Κυριακή 22 Ιουνίου 2014

Σε ελλάδα – τουρκία – βραζιλία ανάπτυξη σημαίνει άγρια εκμετάλλευση, καταστολή και λεηλασία


κείμενο και αφίσα από:
  Αναρχικοί και κομμουνιστές από Γκύζη και Κυψέλη 
Ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών
Χορός της καρμανιόλας
Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι άνω- κάτω Πατησίων


Σε ελλάδα – τουρκία – βραζιλία ανάπτυξη σημαίνει άγρια εκμετάλλευση, καταστολή και λεηλασία
Ετοιμαζόμαστε, για άλλη μια φορά, να απολαύσουμε ένα υπερθέαμα στις οθόνες μας. Να χορτάσουν τα μάτια, ο εγκέφαλος και τα αυτιά μας με πληροφορίες και εικόνες για την τάδε εθνική ομάδα για τον δείνα παίκτη. Να πέσουμε στην όμορφη ζάλη που προκαλούν οι υπερφιέστες, όπως το μουντιάλ και, ρε αδελφέ, να χαλαρώσουμε, να θάψουμε ακόμα πιο βαθιά τα σκατά που τρώμε κάθε μέρα από το ελληνικό κράτος και τους εταίρους του. Να ξεχάσουμε τους δεκάδες αυτόχειρες, τους εκατοντάδες ανθρώπους που ζουν από τα σκουπίδια, αυτούς που στέκονται στις ουρές του οαεδ, δηλαδή τους εαυτούς μας, τους φίλους και τους δικούς μας ανθρώπους. Να καταπιούμε τις προσβολές και τις αμέτρητες αυθαιρεσίες που δεχόμαστε στα εργασιακά κάτεργα με αμοιβή 400 ευρώ, τη φοροεπιδρομή, την αστυνομική βία και καταστολή, που συντηρούν αυτήν την ανυπόφορη κατάσταση της καμένης γης για τους πάρα πολλούς και τα υπερκέρδη για μια δράκα αφεντικών.
Άλλη μια μεγαλειώδης γιορτή του ποδοσφαίρου, όπου θα πήξουμε στους πολυεθνικούς και παντοδύναμους σπόνσορες/χορηγούς, γνωστούς για την αδυναμία τους στην παιδική εργασία και στις άλλες ευγενείς συνθήκες εργασίας που επικρατούν στα εργοστάσια των λεγόμενων αναπτυσσόμενων χωρών.
 
 
Τι ωραία να δουλεύεις για το μουντιάλ
 
Η Βραζιλία πριν από ένα χρόνο ξεκίνησε να συνταράσσεται από ένα μαζικό συγκρουσιακό κίνημα. Πάνω από ένα εκατομμύριο κόσμος βγήκε στους δρόμους και αγωνίστηκε ενάντια στην ακρίβεια, στην πτώση των μισθών, στην αστυνομοκρατία. Ενάντια, δηλαδή, στις πολιτικές της ελεύθερης οικονομίας που εφαρμόζει η αριστερή κυβέρνηση της Ντίλμα Ρούσεφ. Κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων, που ξεκίνησαν με αφορμή την αύξηση των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς (ο βασικός μισθός στη Βραζιλία ανέρχεται στα 234 ευρώ, ενώ η τιμή εισιτηρίου στα ΜΜΜ αυξήθηκε στο ένα ευρώ!!!) σπάστηκαν και κάηκαν δεκάδες τράπεζες και πολυεθνικές εταιρείες, έγιναν δεκάδες διαδηλώσεις, δημιουργήθηκαν συνελεύσεις γειτονιών και χωριών, ανακινήθηκαν ζητήματα από τους ιθαγενείς και τους αγρότες. Σε κάθε περίπτωση οι διαδηλωτές είχαν να αντιμετωπίσουν τη στρατιωτική αστυνομία και την άγρια καταστολή από το βραζιλιάνικο κράτος, δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες, αύρες και σε κάποιες περιπτώσεις, αληθινά πυρά.
Στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσης της οικονομίας και στο όνομα της εθνικής ανάπτυξης και της φαντασμαγορικής γιορτής του ποδοσφαίρου, το βραζιλιάνικο κράτος εφαρμόζει πιστά τη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Η «αριστερή κυβέρνηση, κάνοντας πλάτες σε κάθε είδους (υπέρ)εργολάβους και στα λόμπι των επενδυτών, ξεκίνησε έργα για τα γήπεδα και τις υπόλοιπες υποδομές που θα «υποδεχτούν» τους αμέτρητους τουρίστες, που θα κατακλύσουν την εξωτική Βραζιλία ως σύγχρονοι αποικιοκράτες. Σύμφωνα με τα γεράκια της FIFA το παγκόσμιο πρωτάθλημα αναμένεται να φέρει κέρδη στους πολυεθνικούς συνεργάτες του και στα ντόπια αφεντικά της τάξης 38 δις ευρώ περίπου μέσα στο 2014.
Η κυβέρνηση θα ξοδέψει 10 δις για στάδια και άλλες υποδομές, 7 εκατ. ευρώ σε διαφήμιση καθώς και 1,2 δις για την ασφάλεια. Τα «δημόσια» έργα είναι το πεδίο όπου οι κομπίνες ντόπιων ή πολυεθνικών εταιριών ευδοκιμούν σαν εξωτικά φρούτα και όπου η στυγνή εκμετάλλευση είναι ανεξέλεγκτη. Το 2013 άνοιξαν 3,12 εκατομμύρια νέες θέσεις, κυρίως στον κατασκευαστικό τομέα, στον κλάδο με τα περισσότερα εργατικά ατυχήματα. Σύμφωνα με τα επίσημα -και άρα αμφισβητήσιμα- στοιχεία, τα ατυχήματα από 55.000 το 2010 αυξήθηκαν σε 62.000 το 2012. Ενδεικτικά αναφέρουμε πως μόνο στο Σάο Πάολο το 2013 καταγράφηκαν 7.133 (!). Δεκάδες εργάτες δολοφονούνται στα εργοτάξια των γηπέδων, από την έλλειψη παντός μέτρου προστασίας, τη βιασύνη να παραδοθούν τα έργα, από τα εξοντωτικά ωράρια και τους εξαντλητικούς ρυθμούς εργασίας. Ταυτόχρονα οι κάθε είδους εργοδοτικές αυθαιρεσίες -ανασφάλιστη και απλήρωτη εργασία, ατελείωτες βάρδιες, μαντρόσκυλα εργοδηγοί- βάζουν τις τελευταίες πινελιές στον γκροτέσκο πίνακα της εθνικής ανάπτυξης. Το υπερτεχνολογικό, σουπερ-ουάου στάδιο της Μπραζίλια, για παράδειγμα, θα κοστίσει 849 εκατ. δολάρια, τρεις φορές περισσότερο από τον αρχικό προϋπολογισμό. Μετά το τέλος του μουντιάλ, τα περισσότερα γήπεδα θα είναι άχρηστα για το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού…
 
 
Θα σου πάρουμε και το σπίτι – αν όχι και τη ζωή σου- για το μουντιάλ
 
Παραπέρα, για να φέρει σε πέρας τα έργα υποδομής για λογαριασμό της ντόπιας και πολυεθνικής ελίτ επενδυτών/ καπιταλιστών το βραζιλιάνικό κράτος επιτείνει τον εκτοπισμό των ιθαγενών πληθυσμών (800.000υπολογίζονται οι ιθαγενείς), καταστρέφοντας και λεηλατώντας το περιβάλλον όπου ζουν αρμονικά. Στα τέλη Μάη, ιθαγενείς από διάφορες περιοχές συγκεντρώθηκαν στην πρωτεύουσα Μπραζίλια και κατέλαβαν την οροφή του τοπικού κοινοβουλίου, μέχρι να απωθηθούν με δακρυγόνα και γκλοπς. Πέρα από την πολιτική των εκτοπισμών, η «μεσιτική λογική» αναλαμβάνει να ξεσπιτώσει τους ένοικους, εκτοξεύοντας στα ύψη τις τιμές των οικοπέδων και των ενοικίων. Υπολογίζεται ότι πάνω από 250.000 άνθρωποι έχουν εκδιωχθεί από τα σπίτια τους εξαιτίας του μουντιάλ. Υπάρχει όμως και η πολιτική των τυχαίων εξαφανίσεων, για την «εξυγίανση και καθαριότητα» των πόλεων. Για παράδειγμα, μόνο στο Ρίο Ντε Τζανέιρο (θα διοργανώσει τους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2016) τους τελευταίους 15 μήνες έχουν δολοφονηθεί 195 άστεγοι, η πλειονότητα των οποίων κάηκαν ζωντανοί. Αγριότερη καταστολή εφαρμόζεται στις φαβέλες, στο Ρίο και σε άλλες μεγαλουπόλεις. Έναν μήνα πριν το μουντιάλ, 3.000 στρατιώτες επίλεκτων δυνάμεων έχουν ξεκινήσει εισβολές στις φαβέλες, με σκοπό να αποκαταστήσουν την τάξη, στο όνομα της ασφάλειας και της πάταξης του εμπορίου των ναρκωτικών. Χρησιμοποιώντας σφαίρες, δακρυγόνα, ελικόπτερα, απαγόρευση κυκλοφορίας και μπουλντόζες καταστρέφουν τα σπίτια των κατοίκων για να αναπλάσουν τις περιοχές αυτές. Όποιος αντιστέκεται είναι υποψήφιος για εκτέλεση και εξαφάνιση. Ακόμη, με αφορμή το μουντιάλ, το βραζιλιάνικο κράτος έφτιαξε μια νέα υποομάδα μπάτσων, κομμάτι της στρατιωτικής αστυνομίας BOPE, δήθεν για να αντιμετωπίσει τις ένοπλες συμμορίες και τα περιστατικά βίας στα γήπεδα. Οι νέοι robocop κατηγορούνται ήδη για εξωδικαστικές εκτελέσεις, απαγωγές και βασανισμούς. Η ομάδα των μπάτσων εκπαιδεύεται από τη Blackwater, διάσημη με τη σειρά της για εξαφανίσεις, βασανισμούς και απαγωγές σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Το οπλοστάσιο της καταστολής θωρακίζεται με μια σειρά από νόμους που ποινικοποιούν διαδηλώσεις, κινήματα αντίστασης και άτομα. Κάποιος μπορεί να βρεθεί υπόλογος ακόμα και για ένα μπλοκάρισμα δρόμου ή να κατηγορηθεί για ηθική αυτουργία μετά από μια ριζοσπαστική και βίαιη ενέργεια. 
 
 
Τουρίστα για σένα (και τα λεφτά σου) είναι το μουντιάλ
 
Το «όραμα» της εθνικής ανάπτυξης στη Βραζιλία, συντελείται ώστε οι τουρίστες/επισκέπτες, «φίλοι» του Μουντιάλ, να αφήσουν τα ντόλαρς τους με χαρά στα αναπλασμένα πράσινα μέρη, στα υπερσύγχρονα γήπεδα, στις γαμάτες παραλίες του Ρίου, όπου η αστυνομία θα είναι πανταχού παρούσα και οι ντόπιοι θα υπάρχουν μόνο για να υπηρετούν τους τουρίστες, που κατ’ εκτίμηση θα ξοδέψουν 8 δις ευρώ. Ούτως ή άλλως, αυτοί που έχουν την οικονομική άνεση να παρευρεθούν στο μουντιάλ, όταν το πιο φθηνό εισιτήριο ξεκινάει από τα 50 ευρώ, είναι υψηλόβαθμα στελέχη, αφεντικά, γιάπηδες, πλούσιοι τεχνοκράτες, πολιτικοί και άλλα τέτοιου τύπου καθάρματα, πολλοί από αυτούς σεξουαλικά πεινασμένοι για ανθρώπινη σάρκα (παιδική, γυναικεία, ανδρική).
 
 
FUCK FIFA
 
Οι ντόπιοι δε στέκονται με σταυρωμένα τα χέρια, παρά τις εκατοντάδες συλλήψεις και τους χιλιάδες τραυματισμούς. Οργανώνουν διαδηλώσεις, επιθέσεις, καταλήψεις, συγκρούονται με την αστυνομία. Έτσι στα μέσα Μάη, οργισμένες διαδηλώσεις έγιναν σε τουλάχιστον 50 πόλεις της Βραζιλίας. Χιλιάδες κόσμου κατέκλυσε τους δρόμους, φωνάζοντας ενάντια στο τεράστιο κόστος της διοργάνωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου, απαιτώντας δικαιοσύνη, τέλος στην αστυνομική κτηνωδία και να σταματήσει το χέρι της ελεύθερης αγοράς να τσακίζει τις ζωές τους. Το ίδιο συνέβη και στην έναρξη του μουντιάλ. Σε περισσότερες από 15 πόλεις έγιναν διαδηλώσεις και συγκρούσεις. Και όλα αυτά σε μία χώρα, όπου το ποδόσφαιρο λατρεύεται σαν θρησκεία.
 
 
Ολυμπιάδα 2004: τι θυμάσαι από τότε;
 
Στους ιθαγενείς κάτοικους του ελλαδικού χώρου, αυτά που συμβαίνουν στη Βραζιλία δεν είναι άγνωστα, μιας και το ελληνικό κράτος υπήρξε διοργανωτής των ολυμπιακών αγώνων- της άλλης οικουμενικής υπερφιέστας. Η κύρια διαφορά είναι ότι οι έλληνες υποδέχτηκαν με χαρά και εθνική ομοψυχία την Ολυμπιάδα. Λίγες ήταν οι φωνές που εναντιώθηκαν στο μεγάλο φαγοπότι της ολυμπιάδας. Αντιθέτως, οι περισσότεροι συντάχθηκαν με το ιδεολόγημα της εθνικής ανάπτυξης και μπούκωναν τα στόματά τους με χρήματα. Δέκα χρόνια μετά, η ζωή στην Ελλάδα των μνημονίων δεν αφήνει και πολλά περιθώρια ερμηνείας για το τι σημαίνουν και ποιους εξυπηρέτησαν τα μεγάλα έργα: Οι δολοφονημένοι εργάτες στα ολυμπιακά έργα, η στυγνή εκμετάλλευση όσων έμειναν ζωντανοί, οι αμέτρητες αυθαιρεσίες των κάθε είδους εργολάβων, η αύξηση της καταστολής και των μέσων ελέγχου (κάμερες), οι μίζες και η καταλήστευση του δημοσίου χρήματος, τα άχρηστα ολυμπιακά έργα που τώρα είτε ρημάζουν, είτε μετατράπηκαν σε συναυλιακούς/συνεδριακούς/εκθεσιακούς χώρους και ποτέ δεν ήταν «ανοιχτά» για δημόσια χρήση, τα έργα που χαρίστηκαν σε διάφορους «εθνικούς ευεργέτες» (βλέπε golden hall στον Λάτση), αναδεικνύουν περίτρανα τι σημαίνει ανάπτυξη και αναπτυξιακά έργα: εκμετάλλευση, εργασιακός μεσαίωνας, μίζες, αδιαφορία και απαξίωση των καθημερινών αναγκών, βόλεμα για τα δικά τους παιδιά, λεηλασία του περιβάλλοντος και των γειτονιών και χάρισμα οικοπέδων «γωνιακών με θέα» στον κάθε εθνικό ή πολυεθνικό επενδυτή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ελληνικό, που χαρίζεται στο Λάτση και στη Lamda Development. Τέλος, μετά από 10 χρόνια, ακόμα πληρώνουμε αδρά την κατασκευή, τη συντήρηση και τη χρήση αρκετών ολυμπιακών. 
 
Εμείς είμαστε με όλους αυτούς και αυτές που παίζουν μπάλα στο δρόμο
 
Ζούμε σε μια εποχή όπου τα κυρίαρχα μπλοκ αναδιπλώνονται, ψάχνουν νέες συμμαχίες, ενώ εμφανίζονται νέοι μεγάλοι «παράγοντες» στον πλανητικό ανταγωνισμό εξουσίας. Συνέπεια αυτής της αναδιάταξης είναι η εξάπλωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη, το κεφάλαιο με τους υπερεθνικούς σχηματισμούς του (τράπεζες, καρτέλ, χρηματιστήρια), τις κατά τόπους εθνικές ολιγαρχίες, τους κυβερνητικούς υπαλλήλους, τους στρατούς και τις αστυνομίες του, λεηλατεί τους πληθυσμούς και το φυσικό περιβάλλον. Οι μεταμοντέρνοι σταυροφόροι της δημοκρατίας και της ελεύθερης αγοράς επιβάλλουν την αποδόμηση έως την εκμηδένιση των δημόσιων παροχών, τον πολλαπλασιασμό των σωμάτων ασφαλείας και την αγριότητα της καταστολής, τη στυγνή υποτίμηση της εργασίας, τη χυδαία απαξίωση των ζωών μας, την άνοδο των φασιστικών και ρατσιστικών ιδεολογημάτων, την επέλαση της ιδιωτικοποίησης, τη συγκέντρωση του πλούτου σε όλο και πιο λίγα και άπληστα χέρια.
Παρ” όλα αυτά, μέσα στην καπιταλιστική έρημο ευδοκιμεί ο καρπός της αμφισβήτησης, της ριζοσπαστικότητας, του αγώνα ενάντια στους δυνάστες της ζωής μας. Οι αμέτρητοι αγωνιζόμενοι σε όλη την υφήλιο, κρατούν τη φλόγα της αντίστασης ζωντανή. Εμείς είμαστε κομμάτι όλων αυτών. Είμαστε με όλους αυτούς και αυτές που παίζουν μπάλα στο δρόμο: στην κοντινή Χαλκιδική οι κάτοικοι αντιστέκονται στους σύγχρονους χρυσοθήρες, στη γειτονική Τουρκία στήνουν οδοφράγματα και μάχονται σώμα με σώμα με τους πραιτοριανούς του καθεστώτος. Στην Κίνα και το Μπανγκλαντές κατεβαίνουν σε άγριες απεργίες, καταστρέφουν και καίνε τα εργοστάσια- κάτεργα, συγκρούονται με την αστυνομία και τον στρατό. Στην Αίγυπτο και στις αραβικές χώρες της Βόρειας Αφρικής, κατακλύζουν τους δημόσιους χώρους και τις πλατείες και αγωνίζονται ενάντια στη φτωχοποίηση και στην αυταρχικότητα των ντόπιων καθεστώτων. Στη Βραζιλία διαδηλώνουν, δίνουν μάχες, αντιστέκονται στην εθνική ανάπτυξη, στον πολιτισμό της FIFA. Στην Τσιάπας, στο Μεξικό, οι εξεγερμένοι Ζαπατίστας χτίζουν έναν άλλο κόσμο…
 
 
δεν παίζουμε μπάλα στο «γήπεδό» τους δεν συμμετέχουμε σε στημένα παιχνίδια
φτιάχνουμε τα δικά μας «γήπεδα», παίζουμε τη δική μας «μπάλα»
σε κάθε γειτονιά, σε κάθε τόπο, διασπείροντας τη φλόγα της αντίστασης και της εξέγερσης
 
αναρχικοί και κομμουνιστές από τις γειτονιές της Κυψέλης και του Γκύζη
αυτοδιαχειριζόμενο στέκι άνω-κάτω Πατησίων
ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών
χορός της καρμανιόλας

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

Τι θέλει ένας εργοδότης από τους υπαλλήλους του;

Μια αποδόμηση των “επιστημονικών” στοιχείων που προβάλλουν τα mass-media

Δάβασα, προσφάτως, στο «έγκριτο» (εδώ γελάμε πικρά) site in.gr ένα άρθρο, με τίτλο
Το άρθρο αναφέρεται σε μια «έρευνα» που διενεργήθηκε από την εταιρεία Manpower η οποία είναι πολυεθνική με αντικείμενο εργασίας την «ενοικίαση προσωπικού» :για να μιλάμε ξεκάθαρα, πρόκειται για εταιρεία που προμηθεύει εργαζόμενους «μιας χρήσης» με μεσαιωνικούς όρους εργασίας˙ πρόκειται για συγχρονους δουλέμπορους με όλη τη σημασία της λέξης.
Ας δούμε τώρα τι λένε αυτοί: είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πως μπορείς να χειραγωγείς την κοινή γνώμη, μέσω μιας επιστημονικοφανούς έρευνας, μανιπουλάροντας και παρουσιάζοντας τα στοιχεία κατα το δοκούν, και εξάγοντας συμπεράσματα απο χρήσιμες μερικότητες (τα σχόλια του γράφοντα, με λοξά γράμματα, δίπλα στο κείμενο της “έρευνας”)

Θέμα ποιότητας του εργατικού δυναμικού στην Ελλάδα αναδεικνύει έρευνα της ManpowerGroup , η οποία καταγράφει την απογοήτευση των εργοδοτών για τα επίπεδα εμπειρίας, δεξιοτήτων και διαθεσιμότητας του υφιστάμενου προσωπικού. Εμμέσως η έρευνα αναδεικνύει και τις επιπτώσεις της «διαρροής εγκεφάλων» (Brain Drain) και της εργασιακής μετανάστευσης στην εγχώρια αγορά εργασίας. [ένα πρώτο υποννοούμενο οτι η μετανάστευση ίσως και να μην οφείλεται στην κρίση αλλά στην έλλειψη ικανοτήτων όσων δεν βρίσκουν δουλειά και αναγκάζονται να μεταναστεύσουν]
Σύμφωνα με την έρευνα το 42% των εργοδοτών στην Ελλάδα δυσκολεύεται να να βρει υποψηφίους με τα απαιτούμενα προσόντα για τη σωστή λειτουργία των επιχειρήσεών τους. Το συγκεκριμένο ποσοστό –αυξημένο κατά 4 μονάδες σε σχέση με πέρυσι και 6 ποσοστιαίες μονάδες πάνω από τον παγκόσμιο μέσο όρο- καταδεικνύει, σύμφωνα με την Manpower, το σημαντικό έλλειμμα απαιτούμενης εμπειρίας (42%), τεχνικών δεξιοτήτων (hard skills) (29%), επαγγελματικών δεξιοτήτων (soft skills) (19%) και διαθέσιμων υποψηφίων (18%) που χαρακτηρίζει την ελληνική αγορά εργασίας, σύμφωνα με τις απόψεις των ίδιων των εργοδοτών. [δηλαδή εν μέσω οικονομικής κρίσης, με το 30% των εν δυνάμει εργαζομένων να είναι άνεργοι, με χιλιάδες πτυχιούχους ή εξειδικευμένους τεχνίτες να μην μπορούν να βρουν δουλειά παρότι κάνουν δεκάδες αιτήσεις εργασίας, με εκατοντάδες επιχειρήσεις υψηλής εξειδίκευσης να κλείνουν ή να απολύουν κατα προτεραιότητα προσωπικό «υψηλού κόστους μισθοδοσίας» (δηλ. τους πλέον καταρτισμένους τεχνικά), το 18% των εργοδοτών λέει οτι δυσκολεύεται να βρει «διαθέσιμους υποψήφιους», το 42% οτι υπάρχει έλλειμα απαιτούμενης εμπειρίας, και το 29%-19% οτι δεν υπάρχει κατάλληλα εξειδικευμένο προσωπικό διαθέσιμο για την προσφερόμενη θέση. Οι πιθανές ερμηνείες των παραπάνω που προκύπτουν αβίαστα, αν δεχθούμε οτι τα στοιχεία είναι πραγματικά,  αφού οι συγκεκριμένες «διαπιστώσεις» είναι ασύμβατες με τους φυσικούς νόμους, την κοινή λογική και την πραγματικότητα όπως την αντιλαμβανόμαστε όλοι, είναι οτι πιθανότατα οι προσφερόμενες θέσεις εργασίας είναι (α)σε τομείς εργασίας εντελώς έξω από τα κοινά (πχ αστροναύτης, πυρηνικός χειρούργος, διακοσμητής υποβρυχίων κλπ)ή (β) οι όροι εργασίας να είναι τόσο ασύμφοροι ή απεχθείς που να μην είναι συμφέρουσα η σύναψη σχέσης εργασίας.Ειδικά για το (β), με δεδομένο το οτι όταν πλέον όσοι βρίσκονται εκτος αγοράς εργασίας για πάνω απο 6 μήνες, ουσιαστικά ενδιαφέρονται για περιορισμό της ζημιάς (damage mitigation) και δέχονται να εργαστούν, προκειμένου να «μείνουν σε επαφή με την πιάτσα» με οριακό κέρδος ή και απώλειες ενίοτε, καταλαβαίνει κανείς εύκολα ποιάς μορφής και ποιότητας είναι οι προσφερόμενοι όροι εργασίας.] 
Η έρευνα πραγματοποιήθηκε το πρώτο τρίμηνο του 2014, για ένατη συνεχόμενη χρονιά, σε 42 χώρες από όλο τον κόσμο, σε περισσότερους από 37.000 εργοδότες. Η Ελλάδα συμμετείχε στην έρευνα για έβδομη συνεχόμενη χρονιά, με αντιπροσωπευτικό δείγμα 750 εργοδοτών. [η ταυτότητα/κατανομή του δείγματος ανα αντικείμενο κα μέγεθοςπροφανώς δεν διευκρινίζεται-μάλλον είναι κατάλληλο για να εξαχθουν τα ζητούμενα συμπεράσματα]
Σε παγκόσμιο επίπεδο, το ποσοστό των εργοδοτών που δυσκολεύεται να βρει υποψηφίους με τα απαιτούμενα προσόντα για τη σωστή λειτουργία των επιχειρήσεών τους ανέρχεται σε 36%, αυξημένο κατά 1 μονάδα από πέρυσι, και στο υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων επτά χρόνων. [σουρρεαλιστικό: σε παγκόσμιο επίπεδο, λαμβάνοντας υπ’όψιν και την δυνατότητα μετακίνησης εργαζομένων από και προς τρίτες χώρες σε διηπειρωτικό πλέον επίπεδο,εν μέσω παγκόσμιας κρίσης,  η έρευνα αποφαίνεται οτι ένας στους τρεις εργοδότες δεν βρισκει κατάλληλο προσωπικό με τα απαιτούμενα προσόντα!!Προφανώς δεν διευκρινίζει ποιά είναι τα απαιτούμενα προσόντα. Ακόμα και η πιό καλόπιστη κριτική εδώ πάει περίπατο, και κάποιος που αποδέχεται μιά τέτοια δήλωσης εντάσσεται πλέον στον τομέα της ψυχοπαθολογίας και του κοινού κρετινισμού]
Τη μεγαλύτερη δυσκολία για την εύρεση κατάλληλων ατόμων αντιμετωπίζουν οι εργοδότες στην Ιαπωνία (81%) [η πλέον τεχνολογικά ανεπτυγμένη χώρα στον πλανήτη], το Περού (67%) [εξάγει μηχανικούς σε όλον τον κόσμο], την Ινδία (64%) [εξάγει μηχανικους, ειδικούς πληροφορικής, προγραμματιστές,γιατρούς, τεχνίτες, ανειδίκευτους εργάτες, ηλεκτροσυγκολλητές επίσης σεόλον τον κόσμο]  την Αργεντινή (63%) και την Βραζιλία (63%) [υπερ προηγμένη τεχνολογικά τα τελευταία χρόνια, ενδεχομένως η μόνη χώρα που λόγω ανάπτυξης να διακαιολογούνται εν μέρει κάποια τέτοια στοιχεία]. Το ζήτημα της έλλειψης ταλέντου δείχνει να προβληματίζει ελάχιστα τους Ιρλανδούς (2%), Ισπανούς (3%) και Ολλανδούς (5%) εργοδότες [γιατί άραγε; Μήπως επειδή οι εργασιακοί όροι είναι διαφορετικοί από τις παραπάνω χώρες; (λέω εγώ ο κακόπιστος...). Στην πραγματικότητα, η συγκεκριμένη φράση έχει σκοπιμότητα που μπαίνει εδώ και η υποτιθέμενη «έλλειψη ταλέντου υπάρχει λόγος που αναφέρεται, όπως θα δούμε παρακάτω].
Στην Ελλάδα, για έβδομη συνεχόμενη χρονιά οι εργοδότες αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη δυσκολία στην κάλυψη θέσεων επαγγελματιών πωλητών [πλάκα κάνετε;;;; τώρα αρχίζει η έρευνα και γίνεται προσβλητική της νοημοσύνης του αναγνώστη. Τη στιγμή που κλείνουν τα μαγαζιά και οι πωλητές απολύονται κατα χιλιάδες, λέει υπάρχει έλλειψη πωλητών], με δεύτερη σε δυσκολία κάλυψης ειδικότητα αυτή των υψηλόβαθμων στελεχών[αυτό θα ευχόμουν απο  καρδιάς να ήταν αλήθεια, αλλα δυστυχώς δεν είναι.] , η οποία παραμένει στην ίδια θέση της κατάταξης με πέρυσι  . Την τρίτη θέση φέτος κατέχουν οι εξειδικευμένοι τεχνίτες, οι οποίοι πέρυσι βρίσκονταν στην πέμπτη θέση. Εκτός Top-10 για το 2014 μένει το προσωπικό εξυπηρέτησης και υποστήριξης πελατών, το οποίο πέρυσι καταλάμβανε την τέταρτη θέση, όπως και το προσωπικό ΙΤ, το οποίο βρισκόταν στο Νο 7. Οι δύο νέες είσοδοι στη λίστα είναι οι εργάτες και οι χειριστές μηχανημάτων, στις θέσεις 8 και 9 αντίστοιχα.[δηλαδή ενώ οικοδομικά και τεχνικά έργα πρακτικά δεν υπάρχουν, ενώ όσες τεχνικές εταιρείες δεν έχουν χρεωκοπήσει απολύουν μαζικά προσωπικό, το οποίο δούλευε ήδη με συμβάσεις έργου ή πληρωνόταν μόνο τις ημέρες που δούλευε, και ενώ η συγκεκριμένη κατάσταση έχει επεκταθεί πλέον και στους –παλαι ποτε εξαιρετικά καλοπληρωμένους - τεχνίτες ηλεκτροσυγκολλήσεων, μονταδόρουςκλπ οι οποίοι έχουν ποσοστά ανεργίας της τάξης του 80-90% (και όσον αφορά τους βαλκάνιους μετανάστες είναι ενδεικτικό οτι επιστρέφουν πλέον μαζικά στις χώρες καταγωγής τους) και ενώ πλέον η έννοια του μαστορα έχει επι της ουσίας καταργηθεί αφού ακόμα και οι μαστόροι δέχονται να προσληφθούν και να δουλέψουν ως εργάτες γενικών καθηκότων προκειμένου να κάνουν κανα μεροκάματο, η «επιστημονική έρευνα» αποφαίνεται οτι είναι στις θέσεις 5,8,9 αυτών που οι εργοδότες ψάχνουν με το φανάρι. Ζήτω η τρέλα!!!]
Στο Νο 1 και Νο 2 της παγκόσμιας κατάταξης με τις θέσεις που οι εργοδότες δυσκολεύονται περισσότερο να καλύψουν παραμένουν για τρίτη συνεχή χρονιά οι εξειδικευμένοι τεχνίτες και οι πτυχιούχοι μηχανικοί. [ευτυχώς που εδώ υπάρχουν στοιχεία απο έρευνες επιμελητηρίων που επιβεβαιώνουν το αντίθετο, αλλιώς θα έπρεπε να εξετάσουμε το ενδεχόμενο του παράλληλου σύμπαντος]. Την τρίτη θέση της φετινής κατάταξης καταλαμβάνει η ειδικότητα των τεχνικών, που πέρυσι βρισκόταν στο Νο 4. Οι επαγγελματίες πωλητές παραμένουν δυσεύρετοι, παρά το γεγονός ότι από το Νο 3 που βρίσκονταν πέρυσι φέτος καταλαμβάνουν το Νο 4 [......χωρίς σχόλια πλέον] .
Παρά τη συγκεκριμένη μείωση, η έλλειψη ταλέντου στον τομέα των πωλήσεων δείχνει να διευρύνεται, καθώς στο Νο 7 του εφετινού top-10 συναντάμε τους διευθυντές πωλήσεων, μια ειδικότητα που πέρυσι βρισκόταν στο Νο 12. [πως δικαιολογείται το καβάντζωμα των golden boys εν μέσω κρίσης: η δημιουργία διευθυντικών (και άρα μη παραγωγικών) θέσεων με υψηλές αποδοχές, δικαιολογείται ως αναγκαιότητα λόγω έλλειψης ταλέντου. Η έρευνα αυτοαναιρείται βέναια, αφού παραπάνω λέει οτι σε κάποιες χώρες δεν παρατηρείται έλλειψη ταλέντου, πράγμα που δεν δικαιολογείται σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, στην οποία ο εργασιακός νομαδισμός και τα home-based ή ousourced (θυμάστε την συνονόματη σειρά στην τηλεόραση; Έτσι δουλεύει πλέον όλος ο πλανήτης...) τμήματα πωλήσεων είναι καθεστώς απο χρόνια. Η πραγματικότητα βεβαια είναι οτι στις χώρες που χτυπήθηκαν από την κρίση και το χρέος, το κλίμα της κοινής γνώμης δεν «σηκώνει» την αύξηση του αριθμού των καλοπληρωμένων κηφήνων.] Μια ακόμη αξιοσημείωτη αλλαγή είναι η απουσία από τη φετινή παγκόσμια κατάταξη των εργατών, θέση που σταδιακά τα τελευταία τρία χρόνια έχανε έδαφος.[και εδώ η έρευνα ουσιαστικά αναιρεί τον εαυτό της και έρχεται σε σύγκρουση με την πραγματικότητα: παγκοσμίως υπάρχουν εργάτες, αλλά ειδικά στην Ελλάδα (με τους χιλιάδες άνεργους και τους μετανάστες-δουλοπάροικους) δεν υπάρχουν.]
Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της έρευνας, δύο στους τρεις (66%) Έλληνες εργοδότες εκτιμούν ότι οι θέσεις απασχόλησης που παραμένουν κενές λόγω δυσκολίας εύρεσης κατάλληλων εργαζόμενων έχουν από μέτρια έως υψηλή επίπτωση στην ικανότητα της επιχείρησης να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των πελατών της. Το ποσοστό αυτό είναι αυξημένο κατά 12 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με πέρυσι. [συμπέρασμα: για την ανεργία φταίνε οι εργαζόμενοι που είναι ανίκανοι και δεν δίνουν κώλο]
 Παγκοσμίως, το ποσοστό των εργοδοτών που θεωρούν ότι οι κενές θέσεις έχουν μέτρια έως υψηλή επίπτωση στην επιχειρηματική τους λειτουργία διαμορφώνεται στο 54%, αμετάβλητο σε σχέση με πέρυσι. [συμπέρασμα: για την μη-ανάπτυξη της οικονομίας πάλι φταίνε οι εργαζόμενοι]
 
Το κατα πόσο η συγκεκριμένη «έρευνα» αποτελεί έρευνα ή προπαγάνδα, επαφίεται στην κρίση του αναγνώστη. Η εταιρεία απλά χρησιμοποιεί το in.gr για να περάσει το μήνυμα οτι η ίδα, είναι απαραίτητη για τους εργοδότες, αφού προσφέρει τους κατάλληλους εργαζόμενους στις κατάλληλες συνθήκες δουλείας, για τους εργαζόμενους αφού έχει εικόνα των αναγκών και των ζητούμενω των εργοδοτών και μπορεί να τους βγάλει από τον φαύλο κύλο του να στέλνουν βιογραφικά χωρίς αντίκρυσμα,και για το σύστημα, αφού επιτελεί το κοινωνικό έργο της διερεύνησης των αναγκών της αοράς και της κάλυψης των αναγκών αυτών με επιστημονικό τρόπο. Έτσι νομιμοποιεί ηθικά την ύπαρξη του επαγγελματικού αντικειμένου της, που είναι το δουλεμπόριο.
 Για τον γράφοντα, το συμπέρασμα είναι προφανές: τι περιμένεις από δουλέμπορους;

Γιώργης

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

Μαζικές Απολύσεις στη Χαλυβουργία



«Η εργατική τάξη και τα αφεντικά δεν έχουν τίποτα το κοινό. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία ειρήνη εφ'όσον η πείνα και η ανέχεια υπάρχουν ανάμεσα σε εκατομμύρια εργαζομένους, ενώ οι λίγοι, που αποτελούν τα αφεντικά κατέχουν όλον τον παραγόμενο πλούτο.»
Προοίμιο του καταστατικού των IWW 

Έχει τεκμηριωθεί από πολλές έρευνες, πόσο ψευδές είναι το οτι το εργασιακό κόστος είναι κρίσιμος παράγοντας για τη βιωσιμότητα και το κόστος λειτουργίας μιας επιχείρησης (με καπιταλιστικούς όρους) στην Ελλάδα (π.χ. εδώ).  Παρόλα αυτά, αναπαράγεται συνεχώς το ίδιο παραμύθι, σε μια προσπάθεια (δυστυχώς καθόλου αποτυχημένη, κρίνοντας από το ως τώρα αποτέλεσμά της) επίκλησης στο «φιλότιμο» των εργαζομένων «να βάλουν πλάτη» καθώς και στην δημιουργία κοινωνικής συναίνεσης στην ανατροπή κάθε εργασιακού κεκτημένου. Λίγο ο φόβος, λίγο η εθελοδουλεία, λίγο η άγνοια και η βλακεία, λίγο περισσότερο ίσως η αδυναμία των εργαζομένων να ορθώσουν ικανό λόγο και πράξη σε μαζικό επίπεδο, έχουν επιβάλλει στην εργασιακή καθημερινότητα το σύνδρομο της Στοκχόλμης: Η ψεδαίσθηση οτι υπάρχει ή οτι μπορεί να υπάρξει μια «εθνική προσπάθεια για την ανάπτυξη», μια «εθνική προσπάθεια για την μείωση της ανεργίας» έχει βρει αποδέκτες στο μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας. Και η πραγματική σχέση αιτίου-αιτιατού αναφορικά με την κρίση, την ανεργία, την μείωση των μισθών, την όλο και μεγαλύτερη μεταφορά υπεραξίας από τους εργαζόμενους στους εργοδότες (επίσης τεκμηριωμένη, πχ εδώ), δεν είναι κρυμμένη αλλά παραμελημένη.
Κάποια πράγματα όλοι μπορούν να τα σκεφτούν. Αλλά δεν σκέφτονται. Έχουν ξεμάθει να σκέφτονται. Δεν ενδιαφέρονται να σκέφτονται. Σκέφτονται μόνο όταν πρέπει να πείσουν τον εαυτό τους οτι το να σκύβουν το κεφάλι είναι η μόνη λύση. 

Μαζικές Απολύσεις στη Χαλυβουργία.
Η εργοδοσία δεν μπήκε καν στον κόπο να πει οτι το εργατικό κόστος είναι υψηλό. Πως θα μπορούσε άλλωστε να στηρίξει κάτι τέτοιο; Η ίδια ομολογεί οτι ο κύριος ανταγωνισμός της (στον οποίο δεν μπορεί να ανταπεξέλθει) προέρχεται απο χώρες όπως η Ιταλία, η Αγγλία, η Γαλλία και όχι από το Πακιστάν, την Ινδία, την Τουρκία, που θα μπορούσε να επικαλεστεί το εργοδοτικό κόστος. Με τον ίδιο τρόπο πάνε περίπατο και τα αναπαραγόμενα απο διάφορα παπαγαλάκια περι του «κακού» σωματείου που δεν επέτρεπε αναδιάρθρωση, λίγες απολύσεις κλπ: το εργοστάσιο της ίδιας εταιρείας με το «καλό» σωματείο στο Βόλο , είναι σε χειρότερη θέση απο αυτό του Ασπροπύργου, με μονοήμερη νυχτερινή απασχόληση του 1/10ου του προσωπικού. Και προφανώς, τα σωματεία στην Αγγλία ή στην Ιταλία δεν είναι «καλύτερα» από αυτό του Ασπροπύργου.
Η εργοδοσία επικαλέστηκε επίσης αύξηση του κόστους από το τιμολόγιο της ΔΕΗ: Ναι, αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα της μερικής ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, της απορρόφησης από αυτήν του κόστους χρεωκοπίας των άλλων-παρόχων-«ανταγωνιστών της» (που είσαι καημένη ανταγωνιστικότητα που θα χαμήλωνες τα τιμολόγια),  και της σχετικής επιταγής της τρόικας (που επιβάλλει ενέργειες για την «άρση των αγκυλώσεων της οικονομίας»). Αποδεικνύεται δηλαδή οτι η μείωση του εργατικού κόστους της ΔΕΗ καθόλου δεν συσχετίζεται με μείωση της τελικής τιμής στον καταναλωτή, το αντίθετο μάλιστα. Και το παραμύθι περι κακών συνδικαλιστών που δεν επιτρέπουν στην ΔΕΗ να «βελτιώσει τις παρεχόμενες υπηρεσίες/αγαθά προς τον πολίτη» πάει περίπατο. Για όσους το πίστεψαν δηλαδή, γιατί οι «σοβαροί» επιχειρηματίες, που ξέρανε από τότε να σκέφτονται, είχαν ήδη κάνει τα κουμάντα τους, π.χ. ΜΟΤΟΡ ΟΊΛ-ΜΕΤΚΑ οι οποίες εγκαίρως έφτιαξαν μονάδες ηλεκτροπαραγωγής για να έχουν θετικό ισοζύγιο. Βέβαια, κάποιος «κακόπιστος» θα μπορούσε να πει (και θα είναι ηλίθιος αν δεν το πει) οτι σε αντίθεση με τις παραπάνω εταιρείες οι οποίες επειδή έχουν μεγάλο επενδεδυμένο κεφάλαιο και αδυναμία-απροθυμία μεταφοράς των εγκαταστάσεών τους στο εξωτερικό, ο μάνεσης είχε ήδη προβλέψει το ενδεχόμενο μιας μετακόμισης: σου λέει γιατί να εκσυγχρονίσω το παλιό μου μαγαζί, όταν με τα ίδια λεφτά φτιάχνω άλλο σε μέρος που δε θα δίνω λογαριασμό σε κανένα; Έτσι, για να καταλαβαίνουμε τι σημαίνει «εθνική προσπάθεια για την αντιμετώπιση της κρίσης»: είναι η προσπάθεια των εργοδοτών να βρούν δούλους χωρίς να χρειάζεται να μετακομίσουν.

Π.Γ.

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

To κτήμα και η βίλα Ιόλα ανοίγουν ξανά για τους κατοίκους

Την Πέμπτη 29 Μαϊου 2014 το κτήμα Ιόλα άνοιξε ξανά για τους κατοίκους. Φυσικά με αυτό δεν εννοούμε τις προγραμματισμένες θεατρικές παραστάσεις που οργανώνει αυτές τις μέρες ο δήμος Αγίας Παρασκευής, με την "ευγενική παραχώρηση του ιδιοκτήτη", όπως αναφέρει η ανακοίνωση του. Εκδηλώσεις που έτσι κι αλλιώς απευθύνονται μόνο σε όσους κατάφεραν να έχουν πρόσκληση για την παράσταση. Εννοούμε την χθεσινή διάθεση των κατοίκων της Αγίας Παρασκευής να οικειοποιηθούν το κτήμα ξανά και να αποδώσουν το περιεχόμενο που οι ίδιοι θέλουν σε αυτό.

 Με αφορμή την πρώτη μέρα των θεατρικών παραστάσεων, πάνω από 100 κάτοικοι συγκεντρωθήκαμε χθες έξω απ το κτήμα και παρά τις απαγορεύσεις του ιδιοκτήτη, μπήκαμε στο χώρο, περπατήσαμε, κουβεντιάσαμε, γνωριστήκαμε, δείχνοντας έμπρακτα πως το θέλουμε να είναι. Ανοιχτό, κοινωνικό, ελεύθερο για όλους και για όλες. Υπενθυμίσαμε ότι παραμένει ένας διεκδικούμενος χώρος εδώ και χρόνια για την γειτονιά και υπάρχουν συγκεκριμένες πολιτικές ευθύνες για το ότι είναι ρημαγμένος και μονίμως κλειδωμένος. Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε συνέλευση εντός του κτήματος, όπου ομόφωνα και με ενθουσιώδη διάθεση, αποφασίστηκε η συνέχιση των δράσεων οικειοποίησης και υπεράσπισης του κτήματος.

Ως επόμενη μέρα δράσεων και εκδηλώσεων, αποφασίστηκε η Κυριακή 15 Ιουνίου. Επόμενο ραντεβού για την συνδιαμόρφωση και συνδιοργάνωση, την Τρίτη 3 Ιουνίου, στις 19.00, στον χώρο της ανοιχτής συνέλευσης κατοίκων, Αγ.Τριάδας και Δημοκρατίας 2.
Τα πάντα συνεχίζονται...


ΙΟΛΑΣ ΣΙΣΤΟΒΑΡΗΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟ ΛΑΟ
ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΟ ΙΔΙΩΤΙΚΟ

ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ


Περισσότερα για τη βίλα Ιόλα εδώ http://anoixtisyneleysiagparaskevis.blogspot.gr/search/label/%CE%99%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CF%82

--
Ανοιχτή συνέλευση κατοίκων Αγίας Παρασκευής
http://anoixtisyneleysiagparaskevis.blogspot.com