στο τέλος κερδίζει πάντα το καλό, αλλά... πότε θα φύγουμε απ'την αρχή;

Κατά την πτώση από τον εβδομηκοστό όροφο ενός ουρανοξύστη θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί: "ως εδώ πάμε καλά". Το θέμα όμως δεν είναι η πτώση... αλλά η πρόσκρουση.

Εισαγωγική ατάκα από το φιλμ "μίσος" του Κασσοβίτς (1995) 

Την Δευτέρα, λέει μπορεί να βρισκόμαστε εκτός ευρώ.

Οι τράπεζες μπορεί να μην δίνουν λεφτά (αλήθεια, πότε «έδιναν»;)

Τα ΑΤΜ μπορεί να μην σε αφήνουν να σηκώσεις πάνω απο 200 ευρώ την ημέρα (ποιοί το κάνουν αυτό πιά; Γιατί πρέπει να μας απασχολεί;)

Τα «κεφάλαια» θα υπόκεινται σε έλεγχο κινήσεων (Πρωτοφανές, μέχρι τώρα μόνο για τους άνθρωπους ίσχυε αυτό....)

Κάποιοι χαίρονται που θα βγούμε από το ευρώ. Κάποιοι τραβάνε τα μαλλιά τους από την απελπισία τους. Κάποιοι τρέχουν στα σουπερμάρκετ να ψωνίσουν ρύζι, κρέας και μακαρόνια.

Να το κάνουμε σαφές για άλλη μια φορά: Δεν υπάρχει «προοδευτικό»νόμισμα. Δεν υπάρχει αριστερό ή δεξιό νόμισμα. Δεν υπάρχει νόμισμα καλύτερο ήχειρότερο για τον λαό. Οι αλλαγές στην ζωή των ανθρώπων γίνονται από την αλλαγήτων σχέσεων παραγωγής, από το ποιός  θα καρπώνεται τον παραγόμενο πλούτο.

Αναδιανομή πλούτου και απεξάρτηση από τις σχέσεις οικονομικής υποτέλειας δεν μπορεί να γίνει με την αλλαγή νομίσματος ή τουλάχιστον όχι μόνο με την αλλαγή νομίσματος.

Μια ατέρμονη συζήτηση για το αν θα είμαστε (ποιοί αλήθεια;) χειρότερα ή καλύτερα με το ένα νόμισμα ή το άλλο, έχει μόνο αποτέλεσμα –και κατα τη γνώμη μου, κύριο σκοπό – την υποβάθμιση κάθε ριζοσπαστικής προοπτικής για κοινωνικοοικονομική αλλαγή στην Ελλάδα σε μια ατελείωτη μπουρδολογία, μιας και καμμία από τις δύο πλευρές δεν φέρνει (και δεν διαθέτει...) αληθινά επιχειρήματα – μετρήσιμα στοιχεία δηλαδή – για το οικονομικό αποτέλεσμα της ενδεχόμενης αλλαγής νομίσματος.

“Το καλύτερο, είναι εχθρός του καλού”: μιλώντας για την αλλαγή του νομίσματος, ξεχνάμε αυτά που πραγματικά πρέπει να γίνουν. Και οδηγείται έτσι, η όποια ριζοσπαστική πολιτική δυναμική δημιουργήθηκε στα χρόνια της κρίσης,σε μια εύκολα διαχειρίσιμη πορεία επιστροφής στην «προ της κρίσης» εποχή, αφούπεριορίζεται στην αλλαγή πολιτικού προσωπικού και σε καμμία περίπτωση σεπολιτειακής φύσεως αλλαγή ή σε αλλαγή των σχέσεων παραγωγής ή, πολλώ δε μάλλον, των κοινωνικών σχέσεων.

 Χωρίς να βάλει μυαλό κανένας, ώστε να επαναληφθούν τα λάθη του παρελθόντος στην επόμενη γενιά και ώστε παλι, η διευθύνουσα τάξη, εγχώρια και μη, να την βγάλει καθαρή.

Γιώργης