Συνέχεια «ηγέτες»... Ας προσπαθήσουμε μια φορά χωρίς αυτούς!

Μια χούφτα καθαρμάτων, που κυριαρχεί στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα των τραπεζών, των
χρηματιστηρίων και των οίκων οικονομικής αξιολόγησης, καθορίζει με τα παιχνίδια της τις ζωές
μας. Αυτός είναι ο καπιταλισμός: αιμοβόρος και αδίστακτος. Ας αντικρύσουν πια το πραγματικό
του πρόσωπο όσοι δεκαετίες τώρα πάλευαν να του φτιασιδώσουν ένα ανθρώπινο πρόσωπο.
Η κρίση που διατρέχουμε δεν είναι απλά οικονομική. Είναι πολύ περισσότερο υπόθεση πολιτική
και ουσιαστικά υπόθεση πολιτειακή. Τα υπάρχοντα κράτη είναι δομημένα κατά τέτοιον τρόπο
ώστε να εφαρμόζουν μία πολιτική, η οποία βασικό στόχο έχει την επιβολή των επιταγών της
καπιταλιστικής αγοράς στις κοινωνίες. Είναι όμως παράλληλα και μία κρίση ακόμα πιο βαθιά,
μία κρίση πολιτισμική, αφού δεκαετίες τώρα το κράτος και τα πολιτικά κόμματα δούλευαν στο
να διαλυθεί κάθε ουσιαστική αξία, όπως η αλληλεγγύη, η ανιδιοτέλεια και η συνεργασία, και
προωθούσαν τον ωχαδελφισμό, το «βόλεμα» και το εργατοπατεριλίκι. Έστησαν μέσα στις
τελευταίες δεκατίες μία και μόνη λατρεία, αυτή του χρήματος, γεμίζοντας όλους τους δρόμους
με υποκαταστήματα τραπεζών, πολυκαταστήματα και αλυσίδες super-market. Επιχείρησαν
να εκκενώσουν την κοινωνία από κάθε έννοια αξιοπρέπειας προσπαθώντας τώρα να μας
μετατρέψουν σε πληβείους του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού συστήματος.
Όσοι ζούσαν μέσα στη ματαιοδοξία του υπερκαταναλωτισμού, των δανείων, του κομματικού
μέσου και της «τακτοποιημένης» ζωής, μάς λοιδορούσαν όταν τους λέγαμε πως κάποια στιγμή
τα αφεντικά θα θελήσουν να τελειώνει αυτό το παραμύθι, θεωρώντας μας φαντασιόπληκτους και
κινδυνολόγους. Δυστυχώς, η ώρα της κρίσης ήρθε πιο γρήγορα απ΄ ό,τι κι εμείς περιμέναμε...
Βλέπουμε όμως πως οι ιδέες και οι προτάσεις μας, αυτές που κάποτε ακούγονταν ουτοπικές,
σήμερα αποτελούν μία ουσιαστική διέξοδο από το αδιέξοδο που μας έχουν φέρει ο καπιταλισμός
και τα κράτη. Ή θα υποδουλοθούμε οικειοθελώς ή θα εξεγερθούμε προσπαθώντας να ανοίξουμε
ένα ελπιδοφόρο παράθυρο προς το μέλλον.
Εντείνουμε τον πόλεμο κατά του κράτους και του καπιταλισμού, που επιχειρούν να διαμορφώσουν
ένα αύριο οικονομικού και πολιτικού ολοκληρωτισμού.
> Ας πετάξουμε στην άκρη το αστικό σύνταγμα και ας συγκροτήσουμε μία συντακτική-καταστατική
συνέλευση, όπως εκείνη που διαμόρφωσαν οι εξεγερμένοι της παρισινής Κομμούνας, η οποία
θα εκφράζει τις αγωνιζόμενες δυνάμεις και θα αποφασίζει προς την κατεύθυνση του κοινού
συμφέροντος.
> Ας πετάξουμε στην άκρη το σάπιο αστικό κράτος και ας συγκροτήσουμε τη ελλαδική-αιγαιακή
Συνομοσπονδία των αυτόνομων Περιφερειών και Δήμων. Ας μην αφήσουμε το ευρωπαϊκό
υπερκράτος να καταστήσει τους τόπους μας υποδουλωμένες στα σχέδιά του περιφέρειες
(όπως επιχειρείται να προωθηθεί μέσα από τον «Καλλικράτη»).
> Ας τελειώνουμε επιτέλους με την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, δανειζόμενοι εκείνο
το αρχαίο στοιχείο της άμεσης δημοκρατίας και απογειώνοντάς το σήμερα σε μία κοινωνική
δημοκρατία, όπου μέσα από τις αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις και τον αιρετό και ανακλητό
χαρακτήρα των εκπροσώπων σε θέσεις ευθύνης οι υποθέσεις της ζωής θα είναι υπόθεση όλων
και όχι κάποιων ψηφισθέντων «ειδημόνων».
> Ας τελειώνουμε με την κυριαρχία των τραπεζών στη ζωή μας, καταργώντας τες και
διαμορφώνοντας εκτεταμένα δίκτυα αλληλοβοήθειας και ανταλλαγής προϊόντων και
υπηρεσιών μεταξύ κοινοτικά ή εργατικά ελεγχόμενων παραγωγικών μονάδων.
> Ας διαλύσουμε την οικονομία της αγοράς, διαμορφώνοντας μία νέα οικονομία ζωής. Ως
κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής δεν μπορεί να εκλαμβάνεται εκείνη στην οποία
προτρέπει το ΚΚΕ και της οποίας την αποτρόπαια κατάληξη είδαμε και βλέπουμε στην ΕΣΣΔ,
στις υπόλοιπες χώρες του ανατολικού μπλοκ και στην «κομμουνιστική» Κίνα. Κοινωνικοποίηση
σημαίνει κοινοτικοποιημένη οικονομία, γέννηση και εξέλιξη οικονομικών δραστηριοτήτων που
υπόκεινται στον κοινοτικό έλεγχο (σε επίπεδο περιφέρειας, δήμου ή χωριού) και με άμεση
συμμετοχή στις αποφάσεις των εκάστοτε εργαζομένων.
> Ας διαλύσουμε την αστυνομοκρατία που επιχειρούν να επιβάλουν παντού, γνωρίζοντας πως
μόνο η εμπιστοσύνη μεταξύ των ανθρώπων και η εκμηδένιση της ανεργίας και της φτώχειας
μπορούν να εξαλείψουν το μικροέγκλημα. Αντί για όλα αυτά τα παράσιτα που σήμερα αποτελούν
τα όργανα της τάξης τους, οι λαϊκές πολιτοφυλακές από εκ περιτροπής πολίτες των αυτόνομων
δήμων μπορούν να είναι πραγματικά αποτελεσματικές.
Αυτό όμως που άμεσα πρέπει να γίνει είναι η διαμόρφωση όλο και περισσότερων
πυρήνων αυτόνομης αντίστασης, η γέννηση κοινωνικοεργατικών κέντρων σε κάθε δήμο,
η συγκρότηση τοπικών σωματείων εργαζομένων/ανέργων και αυτοαπασχολούμενων, η
ενίσχυση των πρωτοβάθμιων σωματείων με συνελευσιακή μορφή λήψης αποφάσεων, η
παρουσία στο δρόμο.
Άλλωστε, «όταν θα έρθουν εκείνες οι μέρες - και είναι στο χέρι σας να επισπεύσετε τον ερχομό
τους – όταν μια ολόκληρη περιοχή, όταν μεγάλες πόλεις μαζί με τα προάστιά τους απαλλαχτούν
απ΄ τους κυβερνήτες τους, το έργο μας θα είναι ξεκάθαρο: όλα τα μηχανήματα πρέπει να
επιστραφούν στους αληθινούς ιδιοκτήτες τους, έτσι ώστε όλοι να έχουν το μερίδιό τους στην
κατανάλωση, και η παραγωγή θα συνεχιστεί για καθετί που είναι αναγκαίο και χρήσιμο. Έτσι,
η κοινωνική ζωή όχι μόνο δεν θα διακοπεί αλλά θα συνεχιστεί με τη μεγαλύτερη ενέργεια»
(Π.Κροπότκιν).
Από κανέναν πολιτικό δεν περιμένουμε να βάλει «κόκκινη γραμμή» στις ορέξεις των αφεντικών.


Γι΄αυτό,
βάζουμε μαυροκόκκινη γραμμή
με την άμεση και αυτοοργανωμένη δράση μας


ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών
Μάης 2010
libcommu@yahoo.com