Γιατί είμαστε η 6η

(αναδημοσιεύουμε εδώ ένα κείμενο της αναρχικής ομάδας "Μπαρούτι" από τη Βέροια)

Το Δεκέμβρη του 2012 οι ζαπατίστας από την Τσιάπας του Μεξικού έκαναν ένα διεθνές κάλεσμα για την αλληλεγγύη και την διάχυση του αγώνα για δημοκρατία, ισότητα, δικαιοσύνη σε ολόκληρο τον κόσμο. Εμείς είμαστε η 6η

Πάνε χρόνια, που πάψαμε να αναζητούμε σωτήρες, που θα μας οδηγήσουν σε κάποιους 

παράδεισους, που αυτοί θα σχεδιάζαν για τη λύτρωση μας. Πιστεύουμε ότι εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τον παράδεισο, που εμείς επιλέγουμε να ζήσουμε στο τώρα, χωρίς καμιά προσδοκία από το μέλλον, που δεν αφορά τη ζωή και τις σχέσεις ανάμεσα στο παρόν.

Είδαμε μέσα από τους αγώνες μας, τα πολλά λάθη μας, πώς η άρνηση ενός κόσμου, που 

βασίζεται στην εκμετάλλευση, την ανισότητα, τη δύναμη, και.... δεν φτάνει από μόνη της για να 

τον ανατρέψει, πόσο μάλλον να τον αλλάξει. Καταλάβαμε ότι η άρνηση μπολιάζει μόνο εκείνες τις ψυχές, που δημιουργούν καθημερινές σχέσεις χαράς, χτίζοντας την αλληλεγγύη, την αυτονομία από και για αξιοπρεπείς ανθρώπους, χωρίς την ανάγκη του αφεντικού, του πολιτικού ή άλλου αντιπροσώπου. Τώρα πια χτίζουμε και θέλουμε να χτίσουμε έναν κόσμο αυτονομίας.

Αναγνωρίζουμε φυσικά ακόμα και τώρα πως και η καταστροφή του εξουσιαστικού υπάρχοντος, 

γεμίζει τα πνευμόνια μας με καθαρό αέρα, και θέληση πάνω στα ερείπια του παλιού να χτίσουμε το νέο. Βλέπουμε πως πολλοί άνθρωποι σαν κι εμάς, που δεν κουβαλάν το φορτίο της ταμπέλας του αναρχικού, του μπάχαλου ή του εξτρεμιστή, χαίρονται το ίδιο αυτή την καταστροφή. Όμως στην καταστροφή και το χάος του καπιταλισμού δεν απαντάς μόνο με το σαμποτάζ του, αλλά και τη κοινωνική απελευθέρωση δομών, πόρων και κυρίως σχέσεων, που οι από πάνω έδεσαν και συνεχίζουν να δένουν, με περισσή φροντίδα στο άρμα, που σέρνει τα κουφάρια μας, μες τις αγορές, τα εργοστάσια, τα σχολεία, τα ιατρεία και αλλού.

Θεωρούμε ότι υπάρχει ένας μεγάλος κόκκινος ήλιος, που ανατέλλει από την ανατολή, και 

δύει στη δύση για όλους τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Αυτό τον ήλιο σήμερα η κυρίαρχη 

λογική κράτους και αφεντικών, τον στερούν σε δισεκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον 

κόσμο: εργάτες κι εργάτριες, άνεργους και άνεργες, άντρες και γυναίκες, είτε είναι ντόπιοι σε μία 

γη, είτε μετανάστες. Αυτοί οι “από πάνω” στερούν από τους από “κάτω” τα μέσα, τα εργαλεία, τους τρόπους, να χτίσουν έναν κόσμο συλλογικής ευτυχίας. Αυτοί οι “από πάνω” τράβηξαν πάνω από την ανθρωπότητα των “από κάτω” μία κουρτίνα μαύρη, και τους έδεσαν με τις αλυσίδες τους.

Δεν φιλοδοξούμε να υποκαταστήσουμε ως πρωτοπορία, ως ένα νέο “κόμμα”, ως μία δύναμη 

από πάνω που οδηγεί τους από κάτω. Δεν έχουμε καμία ανώτερη γνώση του γίγνεσθαι, δεν 

λειτουργούμε ιερατικά σε σχέση με τις υπαρκτές κοινωνικές δυνάμεις, που καταστρέφουν και 

δημιουργούν, αντιστέκονται και πυροδοτούν την εξέλιξη στην καθημερινή ζωή μας. Είμαστε 

κομμάτι αυτών των δυνάμεων και τασσόμαστε συνειδητά μέσα σε αυτές, ενάντια στους “από 

πάνω” για την κοινωνική απελευθέρωση. 

Σε εμάς θα βρεις άνεργους και άνεργες, εργάτες κι εργάτριες, γιατρούς και δικηγόρους, 

δάσκαλους και μαθητές, ανθρώπους που διαφέρουν ο ένας από τον άλλον αλλά συνθέτουν μαζί τη δύναμη της αυτονομίας των “από κάτω”. 

Αναγνωρίζουμε την διαφορετικότητα ως δύναμη ανάσχεσης κάθε εξουσίας, αλλά και 

ενεργούς παρέμβασης για την αλλαγή και την εξέλιξη. Οι εξουσίες χρησιμοποιούν τη 

διαφορετικότητα, κατατάσσοντας τους ανθρώπους σε μεγάλους πίνακες, με γραμμές και στήλες, θέλοντας έτσι να αντλήσουν από αυτούς τη μέγιστη ενεργητικότητα τους, για να τη μετατρέψουν σε παραγωγικότητα, κατανάλωση, θέαμα. Οι “από πάνω” σε κάθε κοινωνικό θεσμό, διατάσσουν τους “από κάτω” στα κελιά της καθημερινότητας τους, στα σχολεία και τα εργοστάσια, την οικογένεια και την τοπική αυτοδιοίκηση, στις ουρές των σουπερμάρκετ και των πολυκαταστημάτων, στα ιατρεία και τις κλινικές. 

Θέλουμε να απελευθερώσουμε κάθε πόρο, κάθε δομή, κάθε γωνιά αυτής της γης, στην 

οποία ζούμε από την αλυσίδα του κέρδους και της εκμετάλλευσης. Δεν αναγνωρίζουμε σε κανένα αφεντικό, στη γη που ζούμε, σε κανένα τραπεζίτη και τράπεζα, σε κανέναν πατερούλη σε 

οικογένεια και κόμματα, το δικαίωμα να κυβερνούν τις ζωές μας. Αιώνες τώρα είτε με το μαστίγιο είτε με το καρότο, οι “από πάνω” διαχειριζόταν τη δική μας μιζέρια για την ακόλαστη ικανοποίηση για περισσότερα κέρδη, περισσότερα πλούτη, περισσότερη δύναμη. Αγωνιζόμαστε και θα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι τέλους για την απελευθέρωση μας από τη σκλαβιά των “από πάνω”, δημιουργώντας αντιστάσεις αλλά και νέες δομές σε κάθε τομέα της ζωής, όπου δεν υπάρχουν “από πάνω” και “από κάτω”.

"Κρατισμός και αντικρατισμός σήμερα" - εκδήλωση/συζήτηση της ομάδας ελευθεριακών κομμουνιστών

Σάββατο 15/3, 6.30 μ.μ.
Στο Ευτοπικό Εργαστήρι,
Λεωνίδου 62 κ Θερμοπυλών, Κεραμεικός

Εκδήλωση-συζήτηση: Κρατισμός και Αντικρατισμός σήμερα

• Ο ρόλος του κράτους στο παγκόσμιο βασίλειο του νεοφιλελευθερισμού
• Πώς και γιατί αναδιαρθρώνεται το ελληνικό κράτος σήμερα
• Υπάρχει άλλη πρόταση οργάνωσης της κοινωνίας πέρα από εκείνη που καθορίζεται από τη νεοφιλελεύθερη λειτουργία του κράτους;
• Το περιεχόμενο της σύγχρονης κοινωνικοαπελευθερωτικής αντικρατικής δράσης

Στην εποχή της απόλυτης επικράτησης του οικονομικού νεοφιλευθερισμού, ο ρόλος του Κράτους, ως κυρίαρχου κοινωνικού θεσμού, όχι μόνο δεν υποβαθμίζεται αλλά αποκτά όλο και πιο κομβικό χαρακτήρα στη διεύρυνση της κοινωνικής ανισότητας και της ταξικής κυριαρχίας των αφεντικών. Το κράτος, απεκδύεται το μανδύα του λεγόμενου "κοινωνικού κράτους", ο οποίος μπαίνει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, και αναλαμβάνει το ρόλο του "ρυθμιστή" με δύο βασικές λειτουργίες: νομοθετεί, με σκοπό να εξασφαλίζει ότι δεν θα θίγονται τα συμφέροντα των μεγάλων αφεντικών και να εξαθλιώνει τις λαϊκές τάξεις καθιστώντας τις εξαρτημένες μέσω της αφαίμαξης από τους εισπρακτικούς μηχανισμούς και υποταγμένες μέσω της εργασιακής ανασφάλειας και καταστέλλει με σκοπό να εκφοβίζει και να τρομοκρατεί την κοινωνία αποτρέποντας οποιαδήποτε δυνατότητα αντίδρασης από τους ολοένα και αυξανόμενους εξαθλιωμένους. Αυτός ο αντικοινωνικός χαρακτήρας του κράτους που γίνεται όλο και πιο διακριτός, αναδεικνύει και πάλι τον εγγενή δεσποτισμό που το διακρίνει ως θεσμό και αποκαλύπτει τον πυρήνα του, κάνοντας πιο φανερό από ποτέ ότι ακόμα και το «άλλο κράτος», που ευαγγελίζονται φιλοδοξώντας να του ξαναφορέσουν κοινωνικό μανδύα οι υπόλοιπες κρατιστικές "εναλλακτικές", δεν μπορεί παρά να είναι εξίσου αντιθετικό προς την υπόθεση της Ελευθερίας. Ο αντικρατισμός, ως βασικό συστατικό της κοινωνικοαπελευθερωτικής δράσης, μπορεί να ανανοηματοδοτηθεί με βάση την κατάσταση των πραγμάτων και τις ανάγκες των ανθρώπων, αποτελώντας ουσιαστικά, λόγω και έργω, τη μόνη φωτεινή ηλιαχτίδα που έχει τη δύναμη να διαπεράσει τον επιβαλλόμενο σκοταδισμό.

ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών

Μπερκίν, ένας ακόμα "Γρηγορόπουλος"...

Το δεκαπεντάχρονο παιδί που άφησε την τελευταία του πνοή στην Κωνσταντινούπολη, μετά από ένα μεγάλο διάστημα που βρισκόταν σε κώμα, είναι ένας ακόμα νεκρός της αστυνομικής βίας. Σε Ελλάδα, Τουρκία, Βραζιλία και οπουδήποτε αλλού, οι αντιστεκόμενοι -αλλά και όσοι βρεθούν ηθελημένα ή τυχαία μαζί τους στο δρόμο- γίνονται μέρα με τη μέρα στόχος μιας όλο και πιο ανεξέλεγκτης βιαιοπραγίας από τις δυνάμεις της κρατικής καταστολής. 

Η κηδεία του 15χρονου έγινε η απαρχή νέων γενικευμένων συγκρούσεων στους δρόμους των τουρκικών πόλεων.

Η υπόθεση του έργου είναι παντού πάνω-κάτω ίδια. Κυβερνήσεις και κόμματα βουτηγμένα μέσα στη μίζα, όπως η κυβέρνηση Ερντογάν, ένας στρατός τσοπανόσκυλων που φυλάνε την εξουσία, τραπεζίτες και επενδυτές που κάνουν παιχνίδι πίσω από τη γνωστή καραμέλα της "ανάπτυξης". Μικρές έως ανύπαρκτες οι διαφορές με την ελληνική πραγματικότητα.

Όμως, ο δρόμος που θα μας οδηγήσει στη σωτηρία δεν θα είναι μέσα από "εθνοσωτήριες" κυβερνήσεις αλλά μέσα από τη συνεργασία και τη διαρκή ενδυνάμωση των ανά τη γη ριζοσπαστών αντιστεκόμενων, μέσα από τη ριζοσπαστικοποίηση σημαντικού μέρους των κοινωνιών, μέσα από τη σύγκρουση της κοινωνιών με τους δεσποτικούς κρατικούς μηχανισμούς. Αυτό που μας κάνει να ελπίζουμε είναι πως υπάρχουν άνθρωποι που διεκδικούν την ελευθερία και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει τον δεκαπεντάχρονο Μπερκίν...

Τ.Κ. 

Ο φασισμός ως προέκταση της αστικής δημοκρατίας

Εδώ, ισχυρίζονται πως πολεμούν το φασισμό. Αφού πρώτα τους άφησαν να αλωνίζουν, προκειμένου η αντιστεκόμενη μειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας να υποκύψει κάτω από το βάρος του κατασταλτικού κράτους και παρακράτους, τώρα κάνουν ότι τους πολεμούν σχηματίζοντας δικογραφίες και προφυλακίζοντας ορισμένους από αυτούς. 

Όμως, την ίδια στιγμή, η ευρωπαϊκή αυτοκρατορία στην οποία είμαστε υπήκοοι, χάιδεψε αρκετά τους νεοναζί της Ουκρανίας και έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να βρεθούν στην εξουσία. Γνωστή η τακτική που λέει πως "όποιος είναι εχθρός του εχθρού μου, είναι φίλος μου". Δοκιμασμένη και, πολλές φορές, με τραγικά αποτελέσματα. 

Η άνοδος του φασισμού στον ευρωπαϊκό χώρο δεν είναι τυχαία. Δεν απορρέει κατά βάση από την οικονομική κρίση, όπως συνηθίζουν να λένε διάφοροι φελλοί που επιπλέουν τύπου ΔΗΜΑΡ, στον καιρό της σύγχυσης και της αβάσταχτης -για εμάς τους από κάτω- ελαφρότητας των πολιτικών μας αρχόντων. Η άνοδος του φασισμού έρχεται να αποτυπώσει την αδυναμία ή τη μη διάθεση των κοινωνιών -για ακόμα μια φορά στην ιστορία, ας ελπίσουμε όχι πάλι με τραγικό τρόπο- να στραφούν σε αυτούς που χωρίζουν τους από κάτω οδηγώντας τους έξω από την ιστορία.

Πλέον, οι χάρτες των περιοχών της Ευρώπης δεν βάφονται απλά με βάση κάποια εκλογικά αποτελέσματα αλλά με πολύ πιο σοβαρό τρόπο: μέσα από κοινωνικές εξεγέρσεις που δίνουν ελπίδα στον αδύναμο αλλά υπαρκτό κόσμο της ελευθερίας ή μέσα από την επιβολή του πολιτικού και κοινωνικού βόθρου, που πάντα είχε αρκετό σκατό μέσα του στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Οι δυνάμεις της αστικής δημοκρατίας φαίνεται πως ακόμα πιστεύουν -ασφαλώς λανθασμένα- πως μπορούν να διαχειριστούν τέτοιου είδους καταστάσεις. Στην Ελλάδα, μετατρέποντας το ΛΑΟΣ σε συγκυβερνητικό κόμμα, έκαναν "μάγκες" τα φαστιστοειδή της Χ.Α.. Στην Ουκρανία, αδειάζοντας τον Γιανουκόβιτς, έκαναν πλάτες στους φασίστες του Δεξιού Τομέα και του Σβόμποντα, δίνοντας μάλιστα και -σε ποιόν;- στον Πούτιν(!) το "δικαίωμα" να μιλάει για δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις και διάφορα άλλα τέτοια, ενώ παράλληλα προχώρησε και στην εισβολή στην Κριμαία.

Όπως και άλλοτε, η αστική δημοκρατία είναι με τον εχθρό και δεν είναι ο εχθρός του εχθρού μου ώστε να είναι και φίλη μας...

Κ.Φ.

Ο καθόλου τυχαίος ξυλοδαρμός των εργαζομένων/συνδικαλιστών

Την περασμένη Παρασκευή, τα ΜΑΤ χτύπησαν με ιδιαίτερη βιαιότητα τους συγκεντρωμένους εργαζόμενους, δημοτικούς υπαλλήλους και εκπαιδευτικούς, στην πλατεία Συντάγματος. Δεν αρκέστηκαν απλά να προστατέψουν τους τροϊκανούς από τις διαμαρτυρίες των συγκεντρωμένων ενάντια στο καθεστώς διαθεσιμότητας και στις απολύσεις αλλά έστειλαν και δύο κορυφαία στελέχη της ΠΟΕ-ΟΤΑ στο νοσοκομείο με σοβαρά τραύματα στο στήθος και στο κεφάλι.

Η επίθεση αυτή αποτελεί ένα ορόσημο. Δεν είναι ότι δεν έχουν ξαναχτυπήσει απεργούς εργαζόμενους. Ούτε είναι μία από τις πιο βίαιες επιθέσεις της ελληνικής αστυνομίας. Αποτελεί ωστόσο την πιο βίαιη και στοχευμένη επίθεση που δέχεται το κομμάτι των εργαζομένων που αντιστέκεται στα μέτρα, τα οποία επιβάλει η μνημονιακή κρατική πολιτική και η κυρίαρχη θρησκεία του νεοφιλελευθερισμού. 

Πλέον, οι συνδικαλιστικοί αγώνες είναι υπό διωγμόν και οι συνδικαλιστές που δεν ακολουθούν τις γραμμές των κυρίαρχων κομματικών μηχανισμών αντιμετωπίζονται άμεσα με κατασταλτική βία. Επίσης, η απειλή της αργίας ή και της απόλυσης για κάθε κρατικό υπάλληλο κρέμεται πάνω από το κεφάλι του ακόμα και σε περίπτωση εκκρεμοδικίας. 

Τα γεγονότα της περασμένης Παρασκευής έρχονται να αποδείξουν με καθολικό τρόπο την εξελισσόμενη επιχείρηση τρομοκράτησης της κοινωνίας από το κράτος, διεκδικώντας το ίδιο ένα όλο και πιο αυταρχικό και καταπιεστικό ρόλο.

Κ.Φ.