Δρομολογώντας τις "νέες" μορφές διακομματικής κυριαρχίας...

Αυγενάκης, Κοντογιάννης και ίσως να έπεται συνέχεια. Η διαρροή βουλευτών της ΝΔ προς το νέο κόμμα της Ντ.Μπακογιάννη δείχνει την προσπάθεια ανακατάταξης του εξουσιαστικού πολιτικού σκηνικού ώστε να μπορέσει να ανταπεξέλθει πλήρως στις απαιτήσεις του εγκλήματος που διατελείται από τα ντόπια και ξένα αφεντικά. Αργά ή γρήγορα (όπως το πάρει κανείς), η ποσοστιαία διαφορά του 10% των εθνικών εκλογών έχει ουσιαστικά εκμηδενιστεί μπροστά στα τεράστια ποσοστά αποχής και άκυρων-λευκών των τελευταίων εκλογών, καθώς και σε σχέση με τη μικρή διαφορά από τη δεύτερη ΝΔ. Το νέο κύμα επίθεσης που ετοιμάζουν τα αφεντικά σε μισθούς, ΔΕΚΟ και υγεία "απαιτεί  ευρύτερη συναίνεση", όπως συνηθίζουν να μας λένε στις δηλώσεις τους. Ωστόσο, ο φόβος τους, μήπως κάτι πάει "στραβά" και το σχέδιο διάλυσης της εργατικής δύναμης και οποιασδήποτε πραγματικής κοινωνικής υπηρεσίας πάει περίπατο, είναι υπαρκτός. Τα σενάρια ευρύτερης διακυβέρνησης αρχίζουν εδώ και μήνες να αναπτύσσονται. Μετά τη συγκρότηση του εξ αριστερών πυλώνα της Δημοκρατικής Αριστεράς, έρχεται τώρα και η συγκρότηση του εκ δεξιών πυλώνα της Δημοκρατικής Συμμαχίας. Οι άνθρωποι προετοιμάζουν στηρίγματα σε μία κυβέρνηση που πολύ πιθανόν, αν όχι θα καταρρεύσει, αλλά σίγουρα αυτά θα τα χρειαστεί για να μην καταρρεύσει πλήρως.
Μέσα σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο, δεν υπάρχουν περιθώρια ανατροπής του πολιτικού σκηνικού. Η έννοια της πολιτικής οφείλει να ξεφύγει από το παίγνιο της κυριαρχίας και να αποτελέσει τη βάση σύμπραξης των κοινών ζητημάτων από όλους τους ανθρώπους με ενεργό συμμετοχή και παρουσία στους δρόμους και στις πλατείες. Ο μόνος τρόπος στο να μην είσαι θεατής στο σκηνικό που ετοιμάζουν είναι η διαμόρφωση ενός πλήρως διαφορετικού σκηνικού. Οι στάσεις εργασίας και η πανελλαδική απεργία της 15ης Δεκέμβρη είναι δύο τέτοιες ευκαιρίες, όμως η σημαντική δουλειά οφείλει να γίνεται -χαμηλόφωνα ίσως- και καθημερινά, ροκανίζοντας συνεχώς το δικό τους σκηνικό και φτιάχνοντας αυτόνομες κοινότητες αγώνα.
Φ.Κ.