Οι αναρχικοί του Λονδίνου απαντούν στην "εξέγερση"

 αναδημοσίευση από τον ελευθεριακό κόσμο

 ΓΚ

Οι αναρχικοι του Λονδινου απαντουν στην "εξεγερση"

Με τα μμε να κατηγορουν την “αναρχια” για την εξελισσομενη βια στο Λονδινο και σε ολη την Αγγλια, η Ομοσπονδια Αλληλεγγυης του Βορειου Λονδινου δημοσιευσε την δηλωση που ακολουθει ως απαντηση απο μια ενεργη στην πρωτευουσα αναρχικη οργανωση.

Τις περασμενες ημερες οι συγκρουσεις εχουν προκαλεσει σημαντικες ζημιες σε μερη του Λονδινου, βιτρινες καταστηματων, σπιτια και αυτοκινητα. Απο την αριστερα, ακουμε την παντα παρουσα οιμωγη οτι ειναι η φτωχεια που τα εχει προκαλεσει αυτα. Απο την δεξια, οτι εγκληματιες και αντικοινωνικα στοιχεια εκμεταλλευονται την τραγωδια. Αληθευουν καιτα δυο. Οι λεηλασιες και οι συγκρουσεις των τελευταιων ημερων αποτελουν πολυσυνθετο φαινομενο και περιλαμβανει πολλα ρευματα.

Δεν ειναι ατυχημα οτι οι συγκρουσεις συμβαινουν τωρα, καθως τα δικτυα υποστηριξης των περιθωριοποιημενων της Βρετανιας καταργουνται και οι ανθρωποι εγκαταλειπονται στην πτωση τους στην αβυσσο, χτυπημενοι καθως πεφτουν απο τα γκλοπ της μητροπολιτικης αστυνομιας. Αλλα δεν πρεπει να υπαρχουν δικαιολογιες για το καψιμο σπιτιων, την τρομοκρατηση εργαζομενων ανθρωπων. Οποιος τα εκανε αυτα δεν εχει λογο υποστηριξης.

Ηοργη των συνοικιων ειναι αυτη που ειναι, ασχημη και ανεξελεγκτη. Οχι ομως και απροβλεπτη. Η Βρετανια εχει αποκρυψει τα κοινωνικα της προβληματα για δεκαετιες, περιφρουρωντας τα με μια βιαιη αγελη ενοπλων ανδρων. Το να μεγαλωνει κανεις στις εργατικες συνοικες συχνα σημαινει και το να μην φευγει ποτε απο εκει, εκτος και αν αυτο γινει με καποιο βαν της αστυνομιας. Κατα την διαρκεια της δεκαετιας του 1980, τα ιδια αυτα προβληματα οδηγησαν στα γεγονοτα του Toxteth. Στην δεκαετια του '90, συνεβαλλαν στις συγκρουσεις εναντια στον κεφαλικο φορο. Και τωρα συμβαινουν και παλι - επειδη τα προβληματα οχι μονο παραμενουν, αλλα και χειροτερευουν.

Οι αστυνομικες παρενοχλησεις και η κτηνωδια τους ειναι μερος της καθημερινοτητας στις εργατικες συνοικιες σε ολο το Ηνωμενο Βασιλειο. Οι οριακα βιωσιμες αποδοχες εχουν παρακμασει και καταργηθει. Στο Hackney, οι κοινωνικοι λειτουργοι στο επιπεδο του δρομου προερχονταν απο τις συνοικιες και γνωριζαν τα παιδια, μπορουσαν να συνεργαστουν μαζι τους στα προβληματα τους και τωρα μαθαινουν οτι δεν θα πληρωνονται πια. Τα νοικια αυξανονται και οι κρατικα επιχορηγουμενες θεσεις εργασιας που απεφεραν εσοδα στην περιοχη κοβονται στο ονομα της μεταστροφης στους ρολους της απληρωτης "μεγαλης κοινωνιας".

Οι ανθρωποι που παντα ειχαν ελαχιστα τωρα δεν εχουν τιποτα. Και τιποτα να χασουν.

