Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Κάπως έτσι θα αναποδογυρίσει κι ο κόσμος τους κάποια στιγμή...

Δεν μπορεί να χτυπούν και να μην παίρνουν την απάντηση που τους αξίζει. Είναι αυτοί που υπερασπίζονται σήμερα τη διάλυση των πάντων και την πλήρη υποδούλωση μιας κοινωνίας και μιας χώρας (με την έννοια του τόπου κι όχι ασφαλώς την εκάστοτε εθνικολάγνα ερμηνεία). Κι όλα αυτά για ένα σίγουρο μισθό. 
Οι διαρκείς συγκρούσεις στην Κερατέα, όπως και σήμερα άλλωστε, έχουν ξεφύγει από την υπόθεση της κατασκευής του ΧΥΤΥ και μόνο. Οι κάτοικοι δεν συγκρούονται με τα ΜΑΤ μόνο για να μην πάνε τα σκουπίδια στα μέρη τους και καταστραφεί μια περιοχή. Ο λόγος πλέον είναι απλός: εδώ υπάρχει πόλεμος!
Το ίδιο βέβαια πλέον συμβαίνει σταδιακά και με άλλες κοινωνικές ομάδες, όπως για παράδειγμα με τους ναυτεργάτες του Πειραιά. Άοπλοι, βρέθηκαν να ξυλοφορτώνονται άγρια από αυτούς που κάνουν ό,τι κάνουν "για ένα σίγουρο μισθό". Όμως, κι εδώ τα "όρια" ξεπερνιούνται πλέον ΚΑΙ από τις δύο πλευρές. Γι΄ αυτό λοιπόν βρέθηκε το ασφαλίτικο αυτοκίνητο μία μέρα μετά αναποδογυρισμένο στο Πέραμα. 
Το ρεύμα της παραβατικότητας δεν έχει πλέον  να κάνει μόνο με το "δεν πληρώνω". Έχει να κάνει και με το "ανταπαντάω με τον ίδιο τρόπο όταν με δέρνουν". Κι όσες διμοιρίες και μηχανάκηδες να κατεβάσουν εκεί, όταν αυτό το ρεύμα γενικευτεί, δε θα μπορούν να τα βγάλουν πέρα. 
Κι εδώ θυμάσαι εκείνα τα παλιά λόγια που λένε:
"Κι όμως... Τίποτε δεν είναι σταθερό, το οικοδόμημα τρίζει.
Τούτες οι δύσκολες οι μέρες θα περάσουν.
Και φυλαχτείτε από την εκδίκηση,
όταν ολόκληρη η φτωχολογιά ξεσηκωθεί!"
Τ.Κ.

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Για τη γλώσσα της νέας περιφερειακής διοίκησης

Για τη σύνδεση της Αίγινας με την ΕΥΔΑΠ, καλύτερα να μην επαναλάβουμε για την αποικιοποίηση που θα επέλθει με ένα έργο γιγαντιαίο με πολλές αμφιβολίες για τη συντήρησή του ή για το πλαίσιο της διατήρησης της καταστροφικής τουριστικής ανάπτυξης και του απίστευτου καταναλωτικού μας μοντέλου. Εκείνο που έχει μια άλλη σημασία και προσπερνιέται από το φως μιας προσδοκίας που θα φέρει την ευημερία, είναι η επιφύλαξη του κυρίου Περιφερειάρχη «να μην περικοπούν τα έσοδα της Περιφέρειας από την κεντρική διοίκηση». Ιδού λοιπόν ο καλός μας περιφερειάρχης: Θέλει να συνδέσει το όνομά του με ένα γιγαντιαίο έργο όπως αυτό του υποθαλάσσιου αγωγού παροχής νερού και να του μείνουν και μερικά χρήματα (1.000.000 ευρώ-όσα θα δοθούν) προκειμένου να τα χρησιμοποιήσει για διάφορες άλλες ευλογίες και έργα. Κι αυτό γιατί αν δοθεί ένα τόσο μεγάλο ποσό για την υδροδότηση της Αίγινας που είναι ένα απλό πληθυσμιακό χωραφάκι της περιφέρειας της Αυτού Υψηλότητος, τότε τι θα μείνει για τα υπόλοιπα στρέμματα όπου εκεί κυρίως θα παιχτούν τα ψηφάκια; Επίσης μήπως μας προετοιμάζει για την κακιά κεντρική διοίκηση που πιθανόν να μην δώσει επιπλέον 1.000.000 ευρώ στο τσιφλίκι του κυρίου Σγουρού για την υποθαλάσσια σύνδεση και να μείνει το έργο αμανάτι; Αυτή είναι περίπου η ερμηνεία της γλώσσας της πολιτικής, για όσους επίσης επιθυμούν να συνεχίζουν τη γρίνια, προπονούμενοι για τις επόμενες τετραετίες.
(αναδημοσίευση από τη "Σχεδία στ' ανοιχτά της Αίγινας")

