διαδόσεις

Όσο περνούν τα χρόνια ανακαλύπτεις

Ότι τα σκοινιά που σ’ έδεναν
Δεν ήτανε παρά κλωστές
Κλωστές που δε μπορείς να σπάσεις πια
Του Αργύρη Χιόνη, από τη «Μικρή φυσική ιστορία»


Βαθαίνει η κοινωνική κρίση και εντείνεται η κοινωνική παθολογία. Πισώπλατες μαχαιριές, ρουφιανιές, σκευωρίες στους εργασιακούς χώρους αναδύουν την κοινωνική σήψη. Τ’ αφεντικό μόνο μπορεί να χαίρεται από αυτό κι όσοι προσωρινά επιβιώνουν, σπρώχνοντας τους άλλους σε έναν ατέρμονο αγώνα επιβίωσης στη δουλειά και στην καθημερινότητα, μέχρι κι αυτοί να πεταχτούν σαν σαπισμένη λεμονόκουπα.
Παρόλα αυτά οι διαδόσεις, ο κυρίαρχος αξιακός χώρος της εργασίας, της γειτονιάς, των κοινωνικών χώρων, εκεί που η δημοκρατία είναι παρείσακτη, εκεί που η αλληλεγγύη είναι ο κακός συγγενής, εκεί που η συνεργασία είναι μια μπακάλισσα που μονίμως της χρωστάς. Εκεί φαίνεται η ζωή μας ποια είναι (και ποια δεν είναι).