Η απάντηση στο παραπάνω ερωτηματάκι είναι απλή: συνέχιση του ταξικού και κοινωνικού πολέμου -από την πλευρά των κρατών και των αφεντικών- κυριολεκτικά με κάθε μέσο. Απέναντι στη δική τους ομήγυρη, έχουμε το καθήκον και το δικαίωμα να συναντάμε τους αντιστεκόμενους των άλλων χωρών και να συντονίζουμε τον αγώνα μας.
Εκείνοι βρίσκονται κάθε τρεις και λίγο όλοι μαζί απαιτώντας ταυτόχρονα ο κάθε λαός "να κοιτάζει τη δουλειά του" (ποια δουλειά του δηλαδή...) και μάλιστα να πιστεύει πως κατέχει στη χώρα του και τον ομφαλό της γης. Η διεθνιστική αλληλεγγύη και δράση όμως, η ευρύτερη συνάντηση και συνεργασία των κατά τόπους αντιστάσεων, είναι εκείνη που μπορεί να σπάσει τα σύνορα που μας επιβάλουν όποτε και όπως αυτοί θέλουν, να διαρήξει την επιβολή της νέας αυτοκρατορίας τους.
Φ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου