Από την ιδωτικοποίηση των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου, στην μετοχοποίηση του κράτους: τα διηνεκή ομόλογα και άλλες ιδέες

 

Ξεκινάω, λέγοντας οτι προσωπικά, δεν είμαι κομμάτι αυτής της αναρχίας που βλέπει το ΣΥΡΙΖΑ εχθρικά. Με κάποιους συντρόφους (ναι, συντρόφους!) του ΣΥΡΙΖΑ με ενώνουν πολλοί κοινοί αγώνες, πολλά ξενύχτια, πολλά τρεχάματα, πολλά δακρυσμένα από τα δακρυγόνα μάτια....πολλά γενικώς. Δεν μπορώ να τους δω σαν εχθρό, ακόμα και αν είναι κρατιστές ή «καθεστωτικοί». Αν αυτό με κάνει «σοβιετικό αναρχικό», το δέχομαι. Κανείς δεν είναι τέλειος - εγώ δεν είμαι σίγουρα. Και επειδή είμαι και λίγο ρεφόρμας, θεωρώ οτι είναι εν δυνάμει καλό το οτι κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές. Υπάρχουν κάποιοι συνάνθρωποί μας, για τους οποίους η μικρή (αν είναι μικρή, γιατί μπορεί να αποδειχθεί και μεγάλη) διαφορά των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ από τις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μπορεί να είναι το d? ανάμεσα στο να έχουν ή να μην έχουν σπίτι πχ, ή στο να έχουν ή να μην έχουν ρεύμα ή φαί. Το βλέπω λίγο σαν αυτό που έλεγε η Γκόλντμαν όταν έκανε προπαγάνδα κατά του οκταώρου γιατί ήταν ρεφορμισμός (τότε δεν το έλεγαν έτσι): τη πλησίασε ένας γέρος εργάτης και της είπε «δίκιο έχεις,  αλλά εγώ που μπορεί να μην προλάβω την επανάσταση, να μην ζήσω τα υπόλοιπα χρόνια που μου μένουν σαν άνθρωπος;». Και τα δύο χρειάζονται: και το μικρό βήμα βελτίωσης (βραχυπρόθεσμα και ως αποτέλεσμα συμβιβασμού) και το μεγάλο επαναστατικό (μακροπρόθεσμα αλλά όχι στις ελληνικές καλένδες).

Μεγάλο τμήμα του χώρου νομίζω οτι συμμερίζεται την θέση μου, και σε αυτό αποδίδω το οτι η αντιεκλογική καμπάνια των αναρχικών φέτος ήταν πολύ πιο υποτονική απο ότι συνήθως. Θα μπορούσα να πω μάλιστα οτι οι αναρχικοί φέρθηκαν πολύ πιο καλά στον ΣΥΡΙΖΑ (δεν τον υποστήριξαν, αλλά δεν τον σκυλόβρισαν κιόλας) απ'ότι του φέρθηκε η υπόλοιπη αριστερά (που τον έβριζε εν χορώ, σε βαθμό που να αναρρωτιέσαι εαν προμοτάρει την ΝΔ).

Έτσι λοιπόν, αυτοί ότι ήταν να κάνουν είτε θα το κάνουν είτε όχι. Αν κάνουν το ένα από τα δέκα που έχουν πει, κακό δεν κάνει. Το θέμα είναι τι γίνεται με τα άλλα εννιά. Και με τα άλλα εκατό που θέλουμε εμείς επιπλέον.

Χτες λοιπόν, ο κύριος Βαρουφάκης, πέταξε μια μπόμπα (;) για αντικατάσταση του χρέους με διηνεκή ομόλογα και μια δεύτερη μπόμπα για το αν είναι καλή ή κακή ιδέα η επανοικοιοποίηση από το κράτος, των ήδη ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων. Αυτά τα δύο, κατα τη γνώμη μου είναι μια σημαντική αλλαγή όχι σε επίπεδο τακτικής αλλά σε επίπεδο θέσης στο πολιτικό στερέωμα. Και εξηγούμαι:

Μια κοινή θέση αριστεράς - κοινωνικής αναρχίας στην ελλάδα, ήταν, τα τελευταία τουλάχιστον 15 χρόνια, το οτι οι επιχειρήσεις δημόσιας ωφέλειας και τα δημόσια αγαθά πρέπει να είναι υπο δημόσιο έλεγχο και να αποσκοπούν στο δημόσιο όφελος (εντάξει: για την αριστερά η λέξη δημόσιο ταυτίζεται με την λέξη κρατος, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα, τα έχουμε ξανασυζητήσει εδώ: [http://eleftheriakoi.blogspot.gr/2014/07/blog-post.html] ). Νοσοκομείο, Σχολεία, Υποδομές, Αιγιαλός κλπ. πρέπει να ανήκουν σε όλο τον λαό και να εξυπηρετούν το συμφέρον όλου του λαού.

Με αυτές τις δηλώσεις, εαν ισχύουν (γιατί ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ακόμα τσακίσει τους παπαγάλους/διαστρεβλωτές των MassMedia όπως είχε πει οτι θα κάνει) του Βαρουφάκη, προκύπτει οτι:

-         Είτε για τεχνικούς λόγους είτε για λόγους αρχής, η επιδίωξη της λαϊκής κυριαρχίας στην δημόσια περιουσία δεν είναι πλέον θέμα αρχής και στόχος της κυβέρνησης.

-         Η αντικατάσταση της απαίτησης για κούρεμα ενός δημόσιου χρέους που πήγε σε ιδιωτικές τσέπες με αυτήν της μετατροπής του σε perpetual bonds*, η ελπίδα για τις μελλοντικές γενιές πάει περίπατο, και πλέον η δυνατότητα των κεδοσκόπων να πίνουν το αίμα του λαού της ελλάδας μπαίνει στο επόμενο level, αφού τους δίνεται η δυνατότητα να παίρνουν μέρισμα εσαεί, ωσαν να είναι το χρέος επενδεδυμένο κεφάλαιο σε Α.Ε. του χρηματιστηρίου, χωρίς πλέον να υπάρχει δυνατότητα μελλοντικής αποληρωμής. Έτσι, από το «θα πληρωνουν και τα παιδιά μας τα χρέη της ολυμπιάδας» που λέγαμε το 2004, περνάμε στο «θα πληρώνουμε για πάντα», πλέον θεσμοθετημένα.

Και εδώ επαληθεύεται θριαμβευτικά η Ναόμι Κλάιν και το Δόγμα του Σοκ (που σε όλες τις περιπτώσεις που αναφέρονται στο βιβλίο, το τελικό στάδιο της καταστροφικής διαδικασίας είναι η εναλλαγή της καταπιεστικής κυβέρνησης με μια προοδευτική η οποία όμως αδυνατεί να παρέμβει στον οικονομικό τομέ προς όφελος του λαού, με αποτέλεσμα να παγιωθεί η λεηλασία). Επαληθεύεται επίσης και ο Ντουρούτι, που έλεγε τα γνωστά περι καμμένης γης που αφήνει πίσω της η αστική τάξη και εργατών που θα τα ξαναχτίσουν. Το θέμα όμως, είναι οτι η πλευρά με την οποία μαχόταν ο Ντουρρούτι έχασε. Και έχασε επειδή αντί να προχωρήσει προς την επανάσταση, την στιγμή της κρίσης μετρίασε τα αιτήματά της, ελπίζοντας στην υποστήρηξη των αστών στις άλλες χώρες. Όπως κάνει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ.

 

 Γιώργης