Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

Αλληλεγγύη στον αναρχικό απεργό πείνας Κώστα Σακκά



Τριάντα μήνες προφυλάκιση. Μαύρο στις οθόνες της ΕΡΤ και σιγή στις συχνότητες της ΕΡΑ. "Πλάτες" στους φασίστες. Υπουργοποίηση του Μπουμπούκου με την "σοσιαλιστική" συνυπογραφή (όχι αλά καρτ αλλά αλά μπένι). Πόλεμος. Το κράτος είναι πλέον ξεκάθαρα ο μόνος τρομοκράτης. Α, μην ξεχάσουμε και τα αφεντικά...
Ο αναρχικός Κώστας Σακκάς είναι ένας ακόμα όμηρος αυτού του πολέμου που έχει κηρύξει με μίσος το κράτος απέναντι στην κοινωνία, τους εργαζόμενους και πρωτίστως σε όσους αντιστέκονται. Η αμέριστη αλληλεγγύη μας στον αγώνα για την απελευθέρωσή του είναι ένα ακόμα οδόφραγμα στον ολοκληρωτισμό που επιχειρούν να επιβάλουν...

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Φτήνια, ξετσιπωσιά και υποκρισία

Η ξεφτίλα της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ ασφαλώς και δεν θα μπορούσε να έχει όρια. Το παζάρεμα της ΕΡΤ για καμιά αλλαγή καρέκλας, η φτήνια, η υποκρισία και η ξετσιπωσιά είναι πράγματα φυσικά και επόμενα αυτών των πυλώνων του πολιτικού-κομματικού συστήματος.
Όσο περιμένουμε από τα κόμματα και τους δικαστές, όσο δεν παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και περιμένουμε μια δικαστική απόφαση ή μια επόμενη εκλογική αναμέτρηση, τότε θα χάνουμε συνέχεια πολλούς πόντους στο παιχνίδι του κοινωνικού-ταξικού πολέμου...

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Τι σημαίνει δημόσια τηλεόραση;

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και είναι ξεκάθαρα εδώ και καιρό: τα αφεντικά, με τα κατά τόπους κυβερνητικά συνεταιράκια τους, είναι αδίστακτα. Δε διστάζουν να χύσουν πολύ αίμα προκειμένου να επιβάλουν μια σύγχρονη τυρρανία.
Ο Σαμαράς σήμερα δεν θα κάνει πίσω. Μπροστά στους ξεφτιλισμένους του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, που φοβούνται μην τυχόν και κάνουν εκλογές και χαλάσουν τα μαγειρέματα της Μέρκελ, επιδιώκει να ισοπεδώσει κάθε περίπτωση ανάκαμψης της ΕΡΤ.
Δύο λοιπόν είναι οι επιλογές, εάν δεν έχουμε εκλογές (που είναι και το πιθανότερο να μην έχουμε για να ...μην πληγεί ο τουρισμός!): από τη μία, η νέα ΥΕΝΕΔ της ακροδεξιάς κυβέρνησης με κεντροαριστερά δεκανίκια, και από την άλλη, μία πραγματικά δημόσια τηλεόραση. Η πραγματική δημόσια τηλεόραση δεν μπορεί να έχει σχέση με τις κομματικές γραμμές και τα διευθυντήρια του κράτους αλλά μόνο με την ίδια την κοινωνία και τα αγωνιζόμενα και δημιουργικά κομμάτια της. Ο νέος "δημόσιος" ραδιοτηλεοπτικός φορέας της κυβέρνησης και η "πειρατική" ΕΡΤ δεν μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά. Αν δε γίνουν εκλογές και αρχίζει να εκπέμπεται νέο σήμα, τότε αργά ή γρήγορα θα επέλθει το ζήτημα της λήξης, ακόμα και μέσω καταστολής, της εκπομπής του σήματος της σημερινής ΕΡΤ. Πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι το ζήτημα είναι οι συχνότητες να περάσουν στην κοινωνία και δεν είναι απλά ένα ζήτημα ενδοεξουσιαστικής διαμάχης. 
Οφείλουμε, ως εκ τούτου, να δώσουμε έναν αγώνα, στο βαθμό που και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έχουν σκοπό να τον δώσουν, τώρα που πολλές αυταπάτες (κομματικές, δικαστικές, κ.α.) καταρρέουν μία προς μία σαν χάρτινοι πύργοι...

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013

ΕΡΤ: η αλληλέγγυη (να) είναι αμφίδρομη!

Έχει περάσει ήδη μια βδομάδα από την κατάληψη του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ. Μία βδομάδα κατά την οποία η συνεχής  παρουσία  ανθρώπων  και  η  ανέλπιστη  συμπαράστασή  τους,  έχει  επιτρέψει  τη  δημιουργία  του μεγαλύτερου πειρατικού media προτζεκτ στην Ευρώπη.
Φυσικά, όπως σε όλους τους λαϊκούς αγώνες, έσπευσαν και τα κόμματα της αριστεράς, επενδύοντας πολιτικά και αναμένοντας πολλαπλά οφέλη. Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ με το ένα μάτι προς την εξουσία ξέρει ότι θα χρειαστεί ανθρώπους και ΜΜΕ για να κάνει τη δική του προπαγάνδα ως κυβέρνηση. Αλλά ας μη γελιόμαστε! Με το τέλος της εποχής των πολυμελών κομμάτων, ούτε τα κόμματα της αριστεράς ούτε κάποιος άλλος φορέας έχει τη δύναμη να στηρίξει από μόνος του τη συνέχιση της λειτουργίας μιας κατάληψης πανελλαδικής εμβέλειας που εκπέμπει πειρατικά μέσα στα μούτρα της εξουσίας.
Σε μια κοινωνία που συντηρητικοποιείται λόγω της ανέχειας, έχει εμπεδώσει τον κοινωνικό αυτοματισμό και ζει στο ρυθμό του «όλοι εναντίον όλων», αυτοί που προσφέρουν αλληλεγγύη στους απολυμένους της ΕΡΤ δεν είναι  η  πλειοψηφία.  Είναι  ανένταχτος  κόσμος  από  διάφορους  χώρους  που  η  κινητοποιησή  του  ήρθε αυθόρμητα ως μια φυσική πρώτη αντίδραση σε άλλη μια εκδήλωση αυταρχισμού και αλαζονείας από τη μεριά του κράτους και της εξουσίας.
Αλλά η αλληλεγγύη δεν είναι δωρεάν.
Ακόμη και ο κόσμος που μέχρι σήμερα στηρίζει τους εργαζομένους της, το κάνει με καχυποψία καθώς έχει επίγνωση της κατάστασης που επικρατούσε διαχρονικά στην ΕΡΤ. Η ΕΡΤ ήταν μία κρατική και όχι δημόσια ραδιοτηλεόραση, ένα όργανο της προπαγάνδας του κράτους και των οικονομικών ελίτ, που λειτουργούσε χωρίς  κανέναν  κοινωνικό  έλεγχο,  αποτελώντας  παράλληλα  και  εργαλείο  εξυπηρέτησης  πελατειακών σχέσεων όπως άλλωστε κάθε «δημόσιος» οργανισμός. Και ένας τέτοιος οργανισμός δεν βρίσκεται κοντά στην κοινωνία, δεν την εξυπηρετεί και σίγουρα δεν αξίζει ούτε αλληλεγγύη ούτε στήριξη. Αντίθετα, αυτό που σήμερα παραγνωρίζεται ως «αγάπη του κόσμου» στην απεργιακή εκπομπή της ΕΡΤ δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι - φρούδες ίσως - ελπίδες του κόσμου ότι υπό τον έλεγχο  των  εργαζομένων  και  με  τη  στήριξη  των  αλληλέγγυων,  η  ΕΡΤ  επιτέλους  θα  λειτουργήσει  σαν πραγματικά  δημόσια  συχνότητα,  παρουσιάζοντας  την  πραγματική  κατάσταση  που  βιώνουμε  και  δίνοντας φωνή στην πραγματική κοινωνία. Ο κόσμος προσφέρει και θα συνεχίσει να προσφέρει αλληλεγγύη, όσο θα επιβεβαιώνεται ότι το σιχαμένο πρόσωπο της ΕΡΤ που είχε συνηθίσει, δεν ήταν επιλογή των εργαζομένων της, αλλά αποτέλεσμα χυδαίων παρεμβάσεων των διοικήσεων και των πολιτικών της προϊσταμένων, και αυτό οι  εργαζόμενοι  πρέπει  να  το  αποδείξουν  σήμερα,  στην  πράξη.  Προσφέροντας  ανοιχτή  πρόσβαση  σε συλλογικότητες, κινήματα και αγωνιζόμενους που μέχρι σήμερα αντιμετωπίζονταν όχι σαν κομμάτια της κοινωνίας  αλλά  σαν  εχθροί  της.  Αποτελώντας  ένα  κέντρο  πραγματικής  πληροφόρησης  όπου  λαϊκές συνελεύσεις, αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, πρωτοβάθμια σωματεία, τοπικοί αγώνες, απεργοί και άνεργοι θα έχουν κι αυτοί φωνή και δεν θα είναι μόνο αντικείμενα συκοφάντησης. Αν οι απολυμένοι της ΕΡΤ δεν δημιουργήσουν κοινότητες με τους υπόλοιπους αγωνιζόμενους, μοιραία θα πρέπει να σκύψουν το κεφάλι στα αφεντικά τους. 
Η έκκληση όμως των εργαζομένων για αλληλεγγύη σημαίνει ότι αναλαμβάνουν και μία ευθύνη απέναντι σε αυτούς που τους στηρίζουν. Είναι σίγουρο ότι η κυβέρνηση πολύ σύντομα θα προσπαθήσει να βγει από το αδιέξοδο που οδηγήθηκε τις τελευταίες μέρες. Αυτό μπορεί να σημαίνει υπαναχώρηση σε σχέση με το κλείσιμο της ΕΡΤ, επιστροφή σε κάποια προηγούμενη ή παρόμοια κατάσταση ή δημιουργία κάποιου «νέου σχήματος  δημόσιας  ραδιοτηλεόρασης».  Σε  κάθε  περίπτωση  όμως  οι  προσδοκίες  των  αλληλέγγυων  θα ζητήσουν τη δικαίωσή τους και αυτή η δικαίωση δεν είναι μόνο η ανάκληση των απολύσεων. Η ευθύνη των εργαζομένων έγκειται στο ότι σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να συνεχίσουν να αγωνίζονται γι αυτά που μαζί με τους αλληλέγγυους σήμερα διεκδικούν. Να συνεχίσουν τον αυτονόητο αγώνα για αξιοπρέπεια. Γιατί η κρίση δεν τελείωσε ακόμη, ούτε οι επιθέσεις του κράτους και της οικονομικής ελίτ στους εργαζομένους. Είναι σίγουρο ότι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ θα ξαναχρειαστούν την κοινωνία. Καλό θα είναι μέχρι τότε να μην την έχουν απογοητεύσει.


ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών
Αθήνα, 17/6/2013

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Η ενημέρωση στα χέρια των αγωνιζόμενων - Αυτοδιαχείριση τώρα!


Με το άκουσμα της είδησης του κλεισίματος της ΕΡΤ χιλιάδες κόσμου συγκεντρώθηκαν μπροστα από το ραδιομέγαρο. Η Μεσογείων έκλεισε και στα δύο ρεύματα και έμεινε έτσι ως τις πρωινές ώρες. Εκτός από τους εργαζόμενους, στο δρόμο βρέθηκαν μέλη αριστερών κομμάτων , αναρχοσυνδικαλιστές, ανένταχτοι αλλά και κόσμος που δραστηριοποιείται στις συνελεύσεις γειτονιάς. Μάλιστα ένα από τα πρώτα πανώ που κρεμάστηκαν στην κεντρική πύλη ήταν αυτό της ανοικτής συνέλευσης κατοίκων Αγίας Παρασκευής το οποίο ζητούσε η ΕΡΤ να περάσει στα χέρια των αγωνιζομένων. Εντός του προαυλίου η συγκέντρωση εργαζομένων και αλληλέγγυων (με ομιλίες κυρίως συνδικαλιστών) φανέρωνε θυμό, αγανάκτηση, αγωνιστική διάθεση αλλά δεν ξέφευγε από την πεπατημένη συνδικαλιστική ρητορεία και τη φροντίδα για κομματική κεφαλαιοποίηση του γεγονότος. Η μαζικότητα όμως της νύχτας δεν οφείλεται στην παρουσία των πολιτικά στρατευμένων και όσων με τον ένα ή άλλο τρόπο βρίσκονται ήδη στον δρόμο. Είναι βέβαια σίγουρο ότι και εκείνοι αναθάρρησαν ύστερα από καιρό ύπνωσης και απογοήτευσης.
Εκείνο που εντυπωσίαζε ήταν η μαζική παρουσία ανένταχτων ανθρώπων  οι οποίοι αποτελούν και την κρίσιμη ύλη τέτοιων κινητοποιήσεων. Για παράδειγμα πολλοί κάτοικοι της αγίας παρασκευής ,κυρίως νέοι, πλαισίωσαν τη διαμαρτυρία. Φαίνεται ότι αρκετοί έψαχναν την αφορμή ώστε να εκφράσουν τη διάχυτη δυσφορία Την ώρα που στην Τουρκία οι άνθρωποι αγωνίζονται για το απλό αλλά τόσο δύσκολο δικαίωμα να ζουν όπως έχουν επιλέξει, ο ολοκληρωτισμός της εξουσίας δε μπόρεσε να μείνει αναπάντητος. Είναι άγνωστο πόσο θα κρατήσει η κινητοποίηση και πώς θα καταλήξει. Είναι ομως πλέον προφανές ότι ,πέρα από συγκυριακούς πολιτικούς υπολογισμούς, σκοπός της εξουσίας είναι να χρησιμοποιήσει τέτοιες αυταρχικές μεθοδεύσεις για να στείλει μήνυμα πυγμής στους προλετάριους και σε εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που εξακολουθεί να αντιστέκεται. Και αυτός ο πόλεμος που έχει κηρυχθεί σε βάρος μας ήταν ξεκάθαρα αντιληπτός από τον κόσμο που βρέθηκε το βράδυ της Τριτης στην Αγία Παρασκευή. Το σύνθημα " τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβία, καμιά ειρήνη με τα αφεντικά " φωνάχτηκε με απόλυτη συνειδητότητα και όχι πλέον μόνο από τους αναρχικούς. 
Εδώ και καιρό το ζήτημα δεν είναι πια μόνο οι απολύσεις,οι ιδιωτικοποιήσεις, η ανεργία, η απειλή στην οικονομική βάση της επιβίωσης των προλετάριων.¨Ολα αυτά είναι οι εκδηλώσεις της ορατότατης τάσης του κεφαλαίου να ξεπεράσει την κρίση του μέσω ενός νέου ολοκληρωτισμού. Και αυτός ο ολοκληρωτισμός θα είναι σφαιρικός. Όσοι κατέβηκαν στην Αγία παρασκευή την τρίτη είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας, ίσως μειοψηφικό, που δεν προσχωρεί στα ιδεολογήματα περί νόμιμότητας, τάξης, ανάπτυξης. Είναι το κομμάτι εκείνο που αναζητά το δικό του ζωτικό χώρο στην προσπάθεια να γείρει την κοινωνία προς τη δική του μεριά. Οι διαχωριστικές γραμμές έχουν χαραχθεί και ο καθένας καλείται να διαλέξει ανάμεσα στον σκοταδισμό και τον αγώνα για την ελευθερία.

Δ.Γ

Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

Έμπρακτη αλληλεγγύη στους εργαζόμενους της ΕΡΤ!

Να τελειώνουμε με όλους αυτούς που τρομοκρατούν καθημερινά απολύοντας, κλείνοντας κοινοφελείς οργανισμούς φορολογώντας μισθωτούς και συνταξιούχους, επιβάλλοντας μεροκάματα του κώλου, στέλνοντας χιλιάδες νέους στο εξωτερικό, στήνοντας στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες, προμοτάροντας όλα τα φασιστικά απόβλητα.
Ήρθε η ώρα να ενωθούμε με το ριζοσπαστικό κομμάτι της τουρκικής εξέγερσης, κάνοντας θρύψαλα την τρομοκρατία των αγορών, των εθνικισμών και των θρησκευτικών φονταμενταλισμών τους.
Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Να πάρουμε τα μέσα παραγωγής -και ενημέρωσης!- στα χέρια μας.
Η ΕΡΤ ανήκει στο λαό και όχι στο κράτος και τα αφεντικά.
Ο αγώνας ενάντια στο κλείσιμο της ΕΡΤ έχει νόημα αν επιτέλους αυτό το μέσο μεταδίδει αυτά που πραγματικά συμβαίνουν στην κοινωνία και όχι την προπαγάνδα της κυβέρνησης και των αφεντικών.
Τέρμα πια με τα σκουπίδια του τηλεθεάματος.
Αντιπληροφόρηση με όλα τα μέσα!

Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

Μια απεργία που έμεινε στα λόγια...

Η προληπτική επιστράτευση των καθηγητών στις 13 Μαίου το 2013 έρχετε να επισφραγήσει μια σειρά επιθέσεων του κράτους κατά των εργαζομένων στην εκπαίδευση και οχι μόνο. Η δυνατότητα ενός κράτους να επιστρατεύει μία απεργία που ακόμη δεν ξεκίνησε, ουσιαστικά καταργεί το δικαίωμα στην απεργία. Aν χαθεί το δικαίωμα στην απεργία, τότε χάνεται και το νόημα συνδικαλισμού. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και όταν οι αποφάσεις των συνελεύσεων βάσης ακυρώνονται απο το ίδιο τους το σωματείο. Ενα τέτοιο διπλό χτύπημα θα οδηγίσει πολλούς εργαζόμενους στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει νόημα να συνδικαλίζονται. Ετσι λοιπόν θα παραδωθούν στην εργοδοτική αυθερεσία άοπλοι κι άνεφ όρων. Αυτός ήταν και ο αρχικός στόχος όλων όσων με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βοήθησαν ώστε αυτή η απεργία να μην γίνει ποτέ.
Η απόφαση της απεργίας κατά τη διάρκεια των πανελλαδικών προέκυψε ως αποτέλεσμα διαφόρων μέτρων, νόμων και προεδρικών διαταγμάτων που σκοπό έχουν εκτός απο την κατάργιση κάθε εργασιακού δικαιώματος, την εγκαθίδρυση  ενός κλίματος τρομοκρατίας, γλεψίματος και υποταγής.
.Με την υπογραφή του 1ου μνημονίου ξεκινά η μείωση του μισθού μας κατα 40% μέσα στα τελευταία 2 χρόνια, αρχίζοντας απο τα 570 ευρώ του νεοδιόριστου εκπαιδευτικού. Μαζί με αυτό και η πλήρης αποδόμηση των ασφαλιστικών μας ταμείων, όπου σε πολύ λίγα πράγματα μας καλύπτουν πλέον.
.Ακολουθεί ο μνημονιακός νόμος 4093/2012 φτιαγμένος ακριβώς για να μην μπορεί κανείς να κουνηθεί. Ο νόμος αυτός καθειστά κάποιον επίορκο (ακόμη και για πειθαρχηκά αδικήματα, ή και απλά πλημελήματα άσχετα με την εκπαίδευση και τον χώρο εργασίας του) και τον θέτει σε αυτοδίκαιη αργία μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης του, καταρρίπτοντας έτσι το τεκμήριο της αθωότητας, αλλά και ποινικοποιόντας κάθε στιγμή της ζωής μας εντός και εκτός σχολείου. Αξίζει να αναφερθεί οτι υπάρχουν εκπαιδευτικοί που τέθηκαν σε αργία ακόμη και μετά απο ανώνυμες καταγγελίες.
.Το προεδρικό διάταγμα για τις συγχωνεύσεις ή και καταργήσεις  σχολικών μονάδων, αφήνοντας έτσι πολλά μέρη της επαρχίας κυρίως, χωρίς σχολεία, ούτε καν δημοτικά, ενω ταυτόχρονα καταργεί χιλιάδες θέσεις εργασίας για τους εκπαιδευτικούς, δημιουργόντας έτσι υπεράριθμους και ανοίγοντας το δρόμο για τις υποχρεωτικές μεταθέσεις.
.Την εγκύκλιο για τους πλεονάζοντες εκπαιδευτικούς (που προέκυψαν απο το κλείσιμο σχολείων) και θα έχει ως συνεπεια τη μη ανανέωση των συμβάσεων 10.000 αναπληρωτών, την απόλυση 5.000 μόνιμων εκπαιδευτικών και την υποχρεωτική μετακίνηση 12.000. Πλεονάζοντες κρίνονται όσοι εκπαιδευτικοί  καλύπτουν στην οργανική τους λιγότερο απο το 60% των ωρών τους και έχουν υπηρεσία λιγότερη απο 12 ετη. Το υπουργείο παιδείας έχει το δικαίωμα να τους μεταθέτει ανα 3 χρόνια.
.Το προεδρικό διάταγμα για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, όπου κάθε άλλο παρά αμερόλυπτη μπορεί να είναι αφού εκ των προτέρων θέτει ως όρο την απομάκρινση του 20% των αξιολογούμενων εκπαιδευτικών, σωστό σφαγείο δηλαδή.
.Σε ολα αυτά έρχετε να προστεθεί και η αύξηση του ωραρίου 2 με 4 ώρες αναλόγως της προυπηρεσίας. Αυτό απο μόνο του δείχνει αθώο. Στην πραγματικότητα όμως σημαίνει ακόμη λιγότερες θέσεις εργασίας, ακόμη μικρότερος μισθός, ακόμη περισσότερες μετακινήσεις απο το ένα σχολείο στο άλλο. 
Και εκεί ακριβώς, στο "2ωρο",  έρχετε να ξεσαλώσει όλος ο συμφερτός. Ξαφνικά όλα τα παραπάνω χάνουν την υπόσταση τους και οι καθηγητές βρίσκονται "να θέλουν να τινάξουν τις πανελλαδικές στον αέρα για ενα 2ωρο"... δεν υπάρχουν ξαφνικά ούτε οι πενιχροί μισθοί μας, ουτε οι απολύσεις, ούτε τα σχολεία που κλείνουν, ούτε η δέκα χιλιάδες λιγότεροι καθηγητές απο Σεπτέμβρη, ούτε τίποτα, μόνο το "2ωρο" και η χώρα που "ελέγχεται απο συντεχνίες".
Την βρώμικη δουλειά της διαμόρφωσης συνειδήσεων αναλαμβάνουν να την κάνουν όπως πάντα τα ΜΜΕ. Αποδέκτες; η ελληνική κοινωνία στην πλειοψηφία της. όσοι ξαναψήφισαν μνημόνιο, ελπίζοντας να βολέψουν κάπου τα τομάρια τους και των παιδιών τους, τώρα κάθονται μπροστά στην τηλεόραση και χαζεύουν. Χαζεύουν και διαμορφώνουν άποψη. Την άποψη που διαιωνίζει τη σαπίλα. Δεν έλειψαν μάλιστα και οι πολίτες που προσφέρθηκαν να επιτηρήσουν οι ίδιοι στις πανελλαδικές αφιλοκερδός. Τι φασισμός να σπάς μια απεργία χωρίς να είσαι κάν εργαζόμενος...

Το 2ωρο όμως παρουσιάστηκε ως σημείο αιχμής και απο το ΚΚΕ, το οποίο απο την αρχή πήρε θέση κατά της απεργίας, με το επιχήρημα ότι,  έτσι θα πληρώσει η "λαική οικογένια"  και τα εξεταζόμενα παιδιά. Αποψη εντελώς υποκριτική, ανυπόστατη και εκ των άνω προερχόμενη, γιατί εκτός απο το οτι τα παιδιά αυτά κανείς δεν τα νοιάστικε όλο το χειμώνα που δεν είχαν καθηγητές, βιβλία και θέρμανση στα σχολεία ή όταν αναγκάζονται να διακόπτουν τη φοίτηση ή να περπατάνε χιλιόμετρα για να πάνε στο πιό κοντινό χωριό, γιατί στο δικό τους το σχολείο έκλεισε. Κανείς δεν νοιάζεται όταν τα μάτ μπαίνουν στα κατηλημένα σχολεία τους, ούτε όταν αυτά σέρνονται στα δικαστήρια. Ξαφνικά έγιναν ο λόγος για να μην γίνει η απεργία. Η μόνη απεργία που είχε νόημα να γίνει, γιατί κανείς πια δεν φοβάτε τις προσχηματικές 24ωρες (διαφορετικά θα μας επιστρατεύανε και σε αυτές)
Επείσης κανείς δεν έθεσε το ερώτημα του τι ακριβώς εξυπηρετούν οι πανελλαδικές, ποιά λαική οικογένεια είναι σε θέση να στείλει το παιδί της φροντηστήριο, ούτε το τι ακριβώς δουλειά θα κάνει κανείς βγαίνοντας απο το πανεπιστήμιο...
Ξεκάθαρα ενάντια στον αγώνα των εκπαιδευτικών ήταν και οι στάση των ΑΔΕΥ και ΓΕΣΕΕ αποδεικνύοντας τα όρια του καθεστωτικού συνδικαλισμού. Παρ όλο που απο την ΟΛΜΕ τους ζητήθηκε επανελλημένα να κύρηξουν απεργία στις 17/5 ημέρα έναρξης των πανελλαδικών εξετάσεων, αυτές αρνήθηκαν και κανένα απο τα σωματεία που πρόσκεινται σε αυτές ή στο ΠΑΜΕ δεν έκανε την πραμικρή κίνηση εις ενδειξή αλληλεγγύης. Αντί αυτού έβαλαν μία απεργία στις 14/5 (ημέρα γενικής συνέλευσης) και μία σταση εργασίας στις 16/5. 

Παρ όλες τις αρνήσεις κομμάτων και σωματείων για αλληλεγγύη, η πρόταση για απεργία των καθηγητών απο τις πανελλαδικές εξετάσεις υπερψηφίζεται στις γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ με ποσοστό 92%.
Μία μέρα μετά στη συνέλευση των προέδρων της ΟΛΜΕ η απεργία ακυρώνεται. Τα πράγματα έγιναν ως εξής.
Η πρόταση για απεργία στις 17/5 περνάει σχεδόν ομόφωνα και στη συνέλευση των προέδρων (εκπροσώπων των ελμε).  Οι νενέκοι του συστήματος ομως, βλέποντας να χάνουν τον έλεγχο κάνουν πραξικόπημα. Πραξικόπημα μέσω μίας άλλης πρότασης. "Εχουμε τη δυνατότητα όμως να κάνουμε απεργία;"
Το προβοκατόρικο ερώτημα κατεβαίνει απο την ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ και ΣΥΝΕΚ (σύριζα). Οι πρόεδροι των ΕΛΜΕ μη έχοντας εντολή για κάτι τέτοιο ψηφίζουν κατα την κρίση τους (αυτό δεν προβλέπεται απο το καταστατικό) και η απεργία χάνεται. (18 υπέρ, 9 κατά και 52 λευκά).

Ετσι απο μία "αθώα" πρόταση προέκυψε η μεγαλήτερη συνδικαλιστική προδοσία, το μεγαλύτερο ξεπούλημα απεργίας τα τελευταια χρόνια.
Ενα ξεπούλημα που θα στείλει πολύ κόσμο σπίτι του και θα αποδυναμώσει εντελώς τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων, αφου οι αποφάσεις τους γίνονται "συμβολικές".
Το πως γίνεται τώρα άνθρωποι με πολιτική υπόσταση και στοιχειώδη αξιοπρέπια να ψηφίζουν κάτι και αμέσως μετά να το αναιρούν γιατί "δεν τους πέρνει", είναι ένα ερώτημα στο οποίο θα πρέπει να απαντήσουν και οι ίδιοι αλλα και οι ψηφοφόροι τους.
Η ανάκληση της πρότασης για απεργία έγινε δεκτή και απο το ΔΣ της ΟΛΜΕ. Ακόμη και τα ριζοσπαστικότερα κομμάτια της δυστυχώς δεν έβαλαν θέμα διαδικασίας. Ετσι οι αποφάσεις των συνελεύσεων βάσης, των ΕΛΜΕ δηλαδή, ακυρώθηκαν υπό το βάρος της επιστράτευσης και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
  
Η δημοκρατία σε αυτή τη χώρα, εάν υπήρξε ποτέ, τώρα σίγουρα δεν υπάρχει.
Ελπίζουμε τουλάχιστον να υπάρξει η μνήμη.
Μνήμη ενάντια στην συδοσία της εξουσίας. Ενάντια στη λασπολογία των ρουφιάνων τους και σε όσους πείθονται απο αυτούς. Ενάντια σε όσους συνδικαλιστές  ξεπουλάνε τους αγώνες με δόλια τεχνάσματα. Και τέλος ενάντια στο φόβο, γιατί το μόνο που έχουμε να χάσουμε, είναι τίς λυσίδες μας.
Να υπάρξει μνήμη, αντίσταση και όχι παραίτηση. Γιατί τότε κάθε διαμαρτυρία θα γίνει "συμβολική". Θα μάθουμε να ζούμε συμβολικά.


                                                                                                                                                        Εργαζόμενοι-ες στην εκπαίδευση