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

Η βαρβαρότητα της εξουσίας

Το ντοκιμαντέρ «Η βαρβαρότητα της εξουσίας» εξετάζει την επίδραση που οι εξουσιαστικές και ιεραρχικές δομές ασκούν στα άτομα και στην κοινωνία στο σύνολό της.
Δημιουργήθηκε με φτωχά μέσα από το γνωστό Αμερικανό ακτιβιστή-youtuber mr1001nights (ο κύριος χίλιες και μια νύχτες), κατά κόσμον Jonathan Shockley, και συνίσταται σε δημιουργικό κολάζ σημαντικών στιγμιοτύπων από περισσότερο ή λιγότερο γνωστά ντοκιμαντέρ, μαζί με πρωτότυπο ρεπορτάζ και προσωπική αφήγηση. Το αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, υπογραμμίζει τις δημιουργικές δυνατότητες που προσφέρει το διαδίκτυο, όταν ο προϋπολογισμός είναι πενιχρός.
(αναδημοσίευση από τον ελευθεριακό κόσμο)

Evilness of Power (Greek Subtitles) from Jonathan Shockley on Vimeo.

«Δουλεία», με ή χωρίς εισαγωγικά;



Στα πλαίσια στης «αποκρατικοποίησης» και της «αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας», είναι πλέον δεδομένο οτι θα παραχωρηθούν –έναντι ανταλλάγματος βέβαια...- κινητά, ακίνητα και επιχειρήσεις, του ευρύτερου δημόσιου τομέα σε ιδιώτες «επιχειρηματίες». Ανάμεσα σε αυτές και κάποιες από αυτές τις επιχειρήσεις που παλιά αποκαλούσαμε «κοινής ωφέλειας»: Η ΔΕΗ, η ΔΕΠΑ και άλλες.
Πλέον, το –ειρωνικό?- ερώτημα που είχαν θέσει οι τότε βουλευτές του ΠαΣοΚ το 2000 –ή κάπου εκεί κοντά- σε επερώτησή προς την κυβέρνηση του κόμματός τους λέγοντας «κατα πόσον οι ιδιωτικοποιήσεις συνάδουν με το σοσιαλισμό;» έχει απαντηθεί και με το παραπάνω: Δεν συνάδουν. Οπότε, ξεχάστε το σοσιαλισμό. Ακόμα και σαν θεωρητική αναφορά.
Όμως, το σημερινό βήμα αποκρατικοποιήσεων, θέτει και ένα τραγελαφικό ερώτημα.
Απαλλοτριώσεις υπέρ ιδιώτου έχουν γίνει στην Ελλάδα, και θα ξαναγίνουν (να΄ναι καλά ο «σοσιαλιστικός» αναπτυξιακός νόμος της Βάσως Παπανδρέου). Το καζίνο του Λουτρακίου, για παράδειγμα, έγινε με απαλλοτρίωση ιδιωτικών εκτάσεων, για λόγους «δημοσίου συμφέροντος».
Λίγοι ξέρουν όμως, οτι πολλές και μεγάλες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, βασίζονται στο δημόσιο σημφέρον για την άνευ αποζημίωσης, καταπάτηση και δέσμευση -και ενίοτε απαξίωση- καί ιδιωτικών εκτάσεων, χρησιμοποιώντας την υπέρ δημοσίου συμφέροντος δουλεία.
Το κλασικότερο τέτοιο παράδειγμα είναι

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Λίγα λόγια για το νέο εκπαιδευτικό νομοσχέδιο…


(Αναδημοσιεύουμε εδώ ένα κείμενο που κυκλοφόρησαν σύντροφοι από το ελευθεριακό στέκι στο Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης)

Η καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, παράλληλα με τη γενικευμένη επίθεση σε κοινωνικά αγαθά, προφανώς δεν πρόκειται να περιοριστεί στον εργασιακό, μονάχα, τομέα, όπως βιώνουμε και βιώσαμε την περασμένη διετία εντονότερα. Επιχειρεί να δικτυωθεί με ανάλογες μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση που εξ’ ορισμού παράγει το εργατικό δυναμικό. Συνοδοιπόροι, κράτος και κεφάλαιο εφαρμόζουν συνταγές με ευρωπαϊκό άρωμα, αφού η ανάλυση του παρόντος προτεινόμενου νομοσχεδίου δείχνει πόσο συγκλίνουσες είναι οι διαθέσεις των κρατών της Ε.Ε. για τις βλέψεις τους, όσον αφορά την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μεταρρυθμίσεις χαρακτηριστικών ομοιοτήτων ήταν οι αιτίες που, αναπάντεχα, πολύς κόσμος συνευρέθη στο δρόμο μόλις λίγους μήνες πριν, σε Αγγλία, Ιταλία, Ιρλανδία και όχι μόνο. Φυσικά, μόνο τυχαίες δεν είναι οι προαναφερθείσες ομοιότητες. Δρομολογήθηκαν και αποτελούν απόρροια της «Συνθήκης της Μπολόνια» που υπεγράφη τον Ιούνη του 1999 από τους υπουργούς παιδείας 29 χωρών, ανάμεσά τους και ο τότε υπουργός παιδείας Γ.Αρσένης.
Από τότε μέχρι και σήμερα παρατηρείται μία προσπάθεια κλιμάκωσης του χαρακτήρα των μέτρων, με την έννοια ότι αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία και σκαλοπάτια το ένα για το άλλο. Ο νέος νόμος για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ όπως δήλωσε η ίδια η υπουργός παιδείας «δε θα αποτελεί μια επιδερμική αλλαγή» αλλά θα αλλάξει ολοκληρωτικά και σε αντιδραστική κατεύθυνση το τοπίο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, προωθώντας το ταξικό πανεπιστήμιο του 21ου αιώνα.
Ο πρώτος τομέας που αγγίζει το νέο νομοσχέδιο αφορά το διοικητικό σκέλος και την οικονομική διαχείρηση του πανεπιστημίου. Σύμφωνα με αυτό, στη διοίκηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μπορούν να εισέλθουν εξωπανεπιστημιακοί managers, οι οποίοι όντας αναμεμειγμένοι σε εταιρίες και εμποροοικονομικές διαδικασίες, θα ευθυγραμμίζουν την εκπαίδευση με τις εκάστοτε απαιτήσεις του κεφαλαίου και των αναγκών της αγοράς εργασίας. Αποτέλεσμα αυτού είναι η μετατροπή των σχολών σε μία μορφή συντεχνίας. Και αν όντως ισχύσουν τα παραπάνω, εντέλει ελοχεύουν κίνδυνοι και για άλλα αγαθά. Πλάνα όπως η κατάργηση διαμονής στις εστίες, όπως  οι περικοπές σε βιβλία (θα εκδίδονται πλέον σε ηλεκτρονική μορφή και επομένως η έντυπη μορφή θα κοστίζει!) και των προνομίων που εξασφαλίζει το πάσο, επιταχύνονται. Δρομολογούν τη θέσπιση της κάρτας φοιτητή που έρχεται να αντικαταστήσει το πάσο και μετατρέπει το φοιτητή σε πελάτη των εξωπανεπιστημιακών, που θα χρηματοδοτούν πλέον το μεγαλύτερο ποσοστό των αναγκών του τμήματος στο οποίο εμπλέκονται διοικητικά. Σε αυτή την κατεύθυνση, πλήττονται τόσο τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων στην εκπαίδευση, που το μέλλον τους θα εξαρτάται από τον επιχειρηματία που θα αναλάβει την εκάστοτε σχολή, όσο και οι εργασιακές σχέσεις που θα αντιμετωπίσουν οι φοιτητές στην αγορά εργασίας.

