Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

ΕΠΕΙΓΟΝ ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΥΡΔΙΚΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ



Στην πορεία της ένοπλης σύγκρουσης που ξεκίνησε στην Κουρδική περιοχή της Τουρκίας μετά τις εκλογές του Ιούνη του 2015, 186 πολίτες, οι περισσότεροι εκ των οποίων γυναίκες και παιδιά, έχουν πεθάνει, εκατοντάδες έχουν τραυματιστεί και χιλιάδες έχουν συλληφθεί. Σε ότι αφορά τους συν-δήμαρχους που είναι μέλη του συνασπισμού μας, 17 απ' αυτούς έχουν συλληφθεί ενώ 25 παύθηκαν από τα καθήκοντά τους και για 6 απ' αυτούς έχουν εκδοθεί εντάλματα σύλληψης από τον Ιούλη του 2015. Προκειμένου να τερματιστεί η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην περιοχή μας, υπάρχει επείγουσα ανάγκη να αναζωογονηθούν οι ειρηνευτικές συνομιλίες για την επίλυση του Κουρδικού ζητήματος στην Τουρκία.
Απ' τον Αύγουστο αυτού του χρόνου, ως αντίδραση στις κατασταλτικές πολιτικές του Τούρκικου κράτους που διογκώθηκαν πάλι, οι λαϊκές συνελεύσεις σε πολλές Κουρδικές πόλεις εξέφρασαν το αίτημά τους για αυτο-κυβέρνησή τους. Αυτό το αίτημα για αυτό-κυβέρνηση, -με στόχο την επίτευξη αποκεντρωμένου δομικού μετασχηματισμού ενάντια στο συγκεντρωτισμό- απαντήθηκαν από την Τούρκικη κυβέρνηση με δυσανάλογη κρατική βία. Σε Κουρδικές πόλεις όπου εκφράστηκε το αίτημα για αυτό-κυβέρνηση, ειδικά σε Cizre, Sur, Silvan, Nusaybin, Dargecit, Silopi ve Yuksekova, η Τούρκικη κυβέρνηση ανακοίνωσε απαγορεύσεις κυκλοφορίας που είχαν διαρκέσει για εβδομάδες κατά τις οποίες σκοτώνονταν πολλοί πολίτες από τις Τούρκικες υπηρεσίες ασφαλείας, ενώ συνεχίζεται η μαζική μετανάστευση κατοίκων από τις πόλεις που ισχύει ακόμη αυτό το μέτρο. Ακόμη και τα πτώματα αυτών που σκοτώθηκαν από το Τουρκικό κράτος δεν αφήνονται να ταφούν για μέρες εξαιτίας της απαγόρευσης και κρατούνται μέσα σε σπίτια. Επιπροσθέτως, δεκάδες πολίτες σημαδεύονται από Τούρκους ελεύθερους σκοπευτές, ενώ οι τραυματίες πολίτες εμποδίζονται από τις δυνάμεις ασφαλείας στο να δεχτούν ιατρική περίθαλψη. Δυστυχώς, αυτές οι διαδικασίες επαναλαμβάνονται καθημερινά στις προαναφερόμενες πόλεις. Ως αποτέλεσμα των συνεχιζόμενων ένοπλων συγκρούσεων, περισσότεροι από 200.000 άνθρωποι αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν από τις ζώνες των συγκρούσεων και το νούμερο αυτό μεγαλώνει. Ακόμη, ιστορικά κτίρια στο Sur, περιοχή του Diyarbakir, που είχαν αναγνωριστεί από την UNESCO ως μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς βρίσκονται σε κίνδυνο λόγω των ένοπλων συγκρούσεων. Ως τώρα, το Τέμενος Kursunlu και το Pasha Χαμάμ, τα οποία χτίστηκαν τον 16ο αιώνα έχουν στοχοποιηθεί από τις δυνάμεις ασφαλείας της Τουρκίας κι έχουν καταστραφεί σε βαθμό που να μην είναι ποτέ πια αρκετές οι προσπάθειες αποκατάστασής τους.
Μετά από την εκ νέου κλιμάκωση της ένοπλης σύγκρουσης, σε 18 πόλεις με πληθυσμό γύρω στις 100 χιλιάδες έχει επιβληθεί απαγόρευση κυκλοφορίας και 5 απ' αυτές παραμένουν απαγορευμένες περιοχές από τις 21 Δεκέμβρη 2015. Ακόμα σημαντικότερο, οι εν εξελίξει ένοπλες συγκρούσεις σε αστικές περιοχές έχουν φτάσει σε ένα νέο και περισσότερο επιζήμιο επίπεδο από τις 14 Δεκέμβρη 2015. Άρματα και βαρέα όπλα, τα οποία χρησιμοποιούνται μόνο σε συμβατικούς πολέμους, έχουν ξεκινήσει να χρησιμοποιούνται από τις Τούρκικες Ένοπλες Δυνάμεις σε περιοχές όπου μένουν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. Ο αριθμός στρατιωτών και αστυνομίας έχει αυξηθεί δραστικά τις περασμένες εβδομάδες στην περιοχή μας. Σύμφωνα με στατιστικά των Τούρκικων αρχών, 14 στρατηγοί, 26 συνταγματάρχες και 10.000 στρατιώτες μεταφέρθηκαν μόνο στην πόλη Sirnak και θα μεταφερθούν άλλοι 5.000 τις επόμενες μέρες. Επιπλέον, η Εθνική Εκπαιδευτική Αρχή σε Cizre και Silopi έκανε επίσημη έκκληση στους δασκάλους να αποχωρήσουν απ' αυτές τις πόλεις. Το Υπουργείο Υγείας απέστειλε ένα επίσημο υπόμνημα στα νοσοκομεία της περιοχής μας να έχουν περισσότερο προσωπικό και απόθεμα σε υλικά ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης όσο το δυνατόν περισσότερο. Όλες οι ειρηνικές διαδηλώσεις ενάντια στις απαγορεύσεις και την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν επίσης αντιμετωπιστεί με βαρβαρότητα και καταστολή.
Όλες αυτές οι διαδικασίες μας κάνουν να σκεφτόμαστε πως η αισχρή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έχει συμβεί τους προηγούμενους μήνες θα συνεχιστεί και θα γίνει ακόμα σοβαρότερη. Ως εκ τούτου, αυτό είναι ένα επείγον κάλεσμα προς όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις ανά τον κόσμο για να εναντιωθούν στα αντιδημοκρατικά μέτρα που παίρνει το Τούρκικο κράτος. 
Για να είμαστε σε θέση να προλάβουμε περισσότερους θανάτους και παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων\ πριν να είναι πολύ αργά, κάνω αυτά τα συγκεκριμένα αιτήματα:

Είναι ΕΠΕΙΓΟΝ
- Να έρθουν διεθνή πρακτορεία ειδήσεων, ρεπόρτερ και δημοσιογράφοι στις εμπόλεμες ζώνες ώστε να δουν και να αναφέρουν τι γίνεται σ' αυτά τα εδάφη,

- Τόσο κυβερνητικές και μη κυβερνητικές οργανώσεις που εργάζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα να στείλουν αντιπροσώπους για να διαγνώσουν και να αναφέρουν την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην εμπόλεμη ζώνη,

- Να έρθουν διεθνείς αντιπροσωπείες για να επισκεφθούν τους συλληφθέντες συν-δημάρχους και να επιβλέπουν τόσο τις συνθήκες κράτησης όσο και τη δικαστική διαδικασία,

- Όλοι οι διεθνείς ηθοποιοί να κάνουν ένα επείγον κάλεσμα σε όλα τα σχετικά κόμματα για απόσυρση των ένοπλων δυνάμεων από κατοικημένες περιοχές, όπως και του βαρέος οπλισμού, για να καταστεί μια διμερής κατάπαυση πυρός εφικτή,

- Όλες οι σχετικές κυβερνήσεις να πάψουν τη σιωπή και να επικοινωνήσουν με την τούρκικη κυβέρνηση για τα προαναφερόμενα ούτως ώστε να επανεκκινήσουν οι ειρηνευτικές συνομιλίες που συνεχίζονταν για 2,5 χρόνια πριν τερματιστούν τον Ιούλη του 2015.

Gültan Kışanak
Συν-προεδρεύων της Ένωσης Δήμων της Νοτιοανατολικής Ανατολίας (GABB)
Συν-Δήμαρχος του Μητροπολιτικού Δήμου του Ντιγιάρμπακιρ

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015

Μη μιλάς, δεν είναι απαραίτητο....

Πρέπει να σου πω τι μου συμβαίνει
στα γρήγορα κι αθόρυβα, θα δεις.
Κι αν έχεις κι εσύ κάτι να μου πεις,
καλύτερα, αν θες, να περιμένεις.
Δεν έχει σημασία τι μου βγαίνει,
εκείνος που πονά καταλαβαίνει.

Μη μιλάς, δεν είναι απαραίτητο....


Στο Μαξίμου, ο «αριστερός πρωθυπουργός μας» δεξιώνεται τον πρόεδρο της Αιγύπτου: ναι, εκείνης της «προοδευτικής» πραξικοπηματικής κυβέρνησης που εξαφανίζει ανθρώπους, και μαζί με τους αδελφούς μουσουλμάνους εκμηδενίζει και κάθε προοδευτικό κατάλοιπο της αραβικής άνοιξης. Τον ίδιο που στηρίζει η «κακιά» Μέρκελ για να πουλάει η Ζήμενς και να κλείνει με την Αίγυπτο τη μεγαλύτερη εμπορική συμφωνία της ιστορίας της.

Στην Ειδομένη, πρώτη δουλειά που έκανε η αστυνομία πριν την «επέμβαση» ήταν να διώξει τους δημοσιογράφους και τους φωτορεπόρτερ. Σημαντικό λόγο στην απόφαση εκκένωσης του καταυλισμού ήταν η είδηση πως η Hewlett Packard αποφάσισε να στείλει ένα φορτίο μέσω Σλοβενίας αντί μέσω Ελλάδας.Οι «παράνομοι μετανάστες» (αλλαγή στη σημειολογία) θα φύγουν και ας χρησιμοποιηθεί «λελογισμένη βία» (διάβαζε αλύπητο ξύλο...) όπως είπε ο αρμόδιος υπουργός Μουζάλας, ο οποίος κατα τα φαινόμενα προσχωρεί πλέον επίσημα στο κυρίαρχο ευρωπαϊκό πνεύμα «ελεύθερη διακίνηση αγαθών, όχι ανθρώπων».

Στην Πάρνηθα, μάλλον στα πλαίσια του πολέμου εναντίον (?) των μεγαλοκαναλαρχών, η αστυνομία προχώρησε σήμερα στο ξήλωμα και κατάσχεση του εξοπλισμού της ERTOPEN, της μόνης εξ'αριστερων κριτικής στην κυβέρνηση φωνής πανελλαδικής εμβέλειας.
Ζούμε ιστορικές στιγμές. Ο -αρουραίος που πήδηξε εγκαίρως από το βυθιζόμενο πλοίο του ΠΑΣΟΚ στο κότερο του ΣΥΡΙΖΑ- υπουργός υποδομών κος Σπίρτζης, αποφάσισε να στείλει το γάιδαρο στο σφαγείο και να δείξει πλέον στο κοινό την μεταμόρφωσή του από γουρούνι σε άνθρωπο.

Και ο κύριος εχθρός του αριστερού μας καθεστώτος, είναι πλέον όχι οι τύρρανοι, οχι το κεφάλαιο, όχι οι τράπεζες, όχι τα κανάλια της προπαγάνδας, αλλά οι φτωχοί, οι καταπιεσμένοι, οι αγωνιζόμενοι, οι ελεύθερες φωνές.

Κάτι μου θυμίζει αυτό.
Α, ναι.
Την Κροστάνδη. Τις δίκες της Μόσχας. Το σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ.
Το Πόλεμος και Ειρήνη.

Γιώργης

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2015

Τρίτη 1/12/2015 - Διαδήλωση Ταξικής Διεθνιστικής Αλληλεγγύης



Μετά τη δολοφονία του δικηγόρου Ταχίρ Ελτσί στο Ντιγιάρμπακιρ, μετά τις απαγορεύσεις των συγκεντρώσεων στη Γαλλία, τις προσαγωγές και συλλήψεις αγωνιζόμενων και τις συγκρούσεις στους δρόμους του Παρισιού με τις δυνάμεις καταστολής, μια διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας ως χειρονομία αλληλεγγύης σε όσους αγωνίζονται ενάντια στον ολοκληρωτισμό των κρατών, τα γεωπολιτικά παιχνίδια πολέμου στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής μεσογείου και τη βαρβαρότητα του θρησκευτικού φονταμενταλισμού αποκτά ακόμα πιο μεγάλη σημασία.
   Η Διεθνιστική Αλληλεγγύη των από τα κάτω είναι ο μόνος δρόμος για να διασωθεί και να διαδοθεί κάθε μορφής αντίσταση για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, κάθε μορφής αγώνας για την κοινωνική ελευθερία.
   Η γεφύρωση των αντιστάσεων και των αγώνων μας αποτελεί το συνδετικό υλικό για τη γεφύρωση των λαών μας. 
   Συμμετέχουμε στη διαδήλωση ταξικής διεθνιστικής αλληλεγγύης, αυτήν την Τρίτη, 1 δεκέμβρη και ώρα 6 μμ, στα Προπύλαια.

Από τη Γαλλία μέχρι τη Συρία, αγώνας για

τη Γη και την Ελευθερία

ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2015

Η Ιερά Συμμαχία είναι πάλι εδώ...




Η κατ’οίκον σύλληψη, το πρωί της 12ης Νοέμβρη 5 φοιτητών στην Αθήνα, με εκτέλεση διεθνούς εντάλματος σύλληψης για συμμετοχή τους στις συγκρούσεις της διαδήλωσης NoExpo την Πρωτομαγιά 2015 στο Μιλάνο και η απαίτηση έκδοσής τους στην Ιταλία, επιβεβαιώνει και πάλι αυτό που εδώ και καιρό είχαμε καταλάβει: Μια νέα Ιερά Συμμαχία, στα πρότυπα αυτής που συνέλαβε και παρέδωσε το Ρήγα Φεραίο, έχει τεθεί σε λειτουργία από τις αστυνομικές και δικαστικές αρχές των κρατών της Βόρειας Μεσογείου και όχι μόνο: Η συνδρομή και ο συντονισμός των αστυνομικών δυνάμεων στην παρακολούθηση και καταστολή των ενεργών κινηματικών δυνάμεων, με έμφαση στον αναρχικό χώρο, είναι απροσχημάτιστη και κατάλληλα οργανωμένη με σαφή στόχο να διακόψει την ανάπτυξη των κινημάτων σε υπερεθνικό επίπεδο.

Η εφαρμογή σε διαδηλωτές (και κατα παράβαση σχετικού βουλεύματος που ορίζει τα πλαίσια ισχύος του) ενός νόμου που υπάρχει από τον Β’Π.Π. στην Ιταλία και αφορά εγκλήματα πολέμου, σφαγές και λεηλασίες, δεν στοχεύει προφανώς στην τιμωρία «καταστροφών και λεηλασιών» ή εγκλημάτων πολέμου: αφορά την αδρανοποίηση των κινημάτων με την φυλάκιση των ενεργότερων στοιχείων του για μιά ζωή: οι ποινές από 8 εώς 16 χρόνια φυλάκισης (σύντροφοι που συνελήφθησαν στο G8 της Γένοβας είναι ακόμα φυλακή...) δεν αντιστοιχούν σε «εγκλήματα» κατα της περιουσίας αλλά σε φόνους.

Αυτή η αντίφαση, κρύβει μέσα της την αλήθεια: Η εφαρμογή νόμου που ισχύει σε συνθήκες πολέμου, είναι η έμμεση παραδοχή του Ιταλικού Κράτους οτι βρίσκεται σε πόλεμο.

 


Εχθές το βράδυ, έγινε με πρωτοβουλία του Circolo Berneri στην Μπολόνια της Ιταλίας συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες. Διαβάστηκε και μοιράστηκε το κείμενο που ακολουθεί.



Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες NoExpo

Μεταξύ των ψευδών
διθυραμβικών τόνων για το κλείσιμο της έκθεσης Expo στο Μιλάνο, να που έρχονται οι πρώτες πράξεις καταστολής για την διαδήλωση τηςς Μαΐου που πέρασε.
Μαθαίνουμε ότι εκδόθηκαν 15 εντάλματα σύλληψης
που αφορούν Ιταλούς και Έλληνες συντρόφους, με την κατηγορία της καταστροφής και λεηλασίας, διακεκριμένη αντίσταση σε δημόσιο λειτουργό και παραπλάνηση.
Σε Ιταλία και Ελλάδα 10 σύντροφοι είναι ήδη υπό προληπτική κράτηση και αύριο ένα ελληνικό δικαστήριο θα συνεδριάσει για να αποφασίσει εάν θα αποδεχθεί το ιταλικό αίτημα για την έκδοση: θα είναι η πρώτη φορά στην ιστορία, μέχρι τώρα ίσχυε μόνο για περιπτώσεις απάτης, δολοφονίες και ένοπλο αγώνα.
Καταγράφουμε μεταξύ άλλων, την αδυναμία πρόσβασης του δικηγόρου υπεράσπισης στον φάκελο της έρευνας, σε αντίθεση με τα υποταγμένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Εκτός από τις έρευνες που διεξάγονται τις τελευταίες ώρες, πραγματοποιήθηκαν επίσης και υποχρεωτικές λήψεις DNA.
Η Expo δεν έχει τελειώσει: Εκτός από την καταστολή, πρέπει να ασχοληθούμε με την κληρονομιά που άφησε,  που είναι φτιαγμένη απο μπετόν, χρέη και της επισφάλεια.
Η ερήμωση της περιοχής με 110
0 στρέμματα τσιμέντο, η λεηλασία των εκατομμυρίων των δημόσιων πόρων που κατέληξαν στην παχυνση των συνήθων αφεντικών και των μαφιόζων.
Μην ξεχνά
με την εγγενή εκμετάλλευση σε αυτό το έργο που βασίστηκε στην δωρεάν εργασία, την απαγόρευση των απεργιών, στις εξοντωτικές βάρδιες και στις πολιτικές απολύσεις. Η επισφάλεια την οποία χιλιάδες νέοι άνθρωποι αναγκάστηκαν και αναγκάζονται να υποφέρουν με την ψευδαίσθηση οτι θα «εμπλουτίσουν» το βιογραφικό τους είναι μια από τις τραγωδίες που Expo εισήγαγε εφαρμόζοντας τις προδιαγραφές του Εργασιακού Νόμου.
Μην ξεχάσ
ουμε το πως η εξουσία χρησιμοποιεί
 το νόμο για να πατάξει εκείνους που αγωνίζονται και οι δικαίως εξεγείρεται σε ένα σύστημα που μας θέλει αποξενωμένους και εκμεταλλευμένους, ενώ όσοι είναι υπεύθυνοι για όλα αυτά θα μείνει ατιμώρητος και ελεύθερος να διαιωνίσει τα βρώμικα συμφέροντά του.
Μην ξεχάσ
ουμε το πως χρησιμοποιήθηκε η όμορφη όψη της τροφής για να κρυφθούν οι αρπακτικές πολιτικές για το περιβάλλον.
Για όλα αυτά, υπάρχει επείγουσα ανάγκη για μια ισχυρή αλληλεγγύη, ακόμη και διεθνή, σε όλους τους τομείς του αγώνα, αν θέλουμε να είμαστε σε θέση να οικοδομήσουμε
μια εναλλακτική, απέναντι σε έναν κόσμο που αποτελείται απο Κράτη, καταστολή και φυλακές.
Είναι καιρός να
λογαριαστούμε με την πραγματικότητα: η ζωή και η ελευθερία του ανθρώπου δεν είναι ούτε κατ’ελάχιστον συγκρίσιμες με την αξία ενός ΑΤΜ ή ενός αυτοκίνητου πολυτελείας.
Συγκεντρωση στην Piazza Verdi στις 18.30.
Πάντα
Νο Expo!
Διεθνής αλληλεγγύη!
Από την Ιταλία ως την Ελλάδα, ελεύθεροι τώρα, ελεύθεροι όλοι!

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι θα είχαν καταργηθεί.


Τί γίνεται άραγε όταν τα κλισέ βγαίνουν αληθινά; Για τρίτη φορά μέσα σε 9 μήνες ο ελληνικός λαός θα κληθεί "να αποφασίσει για τη τύχη του". Ισχυριζόμαστε εδώ ότι ούτε κάποια απόφαση θα πάρει, ούτε την τύχη του θα καθορίσει.Αυτό που θα συμβεί πάλι είναι να εξουσιοδοτηθούν κάποιοι σωτήρες να πράξουν όπως εκείνοι νομίζουν και να ερμηνεύσουν σύμφωνα με τις δικές τους στοχεύσεις το αποτέλεσμα της "λαικης βούλησης", αθετώντας βέβαια σχεδόν κάθε προεκλογική υπόσχεση. Κάπως έτσι από τα "λεφτά υπάρχουν" του ΓΑΠ φτάσαμε στο πρώτο μνημόνιο, από τα Ζάπεια 1,2 και 3 του Σαμαρά στο δεύτερο, και τέλος(?) από το σκίσιμο τους από τον Τσίπρα στο τρίτο και μακρύτερο.
Όταν βλέπουμε λοιπόν τους εκάστοτε επόμενους να γίνονται σαν τους προηγούμενους δεν υπάρχει λόγος να εμπιστευτούμε τους καινούριους επόμενους . Και αυτοί ίδιοι θα είναι.
 Η αλήθεια βέβαια είναι ότι δε φταίνε τα πρόσωπα αλλά το ίδιο το σύστημα του κοινοβουλευτισμού το οποίο υπηρετούν και το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την ουσία της δημοκρατίας.Οι βασικές αρχές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι η αντιπροσώπευση και η ανάθεση. Επιλέγοντας μέσω της ψήφου μας αυτούς που θα ασχοληθούν με τα κοινά,αποποιούμαστε την ευθύνη αλλά και τη δυνατότητα να ελέγχουμε εμείς οι ίδιοι τις δημόσιες υποθέσεις.
Έτσι όμως η ελευθερία μας, που υποτίθεται ότι κατοχυρώνεται μέσω της δημοκρατίας, γίνεται φενάκη καθώς η δύναμη λήψης αποφάσεων συγκεντρώνεται στα χέρια των εκλεγμένων που συνήθως είναι όργανα ελίτ κάθε είδους. Ας σημειωθεί εδώ ότι η έννοια της αντιπροσώπευσης εδράζεται στην ευρέως καλλιεργούμενη από τις ελίτ αλλά εντελώς αντιδημοκρατική πεποίθηση ότι ο λαός είναι ανίκανος να αυτοδιευθυνθεί και άρα χρειαζεται κάποιους "άριστους" που θα τον κυβερνήσουν αποτελεσματικά. Αυτοί οι εκλεγμένοι άριστοι αποτελούν το πολιτικό προσωπικό της δημοκρατίας το οποίο στην εποχή μας δεν παίζει παρά το ρόλο του ιμάντα μεταφοράς και επιβολής στην κοινωνία των επιταγών του κεφαλαίου και των αγορών. Θυμίζουμε μόνο ότι στην αρχαία Αθήνα (το λίκνο της δημοκρατίας) οι αποφάσεις λαμβάνονταν από τη συνέλευση των πολιτών η οποία όριζε τους αξιωματούχους της κυρίως μέσω της κλήρωσης ακριβώς επειδή δεν αποδεχόταν κανένα διαχωρισμό ανάμεσα σε πολιτικούς και πολίτες.
 Ας έρθουμε όμως στο σήμερα. Πιστεύει άραγε κανείς ότι το προσωπικό που θα προκύψει από τις εκλογές θα μπορέσει να έρθει σε σύγκρουση με τις αγορές και το κεφάλαιο για να υπηρετήσει τα συμφέροντα των "από κάτω";Η αλήθεια είναι ότι αυτό δε θα συμβεί ποτέ στα πλαίσια ενός καπιταλιστικού συστήματος που έχει αναγορεύσει την οικονομία της ανάπτυξης και του κέρδους ως την υπέρτατη σημασία. Η όποια σύγκρουση θα είναι αυστηρά οριοθετημένη ώστε να μη θέσει σε κίνδυνο την καπιταλιστική οικονομία και άρα την αναπαραγωγή αυτού του
 προσωπικού. Υπό αυτό το πρίσμα η υπογραφή του τρίτου μνημονίου δεν συνιστά ούτε ήττα ούτε προδοσία.Ήταν απλώς πράξη πολιτικής επιβίωσης.
Ας μη γελιόμαστε! Ο λαός δεν έρχεται στο προσκήνιο όταν ψηφίζει αντιπροσώπους ούτε όταν απαντά ναι ή όχι σε γελοία ερωτήματα που θέτει η εξουσία. Αντιθέτως όσο μεγαλύτερες προσδοκίες επενδύονται σε εκλογές και δημοψηφίσματα, τόσο βαθύτερη είναι η απογοήτευση που ακολουθεί τη διάψευση τους. Πόσο μάλλον που τα αποτελέσματά τους ερμηνεύονται πάντα κατά το δοκούν. Αλήθεια σε τι είπε πρόσφατα όχι ο "περήφανος ελληνικός λαός"; Στο ευρώ, στην Ε.Ε, στη λιτότητα, στον Σαμαρά, στα κανάλια, στο Σόιμπλε, στην κακή συμφωνία που πρότεινε ο Γιούνκερ (για να έρθει μια χειρότερη τελικά); Ή μήπως εξέφρασε το γαμώτο του; Και τι να συμπεράνουμε από αυτά που ΔΕΝ ακολούθησαν. Ότι ο λαός μας αποδέχεται πλέον τη λιτότητα ή ότι το νέο μνημόνιο δεν είναι "εθελοδουλία";
Το μόνο σίγουρο είναι ότι μετά το "περήφανο όχι¨δεν είδαμε εξέγερση αλλά απογοήτευση και αποστράτευση. Και αυτό γιατί η όποια δυναμική υπήρξε ήταν καθοδηγούμενη από τα πάνω , άριστα χειρίσιμη από την εξουσία και γιαυτό εξαντλήθηκε το βράδυ των πανηγυρισμών. Αφού ο τσίπρας επέλεξε (και δεν αναγκάστηκε) να  βάλει το λαό μπροστά για μια εβδομάδα, μετά τον πάρκαρε πάλι για να συνεχίσει μόνος του και να ξεκαθαρίσει το τοπίο με τους μέσα και τους έξω.
  Τι μπορεί να γίνει λοιπόν; Μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν αλλά θα θέλαμε να θίξουμε κάποιες γενικές κατευθύνσεις.
  Αρχικά μας είναι προφανές ότι αν κάποιος θέλει αληθινή δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία δεν έχει παρά να απομακρυνθεί από κάθε μορφής ανάθεση , εμπιστοσύνη σε κομματικούς μηχανισμούς και ιεραρχίες και να αναζητήσει τη συλλογικοποίηση μέσα από αμεσοδημοκρατικούς σχηματισμούς και κοινότητες αγώνα. Για παράδειγμα εδώ και κάμποσα χρόνια λειτουργούν συνελεύσεις κατοίκων σε αρκετές γειτονιές της Αθήνας (Αγία Παρασκευή, Άγιος Δημήτριος, Περιστέρι, Πετράλωνα, Κυψέλη και αλλού) που καλούν τον κόσμο να διαβουλευθεί και να δράσει  για τα ζητήματα που τον απασχολούν .Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν ήταν η δημοκρατία που ηττήθηκε από τις αγορές αλλά η ανάθεση, η πίστη ότι θα μας σώσουν οι μεσσίες με ή χωρίς γραβάτες.
  Είναι εξίσου προφανές ότι δημοκρατία και καπιταλισμός δεν συμβαδίζουν Η ανάπτυξη των παραγωγικών του δυνάμεων, η κινητικότητα του κεφαλαίου του, το ξεπέρασμα των κρίσεων του δεν μπορούν να γίνουν με δημοκρατικό τρόπο. Όρος ύπαρξης της δημοκρατίας είναι να νικηθεί ο καπιταλισμός και μάλιστα στον πυρήνα του, στις φαντασιακές σημασίες που τον νοηματοδοτούν και κανοναρχούν τη ζωή των υπηκόων του. Κέρδος, εμπορευματοποίηση, καταναλωτισμός, κυριάρχηση πάνω στη φύση. Αν ο άνθρωπος εξακολουθεί να θεωρεί αυτά ως σημαντικά στη ζωή
 του, τότε κάθε ενδεχόμενη ρήξη με τις αγορές θα είναι απλά ατελέσφορη.
  Είναι τέλος προφανές ότι ο διεθνισμός είναι η μόνη διέξοδος. Η ρήξη με τις αγορές δεν μπορεί να είναι υπόθεση μιας χώρας. Ακόμη κι αν ξεκινήσει από εκεί απαιτείται ένα στιβαρό διεθνές κίνημα που θα αποτρέψει την αντεπίθεση του κεφαλαίου. Δεν θα κερδίσουμε επομένως τίποτα στρεφόμενοι ενάντια στην ιδέα της ενωμένης Ευρώπης.

Απέναντι στη στυγνή γραφειοκρατία των Βρυξελλών, στην επιστροφή στο συγκεντρωτισμό των εθνικών κρατών ή την Ευρώπη των εθνών της ακροδεξιάς, εμείς οφείλουμε να αντιτάξουμε την ευρωπαϊκή συνομοσπονδία των συνεργαζόμενων λαών που θα προάγει την ελευθερία, την ισότητα και την δικαιοσύνη. 

Ομάδα Ελευθεριακών Κομμουνιστών



Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

όποιος δεν τα δίνει όλα, δεν δίνει τίποτα


 







*όποιος δεν τα δίνει όλα, δεν δίνει τίποτα
 (Helenio Herrera)

 
το προηγούμενο δεκαπενθήμερο τα είχε όλα, εκτός από αλλαγές.
ένα δημοψήφισμα, το οποίο κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, κατέδειξε την βούληση του λαού να μην συνεχίσει να είναι έρμαιο των κερδοσκόπων και της νεοαποικιοκρατίας.
μια αποφαση του κοινοβουλίου - και της κυβέρνησης- να γράψει την βούληση του λαού στα παλιά της τα παπούτσια, όπως έκαναν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
δικαιολογίες αντίστοιχες με αυτές που ψέλλισε ο Ιωαννίδης μετά τη Βάρκιζα: ουσιαστικά μια νέα Βάρκιζα. Με την διαφορά βέβαια, ότι οι τότε αριστεροί επωμίστηκαν το βάρος των προηγούμενων γενεών, για να απελευθερώσουν τις επόμενες, ενώ η σημερινή αριστερά του συριζα, φόρτωσε τις επόμενες γενιές με τα βάρη των προηγούμενων (προσθέτοντας σ'αυτά 80 δις. ευρώ) για να μην επωμιστεί το βάρος των δικών της λαθών.
Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται, ότι οι οι ηγεσίες, είναι πάντα λιγότερο προοδευτικές από τις μάζες. Άτολμοι, υπερόπτες, θεωρώντας ότι ξέρουν παραπάνω, στην πραγματικότητα διαρκώς φοβισμένοι για το άγνωστο, τα "αχαρτογράφητα νερά". Οιωνεί παρόντες στον αγώνα, ικανοί μόνο στα λόγια και στην θεωρία, αναμένοντας μια αλλαγή στους συσχετισμούς που δεν θα έρθει ποτέ, κυρίως λόγω της γνώσης του αντίπαλου ότι τελικά δεν θα κάνουν τίποτα για να την επιφέρουν. O συριζα, εσκεμμένα ή από ατολμία, έκανε το ίδιο στρατηγικό λάθος με τον ΕΛΑΣ στη Βάρκιζα: παρέδωσε τα όπλα του προς όφελος ενός τακτικού πλεονεκτήματος που δεν θα έρθει ποτέ, αφού αφήνει στον εχθρό την δυνατότητα να ανασυνταχθεί, να ορίσει τους κανόνες και να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, με αντάλλαγμα μια ψευδαίσθηση υποχώρησης, μια υποτιθέμενης συμφωνίας/παραχώρησης που ο αντίπαλος δεν θα τηρήσει.
Εν προκειμένω, πλέον των παραπάνω, με την προσχώρησή του στο μνημονιακό μπλοκ, ξαναέκανε παντοδύναμο τον νεοφιλελευθερισμό, και ενδεχομένως, κρίνοντας από την εξέλιξη των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, να άνοιξε και τον δρόμο στην κυβέρνηση χρυσής αυγής.

Ο Τσακαλώτος προχτές έκανε μια αναφορά στη συζήτησή του με τη Μέρκελ, λέγοντας ότι είναι σαν να είμαι η μπαρτσελόνα και εσείς η μπάγερν, και με υποχρεώνετε να παίξω χωρίς νεϊμάρ, μέσι και πως τον λένε τον άλλο; σουάρεζ - αποδεικνύεται ότι η μέρκελ ξέρει καλύτερο ποδόσφαιρο από εμένα.
Βγαίνουν φοβερά συμπεράσματα από αυτό το σχόλιο:
Κατ'αρχάς ότι ο συριζα προσπαθούσε να χορέψει με δεμένα τα πόδια: δεν τον ανάγκασε κανένας όμως, μόνος του το επέλεξε. όταν διέθεσε το αποθεματικό να πληρώσει δντ και λοιπούς τοκογλύφους, όταν αποδέχτηκε να συζητήσει με τον εχθρό με τους όρους του εχθρού.
Κατά δεύτερο, η αφέλεια(;)  του σύριζα να θεωρήσει (;) ότι είναι δυνατός ένας "έντιμος συμβιβασμός": Οι "πιστωτές" δεν ενδιαφέρονται για το αμοιβαίο όφελος (αλήθεια υπάρχει τέτοιο; αμοιβαίο με ποιόν, με τον ελληνικό λαό; με τον συριζα; με την κυβέρνηση;), ο σκοπός δεν είναι να "πάρουν τα λεφτά τους πίσω", ο σκοπός τους είναι να εξασφαλίσουν την υποτέλεια της παραγωγικής και της αγοραστικής μας δύναμης για τα επόμενα πενήντα χρόνια και να καταστείλουν κάθε διαφορετικό μοντέλο από το δικό τους . 'Οπως είπε ο Γλέζος, δεν είναι δυνατή μια συμφωνία μεταξύ εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενου. Σε αντιστοιχία, ο τσακαλώτος παίζει για το θέαμα και τα εισιτήρια, κοιτάζοντας αφελώς το αμοιβαίο όφελος, ενώ η μέρκελ για τη νίκη, το πρωτάθλημα και ενδεχομένως τον υποβιβασμό της ομάδας του τσακαλώτου.
Τι μας μένει τότε;
Να αλλάξουμε το στυλ του παιχνιδιού.
Ας χρησιμοποιήσουμε την ορολογία του τσακαλώτου.
Η επίκληση του μέσι, του νεϊμάρ και του σουάρεζ από πλευράς τσακαλώτου, δείχνει πως αντιλαμβάνεται τον "τρόπο παιχνιδιού" ο συριζα: δεν υπάρχει ομάδα, παρα μόνο τρεις παίχτες, οι οποίοι αν δεν παίξουν δεν γίνεται τίποτα.

Παλιότερα, ένας γιός αναρχικών εμιγκρέδων, ο  Ελένιο Χερρέρα, εφάρμοσε μια άλλη φιλοσοφία παιχνιδιού: το κατενάτσιο. Μια ομάδα στην οποία όλοι μάρκαραν, όλοι έτρεχαν, όλοι κυνήγαγαν την μπάλα, όλοι σκόραραν. Δεν ήθελε ονόματα στην ομάδα: κανένας δεν είναι πανω από την ομάδα. Η ομάδα παίζει για να κερδίσει γιατί αυτός είναι ο σκοπός της. Μετέρχεται όλων των μέσων. Η ομάδα παίζει σκληρή άμυνα αλλά δεν είναι αμυντική, οι έξι παίχτες στους δέκα είναι επιθετικοί αλλα παίζουν και αυτοί άμυνα. Και όταν επιτίθεται είναι καταιγιστική: Ο αντίπαλος δεν ξέρει από πού θα του έρθει. Δεν παίζει με την μπάλα κάτω, αλλά παραχωρεί το κέντρο στον αντίπαλο, χρησιμοποιώντας τα πλάγια μπακ και το λίμπερο (που είναι στην πραγματικότητα επιθετικός) τα οποία προωθούνται στην αντίπαλη περιοχή με ταχύτητα, φτάνοντας εκεί ταυτόχρονα με την μπάλα αλλά ανεξάρτητα από αυτή. Όμως, ο σημαντικότερος παίχτης, είναι η κερκίδα: Είναι η πρώτη ομάδα που έχει οργανωμένους φιλαθλους που κάνουν φασαρία, φωνάζουν συνθήματα έχουν λάβαρα, κάνουν ψυχολογικό πόλεμο στον αντίπαλο, είναι κομμάτι του γηπέδου και όχι εξωτερικοί παρατηρητές. Η Μεγάλη Ίντερ, άλλαξε 25 παίχτες σε τρία χρόνια: δεν της έλλειψε κανένας. Το κατενάτσιο, αγαπήθηκε και μισήθηκε όσο καμμία άλλη ποδοσφαιρική τακτική στην ιστορία, όχι γιατί είναι αμυντικό (που δεν είναι) όπως λένε οι επικριτές του, αλλά γιατί απέδειξε ότι κερδίζει η ομάδα και όχι οι παίχτες, και γιατί το ζήτημα δεν είναι να κάνεις τον καραγκιόζη αλλά να κερδίσεις: όπως έλεγε ο Νερέο Ρόκκο, "κατ'αρχάς: να μην τις αρπάξουμε!".

Με την ποδοσφαιρική ορολογία, κατόπιν των χτεσινών, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο συριζα προσχώρησε επισήμως στην παράγκα. Η αριστερή πλατφόρμα, θα μπορούσε να αποκαλέσει τον τσακαλώτο και τον τσίπρα "παλτά", η ισως και "πουλητάρια". Ευτυχώς, δεν είχαν όλοι ψευδαισθήσεις.

Ίσως θα πρέπει να διδαχτούμε από το ποδόσφαιρο: θα είχαμε πολλά να μάθουμε.
Κατ'αρχάς πώς να μην χάνουμε. Κατά δεύτερον, πως και μια ισοπαλία, μπορεί να ισοδυναμει με ήττα. Κατά τρίτον, ότι όταν μια ομάδα λειτουργεί συλλογικά και προσηλωμένη στο σκοπό της, ξεπερνάει την ανάγκη για ξεχωριστούς παίχτες-ηγέτες.
Και το σημαντικότερο, οτι αν θες να νικήσεις, θα πρέπει να τα δώσεις όλα.


Γιώργης

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015

στο τέλος κερδίζει πάντα το καλό, αλλά... πότε θα φύγουμε απ'την αρχή;



Κατά την πτώση από τον εβδομηκοστό όροφο ενός ουρανοξύστη θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί: "ως εδώ πάμε καλά". Το θέμα όμως δεν είναι η πτώση... αλλά η πρόσκρουση.
Εισαγωγική ατάκα από το φιλμ "μίσος" του Κασσοβίτς (1995) 




Την Δευτέρα, λέει μπορεί να βρισκόμαστε εκτός ευρώ.
Οι τράπεζες μπορεί να μην δίνουν λεφτά (αλήθεια, πότε «έδιναν»;)
Τα ΑΤΜ μπορεί να μην σε αφήνουν να σηκώσεις πάνω απο 200 ευρώ την ημέρα (ποιοί το κάνουν αυτό πιά; Γιατί πρέπει να μας απασχολεί;)
Τα «κεφάλαια» θα υπόκεινται σε έλεγχο κινήσεων (Πρωτοφανές, μέχρι τώρα μόνο για τους άνθρωπους ίσχυε αυτό....)
Κάποιοι χαίρονται που θα βγούμε από το ευρώ. Κάποιοι τραβάνε τα μαλλιά τους από την απελπισία τους. Κάποιοι τρέχουν στα σουπερμάρκετ να ψωνίσουν ρύζι, κρέας και μακαρόνια.
Αναδιανομή πλούτου και απεξάρτηση από τις σχέσεις οικονομικής υποτέλειας δεν μπορεί να γίνει με την αλλαγή νομίσματος ή τουλάχιστον όχι μόνο με την αλλαγή νομίσματος.
Μια ατέρμονη συζήτηση για το αν θα είμαστε (ποιοί αλήθεια;) χειρότερα ή καλύτερα με το ένα νόμισμα ή το άλλο, έχει μόνο αποτέλεσμα –και κατα τη γνώμη μου, κύριο σκοπό – την υποβάθμιση κάθε ριζοσπαστικής προοπτικής για κοινωνικοοικονομική αλλαγή στην Ελλάδα σε μια ατελείωτη μπουρδολογία, μιας και καμμία από τις δύο πλευρές δεν φέρνει (και δεν διαθέτει...) αληθινά επιχειρήματα – μετρήσιμα στοιχεία δηλαδή – για το οικονομικό αποτέλεσμα της ενδεχόμενης αλλαγής νομίσματος.
“Το καλύτερο, είναι εχθρός του καλού”: μιλώντας για την αλλαγή του νομίσματος, ξεχνάμε αυτά που πραγματικά πρέπει να γίνουν. Και οδηγείται έτσι, η όποια ριζοσπαστική πολιτική δυναμική δημιουργήθηκε στα χρόνια της κρίσης,σε μια εύκολα διαχειρίσιμη πορεία επιστροφής στην «προ της κρίσης» εποχή, αφούπεριορίζεται στην αλλαγή πολιτικού προσωπικού και σε καμμία περίπτωση σεπολιτειακής φύσεως αλλαγή ή σε αλλαγή των σχέσεων παραγωγής ή, πολλώ δε μάλλον, των κοινωνικών σχέσεων.
 Χωρίς να βάλει μυαλό κανένας, ώστε να επαναληφθούν τα λάθη του παρελθόντος στην επόμενη γενιά και ώστε παλι, η διευθύνουσα τάξη, εγχώρια και μη, να την βγάλει καθαρή.

Γιώργης

Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

Αν το να πηγαίνουμε στην δουλειά είναι υποχρέωσή μας, το να γυρίζουμε στο σπίτι μας, είναι δικαίωμά μας



Αν το να πηγαίνουμε στην δουλειά είναι υποχρέωσή μας,

το να γυρίζουμε στο σπίτι μας, είναι δικαίωμά μας


Έχουμε, στο παρόν ιστολόγιο, ασχοληθεί επανηλειμμένα για τις επιπτώσεις της φιλοσοφίας του σύγχρονου μάνατζμεντ στις επιχειρήσεις, ιδίως στις μεγάλες (ιδιωτικές, δημόσιες και υβρίδια), και ειδικά στον τομέα των εργασιακών σχέσεων και στην οικονομική εξέλιξη των εταιρειών. Σχετικό κείμενο του γράφοντα, είχει δημοσιευθεί και παλιότερα στην εφημερίδα ΕΠΙ ΤΑ ΠΡΟΣΩ (βλ. στο τέλος του κειμένου) το οποίο, επι τροχάδην, αναλύει τις αιτίες και τις επιπτώσεις αυτού του φαινομένου, στις εργασιακές σχέσεις και στην οικονομική εξέλιξη των εταιρειών. Όχι τυχαία, το συγκεκριμένο κείμενο (το οποίο βέβαια έχει τις ατέλειες που συνεπάγεται ο περιορισμένος χώρος μιας εφημερίδας), επικέντρωνε στα διυλιστήρια: Τα διυλιστήρια είναι και ήταν το κυρίαρχο πρότυπο της «μεγάλης και σταθερής επιχείρησης» στην ελλάδα. Στην πραγματικότητα βεβαια, είναι μπουρδέλα, αλλά τα πάντα κρίνονται από την μετοχή και την μηντιακή εικόνα. Δεν ξέρω για παράδειγμα, τι είναι πιό ανατριχιαστικό: το οτι η αναγγελία του θανάτου των δύο συναδέλφων (εκ των 5 τραυματιών του ατυχήματος της προηγούμενης εβδομάδας) συνέπεσε σχεδόν με το τέλος των εργασιών shoutdown της συγκεκριμένης μονάδος –πράγμα το οποίο ανοιχτά έλεγαν οτι θα γίνει όλοι οι παροικούντες την ιερουσαλήμ[1], με τη λογική να μην διαταραχθεί περεταίρω η ομαλή εξέλιξη του έργου – ή το οτι τα massmedia αναφέρθηκαν ελάχιστα  στο ατύχημα (διαστρεβλώνοντας μάλιστα τα σημαντικότερα στοιχεία του για να μην προκληθεί κατακραυγή[2]) και στην συνέχεια σχεδόν κανένα δεν μετέδωσε την είδηση των δύο θανάτων (μια εκτίμηση είναι οτι αυτό έγινε για να μην κατρακυλήσει κι άλλο η μετοχή των ΕΛΠΕ).
Πλέον εδώ μιλάμε για την επιβεβαίωση ανθρωπολογικών τύπων που θυμίζουν το «όχι άλλο κάρβουνο μωρέ». Και είναι σημαντικό σε τέτοιες στιγμές, να ξεχωρίζουμε ποιοί είναι με ποιούς.
 Όπως εύστοχα σημείωσαν οι συνάδελφοι κουκουέδες σε προκύρηξη που διένειμαν εχτές στα διυλιστήρια ο υπουργός κος Λαφαζάνης δήλωσε για το θέμα, οτι «Όλοι μαζί, κυβέρνηση, διοίκηση των ΕΛ. ΠΕ και εργαζόμενοι, χρειάζεται να προασπίσουμε την αξιοπιστία στην λειτουργία των ΕΛ. ΠΕ, να διασφαλίσουμε πλήρως την υγεία και την ζωή των εργαζομένων. Την ασφάλεια στην εργασία.».
Σίγουρα, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε τις ευθύνες όσων χειριστών, εργοδηγών κλπ υπήρξαν φυσικοί αυτουργοί των επιταγών εντατικοποίησης των προϊσταμένων τους ηθικών αυτουργών. Ούτε τους εσωτερικούς διαχωρισμούς των εργαζομένων σε εργολαβικούς, εταιρικούς, άσπρους και μαύρους τους οποόίους σε μεγάλο βαθμό οιίδιοι αποδέχονται κα αναπαράγουν.
 Όμως, να θυμίσω αυτό που είπε ο Γλέζος τον προηγούμενο μήνα: «δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία ανάμεσα σε εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενο». Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα. Όλοι μαζί ούτε είμαστε ούτε θα είμαστε. Ο καθένας μας πρέπει να διαλέξει πλευρά.
Το προφανές ερώτημα είναι, με ποιόν θα ταχθεί η κυβέρνηση, με τον εκμεταλλευτή (διοίκηση των ΕΛ.ΠΕ.) ή με τον εκμεταλλευόμενο;

