Η αγριότητα που επιβάλει ο καπιταλισμός λιώνει και σίδερα...

Καπάκια από κάδους σκουπιδιών και κουτιών της ΕΥΔΑΠ από τα πεζοδρόμια, σχάρες υπονόμων για τα όμβρια ύδατα, καντήλια από νεκροταφεία, ακόμα και αγάλματα. Τίποτα δεν πάει χαμένο στην υπόθεση της ανακύκλωσης μετάλλων. Τα φαινόμενα της κλοπής τέτοιων αλλά και πολλών άλλων αντικειμένων, με κίνδυνο ακόμα και τον σοβαρό τραυματισμό ανθρώπων, συνεχώς πολλαπλασιάζονται. Αιτία: η φτώχεια και η έλλειψη οποιασδήποτε στοιχειώδους συνείδησης για ένα κομμάτι του ζώντος πληθυσμού. Κι αν το κομμάτι αυτό που προβαίνει σε τέτοιου είδους κλοπές για να βγάλει κάποια ευρώ έχει αυτήν την έκταση, σίγουρα θα αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερο μέγεθος αν η μιζέρια και η αποκτήνωση κυριεύσουν ακόμα περισσότερο την καθημερινή ζωή.
Το πρόβλημα της ανακύκλωσης αντικειμένων που δε θα έπρεπε κανείς να πειράζει, ώστε ούτε άνθρωποι να κινδυνεύουν, ούτε πολιτιστικά στοιχεία να εξαφανίζονται, συνεχώς μεγαλώνει.
Τα βασικότερα αίτια, η φτώχεια και η έλλειψη οποιασδήποτε κοινωνικής συνείδησης, θα συνεχίσουν να υφίστανται. Το θέμα είναι τι κάνει η "συντεταγμένη πολιτεία" για όλα αυτά. Και ξέρουμε τι κάνει. Η "συντεταγμένη πολιτεία" ξέρει μόνο να ελέγχει οτιδήποτε έχει να κάνει με τις κινήσεις και τους χώρους αντίστασης, τη φορολογία και τη στρατολόγηση νεοσύλλεκτων. Εκεί που θα έπρεπε μία "συντεταγμένη πολιτεία" να παρεμβαίνει και να ασκεί ένα είδος ελέγχου, εκεί δεν κάνει τίποτα απολύτως. Απλά, θα χρησιμοποιήσει το πρόβλημα των μικροπωλητών για να κάνει ντου στην ΑΣΟΕΕ ή στα Εξάρχεια, δίχως να έχει κανέναν απολύτως σχεδιασμένο στόχο για την αντιμετώπιση του κοινωνικού αυτού κατήφορου. Το αντίθετο ισχύει, θα ΄λεγε κανείς...
Αφού λοιπόν τίποτα δεν φαίνεται να αλλάζει, πώς θα μπορούσε να σταματήσει ένα τέτοιο φαινόμενο; Τα πράγματα είναι απλά. Μόνο μία άλλη μορφή οικονομίας και κοινωνικής οργάνωσης θα μπορούσαν να φέρουν ουσιαστικά αποτελέσματα. Δε μιλάμε για κανένα επαναστατικό γεγονός -πούντο ντε;- αλλά για πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν εδώ και τώρα. Κι αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από μία ριζοσπαστική αλλαγή προς την κατεύθυνση μιας κοινοτικοποιημένης οικονομίας.
Παράδειγμα: το πρόβλημα είναι αυτοί που κλέβουν όλα αυτά τα πράγματα αλλά δεν είναι μόνο αυτοί. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν μάντρες ανακύκλωσης και χυτήρια που τα δέχονται και εκεί είναι η ρίζα αυτού του φαινομένου. Αυτό γίνεται γιατί η αχαλίνωτη καπιταλιστική αγορά έχει ανοίξει διάπλατα σε τέτοιες οικονομικές δραστηριότητες αφήνοντας ανεξέλεγκτους όλους αυτούς τους "επιχειρηματίες". Το ίδιο άλλωστε γίνεται και με τις καύσιμες ύλες και τα τζάκια σήμερα.
Ποια είναι η λύση λοιπόν; Να επιβληθούν σωστοί κανονισμοί και λοιπά και λοιπά; Και ποιος θα τους συντάξει και ποιος άραγε θα τους επιβάλει μέσα σε αυτό το κρατικό σώμα που αποσυντίθεται και βγάζει όλο και περισσότερη βρώμα με τη μορφή σκανδάλων ή παρακρατικών μηχανισμών;
Η μόνη λύση λοιπόν θα ήταν ο έλεγχος αυτών των δραστηριοτήτων από την κοινότητα, από τους δήμους δηλαδή ή την περιφέρεια. Και δε μιλάμε ασφαλώς για τους σημερινούς δήμους και τις σημερινές περιφέρειες αλλά για τους ομοσπονδιοποιημένους δήμους και περιφέρειες μίας κοινωνίας βασισμένης στον κοινοτικό έλεγχο των μέσων παραγωγής και των λεγόμενων πλουτοπαραγωγικών πόρων. Έτσι επανέρχεται σήμερα ακόμα πιο επιτακτικά το αξίωμα του ελευθεριακού κοινοτισμού ως έννοια που οφείλει να αποδειχθεί στην πράξη ως ουσιαστική ριζοσπαστική πρακτική διέξοδος μέσα στο λαβύρινθο της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης και του κρατικού ολοκληρωτισμού. Ο έλεγχος τέτοιων δραστηριοτήτων από ζωντανές και όχι απονεκρωμένες τοπικές κοινωνίες και ευρύτερες περιφέρειες, σε συνδυασμό με έναν επαναπροσδιορισμό των παραγωγικών και οικονομικών σχέσεων, είναι η μόνη πραγματική ελπίδα. Όλα τα άλλα οδηγούν σε κούφια λόγια, μίζες, μπατσοκρατία και τελικά κοινωνική και πολιτισμική ισοπέδωση...