι βρισκόταν προς τα αριστερά του και ιδιαίτερα απέναντι στους αναρχικούς (πολλές φορές, σε συνεργασία με την αστυνομία). 
Την εποχή που οι χρυσαυγίτες πήγαιναν κάτι κούτες στη χαλυβουργία, ο Σιφωνιός της Χαλυβουργικής και μέλος του ΚΚΕ, τους χειροκροτούσε. Την εποχή που οι φασίστες ξεμύτιζαν και ξεκίνησαν να προκαλούν ανοιχτά αντικαθιστώντας εκλογικά το "μνημονιακό" ΛΑΟΣ, το ΚΚΕ διαδήλωνε για την πρωτομαγιά λίγα μέτρα πιο πέρα από τα γραφεία της τοπικής οργάνωσης δυτικής Αττικής των νεοναζήδων και όλα μέλι γάλα (πρόκειται για τα γραφεία που δέχτηκαν βομβιστική επίθεση). Ποτέ δεν επιστράτευσε το "κόμμα" τον μηχανισμό του για να αντιμετωπίσει τους φασίστες στο δρόμο. Μόνο για να χτυπήσει ό,τι βρίσκεται αριστερά του, μόνο για να σταθεί μπροστά στη βουλή ως θεματοφύλακας της αστικής δημοκρατίας, όπως έκανε στις 20 Οκτώβρη του 2011. Και τώρα πού φτάσαμε; Να τους "δουλεύει" η χρυσή αυγή στην ανακοίνωσή της λέγοντας πως το μόνο που ξέρει να κάνει το ΚΚΕ είναι να προστατεύει τα μνημόνια από τους "αγανακτισμένους συμπολίτες μας". Και το χειρότερο; Να βγαίνει ακόμα και σήμερα στέλεχος του ΚΚΕ στην τηλεόραση, δαρμένο από τους φασίστες στο Πέραμα, και να δηλώνει πως όπως στο Πέραμα, έτσι και τότε στο Σύνταγμα, στις 20 Οκτώβρη του 2011, οι κουκουέδες δέχτηκαν "επίθεση από ίδιες παρακρατικές ομάδες" (έτσι ακριβώς!), συνεχίζοντας έτσι το παραμύθι της ταύτισης αναρχικών και φασιστών ως ενιαίου διπλού παρακρατικού βραχίονα "ενάντια στους λαϊκούς αγώνες". Τέτοια κατάντια.
Ας ελπίσουμε πως τα απλά μέλη του ΚΚΕ -γιατί απλά και μόνο να μιλάμε για το σκληρό μηχανισμό του "κόμματος", λερώνεται το στόμα μας- θα ταρακουνηθούν και αντί να στρέφονται ενάντια σε αυτούς που χρόνια τώρα συγκρούονται με τους φασίστες σε κάθε πόλη της Ελλάδας, θα συνταχθούν μαζί τους προς την κατεύθυνση του μαχητικού αντιφασισμού...

Τ.Κ.

Γιατί ανεβαίνουν δημοσκοπικά οι νεοναζήδες;



