"Είναι προτιμότερη η καταστροφή του κόσμου απ' το να πάθει κάτι το νύχι μου", έγραφε περίπου, πριν κάτι μετρημένους σε δάχτυλα του ενός χεριού, αιώνες, ο Ντ. Χιούμ. Παρανυχίδες βγάλαμε πολλές, μελάνιασαν πολλές φορές τα νύχια μας και τα χάσαμε χρησιμοποιώντας εργαλεία ή μαγκώνοντάς τα σε πόρτες. Το πολύ-πολύ να αποδώσαμε την ευθύνη στην κακή στιγμή ή όταν είμασταν πολύ μικρά παιδιά στο ίδιο το αντικείμενο,το οποίο την επόμενη στιγμή το κάναμε "ντα". Ποτέ όμως δεν σκεφτήκαμε ότι προτιμούσαμε να καταστραφεί ο κόσμος. Παρόλη την καλωσύνη μας, όμως, ο Ντ. Χιουμ, φαίνεται να επιβεβαιώνεται. Ποτέ άλλοτε το προσωπικό συμφέρον δεν ήταν τόσο ισχύ απ' όσο σήμερα. Ο καπιταλισμός και η Κυριαρχία του κράτους ποτέ δεν ήταν σ' αυτό το σημείο ανάπτυξης μέσα στην ψυχή. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη μια νέα ανάρτηση ιδιωτικού συμφέροντος και θεσμικής του κάλυψης, θέτει στο περιθώριο την όποια κοινωνική συνοχή στο όνομα της ελευθερίας, της ευημερίας. Παλιές δυνατότητες που επιβεβαίωναν την κοινωνική συνεργασία, με τη βοήθεια (με τη χορηγία για την ακρίβεια)της πολιτικής οικονομίας μπαίνουν σε αχρηστεία ή συγκεντρώνονται στις προθήκες των μουσείων. Αποτέλεσμα: το χάος που επιτείνεται, η ανασφάλεια που ενισχύεται, η καταστολή που θωρακίζεται, η Φύση που καταστρέφεται και η κοινωνία που αυτοδιαλύεται. "Πόλεμος όλων εναντίον όλων" επιγραμματικά είχε αναφέρει ο Καστοριάδης για το θρυμματισμένο κόσμο μας.
Ας σκεφτούμε όμως ότι η πολύπλευρη κρίση που ζούμε έχει και μια ακόμα ανάγνωση, αυτή του παθός-μαθός. Μια ευκαιρία -ας πούμε- να αναλογιστούμε και να πράξουμε. Να κρίνουμε και να υπερβαίνουμε όλες αυτές τις μαθηματικές πράξεις που κάνοντάς τες καταστρέφουμε ότι δεν μπορεί να αριθμηθεί: τη δημιουργία.
Δημόχαρος Kastrioti
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου