Και γιατί παρακαλώ να μην πληγεί ο τουρισμός;

Στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 και στις αρχές της δεκαετίας του '90, το PKK καθώς και άλλα αριστερά κόμματα και οργανώσεις στην Τουρκία έκαναν μεγάλες καμπάνιες κατά της επίσκεψης τουριστών στο συγκεκριμένο κράτος. Η σκέψη τους ήταν απλή: δεν μπορεί να έρχονται τουρίστες από τις πλούσιες ευρωπαϊκές χώρες ή τη Βόρεια Αμερική και να ακουμπούν τα φράγκα τους σε ένα κράτος όπου υπάρχουν χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι, απίστευτη καταστολή στους δρόμους, μηδαμινά στοιχειώδη πολιτικά δικαιώματα και ανομολόγητη φτώχεια σε ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Σταδιακά, αυτή η καμπάνια υποχώρησε και η τουριστική βιομηχανία της Τουρκίας άρχισε να ακμάζει βρίσκοντας πολλές χιλιάδες δυτικούς κατά βάση πελάτες που επιδιώκουν να βρεθούν ακόμα και στις υποβαθμισμένες αγροτικές περιοχές της νοτιοανατολικής Τουρκίας.

Μακριά από τη Μεσόγειο και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η τουριστική βιομηχανία του μεξικανικού κράτους αποτελεί έναν από τους βασικούς μοχλούς πίεσης για την εξόντωση του ιθαγενικού ζαπατιστικού κινήματος. Σε μία περιοχή που η φυσική ομορφιά και οι αρχαιολογικοί χώροι βρίσκονται σε αφθονία, η οργανωμένη κρατική βία και οι παραστρατιωτικοί του βραχίονες χτυπούν τις ζαπατιστικές κοινότητες, προσπαθώντας να ξεριζώσουν κάθε μορφή αντίστασης και να βάλουν τους ιθαγενείς να πουλάνε χαϊμαλιά και σουβενίρ στους τουρίστες. 

Τα έσοδα λοιπόν της τουριστικής βιομηχανίας πάνε και στις τσέπες των αρμόδιων κατασταλτικών μηχανισμών προκειμένου να εκκαθαρίσουν από μία περιοχή ή και από μία ολόκληρη κοινωνία κάθε μορφή ουσιαστικής κοινωνικής αντίστασης. 

Η υπόθεση με τους ταξιτζήδες, μετά τις μεγάλες συγκρούσεις της 28ης και 29ης Ιούνη, ξαναφέρνει στο προσκήνιο της επικαιρότητας το θέμα των "πληγμάτων" στον τουρισμό. Οι δημοσιογράφοι λυσσάνε για το "κακό" που γίνεται από τις συγκεντρώσεις και τις πορείες. Κι όλα αυτά γιατί θέλουν, μέσα από τη μνημονιακή πολιτική, να μετατρέψουν τη χώρα σε τόπο αλωμένο από τους ντόπιους και ξένους βιομήχανους του τουρισμού και να καταστήσουν τους εργαζόμενους δουλάκια τους που να παρακαλάνε για ένα κόκκαλο.

Το νομικό πλαίσιο που ετοιμάζει ο Παπακωνσταντίνου είναι χαρακτηριστικό: με απίστευτη ξετσιπωσιά, "αδειάζει" ουσιαστικά την υποχρέωσή τους να υποβάλλεται περιβαλλοντική μελέτη για μία σειρά οικοδομικών έργων, προκειμένου να μην κωλυσιεργεί η "ανάπτυξη" με αιτήσεις ακύρωσης έργων στο ΣτΕ. Φερέφωνα όπως ο Πορτοσάλτε βιάζονται να επικροτήσουν επενδύσεις για πλούσιους περαστικούς τουρίστες σε "φιλέτα" όχι μόνο στα γνωστά και μη εξαιρετέα ήδη χτισμένα νησιά αλλά και σε περιοχές όπως η Στερεά Ελλάδα και η Θεσσαλία. 

Τη στιγμή λοιπόν που παίζουν το πιο βρώμικο παιχνίδι έναντι όλων, τη στιγμή που βάλθηκαν να φάνε ακόμα και αυτούς που δεκαετίες τώρα αποτελούν την εκλογική και ρουσφετολογική τους πελατεία, τα κανάλια μάς μιλάνε για τα "πλήγματα" στον τουρισμό. Και λίγα είναι...

Σε μία χώρα που το κράτος επιχειρεί να ξεπουλήσει τα πάντα, διαλύει την εργατική νομοθεσία, σπάει χωρίς να υπολογίσει ανθρώπινες ζωές κεφάλια διαδηλωτών, πνίγει τους δρόμους με χημικά, ξαμολάει παντού όλο και περισσότερους μπάτσους για εκφοβισμό, ρίχνει δεκάδες χρόνων φυλάκισης σε νέους αγωνιζόμενους ανθρώπους με ανυπόστατα στοιχεία, σε μία χώρα που τα αφεντικά έχουν ξεσαλώσει απολύοντας, μειώνοντας μισθούς και τρομοκρατώντας, σε μία τέτοια χώρα τί αξίζει κανείς να επισκεφθεί; Με ποιο θράσος ή ποια αδιαφορία κάποιος περνάει από εδώ χωρίς να βιώσει τον πόλεμο που δέχεται μία ολόκληρη κοινωνία από την πολιτική και οικονομική ελίτ; 

Δεν μας ενδιαφέρει κανένας τουρίστας, μας ενδιαφέρουν μόνο οι άνθρωποι που θέλουν να επισκεφθούν τους τόπους μας για να μάθουν πως ζούμε και τι αντιμετωπίζουμε. Μας ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που θέλουν να σταθούν αλληλέγγυοι στον αγώνα μας και να μας πουν τον τρόπο να σταθούμε αλληλέγγυοι στον δικό τους αγώνα. 

Η τουριστική βιομηχανία είναι μία βιομηχανία που κατέστρεψε τη χώρα. Έφερε φράγκα αλλά κατέστρεψε κάθε κοινωνικό ιστό και ηθική αξία υποβάλλοντας τα πάντα πολύ πιο κάτω από την αξία του χρήματος. Όμως οι τόποι αυτοί, η χώρα -και όχι το εθνικό κράτος τους- δεν ανήκει ούτε στους κρατικούς άρχοντες ούτε στους μεγαλοεπενδυτές. 

Γι΄ αυτό λοιπόν, κάθε πλήγμα στον τουρισμό, όχι βέβαια με την έννοια της απειλής των ίδιων των ανθρώπων αλλά με την έννοια της παρακώλυσης της αλυσίσας παραγωγής του, είναι πράξη που αποδυναμώνει τις κρατικές επιλογές και τους επιχειρηματικούς εντολείς του. 

Δεν οφελεί να περιμένουμε τίποτα από το μοντέλο οικονομίας τους. Το ξεχαρβάλωμά του και η αυτοαξιοποίηση της εργασίας μας μέσα από νέα δίκτυα κοινοτικοποιημένης οικονομίας, μέσα στα οποία η επιλογή της περιήγησης και του ταξιδιού θα είναι μία ακόμα και όχι η κυρίαρχη παράμετρος της ζωής μίας κοινωνίας, είναι ένα από τα ζητήματα που βρίσκονται μπροστά μας.

Τ.Κ.