όποιος δεν τα δίνει όλα, δεν δίνει τίποτα

 

*όποιος δεν τα δίνει όλα, δεν δίνει τίποτα

 (Helenio Herrera)

 

το προηγούμενο δεκαπενθήμερο τα είχε όλα, εκτός από αλλαγές.

ένα δημοψήφισμα, το οποίο κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, κατέδειξε την βούληση του λαού να μην συνεχίσει να είναι έρμαιο των κερδοσκόπων και της νεοαποικιοκρατίας.

μια αποφαση του κοινοβουλίου - και της κυβέρνησης- να γράψει την βούληση του λαού στα παλιά της τα παπούτσια, όπως έκαναν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

δικαιολογίες αντίστοιχες με αυτές που ψέλλισε ο Ιωαννίδης μετά τη Βάρκιζα: ουσιαστικά μια νέα Βάρκιζα. Με την διαφορά βέβαια, ότι οι τότε αριστεροί επωμίστηκαν το βάρος των προηγούμενων γενεών, για να απελευθερώσουν τις επόμενες, ενώ η σημερινή αριστερά του συριζα, φόρτωσε τις επόμενες γενιές με τα βάρη των προηγούμενων (προσθέτοντας σ'αυτά 80 δις. ευρώ) για να μην επωμιστεί το βάρος των δικών της λαθών.

Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται, ότι οι οι ηγεσίες, είναι πάντα λιγότερο προοδευτικές από τις μάζες. Άτολμοι, υπερόπτες, θεωρώντας ότι ξέρουν παραπάνω, στην πραγματικότητα διαρκώς φοβισμένοι για το άγνωστο, τα "αχαρτογράφητα νερά". Οιωνεί παρόντες στον αγώνα, ικανοί μόνο στα λόγια και στην θεωρία, αναμένοντας μια αλλαγή στους συσχετισμούς που δεν θα έρθει ποτέ, κυρίως λόγω της γνώσης του αντίπαλου ότι τελικά δεν θα κάνουν τίποτα για να την επιφέρουν. O συριζα, εσκεμμένα ή από ατολμία, έκανε το ίδιο στρατηγικό λάθος με τον ΕΛΑΣ στη Βάρκιζα: παρέδωσε τα όπλα του προς όφελος ενός τακτικού πλεονεκτήματος που δεν θα έρθει ποτέ, αφού αφήνει στον εχθρό την δυνατότητα να ανασυνταχθεί, να ορίσει τους κανόνες και να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, με αντάλλαγμα μια ψευδαίσθηση υποχώρησης, μια υποτιθέμενης συμφωνίας/παραχώρησης που ο αντίπαλος δεν θα τηρήσει.

Εν προκειμένω, πλέον των παραπάνω, με την προσχώρησή του στο μνημονιακό μπλοκ, ξαναέκανε παντοδύναμο τον νεοφιλελευθερισμό, και ενδεχομένως, κρίνοντας από την εξέλιξη των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, να άνοιξε και τον δρόμο στην κυβέρνηση χρυσής αυγής.

Ο Τσακαλώτος προχτές έκανε μια αναφορά στη συζήτησή του με τη Μέρκελ, λέγοντας ότι είναι σαν να είμαι η μπαρτσελόνα και εσείς η μπάγερν, και με υποχρεώνετε να παίξω χωρίς νεϊμάρ, μέσι και πως τον λένε τον άλλο; σουάρεζ - αποδεικνύεται ότι η μέρκελ ξέρει καλύτερο ποδόσφαιρο από εμένα.

Βγαίνουν φοβερά συμπεράσματα από αυτό το σχόλιο:

Κατ'αρχάς ότι ο συριζα προσπαθούσε να χορέψει με δεμένα τα πόδια: δεν τον ανάγκασε κανένας όμως, μόνος του το επέλεξε. όταν διέθεσε το αποθεματικό να πληρώσει δντ και λοιπούς τοκογλύφους, όταν αποδέχτηκε να συζητήσει με τον εχθρό με τους όρους του εχθρού.

Κατά δεύτερο, η αφέλεια(;)  του σύριζα να θεωρήσει (;) ότι είναι δυνατός ένας "έντιμος συμβιβασμός": Οι "πιστωτές" δεν ενδιαφέρονται για το αμοιβαίο όφελος (αλήθεια υπάρχει τέτοιο; αμοιβαίο με ποιόν, με τον ελληνικό λαό; με τον συριζα; με την κυβέρνηση;), ο σκοπός δεν είναι να "πάρουν τα λεφτά τους πίσω", ο σκοπός τους είναι να εξασφαλίσουν την υποτέλεια της παραγωγικής και της αγοραστικής μας δύναμης για τα επόμενα πενήντα χρόνια και να καταστείλουν κάθε διαφορετικό μοντέλο από το δικό τους . 'Οπως είπε ο Γλέζος, δεν είναι δυνατή μια συμφωνία μεταξύ εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενου. Σε αντιστοιχία, ο τσακαλώτος παίζει για το θέαμα και τα εισιτήρια, κοιτάζοντας αφελώς το αμοιβαίο όφελος, ενώ η μέρκελ για τη νίκη, το πρωτάθλημα και ενδεχομένως τον υποβιβασμό της ομάδας του τσακαλώτου.

Τι μας μένει τότε;

Να αλλάξουμε το στυλ του παιχνιδιού.

Ας χρησιμοποιήσουμε την ορολογία του τσακαλώτου.

Η επίκληση του μέσι, του νεϊμάρ και του σουάρεζ από πλευράς τσακαλώτου, δείχνει πως αντιλαμβάνεται τον "τρόπο παιχνιδιού" ο συριζα: δεν υπάρχει ομάδα, παρα μόνο τρεις παίχτες, οι οποίοι αν δεν παίξουν δεν γίνεται τίποτα.

Παλιότερα, ένας γιός αναρχικών εμιγκρέδων, ο  Ελένιο Χερρέρα, εφάρμοσε μια άλλη φιλοσοφία παιχνιδιού: το κατενάτσιο. Μια ομάδα στην οποία όλοι μάρκαραν, όλοι έτρεχαν, όλοι κυνήγαγαν την μπάλα, όλοι σκόραραν. Δεν ήθελε ονόματα στην ομάδα: κανένας δεν είναι πανω από την ομάδα. Η ομάδα παίζει για να κερδίσει γιατί αυτός είναι ο σκοπός της. Μετέρχεται όλων των μέσων. Η ομάδα παίζει σκληρή άμυνα αλλά δεν είναι αμυντική, οι έξι παίχτες στους δέκα είναι επιθετικοί αλλα παίζουν και αυτοί άμυνα. Και όταν επιτίθεται είναι καταιγιστική: Ο αντίπαλος δεν ξέρει από πού θα του έρθει. Δεν παίζει με την μπάλα κάτω, αλλά παραχωρεί το κέντρο στον αντίπαλο, χρησιμοποιώντας τα πλάγια μπακ και το λίμπερο (που είναι στην πραγματικότητα επιθετικός) τα οποία προωθούνται στην αντίπαλη περιοχή με ταχύτητα, φτάνοντας εκεί ταυτόχρονα με την μπάλα αλλά ανεξάρτητα από αυτή. Όμως, ο σημαντικότερος παίχτης, είναι η κερκίδα: Είναι η πρώτη ομάδα που έχει οργανωμένους φιλαθλους που κάνουν φασαρία, φωνάζουν συνθήματα έχουν λάβαρα, κάνουν ψυχολογικό πόλεμο στον αντίπαλο, είναι κομμάτι του γηπέδου και όχι εξωτερικοί παρατηρητές. Η Μεγάλη Ίντερ, άλλαξε 25 παίχτες σε τρία χρόνια: δεν της έλλειψε κανένας. Το κατενάτσιο, αγαπήθηκε και μισήθηκε όσο καμμία άλλη ποδοσφαιρική τακτική στην ιστορία, όχι γιατί είναι αμυντικό (που δεν είναι) όπως λένε οι επικριτές του, αλλά γιατί απέδειξε ότι κερδίζει η ομάδα και όχι οι παίχτες, και γιατί το ζήτημα δεν είναι να κάνεις τον καραγκιόζη αλλά να κερδίσεις: όπως έλεγε ο Νερέο Ρόκκο, "κατ'αρχάς: να μην τις αρπάξουμε!".

Με την ποδοσφαιρική ορολογία, κατόπιν των χτεσινών, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο συριζα προσχώρησε επισήμως στην παράγκα. Η αριστερή πλατφόρμα, θα μπορούσε να αποκαλέσει τον τσακαλώτο και τον τσίπρα "παλτά", η ισως και "πουλητάρια". Ευτυχώς, δεν είχαν όλοι ψευδαισθήσεις.

Ίσως θα πρέπει να διδαχτούμε από το ποδόσφαιρο: θα είχαμε πολλά να μάθουμε.

Κατ'αρχάς πώς να μην χάνουμε. Κατά δεύτερον, πως και μια ισοπαλία, μπορεί να ισοδυναμει με ήττα. Κατά τρίτον, ότι όταν μια ομάδα λειτουργεί συλλογικά και προσηλωμένη στο σκοπό της, ξεπερνάει την ανάγκη για ξεχωριστούς παίχτες-ηγέτες.

Και το σημαντικότερο, οτι αν θες να νικήσεις, θα πρέπει να τα δώσεις όλα.

Γιώργης