τοπικές αυτοδιοικήσεις: τα νέα κρατίδια και εμείς

Προσφυγή στο Συμβούλιο Επικρατείας εναντίον της εφαρμογής του Νόμου "Καλλικράτης" από κάποιους δημάρχους στη Βόρεια Ελλάδα. Τι σημασία έχει ποιοι; Απεργία πείνας πραγματοποίησε, δήμαρχος κάπου στην Αττική. Τι σημασία έχει ποιος; Αναρτημένα παντού σε όλη την Ελλάδα: "Δεν θέλουμε την ένωσή μας μ' αυτούς". Τι σημασία έχει ποιοι και για ποιους;


Από την αναγγελία του Νόμου και μέχρι σήμερα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, η κυρίαρχη πολιτική ανάγνωση ταυτίστηκε με τις υποχρεωτικές συνενώσεις Δήμων, τερματίζοντας τη συζήτηση στις ενστάσεις για αυτές. Το γεγονός ότι πλέον οι νέες αρμοδιότητες στους δήμους, τους καθιστούν τοπικές κυβερνήσεις, καθώς και το γεγονός ότι η χρηματοδότηση θα εξαρτάται κυρίως από την ΕΕ, την αύξηση και διεύρυνση των δημοτικών φόρων και τη σύνδεσή τους με την Αγορά, πέρασαν απαρατήρητα. Η έλλειψη συμμετοχής του κοινού για τα κοινά διαδέχεται τη φλυαρία για τις λεπτομέρειες του Νόμου, που αφορούν κυρίως το κατά πόσο οι τοπικοί παράγοντες μπορούν ή όχι να δημιουργήσουν τα νέα τζάκια, το αν θα μπορούν ή όχι να αυξήσουν τα κέρδη τους από τα νέα έργα. Έτσι, η ολοκλήρωση της μετατροπής της Τ.Α. σε επιχείρηση-εισπρακτικός μηχανισμός-μηχανισμός ελέγχου τερματίζει και κάθε αυταπάτη για τη "συμμετοχή του πολίτη". Έτσι κι αλλιώς ήταν από παλιά το μακρύ χέρι του κράτους με κάποιες σχετικές για καθημερινά ζητήματα παροχές.

Σε μια τέτοια συνθήκη που ενισχύεται με την ολοένα και μεγαλύτερη απομάκρυνση από τα κοινά και μάλιστα όταν κάνει απαγορευτική τη δυνατότητα συμμετοχής και παρέμβασης, κάθε κίνηση που επανασυνδέει τους ανθρώπους σε κοινές ανάγκες και σε κοινές αναζητήσεις είναι απαραίτητη. Ένας νέος ηθικός προσανατολισμός για μια ανθρώπινη κοινωνία που θα συνδέεται με τις οριζόντιες συσσωματώσεις είναι κάτι παραπάνω από μια αυτονόητη, απλή αντιεκλογική συμπεριφορά.

γκ