Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

Πανελλαδική συνάντηση για τη διαχείριση του νερού



2Η  ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ
Βόλος 29-30 Νοεμβρίου 2014
Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, αμφιθέατρο Σαράτση

Στο πλαίσιο της ανάληψης πρωτοβουλιών για την προώθηση της δικτύωσης και αλληλοϋποστήριξης των κινημάτων του νερού στην Ελλάδα, οι συλλογικότητες για τη διαχείριση του νερού συνεχίζουν τις πανελλαδικές συναντήσεις με εκφρασμένη τη θέση τους ότι «Το νερό είναι κοινό αγαθό, δεν είναι εμπόρευμα και δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο οποιασδήποτε μορφής κερδοσκοπίας. Το νερό είναι ζωτικής σημασίας για όλα τα έμβια όντα και τα οικοσυστήματα. Δεν είναι αποθήκη ενέργειας για «πράσινη» και ιδίως χρηματιστηριακή εκμετάλλευση.» Στις 29-30 Νοεμβρίου βρίσκονται στο Βόλο συνεχίζοντας αυτό που ξεκίνησαν στη Θεσσαλονίκη.
Η 2η συνάντηση γίνεται σε κρίσιμη εποχή όπου σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο κρίνονται πολλά. Στην Ευρώπη πχ. επιχειρείται συμφωνία ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση (ΤΤΙP) με την οποία, από 1-1-2017, οι πολυεθνικές του νερού, της διατροφής κα των κοινωνικών παροχών (υγεία, παιδεία) μπορούν να αποφασίζουν ερήμην πολιτών και κυβερνήσεων. Στην Ιρλανδία εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλώνουν ενάντια στα χαράτσια που επιβάλλει η κυβέρνηση σε συνεργασία με την ιδιωτική εταιρεία ύδρευσης. Στο Ντιτρόιτ των ΗΠΑ ο μισός πληθυσμός μένει χωρίς νερό. Στη χώρα μας η περίοδος είναι εξίσου κρίσιμη με κοινωνικούς αγώνες σε θέματα ανοιχτά όπως  οι Σκουριές, οι ΒΑΠΕ στην Κρήτη, η εκτροπή του Αώου, η απειλούμενη ιδιωτικοποίηση σε ΕΥΑΘ και ΕΥΔΑΠ και η επίθεση ενάντια στα κοινά αγαθά και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Στο διήμερο θα συμμετέχουν Συλλογικότητες από όλη την Ελλάδα, οι οποίες θα παρουσιάσουν τη δράση τους και τις τελευταίες εξελίξεις στην περιοχή τους, τις θέσεις τους για την οργάνωση της δικτύωσης, τις προτάσεις τους για κοινές δράσεις και μορφές αλληλοϋποστήριξης και θα ανταλλάξουν εμπειρίες και γνώση. Σ’ αυτό το πλαίσιο της ανταλλαγής γνώσης  και εμπειριών καταθέτουν την άποψή τους για θέματα σχετικά με τη διαχείριση του νερού στο Βόλο, το Πήλιο και αλλού οι πανεπιστημιακοί Ν. Μυλόπουλος (Π. Θεσσαλίας), Κ. Παναγιωτόπουλος (ΑΠΘ) και Θ. Παυλίδης (ΑΠΘ), ο Μ. Βαξεβανόπουλος (Μουσείο Φ. Ιστορίας Βόλου) και ο Γ. Μακριδάκης (Χίος).

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

Bιβλιοπαρουσίαση: FAI (Ιβηρική Αναρχική Ομοσπονδία) - η οργάνωση του ισπανικού αναρχικού κινήματος στα προεμφυλιακά χρόνια (1927-1936)


συλλογή κειμένων των Μ. Bookchin και J.G. Casas
Σάββατο 22/11 στις 19:30
στο ευτοπικό εργαστήριΛεωνίδου 62 και Θερμοπυλών
Κεραμεικός
Εκδόσεις Ευτοπία
Αθήνα, Νοέμβρης 2014
ISBN  978-618-80244-2-7
H FAI (Federazione Anarchica Iberica), από το 1927 έως το 1939, αποτέλεσε την πιο τρομερή αναρχική οργάνωση που υπήρξε ποτέ. Με το λόγο και τα όπλα, οι αγωνιστές της FAI οργανώνονταν για να δράσουν. Όπως έχει γράψει ο Μ. Μπούκτσιν -στον οποίον ανήκει και η συγγραφή του πρώτου κειμένου του βιβλίου-, «η οργάνωση [FAI], καθώς αποτελείτο από μέλη νεαρής ηλικίας που στη συντριπτική τους πλειοψηφία ανήκαν στην εργατική τάξη, είχε όλα τα μειονεκτήματα αλλά και τις θαυμαστές ιδιότητες του απανταχού προλεταριάτου. Έθετε τη δράση πάνω από την ιδεολογία, το θάρρος πάνω από τις επιφυλάξεις, τον αυθορμητισμό πάνω από τη λογική και την εμπειρία».
Η FAI μάς εμπνέει. Γιατί τα μέλη της μοιάζουν να έχουν αδυναμίες που βλέπουμε στους εαυτούς μας και στους συντρόφους μας. Γιατί μοιάζουν να έχουν μια τρέλα και μια ψυχή και μια δημιουργική «παραφορά» που όμοιές τους συναντάμε σε όλες τις σημαντικές περιόδους της ιστορίας των επαναστάσεων και των ανατροπών (αλλά και στις δικές μας μικρές ιστορίες ανατροπής). Τα μέλη της FAI είναι πολύ «ανθρώπινα», όσο κι αν έχουμε συνηθίσει να τα βλέπουμε σαν επικές, καθαγιασμένες φιγούρες με τις σημαίες υψωμένες ψηλά. Στις οργανωτικές συναντήσεις που κάνουν -και στις οποίες αναφέρεται το κείμενο του Casas- προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις σε ερωτήματα που συνηθίζουν έως σήμερα να δίνουν το βασανιστικό παρόν τους, με διαφορετικό τρόπο αλλά με την ίδια ουσία, και στις δικές μας συζητήσεις. Για αυτό ακριβώς μας απασχολεί ο τρόπος που οργανώθηκαν. Γιατί είναι άνθρωποι σαν κι εμάς και τους συντρόφους μας και μας ενώνει με αυτούς, πέρα από τις πολιτικές συμφωνίες, η επιθυμία, η επιλογή, η προτεραιότητα.
για επικοινωνία: info@eutopia.gr


Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

Ημερολόγια: Σουρούκ 8/11/2014





(αναδημοσίευση-μετάφραση από: http://karakok.wordpress.com/2014/11/08/suruc-diaries-08-11-14/)

