Ο πόλεμος γίνεται όλο και πιο ανοιχτός και ξεκάθαρος. Ο πήχυς της κρατικής βίας και καταστολής συνεχώς ανεβαίνει, επιχειρώντας με αυτόν τον τρόπο να τρομοκρατήσει κάθε αντιστεκόμενο, να εξαφανίσει ή έστω να περιορίσει κάθε χώρο κοινωνικοαπελευθερωτικής δράσης ή αυτοοργάνωσης που σπάει την επιβολή του φόβου και της υποταγής. Απέναντι στους συντρόφους και συντρόφισες που ανακατέλαβαν με αριστουργηματικό τρόπο τη Βίλα Αμαλίας, το κράτος δεν αντέταξε μόνο τις γνωστές ομάδες καταστολής δρόμου αλλά και τα εκάμ. Αυτό ασφαλώς δε συμβαίνει πρώτη φορά σε περίπτωση αστυνομικής εκκένωσης κατειλημμένου χώρου. Τώρα είναι η σειρά των εισαγγελικών αρχών που αποδίδουν, με φασιστική συμπεριφορά απέναντι στους συλληφθέντες, και το αδίκημα του κουκουλονόμου.
Η τακτική αυτή της αστυνομίας δεν έρχεται απλά να καλύψει την πληγωμένη "τιμή" της αστυνομίας, με την ανακατάληψη της Αμαλίας κάτω από τη μύτη των διμοιριών των ματ, αλλά δείχνει την πρόθεση του κράτους να επιβάλει παντού τη σιγή του νεκροταφείου αφήνοντας ανεξέλεγκτη να δρα μόνο τη τσογλαναρία με τα μαχαίρια απέναντι σε ανυπεράσπιστους και τυχαίους μετανάστες.
Νομίζουν ότι θα τα καταφέρουν. Τι όμως θα καταφέρουν; Να εξαφανίσουν τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους; Να εξαφανίσουν έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο; Να αφανίσουν ένα ολόκληρο κομμάτι της κοινωνίας, μικρό μεν αλλά το πιο ζωντανό κομμάτι της; Δεν πρόκειται...
Όσοι κόπτονται για τη δημοκρατία και τη νομιμότητα είναι αυτοί που πρώτοι υπηρετούν θεσμούς, στους οποίους επικρατεί ο αυταρχισμός και η ανομία.
Το δίλημμα λοιπόν επανέρχεται: ή με τη σκλαβιά ή με την ελευθερία. Ας επιλέξουν όλοι πάνω σε αυτό το δίλημα πλευρά: οι άνθρωποι των μικρομεσαίων στρωμάτων, οι αριστεροί του γλυκού νερού και των ευαισθησιών, οι μέχρι σήμερα απλοί ψηφοφόροι, ο καθένας...
Η σκλαβιά είναι, ως γνωστόν, εύκολη υπόθεση: κάθεσαι, την υπομένεις και η ζωή περνά μέχρι να τελειώσει. Η ελευθερία, πάλι ως γνωστόν, θέλει αρετή και τόλμη, στοιχεία δηλαδή που έχουν και οι σύντροφοι και συντρόφισες που συνελήφθησαν για την ανακατάληψη της Βίλα Αμαλίας.
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο των λαών. Αυτό το όπλο δε θα το παραδώσουμε με τίποτα, ας το καταλάβουν.
11/1/2012
Η τακτική αυτή της αστυνομίας δεν έρχεται απλά να καλύψει την πληγωμένη "τιμή" της αστυνομίας, με την ανακατάληψη της Αμαλίας κάτω από τη μύτη των διμοιριών των ματ, αλλά δείχνει την πρόθεση του κράτους να επιβάλει παντού τη σιγή του νεκροταφείου αφήνοντας ανεξέλεγκτη να δρα μόνο τη τσογλαναρία με τα μαχαίρια απέναντι σε ανυπεράσπιστους και τυχαίους μετανάστες.
Νομίζουν ότι θα τα καταφέρουν. Τι όμως θα καταφέρουν; Να εξαφανίσουν τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους; Να εξαφανίσουν έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο; Να αφανίσουν ένα ολόκληρο κομμάτι της κοινωνίας, μικρό μεν αλλά το πιο ζωντανό κομμάτι της; Δεν πρόκειται...
Όσοι κόπτονται για τη δημοκρατία και τη νομιμότητα είναι αυτοί που πρώτοι υπηρετούν θεσμούς, στους οποίους επικρατεί ο αυταρχισμός και η ανομία.
Το δίλημμα λοιπόν επανέρχεται: ή με τη σκλαβιά ή με την ελευθερία. Ας επιλέξουν όλοι πάνω σε αυτό το δίλημα πλευρά: οι άνθρωποι των μικρομεσαίων στρωμάτων, οι αριστεροί του γλυκού νερού και των ευαισθησιών, οι μέχρι σήμερα απλοί ψηφοφόροι, ο καθένας...
Η σκλαβιά είναι, ως γνωστόν, εύκολη υπόθεση: κάθεσαι, την υπομένεις και η ζωή περνά μέχρι να τελειώσει. Η ελευθερία, πάλι ως γνωστόν, θέλει αρετή και τόλμη, στοιχεία δηλαδή που έχουν και οι σύντροφοι και συντρόφισες που συνελήφθησαν για την ανακατάληψη της Βίλα Αμαλίας.
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο των λαών. Αυτό το όπλο δε θα το παραδώσουμε με τίποτα, ας το καταλάβουν.
11/1/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου