Αλήθεια, τι έγινε εκείνο το "τέλος της ιστορίας";

Πριν από δύο δεκαετίες, διάφοροι φιλόσοφοι μαζί με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της εποχής μιλούσαν για το τέλος της ιστορίας. Ο καπιταλισμός είχε θριαμβεύσει και η πτώση του τείχους του Βερολίνου αλλά ακόμα περισσότερο όλου του ανατολικού μπλοκ επέφερε την πίστη ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο πλέον ως εναλλακτική στο ιστορικό μελλοντικό διηνεκές. Αυτό το αντίπαλο "δέος" του ανατολικού μπλοκ έδωσε τη θέση του στο τίποτα ή ακόμα καλύτερα στο άγνωστο.
Σήμερα όλες αυτές οι κουραφεξαλολογίες πετιούνται στην άκρη. Οι λαϊκές εξεγέρσεις στις χώρες της βόρειας Αφρικής δείχνουν πως καθεστώτα δεκαετιών μπορούν να γκεμιστούν από την άμεση, δυναμική και μαζική εξέγερση μιας κοινωνίας. Δεν είναι οι ξένοι παράγοντες αυτοί που επιβάλλουν την αλλαγή αλλά αυτοί που υποχρεώνονται πλέον να τη δεχτούν. Και ξέρουν ότι εκτός από τους μετανάστες στη Μεσόγειο μπορεί να κολυμπήσει και αυτό το κλίμα της γενικευμένης εξέγερσης. Οι απογοητευμένοι, οι αδικημένοι, οι καταπιεσμένοι δε βρίσκονται μόνο από τη μία πλευρά αυτής της αρχαίας και τόσο βάναυσα κακοποιημένης σήμερα θάλασσας.
Η έννοια της κοινωνικής εξέγερσης, ως βασική παράμετρος της κοινωνικής ανατροπής, επανέρχεται στο προσκήνιο. Δεν αποτελεί όμως κομμάτι τόσο ενός μητροπολιτικού μύθου όσο αιώνιο όπλο μίας κοινωνίας που αποφασίζει στο εδώ και τώρα να τα παίξει όλα για όλα σε μεγάλες ή μικρές πόλεις, σε κωμοπόλεις ή ακόμα και παρηκμασμένα χωριά.
Το τέλος της ιστορίας δεν υπάρχει πια και αυτό που μένει ανοιχτό είναι ποιο τέλος θα έχει αυτή η ιστορία που εμείς καλούμαστε να γράψουμε...
Φ.Κ.