Έχει περάσει ήδη μια βδομάδα από την κατάληψη του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ. Μία βδομάδα κατά την οποία η συνεχής παρουσία ανθρώπων και η ανέλπιστη συμπαράστασή τους, έχει επιτρέψει τη δημιουργία του μεγαλύτερου πειρατικού media προτζεκτ στην Ευρώπη.
Φυσικά, όπως σε όλους τους λαϊκούς αγώνες, έσπευσαν και τα κόμματα της αριστεράς, επενδύοντας πολιτικά και αναμένοντας πολλαπλά οφέλη. Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ με το ένα μάτι προς την εξουσία ξέρει ότι θα χρειαστεί ανθρώπους και ΜΜΕ για να κάνει τη δική του προπαγάνδα ως κυβέρνηση. Αλλά ας μη γελιόμαστε! Με το τέλος της εποχής των πολυμελών κομμάτων, ούτε τα κόμματα της αριστεράς ούτε κάποιος άλλος φορέας έχει τη δύναμη να στηρίξει από μόνος του τη συνέχιση της λειτουργίας μιας κατάληψης πανελλαδικής εμβέλειας που εκπέμπει πειρατικά μέσα στα μούτρα της εξουσίας.
Σε μια κοινωνία που συντηρητικοποιείται λόγω της ανέχειας, έχει εμπεδώσει τον κοινωνικό αυτοματισμό και ζει στο ρυθμό του «όλοι εναντίον όλων», αυτοί που προσφέρουν αλληλεγγύη στους απολυμένους της ΕΡΤ δεν είναι η πλειοψηφία. Είναι ανένταχτος κόσμος από διάφορους χώρους που η κινητοποιησή του ήρθε αυθόρμητα ως μια φυσική πρώτη αντίδραση σε άλλη μια εκδήλωση αυταρχισμού και αλαζονείας από τη μεριά του κράτους και της εξουσίας.
Αλλά η αλληλεγγύη δεν είναι δωρεάν.
Ακόμη και ο κόσμος που μέχρι σήμερα στηρίζει τους εργαζομένους της, το κάνει με καχυποψία καθώς έχει επίγνωση της κατάστασης που επικρατούσε διαχρονικά στην ΕΡΤ. Η ΕΡΤ ήταν μία κρατική και όχι δημόσια ραδιοτηλεόραση, ένα όργανο της προπαγάνδας του κράτους και των οικονομικών ελίτ, που λειτουργούσε χωρίς κανέναν κοινωνικό έλεγχο, αποτελώντας παράλληλα και εργαλείο εξυπηρέτησης πελατειακών σχέσεων όπως άλλωστε κάθε «δημόσιος» οργανισμός. Και ένας τέτοιος οργανισμός δεν βρίσκεται κοντά στην κοινωνία, δεν την εξυπηρετεί και σίγουρα δεν αξίζει ούτε αλληλεγγύη ούτε στήριξη. Αντίθετα, αυτό που σήμερα παραγνωρίζεται ως «αγάπη του κόσμου» στην απεργιακή εκπομπή της ΕΡΤ δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι - φρούδες ίσως - ελπίδες του κόσμου ότι υπό τον έλεγχο των εργαζομένων και με τη στήριξη των αλληλέγγυων, η ΕΡΤ επιτέλους θα λειτουργήσει σαν πραγματικά δημόσια συχνότητα, παρουσιάζοντας την πραγματική κατάσταση που βιώνουμε και δίνοντας φωνή στην πραγματική κοινωνία. Ο κόσμος προσφέρει και θα συνεχίσει να προσφέρει αλληλεγγύη, όσο θα επιβεβαιώνεται ότι το σιχαμένο πρόσωπο της ΕΡΤ που είχε συνηθίσει, δεν ήταν επιλογή των εργαζομένων της, αλλά αποτέλεσμα χυδαίων παρεμβάσεων των διοικήσεων και των πολιτικών της προϊσταμένων, και αυτό οι εργαζόμενοι πρέπει να το αποδείξουν σήμερα, στην πράξη. Προσφέροντας ανοιχτή πρόσβαση σε συλλογικότητες, κινήματα και αγωνιζόμενους που μέχρι σήμερα αντιμετωπίζονταν όχι σαν κομμάτια της κοινωνίας αλλά σαν εχθροί της. Αποτελώντας ένα κέντρο πραγματικής πληροφόρησης όπου λαϊκές συνελεύσεις, αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, πρωτοβάθμια σωματεία, τοπικοί αγώνες, απεργοί και άνεργοι θα έχουν κι αυτοί φωνή και δεν θα είναι μόνο αντικείμενα συκοφάντησης. Αν οι απολυμένοι της ΕΡΤ δεν δημιουργήσουν κοινότητες με τους υπόλοιπους αγωνιζόμενους, μοιραία θα πρέπει να σκύψουν το κεφάλι στα αφεντικά τους.
Η έκκληση όμως των εργαζομένων για αλληλεγγύη σημαίνει ότι αναλαμβάνουν και μία ευθύνη απέναντι σε αυτούς που τους στηρίζουν. Είναι σίγουρο ότι η κυβέρνηση πολύ σύντομα θα προσπαθήσει να βγει από το αδιέξοδο που οδηγήθηκε τις τελευταίες μέρες. Αυτό μπορεί να σημαίνει υπαναχώρηση σε σχέση με το κλείσιμο της ΕΡΤ, επιστροφή σε κάποια προηγούμενη ή παρόμοια κατάσταση ή δημιουργία κάποιου «νέου σχήματος δημόσιας ραδιοτηλεόρασης». Σε κάθε περίπτωση όμως οι προσδοκίες των αλληλέγγυων θα ζητήσουν τη δικαίωσή τους και αυτή η δικαίωση δεν είναι μόνο η ανάκληση των απολύσεων. Η ευθύνη των εργαζομένων έγκειται στο ότι σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να συνεχίσουν να αγωνίζονται γι αυτά που μαζί με τους αλληλέγγυους σήμερα διεκδικούν. Να συνεχίσουν τον αυτονόητο αγώνα για αξιοπρέπεια. Γιατί η κρίση δεν τελείωσε ακόμη, ούτε οι επιθέσεις του κράτους και της οικονομικής ελίτ στους εργαζομένους. Είναι σίγουρο ότι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ θα ξαναχρειαστούν την κοινωνία. Καλό θα είναι μέχρι τότε να μην την έχουν απογοητεύσει.
Φυσικά, όπως σε όλους τους λαϊκούς αγώνες, έσπευσαν και τα κόμματα της αριστεράς, επενδύοντας πολιτικά και αναμένοντας πολλαπλά οφέλη. Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ με το ένα μάτι προς την εξουσία ξέρει ότι θα χρειαστεί ανθρώπους και ΜΜΕ για να κάνει τη δική του προπαγάνδα ως κυβέρνηση. Αλλά ας μη γελιόμαστε! Με το τέλος της εποχής των πολυμελών κομμάτων, ούτε τα κόμματα της αριστεράς ούτε κάποιος άλλος φορέας έχει τη δύναμη να στηρίξει από μόνος του τη συνέχιση της λειτουργίας μιας κατάληψης πανελλαδικής εμβέλειας που εκπέμπει πειρατικά μέσα στα μούτρα της εξουσίας.
Σε μια κοινωνία που συντηρητικοποιείται λόγω της ανέχειας, έχει εμπεδώσει τον κοινωνικό αυτοματισμό και ζει στο ρυθμό του «όλοι εναντίον όλων», αυτοί που προσφέρουν αλληλεγγύη στους απολυμένους της ΕΡΤ δεν είναι η πλειοψηφία. Είναι ανένταχτος κόσμος από διάφορους χώρους που η κινητοποιησή του ήρθε αυθόρμητα ως μια φυσική πρώτη αντίδραση σε άλλη μια εκδήλωση αυταρχισμού και αλαζονείας από τη μεριά του κράτους και της εξουσίας.
Αλλά η αλληλεγγύη δεν είναι δωρεάν.
Ακόμη και ο κόσμος που μέχρι σήμερα στηρίζει τους εργαζομένους της, το κάνει με καχυποψία καθώς έχει επίγνωση της κατάστασης που επικρατούσε διαχρονικά στην ΕΡΤ. Η ΕΡΤ ήταν μία κρατική και όχι δημόσια ραδιοτηλεόραση, ένα όργανο της προπαγάνδας του κράτους και των οικονομικών ελίτ, που λειτουργούσε χωρίς κανέναν κοινωνικό έλεγχο, αποτελώντας παράλληλα και εργαλείο εξυπηρέτησης πελατειακών σχέσεων όπως άλλωστε κάθε «δημόσιος» οργανισμός. Και ένας τέτοιος οργανισμός δεν βρίσκεται κοντά στην κοινωνία, δεν την εξυπηρετεί και σίγουρα δεν αξίζει ούτε αλληλεγγύη ούτε στήριξη. Αντίθετα, αυτό που σήμερα παραγνωρίζεται ως «αγάπη του κόσμου» στην απεργιακή εκπομπή της ΕΡΤ δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι - φρούδες ίσως - ελπίδες του κόσμου ότι υπό τον έλεγχο των εργαζομένων και με τη στήριξη των αλληλέγγυων, η ΕΡΤ επιτέλους θα λειτουργήσει σαν πραγματικά δημόσια συχνότητα, παρουσιάζοντας την πραγματική κατάσταση που βιώνουμε και δίνοντας φωνή στην πραγματική κοινωνία. Ο κόσμος προσφέρει και θα συνεχίσει να προσφέρει αλληλεγγύη, όσο θα επιβεβαιώνεται ότι το σιχαμένο πρόσωπο της ΕΡΤ που είχε συνηθίσει, δεν ήταν επιλογή των εργαζομένων της, αλλά αποτέλεσμα χυδαίων παρεμβάσεων των διοικήσεων και των πολιτικών της προϊσταμένων, και αυτό οι εργαζόμενοι πρέπει να το αποδείξουν σήμερα, στην πράξη. Προσφέροντας ανοιχτή πρόσβαση σε συλλογικότητες, κινήματα και αγωνιζόμενους που μέχρι σήμερα αντιμετωπίζονταν όχι σαν κομμάτια της κοινωνίας αλλά σαν εχθροί της. Αποτελώντας ένα κέντρο πραγματικής πληροφόρησης όπου λαϊκές συνελεύσεις, αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, πρωτοβάθμια σωματεία, τοπικοί αγώνες, απεργοί και άνεργοι θα έχουν κι αυτοί φωνή και δεν θα είναι μόνο αντικείμενα συκοφάντησης. Αν οι απολυμένοι της ΕΡΤ δεν δημιουργήσουν κοινότητες με τους υπόλοιπους αγωνιζόμενους, μοιραία θα πρέπει να σκύψουν το κεφάλι στα αφεντικά τους.
Η έκκληση όμως των εργαζομένων για αλληλεγγύη σημαίνει ότι αναλαμβάνουν και μία ευθύνη απέναντι σε αυτούς που τους στηρίζουν. Είναι σίγουρο ότι η κυβέρνηση πολύ σύντομα θα προσπαθήσει να βγει από το αδιέξοδο που οδηγήθηκε τις τελευταίες μέρες. Αυτό μπορεί να σημαίνει υπαναχώρηση σε σχέση με το κλείσιμο της ΕΡΤ, επιστροφή σε κάποια προηγούμενη ή παρόμοια κατάσταση ή δημιουργία κάποιου «νέου σχήματος δημόσιας ραδιοτηλεόρασης». Σε κάθε περίπτωση όμως οι προσδοκίες των αλληλέγγυων θα ζητήσουν τη δικαίωσή τους και αυτή η δικαίωση δεν είναι μόνο η ανάκληση των απολύσεων. Η ευθύνη των εργαζομένων έγκειται στο ότι σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να συνεχίσουν να αγωνίζονται γι αυτά που μαζί με τους αλληλέγγυους σήμερα διεκδικούν. Να συνεχίσουν τον αυτονόητο αγώνα για αξιοπρέπεια. Γιατί η κρίση δεν τελείωσε ακόμη, ούτε οι επιθέσεις του κράτους και της οικονομικής ελίτ στους εργαζομένους. Είναι σίγουρο ότι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ θα ξαναχρειαστούν την κοινωνία. Καλό θα είναι μέχρι τότε να μην την έχουν απογοητεύσει.
ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών
Αθήνα, 17/6/2013
Αθήνα, 17/6/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου