Μεταξύ Αθήνας και Λαυρίου, μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης...

Από τη μία οι συγκεντρώσεις στα διόδια. Από την άλλη η Κερατέα.
Στις δύο "άκρες" αυτών των δύο, το αστικό χάος της Αθήνας και σταδιακά της Θεσσαλονίκης αλλά και μία επαρχία που από τον εμφύλιο και μετά το ελληνικό κράτος βάλθηκε να την ξεκάμει στέλνοντας τους πιο ενεργούς ανθρώπους στις φυλακές ή στην ξενιτιά.
Οι πρακτικές κοινωνικής ανυπακοής -απέναντι στο φορομπηχτικό και ανεύθυνο για τις επιπτώσεις των αποφάσεών του κράτος- αναπτύσσονται με ραγδαίους ρυθμούς στην περιφέρεια των μεγάλων πόλεων αλλά και των (φιλ-)ήσυχων επαρχιακών περιοχών. Πρόκειται για τόπους που βρίσκονται στο μεταίχμιο. Όπως η εποχή μας, όπως το εισόδημά μας, όπως όλοι μας.
Αυτό το ρεύμα κοινωνικής ανυπακοής σχηματίζει νέους αγώνες αλλά και νέους τόπους. Σε σημεία που κανείς ίσως δεν φαντασιωνόταν ότι θα συμβεί μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα. Αν η υπόθεση της Κερατέας φαίνεται να είναι μία υπόθεση τοπική, η υπόθεση των διοδίων ανοίγει σε όλη σχεδόν την ελληνική επικράτεια. Η απαγόρευση της οδικήςπροσπέλασης παρά μόνο μετά την καταβολή δασμού σε εταιρείες και κράτος αποτελεί ένα από τα νέα γενικά σημεία ανάδειξης της σύγκρουσης με την κυρίαρχη ρότα.
Τέτοιοι αγώνες θα είναι αυτοί που θα αναπτύσσονται πλέον: όχι για την προάσπιση των όποιων (εντός ή εκτός εισαγωγικών) "κεκτημένων" αλλά για την προάσπιση της ζωής απέναντι στην ολοκληρωτική οικονομική και πολιτική κυριαρχία. Το ίδιο όμως ισχύει και για τους τόπους. Οι αγώνες που θα παίρνουν ευρύτητα δε θα είναι αυτοί που θα περιορίζονται σε έναν στενά τοπικ(ιστικ)ό χαρακτήρα, ούτε εκείνοι που θα αφορούν έναν συγκεκριμένο εργασιακό τόπο (ή κλάδο). Θα είναι αγώνες που θα έχουν μία τοπική εκκίνηση αλλά παράλληλα θα εμφανίζουν τη δυνατότητα να εξαπλωθούν σε χίλιες δυο επικοινωνούσες μεταξύ τους τοπικότητες (χωροταξικές ή εργασιακές)...
Το πρώτο όμως και κύριο είναι ο καθένας να βρει άμεσα, έξω από την πόρτα του σπιτιού του, τις τοπικότητες που μπορεί να αρθρώσει. Ιδού η Ρόδος, ιδού κι ο δρόμος...
Φ.Κ.