Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Οι μετανάστες απεργοί πείνας χρειάζονται την αλληλεγγύη όλων μας

Ήδη αρκετοί από τους μετανάστες απεργούς πείνας βρίσκονται πλέον στο νοσοκομείο παρουσιάζοντας έντονα συμπτώματα εξάντλησης. Το κράτος, δια στόματος Ραγκούση, έκανε ένα πρώτο μικρό και ασήμαντο ουσιαστικά βήμα υπαναχώρησης μιλώντας για ένα εξάμηνο ανοχής.
Τι θα γίνει όμως με το μεταναστευτικό, που, απ΄ ό,τι φαίνεται, μετά το μπαράζ εξεγέρσεων στην  απέναντι ακτή της Μεσογείου θα διογκωθεί σαν ένα από τα μείζονα ζητήματα που έχουν ανακύψει; Πόσους "παράνομους" και "λαθραίους" μπορούν να κυνηγήσουν και να κλείσουν στα κέντρα κράτησης γνωρίζοντας πως το πρόβλημα δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να λυθεί με τέτοιους τρόπους αφού αυτήν την κατάσταση την προκαλούν οι ίδιοι με πολέμους και με την υποστήριξη ολοκληρωτικών καθεστώτων; Το να μην μπαίνει σε καθεστώς παρανομίας κάποιος μόνο και μόνο επειδή εισήλθε στη χώρα, αποτελεί μία βάση για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού. Αν θέλουν να τηρούν τους ίδιους τους τους νόμους, ας ξεκινήσουν από την τήρηση της εργατικής νομοθεσίας και όχι από την ποινικοποίηση της ανθρώπινης -και πολλές φορές- καταναγκαστικής μετακίνησης των ανθρώπων. 
Ο αξιοπρεπής αγώνας που δίνουν οι 300 μετανάστες χρειάζεται την αλληλεγγύη όλων μας, ώστε να σπάσει το απόστημα της κρατικής αναλγησίας και της διαρκούς υποτίμησης της ανθρώπινης ζωής.
Φ.Κ.  
(φωτογραφία από το σημερινό κλείσιμο κτιρίου του υπουργείου απασχόλησης στην οδό Κοραή από συντρόφους)


Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Ο χημικός κοινωνικός-ταξικός πόλεμος είναι εδώ!

Η σημερινή απεργιακή διαδήλωση, η οποία ακόμα είναι σε εξέλιξη στην Αθήνα, αποτέλεσε μία ακόμα σημαντική εκδήλωση αντίστασης. Ο κόσμος ήταν πολύς και το πάθος δεν έλειπε ούτε και σήμερα. Οι μπάτσοι έπνιξαν κυριολεκτικά το κέντρο για άλλη μια φορά επιτιθέμενοι στο σύνολο της πορείας για να τη διαλύσει.Η διαδήλωση αμαυρώθηκε από μια χούφτα ελλήνων της "σπίθας" με ελληνικές σημαίες και πατριωτικά κελεύσματα εθνικής συμφιλίωσης.
Τα αφεντικά πάντως είναι ξεκάθαρο ότι φοβούνται. Ξέρουν ότι αν η εξέγερση περάσει τη θάλασσα της Μεσογείου και βρεθεί στις βόρειες ακτές, δε θα τους σώσει τίποτα. Η ιστορία βρίσκετα μπροστά κι όχι πίσω λοιπόν...
Τ.Κ.

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Ένα κείμενο από το Πλωμάρι της Λέσβου


ΠΡΟΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΠΛΩΜΑΡΙΟΥ (και όχι μόνο)
 Όλοι και όλες λίγο πολύ αντιλαμβανόμαστε ότι η ζωή μας μέρα με τη μέρα αλλάζει. Δεχόμαστε μία μεγάλη επίθεση  τόσο στην εργασία μας ( μισθοί , ασφαλιστικό, απολύσεις κτλ) όσο και στην καθημερινότητά μας     (ακριβότερη ΔΕΗ, πετρέλαιο, εισιτήρια στα μέσα μεταφορών, κτλ). Μια επίθεση που γίνεται ακόμη και στους πιο βασικούς τομείς της ζωής μας, όπως η περίθαλψη και η εκπαίδευση. Οι νόμοι της αγοράς, του κέρδους και της εκμετάλλευσης, οι νόμοι της ζούγκλας δηλαδή και του κανιβαλισμού, μας επιβάλλονται όλο και πιο βίαια, χειροτερεύοντας τους όρους με τους οποίους εργαζόμαστε και ζούμε. Ειδικά στην επαρχία η κατάσταση μπορεί να είναι ακόμη πιο δύσκολη ( βλέπε Καλλικράτη, ανεργία, απουσία κοινωνικών παροχών, υποδομών, κτλ).
Το παρακάτω κείμενο είναι μια προσπάθεια ενημέρωσης και επικοινωνίας εκ μέρους κάποιων εκπαιδευτικών και κατοίκων του Πλωμαρίου προς τους υπόλοιπους συγχωριανούς μας με αφορμή τη 2μερη απεργία στις 22 και 23 Φεβρουαρίου 2011.  Ξεκινώντας….

