Τέλος εποχής για τους παλιούς δημάρχους και παλιούς προέδρους που ήταν οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας κι άκουγαν και το «ρε μαλάκα» κατάμουτρα για το άλφα και το βήτα. Ήταν άνθρωποι του τόπου, μεγαλωμένοι σ’ αυτόν φορτωμένοι με τις περιρρέουσες αξίες που δεν ήταν κι όλες για τα σκουπίδια. Δεν ήταν σπουδαγμένοι ούτε άκουγαν «καλή» μουσική και πολλές φορές λόγω σαρδάμ, γίνονταν αντικείμενα κριτικής για έλλειψη κουλτούρας. Δεν ενδιαφέρονταν «για τα μνημεία του τόπου» ούτε είχαν και ιδιαίτερη πρόσβαση στην Αθήνα, πέρα από τα τηλέφωνα που έπεφταν στους κομματάρχες και τους βουλευτές. Είχαν όμως στο μυαλό τους κατιτίς για το καλό του τόπου και πάσχισαν όσο μπορούσαν δίπλα στην ανάγκη τους να μικροηγεμονεύσουν. Κυρίως είχαν περισσότερη ανθρωπιά από τους νέους. Προσπάθησαν να ψελλίσουν τους όρους ανάπτυξη, λίγο μετά τον «Καποδίστρια», να ρητορεύσουν με αποτυχία για έννοιες που δεν κατείχαν. Ο καπιταλισμός όμως και η ανάπτυξη είναι οδοστρωτήρας που κι αυτούς τους βλέπει σαν εμπόδιο να στρώσει το δρόμο για την επέκταση των αγορών. Αντιπροσωπεύουν την οπισθοδρόμηση απέναντι στον εκσυγχρονισμό.
Δεν είναι να νοσταλγεί κανείς με το παρελθόν αλλά τουλάχιστον ας ανησυχεί για το μέλλον της Νέας Εποχής των μορφωμένων τεχνοκρατών. Κι ας σκεφτεί ότι χωρίς αφεντικά, χωρίς μπροστάρηδες, χωρίς καθοδηγητές, με τα ίδια μας τα χέρια μπορούμε να σηκώσουμε τον ήλιο (μελό, κλεμμένο, πολυχρησιμοποιημένο, ξεφτισμένο αλλά πάντα όμορφο).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου