για το Σίμο Σεϊσίδη

ΜΕΛΟΣ

Ο πατέρας μου όταν ήμουν μικρός μου έλεγε μια πολύ ωραία ιστορία για να κοιμηθώ και για να καταλάβω την αξία της αλληλεγγύης.
Το 1336 στο δουκάτο της Βαυαρίας ξέσπασε μια επανάσταση από έναν ληστή. Κάποιος Ντιτζ βλέποντας ότι ο δούκας Λούντβιχ ζητούσε όλο και περισσότερους φόρους ενώ ο λαός πεινούσε βγήκε στο βουνό και μαζί με καμιά 30 συντρόφους του έκλεβε από τους πλούσιους και έδινε στους φτωχούς και σκότωνε τους φοροεισπράκτορες. Ο λαός τον ακολουθούσε και έτσι ο Ντιτζ και τα μέλη της συμμορίας του επικηρύχτηκαν.
Τελικά τους έπιασαν και στη κεντρική πλατεία του Μονάχου τους πήγαν αλυσοδεμένους για να τους αποκεφαλίσουν. Ο Ντιτζ μαζί με τα άλλα 30 μέλη της συμμορίας. Έσκυψαν πάνω στο ξύλο του δήμιου και περίμεναν τον «πέλεκυ της δικαιοσύνης». Ο Λούντβιχ για να δείξει στο λαό που είχε συγκεντρωθεί ότι ήταν δίκαιος φώναξε στον Ντιτζ ποια ήταν η τελευταία του επιθυμία. Ο Ντιτζ του απάντησε ότι θέλει να αποκεφαλιστεί πρώτος αλλά αν καταφέρει μετά να σηκωθεί και να περπατήσει όσα βήματα κάνει, τόσους συντρόφους του θα σώσει.
Ο Λούντβιχ αφού συμβουλεύτηκε τους γιατρούς του και τον αρχηγό της αστυνομίας γέλασε μεγαλόφωνα και το δέχτηκε. Με ένα νεύμα δίνει εντολή στο δήμιο και κόβει το κεφάλι του Ντιτζ. Τότε γίνεται το θαύμα. Ο ληστής σηκώνεται και χωρίς να βλέπει, να ακούει, να μυρίζει, να γεύεται, χωρίς σκέψη κάνει 32 βήματα μπροστά από τους συντρόφους του. Και μετά σωριάζεται νεκρός.
Για την ιστορία ο Λούντβιχ έδωσε εντολή να αφήσουν ελεύθερους τους άλλους ληστές αλλά κανόνισε να δολοφονηθούν όταν βγουν από την πόλη.
Βάρβαρες εποχές που νομίζαμε ότι πέρασαν για πάντα.
Η δικαιοσύνη τότε είχε μια εξατομικευμένη σχέση με τον εγκληματία. Σαν τη σύγχρονη ιατρική. Λες και τα μέλη του παράνομου ήταν αυτόνομα. Αν έκλεβες σου έκοβαν το χέρι. Αν έτρεχες να ξεφύγεις, το πόδι. Αν γελούσες με τον βασιλιά, τη γλώσσα. Αν κοιτούσες τη βασίλισσα σου έβγαζαν τα μάτια. Αν σκεφτόσουν ενάντια στην εξουσία σου έκοβαν το κεφάλι.
Όποιο μέλος έσφαλε θα ακρωτηριαστεί.
Και μετά ήρθε η δημοκρατία. Η δικαιοσύνη φόρεσε μαντήλι στα μάτια και δεν έβλεπε τον κάθε παράνομο εξατομικευμένα. Το έγκλημα έγινε κοινωνικό φαινόμενο. Υπάρχουν αιτίες που κάποιος φτάνει στην παρανομία. Και για αυτό δεν τον σκοτώνουμε, δεν τον ακρωτηριάζουμε αλλά τον κλείνουμε στη φυλακή. Του αναιρούμε απλά το δικαίωμα να υπάρχει ανάμεσά μας, αφού δεν μας δέχεται σαν κοινωνία. Αλλά δεν δεχόμαστε ότι έχει εγκληματική φύση. Είναι ακόμη μέλος της κοινωνίας. Έχει δικαιώματα. Έχει όλα τα μέλη του. Είναι αρτιμελής.
Η δημοκρατία περπάτησε στο χρόνο. Έκανε πολλά βήματα.
Και μετά ήρθε η κρίση. Όταν εμφανίστηκε στην Αγγλία η Θάτσερ το είπε ξεκάθαρα «δεν υπάρχει κοινωνία. Υπάρχουν μόνο άτομα». Και οι περισσότεροι την ψήφισαν.
Αλλά και στην Ελλάδα αποφάσισαν ότι για την κρίση φταίνε τα «μέλη». Εγκληματικών οργανώσεων. Τρομοκρατικών ομάδων. Συνδικάτων. Σωματείων. Ασφαλισμένων. Κοινοτήτων. Συλλόγων. Στεκιών. Δεν υπάρχει κοινωνικό σώμα. Μόνο μέλη. Και η δικαιοσύνη στην τύφλα της.
Το Σάββατο 29 Μαΐου η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος κατήγγειλε της συνθήκες νοσηλείας του αναρχικού ληστή τραπεζών Σίμου Σεϊσίδη. Είχε επικηρυχτεί με 600.000 ευρώ. Πίστευε ότι η μεγαλύτερη κλοπή είναι η ιδιοκτησία. Τον πυροβόλησαν πισώπλατα στο πόδι. Δεν τον πήγαν στο ΚΑΤ που ειδικεύεται για τέτοια περιστατικά.
Ήταν μέλος της «συμμορίας με τα μαύρα». Είχε τρέξει για να ξεφύγει. Και για αυτό του έκοψαν το πόδι. Όπως παλιά.
Αλλά το πόδι τώρα είναι ελεύθερο.
Έκανε 32 βήματα.
Π.