Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

για το Σίμο Σεϊσίδη

ΜΕΛΟΣ

Ο πατέρας μου όταν ήμουν μικρός μου έλεγε μια πολύ ωραία ιστορία για να κοιμηθώ και για να καταλάβω την αξία της αλληλεγγύης.
Το 1336 στο δουκάτο της Βαυαρίας ξέσπασε μια επανάσταση από έναν ληστή. Κάποιος Ντιτζ βλέποντας ότι ο δούκας Λούντβιχ ζητούσε όλο και περισσότερους φόρους ενώ ο λαός πεινούσε βγήκε στο βουνό και μαζί με καμιά 30 συντρόφους του έκλεβε από τους πλούσιους και έδινε στους φτωχούς και σκότωνε τους φοροεισπράκτορες. Ο λαός τον ακολουθούσε και έτσι ο Ντιτζ και τα μέλη της συμμορίας του επικηρύχτηκαν.
Τελικά τους έπιασαν και στη κεντρική πλατεία του Μονάχου τους πήγαν αλυσοδεμένους για να τους αποκεφαλίσουν. Ο Ντιτζ μαζί με τα άλλα 30 μέλη της συμμορίας. Έσκυψαν πάνω στο ξύλο του δήμιου και περίμεναν τον «πέλεκυ της δικαιοσύνης». Ο Λούντβιχ για να δείξει στο λαό που είχε συγκεντρωθεί ότι ήταν δίκαιος φώναξε στον Ντιτζ ποια ήταν η τελευταία του επιθυμία. Ο Ντιτζ του απάντησε ότι θέλει να αποκεφαλιστεί πρώτος αλλά αν καταφέρει μετά να σηκωθεί και να περπατήσει όσα βήματα κάνει, τόσους συντρόφους του θα σώσει.
Ο Λούντβιχ αφού συμβουλεύτηκε τους γιατρούς του και τον αρχηγό της αστυνομίας γέλασε μεγαλόφωνα και το δέχτηκε. Με ένα νεύμα δίνει εντολή στο δήμιο και κόβει το κεφάλι του Ντιτζ. Τότε γίνεται το θαύμα. Ο ληστής σηκώνεται και χωρίς να βλέπει, να ακούει, να μυρίζει, να γεύεται, χωρίς σκέψη κάνει 32 βήματα μπροστά από τους συντρόφους του. Και μετά σωριάζεται νεκρός.
Για την ιστορία ο Λούντβιχ έδωσε εντολή να αφήσουν ελεύθερους τους άλλους ληστές αλλά κανόνισε να δολοφονηθούν όταν βγουν από την πόλη.
Βάρβαρες εποχές που νομίζαμε ότι πέρασαν για πάντα.
Η δικαιοσύνη τότε είχε μια εξατομικευμένη σχέση με τον εγκληματία. Σαν τη σύγχρονη ιατρική. Λες και τα μέλη του παράνομου ήταν αυτόνομα. Αν έκλεβες σου έκοβαν το χέρι. Αν έτρεχες να ξεφύγεις, το πόδι. Αν γελούσες με τον βασιλιά, τη γλώσσα. Αν κοιτούσες τη βασίλισσα σου έβγαζαν τα μάτια. Αν σκεφτόσουν ενάντια στην εξουσία σου έκοβαν το κεφάλι.
Όποιο μέλος έσφαλε θα ακρωτηριαστεί.
Και μετά ήρθε η δημοκρατία. Η δικαιοσύνη φόρεσε μαντήλι στα μάτια και δεν έβλεπε τον κάθε παράνομο εξατομικευμένα. Το έγκλημα έγινε κοινωνικό φαινόμενο. Υπάρχουν αιτίες που κάποιος φτάνει στην παρανομία. Και για αυτό δεν τον σκοτώνουμε, δεν τον ακρωτηριάζουμε αλλά τον κλείνουμε στη φυλακή. Του αναιρούμε απλά το δικαίωμα να υπάρχει ανάμεσά μας, αφού δεν μας δέχεται σαν κοινωνία. Αλλά δεν δεχόμαστε ότι έχει εγκληματική φύση. Είναι ακόμη μέλος της κοινωνίας. Έχει δικαιώματα. Έχει όλα τα μέλη του. Είναι αρτιμελής.
Η δημοκρατία περπάτησε στο χρόνο. Έκανε πολλά βήματα.
Και μετά ήρθε η κρίση. Όταν εμφανίστηκε στην Αγγλία η Θάτσερ το είπε ξεκάθαρα «δεν υπάρχει κοινωνία. Υπάρχουν μόνο άτομα». Και οι περισσότεροι την ψήφισαν.
Αλλά και στην Ελλάδα αποφάσισαν ότι για την κρίση φταίνε τα «μέλη». Εγκληματικών οργανώσεων. Τρομοκρατικών ομάδων. Συνδικάτων. Σωματείων. Ασφαλισμένων. Κοινοτήτων. Συλλόγων. Στεκιών. Δεν υπάρχει κοινωνικό σώμα. Μόνο μέλη. Και η δικαιοσύνη στην τύφλα της.
Το Σάββατο 29 Μαΐου η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος κατήγγειλε της συνθήκες νοσηλείας του αναρχικού ληστή τραπεζών Σίμου Σεϊσίδη. Είχε επικηρυχτεί με 600.000 ευρώ. Πίστευε ότι η μεγαλύτερη κλοπή είναι η ιδιοκτησία. Τον πυροβόλησαν πισώπλατα στο πόδι. Δεν τον πήγαν στο ΚΑΤ που ειδικεύεται για τέτοια περιστατικά.
Ήταν μέλος της «συμμορίας με τα μαύρα». Είχε τρέξει για να ξεφύγει. Και για αυτό του έκοψαν το πόδι. Όπως παλιά.
Αλλά το πόδι τώρα είναι ελεύθερο.
Έκανε 32 βήματα.
Π.