Γιώργης




ένα παλαιότερο κείμενο, από την εφημερίδα "επί τα πρόσω":
Οutsourcing στην σύγχρονη βιομηχανική εποχή:
 Μια διαφορετική ματιά στα βιομηχανικά ατυχήματα
Η συνεχής ακολουθία βιομηχανικών ατυχημάτων, εκτός από την εμφανή εικόνα της γενικευμένης αδιαφορίας (ή αδυναμίας ελέγχου) των “αρμοδίων” και όλα τα υπόλοιπα συνεπακόλουθα, φωτίζει και μια άλλη πλευρά του σύγχρονου κόσμου της εργασίας. Μια πρόχειρη ματιά στις στατιστικές, αρκεί για να δει κανείς ότι το μεγαλύτερο μέρος των θυμάτων στα βιομηχανικά ατυχήματα, είναι προσωπικό “εργολάβων”, και δεν έχει άμεση σχέση εργασίας με την επιχείρηση στην οποία εργάζεται. Αυτό, γιατί αποτελεί πλέον γενικευμένη πρακτική στις περισσότερες μεγάλες και μεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις του ευρύτερου βιομηχανικού και μεταποιητικού τομέα, η επιλογή της μεθόδου του outsourcing (υπεργολαβική εκτέλεση εργασιών) για την εκτέλεση ακόμα και καθημερινών εργασιών. Τα συνήθη επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν αυτήν την επιλογή, είναι βασισμένα στην θεωρητική ανάλυση των οικονομικών μεγεθών του συνόλου μιας επιχείρησης, και ακόμα και στην εποχή του Frederick Winslow Taylor [3] δεν θα άντεχαν σε σοβαρή κριτική. Γιατί όμως τότε συνεχίζει η μέθοδος αυτή όχι μόνο να επιβιώνει, αλλά να γενικεύεται; Το κύριο σκεπτικό που προβάλλεται από τους υπέρμαχους αυτής της μεθοδολογίας είναι το εξής: Η εκτέλεση εργασιών από εξωτερικά συνεργεία, υποτίθεται ότι εφόσον οδηγεί σε μείωση προσωπικού, και άρα σε εξάλειψη των νεκρών ωρών (ώρες εργασίας κατά τις οποίες το προσωπικό υποαπασχολείται), θεωρητικά συμφέρει την εταιρεία. Η εκτέλεση των εργασιών, από συνεργεία εξειδικευμένα, και συνεπώς ταχύτερα, μειώνει επιπλέον τις νεκρές ώρες, και άρα αυξάνει επιπλέον το κέρδος του εργοδότη. Επίσης, η δε εξειδίκευση αυτή, υποτίθεται ότι αποτελεί και εχέγγυο της ποιότητας εκτέλεσης των εργασιών. Η αναγκαιότητα της αγοράς και συντήρησης εξειδικευμένου και συνήθως ακριβού εξοπλισμού εκλείπει από τον εργοδότη, και μετακυλίεται στον εργολάβο, ο οποίος αφού ασχολείται συνεχώς με το συγκεκριμένο είδος εργασίας, θα κάνει απόσβεση ταχύτερα, και δεν θα έχει απώλειες λόγω μη χρήσης τους.Τέλος ο ανταγωνισμός των εργολάβων, υποτίθεται ότι μειώνει τις τιμές τους, ή εν πάση περιπτώσει τις κρατά σε λογικά επίπεδα, και δίνει στον εργοδότη τη δυνατότητα να εκτελεί τις εργασίες που χρειάζονται άμεσα αφού μετακυλίει στους εργολάβους την υποχρέωση να έχουν συνεχώς διαθέσιμα προσωπικό και μέσα. Η πραγματικότητα όμως τους διαψεύδει: Δεν υπάρχουν , και δεν πρόκειται να υπάρξουν, εργολάβοι που να χρησιμοποιούν εξειδικευμένο προσωπικό, παρά μόνο για πολύ μικρό μέρος των εργασιών τους. Η λογική αναγκαιότητα της μείωσης του κόστους εργασίας, οδηγεί τους εργολάβους στην απασχόληση ημιεκπεδευμένων εργαζόμενων, με βραχυχρόνιες σχέσεις εργασίας. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφενός λόγω του μεταξύ των εργολάβων ανταγωνισμού, και αφετέρου διότι η εξάλειψη της συνεχούς απασχόλησης εξειδικευμένου προσωπικού, είναι ακριβώς αυτό που πολεμάει το outsourcing: η εξάλειψη του νεκρού χρόνου, αποτελεί τον θεωρητικό πυρήνα του. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Στις μεγαλύτερες βαριές βιομηχανίες της ελλάδας, έχουν καταργηθεί ή συρρικνωθεί τα τμήματα συντηρήσεως, κατασκευών κλπ. Το θεωρητικό αποτέλεσμα, θα έπρεπε να είναι η βελτιστοποίηση της ποιότητας και της ταχύτητας εκτέλεσης των εργασιών, η αύξηση της ασφάλειας (αφού οι υποτίθεται εξειδικευμένοι εργολάβοι “ξέρουν τη δουλειά τους”) και κυρίως η δυνατότητα εκτέλεσης των εργασιών άμεσα και με μειωμένο κόστος. Στην πραγματικότητα, εκτός ενδεχομένως από το τελευταίο, τίποτα δεν ισχύει. Οποιοσδήποτε έχει έστω και περιφερειακή σχέση με αυτά τα περιβάλλοντα εργασίας, ξέρει ότι οι εργολάβοι αδιαφορούν για τα χρονικά περιθώρια εκτέλεσης μιας εργασίας πέραν των συμβατικών τους υποχρεώσεων (και γιατί θα έπρεπε να μην ισχύει αυτό άλλωστε, αφού είναι ασύμφορο για τις δικές τους επιχειρήσεις), αδιαφορούν για την ποιότητα της εργασίας τους (αφού η βελτίωση της ποιότητας της εργασίας, μειώνει το περιθώριο κέρδους τους), τείνουν συνεχώς να μην τηρούν τα μέτρα ασφαλείας (είτε για να αυξήσουν το κέρδος τους, είτε λόγω άγνοιας του προσωπικού). Ειδικά για το θέμα της ασφάλειας, η (κοινή) πρακτική των εργολάβων να πληρώνουν τους εργαζόμενους με το κομμάτι (πχ με την ίντσα συγκόλλησης τους ηλεκτροσυγκολλητές) στις περιόδους υψηλής εργασιακής πίεσης, οδηγεί ακόμα και τους λίγους εξειδικευμένους τεχνίτες, να αδιαφορούν για τα μέτρα ασφάλειας, με τα γνωστά αποτελέσματα. Τα παραπάνω, αποτελούν κοινό τόπο σε όλες τις βιομηχανίες, πράγμα το οποίο εμμέσως, είναι αποδεκτό και από τις ίδιες τις βιομηχανίες, οι οποίες δαπανούν πολύ χρόνο και πολλά μέσα στον έλεγχο των εργολάβων, και συνήθως τις σοβαρές εργασίες (για τις οποίες υποτίθεται ότι επινοήθηκε το outsourcing) επιλέγουν να τις κάνουν με ίδια μέσα. Έτσι τελικά, η αντιστοιχία κόστος εκτέλεσης με ίδια μέσα – κόστος outsourcing μεταβάλλεται, διότι η θεωρητική προϋπόθεση ότι και ο εργολάβος, αλλά και η εργοδότρια εταιρεία, εργάζονται με τους ίδιους όρους και για να παράγουν το ίδιο προϊόν, δεν ισχύει. Αυτό βέβαια, θα έπρεπε να είναι εξαρχής προφανές, γιατί αν α= πραγματικό κόστος εργασίας β= υπεραξία (κέρδος) εργολάβου τότε, τουλάχιστον για τις πάγιες και συνεχείς εργασίες (πχ. Ετήσιες συμβάσεις καθαρισμού χώρων) θα είναι α (κόστος με ίδια μέσα) < α+β (κόστος εργολάβου) Αυτό όμως, δεν ισχύει ούτε και για τις εργασίες για τις οποίες ισχύουν οι αρχικές θεωρητικές προϋποθέσεις εφαρμογής του outsourcing (εξειδικευμένες, με πολλούς νεκρές ώρες) διότι δεν λαμβάνονται υπ' όψιν όχι μόνο οι παράγοντες που προαναφέρθηκαν, αλλά και άλλοι, όπως το κόστος επιμελητείας του εργολάβου, οι ζημιές που θα προκληθούν από την κακή ποιότητα εργασίας ή η αβεβαιότητα που συνεπάγεται αυτή, το impact cost[4] ενός ενδεχόμενου ατυχήματος, το αυξημένο κόστος επίβλεψης, η συνεργασία των εργολάβων για να παραμένουν οι τιμές στα επιθυμητά επίπεδα, κλπ. Έτσι η εταιρεία χάνει.[5] Το προσωπικό των εργολάβων προφανώς χάνει, γιατί για να ισχύσει η παραπάνω ανισότητα, θα πρέπει να μειωθεί το α (κόστος εργασίας) του εργολάβου, το οποίο μειώνεται με τις γνωστές μεθόδους (ανασφάλιστη, υποπληρωμένη εργασία, ετήσια απόλυση και επαναπρόσληψη κλπ) Χάνουν τα ταμεία, το δημόσιο, η κοινωνία. Και ποιος κερδίζει; Σίγουρα, κερδίζει ο εργολάβος. Κερδίζουν όμως και άλλοι, οι οποίοι δεν φαίνονται. Η εκτέλεση εργασιών από εργολάβους, δίνει πόντους στα στελέχη των εταιρειών που την εφαρμόζουν, διότι εμφανίζει ένα εικονικό κόστος για μια εργασία, αφού δεν λαμβάνει υπ' όψιν της το προσωπικό που απασχολείται εμμέσως από τον εργοδότη (πχ. Επιβλέποντες μηχανικοί), και το έμμεσο κόστος από την χαμηλής ποιότητας εργασία του εργολάβου, Το κυριότερο, επίσης, δεν λαμβάνει υπ' όψιν της, το κόστος δυσφήμισης και προστίμων αν αποδειχθεί ότι ο εργολάβος πχ. δεν πληρώνει ΙΚΑ, και βέβαια το impact cost εαν συμβεί πχ. κάποιο ατύχημα (παρότι το τελευταίο, είναι πολύ πιθανόν να το λουστεί), για τα οποία οι εργολάβοι είναι πολύ πρόθυμοι να ρισκάρουν, αν είναι να κερδίσουν. Πρόκειται επίσης για ένα λογιστικό τρικ: Τα έξοδα πληρωμής του εργολάβου εκπίπτουν από την εφορία, άρα η μετοχή υπερτιμάται, άρα οι μέτοχοι βλέπουν μεγαλύτερα κέρδη από τα πραγματικά. Πρόκειται για μια εξωφρενική λογική: Μακροπρόθεσμα, η εταιρεία καταδικάζεται στην φθορά και στην καταστροφή. Βραχυπρόθεσμα, η αξία της μετοχής της ανεβαίνει. Έτσι, κερδίζουν και οι σπεκουλαδόροι.