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΩΝ


Ένας διαδεδομένος πολιτικός μύθος είναι αυτός που συνδέει  άρρηκτα τον  νεοφιλελευθερισμό  με την αστική δημοκρατία. Ο μύθος αυτός θέλει το άνοιγμα των αγορών να συνεπάγεται ταυτόχρονα και το πολιτικό άνοιγμα του εκάστοτε καθεστώτος. Μια μανιέρα που καθιερώθηκε μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ και την μεγάλη έφοδο του κεφαλαίου αγκαζέ  με τους κοινοβουλευτικούς  θεσμούς. Ένα βασικό προπαγανδιστικό εργαλείο των ταλιμπάν της παγκοσμιοποίησης που επιχείρησαν και εν μέρει κατάφερα να πείσουν ολόκληρους πληθυσμούς ότι αγαθά όπως η ελευθερία του λόγου όχι μόνο εξαρτώνται από τον κοινοβουλευτισμό αλλά και  από την κανιβαλική ελευθερία των αγορών. Το θέμα δεν είναι να επιχειρηματολογήσουμε για το προφανές: Από την Λατινική Αμερική έως την Κίνα ή την Αφρική, με εξαίρεση κάποιες «αντιιμπεριαλιστικές» χούντες (κι αυτές για όσο διάστημα τις τάιζε η ΕΣΣΔ) ο απολυταρχισμός είναι ταυτισμένος με την οικονομία της αγοράς, με το ξεπούλημα ανθρώπων και πόρων σε ντόπια η διεθνή όρνια της οικονομίας.
Το αξιοπρόσεχτο σε αυτή την προπαγάνδα είναι ο τρόπος που διάφοροι εμβληματικοί της φορείς την κονιορτοποιούν μόλις το προσωπικό τους συμφέρον το απαιτήσει. Ο μεγάλος θεωρητικός του νεοφιλελευθερισμού Μίλτος Φρίντμαν (παρέα με την υπόλοιπη σχολή του Σικάγου) δούλεψε για χρόνια για την κυβέρνηση του δικτάτορα Πινοσέτ. Τη ώρα που οι αντικαθεστωτικοί χτίζονταν στο τσιμέντο  ο Φρίντμαν εφάρμοζε εν λευκώ τις θεωρίες του στις πλάτες των άμοιρων Χιλιάνων φτάνοντας να πουλήσει ακόμα και μικρά ποτάμια σε ιδιώτες…  Όταν μετέπειτα ο Φρίντμαν δέχτηκε κριτική γιαυτή του τη συνεργασία ισχυρίστηκε ότι «η ελεύθερη οικονομία αποτελούσε το ισχυρότερο από τα εργαλεία για υπόσκαψη της χούντας και πως από την πρώτη στιγμή αυτό ήταν το μήνυμά του προς τους Χιλιανούς»…

Ας μην πάμε όμως μακρυά. Έχουμε και στην Ελλάδα τέτοιους θεωρητικούς. Αφήνοντας στην άκρη την εξωτική συσκευασία περί «νομιμοποίησης της φούντας» και «γάμου των ομοφυλοφίλων» του λιλιπούτιου κόμματος του Στέφανου Μάνου, θα βρούμε τον Παπαχελά και τους ομοίους του να απαιτούν την μπότα της αστυνομίας και των δικαστών σε κάθε σχεδόν αγώνα που δεν δίνει η ΓΣΕΕ, έχουμε τους ψίθυρους για «κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης»… Αλλά το καλύτερο παράδειγμα είναι ό άλλος νεοφιλελεύθερος αστέρας ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος. Μέγας θαυμαστής του Φρίντμαν ακολουθεί πιστά τα βήματά του. Έχοντας χωθεί σε μια σειρά «συμβουλευτικές» μπίζνες στη Ρωσία και τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες (μέσα από διάφορα γεωστρατηγικά – λέγε με πετρέλαιο) ινστιτούτα βρέθηκε να είναι διεθνής παρατηρητής στις τελευταίες εκλογές του Καζαχστάν.
Και μετά είπε τη γνώμη του:

«Press Conference έδωσε στην Αστάνα του Καζακστάν, μετά το τέλος της ψηφοφορίας για τις προεδρικές εκλογές στην χώρα αυτή, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος. Σαν διεθνής παρατηρητής, σημείωσε πως η διαδικασία υπήρχε άψογη και η μοναδική αδυναμία ήταν η έλλειψη debate στην τηλεόραση ανάμεσα στους βασικούς υποψήφιους.
Οι εκπρόσωποι κομμάτων της αντιπολίτευσης με τους οποίους συναντήθηκε, σημείωσε ο κ. Ανδριανόπουλος, δεν παρατήρησαν παραβιάσεις της διαδικασίας ούτε και κάτι άλλο μεμπτό.
Ο κ. Ανδριανόπουλος επισήμανε πως είναι η σταθερότητα της χώρας που εντυπωσιάζει σε μια εποχή αναστατώσεων στην Μ. Ανατολή και σε πολλές χώρες της Κ Ασίας.»

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ, ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Παρέμβαση στον ΟΑΕΔ απο την Συνέλευση Αναρχικών γιά τήν Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση.

Στις μέρες που ζούμε και η τελευταία λέξη που ξεστομίζεται από επίσημα χείλη (κρατικά, επιχειρηματικά, δημοσιογραφικά, κομματικά…) εξυπηρετεί τον κοινό σε όλους τους επικοινωνιακό σκοπό: αυτόν της υποταγής, μοιρολατρίας και διαίρεσης των εκμεταλλευόμενων ώστε οι καπιταλιστές να βαδίσουν ανενόχλητοι τον «ένδοξο» δρόμο της ανάπτυξης και όλοι εμείς αυτόν της μετατροπής μας σε εξαθλιωμένο και υπάκουο (ευέλικτο, κινητικό, ανταγωνιστικό, με όρεξη για σκληρή δουλειά…), εργατικό δυναμικό...


Μέσα στο χάος από μισές αλήθειες και ολόκληρα ψέματα που αποτελεί τη συσκευασία της νέας επίθεσης της εξουσίας, υπάρχει η πραγματικότητα. Αυτή του κοψίματος των μισθών, του τέλους των συντάξεων, της εκποίησης σε ιδιώτες του κατειλημμένου από το κράτος δημόσιου, της καμουφλαρισμένης ή ευθείας καταστολής, του ρατσισμού… Η ανεργία αποτελεί έναν από αυτούς τρόμους, ίσως τον πιο σημαντικό κι αυτό γιατί συμπυκνώνει σχεδόν όλους του άλλους: συνώνυμο της φτώχειας, είναι δοκιμασμένο εργαλείο καταστολής, τροφοδοτεί την ξενοφοβία και τον κανιβαλισμό ανάμεσα στους καταπιεσμένους.

Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Μεταξύ Δυτικού και Ανατολικού φονταμενταλισμού…



