Τέσσερα χρόνια μετά...

Με τόσα πράγματα που έχουν γίνει τελευταία, τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 φαίνονται ήδη μακριά. Όμως τελικά δεν είναι και τόσο...
Οι πρωινές μαθητικές συγκεντρώσεις με εκατοντάδες αλάνια μαθητές να επιχειρούν να βρουν τρόπο προκειμένου να συγκρουστούν με τις αμέτρητες δυνάμεις καταστολής έδειξαν πως υπάρχει μία αδιατάρακτη συνέχεια μέσα στους κύκλους της μαθητιώσας νεολαίας από τότε έως σήμερα.
Από την άλλη πλευρά, αυτό που για άλλη μια φορά διαφάνηκε σήμερα είναι η γιγάντωση της κρατικής κατασταλτικής μηχανής. Μαθητές, εργαζόμενοι, αριστεροί ή αναρχικοί, έχουν πλέον μόνιμα τη συνοδεία της αστυνομικής δύναμης στις διαδηλώσεις τους, τόσο στο κέντρο της αθηναϊκής μητρόπολης όσο και στις άλλες γειτονιές αλλά και άλλες πόλεις της Ελλάδας.
Το κράτος έχει εξαπολύσει έναν πόλεμο διαρκώς εντεινόμενης έντασης απέναντι στην κοινωνία και ιδιαίτερα σε όσους αντιστέκονται: φόροι, μπάτσοι, δικαστήρια, ανεργία, εργοδοτική τρομοκρατία, κομματική ηγεμονία και φασίστες τείνουν να αποτελούν ένα ασφυκτικό πεδίο για το πρόταγμα της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Μέσα σε όλην αυτήν την κατάσταση, κανείς δεν ξέρει ωστόσο πώς τα πράγματα θα εξελιχθούν. Γι΄ αυτόν ακριβώς τον λόγο, οι ιδέες αλλά και οι αγώνες για την κοινωνική αυτονομία, οφείλουμε να προωθηθούν με ακόμα πιο οργανωμένο και δυναμικό τρόπο.
Η συνεκτικότητα στο λόγο και στη δράση είναι τα στοιχεία εκείνα που θα φέρουν και πάλι κάποια στιγμή στο επίκεντρο την έννοια της συνολικής ανατροπής και της κοινωνικής αυτονομίας, μακριά από κομματικές ηγεμονίες και "κρίσιμες" εκλογικές αναμετρήσεις.
Εμείς ξέρουμε τι ήταν εκείνος ο Δεκέμβρης. Ήταν το βίαιο, όσο γινόταν πιο βίαιο απέναντι στους θεσμούς του κράτους, ξέσπασμα μιας μερίδας της κοινωνίας, κυρίως των νέων ανθρώπων, απέναντι στη δολοφονία ενός παιδιού στα Εξάρχεια, στους δρόμους που πολλοί από εμάς συχνάζουν λίγο-πολύ τακτικά. Αυτό ήταν ο Δεκέμβρης. Δεν ήταν μία "ειρηνική διαμαρτυρία" που "αμαυρώθηκε", δεν ήταν ένας αγώνας για "καλύτερη παιδεία". Ας σταματήσει πια αυτή η ξετσιπωσιά.