Τέλος εποχής

Τέλος εποχής για τους παλιούς δημάρχους και παλιούς προέδρους που ήταν οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας κι άκουγαν και το «ρε μαλάκα» κατάμουτρα για το άλφα και το βήτα. Ήταν άνθρωποι του τόπου, μεγαλωμένοι σ’ αυτόν φορτωμένοι με τις περιρρέουσες αξίες που δεν ήταν κι όλες για τα σκουπίδια. Δεν ήταν σπουδαγμένοι ούτε άκουγαν «καλή» μουσική και πολλές φορές λόγω σαρδάμ, γίνονταν αντικείμενα κριτικής για έλλειψη κουλτούρας. Δεν ενδιαφέρονταν «για τα μνημεία του τόπου» ούτε είχαν και ιδιαίτερη πρόσβαση στην Αθήνα, πέρα από τα τηλέφωνα που έπεφταν στους κομματάρχες και τους βουλευτές. Είχαν όμως στο μυαλό τους κατιτίς για το καλό του τόπου και πάσχισαν όσο μπορούσαν δίπλα στην ανάγκη τους να μικροηγεμονεύσουν. Κυρίως είχαν περισσότερη ανθρωπιά από τους νέους. Προσπάθησαν να ψελλίσουν τους όρους ανάπτυξη, λίγο μετά τον «Καποδίστρια», να ρητορεύσουν με αποτυχία για έννοιες που δεν κατείχαν. Ο καπιταλισμός όμως και η ανάπτυξη είναι οδοστρωτήρας που κι αυτούς τους βλέπει σαν εμπόδιο να στρώσει το δρόμο για την επέκταση των αγορών. Αντιπροσωπεύουν την οπισθοδρόμηση απέναντι στον εκσυγχρονισμό.
Δεν είναι να νοσταλγεί κανείς με το παρελθόν αλλά τουλάχιστον ας ανησυχεί για το μέλλον της Νέας Εποχής των μορφωμένων τεχνοκρατών. Κι ας σκεφτεί ότι χωρίς αφεντικά, χωρίς μπροστάρηδες, χωρίς καθοδηγητές, με τα ίδια μας τα χέρια μπορούμε να σηκώσουμε τον ήλιο (μελό, κλεμμένο, πολυχρησιμοποιημένο, ξεφτισμένο αλλά πάντα όμορφο).

αφιέρωμα στο ρατσισμό, από τη συντροφική ιστοσελίδα "Ελευθεριακός Κόσμος"

εξαίρετο και τεκμηριωμένο αφιέρωμα στο ρατσισμό
http://eleftheriakos.blogspot.com/search?updated-max=2010-09-03T02%3A38%3A00%2B03%3A00


νέο σχολείο

Σε δοκιμαστικό σωλήνα μπαίνει η παιδική ηλικία στην Ελλάδα της κρίσης. Ένα νέο σχολείο που λειτουργεί ως ίδρυμα, με 7ωρη υποχρεωτική παρακολούθηση, ένα νέο σχολείο με κυρίαρχη εξαγγελία αυτή των νέων τεχνολογιών, ένα νέο σχολείο με ελαχιστοποιημένη εκπαιδευτική οργανικότητα, ένα νέο σχολείο που θα υποδείξει από μικρή ηλικία ότι ο εργάτης-νομάς οφείλει να είναι ευέλικτος, ευπροσάρμοστος, δεκτικός σε συχνές αλλαγές, επιδιώκουν να γεννηθεί σύντομα και φτηνά. Με 400 ώρες παραπάνω (σύγκριση με όλες της χώρες του ΟΟΣΑ) στο κεφάλι του, κάθε μαθητής του δημοτικού στην Ελλάδα , εφαρμόζει άθελά του, το νέο τύπο ανθρώπου που θα είναι ο γενίτσαρος-καταναλωτής, αυτός που θα διεκπεραιώσει το όραμα του καπιταλισμού για αυτορρύθμιση των αγορών.

Η αμφίβολη εφαρμογή του καθώς και οι σημαντικές ελλείψεις οι οποίες προβλέπονται δεν αναιρούν το χαρακτήρα του: ακόμα και η μελλοντική, λόγω αντιφάσεων, κατάργησή του δεν μπορεί να το υπερβεί σε κάτι άλλο. Ζούμε σε ένα κόσμο που η Δαρβίνεια ηθική της επιβίωσης και του ανταγωνισμού είναι πολύ πιο ψηλά από την πρακτική της συνεργασίας και της ισότητας κι ένα τέτοιο σχολείο του αρμόζει.
Ίσως μόνο απέναντι στην απελπισία ορθώσουμε πολιτισμικά φράγματα των ανθρώπινων κοινοτήτων. Αυτών που μπορούν να μιλήσουν και να πράξουν την αλληλεγγύη, αυτών που μπορούν να μιλήσουν και να πράξουν την ισότητα, αυτών που μπορούν να μιλήσουν και να πράξουν τη μόρφωση. Τότε μπορούμε να μιλήσουμε και να πράξουμε σε κοινωνικούς αγώνες.

διαδόσεις

Όσο περνούν τα χρόνια ανακαλύπτεις

Ότι τα σκοινιά που σ’ έδεναν
Δεν ήτανε παρά κλωστές
Κλωστές που δε μπορείς να σπάσεις πια
Του Αργύρη Χιόνη, από τη «Μικρή φυσική ιστορία»


Βαθαίνει η κοινωνική κρίση και εντείνεται η κοινωνική παθολογία. Πισώπλατες μαχαιριές, ρουφιανιές, σκευωρίες στους εργασιακούς χώρους αναδύουν την κοινωνική σήψη. Τ’ αφεντικό μόνο μπορεί να χαίρεται από αυτό κι όσοι προσωρινά επιβιώνουν, σπρώχνοντας τους άλλους σε έναν ατέρμονο αγώνα επιβίωσης στη δουλειά και στην καθημερινότητα, μέχρι κι αυτοί να πεταχτούν σαν σαπισμένη λεμονόκουπα.
Παρόλα αυτά οι διαδόσεις, ο κυρίαρχος αξιακός χώρος της εργασίας, της γειτονιάς, των κοινωνικών χώρων, εκεί που η δημοκρατία είναι παρείσακτη, εκεί που η αλληλεγγύη είναι ο κακός συγγενής, εκεί που η συνεργασία είναι μια μπακάλισσα που μονίμως της χρωστάς. Εκεί φαίνεται η ζωή μας ποια είναι (και ποια δεν είναι).

Σαμπάχ- σαμπάχ

Posted by: sxedia in η ώρα του τζίτζικα No Comments »

Εδώ και λίγο καιρό έχει αρχίσει στις εφημερίδες, στο δρόμο, στις δουλειές, στα σπίτια μια συζήτηση περί μνημονίου και απαγόρευσης του καπνίσματος. Αν το μνημόνιο, για τους θιασώτες του, έρχεται να υγιάνει το κοινωνικό σώμα, η απαγόρευση του καπνίσματος, έρχεται για να υγιάνει το βιολογικό μας σώμα.
Συνδέονται και τα δυο γιατί αφού δεν μπορούμε να είμαστε υγιείς, είτε ως κοινωνία είτε ατομικά, ΠΡΕΠΕΙ να μας επιβληθούν οι νέες συντάξεις, τα ωράρια, οι μισθοί, τα δάνεια και η μακροζωία. Χαρμάνης και άφραγκος, αλλά παραγωγικός και υγιής.
Το χειρότερο είναι ότι τα σχετικά μέτρα, τα εισηγούνται άνθρωποι όπως η υπ. Περιβάλλοντος, που σε μια πρόσφατη συνέντευξή της δήλωσε, ότι δεν έχει καπνίσει ποτέ, δεν έχει πιει ποτέ, δεν έχει ξεκουραστεί ποτέ και ποτέ δεν έχει περάσει μέρα χωρίς να κάνει τουλάχιστον δυο ώρες αεροβική άσκηση. Απάνθρωποι άνθρωποι, δηλαδή, που δεν έχουν σχέση με κανένα πάθος, λάθος ή βάθος στη ζωή. Εμείς φτιαχτήκαμε από χώμα, με ότι προσμείξεις έχει αυτό, όπως και σκουληκάκια και σπόρους, και αυτή από πέτρα.
Ο μοναδικός πολιτικός που δεν έπινε, δεν κάπνιζε, γυμναζόταν καθημερινά και έτρωγε μόνο βιολογικά, ήταν ο Χίτλερ. Και από την καθαρότητα του σώματος, πέρασε εύκολα και στην «απολύμανση» στο κοινωνικό σώμα.
Η ίδια συζήτηση, περί μνημονίου και καπνίσματος, είχε ξαναγίνει στον τόπο μας και πριν από 400 χρόνια. Αλλά ευτυχώς τότε υπήρχε και ο μπουνταλάς Σαμπάχ- σαμπάχ (πρωί-πρωί).
Στις αρχές του 17ου αιώνα, το λατινοαμερικάνικο ασήμι και χρυσάφι, έχουν κατακτήσει την Ευρώπη. Η οθωμανική αυτοκρατορία, ειδικά μετά την ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571, αρχίζει να μετράει το χρόνο αντίστροφα. Οι σουλτάνοι θέλουν να εξευρωπαΐσουν την αυτοκρατορία.
Το 1600 αναγκάζουν τις συντεχνίες (ισνάφια) στο Κάιρο να μην πληρώνουν φόρους συλλογικά αλλά ο κάθε επαγγελματίας ξεχωριστά. Το 1630 καταργούν το θεσμό των σπαχήδων (οι πλούσιοι μαζεύουν απλά τους φόρους αλλά πρέπει να ακολουθούν στις πολεμικές εκστρατείες) και εγκαινιάζουν το τσιφλίκι (ο πλούσιος να αγοράζει τους φόρους και να μπορεί να έχει και κέρδος). Θέλουν να κάνουν και τακτικό στρατό αλλά αντιδρούν έντονα οι γενίτσαροι, που δεν τους αρέσουν οι καινοτομίες.
Το 1622 ο σουλτάνος Οσμάν ο Β, θα σφαχτεί από τους γενίτσαρους, στο δρόμο για τη Μέκκα, γιατί ήθελε να περάσει τα νέα μέτρα. Το 1623 ακόμη 4 βεζίρηδες (πρωθυπουργοί) θα δολοφονηθούν από τους γενίτσαρους για να μην περάσουν τα μέτρα.

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Ενόψει της ΔΕΘ...

Η παρουσία και ομιλία του Κ.Καραμανλή στην περσινή ΔΕΘ σήμανε και την αρχή του τέλους της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Οι κυρίαρχες δυνάμεις της χώρας πρόσταξαν αλλαγή φρουράς. Η φθαρμένη από τα οικονομικά σκάνδαλα και τις κουμπαριές κυβέρνηση  της Νέας Δημοκρατίας ήταν ήδη πολύ αμαρτωλή και κουρασμένη για να προχωρήσει στην επιβολή σκληρών οικονομικών μέτρων. Οι εξαγγελίες του Καραμανλή θεωρήθηκαν απογοητευτικές και τα μμε ανέλαβαν μέσα σε μία εβδομάδα ο "Γιωργάκης" να γίνει "Γιώργος" και να αποτελεί το μοναδικό "δυνατό χαρτί" για τα πολιτικά πράγματα. Ο κόσμος "τσίμπησε" και η διαφορά των δέκα ποσοστιαίων μονάδων στις εκλογές  έδωσε τη δυνατότητα στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να προχωρήσει στην  προώθηση  και  εφαρμογή των πιο σκληρών οικονομικών μέτρων που  γνώρισε  το ντόπιο προλεταριάτο. Η αντίληψη πως για το οικονομικό χάλι "όλοι έχουν τη φωλιά τους λερωμένη" πέρασε, αφού πρώτοι και καλύτεροι και δικοί τους καθεστωτικοί συνδικαλιστές αποτελούσαν και αποτελούν κομμάτι αυτού του ξεπεσμού. Γι΄ αυτό, ποιος να απεργήσει λοιπόν "γι΄ αυτούς" τους συνδικαλιστές τώρα; Και το παραμύθι της δυναμικής κυβέρνησης συνεχίζεται με τον ανασχηματισμό και τη σκληρή ομάδα των κυβερνητικών στελεχών που έλαβε και την επωνυμία από τα μμε ως "δύναμη δέλτα". Αν όλα αυτά δεν σήμαναν έναν ανελέητο πόλεμο εναντίον μας, θα ήταν απλά αστεία...
Τώρα περιμένουμε το "κοινωνικό πακέτο" που θα εξαγγείλει ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ, την ίδια στιγμή μάλιστα που κερδίζει διαρκώς έδαφος το φορομπηχτικό σενάριο για εξίσωση του φόρου πετρελαίου θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης.
Τί να περιμένουμε αλήθεια από αυτόν λοιπόν τον ανασχηματισμό αύξησε τα κυβερνητικά παράσιτα σε καμιά πενηνταριά, ετοιμάζει νέα αντεργατικά μέτρα και διαλύει και ξεπουλάει κάθε δημόσιο αγαθό; Πόσο θα "τσιμπάει" ακόμα ο κόσμος στο δόλωμα του πολιτικού ανασχηματισμού από τα ίδια πρόσωπα και την ίδια πολιτική; Κανείς δεν το ξέρει.
Αυτό που εμείς γνωρίζουμε είναι πως ένας ανασχηματισμός απαιτείται: ριζικός κοινωνικός ανασχηματισμός ή ακόμα καλύτερα μετασχηματισμός.

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Φωτοβολταϊκή απάτη κι αυταπάτη

Με στόχο ένα μικρό αλλά σταθερό εισόδημα, δεκάδες χιλιάδες αγρότες κάνουν αιτήσεις προκειμένου να εγκαταστήσουν στα χωράφια τους (ακόμα και σε αυτά που είναι υψηλής παραγωγικότητας) φωτοβολταϊκά συστήματα, ακόμα και μέσω των Αγροτικών τους Συλλόγων. Η προσδοκία είναι πολύ μεγάλη σε μια εποχή οικονομικής ύφεσης και ανασφάλειας, ότι θα πωλούν στη ΔΕΗ ακριβά το ρεύμα που θα παράγουν, αποσβαίνοντας έτσι και το δάνειο από την Τράπεζα. Το ξεκλήρισμα της αγροτιάς με ένα άλλο τρόπο, η επιβεβαίωση της "πράσινης ανάπτυξης", η διανομή ελπίδων μαζικής κατανάλωσης δίνουν και τη δυνατότητα ανασύνταξης του κοινωνικού συστήματος καθώς και την αδυναμία της κοινωνίας να πάρει στα χέρια της τον πιο σημαντικό παραγωγικό τομέα.Ο κοινωνικός ιστός στην περιφέρεια δίπλα σε κάθε άλλες ευκαιρίες που αποδείχθηκαν απάτες (αλλαγή καλλιεργειών,δάνεια,αλλαγή αξίας χρήσης της γης, τουρισμός, κλπ.) εμπλουτίζει την εμπειρία του με μια νέα απάτη. Διαλυόμενος, συρόμενος πίσω από νέες φανφάρες, γίνεται παιχνίδι στα χέρια των γραφειοκρατών του κέντρου και της περιφέρειας και των μελετητικών γραφείων. Η μάνα γη, περνάει στον τριτογενή τομέα της παροχής υπηρεσιών και σε λίγο θα κυκλοφορεί με μπλοκ αποδείξεων παροχής υπηρεσιών.