Εμείς, για να είμαστε αλληλέγγυοι στο Κομπάνι, ως Istanbul Anarsi Inisiyatifi και Karakok Otonom (Πρωτοβουλία Αναρχικών της Κωνσταντινούπολης και Αυτόνομοι Καρακόκ), πήραμε το δρόμο για το Σουρούκ από την Κωνσταντινούπολη την Παρασκευή. Επειδή τα αεροπορικά εισιτήρια ήταν πολύ ακριβά, προτιμήσαμε να πάμε με λεωφορείο. Όπως κατεβήκαμε από το λεωφορείο στο χωριό Αλιγκέλ γύρω στις 8 π.μ., αλλάξαμε λεωφορείο για το Σουρούκ. Στο χωριό, συναντούσαμε παντού Τούρκους στρατιώτες σε επιφυλακή, όπως κατοχικές δυνάμεις και οχήματα ελέγχου εξεγέρσεων (TOMA, akrep).
Πρώτα πήγαμε στο δημαρχείο και συνομιλήσαμε με στελέχη του δήμου. Στη συνέχεια, ένας από αυτούς μας πήρε στο σπίτι του για να πάρουμε πρωινό. Αυτός και η οικογένειά του έχουν παραχωρήσει το σπίτι τους ως καταφύγιο για περίπου 40 άτομα από το Κομπάνι. Μετά το πρωινό, βρήκαμε ένα αυτοκίνητο για το χωριό Μαχσέρ απέναντι από το Κομπάνι και φτάσαμε εκεί. Αντικρίσαμε μια πεδιάδα, κοκκινόχωμα, και το Κομπάνι με χρώμα γκρι. Χωρικοί και άνθρωποι από το Κομπάνι, άνθρωποι που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, μας χαιρετούν, ρωτάνε «Έχετε φάει τίποτα;», μοιράζονται τσιγάρα μεταξύ τους και μαζί μας σαν να ήμαστε όλοι σύντροφοι από χρόνια. Αφήσαμε τα πράγματά μας στον οίκο των προσευχών και στην αυλή του τζαμιού -και τα δύο χρησιμοποιούνται για να μένουν άνθρωποι.
Όλοι στο χωριό παρακολουθούν το Κομπάνι με τα κιάλια τους όλη μέρα. Στο ψηλότερο σημείο του τζαμιού, οι οικογένειες, συγγενείς και φίλοι των ανθρώπων που πολεμούν στο Κομπάνι κοιτάζουν νευρικά προς το Κομπάνι. Βλέπουμε εδώ ότι οι σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών είναι πολύ πιο προχωρημένες από ό, τι στις «σύγχρονες πόλεις». Όλοι μπορούν να συζητήσουν με όλους χωρίς δισταγμό. Βλέπουμε εδώ ότι δεν υπάρχουν διακρίσεις λόγω ηλικίας. Όλοι ζουν αλληλέγγυοι και όλοι θεωρούνται κομμάτι αυτής της αλληλεγγύης. Μόλις φτάσαμε αναζητήσαμε τους υπεύθυνους για να μάθουμε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε αλλά δεν τους έχουμε δει ακόμα. Είμαστε εδώ για μικρό χρονικό διάστημα∙ επομένως, θα προσπαθήσουμε να συμμετέχουμε σε κάθε είδους εργασία.
Σύμφωνα με τις έκτακτες ειδήσεις, το Κομπάνι βομβαρδίστηκε δύο φορές το πρωί περίπου στις  από συμμαχικές δυνάμεις αέρος. Η συνοριακή πύλη Μουρσίντπιναρ βομβαρδίστηκε δύο φορές περίπου στη 1 μ.μ. από τις συμμαχικές δυνάμεις. Τώρα φαίνεται να επικρατεί ηρεμία και ησυχία. Ακούσαμε ότι οι συγκρούσεις γίνονται πιο κρίσιμες τη νύχτα. Θα περιμένουμε και θα δούμε. Ακούσαμε πως το νεκρό σώμα της Καντέρ, που δολοφονήθηκε από τους στρατιώτες πριν δυο μέρες, στάλθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Αυτά είναι όλα προς τα παρόν, θα σας ενημερώσουμε ξανά.

Σημείωση 1: Μια φίλη ακτιβίστρια για την απελευθέρωση των ζώων θα μοιραστεί μαζί μας τις παρατηρήσεις της για το τι έχουν υποστεί τα ζώα εδώ μέσα σε δύο μέρες («τα κρυφά θύματα του πολέμου»).

Σημείωση 2: Εμείς, οι Karakök Otonom και İstanbul Anarşi İnisiyatifi (Πρωτοβουλία Αναρχικών της Κωνσταντινούπολης και Αυτόνομοι Καρακόκ) θα μοιραζόμαστε τις παρατηρήσεις μας στο Σουρούκ μέρα με τη μέρα για μα εβδομάδα. Στις 15 Νοεμβρίου θα μεταδοθεί μια συνέντευξη από την περιοχή.

İstanbul Anarşi İnisiyatifi
Karakök Otonomu

Κάλεσμα για συζήτηση για τις μαθητικές καταλήψεις και την κατάσταση στους χώρους της εκπαίδευσης: σήμερα Πέμπτη 13/11, στις 7 μμ, στο ελευθεριακό στέκι Πικροδάφνη

Αναδημοσιεύουμε σχετικό κείμενο του ελευθεριακού στεκιού Πικροδάφνη, με αφορμή τη σημερινή ανοιχτή συζήτηση: 

ΟΙ ΜΑΘΗΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ

Το μαθητικό κίνημα εδώ και μερικές βδομάδες έχει υψώσει το ανάστημα του ενάντια στο νέο λύκειο πραγματοποιώντας μαζικές κινητοποιήσεις και εκατοντάδες καταλήψεις σε όλη τη χώρα. Το νέο λύκειο προβλέπει εξοντωτικές εξετάσεις από την Α’ μέχρι τη Γ’ λυκείου, όπου τα μισά από τα θέματα μπαίνουν από την «τράπεζα θεμάτων», μείωση του σχολικού προσωπικού, σχεδόν τζάμπα μαθητεία για τους μαθητές των επαλ ώστε να αποτελούν φθηνό εργατικό δυναμικό, συρρίκνωση του αριθμού των σχολείων και άλλα. Όλα αυτά θα οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη πίεση και άγχος για καλύτερες επιδόσεις και επιπλέον θα τονώσουν την παραπαιδεία, με ακόμα παραπάνω φροντιστήρια και ιδιαίτερα, κάτι που σημαίνει ότι όποιος μαθητής δεν έχει χρήματα αποκλείεται από την πρόσβαση στα πανεπιστήμια.
Στις μαχητικές δράσεις των μαθητών και των μαθητριών το κράτος απαντά με ωμή καταστολή. Οι μπάτσοι γυροφέρνουν τα σχολεία και δεν διστάζουν ακόμη και να πυροβολήσουν προς το μέρος καταληψιών μαθητών (χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό που έγινε τον Σεπτέμβρη σε σχολεία της Καισαριανής), διευθυντές δίνουν τα ονόματα μαθητών τους στα αστυνομικά τμήματα και απειλούν με εισαγγελικές παρεμβάσεις και διάφοροι αντιδραστικοί γονείς προσπαθούν να σπάσουν καταλήψεις. Ήδη πολλοί μαθητές έχουν διωχθεί ή έχουν προσαχθεί και υποστεί βία από τους μπάτσους. Βέβαια, οι μαθητές δεν μασάνε και συνεχίζουν τον αγώνα τους.
Το κράτος εξαπολύει μία γενικότερη επίθεση σε όλη την κοινωνία με την εκτίναξη της ανεργίας, την μείωση των μισθών, την βαριά και άνιση φορολογία, την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, την ποινικοποίηση όλων των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, τις διώξεις αγωνιστών, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Η επίθεση που δέχονται οι μαθητές εντάσσεται στα παραπάνω και γι’ αυτό πρέπει να επιδιώξουν την σύνδεση με άλλα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας, όπως είναι οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι, οι μετανάστες, και με όλους όσους αντιστέκονται.
Πιστεύουμε ότι οι μαθητικές καταλήψεις πρέπει να έχουν έναν χαρακτήρα ανοιχτό, κοινωνικό και δημιουργικό. Έτσι θα έρθουν σε αντιπαράθεση με τις κυρίαρχες λογικές που αναπαράγονται μέσα στην εξουσιαστική και καπιταλιστική κοινωνία, όπως είναι ο ατομισμός, η αδιαφορία, ο φασισμός και ο κοινωνικός κανιβαλισμός, και θα αποτελέσουν κέντρα αγώνα. Οι μαθητές θα πρέπει να είναι ενωμένοι, ανεξαρτήτως φύλλου και εθνικότητας, αποβάλλοντας κάθε ρατσιστική συμπεριφορά και μισαλλοδοξία. Οι εχθροί είναι το κράτος και ο καπιταλισμός και είναι κοινοί για όλους και όλες.
Το κράτος και τα τσιράκια του (μπάτσοι και φασίστες) να ξέρουν ότι
οι μαθητές δεν είναι μόνοι τους σ’ αυτό τον αγώνα.

Ελευθεριακό Στέκι Πικροδάφνη

http://pikrodafni.squat.gr

Καλεσμα σε ανοιχτή συζήτηση
Πεμπτη 13/11 στις 19.00
στο Ελευθεριακό Στέκι Πικροδάφνη
Αγ. Βασιλείου και Π.Π. Γερμανού 22, Μπραχάμι

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

μια κατάληψη στην Ιταλία...

οι σύντροφοι από την FAI και την USI (αναρχοσυνδικαλιστική ένωση της ιταλίας) κατέλαβαν έναν εγκαταλειμμένο πύργο στην Παρμα για να τον χρησιμοποιήσουν ως έδρα τους και όχι μόνο.
Ένα δικό μου σχόλιο:
Σε εποχές που μερίδα της κοινωνίας δείχνει να έχει ξεχάσει τι είναι ο Φασισμός, η διεκδίκηση των συντρόφων της Πάρμα και η επανοικιοποίηση αυτών που τους ανήκουν, αλλά και ο τρόπος της διεκδίκησης αυτής είναι σημαντικά, όχι μόνο γιατί θυμίζουν τί έκανε ο Φασισμός, αλλά και το οτι η κοινωνία χρωστάει σε αυτούς που τον πολέμησαν και τον πολεμάνε πάντα.
Η Ανακοινωση τους έχει πολύ ενδιαφέρον:



Ως εργαζόμενοι-μέλη της Συνδικαλιστικής Ένωσης της Πάρμα, μαζί με το Ελευθεριακό Αθήναιο (Ateneo Libertariο), την Αναρχική Ομάδα A.Cieri-FAI και το Αρχείο -Βιβλιοθήκη Furlotti, επιστρέψαμε στην πόλη ένα χώρο που για χρόνια ήταν κλειστός και εγκαταλελειμμένος.
Υποχρεωθήκαμε να κάνουμε κατάληψη καθώς για πολλά χρόνια, δεδομένης της διάρκειας των γραφειοκρατικών διαπραγματεύσεων με τον Δήμο για να αποκτηθεί κάποιος χώρος για την Ιταλική Συνδικαλιστική Ένωση, ο οποίος μας αντιστοιχεί, ως επιστροφή της ιστορικής κληρονομιάς μας που καταστράφηκε  από το φασισμό, δεν βλέπαμε καμμιά ακτίνα φωτός. Μάλιστα, δεν είναι γνωστό στο ευρύ κοινο, ότι η περίφημη αγροτική απεργία του 1908, τα Αντιφασιστικά Οδοδφράγματα, οι σκληρές αγώνες στην αρχή του 20 αιώνα οργανώθηκαν όχι από την CGIL (που αντίθετα τις πολέμησε), αλλά από το Εργατικό Κέντρο της Πάρμα, που ήταν τμήμα της USI. Και αυτή η μεγάλη εμπειρία καταστράφηκε από τον φασισμό. Προτείνουμε, απο τώρα, ένα σχέδιο επανοικειοποίησης του εγκαταλειμμένου κτιρίου.

Τα τελευταία χρόνια, ως εκ τούτου, όχι μόνο η δραστηριότητά μας εμποδηζόταν de facto, αλλά όλο το τεράστιο αρχειακό υλικό μας και η βιβλιοθήκη μας (χαρακτηρισμένα ως "μεγάλης ιστορικής σημασίας") καταστρεφόταν και εμποδιζόταν η ελεύθερη χρήση τους από όλους τους ενδιαφερόμενους.
Σε αυτό το χώρο εμείς έχουμε την πρόθεση να συνεχίσουμε όχι μόνο την δράση που για πολλά χρόνια με καλά αποτελέσματα έχουμε, αλλά και να ξεκινήσουμε με  νέα ώθηση και άλλα σχέδια. Θα βρούν χώρο: το αυτοδιαχειριζόμενο συνδικαλιστικό γραφείο αγώνα, το Αρχείο / Βιβλιοθήκη "
Gianni Furlotti", ένα τοπικό υποκατάστημα του Συνδέσμου κατά των Καταχρήσεων με Στολή, το project "δωρεάν βιβλία" με την μηνιαία παρουσίαση κειμένων κοινωνικού και πολιτιστικού χαρακτήρα, ένα σημείο διανομής για τον ελευθεριακό Τύπο και όλα όσα η Συνέλευση αποφασίσει.

Πιστεύουμε ότι είναι ολοένα και πιο αναγκαίο να ανοίξει ένας ελευθεριακός χώρος στην πόλη, ο οποίος να διαχέει την "μή εγκεκριμένη κουλτούρα και να μπορεί να στηρίξει τους εργαζόμενους που ψάχνουν έναν πιο άμεσο τρόπο αυτοοργάνωσης.
Η απελευθέρωση χώρων αυτοδιαχείρισης είναι μια αναγκαιότητα.


USI-Πάρμα
Η αναρχική ομάδα FAI-A.Cieri









Ακολουθεί το Κείμενο στα Ιταλικά και κάποια λινκ από τον τοπικό τύπο


Come lavoratori dell'Unione Sindacale di Parma, insieme all'Ateneo Libertario, al Gruppo Anarchico A.Cieri-FAI e all'Archivio- Biblioteca Furlotti, abbiamo restituito alla città uno spazio che da anni era chiuso e in stato di abbandono.
Abbiamo dovuto occupare perché da anni per tempistiche burocratiche la trattativa col Comune per ottenere una sede per L'Unione Sindacale Italiana, che ci spetta come restituzione del patrimonio storico distrutto dal fascismo, non vedeva alcun spiraglio. Infatti, non tutti sanno che il famoso sciopero agrario del 1908, le Barricate Antifasciste, le dure lotte di inizio '900 furono organizzate non dalla CGIL (che invece le osteggiò) ma dalla Camera del Lavoro di Parma, che aderì all'USI. E questa grande esperienza fu distrutta dal fascismo. Proponiamo, fin da ora, un progetto di autorecupero dello stabile abbandonato.

Negli ultimi tempi, quindi, non solo la nostra attività era di fatto ostacolata, ma tutto il nostro vasto materiale archivistico e librario (definito di "importante rilevanza storica") stava rovinandosi ed era impedita la libera fruizione a tutti gli interessati.
In questo spazio noi intendiamo continuare non solo l'attività che da anni con buoni riscontri stiamo facendo, ma anche far partire con nuovo slancio altri progetti. Troveranno spazio: lo Sportello Sindacale di Lotta Autogestito; l'Archivio/biblioteca "Gianni Furlotti"; una sede locale dell'Associazione contro gli Abusi in Divisa; il progetto "Liberi Libri" con la presentazione mensile di testi di carattere sociale e culturale; un punto di distribuzione di stampa libertaria e tutto quanto l'Assemblea deciderà.

Noi riteniamo che sia sempre più necessaria l'apertura di uno spazio libertario in città, nel quale diffondere cultura non omologata e poter sostenere quei lavoratori che ricercano un modo più diretto di autorganizzazione.
Liberare spazi di autogestione è una necessità.



USI-Parma
Gruppo Anarchico A.Cieri-FAI

la stampa sull'occupazione
http://www.rossoparma.com/index.php/politica/citta/4399-usi-ait-senza-sede-occupato-il-torrione-di-strada-farnese-stanchi-di-attendere-invano
http://www.parmatoday.it/cronaca/usi-occupazione-torrione-via-farnese-anarchici.html
http://parma.repubblica.it/cronaca/2014/11/01/foto/anarchici_e_usi_occupano_il_torrione_di_via_farnese-99501549/1/#1
http://www.tvparma.it/Video/tg-parma---telegiornale/tg-parma-edizione-del-01-11-14-ore-12-45    dal 4 min e 30 sec

γιώργης