Πολλές οι σελίδες της διακήρυξης που δημοσιεύθηκε στη σαββατιάτικη "Ελευθεροτυπία".
Η αρχή λίγο-πολύ κλασική: η κυβέρνηση που καθυστέρησε στο να πάρει κάποια μέτρα "σωτηρίας" για τη χώρα. Η γνωστή καραμέλα που αναμασούν όλοι οι light θιασώσες της κριτικής στην κυβερνητική πολιτική. Επρόκειτο λοιπόν για μία -εσκεμμένη ή μη- ολιγωρία. Αδυνατούν -ο Μίκης τουλάχιστον σίγουρα!- ότι τις πρώτες εκατό μέρες η κυβέρνηση προετοίμαζε το κλίμα για την επερχόμενη επέλαση των μέτρων μέσα από τα κανάλια. Ο Χρυσοχοϊδης ήταν κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων προαναγγέλοντας νέα κατασταλτικά μέτρα για να αντιμετωπιστεί ο "τρόμος" των αναρχικών. Παράλληλα, ξεκίνησε ο επικοινωνιακός πόλεμος για τους χαραμοφάηδες τους δημοσίους υπαλλήλους. Εκείνοι προετοιμάζονταν και οι πολλοί αδαείς κουνούσαν το κεφάλι συναινετικά ή επικροτούσαν φωνάζοντας, άνθρωποι που σήμερα και αύριο θα φάνε στη μάπα την ωμή πραγματικότητα ψάχνοντας και πάλι οι περισσότεροι για κάποιους "εχθρούς" κάπου πολύ δίπλα τους. Όμως εκείνοι, είπαμε, προετοιμάζονταν: ενδυνάμωναν τις δυνάμεις καταστολής (φτιάχνοντας μηχανοκίνητες αστυνομικές ομάδες), ενίσχυαν το νομικό ποινικό πλαίσιο (ενώ έλεγαν ότι κάτι "κουκουλονόμους" θα τους καταργήσουν), είχαν το θράσος να ταϊζουν τον κόσμο με κουτόχορτο (και δυστυχώς το κατάφεραν αρκετά). Πού να τα προσέξει όλα αυτά ο Μίκης;...
Ύστερα ο Μίκης πίσω απ΄ όλα βλέπει τους αμερικάνους. Και η λύση που προτείνει; Να τους παρατήσουμε και να πάμε με τους ρώσους και τους κινέζους! Τι κι αν αυτοί αποτελούν ακόμα πιο στυγνά καθεστώτα; Ποιός νοιάζεται γι΄ αυτό; Έχει καταλάβει πως τίποτα δε γίνεται με το ...αζημίωτο; Ας φτιαχτούν λοιπόν, όπως κατά τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης το ρωσικόν, το αγγλικόν και το γαλλικόν κόμμα, σήμερα το φιλοαμερικάνικο, το φιλορωσικό και το φιλοκινεζικό.
Μίκης χωρίς πατριωτισμό δε γίνεται. Όμως ο πατριωτισμός του δεν είναι τίποτα άλλο από έναν εθνικισμό. Όταν ξεχνάς τα μακρονήσια, τις φυλακές και τους σκοτωμούς, λέγοντας πως η έννοια "Έθνος" "αποτελεί την κύρια συγκολλητική δύναμη που μας ενώνει όλους, Δεξιούς, Κεντρώους, Αριστερούς, πλούσιους, φτωχούς, μορφωμένους, αμόρφωτους, όλους ανεξαιρέτως τους Έλληνες", τι άλλο πρεσβεύεις από έναν εθνικισμό που βάζει στην άκρη την ταξικότητα μίας κοινωνίας, το βασικό δηλαδή γνώρισμα των "μνημονιακών" μέτρων; Άλλο η αγάπη για τον τόπο που γεννιέσαι και μεγαλώνεις κι άλλο η ταύτισή σου με μία αόριστη εθνική ιδέα, κατά την οποία Μεταξάδες και πολιτικοί κρατούμενοι οφείλουν για πάρτη της να γίνουν ένα. Άλλωστε, όλοι αυτοί οι "πατριώτες" κάθε φορά έψαχναν αποκούμπι στις εκάστοες ισχυρές κυβερνήσεις.
Θεωρεί ο Μίκης πως όλοι μαζί βουλιάζουμε σήμερα: "θα πνιγούμε όλοι μαζί. Πλούσιοι και φτωχοί, Αριστεροί και Δεξιοί, Κεντρώοι, αναρχικοί. Με άλλα λόγια, έχουμε συνειδητοποιήσει ότι είμαστε ένας λαός στον ίδιο χώρο, στην ίδια πατρίδα;" Καλά, δεν μαθαίνει ότι οι πλούσιες οικογένειες στέλνουν τα παιδιά τους στην Αγγλία για σπουδές και καριέρα και υπάρχουν και περιπτώσεις που σκέφτονται να μετακομίσουν κατά κει για να επιστρέψουν πάλι όταν οι δουλειές θα πάνε καλύτερα; Εμείς, αν μείνουμε σ΄ αυτόν τον τόπο και δεν μεταναστεύσουμε με τους όρους που σήμερα μεταναστεύουν εκατομμύρια από αλλού, "τυχεροί" θα ΄μαστε. Αλλά αυτούς -για τους πλουσιους λέμε πάντα!- ούτε να τους βλέπουμε...
Η απογοήτευση μέχρι και του Μίκη από το πολιτικό σύστημα είναι απόλυτα. Ακόμα κι αυτός ως μέσο εξόδου από αυτήν την κρίση δε βλέπει το υπάρχον πολιτικό σύστημα αλλά λίγο πολύ την "ανυπακοή" μέσα από σχήματα ..."αυτοοργάνωσης", τις λεγόμενες επιτροπές πρωτοβουλίας.
Είναι εμφανές πια ότι το πολιτικό σύστημα απονομιμομιείται διαρκώς, ακόμα και σε αυτούς που δεκαετίες τώρα στήριξαν μεγάλο μέρος της κοινωνικής τους αναγνώρισης.
Το θέμα είναι πως τους τόπους μας δεν πρέπει να τους αφήσουμε να αλωθούν από πισωγυρίσματα σε "αντιιμπεριαλιστικές" και εθνικοπατριωτικές κορώνες που ουσιαστικά οδηγούν μια κοινωνία στο πλήρες κατέβασμα των βρακιών, όπως έκαναν δεκαετίες τώρα.
Ο Μίκης αναρωτιέται αν "έχουμε συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει σήμερα ούτε ίχνος διεθνούς αλληλεγγύης" και ότι "το μόνο που μπορεί να φέρει ένα λαό κοντά στον άλλο είναι αποκλειστικά το αμοιβαίο συμφέρον". Αδύνατον να δει ο Μίκης από τα υψηλά θεωρεία στα οποία κάθεται π.χ. το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης που εξαπλώθηκε αστραπιαία σε όλον τον κόσμο στους εξεγερμένους της ελληνικής επικράτειας τον Δεκέμβρη του 2008. Αδύνατον να αντιληφθεί, θα πει κανείς, τι σημαίνει πραγματικά αλληλεγγύη, αφού ο ίδιος είναι ένας από τους βασικούς εκφραστές και φορείς της ανίατης αρρώστιας που φέρει η αριστερά.
Αρκετά ασχοληθήκαμε, όχι τόσο βέβαια με τον ίδιον, όσο με αυτά τα -ίδια και τα ίδια- ιδεολογήματα που αναμασώνται.
Φ.Κ.