Από τα συνδικάτα των κλάδων στο συνδικάτο της ζωής

Η πολυήμερη απεργία της πανελλήνιας Ναυτεργατικής Ομοσπονδίας στης οποίας την επίσημη ιστοσελίδα φιγουράρει η Δωρεά Λάτση (http://www.pno.gr/frameset.htm) είναι μια απεργία η οποία, προς το παρόν, έχει μια οικουμενική κάλυψη μέχρι τώρα από το σύνολο των παρατάξεων που την αποτελούν. Αυτό σημαίνει ότι η κατάσταση στον κλάδο της "Ναυτικής Οικογένειας" όπως συνηθίζουν να την αποκαλούν επαγγελματίες συνδικαλιστές και εφοπληστές είναι τραγική. Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι δεν είναι ίδιο πράγμα να είσαι πλοίαρχος με το να είσαι λαδάς ή καμαρότος, η κατάσταση θυμίζει δουλεία. Αν ξεναγηθεί κανείς από τον Άγιο Σπυρίδωνα του Πειραιά  και μέχρι την παλιά Τρούμπα, αν κανείς και μιλήσει με όλους τους άνεργους που συχνάζουν στην Ακτή Μιαούλη, αν μιλήσει μ’ αυτούς που σέρνονται από βουλευτικά σε βουλευτικά γραφεία με μια υπόσχεση στον κρόταφο και μ’ αυτούς που σέρνονται με τα πόδια από τις συνοικίες του Πειραιά στα σωματεία τους για να βρουν μια δουλειά «ό,τι να ναι», θα καταλάβει. Φτηνά κακοπληρωμένα πληρώματα, έτοιμα για όλα, κυρίως από την Ασία, στην «ποντοπόρο ναυτιλία μας» είναι αυτά που κατά την παλιότερη επίσημη διάλεκτο της ΠΝΟ την «αφελληνίζουν». Και πράγματι η ανεργία χτυπάει "κόκκινο" στον κλάδο αυτό, ενώ με διάφορες εφαρμογές ευρωπαϊκών οδηγιών (άρσεις σχετικών προστατευτικών νόμων για την εισαγωγή νέων εταιριών, αλλαγές σε ζητήματα που αφορούν τις συνθέσεις των πληρωμάτων) πάει προς το χειρότερο. Από την άλλη στις ήδη υπάρχουσες συνθήκες (παράνομα αλλά ποιος μιλάει;) παραβιάζεται όσο μπορεί η οργανικότητα των πληρωμάτων με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν από το λιγοστό προσωπικό τόσο τα πληρώματα όσο και οι επιβάτες στα επιβατηγά πλοία. Η παραβίαση του ωραρίου, το πρεσάρισμα στην ακτοπλοΐα ειδικά τους θερινούς μήνες κάνουν αβίωτη τη ζωή του ναυτεργάτη. Τέλος εκκρεμεί η νέα συλλογική σύμβαση εργασίας, ενώ η ναυτική εκπαίδευση είναι πανθομολογούμενα στην πιο άθλια ώρα της. Ποιο είναι το όπλο; Ο αποκλεισμός των λιμανιών.
Οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, απεργούν, αντίστοιχα κι αυτοί, κάποιες μέρες κι αυτοί με όπλο (κυρίως) την μη αποκομιδή των απορριμμάτων. Κι αυτή η "οικογένεια" με πολύ σοβαρά προβλήματα που κι εκεί πρέπει να ξεχωρίσει κανείς διάφορους εργοδηγούς και υπευθύνους και προϊσταμένους που λειτουργούν ως εργοδότες, τις μαφίες από το τεχνικό προσωπικό που κάνουν τις ιδιωτικές δουλειές τους με τις δημοτικές υποδομές, τις μαφίες των νεκροταφείων κλπ. Και οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, δεν είναι όλοι το ίδιο. Και το χειρότερο, πριν και μετά την εφαρμογή του Καλλικράτη, απολύονται χιλιάδες συμβασιούχοι που μέχρι τώρα στήριζαν την εργασία τους στην απειλή της προσφυγής για τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες.

Χθες οι λιμενεργάτες, προχθές οι δάσκαλοι, αντιπροχθές η Ζώνη και πάει λέγοντας. Κι αύριο άλλοι που θα τους τσακίσει μόνους τους το κράτος και η αδηφάγος αγορά. Χωρίς στήριξη ο κάθε κλάδος παλεύει με τις συνταγές των καθοδηγητών κομμάτων και παρατάξεων, μόνος του.
Έτσι, δυο απεργίες, τρεις απεργίες, χίλιες δεκατρείς απεργίες, έρχονται σε όσους πιστεύουν ότι η κοινωνία πρέπει να αλλάζει, ως μια αισιόδοξη νότα στην στεγνή έρημο του "δεν γίνεται τίποτε". Τα πράγματα όμως, όπως και σε κάθε απεργία δεν είναι καθόλου έτσι. Κι αυτό γιατί το ξεχωριστό επαγγελματικό συμφέρον που έχουν προωθήσει κυρίως οι κομματικοί μηχανισμοί και τα φερέφωνά τους, οι συνδικαλιστικές παρατάξεις και που επιγραμματικά –εν τέλει- εφαρμόζει ο Ν.1268, έχει διαλύσει κάθε έννοια κοινού καλού και σκοπού. Οι ναυτεργάτες ενάντια στους αγρότες και στους επαγγελματίες, αυτοί ενάντια στους νταλικέρηδες, οι τελευταίοι ενάντια στους επαγγελματίες και στους καταναλωτές ή στους οδηγούς. Οι εργαζόμενοι στους Δήμους ενάντια στην κοινωνία ολόκληρη και παντού ξεχωρίζει ο επαγγελματίας, σύμβολο της ελληνικής οικονομίας που διαρκώς χάνει την αίγλη του ως ο κοινός θιγόμενος. Οι γιατροί ενάντια στο κοινό καλό με τις απεργίες και τις επισχέσεις (ακόμα χειρότερα), οι δάσκαλοι ενάντια στην κοινωνία που δεν έχει αφήσει τα παιδιά της. Ένα τοπίο κοινωνικής αποσύνθεσης που δεν φαίνεται να τελειώνει κάπου. Κι εδώ παντού και πάντα, οι κομματικές γραμμές που ενώνουν τεχνητά όλη αυτή την αποσύνθεση, καθώς και τα ΜΜΕ που εφευρίσκουν ένα κοινό εχθρό κάθε φορά συνεχίζεται ασταμάτητα και τέλος η κυβέρνηση που ως σύμβολο κοινωνικής ενότητας και σταθερότητας εκμεταλλεύεται αυτήν την ασυνεννοησία και τσακίζει κάθε δίκαιο αγώνα. Έτσι, το αποτέλεσμα της απεργίας παύει –ραγδαία- να αναδεικνύει τα προβλήματα των απεργών και τους υποδεικνύει ως κοινωνικό πρόβλημα.

Απέναντι σ’ αυτό, φωνές της υπέρβασης του ξεχωριστού κλαδικού συμφέροντος που όλο και πιο συχνά ακούμε από μικρές εργασιακές πρωτοβουλίες, από ελάχιστα πρωτοβάθμια σωματεία από μερικές προσπάθειες και απόπειρες τοπικών συνελεύσεων, οφείλουν να βρίσκονται δίπλα και να δίνουν μια άλλη διάσταση στον αγώνα. Αντισυντεχνιακός-με κοινωνικές αναφορές, δημοκρατικός-με συμμετοχή από τη βάση. Όλα αυτά που τους αφήσαμε να κομματιάσουν μαζί με τις ζωές μας να ξαναβρούμε και να τα ενώσουμε.

ΓΚ
ΥΓ: Θα μπορούσε κανείς να πει ότι σε μια καλή κατεύθυνση ήταν η κινητοποίηση της ΕΙΝΑΠ την προηγούμενη εβδομάδα. Ο στόχος της ακύρωσης των ταμείων για την είσπραξη των 3 ευρώ επισκεψης σε γιατρό, είναι μια καλή αρχή (σε αντίθεση με τις επισχέσεις που ο ασθενής "πληρώνει το μάρμαρο") όσο κι αν -λόγω κυρίαρχης απεργιακής κουλτούρας- δεν παλεύτηκε ιδιαίτερα. Πάντως σύμφωνα με πληροφορίες στο Κρατικό της Νίκαιας, υπήρξε επιτυχία αυτής της προσπάθειας. Και εις άλλα με υγεία κι αγώνες...