Η προληπτική επιστράτευση των καθηγητών στις 13 Μαίου το 2013 έρχετε να επισφραγήσει μια σειρά επιθέσεων του κράτους κατά των εργαζομένων στην εκπαίδευση και οχι μόνο. Η δυνατότητα ενός κράτους να επιστρατεύει μία απεργία που ακόμη δεν ξεκίνησε, ουσιαστικά καταργεί το δικαίωμα στην απεργία. Aν χαθεί το δικαίωμα στην απεργία, τότε χάνεται και το νόημα συνδικαλισμού. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και όταν οι αποφάσεις των συνελεύσεων βάσης ακυρώνονται απο το ίδιο τους το σωματείο. Ενα τέτοιο διπλό χτύπημα θα οδηγίσει πολλούς εργαζόμενους στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει νόημα να συνδικαλίζονται. Ετσι λοιπόν θα παραδωθούν στην εργοδοτική αυθερεσία άοπλοι κι άνεφ όρων. Αυτός ήταν και ο αρχικός στόχος όλων όσων με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βοήθησαν ώστε αυτή η απεργία να μην γίνει ποτέ.
Η απόφαση της απεργίας κατά τη διάρκεια των πανελλαδικών προέκυψε ως αποτέλεσμα διαφόρων μέτρων, νόμων και προεδρικών διαταγμάτων που σκοπό έχουν εκτός απο την κατάργιση κάθε εργασιακού δικαιώματος, την εγκαθίδρυση ενός κλίματος τρομοκρατίας, γλεψίματος και υποταγής.
.Με την υπογραφή του 1ου μνημονίου ξεκινά η μείωση του μισθού μας κατα 40% μέσα στα τελευταία 2 χρόνια, αρχίζοντας απο τα 570 ευρώ του νεοδιόριστου εκπαιδευτικού. Μαζί με αυτό και η πλήρης αποδόμηση των ασφαλιστικών μας ταμείων, όπου σε πολύ λίγα πράγματα μας καλύπτουν πλέον.
.Με την υπογραφή του 1ου μνημονίου ξεκινά η μείωση του μισθού μας κατα 40% μέσα στα τελευταία 2 χρόνια, αρχίζοντας απο τα 570 ευρώ του νεοδιόριστου εκπαιδευτικού. Μαζί με αυτό και η πλήρης αποδόμηση των ασφαλιστικών μας ταμείων, όπου σε πολύ λίγα πράγματα μας καλύπτουν πλέον.
.Ακολουθεί ο μνημονιακός νόμος 4093/2012 φτιαγμένος ακριβώς για να μην μπορεί κανείς να κουνηθεί. Ο νόμος αυτός καθειστά κάποιον επίορκο (ακόμη και για πειθαρχηκά αδικήματα, ή και απλά πλημελήματα άσχετα με την εκπαίδευση και τον χώρο εργασίας του) και τον θέτει σε αυτοδίκαιη αργία μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης του, καταρρίπτοντας έτσι το τεκμήριο της αθωότητας, αλλά και ποινικοποιόντας κάθε στιγμή της ζωής μας εντός και εκτός σχολείου. Αξίζει να αναφερθεί οτι υπάρχουν εκπαιδευτικοί που τέθηκαν σε αργία ακόμη και μετά απο ανώνυμες καταγγελίες.
.Το προεδρικό διάταγμα για τις συγχωνεύσεις ή και καταργήσεις σχολικών μονάδων, αφήνοντας έτσι πολλά μέρη της επαρχίας κυρίως, χωρίς σχολεία, ούτε καν δημοτικά, ενω ταυτόχρονα καταργεί χιλιάδες θέσεις εργασίας για τους εκπαιδευτικούς, δημιουργόντας έτσι υπεράριθμους και ανοίγοντας το δρόμο για τις υποχρεωτικές μεταθέσεις.
.Την εγκύκλιο για τους πλεονάζοντες εκπαιδευτικούς (που προέκυψαν απο το κλείσιμο σχολείων) και θα έχει ως συνεπεια τη μη ανανέωση των συμβάσεων 10.000 αναπληρωτών, την απόλυση 5.000 μόνιμων εκπαιδευτικών και την υποχρεωτική μετακίνηση 12.000. Πλεονάζοντες κρίνονται όσοι εκπαιδευτικοί καλύπτουν στην οργανική τους λιγότερο απο το 60% των ωρών τους και έχουν υπηρεσία λιγότερη απο 12 ετη. Το υπουργείο παιδείας έχει το δικαίωμα να τους μεταθέτει ανα 3 χρόνια.
.Την εγκύκλιο για τους πλεονάζοντες εκπαιδευτικούς (που προέκυψαν απο το κλείσιμο σχολείων) και θα έχει ως συνεπεια τη μη ανανέωση των συμβάσεων 10.000 αναπληρωτών, την απόλυση 5.000 μόνιμων εκπαιδευτικών και την υποχρεωτική μετακίνηση 12.000. Πλεονάζοντες κρίνονται όσοι εκπαιδευτικοί καλύπτουν στην οργανική τους λιγότερο απο το 60% των ωρών τους και έχουν υπηρεσία λιγότερη απο 12 ετη. Το υπουργείο παιδείας έχει το δικαίωμα να τους μεταθέτει ανα 3 χρόνια.
.Το προεδρικό διάταγμα για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, όπου κάθε άλλο παρά αμερόλυπτη μπορεί να είναι αφού εκ των προτέρων θέτει ως όρο την απομάκρινση του 20% των αξιολογούμενων εκπαιδευτικών, σωστό σφαγείο δηλαδή.
.Σε ολα αυτά έρχετε να προστεθεί και η αύξηση του ωραρίου 2 με 4 ώρες αναλόγως της προυπηρεσίας. Αυτό απο μόνο του δείχνει αθώο. Στην πραγματικότητα όμως σημαίνει ακόμη λιγότερες θέσεις εργασίας, ακόμη μικρότερος μισθός, ακόμη περισσότερες μετακινήσεις απο το ένα σχολείο στο άλλο.
Και εκεί ακριβώς, στο "2ωρο", έρχετε να ξεσαλώσει όλος ο συμφερτός. Ξαφνικά όλα τα παραπάνω χάνουν την υπόσταση τους και οι καθηγητές βρίσκονται "να θέλουν να τινάξουν τις πανελλαδικές στον αέρα για ενα 2ωρο"... δεν υπάρχουν ξαφνικά ούτε οι πενιχροί μισθοί μας, ουτε οι απολύσεις, ούτε τα σχολεία που κλείνουν, ούτε η δέκα χιλιάδες λιγότεροι καθηγητές απο Σεπτέμβρη, ούτε τίποτα, μόνο το "2ωρο" και η χώρα που "ελέγχεται απο συντεχνίες".
Την βρώμικη δουλειά της διαμόρφωσης συνειδήσεων αναλαμβάνουν να την κάνουν όπως πάντα τα ΜΜΕ. Αποδέκτες; η ελληνική κοινωνία στην πλειοψηφία της. όσοι ξαναψήφισαν μνημόνιο, ελπίζοντας να βολέψουν κάπου τα τομάρια τους και των παιδιών τους, τώρα κάθονται μπροστά στην τηλεόραση και χαζεύουν. Χαζεύουν και διαμορφώνουν άποψη. Την άποψη που διαιωνίζει τη σαπίλα. Δεν έλειψαν μάλιστα και οι πολίτες που προσφέρθηκαν να επιτηρήσουν οι ίδιοι στις πανελλαδικές αφιλοκερδός. Τι φασισμός να σπάς μια απεργία χωρίς να είσαι κάν εργαζόμενος...
Το 2ωρο όμως παρουσιάστηκε ως σημείο αιχμής και απο το ΚΚΕ, το οποίο απο την αρχή πήρε θέση κατά της απεργίας, με το επιχήρημα ότι, έτσι θα πληρώσει η "λαική οικογένια" και τα εξεταζόμενα παιδιά. Αποψη εντελώς υποκριτική, ανυπόστατη και εκ των άνω προερχόμενη, γιατί εκτός απο το οτι τα παιδιά αυτά κανείς δεν τα νοιάστικε όλο το χειμώνα που δεν είχαν καθηγητές, βιβλία και θέρμανση στα σχολεία ή όταν αναγκάζονται να διακόπτουν τη φοίτηση ή να περπατάνε χιλιόμετρα για να πάνε στο πιό κοντινό χωριό, γιατί στο δικό τους το σχολείο έκλεισε. Κανείς δεν νοιάζεται όταν τα μάτ μπαίνουν στα κατηλημένα σχολεία τους, ούτε όταν αυτά σέρνονται στα δικαστήρια. Ξαφνικά έγιναν ο λόγος για να μην γίνει η απεργία. Η μόνη απεργία που είχε νόημα να γίνει, γιατί κανείς πια δεν φοβάτε τις προσχηματικές 24ωρες (διαφορετικά θα μας επιστρατεύανε και σε αυτές)
Επείσης κανείς δεν έθεσε το ερώτημα του τι ακριβώς εξυπηρετούν οι πανελλαδικές, ποιά λαική οικογένεια είναι σε θέση να στείλει το παιδί της φροντηστήριο, ούτε το τι ακριβώς δουλειά θα κάνει κανείς βγαίνοντας απο το πανεπιστήμιο...
Ξεκάθαρα ενάντια στον αγώνα των εκπαιδευτικών ήταν και οι στάση των ΑΔΕΥ και ΓΕΣΕΕ αποδεικνύοντας τα όρια του καθεστωτικού συνδικαλισμού. Παρ όλο που απο την ΟΛΜΕ τους ζητήθηκε επανελλημένα να κύρηξουν απεργία στις 17/5 ημέρα έναρξης των πανελλαδικών εξετάσεων, αυτές αρνήθηκαν και κανένα απο τα σωματεία που πρόσκεινται σε αυτές ή στο ΠΑΜΕ δεν έκανε την πραμικρή κίνηση εις ενδειξή αλληλεγγύης. Αντί αυτού έβαλαν μία απεργία στις 14/5 (ημέρα γενικής συνέλευσης) και μία σταση εργασίας στις 16/5.
Παρ όλες τις αρνήσεις κομμάτων και σωματείων για αλληλεγγύη, η πρόταση για απεργία των καθηγητών απο τις πανελλαδικές εξετάσεις υπερψηφίζεται στις γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ με ποσοστό 92%.
Μία μέρα μετά στη συνέλευση των προέδρων της ΟΛΜΕ η απεργία ακυρώνεται. Τα πράγματα έγιναν ως εξής.
Η πρόταση για απεργία στις 17/5 περνάει σχεδόν ομόφωνα και στη συνέλευση των προέδρων (εκπροσώπων των ελμε). Οι νενέκοι του συστήματος ομως, βλέποντας να χάνουν τον έλεγχο κάνουν πραξικόπημα. Πραξικόπημα μέσω μίας άλλης πρότασης. "Εχουμε τη δυνατότητα όμως να κάνουμε απεργία;"
Το προβοκατόρικο ερώτημα κατεβαίνει απο την ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ και ΣΥΝΕΚ (σύριζα). Οι πρόεδροι των ΕΛΜΕ μη έχοντας εντολή για κάτι τέτοιο ψηφίζουν κατα την κρίση τους (αυτό δεν προβλέπεται απο το καταστατικό) και η απεργία χάνεται. (18 υπέρ, 9 κατά και 52 λευκά).
Ετσι απο μία "αθώα" πρόταση προέκυψε η μεγαλήτερη συνδικαλιστική προδοσία, το μεγαλύτερο ξεπούλημα απεργίας τα τελευταια χρόνια.
Ενα ξεπούλημα που θα στείλει πολύ κόσμο σπίτι του και θα αποδυναμώσει εντελώς τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων, αφου οι αποφάσεις τους γίνονται "συμβολικές".
Το πως γίνεται τώρα άνθρωποι με πολιτική υπόσταση και στοιχειώδη αξιοπρέπια να ψηφίζουν κάτι και αμέσως μετά να το αναιρούν γιατί "δεν τους πέρνει", είναι ένα ερώτημα στο οποίο θα πρέπει να απαντήσουν και οι ίδιοι αλλα και οι ψηφοφόροι τους.
Η ανάκληση της πρότασης για απεργία έγινε δεκτή και απο το ΔΣ της ΟΛΜΕ. Ακόμη και τα ριζοσπαστικότερα κομμάτια της δυστυχώς δεν έβαλαν θέμα διαδικασίας. Ετσι οι αποφάσεις των συνελεύσεων βάσης, των ΕΛΜΕ δηλαδή, ακυρώθηκαν υπό το βάρος της επιστράτευσης και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Η δημοκρατία σε αυτή τη χώρα, εάν υπήρξε ποτέ, τώρα σίγουρα δεν υπάρχει.
Ελπίζουμε τουλάχιστον να υπάρξει η μνήμη.
Μνήμη ενάντια στην συδοσία της εξουσίας. Ενάντια στη λασπολογία των ρουφιάνων τους και σε όσους πείθονται απο αυτούς. Ενάντια σε όσους συνδικαλιστές ξεπουλάνε τους αγώνες με δόλια τεχνάσματα. Και τέλος ενάντια στο φόβο, γιατί το μόνο που έχουμε να χάσουμε, είναι τίς λυσίδες μας.
Να υπάρξει μνήμη, αντίσταση και όχι παραίτηση. Γιατί τότε κάθε διαμαρτυρία θα γίνει "συμβολική". Θα μάθουμε να ζούμε συμβολικά.
Εργαζόμενοι-ες στην εκπαίδευση
Το 2ωρο όμως παρουσιάστηκε ως σημείο αιχμής και απο το ΚΚΕ, το οποίο απο την αρχή πήρε θέση κατά της απεργίας, με το επιχήρημα ότι, έτσι θα πληρώσει η "λαική οικογένια" και τα εξεταζόμενα παιδιά. Αποψη εντελώς υποκριτική, ανυπόστατη και εκ των άνω προερχόμενη, γιατί εκτός απο το οτι τα παιδιά αυτά κανείς δεν τα νοιάστικε όλο το χειμώνα που δεν είχαν καθηγητές, βιβλία και θέρμανση στα σχολεία ή όταν αναγκάζονται να διακόπτουν τη φοίτηση ή να περπατάνε χιλιόμετρα για να πάνε στο πιό κοντινό χωριό, γιατί στο δικό τους το σχολείο έκλεισε. Κανείς δεν νοιάζεται όταν τα μάτ μπαίνουν στα κατηλημένα σχολεία τους, ούτε όταν αυτά σέρνονται στα δικαστήρια. Ξαφνικά έγιναν ο λόγος για να μην γίνει η απεργία. Η μόνη απεργία που είχε νόημα να γίνει, γιατί κανείς πια δεν φοβάτε τις προσχηματικές 24ωρες (διαφορετικά θα μας επιστρατεύανε και σε αυτές)
Επείσης κανείς δεν έθεσε το ερώτημα του τι ακριβώς εξυπηρετούν οι πανελλαδικές, ποιά λαική οικογένεια είναι σε θέση να στείλει το παιδί της φροντηστήριο, ούτε το τι ακριβώς δουλειά θα κάνει κανείς βγαίνοντας απο το πανεπιστήμιο...
Ξεκάθαρα ενάντια στον αγώνα των εκπαιδευτικών ήταν και οι στάση των ΑΔΕΥ και ΓΕΣΕΕ αποδεικνύοντας τα όρια του καθεστωτικού συνδικαλισμού. Παρ όλο που απο την ΟΛΜΕ τους ζητήθηκε επανελλημένα να κύρηξουν απεργία στις 17/5 ημέρα έναρξης των πανελλαδικών εξετάσεων, αυτές αρνήθηκαν και κανένα απο τα σωματεία που πρόσκεινται σε αυτές ή στο ΠΑΜΕ δεν έκανε την πραμικρή κίνηση εις ενδειξή αλληλεγγύης. Αντί αυτού έβαλαν μία απεργία στις 14/5 (ημέρα γενικής συνέλευσης) και μία σταση εργασίας στις 16/5.
Παρ όλες τις αρνήσεις κομμάτων και σωματείων για αλληλεγγύη, η πρόταση για απεργία των καθηγητών απο τις πανελλαδικές εξετάσεις υπερψηφίζεται στις γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ με ποσοστό 92%.
Μία μέρα μετά στη συνέλευση των προέδρων της ΟΛΜΕ η απεργία ακυρώνεται. Τα πράγματα έγιναν ως εξής.
Η πρόταση για απεργία στις 17/5 περνάει σχεδόν ομόφωνα και στη συνέλευση των προέδρων (εκπροσώπων των ελμε). Οι νενέκοι του συστήματος ομως, βλέποντας να χάνουν τον έλεγχο κάνουν πραξικόπημα. Πραξικόπημα μέσω μίας άλλης πρότασης. "Εχουμε τη δυνατότητα όμως να κάνουμε απεργία;"
Το προβοκατόρικο ερώτημα κατεβαίνει απο την ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ και ΣΥΝΕΚ (σύριζα). Οι πρόεδροι των ΕΛΜΕ μη έχοντας εντολή για κάτι τέτοιο ψηφίζουν κατα την κρίση τους (αυτό δεν προβλέπεται απο το καταστατικό) και η απεργία χάνεται. (18 υπέρ, 9 κατά και 52 λευκά).
Ετσι απο μία "αθώα" πρόταση προέκυψε η μεγαλήτερη συνδικαλιστική προδοσία, το μεγαλύτερο ξεπούλημα απεργίας τα τελευταια χρόνια.
Ενα ξεπούλημα που θα στείλει πολύ κόσμο σπίτι του και θα αποδυναμώσει εντελώς τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων, αφου οι αποφάσεις τους γίνονται "συμβολικές".
Το πως γίνεται τώρα άνθρωποι με πολιτική υπόσταση και στοιχειώδη αξιοπρέπια να ψηφίζουν κάτι και αμέσως μετά να το αναιρούν γιατί "δεν τους πέρνει", είναι ένα ερώτημα στο οποίο θα πρέπει να απαντήσουν και οι ίδιοι αλλα και οι ψηφοφόροι τους.
Η ανάκληση της πρότασης για απεργία έγινε δεκτή και απο το ΔΣ της ΟΛΜΕ. Ακόμη και τα ριζοσπαστικότερα κομμάτια της δυστυχώς δεν έβαλαν θέμα διαδικασίας. Ετσι οι αποφάσεις των συνελεύσεων βάσης, των ΕΛΜΕ δηλαδή, ακυρώθηκαν υπό το βάρος της επιστράτευσης και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Η δημοκρατία σε αυτή τη χώρα, εάν υπήρξε ποτέ, τώρα σίγουρα δεν υπάρχει.
Ελπίζουμε τουλάχιστον να υπάρξει η μνήμη.
Μνήμη ενάντια στην συδοσία της εξουσίας. Ενάντια στη λασπολογία των ρουφιάνων τους και σε όσους πείθονται απο αυτούς. Ενάντια σε όσους συνδικαλιστές ξεπουλάνε τους αγώνες με δόλια τεχνάσματα. Και τέλος ενάντια στο φόβο, γιατί το μόνο που έχουμε να χάσουμε, είναι τίς λυσίδες μας.
Να υπάρξει μνήμη, αντίσταση και όχι παραίτηση. Γιατί τότε κάθε διαμαρτυρία θα γίνει "συμβολική". Θα μάθουμε να ζούμε συμβολικά.
Εργαζόμενοι-ες στην εκπαίδευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου