Πίσω ξεφτίλες

Μπάτσοι με αύρες, με χημικά, με όπλα, με μηχανάκια. Την ίδια στιγμή που μέσα στη βουλή ψηφιζόταν η περικοπή των μισθών και των συντάξεων, η απόλυση χιλιάδων ανθρώπων και τόσα άλλα επαίσχυντα (με τρόπο αναίσχυντο), απέξω άλλη μια γιγάντια αστυνομική επιχείρηση καταστολής εκτυλισσόταν απέναντι στους διαδηλωτές. Ακόμα και κάτω από τη βροχή, οι μπάτσοι έπνιξαν την πλατεία Συντάγματος στα δακρυγόνα για να διαλύσουν τους διαδηλωτές που είχαν απομείνει. Για όλα αυτά ασφαλώς το κράτος έχει λεφτά. Έχει λεφτά να επιβάλει την μπατσοκρατία στους δρόμους. Έχει λεφτά να προμηθεύεται τόνων χημικών και αύρες. Έχει λεφτά να εξοπλίζει σαν αστακούς τις ειδικές μονάδες καταστολής.
Όσο ο κόσμος δεν είναι διατεθιμένος να χάσει ούτε ένα μεροκάματο, να ρισκάρει δυο-τρία στοιχειώδη πλέον πράγματα, τότε είναι βέβαιο ότι σιγουρεύει την εξαθλίωσή του, φυσική και ηθική. Όλο αυτό το καθεστώς καταστολής, ο ψεκασμός με τα δακρυγόνα, η απαγόρευση να περάσεις από τους δρόμους γύρω από το Σύνταγμα με παρατεταγμένα κορδόνια των ΜΑΤ, δεν αποσκοπεί σε τίποτα άλλο από το να σκύψουμε το κεφάλι και να το βουλώσουμε. Δεν αποσκοπεί παρά να αδειάσουμε τους δρόμους, να καθίσουμε στο σπίτι μας βυθισμένοι σε κατάθλιψη ή να πάρουμε τα βουνά ή ένα αεροπλάνο και να μεταναστεύσουμε.
Όμως αυτός ο τόπος δεν τους ανήκει. Ο αγώνας για τη γη αυτή και την ελευθερία της είναι ένας αγώνας που δίνουμε χρόνια τώρα. Όσους μπάτσους και να βάλουν, ο αγώνας αυτός δεν πρόκειται να σταματήσει. Όσα μέτρα και να πάρουν, όσες εκλογικές εφεδρείες και να έχουν στη βουλή, τίποτα δεν έχει τελειώσει ή τίποτα δε θα τελειώσει με τον τρόπο που το θέλουν.
Εμείς δεν έχουμε τίποτα άλλο να κάνουμε από το να βρίσκουμε τρόπο στην οργή, όπως γράφει και ένα πρόσφατο αναρχικό σύνθημα σε αθηναϊκό δρόμο...