Ήταν αναμενόμενο σήμερα όλοι οι δημοσιογράφοι να μιλήσουν για την "αγαπητή σε όλην την κοινωνία" ομάδα ΔΙ.ΑΣ. και για τον χαμό δύο "παιδιών". Για άλλη μια φορά, πατώντας πάνω στη χαζομάρα αυτών των ανθρώπων, που επιλέγουν να γίνουν αστυνομικοί και να καβαλάνε τα μηχανάκια ουσιαστικά μόνο και μόνο για να προστατέψουν τα συμφέροντα των μεγάλων αφεντικών παίρνοντας για αντίτιμο έναν μισθό και παράσημα επιδεικνυόμενης εξουσίας, οι δημοσιογράφοι άρχισαν να μιλούν για την αναγκαιότητα της περεταίρω αστυνόμευσης.Τους χρειάζεται πλέον άλλωστε γιατί η οργή του κόσμου αρχίζει κι αυτούς να τους ακουμπάει για τα καλά...
Έρχεται όμως στο μυαλό αναπάντεχα μια φράση του Πάσαρη, από τις πολλές εκείνες που ειπώθηκαν σε μια συνέντευξή του μέσα στη φυλακή και διακατέχονταν συνάμα από μία κάποια μανία αλλά και μία απίστευτη, τρομακτική θα μπορούσε να πει κανείς, λογική. Όταν κρατάς όπλο, έλεγε ο Πάσαρης, σημαίνει πως είσαι έτοιμος να σκοτώσεις αλλά και να σκοτωθείς. Αυτό λοιπόν ισχύει εδώ.
Η ελληνική αστυνομία στάθηκε αρκετά τυχερή τα τελευταία χρόνια σε ένοπλες συμπλοκές. Η συμπλοκή του Ρέντη ήταν μία από τις ελάχιστες αιματηρές εξαιρέσεις. Οι πόλεμοι, οφείλει κάποιος να θυμίσει, διεξάγονται ως επί το πλείστον από νεαρούς ανθρώπους που έχουν τον ρόλο του στρατιώτη, που καλούνται να σκοτώσουν αλλά μπορεί και να σκοτωθούν.
Η ελληνική αστυνομία αλλά και τα μμε πάσχισαν πολύ να φτιάξουν τον μύθο των "άτρωτων" νέων μηχανοκίνητων μονάδων. Τα μέλη τους φαίνεται να ζουν αυτόν τον "μύθο", εγκλωβισμένα μέσα στη στολή και τον οπλισμό τους σε μία επίδειξη εξουσίας. Δεν είναι τυχαίο πως η πλειοψηφία τους, όταν έφτανε στον τόπο που έχασαν τη ζωή τους οι δύο συνάδερφοί τους, δεν έβγαλαν ούτε καν το κράνος και το full-face. Άραγε, μπροστά στο σημείο που κάποιος σκοτώθηκε, δεν είθισται να βγάζουμε ό,τι φοράμε στο κεφάλι μας, καπέλο ή ...κράνος; To "μάχιμο" όμως ύφος τους τους εγκλώβισε ακόμα κι εδώ...
Μιλάνε λοιπόν για εγκληματικότητα. Και όντως, το να ληστεύονται περίπτερα με καλάσνικοφ είναι κάτι πολύ ακραίο. Όμως ποιος έχει οδηγήσει σε όλον αυτόν τον εξοπλισμό του κόσμου της παραβατικότητας; 'Οταν κυκλοφορούν στους δρόμους τσούρμα πάνοπλων και έτοιμων να πυροβολήσουν αστυνομικών, τί περιμένει κάποιος να κάνουν αυτοί που πρόκειται σίγουρα να παρανομήσουν; Δεν πρόκειται κι αυτοί να εξοπλιστούν καλύτερα για να αντιμετωπίσουν τους εκπροσώπους του νόμου; Και πού οδηγείται αυτή η ιστορία; Ασφαλώς, σε αιματηρές συμπλοκές...
Η παραβατικότητα αυτού του τύπου δεν μπορεί να σταματήσει μέσα από τη γενικευμένη αστυνομοκρατία. Όσο η ταξικότητα επιβάλλεται όλο και πιο κάθετα, όσο κάθε κοινωνική μονάδα διαλύεται στο χάος των μητροπόλεων και τη μιζέρια των επαρχιών, η παραβατικότητα θα αυξάνεται με ταχύτατους ρυθμούς και θα γίνεται όλο και πιο βίαιη.
Κι όλοι αυτοί που καβαλάνε τις μηχανές κάνοντας τους σερίφηδες, το καλύτερο είναι να καθήσουν να σκεφτούν αν υπάρχει κάποιος παραπάνω λόγος, πέρα από το χιλιάρικο και τη μαγκιά, για να το κάνουν...
Τ.Κ.
Έρχεται όμως στο μυαλό αναπάντεχα μια φράση του Πάσαρη, από τις πολλές εκείνες που ειπώθηκαν σε μια συνέντευξή του μέσα στη φυλακή και διακατέχονταν συνάμα από μία κάποια μανία αλλά και μία απίστευτη, τρομακτική θα μπορούσε να πει κανείς, λογική. Όταν κρατάς όπλο, έλεγε ο Πάσαρης, σημαίνει πως είσαι έτοιμος να σκοτώσεις αλλά και να σκοτωθείς. Αυτό λοιπόν ισχύει εδώ.
Η ελληνική αστυνομία στάθηκε αρκετά τυχερή τα τελευταία χρόνια σε ένοπλες συμπλοκές. Η συμπλοκή του Ρέντη ήταν μία από τις ελάχιστες αιματηρές εξαιρέσεις. Οι πόλεμοι, οφείλει κάποιος να θυμίσει, διεξάγονται ως επί το πλείστον από νεαρούς ανθρώπους που έχουν τον ρόλο του στρατιώτη, που καλούνται να σκοτώσουν αλλά μπορεί και να σκοτωθούν.
Η ελληνική αστυνομία αλλά και τα μμε πάσχισαν πολύ να φτιάξουν τον μύθο των "άτρωτων" νέων μηχανοκίνητων μονάδων. Τα μέλη τους φαίνεται να ζουν αυτόν τον "μύθο", εγκλωβισμένα μέσα στη στολή και τον οπλισμό τους σε μία επίδειξη εξουσίας. Δεν είναι τυχαίο πως η πλειοψηφία τους, όταν έφτανε στον τόπο που έχασαν τη ζωή τους οι δύο συνάδερφοί τους, δεν έβγαλαν ούτε καν το κράνος και το full-face. Άραγε, μπροστά στο σημείο που κάποιος σκοτώθηκε, δεν είθισται να βγάζουμε ό,τι φοράμε στο κεφάλι μας, καπέλο ή ...κράνος; To "μάχιμο" όμως ύφος τους τους εγκλώβισε ακόμα κι εδώ...
Μιλάνε λοιπόν για εγκληματικότητα. Και όντως, το να ληστεύονται περίπτερα με καλάσνικοφ είναι κάτι πολύ ακραίο. Όμως ποιος έχει οδηγήσει σε όλον αυτόν τον εξοπλισμό του κόσμου της παραβατικότητας; 'Οταν κυκλοφορούν στους δρόμους τσούρμα πάνοπλων και έτοιμων να πυροβολήσουν αστυνομικών, τί περιμένει κάποιος να κάνουν αυτοί που πρόκειται σίγουρα να παρανομήσουν; Δεν πρόκειται κι αυτοί να εξοπλιστούν καλύτερα για να αντιμετωπίσουν τους εκπροσώπους του νόμου; Και πού οδηγείται αυτή η ιστορία; Ασφαλώς, σε αιματηρές συμπλοκές...
Η παραβατικότητα αυτού του τύπου δεν μπορεί να σταματήσει μέσα από τη γενικευμένη αστυνομοκρατία. Όσο η ταξικότητα επιβάλλεται όλο και πιο κάθετα, όσο κάθε κοινωνική μονάδα διαλύεται στο χάος των μητροπόλεων και τη μιζέρια των επαρχιών, η παραβατικότητα θα αυξάνεται με ταχύτατους ρυθμούς και θα γίνεται όλο και πιο βίαιη.
Κι όλοι αυτοί που καβαλάνε τις μηχανές κάνοντας τους σερίφηδες, το καλύτερο είναι να καθήσουν να σκεφτούν αν υπάρχει κάποιος παραπάνω λόγος, πέρα από το χιλιάρικο και τη μαγκιά, για να το κάνουν...
Τ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου