Η χθεσινή τεράστια και δυναμική διαδήλωση δεν είναι η κορύφωση ενός κινήματος αντίστασης και αλληλεγγύης αλλά ένα ακόμα σκαλοπάτι στη μακροχρόνια διαρκή άνοδο του αντιεξουσιαστικού/αναρχικού κινήματος στον ελλαδικό χώρο. Το γεγονός ότι στη συγκεκριμένη διαδήλωση κατέβηκαν και κομμάτια της αριστεράς εμπιστευόμενα πλήρως την περιφρούρηση των αναρχικών, δείχνει πως η μαχητικότητα αλλά και η ωριμότητα με την οποία αντιμετωπίζουν πλέον οι αναρχικοί/αντιεξουσιαστές τα πολιτικά αλλά και πρακτικά ζητήματα, αποτελεί πλέον μία ευρύτερα αποδεκτή πραγματική συνθήκη. Το κράτος εκβιάζει μέσα από το όργιο τρομοκρατίας τις καταστάσεις προκειμένου να του δοθεί η ευκαιρία για τη "σιδηρά" επιβολή της καταστολής. Όχι μόνο κανείς δεν τσίμπησε, αλλά βρέθηκε και εκτεθειμένο ποικιλοτρόπως: επιχειρησιακά αλλά και πολιτικά.
Την ίδια στιγμή, μέσα από τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια της, αναγγέλει τις επόμενες κατασταλτικές επιχειρήσεις σε αυτοδιαχειριζόμενους κατειλημμένους χώρους. Οι χώροι αυτοί δεν είναι μόνο εγχειρήματα αναρχικών, αλλά και γειτονιάς, όπως για παράδειγμα το κτήμα Πάτμου και Καραβία ή η Βίλλα Ζωγράφου.
Αυτό που χρειάζεται από εδώ και στο εξής είναι ένα μεγάλο ρεύμα αλληλεγγύης σε αυτούς τους θύλακες αντίστασης και αυτοοργάνωσης. Επίσης, η σύνδεση αυτού του αγώνα με τον συνολικότερο αγώνα για ελεύθερη και αξιοπρεπή ζωή, απέναντι στις επιταγές των αφεντικών και των κρατικών συν-εταίρων τους. Πολύ βασικό ωστόσο είναι το ζήτημα να συνεχίσει η ύπαρξη αλλά και ενδυνάμωση αυτόνομων κοινοτήτων αγώνων στις περιοχές όπου κατειλημμένοι χώροι πλήττονται ή θα πληγούν από την καταστολή. Ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση δεν έχει ούτε την πολυτέλεια ούτε την ανάγκη να ταυτίζεται με συγκεκριμένους τοίχους αλλά με μία υπαρκτή κοινωνική διεργασία μέσα στα πλαίσια ενός κοινωνικού σημείου αναφοράς, όπως η γειτονιά, η περιοχή, το συνοικιακό διαμέρισμα, ο δήμος. Αυτό είναι το βασικό διακύβευμα των κοινοτήτων αγώνα που έχουν αναλάβει την ευθύνη λειτουργίας των αυτοδιαχειριζόμενων χώρων αλλά πάνω απ΄ όλα και των αλληλέγγυων σε αυτές ανθρώπων.
Την ίδια στιγμή, μέσα από τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια της, αναγγέλει τις επόμενες κατασταλτικές επιχειρήσεις σε αυτοδιαχειριζόμενους κατειλημμένους χώρους. Οι χώροι αυτοί δεν είναι μόνο εγχειρήματα αναρχικών, αλλά και γειτονιάς, όπως για παράδειγμα το κτήμα Πάτμου και Καραβία ή η Βίλλα Ζωγράφου.
Αυτό που χρειάζεται από εδώ και στο εξής είναι ένα μεγάλο ρεύμα αλληλεγγύης σε αυτούς τους θύλακες αντίστασης και αυτοοργάνωσης. Επίσης, η σύνδεση αυτού του αγώνα με τον συνολικότερο αγώνα για ελεύθερη και αξιοπρεπή ζωή, απέναντι στις επιταγές των αφεντικών και των κρατικών συν-εταίρων τους. Πολύ βασικό ωστόσο είναι το ζήτημα να συνεχίσει η ύπαρξη αλλά και ενδυνάμωση αυτόνομων κοινοτήτων αγώνων στις περιοχές όπου κατειλημμένοι χώροι πλήττονται ή θα πληγούν από την καταστολή. Ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση δεν έχει ούτε την πολυτέλεια ούτε την ανάγκη να ταυτίζεται με συγκεκριμένους τοίχους αλλά με μία υπαρκτή κοινωνική διεργασία μέσα στα πλαίσια ενός κοινωνικού σημείου αναφοράς, όπως η γειτονιά, η περιοχή, το συνοικιακό διαμέρισμα, ο δήμος. Αυτό είναι το βασικό διακύβευμα των κοινοτήτων αγώνα που έχουν αναλάβει την ευθύνη λειτουργίας των αυτοδιαχειριζόμενων χώρων αλλά πάνω απ΄ όλα και των αλληλέγγυων σε αυτές ανθρώπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου