Τέσσερα ερωτήματα προς τον Μπούτα

Για άλλη μια φορά, το ΚΚΕ, δια στόματος Βαγγέλη Μπούτα από το μπλόκο της Νίκαιας στη Λάρισα, έδειξε πόσο "τρώγεται" με την εκτροπή του Αχελώου. Τόσο που θα ζήλευε και ο Σουφλιάς, θα λεγε κανείς.
Σε σημερινή πρωινή τηλεοπτική εκπομπή, ο Μπούτας ζήτησε από τον Ήσυχο, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, να στηρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ το αίτημα της εκτροπής του Αχελώου. Εδώ ας πούμε ότι ο Ήσυχος, λαλίστατος για τα λοιπά αγροτικά θέματα, έκανε "την πάπια" για το θέμα του Αχελώου, αφού ως γνωστόν το κόμμα του έχει βάλει στην άκρη αυτό το θέμα προς άγραν ψήφων στο θεσσαλικό κάμπο.
Όμως, ας μας απαντήσει ο Μπούτας: Πώς θα επωφεληθεί ο μικρός και μεσαίος αγρότης από την εκτροπή του Αχελώου; Γιατί δε ζητά τα χρήματα -και πολύ λιγότερα μάλιστα- από τα έργα καταστροφής του Αχελώου να πέσουν στην ενίσχυση και βελτίωση πολλών και μικρότερων εγγειοβελτιωτικών έργων στις ημιορεινές και πεδινές περιοχές της δυτικής Θεσσαλίας; Η απάντηση είναι απλή: γιατί το ΚΚΕ έχει την ίδια αναπτυξιακή αντίληψη που έχει και η δεξιά και ακροδεξιά στην Ελλάδα. Ποτέ δε νοιάστηκε και ποτέ δεν προασπίστηκε σοβαρά μία περιοχή απέναντι στη λεηλασία τους από τις μπουλντόζες της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Ας μας απαντήσει και σε κάτι άλλο ο Μπούτας: Γιατί οι αγρότες, τόσα χρόνια, παρόλες τις κινητοποιήσεις τους, δεν έχουν πετύχει ουσιαστικά τίποτα και δεν μπορούν ούτε καν να ανανεώσουν σοβαρά το συνδικαλιστικό στελεχικό δυναμικό τους; Γιατί πολύ απλά, το ΚΚΕ, μαζί με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, ποδηγετούσαν τόσα χρόνια τον κόσμο των αγροτών -που μόνο άμοιροι ευθυνών δεν είναι οι ίδιοι- κάνοντας κινητοποιήσεις με κόκκινα, γαλάζια ή πράσινα τρακτέρ. Δεν έχει αλλάξει όμως τίποτα: είδαμε πώς υποδέχθηκαν σε μπλόκα τον Λαφαζάνη και άλλους συριζαίους τα κομματικά μέλη του ΚΚΕ, μην τυχόν και χαθεί ο κομματικός έλεγχος...
Ας ρωτήσουμε και κάτι άλλο τον Μπούτα, πιο "προσωπικό": γιατί, ενώ υπήρχαν στελέχη του ΚΚΕ πρόεδροι ενώσεων ή μεμονωμένων συνεταιρισμών, ούτε ένας από αυτούς τους συνεταιρισμούς δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τη μιζέρια και τη διάλυση; Η απάντηση είναι απλή και ας μην περιμένουμε τον ίδιο να τη δώσει: γιατί και τα στελέχη του ΚΚΕ δεν ενδιαφέρθηκαν να διαμορφώσουν μία πραγματική συνεταριστική οργάνωση, που να μην είναι απόλυτα ελεγχόμενη από τα κρατικά ταμεία και τα κομματικά γραφεία. Απόδειξη; Ο ίδιος ο Μπούτας. Παρόλο που ήταν χρόνια πρόεδρος της γιγάντιας Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Καρδίτσας, δεν έκανε τίποτα ουσιαστικό γι΄αυτήν. Το ακριβώς αντίθετο: καθετοποίησε ο ίδιος τη δική του αμπελουργική και οινοποιητική παραγωγή και έφτιαξε δική του κάβα με την επωνυμία "κάβα Μπούτα" στην αγορά της πόλης της Καρδίτσας, προωθώντας το δικό του προϊόν. Γιατί, σαν κομμουνιστής πρόεδρος, δεν προώθησε ποτέ όλα αυτά μέσα από συλλογικές δομές; Και κάτι άλλο: χρόνια τώρα, το δημοτικό αναψυκτήριο στο χωριό του το μισθώνει ο γιος του και κανένας συνεταιρισμός ή άλλου τύπου συλλογική δομή.
Ας μας απαντήσει και σε κάτι άλλο ο Μπούτας: πόσο καιρό νομίζει ότι μπορεί να ελέγχει τον αγροτικό κόσμο της Θεσσαλίας, αναπαράγoντας τα ίδια αιτήματα, που δεν αγγίζουν καθόλου τον πυρήνα οργάνωσης της αγροτικής παραγωγής στα σύγχρονα αδηφάγα καπιταλιστικά πλαίσια; Πόσο καιρό ακόμα θα κρατήσουν χωρίς να ξεφτίσουν ή να ξεφτιλιστούν τελείως τα αιτήματα που μιλάνε μόνο για λεφτά; Πότε συνέδεσε τα αγροτικά προβλήματα με τα προβλήματα των χιλιάδων ανέργων στις πόλεις και τα χωριά της Θεσσαλίας; Ας μην απαντάμε στα αυτονόητα.

Ο κόσμος όμως που αρχίζει να στρέφεται στον αγροτικό τομέα σήμερα είναι δύο ειδών χοντρικά: εκείνοι που ευελπιστούν ότι θα πιάσουν την καλή και εκείνοι που επιθυμούν να επιβιώσουν με κάποια αξιοπρέπεια. Τους πρώτους κανένας Μπούτας δε θα τους έχει μαζί του, γιατί υπάρχουν άλλοι που κουνάνε πιο ξεκάθαρα τη σημαία της νεοφιλελεύθερης ανάπτυξης, και τους δεύτερους επίσης δεν πρόκειται να τους έχει μαζί του, γιατί πολλοί από αυτούς δεν έχουν μάθει να ακολουθούν καμία κομματική ηγεσία.
Αν δεν ξεπεραστούν οι κομματικές ηγεσίες, τα "σάλτα μορτάλε" μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες για χάρη "ευνοϊκότερων" δημοσκοπικών ευρημάτων και η λογική της ανάπτυξης που μας οδηγεί σε πιο βαθύ σκοτάδι, καμιά ελπίδα δε θα φυτρώσει στο έδαφος...

ένας Καρδιτσιώτης