[1] Η έκφραση που κυκλοφορούσε κατα κόρον σε όλα τα διυλιστήρια ήταν οτι «τους κρατάνε ζωντανούς μέχρι να τελειώσει το shoutdown»

[2] Είναι σημαντικό το οτι το συμβάν παρουσιάστηκε ως φωτιά σε δεξαμενή ενώ αφορούσε φωτιά σε αγωγό καυσίμου υψηλής αναφλεξιμότητας σε εσωτερικό μονάδας παραγωγής η οποία ήταν –θεωρητικά- εκτός λειτουργίας. Οι μαρτυρίες όσων ήταν επιτόπου, αναφέρουν οτι οι άνθρωποι  περιλούζονταν επι ένα τέταρτο με καύσιμο υπο πίεση, ενώ η φωτιά ήταν σε εξέλιξη απο την σωλήνα στην οποία εργάζονταν, και η οποία υποτίθεται οτι ήταν «τυφλωμένη» δηλ. είχε διακοπεί η ροή της. Επίσης, στον χώρο βρίσκονταν δεκάδες εργαζόμενοι άλλων συνεργείων που εργάζονταν παράλληλα, χωρίς επίβλεψη. Ντάνες αδειών εκτέλεσης εργασίας υπογράφονταν εν ριπή οφθαλμού, χωρις να πορεί να εξεταστεί η μεταξύ τους αλληλεπίδραση.  Ουσιαστικά δηλαδή, αποκρύπτεται το γεγονός οτι λόγω πίεσης χρόνου και έντασης εργασίας, γίνονταν ταυτόχρονα δουλειές που σε καμμία περίπτωση δεν έπρεπε να γίνονται.
Αυτή συγκάλυψη είναι προφανέστατα εσκεμμένη, καθώς οι μονάδες παραγωγής είναι τελείως αλλού από τις δεξαμενές.

[3] Frederick Winslow Taylor: Θεωρείται ο πατέρας του project management. Εισήγαγε την αρχή της μεγιστοποίησης του κέρδους μέσω της “ορθολογικής”-βελτιστοποιημένης χρήσης των μέσων και των ατόμων.

[4] Impact cost: Το πραγματικό (οικονομικό) κόστος ενός ατυχήματος σε μία εταιρεία, θεωρητικά είναι τεράστιο. Πέραν της ενδεχόμενης διακοπής της παραγωγής, και του ενδεχόμενου καταβολής αποζημιώσεων, η δυσφήμηση της εταιρείας επηρεάζει την τιμή της μετοχής της, η οποία, για τις μεγάλες εταιρείες, είναι σημαντικότερη πηγή εσόδων από την ίδια την παραγωγική διαδικασία.


[5] Εδώ όταν μιλάω για την εταιρία, δεν αναφέρομαι στους κεφαλαιούχους, η κύρια πηγή εσόδων των οποίων, δεν είναι η παραγωγική διαδικασία, αλλά η διακύμανση της μετοχής. Αναφέρομαι στην εταιρεία σαν οργανισμό, στην οποία εμπεριέχονται και οι εργαζόμενοι. Η συνεχής απώλεια πάγιου εξοπλισμού, η φθορά των μέσων παραγωγής, επιβαρύνει κυρίως τους εργαζόμενους, καθόσον επιβαρύνει δραστικά την ποιότητα του εργασιακού τους χρόνου. Οποιοσδήποτε έχει εργαστεί σε εργοστάσιο, ξέρει ότι οι εργαζόμενοι “το πονάνε”, όχι μόνο γιατί αν κλείσει θα πεινάσουνε, αλλά κυρίως γιατί ζουν εκεί μεγάλο μέρος της ζωής τους, και κάθε βλάβη ενδεχομένως να έχει άμεση επίπτωση σ' αυτούς. Ένας εργαζόμενος σε ένα διυλιστήριο θα επισκευάσει μια σωλήνα με μεγαλύτερη προσοχή από οποιονδήποτε εργολάβο, πολύ απλά γιατί ο εργολάβος την επόμενη μέρα θα φύγει, ενώ αυτός θα περνάει από εκεί κάθε μέρα και ξέρει ότι αν η σωλήνα σκάσει δίπλα του, θα τον σκοτώσει.