«Εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά», έλεγαν πριν 3 περίπου δεκαετίες οι ρηγάδες στα πανεπιστήμια και στα φεστιβάλ, τονίζοντας με το ύφος της εποχής την αλλοτρίωση που περνά ο σύγχρονος άνθρωπος στα σύγχρονα κάτεργα της μητρόπολης. Μέχρι που έγινε και θέμα έκθεσης σε πανελλαδικές εξετάσεις, με περιεχόμενο από διήγημα του αιώνιου έφηβου, Αντώνη Σαμαράκη. Η μοναξιά έγινε, σε μια κοινωνία που την έχει ενσωματώσει ως κυρίαρχη αξία μέσω της απόλυτης ιδέας για την ευτυχία στην ιδιώτευση, κυρίαρχο πρόβλημα στις σύγχρονες πόλεις-κελιά.
Να λοιπόν και πάλι η επιστήμη και η απάντηση: Ο ΝΑΟ είναι ένα καταπληκτικό ρομποτάκι που ζώντας μαζί σου αποκτά τα στοιχεία του χαρακτήρα σου. Δεν σου μοιάζει στη μύτη ή στα μαλλιά, αλλά σου κάνει γαλιφιές, σε παρηγορεί, σου τραγουδάει, σε ακούει προσεχτικά και ίσως να κουτσομπολεύετε μαζί το βλαχοσήριαλ που βλέπετε μαζί στην τηλεόραση. Πιθανόν να σου εξομολογείται και τις ερωτικές του κατακτήσεις. Οι επιστήμονες λένε ότι τα ρομπότ δεν είναι απλώς τα άψυχα πλασματάκια που σου μαγειρεύουν, σου σφουγγαρίζουν ή σε βοηθάνε να λύσεις τις ασκήσεις του σχολείου. Έχουν ψυχή και μπορούν να σε συντροφεύουν στη μοναξιά σου.
Αφού λοιπόν ο επιστημονισμός δημιούργησε μια κοινωνία χωρίς ψυχή, μια κοινωνία χωρίς κοινωνία, ο ίδιος σου προσφέρει και τη λύση: μηχανές που έχουν ψυχή. Που κάνουν παρέα στους γερόντους όταν αυτοί είναι πεταμένοι από τα παιδιά τους και την κοινωνική πρόνοια και τέλος πάντων μπορούμε και σ’ αυτό να δώσουμε μια λύση. Μπορούμε να γεμίσουμε την απώλεια από τον άνθρωπο με τη μηχανή που μοιάζει με άνθρωπο. Τι εξαίσια διαστροφή!
Υπάρχει άραγε η δυνατότητά μας ακόμα να στέλνουμε στη θέση της αυτή τη χιονοστιβάδα που διαλύει στο πέρασμά της, τις ικανότητες για αλληλοβοήθεια και κοινωνικό δέσιμο; Έχουμε ακόμα δυνάμεις που θα μας βοηθήσουν να βρούμε τη χαμένη μυθική ή πραγματική ευτοπία;
Γιώργος Τας Κεμπάπ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου