« Ένα δημοκρατικό πολίτευμα είναι εκατό φορές καλύτερο από ένα δεσποτικό και μοναρχικό καθεστώς». Μιχαήλ Μπακούνιν
Από τότε που ειπώθηκαν αυτά από τον Μπακούνιν, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Σε πολλές περιπτώσειςτο δημοκρατικό πολίτευμα κατάντησε να είναι χειρότερο και από το δεσποτικό. Αυτό το δημοκρατικό πολίτευμα ενώ παραμένει στην κοινωνική του βάση ολιγαρχικό, εμφανίστηκε και εμφανίζεται με δύο εκδοχές. Η μία είναι η φιλελεύθερη – ολιγαρχική εκδοχή του (δυτική αστική δημοκρατία) και η άλλη είναι η απολυταρχική εκδοχή του ( λαϊκές δημοκρατίες ανατολικών χωρών, θεοκρατικές δημοκρατίες τύπου Ιράν κλπ) . Ακριβώς επειδή είναι ολιγαρχικά συστήματα, δεν μπορούν να ξεφύγουν και από τον περιορισμό - πειρασμό να γίνονται δεσποτικά η απολυταρχικά από τη στιγμή που η μεγάλη πλειοψηφία του λαού εναντιώνεται σε αυτές τις οικονομικές και πολιτικές ολιγαρχίες.Η ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ
Χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 100 χρόνια, δηλ. περίπου το 1975, που αρχίζουν να ξαναμπαίνουν στην ελληνική κοινωνία τα ζητήματα της άμεσης δημοκρατίας, του κοινωνικού και πολιτικού αποκεντρωτισμού και του κοινοτισμού.
Τι έφταιξε; ( Είναι ένα θεμα που κάποια στιγμή ίσως να καταφέρω να ανοίξω).Παραθέτω πιο κάτω αποσπάσματα από το Καταστατικό του Δημοκρατικού Συλλόγου Πάτρας.
Στα 1876, οι αναρχικοί αυτοί σύντροφοι, τόλμησαν να εκδώσουν στην εφημερίδα τους, το καταστατικό τους. Συνελήφθησαν όλοι από το μοναρχικό καθεστώς του βασιλιά Όθωνα. Τα μέλη του συλλόγου έκτισαν πολύμηνες φυλακίσεις. Η εφημερίδα και το τυπογραφείο κατασχέθηκαν και αυτός ο βαθιά αμεσοδημοκρατικός και ανθρώπινος λόγος, αργότερα συκοφαντήθηκε από τους αυταρχικούς σοσιαλιστές και μαρξιστές, σαν ρομαντικός και ουτοπικός.
Ό «Δημοκρατικός Σύλλογος» συγκροτείται στα 1876 και το Ιδεολογικό του όργανο η «Ελληνική Δημοκρατία», πρωτοεκδίδεται τον Μάιο του 1877. Ο Σύλλογος θα προχωρήσει στη δημοσίευση ενός πολιτικού προγράμματος που βασίζεται στην αποδοχή της ανάγκης μιας επανάστασης, που θα καταστρέψει το κράτος και θα πραγματοποιήσει «διά τής αδελφοσύνης και παιδεύσεως τήν πάλη εναντίον τής πτώχειας και τής αμάθειας, διά τήν δημιουργίαν ενός νέου άνθρωπου».
Ό κεντρικός πυρήνας τής Ιδεολογίας τους, που ήταν ένας επαναστατικός ουμανιστικός αναρχισμός, διατυπώνεται με τον εξής τρόπο στο πρόγραμμα τους:
«... άκραν αποκέντρωσιν και τελείαν αύτοδιοίκησιν τών Δήμων, πλήρη έλευθερίαν του ατόμου, άμεσον δημοκρατίαν, διά τήν οίκοδόμησιν τής Ιδικής μας κοινωνίας, τής απέραντου μεταξύ τών όντων αγάπης...»
Ένα αποσπασματικό μέρος από το καταστατικό του Δημοκρατικού Συνδέσμου του Λαού, ήταν το έξης:
«… Πεπεισμένοι,
"Ότι, ή φτώχεια και ή αμάθεια είναι οί μεγαλύτερες πληγές τού Λαού,
"Οτι, από αυτά τα δύο πηγάζει κάθε κοινωνική αθλιότης,
"Οτι, επομένως, ή έλευθέρωσίς μας από τή φτώχεια και τήν αμάθεια πρέπει να είναι ο ανώτερος σκοπός καθενός οπού θέλει να έργαστή είλικρινώς υπέρ της Πατρίδος,
"Οτι, ή έλενθέρωσίς αύτη ενδιαφέρει όλων μας διότι σκοπεύει να φέρη γενικήν Ισότητα εις τα δικαιώματα και τα καθήκοντα όλων, και θά έχει ώς βέβαιον αποτέλεσμα και τήν άπελευθέρωσιν των αδελφών μας οί όποιοι είναι στή δουλεία.
"Οτι, διά νά ελευθερωθεί ο Λαός ο οποίος υποφέρει, πρέπει νά σηκωθή αυτός ό ίδιος νά ζήτηση τήν έλευθέρωσίν του και πρώτοι πρέπει νά συνδράμουν όσοι εννοούν το καθήκον τους.
Φρονούντες,
"Οτι, ή έλευθέρωσις αυτή εξαρτάται, κατά μέγα μέρος, από
τήν πολιτικήν χειραφέτησιν τού Λαού και βασιζόμενοι εις τήν Ιστορίαν μας, και εις το ότι κάθεάνθρωπος επλάσθη ελεύθερος και κύριος του εαυτού του, συσταίνομε Τον Δημοκρατικόν Σύνδεσμον του Λαού,
"Οπως ενωμένοι ζητήσωμεν με ολας μας τάς δυνάμεις την φαρμογήν τού Δημοκρατικού Πολιτεύματος, με τους εξής όρους:
Α. "Ακραν αποκέντρωσιν και τέλειαν αυτοδιοίκησιν των Δήμων, δηλ. κάθε Δήμος νά είναι όλως διόλου ανεξάρτητος και νά διοικήται μόνος του.
Πλήρη ελευθερίαν του ατόμου.
Κάθε εξουσία νά είναι υποταγμένη εις τήν κνριαρχίαν του Λαού κατ' ευθείαν…
Ό Δημοκρατικός Σύνδεσμος του Λαού, θεωρεί εχθρούς του όλων όσων προσπαθούν να διατηρήσουν τήν σημερινήν κατάστασιν.
Αναγνωρίζει ώς νόμον του τήν Άλήθειαν, τήν Δικαιοσύνην και τήν Ήθικήν.
Και δέχεται διά μέλη του κάθε Σωματείον ή και άτομον, το όποιον ήθελε παραδεχτεί τό παρόν Καταστατικόν…».
Το ότι η αναρχία κινηματικά σήμερα, στην Ελλάδα, αναφορικά με το επαναστατικό της πρόταγμα είναι ανύπαρκτη και είναι φυσικά χρόνια πίσω ακόμα και από το 1876, είναι το ζητούμενο αλλά και η συζήτηση που «πρέπει», κατά τη γνώμη μου, να ανοιχτεί.
* Κείμενο που είχα δημοσιεύσει στο indymedia το 2008
Δείτε τη συζήτηση:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου