Αποπειρα αυτοκριτικης (1)

Οταν η όποια αμφισβητηση, εκλαμβανεται  ως ενδειξη ανθρώπου που δεν ειναι όσο αναρχικος θα πρεπε 

λες και ειναι< πολυ αναρχικο> το να μην αμφισβητεις, 

οταν οι <μεν> δε μιλανε με τους <δε> και οι διαφορες ομαδοποιησεις ,πολιτικες ομαδες,συλλογικοτητες,με την πρωτη στραβή κοβουν την καλημερα σε αλλες,

οταν οι γυναικες σιωπουν και ο κυριαρχος λογος ειναι ο αντρικος λογος- σε καμια περιπτωση δεν ψεγω τους αρρενες συντροφους για αυτο-

οταν ακομα ζηταμε απο την κοινωνια να ερθει να μας συναντησει αντι να παμε και εμεις σ αυτη,

οταν παλιοι συντροφοι μοναζουν ακομα,εχοντας πολλοι απ αυτους, αρκετα <καλους> λογους,( δογματικοτητα, ασυνεννοησια,ακρατος ανταγωνισμος,ανοργανωσια, ευκολια στο να προσβαλλουμε αυτους με τους οποιους διαφωνουμε,καχυποψια σε οποιον μεχρι προτεινος μιλουσε για αντιδομες και ελευθεριακο κοινοτισμο ή συνδικαλισμο..)

οταν η διαλλακτικοτητα θεωρειται  ακομα ελαττωμα, οταν στο ονομα του σεβασμου των ατομικοτητων διαστρεβλωνεται η σημασια

 της οργανωμενης συλλογικοτητας 

οταν τα σωματεια ειναι παραδομενα στον καθεστωτικο,εργοδοτικο συνδικαλισμο,και εμεις ακομα νομιζουμε οτι θα καταφερουμε πολλα διχως να σχετιστουμε με τον κοσμο της εργασιας  

οταν καποιοι συντροφοι δεν περιεχονται  στην εκτονωτικη και μονο συγκρουση στο δρομο με δυσαναλογες ως προς το διακυβευμα,συνεπειες, για νεα παιδια συνηθως,

και ζητουν περισσοτερη περισκεψη, στοχευση και οργανωση αναλογα με τις περιστασεις ..και στιγματιζονται ως αριστεροαναρχικοι

λες και η περισκεψη ,η στοχευση η οργανωση,η πολιτικη εκτιμηση ειναι αρνητικα στοιχεια για εναν πολιτικο χωρο....

οταν ποινικοποιουνται λαθη, σφαλματα ,ατυχεις πολιτικες προσεγγισεις συντροφων ..

οταν ακομα καλα κρατει, ο λάιφ στάιλ αναρχισμος, και η επιφυλαξη πολλων συντροφων να δεσμευτουν και να αναλαβουν ευθυνες με τη συμμετοχη τους σε πολιτικες ομαδες, αυτοοργανωμενες συλλογικοτητες,εγχειρηματα,σωματεια βασης ,κά - κατα τη γνωμη μου, μεριδιο ευθυνης, ισως εχει και ο τροπος λειτουργιας των υπαρχουσων ομαδοποιησεων (δες παραπανω), 

 

τοτε κατι δεν παει καλα με το  χωρο μας.Και πρεπει, με σοβαροτητα να στοχαστουμε πανω σ ολα αυτα.

 

το όνειρο για μια οικουμενική, αποκεντρωμένη, κοινωνία ισότητας, δικαιοσύνης, δημοκρατίας, πάντα μπροστά !

Με ένα εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό αποχής, 35%, παρόλη την επιστράτευση εφεδρειών από πλευράς των εκλογικών παρατάξεων κάθε απόχρωσης κι επιχρωματισμού, οι εκλογές κατέληξαν στο προφανές: στην αναγκαιότητα της διαμεσολάβησης για την λήψη αποφάσεων για το μέλλον της χώρας. Οι αναμενόμενες ανακατατάξεις ισχύος μεταξύ των κομμάτων, περιλαμβάνουν πλέον και την απαξίωση του πολιτικού συστήματος η οποία παρόλο που δεν μπορεί να προσμετρηθεί σε καμιά αμεσοδημοκρατική προοπτική ή επαναστατική εφαρμογή εν τούτοις δεν μπορεί να χωρέσει σε καμιά περίπτωση σε κανέναν από τους υπάρχοντες συνδυασμούς που επαγγέλλονται με διάφορους όρους την αποποίηση των πολιτικών ευθυνών της κοινωνίας.

Ανεξάρτητα από τη συνέχεια στη διεθνή αλλά και την υπό κατάρρευση εθνική επιμονή για τη συνέχεια της Μνημονιακής επιτήρησης της χώρας, ανεξάρτητα από την αντιμνημονιακή ή κάθε φυγόκεντρης τάσης λογική ενός κλεισίματος στα εθνικά ή άλλα ευρωπαϊκά σύνορα, ο κόσμος που ονειρεύεται και αγωνίζεται για μια άλλη κοινωνία δημοκρατική, δίκαιη, συνεργατική, αλληλέγγυα, οικολογική, οφείλει κυρίως να αυτοπροσδιορίζεται και να δημιουργεί. Είναι μια δύσκολη συγκυρία στις περιφράξεις της αμάθειας, του καταναλωτισμού και της τηλεόρασης αλλά κι ακόμα πιο τραγική στην έμφασή της με την εκ των πραγμάτων μονοδιάστατη πάλη εναντίον των πιο ακραίων εκφάνσεων του αυταρχισμού.

Τα ογκώδη κι ανυπέρβλητα προβλήματα που βιώνουμε μέσω της ανάθεσης πολιτικής μας οντότητας στην επαγγελματική «δημοκρατία», του δικαιώματος της επιβίωσής μας στην Αγορά και της μόρφωσής μας στις οργανωμένες πλέον συνθήκες της αμάθειας, θα συνεχίσουν να επιδεινώνουν τη φτώχεια, την αρρώστια, την οικολογική καταστροφή, την αποδόμηση της κοινωνίας. Όλα αυτά στο μέτρο που δυνάμεις της κοινωνίας αποφασίζουν με συνείδηση της δύναμής τους:

να σταματούν να εκχωρούν την πολιτική ανάθεση έργου στους δοκιμασμένους ή υπό διαμόρφωση επαγγελματίες κι αναλάβουν μέσα από δικτυωμένες συνελεύσεις πολιτών να διαμορφώνουν τις πολιτικές συνθήκες αποφάσεων που να πιέζουν είτε διεκδικώντας κοινωνικά, είτε απαλλοτριώνοντας αυτά που ανήκουν στην κοινωνία,

να σταματούν να δίνουν τη δύναμη στην Αγορά δημιουργώντας νησίδες και γεφυρώνοντάς τες σε δυνατότητες επιβίωσης επανακτώντας την πρωτογενή παραγωγή στους αποκεντρωμένους τόπους,

να σταματούν να δίνουν το δικαίωμα της ενημέρωσης, της πληροφόρησης στους θεσμικούς ή μη, φορείς της αμάθειας και να επανακτήσουν τη γνώση και τη μόρφωση.

Μια κοινωνία μέσα στην κοινωνία, ένας πολιτισμός μέσα στην κατάρρευση των ανθρώπινων δυνάμεων για την επιβίωσή του, μπορεί να δομεί, να ονειρεύεται, να ποιεί, να δημιουργεί και να γνωρίζει για το τι συγκρούεται!

γκ