…κερδίζει προς το παρόν η αγορά. Δεν το είπε ακριβώς έτσι ο μαύρος και με ισλαμικό όνομα, πλανητάρχης μας, για τα γεγονότα που συγκλονίζουν την Κανταχάρ στο Αφγανιστάν μετά το κάψιμο αντιτύπου του Κορανίου στις 20 Μαρτίου στις ΗΠΑ από τον φονταμενταλιστή Αμερικανό πάστορα Τέρι Τζόουνς. Όμως για να μπορέσει η αγορά να αυτορυθμιστεί και να μπορέσει να δώσει τη δυνατότητα στο κάθε άτομο να διακριθεί είτε ως επιχειρηματίας είτε ως ευέλικτος νομάς εργαζόμενος, πρέπει να απαλλαγεί από τις προκαταλήψεις της. Το πολυπολιτισμικό, το διαφορετικό, η ανοχή, θεμελιακές αντιλήψεις του φιλελεύθερου ιδεώδους, είναι αυτές που θα σπάσουν κάθε φραγμό από τα δεσμά του παρελθόντος που εμποδίζουν την ανάπτυξη και την κερδοφορία. Κάποια δεσμά απ’ αυτά είναι η θρησκεία, η φυλή, το χρώμα του δέρματος κλπ. που είναι ακόμα εμπόδια για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Φαίνεται όμως ότι αυτή η πίστη στην αγορά όχι μόνο δεν εξασφαλίζει τα εχέγγυα αυτής της ουτοπίας αλλά μεγαλύτερα εμπόδια για την επιβίωση και τη χειραφέτηση της ανθρωπότητας ορθώνονται. Κι αυτό γιατί το πολυπολιτισμικό μπορεί μόνο να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη λειτουργία της ηγεμονεύουσας τάξης διασφαλίζοντας απλά ένα συμβόλαιο ανοχής (μη με πειράζεις να μη σε πειράξω) που επεκτείνει την αγοραιοποίηση της κοινωνίας. Αυτό κι αν είναι ουτοπία! Όταν καταργούνται οι όροι συνύπαρξης, κατανόησης, σχέσης και αντικαθίστανται από την ανοχή και την επικοινωνία, τότε η κοινωνία μετατρέπεται σε μια συνάθροιση ατόμων όπου ο πόλεμος όλων εναντίον όλων καραδοκεί. Προς το παρόν τα 2 υπάρχοντα στρατόπεδα παίζουν το ρόλο τους. Κι αν μιλάμε για την ατομική σωτηρία που επαγγέλλονται, σωτηρία που επαγγέλεται η Αγορά για τον επίγειο παράδεισο, αρκεί να κάνεις αυτά που πρέπει, τότε μιλάμε για επιλογή μεταξύ κολάσεων. Για 2 ή 3, μιλάμε; ΚΓ

Στη Φουκοσίμα σφάζουν ακόμα προλεταρίους ειρηνικούς…


Ένα τσουνάμι ήταν αρκετό να αποδείξει, για μια ακόμα φορά, ότι ακολουθώντας την ανάπτυξη, είτε μέσω της φιλελεύθερης είτε μέσω της μαρξιστικής συνταγής, επιπλέουμε στη ματαιότητα και βυθιζόμαστε στη βαρβαρότητα. Οι εμπιστοσύνες που έχουμε κληρονομήσει ότι το κράτος μπορεί να μας διασφαλίζει την ανάπτυξη, την ειρήνη και την ασφάλεια κι ότι μπορούμε μέσω της επιστημονικής γνώσης και των εφαρμογών της να τιθασεύσουμε τη Φύση, πλέον αποδεικνύουν με τον πιο σαφή τρόπο τις συνέπειες αυτής της ιδεολογικής πανούκλας. Η Ιαπωνία, για μια ακόμα φορά κατά τραγική σύμπτωση, ύστερα από 66 χρόνια βρίσκεται στη ίδια τραγική θέση κι αυτή τη φορά για λόγους που δεν αφορούν τον πόλεμο αλλά την «ειρήνη». Τα 53 πυρηνικά εργοστάσιά της για την παραγωγή φτηνού ηλεκτρικού ρεύματος, έχουν ήδη υποθηκεύσει την ασφάλεια του Ιαπωνικού λαού. Κάθε μέρα και ένα νέο τραγικό γεγονός αποκαλύπτεται μαζί με άλλη μια ρυτίδα θλίψης στο πρόσωπο του αυτοκράτορα.
Α! λες «είναι Ιάπωνες αυτοί κι έχουν μάθει να προσκυνούν τον αυτοκράτορα», «είναι η κουλτούρα τους τέτοια», κλπ. Πού είναι το ισχυρό αντιπυρηνικό κίνημα στη Δύση; Πού είναι η δεκαετία του 70 και του 80; Τι συμβαίνει με τους γείτονες της ψωροκώσταινας αλλά και με τα πιθανά κρυφά χαρτιά που η ίδια φυλά για νέα ‘’ασφαλή’’ πυρηνικά εργοστάσια που θα παράγουν φτηνό ηλεκτρικό ρεύμα;
Ας αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε διότι διαφορετικά οι μοναδικές συνέπειες από τη Φουκοσίμα θα είναι η μείωση της επισκεψιμότητας των Γιαπωνέζων τουριστών στα γαλανά νησιά μας. ΓΚ