Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ

Από τα σχολειά στα πανεπιστήμια και σε όλη την κοινωνία
Διαδίδοντας τον αγώνα αναποδογυρίζοντας τα πάντα
Η 14η  Δεκεμβρίου στην ρώμη είναι μια μεγάλη μέρα εξέγερσης και πλήρους συνειδητοποίησης και είναι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που κάθονται στην πλατεία. Πολλοί είναι οι νέοι καθώς σε όλους επίδρασαν οι εικόνες από τις κοινωνικές διαμαρτυρίες/διαδηλώσεις σε Ελλάδα Αγγλία Γάλλια Ισπανία και Ρουμάνια κλπ..
Οι πορείες  είναι διάφορες. Όλες, η σχεδόν όλες, ενώνονται στην αρχή  στο δρόμο Fori και στο ύψος της πλατείας Venezia όπου υπάρχει ήδη κάποιο πλήθος ανθρώπων αποφασισμένο να κάνει αισθητή την παρουσία του ενώ στο κοινοβούλιο η κυβέρνηση έπρεπε να έχει την εμπιστοσύνη της αντιπολίτευσης προκειμένου να αποφύγει την αποτυχία το νομοσχέδιο σχετικά με τις μεταρρυθμίσεις στα πανεπιστήμια. Όταν η πορεία περνούσε από τα περίχωρα του Παλατιού οι διαδηλωτές πετούσαν τα σκουπίδια από τους κάδους και κροτίδες :οι φωνές των διαδηλωτών που βρίσκονταν στην πορεία ακούστηκαν.
Στο δρόμο υπάρχουν διαφορετικές εμπειρίες συντονισμένες σε ένα αγώνα που θέλει να είναι ριζοσπαστικός.
Η κεφαλή της πορείας κρατά μεγάλα βιβλία σαν ασπίδες. Μερικοί τίτλοι που δεν πέρασαν απαρατήρητοι: «Σε κάθε περίπτωση κανένας έλεγχος» του Cacucci και «Η επανάσταση» του μεγάλου Pisacane τα οποία τα είδαμε στο τέλος της πορείας ξεσκισμένα στη γη από έναν μπάτσο. Κατά τη διάρκειά της και ενώ η πορεία αντίκριζε τις κατασταλτικές δυνάμεις από μια απόσταση υποβοηθούμενες από μερικούς φασίστες φτάνει η είδηση: ο Berlusconi είναι εκεί, σύμβολο ενός βάρβαρου συστήματος και διεφθαρμένου που έχει εξαγοράσει βουλευτές. Εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει αμηχανία παρα μόνο οργή συσσωρευμένη εδώ και χρόνια η οποία οδηγεί στο σπάσιμο καμερών, βιτρινών τραπεζών και πολυτελών αυτοκινήτων.
Άμεσα οι μπάτσοι αλλάζουν στάση ανταπαντώντας και προσπαθώντας να προστατέψουν τον εαυτό τους. Υπάρχει έντονη προσπάθεια η πορεία να κινηθεί προς το κοινοβούλιο κι εκεί είναι που ξεκινάν οι μάχες σώμα με σώμα με τις κατασταλτικές δυνάμεις.
Πως ήταν αυτή η φράση γραμμένη στον τοίχο κοντά στο σπίτi; Σήμερα στην Ελλάδα αύριο στην Ιταλία. Εδώ είμαστε λοιπόν. Έφτασε. Η πορεία έφτασε στην πλατεία Popolo και κινείται μέσα από την οδό Corso  και εκεί θα υπάρχει μια ανάπαυλα.
Εκεί οι μπάτσοι επιτέθηκαν στην πορεία με μεγάλη βιαιότητα επανηλλειμένα.
Εικόνες που έχουμε δει και στο παρελθόν μόνο που αυτή τη φορά οι διαδηλωτές απάντησαν στις επιθέσεις όχι μια αλλά τρεις φορές. Φωνές και χειροκροτήματα αποδοχής των αντεπιθέσεων χάνονταν μέσα στις κραυγές οργής, στις εκρήξεις χαράς , στη ρίψη πετρών πάνω στις ασπίδες και στο άρπαγμα φωτιάς μερικών μπάτσων. Είναι μια απελευθέρωση. Ο αγώνας συνεχίζεται δεν είναι ανταρτοπόλεμος όπως έγραψαν, είναι μια μικρή αντίσταση σε μια πρώιμη σύγκρουση του κινήματος. Στην πλατεία πόπολο ο κόσμος αντιστέκονταν στις επιθέσεις των μπάτσων με αξιοπρέπεια και καθοριστικότητα μα οι μπάτσοι έκαναν γρήγορα έφοδο με τα τζιπ.
Επειδή στο τέλος αυτοί ήταν οι χαμένοι άρχισαν τις βιαιοπραγίες. Γκλοπ ,κλωτσιές, φτύσιμο σε κόσμο ανυπεράσπιστο  άγριες σκηνές που έχουμε δει πολλές φορές στο παρελθόν, λένε οι κρατούμενοι , και μετά τα μικρά και μεγάλα βασανιστήρια στο αστυνομικό τμήμα: προσβολές ,βράδια στο κρύο δίχως φαγητό και νερό και πάντα υπό τον εκφοβισμό των όπλων. Αυτή είναι η δημοκρατία, μια μεταμορφωμένη δικτατορία με υπουργεία και γκλοπ.
Τώρα που μάλλον τα νερά άρχισαν πάλι να ανακατεύονται πρέπει όλοι να πάρουμε θέση για να μην ακολουθήσει μια εποχή ,όπως αυτή μετά τη Γένοβα το 2001, με την αύξηση ποινικοποίησης και μια οπισθοδρόμηση πολλών ετών . Αυτός ο αγώνας είναι άμεσα συνδεδεμένος με τους αγώνες στο χώρο εργασίας ,του αντιφασισμού και με τους αγώνες εκείνους που έρχονται σε ρήξη με κάθε είδους τοπικές επιτροπές .Είναι ανάγκη να καρπωθούν μέσα μας ριζοσπαστικές πρακτικές που θα μας βοηθήσουν να βγούμε από αυτή τη μιζέρια κόντρα σε αυτό που μας παρουσιάζουν σήμερα ως καθημερινότητα. Είναι  αναγκαία υποχρέωση: δεν είναι δεκτό να συνεχίσουμε να ζούμε στις υπηρεσίες του κεφαλαίου που έχει ολοένα λιγότερους ηθικούς ενδοιασμούς ,να πληρώνουμε χιλιάδες ευρώ δίδακτρα για να σπουδάσουμε 3+2 χρόνια και μετά να κάνουμε κι ένα μεταπτυχιακό για να δουλέψουμε στη συνέχεια δωρεάν σε μια σκατένια επιχείρηση ( με τα περίφημα stage) ή σαν αποθηκάριοι ή σ ένα τηλεφωνικό κέντρο για 5-6 ευρώ την ώρα. Ε, φτάνει! Δεν είναι μόνο ένας νόμος που θέλουμε να μπλοκάρουμε είναι μια ολόκληρη κοινωνία που θέλουμε να ανατρέψουμε και να ξαναχτίσουμε με ζήλο και νόηση: το δίκαιο το έχουμε εμείς.

Ποιοι είμαστε?
Τηρούμε τις υποσχέσεις

Είμαστε φοιτητές και φοιτήτριες, υπάλληλοι μαγαζιών, ερευνητές και φυσικά αναπληρωτές καθηγητές και καθηγήτριες. Μας πήρε χρόνο για να διαμορφώσουμε τις αξίες μας και τη συναίσθηση μας. Δοκιμαστήκαμε να υπακούμε μέσα σε προγράμματα, εκπαιδευτικούς  διαχωρισμούς και αλλοτριωμένες σχέσεις. Μας κάνατε να δουλεύουμε για εξευτελιστικά χαμηλά ποσά την ώρα σε πολύ πιεστικούς ρυθμούς. Το μισό μας μηνιάτικο αν δεν πάει στο ενοίκιο, ένα ταξίδι με το τρένο κοστίζει όσο μια μέρα μας στη δουλειά.
Τα αστικά σας κέντρα σπινθηροβολούν ,οι βιτρίνες σας γεμάτες απαστράπτοντα φώτα, τόσο όμορφες κι όμως τόσο λάθος όπως τα χαμόγελά σας κι οι γραβάτες σας. Τα πάντα σπινθηροβολούν και είμαστε εμείς που θα ανάψουμε την σπίθα για σας.
Μα ξέρουμε ότι είστε η μπουρζουαζία ,ηδονοθηρικοί και κρετίνοι :έχετε τα ίδια όπλα που σας αιματοκύλησαν και δεν έχετε επίγνωση. Έχουμε συναίσθηση, αυτή που προέρχεται από τα βιβλία της νύχτας για να μη πέσουμε στις δικές σας παγίδες. Έχουμε την οργή για να σαρώσουμε και δεν θέλουμε μόνο μια μέρα και ούτε ένα οδόφραγμα. Θέλουμε μια επανάσταση με ουσία και συναίσθηση .Θα έρθει.