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Να γίνει το Ελληνικό νέα Κερατέα!

Αλητεία. Αυτή είναι η λέξη που ταιριάζει σε όσα κάνουν αυτοί που κυβερνούν με τα invest in Greece και το fast track.
To  Ελληνικό τελικά δεν προορίζεται για πάρκο, όπως "ευαγγελιζόταν" το αντιπολιτευόμενο ΠΑΣΟΚ, αλλά πρόκειται να δοθεί στους πετρελαιάδες του Κατάρ.
Καμία έγνοια για τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες, κανένα σχέδιο για την έξοδο από αυτήν την τεράστια κοινωνική ανισότητα που εξωθεί χιλιάδες ανθρώπους στη φτώχια. Σημασία έχουν οι συγχωνεύσεις των τραπεζών για τη διατήρηση της κυρίαρχίας τους, τα κότερα και τα πετροδόλαρα των καταριανών, οι επενδύσεις που θα γίνουν για να μπορέσει το ντόπιο κεφάλαιο να ανακτήσει τα μειωμένα κέρδη του.
Οι κοινωνικές ανάγκες λοιπόν οφείλουν να επιβληθούν μέσα από την άμεση δράση. Οφείλουν να ξανατεθούν και να αρχίσουν να τίθενται σε άμεσους πειραματισμούς για την κάλυψή τους στους κοινωνικούς τόπους. Εμείς δεν έχουμε συγκεκριμένο σχέδιο αλλά έχουμε τη διάθεση να πειραματιστούμε για να το βρούμε. Το μοναδικό δικό τους σχέδιο είναι η επιβολή μίας βαρβαρότητας εργασιακής και μεγαλοεπενδυτικής.
Τα σχέδιά τους για το Ελληνικό πρέπει να ανακοπούν με πολύμορφη αντίσταση, όπως κάνουν εδώ και τόσο καιρό οι κάτοικοι της Κερατέας και της ευρύτερης Λαυρεωτικής. Η Αττική πρέπει να ξαναβρεί τον χαμένο εαυτό της και αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μέσα από το να ξαναβρεί τον χαμένο εαυτό της και η αρχαία έννοια της δημοκρατίας. Μέσα δηλαδή από τον καθημερινό αμεσοδημοκρατικό πειραματισμό και τη δράση που έχει αρχίσει εδώ και κάποια χρόνια να εμφανίζεται σε αρκετές συνοικίες της Αθήνας. Οι κάτοικοι λοιπόν των γύρω από το Ελληνικό περιοχών και οι τοπικές συνελεύσεις της ευρύτερης νότιας Αθήνας μπορούν προς αυτήν την κατεύθυνση να παίξουν έναν σημαντικό ρόλο.
Φ.Κ.



μετανάστευση-προσφυγιά: για ό,τι και εδώ, οφείλουμε να θυμόμαστε

Καράβι ποιός σε κέντησε 
ποιός σου βαψε τα ξάρτια
για να με πάρεις μακρυά 
και να δακρύσουνε πικρά
της μάνας μου τα μάτια

Φέυγω γιατί με πίκρανε η φτώχια και ο πόνος
ειχε πνιγεί η ελπίδα μου 
είχε σβηστεί ο ήλιος 
είχε χαθεί ο δρόμος

Με δέρναν όλοι οι καιροί 
μου πάγωναν τα μάτια
μου κάναν πέτρα το ψωμί 
μου κάναν βούρκο το νερό
και την καρδιά κομάτια

Φέυγω γιατί με πίκρανε η φτώχια και ο πόνος
ειχε πνιγεί η ελπίδα μου 
είχε σβηστεί ο ήλιος 
είχε χαθεί ο δρόμος

Δεν μου χαν μείνει να αγαπώ
δυο χέρια να αγκαλιάζω
μονό τα χείλι με καημό 
και μια φωνη με πυρετό 
τον πόνο να φωνάζω

Φέυγω γιατί με πίκρανε η φτώχια και ο πόνος
ειχε πνιγεί η ελπίδα μου 
είχε σβηστεί ο ήλιος 
είχε χαθεί ο δρόμος



Μετανάστες και βαλίτσες
κι αποτσίγαρα ριγμένα
δίπλα από τις ράγες
Τα μεγάφωνα από πάνω
κάνουν σαν τις κάργιες

Οι γιατροί με τους επόπτες
στ' άψε σβήσε μας χωρίζουν
τα καλά απ' τα σκάρτα
Τώρα στη γραμμή σε βάζουν
και σου δίνουν κάρτα

Πώς κουνήθηκεν ο κόσμος
κι από τα χωριά της Δράμας
βρέθηκες σε τόπους
που σαν του καπνού τα φύλλα
βλέπουν τους ανθρώπους
 


Γυναίκ’ αφήνω νιόπαντρη, μανούλα μου, σε σένα 
και πάω να βρω την τύχη μου στα έρημα τα ξένα.

Μετανάστης φεύγω τώρα, αχ μανούλα μου 
και στα χέρια σου αφήνω πια την γυναικούλα μου.

Καρδιά αν έχεις, μάνα μου και με πονά η ψυχή σου, 
αγάπα την γυναίκα μου σαν να ‘τανε παιδί σου.

Μετανάστης φεύγω τώρα, αχ μανούλα μου 
και στα χέρια σου αφήνω πια την γυναικούλα μου.

Στα δάκρυα του χωρισμού, πνίγομαι ο καημένος, 
αφήνω την γυναίκα μου καινουριοπαντρεμένος.

Μετανάστης φεύγω τώρα, αχ μανούλα μου 
και στα χέρια σου αφήνω πια την γυναικούλα μου.

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Μην περιμένεις πια, όλα τελειώσανε...

Θέλουν να επιβάλλουν τη μιζέρια, την ανέχεια, την ανασφάλεια.
Δε χορταίνουν φράγκα. Μετά την περαίωση, έρχεται η επιβολή δημοτικών τελών (και) για τους πρόσφατα νομιμοποιημένους ημιυπαίθριους.
Το κράτος αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από φορομπήχτης, μπάτσος και εργολάβος.
Ένα κράτος άχρηστο για εμάς και χρήσιμο μόνο για τα αφεντικά που θέλουν να μειώσουν κι άλλο το εργατικό κόστος και τους μεγαλοεπενδυτές που θέλουν να αλωνίζουν σε ό,τι σχετίζεται με τη θάλασσα μέσω fast track.
Η εξέγερση πρέπει να περάσει πια τη θάλασσα αυτή. Το επίθετο fast πρέπει να συνοδεύει άλλες λέξεις, πιο επώδυνες γι΄ αυτούς.
Αν ο αραβικός κόσμος αυτήν την περίοδο έχει κατακλυστεί από μεγάλες ή μικρότερες εξεγέρσεις για την αποτίναξη πολυετών βάναυσων καθεστώτων, ο ευρωμεσογειακός κόσμος οφείλει να ξεμπερδεύει με τους δικούς του λογαριασμούς πρωτού βρεθεί να κυβερνάται από νεο-ολοκληρωτικές δικτατορίες.
Όσο και αν θέλουν να μας πείσουν πως δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε και πως όλα τελειώσανε, η απάντηση βρίσκεται στην καθημερινή δράση μας. Κι αν η εξέγερση φαντάζει δύσκολη και μακρινή, εμείς δεν έχουμε παρά κάθε μέρα να προετοιμάζουμε τους τόπους που θα βρει γόνιμο έδαφος...
Τ.Κ.





Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Πρόσω ολοταχώς για χουντοποίηση

Η προφυλάκιση της συντρόφισας Φ.Μάγιερ, η απαγόρευση κυκλοφορίας και συνάθροισης αγροτικών μηχανημάτων στις Σέρρες και η επικήρυξη του καταζητούμενου Β.Παλαιοκώστα αποτελούν τρία διαφορετικά περιστατικά. Ωστόσο, όλα μαζί συνθέτουν την εικόνα της σύγχρονης κατασταλτικής βαριάς σκιάς που επιχειρεί το κράτος να απλώσει πάνω από την κοινωνία.
Προφυλακίσεις με ανύπαρκτα στοιχεία και με ενοχοποίηση την κατοχή εντύπων που έχουν κείμενα φυλακισμένων πολιτικών κρατουμένων, αστυνομική απαγόρευση προς "αποφυγήν διασαλεύσεως της τάξεως", επικήρυξη με ένα εκατομμύριο ευρώ ενός καταζητούμενου ανθρώπου τη στιγμή που ισχυρίζονται πως δεν έχουν λεφτά τα ταμεία τους.
Η σκιά της καταστολής όμως ενδυναμώνεται πάνω από τον καθέναν μας με τις νομοθετικές ρυθμίσεις για αυστηρή ποινικοποίηση της μη πληρωμής εισητηρίων και διοδίων. Παντού θα υπάρχει μια ομάδα μπάτσων για να σε συλλάβει και να σε τιμωρήσει.
Εδώ λοιπόν πλέον έχουν πέσει τα δημοκρατικά προσχήματα και επιβάλλεται σταδιακά ένα καθεστώς απόλυτης ανελευθερίας.
Είναι αυτό το ανάλγητο κατασταλτικό καθεστώς που έχει φτάσει τους κατοίκους της Κερατέας να αγωνίζονται με μολότωφ και οδοφράγματα. Είναι αυτό το ανάλγητο καθεστώς που θα οδηγήσει αρκετές χιλιάδες ακόμα ανθρώπων να ριζοσπαστικοποιήσουν ακόμα περισσότερο τη δράση τους απέναντι στους νομικούς και αστυνομικούς μηχανισμούς καταστολής.
Νομίζουν πως θα ξεμπερδέψουν με νομοθετήματα, προφυλακίσεις, απαγορεύσεις και επικηρύξεις. Όμως πλέον στην ελληνική επικράτεια υπάρχει ένα ρεύμα κοινωνικής ανυπακοής που δεν ανακόπτεται εύκολα. Κι αν κάνει και περάσει αυτά τα εμπόδια, τότε θα είναι ακόμα πιο ορμητικό...
Τ.Κ.

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Να γίνει παντού της Κερατέας!

Από τη χούντα και μετά, το κράτος δεν έχει ξαναδείξει τόσο μεγάλη αναλγησία. Τη στιγμή που βρίσκεται εδώ ο Γιούνκερ και διάφορα άλλα κωλόπαιδα των διεθνών μηχανισμών υποδούλωσης των κοινωνιών, οφείλει να δείχνει τελείως αμάσητο απέναντι στις κοινωνικές αντιστάσεις.
Όμως το ρεύμα της ανυπακοής διαρκώς διογκώνεται και το κοινωνικό κίνημα ενισχύεται με νέες δυνάμεις συνεχώς.
Οι μεγάλες συγκρούσεις της Κερατέας δείχνουν πως όταν μία τοπική κοινωνία δε θέλει, το κράτος δεν μπορεί.
Η αλληλεγγύη μας στον αγώνα των κατοίκων της Λαυρεωτικής είναι σημαντική υπόθεση για την ενίσχυση αυτού του ρεύματος ανυπακοής.
Να τους αναγκάσουμε να κάνουν πίσω. Ίσως κάποια λίγα βήματα αρχικά, αλλά τρέχοντας στη συνέχεια!
T.K.

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Το αγροτικό και πάλι εδώ

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν είναι σαν κι αυτή της Νέας Δημοκρατίας. Είναι πολύ χειρότερη. Όχι επειδή είναι πιο δεξιά ή πιο αυταρχική, αλλά επειδή θεωρείται από τα ντόπια και ξένα αφεντικά πως αυτή μπορεί να φέρει καλύτερα σε πέρας τη διάλυση κάθε κοινωνικού αγαθού και την επιβολή της εργασιακής βαρβαρότητας. Κι αυτό γιατί εκτός από το "σοσιαλιστικό" προφίλ, διαθέτει αρκετά παράσιτα που έχουν τον ρόλο του συνδικαλιστή, ρόλο ακόμα αρκετά χρήσιμο για την προσπάθεια επίτευξης κοινωνικής ειρήνης και διαχωρισμού των όποιων αγώνων.
Η σύλληψη των 6 αγροτών στον Προμαχώνα είναι το μήνυμα του κράτους απέναντι σε όσους θα πάνε να προκαλέσουν ανωμαλία στους δρόμους. Η κυβέρνηση αυτή έχει χρεωθεί από τα αφεντικά να μη χάσει κανένα παιχνίδι. Γιατί αν χάσει έστω και ένα, όχι μόνο θα υποβιβαστεί η ίδια αλλά και όλα τα σχέδια των αφεντικών. 
Όμως κάθε μέρα όλο και μια νέα ομάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με τα ΜΑΤ. Κάθε μέρα και μια νέα ομάδα δοκιμάζει τι θα πει καταστολή μιας διεκδίκησης. Αν "της κόβει" λίγο, θα κατανοήσει ποιος είναι ο ρόλος της αστυνομίας σε όλην αυτήν την ιστορία. Αν όχι, θα στοιχηθεί πίσω από ό,τι πιο συντηρητικό και αντιδραστικό κυκλοφορεί στον κοινωνικό υπόνομο.
Αλλά ας επιστρέψουμε στο αγροτικό ζήτημα. Θα ξαναβγούν μαζικά τα τρακτέρ στους δρόμους; Θα τους κλείσουν; Μέχρι πού θα φτάσουν αυτήν την ιστορία;
Θα κάνουμε εδώ μία μικρή αναδρομή για να δούμε τους λόγους για τους οποίους έφτασε σήμερα σ΄ αυτό το σημείο το αγροτοσυνδικαλιστικό κίνημα.
Η αλήθεια είναι πως ο λόγος εδώ θα γίνει κυρίως για τους αγρότες της Θεσσαλίας, αν και πάνω-κάτω σε καμία περιοχή δεν υπάρχει στην ουσία κάτι ιδιαίτερα διαφορετικό.
Το πρόβλημα με τις αγροτικές διεκδικήσεις, από τότε που τα τρακτέρ ξεκίνησαν να βγαίνουν συχνά-πυκνά στις εθνικές οδούς, κάπου στο 1994 αν θυμάμαι καλά, είναι πως ποτέ δεν έθεσαν το ζήτημα του ξεπεράσματος της ηγεσίας τους. Μιας ηγεσίας συντηρητικής που πάντοτε οδηγούσε στην ταπείνωση και στην ήττα και έχοντας ως βασικό σκοπό να ελέγχει τις κινητοποιήσεις και να λαμβάνει "αγωνιστικά" ένσημα προς εξαργύρωση στις προσεχείς εκλογικές αναμετρήσεις.
Η ιστορία θα ξεκινήσει από τότε που ο θεσσαλικός κάμπος χαρακτηριζόταν από τον μακαρίτη Γιαννόπουλο του ΠΑΣΟΚ Πατακιστάν, επειδή ο Πατάκης του ΚΚΕ, καθόλου μικρομεσαίος αγρότης, ηγούταν των κινητοποιήσεων και της παρουσίας στα κανάλια. Από κοντά και ο Μπούτας, που από σπόντα του εκλογικού συστήματος βρέθηκε να γίνει ακόμα και βουλευτής Καρδίτσας.
Η καταστροφή τότε των ντεπόζιτων των τρακτέρ και των λάστιχων από τους αλήτες των ΜΑΤ δεν ανταπαντήθηκε εκεί στους κόμβους έξω από τη Λάρισα. Η συμμορίτικη τιμωρία των αγροτών από το κράτος με καταστροφή της ίδιας τους της περιουσίας έμεινε αναπάντητη επειδή οι οργισμένοι αγρότες έκαναν το λάθος να πειστούν τότε από τον Πατάκη, τον Μπούτα και τους άλλους αγροτοπατέρες να παραμείνουν εκεί, γιατί "αλλιώς θα έπρεπε να περάσουν πάνω από το πτώμα τους". Ε, έπρεπε να περάσουν πάνω από το πτώμα τους!
Τα χαλασμένα τρακτέρ γύρισαν τότε στα χωριά με τα κεφάλια των αγροτών κατεβασμένα. Ήταν και τότε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και υπουργός δημόσιας τάξης ο Βαλυράκης που έβαλε το '95 και τα ΜΑΤ στο Πολυτεχνείο.
Από τότε, ο αγροτικός πληθυσμός κάθε χρόνο μειώνεται ραγδαία και η αγροτική πολιτική σημαίνει απλά και μόνο εξόντωση των μικρομεσαίων αγροτών και επιβολή όλο και μεγαλύτερων επιχειρήσεων στη γη.
Οι αγροτοπατέρες συνέχισαν για χρόνια το ίδιο παραμύθι και δυστυχώς ο κόσμος τους ακολούθησε. Κόκκινα, μπλε και πράσινα τρακτέρ έβγαιναν ξεχωριστά ή σε συνδυασμό των δύο (κυρίως μπλε και κόκκινα μαζί) παίζοντας έτσι τα κομματικά παιχνίδια των κομμάτων.
Την ίδια περίοδο, ο Πατάκης είχε μεγαλώσει αρκετά και ο Μπούτας έκανε δική του μονάδα οινοπαραγωγής και κάβα-πωλητήριο. Αντί λοιπόν να προχωρήσει στην αναγέννηση της ένωσης αγροτικών συνεταιρισμών Καρδίτσας, στην οποία ήταν πρόεδρος, προχώρησε στην καθετοποίηση της παραγωγής μόνο για την πάρτη του. Αυτός είναι ο κομμουνισμός που επιδεικνύει λοιπόν το ΚΚΕ στους αγρότες.
Σε αυτήν την κατάσταση, τα ηνία του αγροτοσυνδικαλισμού στον μεγάλο, κεντρικό και πλούσιο νομό της Λάρισας ανέλαβαν οι γαλάζιοι συνδικαλιστές. Ο Κοκκινούλης, άνθρωπος πονηρός, δούλεψε πολύ περισσότερο την συνεταιριστική ιδέα απ΄ ό,τι οι ΚΚΕδες, που ποτέ δεν είχαν κάνει τίποτα. Με τα λεφτά της ένωσης των συνεταιρισμών της Λάρισας έχτισε ένα μεγάλο πολυκατάστημα και τα έσοδα από αυτό έμπαιναν στο ταμείο της ένωσης. Έτσι η ένωση άρχισε να μπαίνει στο ευρύ επιχειρηματικό πνεύμα που κυριαρχεί και στη συγκεκριμένη πόλη. Παράλληλα, έπαιξε ένα γερό παιχνίδι με τις τιμές των σιτηρών. Το λοιπόν, παίζοντας και λίγο τον "αντάρτη" στα εσωκομματικά της Νέας Δημοκρατίας, απέκτησε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στα πράγματα τα τελευταία χρόνια.
Τα πρόσφατα όμως δύο χρόνια πήγαν να αλλάξουν κάποια πράγματα. Κάποιες ενώσεις νέων αγροτών, ως επί το πλείστον με επιχειρηματική λογική, πήγαν να διαμορφώσουν μία νέα κατάσταση. Η πολιτική τους όμως απειρία ή, ακόμα καλύτερα, η απολιτική τους προσέγγιση τους οδήγησε πάνω στην κατάλληλη στιγμή και πάλι στο περιθώριο. Στη Θεσσαλία, ανέκαμψαν οι γνωστοί αγροτοπατέρες και στον Προμαχώνα αναδείχτηκε μία πιο δυναμική μορφή κινητοποίησης αγροτών όσον αφορά τη δράση και όχι το περιεχόμενο των αιτημάτων.
Έτσι φτάνουμε στο πέρυσι.
Οι αγροτοπατέρες της Θεσσαλίας βρίσκονται και πάλι επικεφαλής, ο Κοκκινούλης προς τα Τέμπη και ο Μπούτας έξω από τη Λάρισα και δίπλα πλέον στο καινούργιο ΙΚΕΑ. Τα χωριά της Καρδίτσας θα βρεθούν στο μπλόκο που ηγείται ο Μπούτας.
Εδώ πρέπει να ειπωθεί πως ο τρόπος οργάνωσης του μπλόκου είχε -όπως και κάθε χρόνο άλλωστε- ορισμένα πολύ καλά στοιχεία. Κάθε χωριό είχε και τη δική του παράγκα διαμορφώνοντας έτσι ένα συλλογικό πνεύμα και μία οριζόντια διάρθρωση πάνω στην άσφαλτο της εθνικής οδού. Όμως δυστυχώς η ανυπαρξία μίας ομάδας έστω ανθρώπων που να θέσουν υπό αμφισβήτηση αυτό το τηλεοπτικό και διαμεσολαβητικό παιχνιδάκι των αγροτοπατέρων δεν μπορούσε να δώσει κάποια ελπίδα για κάτι καλύτερο και διαφορετικό. Ο κόσμος έμεινε για άλλη μια φορά μεταξύ τσίπουρου και λουκάνικου, περιμένοντας να βρει το αναμφισβήτητο δίκιο του μέσα από τα σχόλια του Λαζόπουλου.
Οι αποφάσεις λαμβάνονταν λοιπόν από το ξεχωριστό αντίσκηνο του Μπούτα και του επιτελείου του, ενώ δεν ενημερώνονταν ούτε καν όλοι οι πρόεδροι των αγροτικών συλλόγων των χωριών για να συμμετέχουν στις συσκέψεις. Οποιαδήποτε τέτοια σκέψη θα σήμανε πόλεμο με τους αγροτοπατέρες του ΚΚΕ και καμία ομάδα ανθρώπων δεν είχε τη διάθεση αλλά και τη συνειδητή άποψη για κάτι τέτοιο. Έτσι, όλα αποφασίζονταν ερήμην της βάσης του κόσμου "από αυτούς που ξέρουν". Αυτούς όμως που ξέρουν τί; Τρίχες! Αυτούς που ενώ έχει διαλυθεί σχεδόν τελείως ο αγροτικός κόσμος και τα χωριά, βάζουν σαν κεντρικό αίτημα ... την εκτροπή του Αχελώου! Ο απόλυτος αναχρονισμός και ξεπεσμός τους...
Και φτάνουμε στο σήμερα.
Ας ελπίσουμε να υπάρξουν αγρότες που να έχουν πιάσει πράγματα από το πνεύμα της ανυπακοής που αρχίζει να ξεδιπλώνεται στις πόλεις αλλά και στην επαρχία μέσα από τον πόλεμο κατά των διοδίων. Ας ελπίσουμε να έχουν κατανοήσει πως οι αποφάσεις για τον αγώνα που κάνουν πρέπει να παίρνονται από τους ίδιους και όχι από κάποιους ειδήμονες. Ας ελπίσουμε πως η άμεση δημοκρατία και η αυτοοργάνωση θα αρχίσουν να βρίσκουν έδαφος και σε αυτό το πολύ σημαντικό και παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας αυτής. Κι όλα αυτά, όχι για να φτιαχτεί ένα ακόμα παράρτημα ενός πολιτικού χώρου ή μίας οργάνωσης  στον χώρο των αγροτών, αλλά για να ξεκινήσει επιτέλους και εδώ να γεννιέται μια ριζοσπαστική στάση και κουλτούρα αντίστασης. Κανείς δεν πρόκειται να τους δείξει τον δρόμο για να τον μάθουν. Αρκεί να τον πάρουν οι ίδιοι. Γιατί όποτε τον πήραν, είτε το 1910 προς τη Λάρισα, είτε το '43 και το ΄46 προς το βουνό, οι κυρίαρχοι δεν είχαν καθόλου εύκολο αντίπαλο...
Ας γίνει σ΄αυτά τα μπλόκα λοιπόν μια καινούρια αρχή...
Φ.Κ.




(Οι φωτογραφίες είναι από το περσινό μπλόκο των αγροτικών συλλόγων Καρδίτσας έξω από τη Λάρισα, πηγή: eleftheriakoi.blogspot.com)

η χειραγώγηση και η ουσία της δημοκρατίας

Ο ΝΟΑΜ ΤΣΟΜΣΚΙ (NOAM CHOMSKY) παρουσιάζει στην εκπομπή "ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ" τις απόψεις του για την ουσία της δημοκρατίας και ασκεί κριτική στα κυρίαρχα φιλοσοφικά και πολιτικά ρεύματα της σύγχρονης εποχής. Aναφέρεται, επίσης, στις δομές και τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία, στις μεθόδους και τα μέσα χειραγώγησης των πολιτών, στο ρόλο των μαζικών μέσων ενημέρωσης και στις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης.

Ο Νόαμ Τσόμσκι (Avram Noam Chomsky, *7 Δεκεμβρίου 1928) είναι καθηγητής στο Τμήμα Γλωσσολογίας και Φιλοσοφίας του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (MIT). Έχει συγγράψει πλήθος βιβλίων και άρθρων, ενώ έχει δώσει και εκτενείς διαλέξεις επάνω σε ένα ευρύτατο φάσμα θεμάτων τα οποία περιλαμβάνουν τη γλωσσολογία, τη φιλοσοφία και την ιστορία της διανόησης.

Επίσης ο Τσόμσκι έχει πλούσιο ιστορικό πολιτικού ακτιβισμού από τη δεκαετία του '60 κι έπειτα, με πληθώρα βιβλίων τα οποία επικρίνουν κυρίως την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, ενώ τοποθετεί ιδεολογικά τον εαυτό του στο αναρχικό ρεύμα σκέψης.

Το ντοκιμαντέρ χωρίζεται σε τρία κεφάλαια.
Α. Η ελευθερία της ανθρώπινης βούλησης.
Β. Τα μονοπώλια των Μ.Μ.Ε
Γ. Πως μπορούμε να αντισταθούμε. 

ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ: ΝΟΑΜ CHOMSKY from isopedotes on Vimeo.

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Πατρίδα μας είναι όλος ο κόσμος

του Massimo Varengo.


Αυτοδιαχείριση, κοινοτισμός, φεντεραλισμός, ελευθεριακή θεωρία, δεν είναι πιά αποκλειστική κληρονομιά ενός υπολειμματικού κινήματος, αλλά θέματα μιας συζήτησης για μια εφικτή πολιτική δράση.
Είναι ανοιχτή από καιρό η αναζήτηση αποτελεσματικών απαντήσεων στην δραματικά αυξανόμενη ένταση του κοινωνικού ζητήματος, το οποίο χαρακτηρίζεται τόσο από μια επιβλητική οικονομική κρίση όσο και από μια σειρά περιφερειακών,εθνικών και θρησκευτικών συγκρούσεων, οι οποίες είναι έντονα συσχετισμένες με την επιβεβαίωση της πολιτικής επίθεσης στο επίπεδο διαβίωσης, εισοδήματος,υγείας, των λαϊκών τάξεων και με τον επανακαθορισμό του συστήματος της παγκόσμιας κυριαρχίας. Στην αριστερά, κάποιοι ψάχνουν κάποια διέξοδο στις συνταγές ενός ξεπερασμένου ανθρωπιστικού φιλελευθερισμού, άλλοι μελετούν το ενδεχόμενο της επαναφοράς του ρόλου του εθνικού κράτους ως εγγυητή μιας νέας σύνθήκης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας.Αλλά η συγκέντρωση των διαδικασιών λήψης αποφάσεων, η κυκλοφορία σημαντικών κεφαλαίων, η κατεδάφιση των εθνικών οικονομιών, η μείωση της εξουσίας των μεμονωμένων κρατών, η ίδια η διάσταση της τρέχουσας οικονομικής κρίσης, δεν αφήνουν περιθώρια αξιοπιστίας σε αυτές τις προτεινόμενες επιλογές. Όχι τυχαία, είναι στο περιεχόμενο του ώριμου αναρχισμού που το πιό ζωντανό, το πιό κριτικό κομμάτι της κοινωνίας, ψάχνει, συνειδητά ή ασυνείδητα, υλικά για να κατασκευάσει το όποιο δυνατό μέλλον.

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

μετανάστευση-προσφυγιά: την πόρτα ανοίγω

Στην Τυνησία και παντού στον κόσμο ο λαός ξεσηκώνεται !


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΥΝΗΣΙΑ     (29-1-2011)

Στην  Τυνησία και παντού στον κόσμο ο λαός ξεσηκώνεται ! Από την εξέγερση στην επανάσταση

Μετά την εκδίωξη του δικτάτορα Μπεν Αλί, ο λαός της Τυνησίας, και ιδιαίτερα η νεολαία, συνεχίζει τον αγώνα και την πορεία του προς την ελευθερία.  Ένα μέρος του πληθυσμού-και κυρίως οι πιο φτωχοί-απορρίπτει το σύστημα των κομμάτων στην εξουσία και αρνείται να μπλεχτεί με εκλογικές αναμετρήσεις. Συνεχίζοντας τον αγώνα του, ο τυνησιακός λαός μπορεί να επωφεληθεί από την παρόρμησή του για ελευθερία, ώστε να κατακτήσει νέα δικαιώματα: την ανακατανομή του πλούτου, κοινωνική ασφάλιση, διασφάλιση του κοινωνικού κράτους, πολιτικές ελευθερίες. Το βασικό ζήτημα είναι να οικοδομηθούν και να ενισχυθούν οι μορφές αυτό-οργάνωσης και συνδικαλιστικής πάλης και η αντίσταση μέσω των σωματείων, στα χωριά και στις γειτονιές.
Ο αγώνας του τυνησιακού λαού έχει εξαπλωθεί σαν φλόγα σε άλλες αραβικές χώρες (Αλγερία, Αίγυπτος, Υεμένη κλπ.) αν και υπό διαφορετικές συνθήκες.  Μπορούμε να πούμε ότι η τυνησιακή επανάσταση ξεκίνησε με την εξέγερση του πληθυσμού στο μεταλλευτικό λεκανοπέδιο της Γκάφσα, το 2008, λαμβάνοντας υπόψη τους ελάχιστους αγώνες των συνδικάτων σε άλλες χώρες όπου οι κυβερνήσεις είχαν ως μέριμνα την εξάλειψη οποιουδήποτε κινήματος αντιπολίτευσης.  Στην Τυνησία οι εκκλήσεις προς γενική απεργία επέτρεψαν να δημιουργηθεί ένα κοινωνικό δικαστήριο στην κίνηση διαμαρτυρίας: αφεντικά κυνηγήθηκαν, και έλαβαν χώρα συνελεύσεις.  Προέκυψαν μορφές αυτό-οργάνωσης για να διασφαλίσουν την καθημερινότητα του πληθυσμού. Είναι αυτές οι μορφές αυτό-οργάνωσης που επέτρεψαν την αντίσταση ενάντια στην καταστολή των παραστρατιωτικών ομάδων.  Συνολικά, σε πολλές χώρες και κυρίως στην Αίγυπτο, είναι μια εξέγερση της νεολαίας κατά του καθεστώτος και κατά του αυξανόμενου κόστους ζωής. Ο στρατός δεν έκανε ακόμα την επιλογή να διαχωρίσει τη θέση του από την  κυβέρνηση, ή έστω να μην παρέμβει. Συνεπώς, τίποτα δεν δείχνει να προβλέπει ένα αποτέλεσμα έναντι ενός άλλου, ακόμη κι αν φοβόμαστε μεγαλύτερη αιματοχυσία,  όπως αυτές που βρίσκονται σε εξέλιξη.

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

Αλήθεια, τι έγινε εκείνο το "τέλος της ιστορίας";

Πριν από δύο δεκαετίες, διάφοροι φιλόσοφοι μαζί με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της εποχής μιλούσαν για το τέλος της ιστορίας. Ο καπιταλισμός είχε θριαμβεύσει και η πτώση του τείχους του Βερολίνου αλλά ακόμα περισσότερο όλου του ανατολικού μπλοκ επέφερε την πίστη ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο πλέον ως εναλλακτική στο ιστορικό μελλοντικό διηνεκές. Αυτό το αντίπαλο "δέος" του ανατολικού μπλοκ έδωσε τη θέση του στο τίποτα ή ακόμα καλύτερα στο άγνωστο.
Σήμερα όλες αυτές οι κουραφεξαλολογίες πετιούνται στην άκρη. Οι λαϊκές εξεγέρσεις στις χώρες της βόρειας Αφρικής δείχνουν πως καθεστώτα δεκαετιών μπορούν να γκεμιστούν από την άμεση, δυναμική και μαζική εξέγερση μιας κοινωνίας. Δεν είναι οι ξένοι παράγοντες αυτοί που επιβάλλουν την αλλαγή αλλά αυτοί που υποχρεώνονται πλέον να τη δεχτούν. Και ξέρουν ότι εκτός από τους μετανάστες στη Μεσόγειο μπορεί να κολυμπήσει και αυτό το κλίμα της γενικευμένης εξέγερσης. Οι απογοητευμένοι, οι αδικημένοι, οι καταπιεσμένοι δε βρίσκονται μόνο από τη μία πλευρά αυτής της αρχαίας και τόσο βάναυσα κακοποιημένης σήμερα θάλασσας.
Η έννοια της κοινωνικής εξέγερσης, ως βασική παράμετρος της κοινωνικής ανατροπής, επανέρχεται στο προσκήνιο. Δεν αποτελεί όμως κομμάτι τόσο ενός μητροπολιτικού μύθου όσο αιώνιο όπλο μίας κοινωνίας που αποφασίζει στο εδώ και τώρα να τα παίξει όλα για όλα σε μεγάλες ή μικρές πόλεις, σε κωμοπόλεις ή ακόμα και παρηκμασμένα χωριά.
Το τέλος της ιστορίας δεν υπάρχει πια και αυτό που μένει ανοιχτό είναι ποιο τέλος θα έχει αυτή η ιστορία που εμείς καλούμαστε να γράψουμε...
Φ.Κ.