Ένα παιδί μετράει τα άστρα (της επανάστασης)

 «Ε, χάλασ' ο κόσμος. Και καλά, βρε κουτάβι... δηλαδή, δεν μπορούνε,

δηλαδή, να κάνουνε τα γράμματα δίχως τη μούρη σου; Δηλαδή, να πούμε, αν δεν τα

μάθεις εσύ, αγύρευτα θα μείνουνε τα γράμματα; Ε; Αυτό ήθελα να μου πεις. Λοιπόν.

Άκου τώρα. Λίγα λόγια: Απ' αύριο κόβεις. Ή ζευγάς ζευγάς ή παπάς παπάς. Για

γελαδάρη σε πήρα, δε σε πήρα για γραμματικό! Εξηγηθήκαμε; 

Άντε, πέσε τώρα να κοιμηθείς κι αύριο έχεις δουλειά. Καις και το λάδι...»

(Μενέλαος Λουντέμης, ένα παιδί μετράει τ'άστρα)

Η μόρφωση λένε, είναι δικαίωμα.

Το γράφει και το Σύνταγμα, λένε.

Η πραγματικότητα είναι οτι αυτά είναι μπαρούφες.

Δικαίωμα είναι μόνο ότι  μπορείς να διεκδικήσεις.

Η μόρφωση πάντα ήταν προνόμιο των λίγων, των ημέτερων.

Η αμφισβήτηση αυτού του προνομίου, ήταν πάντα επαναστατική πράξη.

Μια γραμμή αυταπάρνησης, ενώνει τον Μέλιο του Λουντέμη, τον Φερρερ (που εκτελέστηκε για την αμφισβήτησή του αυτή), τα εργατικά πανεπιστήμια της αυτονομίας, τον Νέλσον Μαντέλα (που πήρε πτυχίο Νομικής όντας φυλακισμένος) και τον Νίκο Ρωμανό, με όλους τους ανθρώπους που αναζήτησαν την γνώση, έχοντας απέναντί τους την εκάστοτε εχθρική εξουσία: τον μπάτσο, τον άρχοντα, τον αφέντη, τον γονιό,  το κατεστημένο.

Και η αντίθετή της γραμμή, ενώνει τον Εισαγγελέα που διέταξε αναγκαστική σίτιση, τον Φορτσάκη, τον φασίστα που διώχνει τα Ρομ παιδιά στην Ευρώπη απ'το σχολείο ή τα παιδιά των μαύρων στην Αμερική απ'το πανεπιστήμιο, τον αφέντη που βάζει τα πεντάχρονα να φτιάχνουν χαλιά στην Ινδία

Και δεν είναι απλά μια πράξη εκδικητικότητας του κράτους ή μιά του αγκύλωση, η άρνηση του κρατικού μηχανισμου να επιτρέψει στον Ρωμανό να σπουδάσει: Είναι μια βασική πράξη αυτοπροστασίας του με διπλή στόχευση  μάλιστα. Η μιά του στόχευση είναι η προφανής, να θωρακιστεί ο μηχανισμός από ενδεχόμενη εκ δεξιών κριτική για «ελάστικότητα απέναντι στην τρομοκρατία», πνεύματος αντίστοιχου αυτού που δέχθηκε με την απόδραση του Ξηρού.

Η άλλη στόχευση, η λιγότερο προφανής, είναι η αυτοπροστασία του από το παράδειγμα του επαναστάτη: όσο να'ναι, ένας πιτσιρικάς που μπήκε με το πιστόλι στην τράπεζα και με το σπαθί του στο πανεπιστήμιο ενόσω φυλακισμένος, δεν συνάδει με το κλισέ του τεμπέλη ψευτοεπαναστάτη που προβάλλει η εξουσία για να περιορίσει το δικαίωμα στη μόρφωση, αλλά και στην εξέγερση. Ειδικά, όταν ο ίδιος πιτσιρικάς, βρήκε το κουράγιο να φωνάξει «ζήτω η αναρχία ρε κουφάλες», αμετανόητος και αλύγιστος αφού τον είχαν συλλάβει και ρημάξει από το ξύλο (προφανής αντίθεση με τον κάθε Μπούκουρα....), θυμίζοντας τότε, σε κάποιους απο εμάς, εκείνον τον αντάρτη του ΕΛΑΣ που περνώντας σιδηροδέσμιος μπροστά από τους γερμανοτσολιάδες τους έφτυσε λέγοντάς τους «Σκύφτε σκουλήκια, περνάει ένας αντάρτης».

Ο Χρόνης Μίσσιος, έλεγε οτι μετά απο 25 χρόνια φυλακής και εξορίας, βγήκε στην κοινωνία ελεύθερος αλλά ανεπάγγελτος. Η λογική αυτής της απαγόρευσης, είναι και αυτή: Ένας επαναστάτης, πρέπει να στερηθεί τα εφόδια για να δράσει επαναστατικά με επιστημονικό τρόπο: πρέπει να στερηθεί τις γνώσεις που θα τον βοηθήσουν να καταλάβει  τον κόσμο και να τον βελτιώσει γιατί αυτό συνεπάγεται την καταστροφή του συστήματος που διατηρεί τον κόσμο όπως είναι, και πρέπει να στερηθεί τα γνωστικά εργαλεία που θα τον βγάλουν απ'την μιζέρια που συνεπάγεται η άγνοια γιατί τότε θα βγάλει και άλλους μαζί του.

Η επανάσταση, είναι μια επιστήμη, και σαν τέτοια πρέπει να μελετάται, να κατανοείται και να σπουδάζεται, έλεγαν ο Μορόνι και ο Μπαλεστρίνι στην Χρυσή Ορδή. Ο Νίκος Ρωμανος, με τις πράξεις του, δείχνει οτι η μόρφωση, όταν διατηρείς μέσα σου τη σπίθα της επανάστασης, είναι μια πράξη εξόχως επαναστατική.

Γιώργης