Οι τηλεοπτικές συζητήσεις για τα νέα «δημοσκοπικά ευρήματα» έδιναν και έπαιρναν χθες στα κανάλια. Η δημοσκοπική πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το ένα σκέλος. Το άλλο σκέλος ήταν η δημοσκοπική άνοδος των νεοναζήδων. Τα «ανερχόμενα» κανάλια της σκουπιδοειδησεογραφίας έκαναν μακροσκελείς και «βαθυστόχαστες» αναλύσεις γι΄ αυτό το φαινόμενο. Γιατί άραγε ανεβαίνει δημοσκοπική η χρυσή αυγή; Οι απαντήσεις των ρουφιάνων των ΜΜΕ ήταν για άλλη μια φορά οι πλέον αβανταδόρικες για τους νεοναζήδες: γιατί -λέει- υπάρχει το μεγάλο ποσοστό της ανεργίας, γιατί υπάρχει απαξίωση του πολιτικού συστήματος και άλλες τέτοιες μπούρδες. Αυτές τις μπούρδες έχουν αναφέρει ως αίτια και διάφορα κορυφαία πρόσωπα της λεγόμενης αριστεράς και της κεντροαριστεράς, όπως π.χ. ο Κουβέλης.
Καμία σχέση όμως.
Για τη δημοσκοπική άνοδο των νεοναζήδων ευθύνεται η αποσύνθεση του διογκωμένου μικροαστισμού που κυριάρχησε τόσα χρόνια. Τώρα βγαίνει στην επιφάνεια όλος ο βαθύς κοινωνικός συντηρητισμός που τόσα χρόνια εκφραζόταν με το απολίτικο, τα ελληνάδικα και την επιδειξιομανία.
Ευθύνεται η αμορφωσιά όλων εκείνων που μιλάνε για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και είναι ανήμποροι να σχηματίσουν στο λόγο τους έστω και μία πρόταση ολοκληρωμένη.
Ευθύνεται η βαθιά βασιλοχουντική παράδοση που διατρέχει όλη την ελληνική ιστορία του 20ου αιώνα και που τώρα βρίσκει ξανά τους εκφραστές της και αναζητά να κυριαρχήσει και πάλι στις κρατικές δομές.
Ευθύνεται το ίδιο το πολιτικό σύστημα των μεγάλων κομμάτων. Σήμερα, ένα κομμάτι των «στελεχών» αυτού του συστήματος ψάχνει να βρει τη νέα θεσούλα του στους νέους πόλους εξουσίας (ΣΥΡΙΖΑ και χρυσή αυγή), συνοδοιπορούμενο από ένα επίσης μετακινούμενο μεγάλο πελατολόγιο.
Αυτές είναι οι βασικές παράμετροι ανόδου των νεοναζήδων και όχι η ανεργία, η φτώχεια, η εγκληματικότητα και το χάλι του πολιτικού συστήματος. Αυτές είναι οι αφορμές για να βγαίνει ο βούρκος στην επιφάνεια και όχι οι αιτίες που τον προκαλούν. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε δεν θα άξιζε απολύτως καμία υπόληψη στο ανθρώπινο είδος.

Προβολή ταινίας: TUNGSTEN*

προβολές στην ταράτσα:
TUNGSTEN*
του Γιώργου Γεωργόπουλου

Παρασκευή 13/9, στις 8:00
στο ευτοπικό εργαστήρι
Λεωνίδου 62 & Θερμοπυλών

Κεραμεικός

Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με τον σκηνοθέτη της ταινίας

Δυο έφηβοι, ένας ελεγκτής εισιτηρίων, ένα ζευγάρι, μετανάστες, παιδιά, στριμωγμένοι στον τοίχο ενός αδιέξοδου χωματόδρομου στη καρδιά της Αθήνας.
Μια ασπρόμαυρη σπονδυλωτή ταινία με λιτή - μη γραμμική αφήγηση και σκληρό λόγο. Αποκλεισμός, βία, ψυχολογικός κανιβαλισμός και αλλεπάλληλες διακοπές ρεύματος, σκιαγραφούν, μία κοινωνία στα όριά της.
Θύτες και θύματα σε ρόλους που εναλλάσσονται, αποκαλύπτουν μία μηχανή πιο ισχυρή από τη βούληση τους: Την κρεατομηχανή των ληγμένων λογαριασμών, των άδειων καρτών και των πτωχευμένων ονείρων, που κινεί τη δράση έως το αδιέξοδο.

http://tungsten.gr/

 

trailer

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Μια σημαντική απόφαση για μια σημαντική αρχή


Μια πολύ σημαντική απόφαση πήρε πριν από λίγες μέρες το Διοικητικό Εφετείο Πειραιά, η οποία πέρασε στα ψιλά γράμματα (για τα τηλεοπτικά κανάλια, ούτε λόγος βέβαια). Πιο συγκεκριμένα, το Εφετείο αποφάσισε, ύστερα από σχετική αίτηση του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας που ζητούσε από την ΕΥΔΑΠ το ποσό των 14.064.300 ευρώ για τέλη διέλευσης υπεδάφους, ότι η ΕΥΔΑΠ δεν υποχρεούται να πληρώνει στους Δήμους «τέλη δικαιώματος χρήσης διέλευσης υπεδάφους» για τους αποχετευτικούς αγωγούς μεταφοράς λυμάτων και ομβρίων υδάτων (http://tvxs.gr/news/topika-nea/dikaiosi-eydap-sti-diamaxi-me-dimo-keratsinioy).

Με αυτήν την απόφαση, το κράτος επιχειρεί να προλάβει ένα τσουνάμι που μπορεί να προκαλέσει την κατάρρευση της «αναπτυξιακής» του ονείρωξης, δηλαδή της ανεξέλεγκτης επικράτησης της οικονομίας της αγοράς. Έτσι λοιπόν, επισφραγίζει για άλλη μια φορά τη μεγάλη φοροδιαφυγή και την οικονομική ασυλία των μεγαλοεπενδυτών και των αφεντικών.
Ποιος θα μπορούσε να είναι αύριο ο υποψήφιος αγοραστής-επενδυτής στο ξεπούλημα της ΕΥΔΑΠ, αν αυτή φορολογείται από τους δήμους; Τι θα γίνει με τόσες και τόσες άλλες περιπτώσεις που είτε έχουν ήδη (μισο-)ιδιωτικοποιηθεί είτε έχουν πάρει το δρόμο του ξεπουλήματος, αν αρχίζουν να επιβάλλονται δημοτικοί φόροι; Και το σημαντικότερο: τι θα γίνει αν κάποιος δήμος, λαμβάνοντας τέτοιου μεγέθους τέλη από τέτοιου μεγέθους εταιρείες, αρχίζει να έχει οικονομική αυτάρκεια και δεν εξαρτάται από τις κάθε είδους «διαχειριστικές αρχές» και τους κρατικούς γκισέδες που προορίζουν τα φράγκα μόνο για τους μεγαλοδανειστές (ξένους και ντόποιους) των μνημονίων; 
Αυτοί λοιπόν είναι οι φόβοι τους και ήδη το σύστημα αρχίζει να θωρακίζεται και να λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα άμυνάς του, προκειμένου να μην καταρρεύσει από μία –φαινομενικά- «κερκόπορτα».
Σημασία όμως έχει να ξεδιπλωθεί ο κοινωνικός συνδικαλισμός στις γειτονιές άμεσα και δυναμικά. Να μην παραμένει σε μία κατεύθυνση απλά αντίθετη «από όσα συμβαίνουν» αλλά να θέσει με πολιτικούς όρους επιθετικές –και με επιθετικό τρόπο- κοινωνικές διεκδικήσεις; Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε τοπικό και αποκεντρωμένο επίπεδο. Η Κερατέα, η Ιερισσός και τα γύρω χωριά απέδειξαν πως το κράτος τα βρίσκει πολύ σκούρα όταν έχει να αντιμετωπίζει μια τοπική κοινωνία δυναμική και αλληλέγγυα. Εκεί είναι το στοίχημα σήμερα, εκεί μπορεί και πάλι να αναγεννηθεί ο κοινωνικός ιστός. Εκεί πρέπει να πληρώσουν αφεντικά και κράτος για όσα κάνουν.
Δε θα είναι εύκολο για ένα τέτοιο κίνημα επιθετικού κοινωνικού συνδικαλισμού να πετύχει τους στόχους του και ασφαλώς οι νομικές δίοδοι θα είναι όλο και πιο σφραγισμένες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως στην ίδια απόφαση του Εφετείου απορρίπτεται και το αίτημα να σταλεί προδικαστικό ερώτημα στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όλα λοιπόν -και σε αυτήν την περίπτωση- είναι δρόμος.
Πεδίο δόξης λαμπρόν λοιπόν ανοίγεται για τις τοπικές κοινότητες αγώνα!...

Φ.Κ.