Μετά τις 14  Δεκεμβρη
Εντυπώσεις από τις κατειλημμένες σχολές

Για πολλούς είναι προφανές ότι αυτούς τους μήνες ‘έγιναν κάποιες αλλαγές. Για άλλους λιγότερο πληροφορημένους η αλλαγή έγινε μόνο τη 14η Δεκεμβρίου. Ιδιαιτέρως, έπεσαν από τα σύννεφα εκείνοι που στο τέλος της ημέρας στο κίνημα έβλεπαν μόνο νέους που περιορίστηκαν στο να εμψυχώσουν   τον όχλο στέλνοντας το μήνυμα «Ελάτε μαζί μας» .
Στην πλατεία πόπολο παρά τα δακρυγόνα πολλοί ήταν εκείνοι που κράτησαν τα μάτια ορθάνοιχτα και είδαν τους ίδιους νέους να αντιτίθενται τόσο φυσικά απέναντι στις αστυνομικές επιθέσεις.
           Επομένως κάτι άλλαξε για όλους είτε σας αρέσει είτε όχι.
Αυτή η πορεία στη Ρώμη άνοιξε το δρόμο για μια ατελείωτη συζήτηση που επιβλήθηκε σε ολόκληρη την κοινωνία για μια γενιά ανθρώπων χωρίς προοπτικές ούτε στο παρόν αλλά ούτε και στο μέλλον που είναι αποφασισμένη όμως να δώσει ένα μάθημα σε αυτό το σύστημα πριν φύγει.
          Αφήνοντας στην άκρη τις άχρηστες παρατηρήσεις κάποιων κακόβουλων σχετικά με το κίνημα ,που συνηθίσαμε να αντιμετωπίζουμε ,η πραγματικά ενδιαφέρουσα συζήτηση έγινε από τους ίδιους που συμμετείχαν στην πορεία εκείνη τη μέρα.
         Παρά τις επικρίσεις ,την αδυναμία κατανόησης και την κακή διάθεση αυτό που συνέβη στη Ρώμη δικαιολογείται από όλους. Ακόμη και από αυτούς που κάμποσες εβδομάδες πριν, στις 30 Νοέμβρη φώναζαν ενάντια των συμπλοκών κατηγορώντας αυτούς που συμμετείχαν για βανδαλισμό, αφέλεια και μικρή συναίσθηση της εικόνας που έδειχναν για το κίνημα. Ακόμη και από αυτούς που απέρριπταν κάθε μορφή βίας υποστηρίζοντας πως υπάρχουν άλλες μορφές διαδήλωσης και άλλοι τρόποι επικοινωνίας με το κοινό που δεν καταλαβαίνει τον ξεσηκωμό.
          Οι συμπλοκές στην πλατεία Πόπολο είχαν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί κοινή μνήμη ενός κινήματος που όλο και δυναμώνει και ένας σεβασμός στα κινήματα που προηγήθηκαν ακόμη και από αυτούς που δεν συμμετείχαν λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος ή και καχυποψίας.
           Έπειτα από αυτή την εμπειρία έχουν ανοίξει πολλές συζητήσεις σε συνελεύσεις σχολών σχετικά με το ποιος δημιουργεί αυτό το κλίμα στις πορείες, τίθεται συνεχώς το ερώτημα ναι η όχι στη βία;(συζήτηση ομολογουμένως ελάχιστα παραγωγική) που παρ όλα αυτά δημιουργεί ένα όμορφο κλίμα αντιπαράθεσης και ζύμωσης απόψεων.
            Και κάτι άλλο άλλαξε με αυτή την κινητοποίηση :η υπόσχεση, η θέληση για αγώνα και το ρίσκο να αμφισβητηθεί το κίνημα από τους πάντες ,η αφοσίωση στους αγώνες που καθορίζονται από όλους .Η κινητοποίηση είχε ως αποτέλεσμα να αποτελεί θέμα συζήτησης όλων καθημερινά. Ήρθε η ώρα όπου δεν θα είναι ασυνήθιστο να μιλάμε για ελπίδες και έργα για αυτό το κίνημα και τις απαραίτητες τακτικές που πρέπει να ακολουθήσουμε.
            Η γενιά μας είναι αυτή που θα αμφισβητήσει και που θα ενδιαφερθεί για το πόσο τα γεγονότα θα κινηθούν γύρω της, δείχνοντας έτσι μια θέληση ,ίσως αργά, να αναλάβει την ευθύνη της αλλαγής. Αυτό είναι το πρώτο επίπεδο στο οποίο το κίνημα τα πήγε καλά. Υπάρχει αυτή τη στιγμή ανυπομονησία για τις επόμενες κινήσεις. Το σημαντικό είναι ότι αυτή η αναμονή δεν μας απογοητεύει. Η ζημιά έχει γίνει και είναι ανεπανόρθωτη!

                                                                       Απόσπασμα κειμένου φοιτητών από Ιταλία

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου