Ή με τους εργάτες ή με τις γραβάτες

Το κράτος νόμιζε ότι θα έχει ξεμπερδέψει με τις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους πριν αρχίσουν να "σκάνε" κι άλλα μέτωπα αντίστασης. Τελικά, δεν τα κατάφερε όπως θα ήθελε. Το απεργιακό μέτωπο στα μέσα μαζικής μεταφοράς έχει "σκάσει" ήδη για τα καλά, ενώ κινητικότητα παρατηρείται και στο χώρο των αγροτών. Τώρα λοιπόν, πού θα πρωτοτρέξουν οι διμοιρίες τους και πόσες εκκενωμένες καταλήψεις να πρωτοφυλάξουν;
Η λαϊκή οργή αρχίζει να ξαναβγαίνει στο προσκήνιο πάντα με αυτούς που δικαιούνται να έχουν δικαιώματα και αξιοπρέπεια, γιατί μάχονται για αυτά, και όχι γι΄ αυτούς που τα καρπώνονται και δεν τα δικαιούνται πραγματικά, αφού το μόνο που κάνουν είναι να στηρίζουν τις δυνάμεις της αντίδρασης και να αυγατίζουν τον κοινωνικό ζόφο.
Είναι η στιγμή που οι αναφαινόμενες εστίες αντίστασης πρέπει να συναντιούνται, να επικοινωνούν, να (υπο-)βοηθούν η μία την άλλη, προκειμένου να αντέξουν την πίεση ενός όλο και πιο ολοκληρωτικού και κατασταλτικού κράτους. Αυτά τα μέτωπα αγώνα, αν δεν καναλιζάρονται από τα κόμματα και τα δημοσκοπικά ανεβοκατεβάσματα, είναι που μπορούν να κάνουν θρύψαλα τη βιτρίνα αυτής της "εθνικής προσπάθειας" της κυβέρνησης, που δεν είναι τίποτα άλλο από τη διάλυση της κοινωνίας. Εδώ είναι που χρειάζεται η ανοιχτή κινηματική (πολιτική/εργατική/τοπική) δράση και όχι ενέργειες που δε συνδέονται με τον καθημερινό ρου των πραγμάτων.
Ο πόλεμος που διεξάγεται από τους γραβατωμένους των υπουργικών γραφείων και των τηλεοπτικών καναλιών είναι ανελέητος. Ας πλησιάσουν όμως κι άλλο τις θέσεις άμυνάς μας νομίζοντας ότι έχουν τελειώσει μαζί μας. Τότε, αν παραμείνουμε συντεταγμένοι και δυνατοί, θα είναι ίσως πολύ αργά γι΄αυτούς να γλιτώσουν την παρτίδα από μια νέα άταχτη υποχώρησή τους...