Ενω και ο ρολος των μμε σε ολα αυτα δεν πρεπει να υποτιμηθει. Για ολες τις συζητησεις σχετικα με την “ειρηνικη διαμαρτυρια” που προηγηθηκε των γεγονοτων στο Tottenham, τα μμε δεν θα αγγιζαν καν την ιστορια αν ολα οσα συνεβαιναν ηταν μια διαδηλωση εξω απο καποιο αστυνομικο τμημα. Η αστυνομικη βια και οι διαμαρτυριες εναντια της συμβαινουν ολη την ωρα. Μονο οταν η αλλη πλευρα απαντησει βιαια (σε θεμιτους στοχους ή και οχι) τα μμε νοιωθουν την αναγκη να της δωσουν οποιουδηποτε ειδους μεταδοση.

Αρα δεν πρεπει να εκπλησσεται κανεις με το οτι οι ανθρωποι που ζουσαν ζωες φτωχειας και βιας αρχιζουν επιτελους να πολεμανε. Δεν πρεπει να σοκαρεται κανεις με το οτι οι ανθρωποι κλεβουν τηλεορασεις οθονης πλασματος που θα καλυψουν τα νοικια κανα δυο μηνων και αφηνουν τα βιβλια που δεν θα αγοραζε κανεις στα ραφια. Για πολλους, αυτη θα ειναι η μοναδικη μορφη αναδιανομης του κεφαλαιου που θα δουν στα επομενα χρονια καθως συνεχιζουν τις ακαρπες προσπαθειες τους να βρουν δουλειες

Πολλα εχουν ειπωθει για το γεγονος οτι οι εξεγερμενοι επιτιθενται “στις ιδιες τους τις κοινοτητες”. Ωστοσο οι εξεγερσεις δεν συμβαινουν σε καποιο κοινωνικο κενο. Οι εξεγερσεις της δεκαετιας του ογδοντα ετειναν να ειναι περισσοτερο στοχευμενες, απεφευγαν τους αθωους και εστιαζαν σε στοχους αντιπροσωπευτικοτερους της ταξικης και της φυλετικης καταπιεσης: την αστυνομια, τα τμηματα, και τα μαγαζια. Τι αλλαξε απο τοτε; Διαδοχικες κυβερνησεις εχουν καταβαλλει τεραστιες προσπαθειες να καταστρεψουν καθε εννοια προλεταριακης αλληλεγγυης και ταυτοτητας. Αποτελει εκπληξη, λοιπον, οτι οι εξεγερμενοι αυτοι στρεφονται εναντια σε αλλα μελη της ταξης τους;

Η Ομοσπονδια Αλληλεγγυης βασιζεται στην αντισταση μεσω του αγωνα στους εργασιακους χωρους. Δεν εχουμε αναμιχθει στις λεηλασιες και σε αντιθεση προς την αντιδραστικη δεξια ή ακομα και τους συμπαθουντες-αλλα-καταδικαζοντες σχολιαστες απο την αριστερα, δεν θα καταδικασουμε ή επιβραβευσουμε ανθρωπους που δεν γνωριζουμε γιατι πηραν πισω μερος του πλουτου που εχουν στερηθει ολη τους την ζωη.

Αλλα ως επαναστατες, δεν μπορουμε να επιβραβευσουμε τις επιθεσεις σε εργαζομενους ανθρωπους, σε αθωους. Το καψιμο μαγαζιων με σπιτια απο πανω, τα μεταφορικα μεσα των εργαζομενων προς τις δουλειες τους, οι μικροκλοπες και τα συναφη αποτελουν επιθεσεις σε δικους μας ανθρωπους και πρεπει να αποτραπουν εξισου εντονα οπως και καθε μετρο κυβερνητικων πολιτικων "λιτοτητας", καθε ιδιοκτητης που εκτοξευει τα νοικια στα υψη, και καθε αφεντικο που σκοπευει να κλεψει την δουλεια μας. Αποψε και για οσο μπορουμε, οι ανθρωποι θα πρεπει να ενωθουν για να υπερασπιστυν τους εαυτους τους οταν η βια αυτη απειλει τα σπιτια και τις κοινοτητες.

Πιστευουμε οτι η θεμιτη οργη των εξεγερμενων μπορει να γινει πολυ ισχυροτερη με εναν συλλογικο, δημοκρατικο τροπο και δεν αναζητα να θυματοποιησει αλλους εργαζομενους, αλλα να δημιουργησει εναν κοσμο ελευθερο απο την εκμεταλλευση και την ανισοτητα, εγγενη χαρακτηριστικα του καπιταλισμου.

Ομοσπονδια Αλληλεγγυης